Saturday, June 19, 2010

ဖူးစာစံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ (၄)

ကဲ... လာေလေရာ့ဟဲ ေနာက္အပိုင္း တစ္ပိုင္း...

"အမေလး တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းထြက္ဖို႔ မေဗဒါတို႔မ်ား အေတာ္ေစာင့္ရတယ္"ဆိုျပီးမ်ား စိတ္ပ်က္ေနၾကျပီလားဟင္... မေဗဒါလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အေတာ္ေလး အားမရျဖစ္ရပါတယ္... အမွန္ေတာ့ ေရးမယ္လုပ္လိုက္... ကိုယ္ေရးထားတာကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္လိုက္... ျပန္ဖ်က္လိုက္... ျပီး ျပန္စေရးလိုက္... ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်လိုက္ျဖစ္ေနတာပါ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ ယံုၾကည္မွဳမရွိတာလားေတာ့ မသိဘူး... ကိုယ့္စာကိုယ္ေတာင္ ျပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိရင္ ပရိတ္သတ္ကိုလဲ ဘယ္ဆဲြေဆာင္ႏုိင္ပါ့မလဲေနာ္... ခုေတာ့ ပရိတ္သတ္ကလဲ အရမ္းေတာင္းဆိုေနၾကတယ္... ေစာင့္ရတာလဲ အေတာ္ၾကာေနျပီဆိုေတာ့ ရွိသမွ်အကုန္ထုတ္ျပီး ဒီအပိုင္းကို ေရးလိုက္ပါတယ္... မေန႔ကတင္မယ္လို႔ ေဖ့ဘြတ္မွာ ေအာ္ထားျပီးမွ... ညေနက ေရးေနရင္း ခါးေတြနာျပီး မ်က္လံုးေတြ ကိုက္... ေခါင္းေတြမူးလာလို႔ ခဏလွဲလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ (ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ပ်င္းတာကို... ဆင္ေျခေပးတာ)... ခု မနက္ ၄နာရီၾကီး ျပန္ႏုိးျပီး အျမန္ လက္စသတ္ျပီး ဒီအပိုင္းကို တင္လိုက္ပါျပီ... ဆက္ျပီး ရွည္ရွည္ေရးျပီးမွ တင္ခ်င္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ဆက္ေရးေနရင္ ဆက္ၾကာေနအံုးမယ္... ဘယ္ေလာက္ၾကာေနအံုးမယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ... ဒီေတာ့ ရွိသေလာက္ေလး အရင္တင္လိုက္ပါတယ္... ဒီ၀တၱဳကို ေမွ်ာ္ေနၾကမွန္းသိလို႔... ကိုယ္ကလဲ မေရးႏုိင္လို႔ အားနာျပီး ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြရွိတာေတာင္ တမင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္ေပးျပီး မေရးဘူး...

ကြ်န္မရဲ႔ ၀တၱဳအပိုင္းေလးေတြက တိုတယ္ဆိုျပီး အားမလိုအားမရနဲ႔ Feedback ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလဲ အားနာလွပါတယ္... ခုလို Feedback ေပးလို႔လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ေနာက္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ရွည္ေအာင္ေရးပါ့မယ္... ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ သိပါတယ္... ခု ကြ်န္မေရးထားသေလာက္အထိေတာင္မွ ဇာတ္လမ္းတဲြသာရုိက္မယ္ဆိုရင္ episode ၁ခုစာေတာင္ မရွိေသးပါဘူး... စိတ္ထဲေပၚသမွ် ကို ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး ေရးထားတာကို ခုလို ေစာင့္ဖတ္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ အမ်ားၾကီး ၀မ္းသာပါတယ္... ေဖ့ဘြတ္ကေန မတ္ေဆ့ေတြပို႔ျပီး အားေပးတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားေၾကာင့္လဲ မေဗဒါ စာဆက္ေရးဖို႔ အားရွိခဲ့ပါတယ္... အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

မေဗဒါ ၀တၱဳကိုဖတ္ျပီး ဘယ္လိုခံစားရလဲဆိုတာေလးကို ျပန္ေျပာျပၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္... ဒါမွ မေဗဒါလဲ ကိုယ့္၀တၱဳက စာဖတ္သူအေပၚဘယ္ေလာက္သက္ေရာက္လဲဆိုတာ သိႏုိင္မွာပါ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ ဘယ္လိုထင္ရမွန္းမသိဘူးေလ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္မၾကီးဘူးေပါ့... အိမ္သားေတြေျပာရင္လဲ အခ်င္ခ်င္းက်ေတာ့ အမွန္ထြက္မွာမဟုတ္ဘူး... အမွန္ေျပာလဲ လက္မခံခ်င္ဘူး... စာဖတ္သူ ေျပာတာက အမွန္ဆံုးပဲေလ... ေဟာဒီမွာေတာ့ အရင္ အပိုင္းလင္ခ့္ေတြကို ေပးလုိက္ပါတယ္... sidebar က အခန္းဆက္၀တၱဳဆိုတာကို ႏွိပ္ျပီးေတာ့လဲ ေရးထားသမ်ွေတြကို သြားႏုိင္ပါတယ္... ဒါမွမဟုတ္ ဒီလင္ခ့္ေတြကေနလဲ သြားႏုိင္ပါတယ္... ေရွ႔အပိုင္း မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္...


ဖူးစာစံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ အပိုင္း (၁)
ဖူးစာစံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ အပိုင္း (၂)
ဖူးစာစံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ အပိုင္း (၃)


ေနာက္ျပီး... ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ကို ေရးတုန္းက မေဗဒါ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းရဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာလား ရူးခဲ့တာလား သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ျပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္... ဖတ္တဲ့သူမ်ားလဲ အာရုံ ၂ခုလုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီသီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္း ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္... Play tagger နဲ႔ တင္မလို႔ပါပဲ... လုပ္လို႔မရတာနဲ႔ Youtube ကပဲတင္လိုက္ပါတယ္... ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ မင္းသမီး ေဆြးတဲ့အခန္းကို ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ဇာတ္၀င္ခန္းသံုးျပီး ျပျဖစ္မယ္ထင္တယ္... ဟဲ... ဟဲ...












"စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး... အားနည္းျပီး... စိတ္ဖိစီးမွဳ တစ္ခုခုေၾကာင့္ခုလိုျဖစ္သြားတာပါ... သူ႔ကို ခုခဏအိပ္ေဆးေပးထားတယ္... သူအိပ္ေနတာပါ... ခဏေန ႏုိးလာပါလိမ့္မယ္... လူေရာ စိတ္ေရာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္..."


တာ၀န္က်ဆရာ၀န္က လိုအပ္သည္မ်ားကို စမ္းသပ္ျပီးေသာအခါ.. သီရိျဖဴႏွင့္ မင္းထက္ပိုင္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ေျပာလိုက္မွ အားလံုး စိတ္ေအးသြားရသည္...


"အင္း... သူငယ္ခ်င္းရယ္ ျဖစ္ရေလ... ဒါေတြအားလံုး ဟိုေကာင့္ေၾကာင့္... မတန္လိုက္တာ ေနာ္..." သီရိျဖဴ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ဂရုဏာေဒါသျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပီးမွ သူစိမ္းရွိမွန္း သတိထားမိသြားကာ စကားကို မဆက္ေတာ့...


မင္းထက္ပိုင္လဲ အေျခအေန စိတ္ေအးရျပီဆိုေသာေၾကာင့္ အေရးၾကီး မီတင္ကို သြားဖို႔ဟန္ျပင္လိုက္သည္... ရာဇာ သုတ္သုတ္ျပာျပာျဖင့္ ေဆးရုံကို ၀င္လာတာေတြ႔လိုက္သျဖင့္ မင္းထက္ပိုင္ လက္လွမ္းျပကာ ရာဇာအနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္... ထို႔ေနာက္...

"မင္းလာတာကို ေစာင့္ေနတာ... ငါ ရစ္ခ်က္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ မီတင္း အမွီေျပးရအံုးမယ္... လူနာအေျခအေနလဲ မစိုးရိမ္ရဘူးလို႔ေျပာတယ္... ကားေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ပင္မဲ့ ခုက်တဲ့ Bill ကိုေတာ့ ရွင္းေပးလိုက္ကြာ... သူ သတိရလာတဲ့ အထိေတာ့ မင္းေစာင့္ၾကည့္လိုက္... ဘာပဲေျပာေျပာ လူမွဳေရးအရေတာ့ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္... ျပီးေတာ့ မိန္းကေလး ၂ေယာက္တည္း... သူ႔မိသားစု၀င္ေတြေတာ့ ဖုန္းဆက္ထားတယ္ေျပာတယ္... မၾကာခင္လာလိမ့္မယ္..."

" ေအးပါကြာ... ေအးပါ... ငါ ဒါေတြ သိပါတယ္... ေအးေဆး... မီတင္းသာ မင္း စိတ္ေအးေအးသြား" ကိစၥတစ္ခုကို ေစ့စပ္ေသခ်ာေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ မင္းထက္ပိုင္၏ အမွာကို ရာဇာ ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္... လူမွဳေရးကိစၥတြင္ ရာဇာသည္ မင္းထက္ပိုင္ထက္ ပို၍ အကင္းပါးသူျဖစ္သည္... ယခင္ကလဲ ယခုလို ကိစၥမ်ိဳးဆို ရာဇာ အဆင္ေျပစြာ ေျဖရွင္းေပးေနက်ပင္... ယခုမွ မင္းထက္ပိုင္ ခါတုိင္းထက္ပို မွာၾကားေနတာကို ရာဇာ နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္ရသည္...


ထိုအခါမွ မင္းထက္ပိုင္တစ္ေယာက္ " အင္း... အင္း... ဒါဆိုလဲ သြားျပီ" ဆိုျပီ ထြက္သြားခဲ့သည္... ရာဇာ လူနာရွိရာ ကုတင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့....


"ဟင္... မနက္က မိန္းကေလးပဲ"... မိန္းကေလးမ်ားကို တစ္ခါျမင္ျပီး မွတ္မိတတ္ေသာ ရာဇာ၏ ညင္ေလးအတိုင္းပင္ သီရိျဖဴကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွတ္မိလိုက္ပါသည္...


သီရိျဖဴအနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားျပီး... "ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ရာဇာပါ... သူေ႒းက အေရးၾကီး ကိစၥရွိလို႔... ကြ်န္ေတာ္ သူေ႒းကိုယ္စားလာတာပါ... ေဆးရုံစားရိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကပဲ ေပးလိုက္ပါ့မယ္..." မိမိကိုယ္ကို အခ်ိဳသာဆံုးမိတ္ဆက္ျပီး ကိုယ့္ဘက္က လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္ကို ကမ္းလွမ္းလုိက္သည္..


သီရိျဖဴက... "ေအာ္.. ရပါတယ္... ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ကားေၾကာင့္ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး... ကိစၥမရွိပါဘူး... ကြ်န္မတို႔ပဲ ေပးလိုက္ပါ့မယ္..." လို႔ အားနာစြာ သုတ္သုတ္ျပာျပာ ျပန္ေျပာရွာသည္...


ရာဇာက လက္ကာလိုက္ကာ.. " မဟုတ္ဘူး... ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပီးသြားျပီ ခင္ဗ်..."


"ေဟာဒီက အစ္မ....." ဆိုကာ လူနာကို လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္ေတာ့.. သီရိျဖဴက... "သူက ေႏြႏွင္းပါ... " ..


"ဒါဆို ဒီကေရာ..." ရာဇာက သီရိျဖဴ မ်က္လံုးကို အၾကည့္နက္နက္မ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ ျပံဳး၍ ေမးလိုက္သည္... မိန္းကေလးေတြ႔လွ်င္ ရွိရင္းစဲြ ဇ က သူ႔အလိုလိုကို ျပခ်င္ေနသည္...

"ေအာ္.. ကြ်န္မက သီရိျဖဴပါ"... စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို သီရိျဖဴ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလး လႊဲကာ ေျဖလိုက္သည္...


"ေအာ္... ဟုတ္ကဲ့... သူေ႒းက မေႏြႏွင္း သတိမရမခ်င္း ေစာင့္ေပးဖို႔ မွာခဲ့ပါတယ္... ေဆးရုံမွာ မသီရိျဖဴ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့သင့္ဘူးလို႔လဲ ထင္တယ္ေလ.. ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေပးပါ့မယ္.. ကိစၥမရွိပါဘူး... အားမနာပါနဲ႔" မင္းထက္ပိုင္ မွာခဲ့သမွ်ကို ရာဇာတစ္ေယာက္ မိန္းကေလးေတြမို႔ လိုတာထက္ပိုျပီး တာ၀န္ေက်ခ်င္ေနသည္...






---------------------------- ။ ------------------------------------



ရာဇာ၏ စမပ္က်က် ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္မွဳ ေက်ာ့ေကာ့ေနေအာင္ Gel တင္ထားေသာ ဆံပင္ပံုဆံ... အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း အသားညိဳညိဳႏွင့္ ဆဲြေဆာင္မွဳရွိေသာ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္မို႔ မိန္းကေလးတိုင္းက သတိထားမိတတ္ၾက မ်က္စျပစ္တတ္စျမဲျဖစ္သည္...


ဟိုဘက္လူနာကုတင္ကို ဒရစ္လာသြင္းေပးေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုကာ သူနာျပဳဆရာမေလးက ျပံဳးျပ အထာေပးသြားေသာေၾကာင့္ ရာဇာတစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ထိုင္ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးခ်င္းစကားေျပာလိုက္သည္ကို သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အစိုးရိမ္ပိုေနေသာ သီရိျဖဴကေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ပါ...


တခဏၾကာေတာ့ "ေအာ္... ကြ်န္ေတာ္ လူနာႏုိးလာရင္ ေသာက္ဖို႔ မသီရိျဖဴအတြက္ပါ အေအးေလး ဘာေလး သြား၀ယ္လိုက္မယ္ေနာ္... မသီရိျဖဴ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္တယ္မွတ္လား..."


"ေအာ္.. ကိုရာဇာရယ္... အားနာစရာၾကီး... ဒါေပမဲ့ သူႏုိးလာရင္ ေရေတာ့ ေတာင္းမယ္ထင္တယ္... ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ေနာ္..." သီရိျဖဴ အားနာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္သည္... သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့... "ေအာ္... ကံေကာင္းလိုက္တာ.. ဒီလို လူေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔လို႔... ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထားျပည့္၀တဲ့ သူပဲ..." လို႔ ၾကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိလိုက္ရင္း ေစာေစာက အၾကည့္နက္နက္မ်ားကို သတိရကာ သူမ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္ေယာင္ေလးသန္းသြားခဲ့သည္...


ရာဇာတစ္ေယာက္ ေဆးရုံေဟာခန္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း ေစာေစာက မ်က္စျပစ္သြားေသာ သူနာျပဳဆရာမေနာက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလး လိုက္သြားေလေတာ့သည္...


အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ ရာဇာကျပန္မလာ... ျဖဴအေပါ့အပါးသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ တလွည့္ ေစာင့္ေပးဖို႔ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္... သို႔ေသာ္ မလာ မလာမို႔... ေနာက္ဆံုး ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ခဏေလး အပ္ကာ အျမန္ျပန္လာပါ့မည္ဟုဆိုျပီး ျဖဴ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္... အေပါ့သြားျပီး ျပန္ထြက္အလာ သူနာျပဳဆရာမနားေနခန္းက အျဖတ္ ရယ္သံလြင့္လြင့္ေတြၾကားေတာ့ မေတာ္တဆ မ်က္လံုးက ထိုေနရာေရာက္သြားေတာ့မွ... အၾကည္ဆိုက္သလိုလို ရုိးရုိးစကားေျပာသလိုလို... ၂ေယာက္သား လိုတာထက္ပိုမိုနီးကပ္စြာရပ္ျပီး ရယ္ေမာေနေသာ ရာဇာႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္သည္...
"ဟင္... ဘယ္လိုလူပါလိမ့္........... ပံုစံၾကည့္ေတာ့ မထင္ရဘူး... လူရွဳပ္လူေပြပဲ... " ဆိုျပီး ျဖဴ႔ စိတ္ထဲတြင္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္... သုိ႔ေသာ္ ဘာအတြက္ ျဖဴ ေဒါသစိတ္ကေလးျဖစ္သြားမိသည္ေတာ့ မသိ... "ေအာ္.. ငါဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္... ငါနဲ႔မွ မဆိုင္တာ..."....






------------------------------------- ။ ----------------------------------------




ျဖဴျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာမီပင္ ရာဇာ အေအးမ်ား စားစရာမ်ားျဖင့္ ေရာက္လာျပီး... "ေဆာ္ရီးဗ်ာ... အနီးနားကဆိုင္မွာ ပစၥည္းမစံုလို႔ အေတာ္ေလး ေ၀းေ၀းသြားလိုက္ရတယ္.. ဟဲ.. ဟဲ.."


ျဖဴမဲ့ျပံဳးေလး တစ္ခ်က္ျပံဳးကာ... "ေအာ္... ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားမွာပဲေနာ္..." ဟု ေစာင္းေျပာလိုက္သည္...


"ရပါတယ္ဗ်ာ... ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ေစတနာပါ..."


ျဖဴဟိုဘက္လွည့္ကာ ပစၥည္းေတြကို ခံုေပၚတင္ရင္ မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့ကာရြဲ႔ကာ ရာဇာ မျမင္ေအာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္...


ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ... " သမီး!!!!!!!!!!!!.... ေႏြႏွင္း... သမီးဘာျဖစ္တာလဲ... ဘယ္လိုေနေသးလဲ..." ဆိုကာ ေႏြႏွင္း၏ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာေရာက္လာၾကသည္...

"ဆရာ၀န္ကေတာ့ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္... သူစိတ္ေၾကာင့္ ခုလိုျဖစ္သြားတာပါ... ခဏေနႏုိးလာျပီးရင္ သူ႔ကို အနားယူဖို႔ပဲ ေျပာသြားပါတယ္..." ဟု ျဖဴက စိတ္မပူေစရန္ ေျပာျပလိုက္သည္...


"စိတ္ေၾကာင့္?... ငါ့သမီးမွာ ငါမသိတာ ဘာမ်ား ဒီေလာက္စိတ္ညစ္စရာရွိလို႔လဲ... ေျပာပါအံုး ျဖဴရယ္... " ေႏြႏွင္းေဖေဖ ဦးျမေမာင္ ခုမွေနာက္ထပ္ စုိးရိမ္စရာအေတြးတစ္ခုႏွင့္ ေမးလိုက္သည္...


သီရိျဖဴလဲ ရာဇာရွိေနတာကိုပင္ သတိမထားမိေတာ့... လူၾကီးေတြကိုလဲ သိထားသင့္တယ္ထင္တဲ့အတြက္... ေအာင္ခန္႔ႏွင့္ ပတ္သတ္သမွ် ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္မ်ားကို ေျပာျပလိုက္သည္...


"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီရယ္... ေလာေလာဆယ္ ေႏြႏွင္းကို သိပ္ေတာ့ စိတ္ညစ္ေအာင္ အတင္းေမးလား ျမန္းလားေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔... ဆူလဲ မဆူၾကပါနဲ႔ေနာ္..."


"ေတာက္......... ေခြးမသား.... ဒင္းတို႔ကမ်ားကြာ... ငါ့သမီးနဲ႔ေတာင္ တန္လို႔လား... ဟြန္း... ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာတဲြလာျပီးမွ... ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ေစာေစာသိရတာ ၀မ္းေတာင္ သာေသးတယ္... ဘာမွ ခံစားဖို႔ မတန္တဲ့ေကာင္အတြက္ ခံစားေနေသးတယ္" ဟု ေဒါသတၾကီး ေျပာျပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုကို စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္...


ဦးျမေမာင္ ျဖဴ႔ဘက္ကိုလွည့္ကာ..."ဒါနဲ႔သမီး... ဒီဇာတ္လမ္းက ဒီမွာတင္ရပ္တယ္မဟုတ္လား... သမီးေလးက ဒီေလာက္စိတ္ထိခိုက္ရေလာက္ေအာင္ တစ္ခုခုမ်ား............" စိုးရိမ္လြန္းေနေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမးမိသည္...

"အို ဘုရား... ဘုရား..." ဟုေျပာကာ ေႏြႏွင္းေမေမကေတာ့ သူ႔သမီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ တရွဳံ႔ရွဳံ႔ ငိုသာေနေတာ့သည္...


"အို.... မဟုတ္ပါဘူး.. အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီရယ္... ေႏြႏွင္းက ဒီလိုလူစားမ်ိဳးမဟုတ္တာလဲ သိသားနဲ႔... ခုဟာက ကားနဲ႔ တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားလို႔ လန္႔သြားတာလဲ ပါပါတယ္...." ဒီေတာ့မွ ရာဇာကို သတိရကာ.... "ဒီမွာေလ.. သူတို႔ကားနဲ႔ တိုက္မိမလိုျဖစ္တာ.." ဆိုျပီး ရာဇာ့ကုိ လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္...


ရာဇာလဲ မိသားစုေရးရာမ်ားကိုေျပာေနသည္မို႔ အျပင္လူအေနနဲ႔ အေနရခက္ေနေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ေလး ျငိမ္ထိုင္ေနရာမွ လူၾကီး ၂ေယာက္ကို ေခါင္းေလးညြတ္ျပီး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္...

"ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားနဲ႔ တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားတ့ဲအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလဲ တာ၀န္မကင္းလို႔ ေဆးဖိုးကုန္က်စရိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ တာ၀န္ယူပါတယ္... စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး... သူ အိပ္ေဆးေပးထားလို႔ အိပ္ေနတာပါ... ေမ့လဲတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ အေပၚယံနည္းနည္းပြန္းယံုပါ... သတိရရင္ ေဆးရုံဆင္းလို႔ရပါျပီတဲ့..."


ရာဇာ့စကားအဆံုးမွာပင္.... ေႏြႏွင္း ဆီမွ ရွဳိက္သံတစ္ခုထြက္လာသည္... မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ထားေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားကစည္းက်ေနသည္... "သမီး... သမီးေလး.... ေႏြႏွင္း... ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ရွိတယ္ေလ..."


ေခၚသံမ်ားၾကား၍ ေႏြႏွင္း မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမင္ေတြက မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ မွဳန္၀ါး၀ါး.... ဘာေၾကာင့္မွန္းအသိမ၀င္ေသးခင္ကပင္ ရင္ဘတ္ထဲက ေမာဟိုက္ ဆို႔နစ္ေနသည္.... တျဖည္းျဖည္း အျမင္ေတြၾကည္လာေတာ့ ေႏြႏွင္းလက္ကို ကိုင္ထားေသာ ေမေမ့ကို ေဘးမွာေတြလိုက္ရသည္... ေဖေဖကလဲ စိုးရိမ္တၾကီးၾကည့္ေနသည္... ေႏြႏွင္းဘာလို႔မွန္းမသိ အားငယ္စိတ္... သိမ္ငယ္စိတ္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးေနသည္... ေမေမနဲ႔ေဖေဖကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အားကိုးရသြားသကဲ့သို႔ ထိမ္းထားသမွ် စိတ္ေတြကို လႊတ္ထုတ္ျပစ္ခ်င္လာသည္... ေႏြႏွင္း အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထကာ မိခင္ ေဒၚ ေ၀ႏွင္းကိုဖက္ကာ ကေလးတစ္ေယာက္ပမာ ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္...


"အေမ့...... ဟင့္.. ဟင့္.... "


မိခင္ကေတာ့ စာနာေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ေႏြႏွင္းကို ဖက္ကာ ေက်ာျပင္ကို ပုတ္ခတ္အားေပးေနသည္... ကိုယ့္သမီး ခံစားေနရတာကိုမၾကည့္ရက္တဲ့ ဦးျမေမာင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲကာ လူမသိေအာင္ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ကို သုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္....


ထိုအေျခအေနၾကား ဆားညက္ေနေသာ ရာဇာကေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ... ေႏြႏွင္း သတိရျပီျဖစ္၍ ဆရာ၀န္ႏွင့္ စစ္ေဆးခိုင္းကာ ျပန္လို႔ရလွ်င္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ဟု အၾကံရျပီး... ျဖဴ႕အနားသို႔ကပ္ကာ...


"ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္သြားေခၚလိုက္အံုးမယ္..."

"ေအာ္.. ဟုတ္.. ဟုတ္... ကုိရာဇာျပန္ခ်င္လဲ ျပန္လိုက္ပါေတာ့... ဒီမွာ သူ႔မိဘေတြလဲေရာက္ျပီ... သူလဲသတိရျပီဆိုေတာ့..." သီရိျဖဴ၏ အလိုက္သိစြာေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ရာဇာ့စိတ္ထဲ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္...


"ေအာ္.. ရပါတယ္ဗ်ာ.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ အလုပ္ကိစၥေလးက ရွိေနေသးလို႔ပါ... ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ အထြက္မွာ ဆရာ၀န္ကို တစ္ခါတည္းေျပာရင္းလႊတ္လိုက္မယ္ေနာ္... သြားလိုက္ပါအံုးမယ္ေနာ္..."


မွဳန္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ စိတ္မၾကည္သာစြာရပ္ေနေသာ ဦးျမေမာင္ကိုလဲ ေခါင္းေလးညြတ္ကာ... 


"သြားလိုက္ပါအံုးမယ္... အန္ကယ္" တိုးတိုးညင္သာစြာ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ဦးျမေမာင္က ေသခ်ာပင္ ျပန္မၾကည့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပကာ လက္ျပလိုက္သည္... ေဒၚေ၀ႏွင္းကေတာ့ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငိုေနေသာ သူ႔သမီးကို ဖတ္၍ အားေပးေနသျဖင့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ မႏွဳတ္ဆက္ေတာ့...


------------------------------------------------------ ။ -----------------------------------




ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္အိုက ကြ်န္မလိုပင္ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ဘ၀တူေတြပဲလို႔ ေျပာေနသေယာင္... ဒါေပမဲ့လဲ မိုးေလး တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ရြာလိုက္ရင္ သစ္ပင္အိုမွာ အညွာေလးေတြထြက္ျပီး ရြက္သစ္ေ၀ဖို႔ အခြင့္ရွိေသးတယ္... ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ... ေကာင္းကင္ကိုေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမင္းၾကီးကေတာ့ ထိန္ထိန္သာျပီး ကြ်န္မကိုလဲ သနားတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနသေယာင္... ေခါင္းထဲကို မဆီမဆိုင္ေရာက္လာတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို မိုးေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူး မေမာ္ႏုိင္ဘူးတဲ့... ဒါေပမဲ့လဲ ခု ဒီလမင္းၾကီးလိုပဲ တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သူ အေဖာ္ျပဳေပးေနႏုိင္တယ္ေလ... သစ္ကိုင္းေပၚက ငွက္ကေလးေတြ အေဖာ္နဲ႔ ျမဴးေနတာကိုၾကည့္ရတာလဲ ကြ်န္မအတြက္ ၾကည္ႏူးဖို႔မေကာင္းဘူး...

တစ္ပင္တည္းမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြကလဲ မလွပႏုိင္ဘူး... ေကာင္းကင္ေပၚက မ်ားျပားလွတဲ့ ၾကယ္ေတြကလဲ ကြ်န္မအတြက္ မေတာက္ပႏုိင္ဘူး... အရာရာတိုင္းဟာ ကြ်န္မကို စိတ္အားငယ္ေနေစတယ္... ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသလိုခံစားရတယ္... ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို နားလည္မွဳ အေပးႏုိင္ဆံုးကေတာ့ သီခ်င္းထဲမွာ ေလွာင္ေျပာင္ခံခဲ့ရတဲ့ လမင္းၾကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္.... တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ လမင္းၾကီးကို တစ္ခါမွ မသနားဖူးပင္မဲ့ ဒီညေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ ဘ၀တူ လမင္းၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ အိပ္ယာေပၚမွာ ၾကိတ္ ငိုမိျပန္တယ္...


တစ္ေလာကလံုးမွာ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မဒီေလာက္ ခ်စ္ကံေခရတာလဲ... ဘာလို႔ ကြ်န္မဒီေလာက္ ကံဆိုးရတာလဲ... ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြ်န္မ ဘာအမွားမ်ားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ... တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင့္ကို သ၀န္တိုတတ္တာ... ေမာင့္ကို ဆရာလုပ္တတ္တာ... ဒါေတြအားလံုးက ေမာင့္ကို ခ်စ္လို႔ဆိုတာ ေမာင္မသိတာလား... ဒါမွမဟုတ္ဒါေတြက ေမာင့္အခ်စ္ကို ေလ်ာ့ေစခဲ့တာလား... ဒါေပမဲ့ ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ဒီအခ်ိန္ကာလအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္မတို႔ တူတူ ေပ်ာ္စရာေတြ ေ၀မွ်ရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ရတာေတြဟာ ခဏေလးမဟုတ္ပါဘူး... ကြ်န္မေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တဲ့ ညေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မေခါင္းအံုးေလးသာ အသက္ရွိမယ္ဆိုရင္ သူလဲ ေမာင့္လိုပဲ ကြ်န္မကို ထားသြားေလာက္ျပီ... အေတြးေတြနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေပမဲ့ အငို၀ျပီး မ်က္လံုးေတြ ပင္ပန္းလာရင္ေတာ့ သူ႔အလိုလိုအိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့ ညေတြတိုင္း မနက္ႏုိးထလာရင္ အိပ္မက္ေတြသာျဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္.... 


ေမာင္နဲ႔ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းေဟာင္းေတြ... တစ္ခါတစ္ေလ မေျပာမဆို ကြ်န္မအလုပ္ကို လာၾကိဳရင္ ေမာင္ထိုင္ေနတတ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ခံုေလး... ေမာင္ေသာက္ေနက် လက္ဘက္ရည္ ခ်ိဳခ်ိဳ... ငရုတ္သီးစပ္စပ္ စားတိုင္း သီးတတ္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ေရဗူးနဲ႔ ေစာင့္ေနေပးတတ္တဲ့ ေမာင့္ပံုရိပ္ေတြ... အပူမစားႏုိင္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ တစ္ခုခုစားတိုင္း ေမႊေပး မွဳတ္ေပးတတ္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႔ ဂရုစိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္... ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ေနရာတုိင္းမွာ ေမာင့္ပံုရိပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ... အရင္ကတည္းကလဲ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို Romantic ဆန္ဆန္ေတြ ကြ်န္မ မေတာင့္တခဲ့ဖူးပါဘူး... မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး... သာမာန္ ေမာင္နဲ႔ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ တစ္ဘ၀လံုး ပံုမွန္ရွိသြားပါေစလို႔ပဲ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတာ သိပ္မ်ား ေလာဘၾကီးသြားသလား... အျဖစ္အပ်က္ေတြက မေန႔တေန႔ကအတိုင္း ကြ်န္မရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနဆဲ... ေမာင့္ကို တမ္းတမိတိုင္း ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ ေ၀းရတယ္ဆိုတာကို အၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားမိပင္မဲ့ အေျဖမရခဲ့ဘူး... ရွိေနတဲ့ အေျဖကိုပဲ ကြ်န္မ သိစိတ္က လက္မခံခ်င္ခဲ့တာလား...








ေမာင္ေရာ... ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို သတိရေနမလား... ကြ်န္မလိုပဲ ခံစားေနရမလား... ကြ်န္မကို တစ္ခါတစ္ေလမ်ား တမ္းတေနမလား... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔ တူတူ သြားလာခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြမွာ မေတြ႔ရေတာ့... ဒီေနရာေတြလာရင္ ေမာင္လဲ ကြ်န္မလိုပဲ ခံစားရမွာမို႔ သူမလာတာမ်ားလား... တစ္ေနရာရာ အကြယ္ကေနမ်ား ေမာင္ ကြ်န္မကို ၾကည့္ေနမလားလို႔ ရွာၾကည့္မိတယ္... အတၱၾကီးတယ္ပဲ ဆိုဆို... အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ေမာင့္ကိုလဲ ကြ်န္မခံစားရသလို ခံစားေနရပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္...




ကြ်န္မရဲ႔ မို႔ေမာက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို ျမင္တိုင္း... အစားအေသာက္ အရင္လို မစားႏုိင္တာကို သိတုိင္း မ်က္ႏွာမေကာင္းတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမအတြက္လဲ ကြ်န္မ ၀မ္းနည္းရျပန္တယ္...


တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေဖေဖ မခံႏုိင္လြန္းလို႔...

"သမီးရယ္... ဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ိဳး ဒီလိုေကာင္စားမ်ိဳးကို ေမ့ျပစ္လိုက္စမ္းပါ... ေဖေဖတို႔ကလဲ အစကတည္းက သိပ္ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတဲ့ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို သေဘာက်လွတယ္မဟုတ္ပါဘူး... ငါ့သမီးစံုမက္လို႔သာ ခြင့္ျပဳခဲ့တာပါ... ရုိင္းရုိင္းႏွဳိင္းရရင္ သူ႔ကိုကိုယ္စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ မစင္လိုပဲ သေဘာထားစမ္းပါ... မစင္ဆိုတာ ကိုယ္ခံုမင္လို႔ စားခဲ့တဲ့ အစာကေန ျဖစ္တာဆိုပင္မဲ့ ကိုယ့္၀မ္းထဲကထြက္သြားျပီးတဲ့အခ်ိန္ဆို ဘယ္သူမွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး... မစင္နဲ႔ ထိေတြ႔ရမွာေတာင္ ရြံရွာၾကတယ္.... ခု ဒီေကာင္နဲ႔ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ မစင္လိုပဲ... သူတို႔နဲ႔ မပတ္သတ္ရတာ သမီးအတြက္ အမ်ားၾကီးေကာင္းတယ္... ဒီေတာ့ မတန္ဘူး... ငိုမေနနဲ႔ေတာ့... " ကြ်န္မေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ေနတဲ့ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တုန္ရီတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေဒါသေႏွာတဲ့အသံ... ေမေမ့ရဲ႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ စိုးရိမ္တဲ့ အၾကည့္ေတြ... ကြ်န္မအတြက္ ၀မ္းနည္းစြာ ၾကိတ္ငိုထားတဲ့ ေမေမ့ရဲ႔ နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ... သူငယ္ခ်င္းျဖဴရဲ႔ အားေပးမွဳေတြ...

"တေလာကလံုးမွာ နင္မွ ကံအဆိုးဆံုးလို႔ ထင္ေနတယ္မွတ္လား... နင္မွ သနားစရာအေကာင္းဆံုးလို႔ ခံစားေနရတယ္မွတ္လား... ဒီမွာ အဲဒါ နင္တစ္ေယာက္ထည္းမဟုတ္ဘူး... နင္ခုခံစားေနရတာေတြက အသည္းကဲြတဲ့သူေတြရဲ႕႔ျဖစ္စဥ္ေတြပဲ... ေလာကမွာ ဒီထက္ဆိုးတာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီး... ငါကိုယ္တိုင္ အသည္းမ႕ကဲြဖူးပဲနဲ႔ နင့္ကို ဆရာလုပ္ေနလို႔ ငါနင့္ကို နားမလည္ပါဘူးလို႔မထင္နဲ႔... ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က အားလံုးကို ကုစားသြားမယ္... ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳေပၚလဲ မူတည္တယ္... ဘာမွ အားငယ္စရာလဲ မလိုဘူး.. နင့္ေဘးမွာ နင့္ကို ခ်စ္တဲ့ ဂရုစိုက္တဲ့ ငါတို႔ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထား... " ဟု ျဖဴ မခ်ိတင္ကဲ ကြ်န္မကို ေျပာခဲ့သည္...


ကြ်န္မေၾကာင့္ ကြ်န္မ ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္မကို ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့ မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ညစ္ေနရေတာ့ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းပါ... တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကြ်န္မတတ္ႏုိင္သေလာက္ သူတို႔ေရွ႔မွာ ၾကိဳးစားျပီး ပံုမွန္ေနသည္... ပံုမွန္စားသည္... ပံုမွန္ လွဳပ္ရွားသည္... အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူတို႔ မရိပ္မိေအာင္ ပံုမွန္ေနသည္... အရီအျပံဳးနည္းသြားတဲ့ ကြ်န္မကိုေတာ့ သူတို႔ဘက္ကလဲ နားလည္ေပးတယ္ထင္သည္... အားလံုးလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမာင့္အေၾကာင္းကို မစေတာ့... ကြ်န္မစိတ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ ထားၾကသည္... သိစိတ္က ေမ့ျပစ္လိုက္ဖို႔ နာက်ဥ္းျပစ္လိုက္ဖို႔ ေျပာေနပင္မဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္တစ္ေနရာရာကေန ေပၚလာမွာကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္... ေမာင္မရွိေတာ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ဘ၀ကို ဘယ္သူမွေတာ့ နားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး...






4 comments :

SHWE ZIN U said...

ညီမေရ

ဆက္ေရးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးေနာ္ အမ ေတာင္ ေမ႕ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနလို႕ ၃ကိုလည္း ျပန္ဖတ္သြားတယ္ အဆက္လည္း ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္

ေရႊစင္ဦး

SZA said...

ညအလွနဲ႕လြမ္းေနတာကိုေရးထားတာမိုက္တယ္.. ေရးထားတဲ့ထဲမွာ absolute boyfriend ထဲကမင္းသားပံုကိုထည့္ထားေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလဲ ပံုေလးေတြနဲ႕လုပ္မယ္ဆိုလဲ မဆိုးဘူး..မ်က္စိထဲျမင္တာေပါ့..

Than Yaw Zin said...

ခံစာခ်က္ေတြတထပ္တည္းက်ပါတယ္.... ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ေတာ့တဲ႔သူတေယာက္ကိုဘာလို႕တမ္းတရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္မွာလဲ... ရလဒ္ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေအာက္ဆံုးကိုက်သြားတာဘဲ... အခိ်န္တစ္ခုေလာက္ဘဲ ခံစားျပီးေနသားက်သြားမွာပါ ေႏြႏွင္း...

Yaminnie’s Daydream said...

""ရုိင္းရုိင္းႏွဳိင္းရရင္ သူ႔ကိုကိုယ္စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ မစင္လိုပဲ သေဘာထားစမ္းပါ... မစင္ဆိုတာ ကိုယ္ခံုမင္လို႔ စားခဲ့တဲ့ အစာကေန ျဖစ္တာဆိုပင္မဲ့ ကိုယ့္၀မ္းထဲကထြက္သြားျပီးတဲ့အခ်ိန္ဆို ဘယ္သူမွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး... မစင္နဲ႔ ထိေတြ႔ရမွာေတာင္ ရြံရွာၾကတယ္.... ခု ဒီေကာင္နဲ႔ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ မစင္လိုပဲ... သူတို႔နဲ႔ မပတ္သတ္ရတာ သမီးအတြက္ အမ်ားၾကီးေကာင္းတယ္... ဒီေတာ့ မတန္ဘူး... ငိုမေနနဲ႔ေတာ့...""

အဲဒီေနရာေလး... အၾကိဳက္ဆံုးပဲ အမေရ... ေတာ္တယ္... ဆက္ေရးေနာ္... ဆက္ေစာင့္ေနမယ္... :)