ေမာင္ ညီမေလးတို႔ေရ…

ဟိုးရွည္ရွည္တုန္းက စာေမးပဲြနီးမွ စာေတြကို ကပ္ကပ္ျပီးက်က္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့… အဲဒိေကာင္မေလးက အနီးကပ္မွ စာက်က္ေပမဲ့ အမွတ္ထြက္လာရင္လဲ အျပည့္မရေသာ္ျငား အတန္အသင့္ျမင့္တဲ့အမွတ္ကိုရသတဲ့… ဒီေတာ့ သူမဟာ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခံယူထားသလို မိဘေတြရဲ႕ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ခ်ီးမႊမ္းစကားေတြကိုလဲ မွန္ကန္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားသတဲ့… သူမဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကားကျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းတဲြေပါင္းစံုကိုလဲ အလြတ္မေပးအကုန္ၾကည့္သတဲ့… အဲဒိေကာင္မေလး ၁၀တန္းေရာက္ေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ မနားတမ္းတက္ျပီး ဆရာေတြကလဲ စာမွန္မွန္ေမးလို႔ က်က္ရတာေရာ… အိမ္ကလဲ တျခားအေပ်ာ္အပါးေတြေလ်ာ့လိုက္ျပီး စာကိုပိုဦးစားေပးလာတာေရာ… တျခားကိစၥဘာမွ ပူပင္စရာမလိုပဲ စာကိုပဲေခါင္းထဲထားရတာေရာ… ၁၀တန္းေလးမွမေအာင္ထားရင္ လိပ္ကိုပက္လက္လွန္ထားသလို ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတဲ့ ဆိုရုိးကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ေရာ… သူမ စာကို အထိုက္အေလ်ာက္မွန္မွန္က်က္ခဲ့ပါတယ္… ဒါေတာင္ ေကာင္မေလးရဲ႕၀ါသနာ ဇာတ္လမ္းတဲြၾကည့္ျခင္းကိုေတာ့ တားဆီးလို႔မရခဲ့ပါဘူး… သူမကို ဇာတ္လမ္းတဲြေပးၾကည့္ရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ခဏကို စာစိတ္ပါ၀င္စားစြာလုပ္လိုက္တာနဲ႔ သူမဟာ စာရသြားတတ္ပါတယ္… သို႔ေသာ္ သူမစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မိဘမ်ား ေျပာေနက်စကားအတိုင္း “၁၀တန္းျပီးရင္ ၾကိဳက္တာလုပ္ ခု ဒီႏွစ္ေတာ့ ၾကိဳးစားလိုက္ဦး” ဆိုတဲ့စကားကို အာမခံခ်က္ယူကာ ၁၀တန္းျပီးလို႔ကေတာ့ လံုး၀ကို ေက်ာင္းမတက္ပဲ အၾကာၾကီးေနျပစ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္… ဒီလိုနဲ႔ သူမဟာ ၁၀တန္းကိုလဲ ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္…

ဒါေပမဲ ၁၀တန္းျပီးေတာ့လဲ စကာၤပူမွာ ေပၚလီတက္ဖို႔ မိဘေတြက တိုက္တြန္းျပန္တယ္… ၁၀တန္းေလာက္ခက္ခဲတဲ့ စာေမးပဲြမဟုတ္ပင္မဲ့ စာက်က္ပ်င္းတဲ့သူမ စကာၤပူဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္က်ခဲ့ရတယ္… သူမသိတယ္ ႏုိင္ငံျခားမွာ မိဘနဲ႔ေ၀းျပီး စာက်က္ရုံတင္မကဘူး အိမ္မွဳကိစၥ ပိုက္ဆံစီမံခန္႔ခဲြသံုးမွဳ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အဆင္သင့္ခ်က္ေပးမဲ့သူမရွိမွဳ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳ အေတြးအေခၚ စကားေျပာမတူညီမွဳေတြကို ညွိႏွိဳင္းေနရေတာ့မယ္… အိမ္ကမိဘေတြကလဲ ပညာဆိုတာ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သင္ယူရတာ ပိုလြယ္ကူေၾကာင္း အသက္ၾကီးလွ်င္ခက္ခဲေၾကာင္း ေျဖာင့္ျဖမွဳကိလဲ သိပ္ေတာ့ နားမလည္သလို လက္လဲ မခံခ်င္ခဲ့ပါဘူး… “စာပဲ ဘယ္အရြယ္က်က္က်က္ ရပါတယ္” လို႔ပဲ စိတ္ထဲက အထြန္႔တက္ခ်င္ခဲ့တယ္…  အဲဒိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံျခားမွာမွ ပညာသြားမသင္ရင္ ျမန္မာ့ပညာေရးကလဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမွဳအတြက္ အခက္ျဖစ္ေစတာမို႔ သူမ်ားေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ကိုယ္က်န္ခဲ့မွာစိုးတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စာေမးပဲြကို သူမ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတာ့ မေျဖခဲ့ပါဘူး… အရမ္းမၾကိဳးစားခဲ့ပင္မဲ့ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြကိုလဲ သူမ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္… အဲဒိအခါမွ သူမဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဟုတ္လွသားပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္…

ဒီလိုနဲ႔ အသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ခါနီးအရြယ္မွာပဲ စကာၤပူမွာ ေပၚလီေက်ာင္းတဖက္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္… ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ စာသင္ပံုျခင္းကြာျခားခ်က္က စကာၤပူမွာ ဆရာေတြက ျမန္မာျပည္က ဆရာေတြလို ထမင္းလုပ္ပါးစပ္ထဲအေရာက္ ေကြ်းသလို သင္တာမဟုတ္ဘူး… ပထမတစ္ရက္ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ အတန္းမွာတင္ သင္ခန္းစာ ၃ခုေလာက္ျပတ္ေအာင္သင္သြားတယ္… သူမက ခုမွ ဘာသာအတြက္ မိတ္ဆက္ေျပာေနတယ္လို႔ အတန္းခ်ိန္ တစ္၀က္ေလာက္အထိထင္ခဲ့တယ္… ေနာက္မွ သင္ခန္းစာေတြလွန္ျပီးၾကည့္ေတာ့မွ ၁နာရီအတြင္း သင္ခန္းစာတစ္ခုျပီးသြားျပီး ေနာက္တစ္ခုစေနျပီ… ေပးထားတဲ့ ဖတ္စာအုပ္ထဲက ပါ၀ါပြိဳင့္နဲ႔စလိုက္ရွဳိးေလးေတြမွာေတာ့ အဓိကသိသင့္တဲ့ သီအိုရီေတြ အီေကြးရွင္းေလးေတြ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေလးေတြေလာက္ပဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးထားတယ္… သူမအတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္စာေလး ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးေပါ့လို႔ ထင္ခဲ့တယ္… ၁၀တန္းတုန္းကစာေတြ ဒိထက္ေတာင္မ်ားေသးလို႔… ဒီလိုနဲ႔ သူမငယ္ငယ္က ပံုစံအတိုင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ အလုပ္သြားလုိက္ တီဗီြၾကည့္လိုက္ေနတယ္… ဒါတင္မကဘူး ခုက်ေတာ့ မိဘနဲ႔ေ၀းတဲ့အခါက်ေတာ့ ခါတိုင္း မိဘေျဖရွင္းေပးေနက် အေသးအဖဲြကိစၥေလးေတြကအစ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားလာရတယ္… ဥပမာ ေစ်းသြားျပီး ဘာ၀ယ္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ မနက္ျဖန္ဘာခ်က္ရပါ့၊ အလုပ္ကို ဘယ္ေန႔ဘြင္ကင္တင္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့… ဒီၾကားထဲမလဲ ျမန္မာျပည္က ေရာက္စ (အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက) ကြန္ျပဴတာေကာင္းေကာင္းမကိုင္တတ္ အင္တာနက္ဆိုတာ မျမင္ဖူး… ေဒါင္းလုပ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ အက္ပလုပ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ စတဲ့ ကြာျခားတဲ့ လက္ေတြ႔ပညာေရးစနစ္ကိုလဲ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ပါလာခဲ့တယ္… အရာရာဟာ သူမငယ္ငယ္ကလို အလြတ္က်က္ရုံနဲ႔ မရေတာ့ဘူး… လက္ေတြ႔လုပ္ရတာေတြပါလာတယ္…

ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပဲြၾကီးနီးလာလို႔ အနီးကပ္က်မွ စာကို တပဲြထိုးက်က္မယ္လဲ လုပ္ေရာ… သူမ ဒုကၡေရာက္ပါေလေရာ… အတန္းထဲမွာ ေျပာသြားတဲ့ စာအုပ္ထဲက ပါ၀ါပိြဳင့္စလိုက္ေတြကိုနားလည္သလိုလိုရွိေပမဲ့ စာအုပ္ေနာက္က ေလ့က်င့္ခန္းေတြက ခက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း… ေရွ႕က ပါ၀ါပြိဳင့္ေတြကို အသံုးခ်ျပီး စဥ္းစားရပင္မဲ့ လွည့္ပတ္ထားေတာ့ သူမ မေျဖရွင္းတတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္… ပံုမွန္စာက်က္ထားျခင္းမရွိေလေတာ့လဲ ဟိုးေရွ႕က အခန္းေတြကို ေကာင္းစာ မေက်ညက္ေတာ့ဘူး… ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေမခလာနတ္သမီး မကိန္းစိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ဂရုဏာနဲ႔ ေစတနာထားတဲ့ ျမန္မာ အစ္မၾကီးက တစ္ညတည္းနဲ႔ သင္ခန္းစာအကုန္နည္းပါးကို ရွင္းျပတယ္… စာေမးပဲြ ေနာက္ေန႔ဆို ဒီေန႔ညလိုမ်ိဳးမွာ ၂ေယာက္သား မနက္ ၄နာရီထိုးတဲ့အထိ စာၾကည့္ခဲ့တယ္… ဦးေႏွာက္ေတြပူျခစ္ေတာက္ေနေအာင္ တပဲြထိုးေလ့လာတယ္… အေရးၾကီးမယ္ထင္တာေလးေတြပဲစေပါ့ရုိက္ၾကည့္တယ္… (စေပါ့ရုိက္ျခင္းသည္ စကာၤပူပညာေရးစနစ္တြင္ အႏၱရာယ္အလြန္မ်ားပါသည္… သို႔ေသာ္ ေအာင္ရုံေတာ့ အေထာက္အကူျပဳသည္…) ဒီလို ဗရုတ္သုတ္ခ ျဖစ္ခဲ့ပင္မဲ့  ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူမ အဲဒိဘာသာ A ရတယ္… ဒီေတာ့လဲ ငါဥာဏ္ေကာင္းသားပဲဆိုျပီး အဟုတ္ၾကီး မာန္တက္ခဲ့တယ္…

ဒီလိုနဲ႔ ေပၚလီ ၃ႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္… ပံုမွန္ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ကလို စာေတာ္စာရင္းထဲေတာ့ မ၀င္ေတာ့ဘူး… ဒီေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အေၾကာင္းျပတာက အလုပ္တဖက္နဲ႔မို႔ပါ… ေပၚလီျပီးေတာ့ သူမ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္… ေက်ာင္းျပီးရင္ေက်ာင္း စာေတြခ်ည္းသင္ေနရတာကို ေမာလွျပီ… အသက္လဲအတန္ေလွ်ာက္ၾကီးလာေတာ့ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ေနႏုိင္ျပီ… ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေက်ာင္းမတက္ေသးပဲ ခဏေလာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရွာရင္း စာက်က္တဲ့ဘ၀ကိုနားလိုက္အံုးမယ္… ဘယ္အခ်ိန္ေက်ာင္းတက္တက္ရတာပဲလို႔ သူမထင္ခဲ့တယ္… ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ျခင္းကို နားလိုက္တာ ၁ႏွစ္ ၂ႏွစ္… ၃ ၊ ၄ ႏွစ္… သူမရဲ႕ မိဘေတြက အၾကံေပးတယ္… ပညာဆိုတာ ငယ္တုန္းသင္တာေကာင္းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကို အျမန္ဆံုးျပန္တက္ဖို႔တိုက္တြန္းတယ္… ဒါေပမဲ့ အသက္ၾကီးလာေလ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့သူမ ဒိြဟေတြၾကားမွာ စဥ္းစားရင္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့တယ္… သူမက ေရြးခ်ယ္မွဳအတြက္ ခ်င့္ခ်ိန္ေတြးေခၚေနတာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုေပမဲ့ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ပညာရွာရတာ ဦးေႏွာက္က ပိုျပီး လက္ခံတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဂရုမထားခဲ့မိပဲ စဥ္းစားမွဳေတြ ၾကာရွည္ခဲ့တယ္…

သူမေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမအသက္ အရြယ္ေတာ္ တစ္စိတ္ဟိုင္းသြားျပီ… သူမစိတ္၀င္စားတဲ့ဘာသာကို သူမစတက္တယ္… စာေမးပဲြေအာင္ဖို႔ထက္ စာကိုနားလည္ဖို႔ဆိုတ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလက္ကိုင္ထားျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ တကၠသိုလ္ကိုဆက္တက္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္… စာမက်က္တာ ၅ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့တာေရာ၊ အသက္အရြယ္က စကားေျပာလာတာေရာ၊ တျခားလူမွဳေရး စီးပြားေရး ေတြးစရာေတြမ်ားလာတာေရာ ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္က ေက်ာင္းစာအတြက္ အာရုံစိုက္ႏိုင္မွဳအစြမ္းက်ဆင္းလာတယ္… ဒါကို သတိမထားမိတဲ့ သူမကေတာ့ စာကို မွန္မွန္မလုပ္ေသးဘူး… “ငါလုပ္ရင္ ခဏေလးရပါတယ္” လို႔ထင္ခဲ့တယ္… ဘေလာ့ေလးေရးလိုက္ ဇာတ္လမ္းတဲြေလးၾကည့္လိုက္ မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အျပင္ထြက္လိုက္ေပါ့… စာေမးပဲြေျဖဖို႔ ၂ပတ္ေလာက္အလိုမွာေတာ့ သူမအနည္းငယ္စိုးရိမ္လာတယ္…( ဒါေတာင္ ငယ္ငယ္ကဆို အဲေလာက္အခ်ိန္မစိုးရိမ္ေသးဘူး..)… ပါ၀ါပိြဳင့္ေပၚက လက္ခ်ာေတြကိုနားလည္ေသာ္ညား ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြေပၚမွာ အသံုးက်က် မေျဖတတ္ေသးဘူး… သူမဟာကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာရမလား… ဆရာေကာင္းနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ျပန္တယ္… သူမ အကူအညီလိုေၾကာင္း ေက်ာင္းကဆရာကို အီးေမလ္းပို႔ေတာ့ စကာၤပူမွာေတြ႔ရခဲတဲ့ ေစတနာပါတဲ့ ဆရာက စီတီးေဟာက စတားဘက္ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ၄နာရီတိတိ သူမ သိခ်င္တာေတြနဲ႔ အမွတ္ေပးပံုေပးနည္းေတြကို ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့တယ္… အလုပ္ကေနလဲ ခြင့္ေတြယူျပီး စာၾကည့္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ္ညား… ခြင့္ေတာ့ယူျဖစ္လိုက္ျပီး ပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ တျခားအေရးမပါတဲ့ အရာေတြနဲ႔ အခ်ိန္လင့္ခဲ့တယ္… စာကိုေတာ့ ၅မိနစ္က်က္ တျခားအရာ ၁နာရီလုပ္ (ေဖ့ဘြတ္၊ လက္ဘက္သုတ္၊ ကိုရီးယားကား၊ Youtube) စသည္ျဖင့္ ငယ္ငယ္ကလို စာကိုခ်ည္း ဇက္တိုက္ ၁နာရီေလာက္ၾကာ ဖင္ပူေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး… သူမ ဘယ္ေလာက္အာရုံထားထား ဦးေႏွာက္ကလဲ ၅ မိနစ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ေနရင္ လက္မခံေတာ့ဘူး… သူမက်က္ထားတဲ့စာေတြကလဲ မနက္က်က္ရင္ ေန႔လည္ေလာက္ဆို ျပန္ေမ့သြားေရာ…

ဒီအခါမွာ သူမနားလည္လိုက္တာက လူၾကီးေတြေျပာဆိုခဲ့တဲ့ “ငယ္ရြယ္တုန္းမွာ ပညာရွာတာ အေကာင္းဆံုးပဲ” ဆိုတဲ့စကားေလးပဲျဖစ္တယ္… ပညာဆိုတာ ဘယ္အရြယ္ရွာရွာ တကယ္တတ္ခ်င္ရင္ သင္ယူလို႔ရတယ္ဆိုတာမွန္တယ္… သို႔ေသာ္ ပညာရွာရတာ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို မေမ့ဖို႔လိုတယ္… ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေႏွာက္အလုပ္လုပ္ပံုနဲ႔ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ်ဦးေနာက္အလုပ္လုပ္ပံုျခင္းကဲြျပားတယ္… ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပညာအသစ္ေတြကို ဦးေႏွာက္က လြယ္လြယ္ကူကူလက္ခံသိမ္းဆည္းေပးဖို႔ ေနရာရွိတယ္… အသက္ၾကီးလာေတာ့ ဦးေႏွာက္က ရွိျပီးသားအသိဥာဏ္ေတြေပၚမွာ ထပ္ျပီးျဖည့္တင္းဖို႔ပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့တယ္… ဒီေတာ့တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေခါင္းထဲ၀င္ဖို႔နဲ႔ သိုမွီးထားဖုိ႔ခက္ခဲတယ္… အသက္အရြယ္ၾကီးသူေတြအတြက္ ပညာကိုမွတ္သားဖို႔က ရွိျပီးသားအသိဥာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ဆသံုးသပ္ျပီး ေလ့လာတတ္ဖို႔ ငယ္ငယ္ကလို စာက်က္ရုံနဲ႔မရပဲ သေဘာေပါက္နားလည္လြယ္ေအာင္ ဖတ္တတ္ဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္… (မွီျငမ္း http://news.softpedia.com/news/Young-People-Learn-Faster-Older-People-Use-the-Information-Better-40977.shtml) သီအိရီကို apply လုပ္တဲ့  ဥပမာေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြမ်ားမ်ား ေလ့လာႏုိင္မွ စာေမးပဲြမွာ ေတာ္ကာက်ဖို႔ရွိတယ္… အဲဒိလိုျဖစ္ဖို႔အတက္ အနီးကပ္မွစာက်က္တတ္တဲ့အက်င့္ဟာ အက်ိဳးမျပဳေတာ့ဘူး… 

ခုေတာ့ အနီးကပ္မွစာက်က္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ သံေ၀ဂရျပီး အခ်ိန္ရွိတုန္း ၄ႏွစ္ ၅ႏွစ္ေလာက္ေစာျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရင္ေကာင္းသားလို႔ေတြးမိျပီးေနာင္တၾကီးစြာရတယ္… သို႔ေသာ္ ေနာင္တေတြရရုံနဲ႔ အလုပ္မျပီးတဲ့အတြက္ ရွိတဲ့အခ်ိန္ကို မျဖဳန္းပဲ သူမ အျမန္ဆံုးေက်ာင္းျပီးေအာင္ ဒီထက္အသက္မၾကီးခင္ လူ႔ေဘာင္ကိစၥေတြ ဒိထက္ပိုျပီး မမ်ားေျမာင္ခင္… သူမဆက္လက္ တိုက္ပဲြ၀င္ရအံုးေတာ့မယ္… သူမ အျမဲကံမေကာင္းႏုိင္… သူမရဲ႕ တစ္ပဲြထိုး အလြတ္က်က္တတ္တဲ့့ အက်င့္ကိုလဲစြန္႔လႊတ္ျပီး ပံုမွန္ မွတ္သားနားလည္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ကိုလဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္…

ေမာင္ ညီမေလးတို႔ေတြလဲ ေကာင္မေလးလို ေနာင္တမရ ရေအာင္ အခ်ိန္ရွိတုန္း ငယ္ရြယ္တုန္း ပညာကို ရသေလာက္သင္ယူၾကပါလို႔ ပံုျပင္ထဲက ေကာင္မေလးက သူမအေၾကာင္း နမူနာထားျပီး သူမျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀အဆင့္ဆင့္နဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳအေတြးေခၚေပၚမူတည္ျပီး အၾကံျပဳလိုက္ပါတယ္… လူၾကီးေတြကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ စာေတြခ်ည္းက်က္ခိုင္းေနလို႔ ေက်ာင္းျပီးရင္းေက်ာင္းတက္ခိုင္းေနလို႔ Break ေလးယူခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္ရင္ သူမလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သူမက အသိေပးခ်င္တယ္…