Phuket, Thailand Dream - ( ခရီးစဥ္ Day 1)

At Singapore Airport Terminal 2

မသြားခင္ ၂ရက္အလိုမွာမွ ပိုက္ဆံသြားလဲျဖစ္တယ္... မေဗဒါအစ္မ China Town မွာ လဲတာေတာ့ နဲနဲပိုရတယ္... တခ်ိဳ႕ကလူေတြေျပာေတာ့ Sarangoon က ကုလားဆိုင္ေတြမွာလဲရင္ ပိုရတယ္လို႔ေျပာတယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကလဲ စီးပြားျဖစ္ၾကီးလဲမွာမဟုတ္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ ကြာဟခ်က္ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး အိမ္နားက Money Changer မွာပဲ လဲလိုက္တယ္... S$1 = 22.6 Baht ရတယ္...

ဒီလိုနဲ႔ သြားဖို႔ေန႔ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ... မသြားခင္ ညဘက္မွာ အထုတ္ထည့္ေတာ့ ထည့္သြားခ်င္တဲ့ အက်ီ္ကမ်ားေနတယ္... အဲလိုထည့္သြားျပီး ဟိုေရာက္ရင္လဲ မ၀တ္ျဖစ္လိုက္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြက အရင္တည္းက ျဖစ္တတ္လြန္းေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းျပီး ျပန္ေလ်ာ့ေနရတယ္... ဟိုဟာလဲ ထည့္ခ်င္ ဒီလိုလဲ၀တ္ခ်င္နဲ႔... မေဗဒါက Lady ဂါ၀န္အျဖဴေလးအက်ပ္ ၀တ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ မေဗဒါအစ္မက သူမ်ားေတြက Beach ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္က Lady dress ၀တ္ျပီးသြားရင္ Immigration မွာတင္ နင္အရွက္ကဲြမွာတဲ့... သာမာန္ဆိုရင္ေတာ့ မေဗဒါ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္၀တ္တာကို သိပ္ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုပင္မဲ့လဲ... ေနရာေဒသ ကာလံေဒသံနဲ႔ေတာ့ လိုက္ဖက္ေအာင္၀တ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္ေလ... ဒီလုိနဲ႔ ပဲ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ရုိးရုိးအက်ီၤနဲ႔ပဲ၀တ္သြားလိုက္တယ္... အက်ီၤေတြကိုလဲ တျခားဟာေတြသိပ္မထည့္ေတာ့ပဲ Beach နဲ႔ လိုက္ဖက္မဲ့ ၀တ္ရတာ လြယ္ကူလြတ္လပ္တဲ့ အ၀တ္အစားေလးေတြပဲေရြးထည့္သြားတယ္... ေဒါက္ဖိနပ္ကိုေတာ့ ညဘက္ျမိဳ႔ထဲေတြေလွ်ာက္သြားဖို႔နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ၀တ္သြားလိုက္တယ္... ဒါေပမဲ့ ကမ္းေျခသြားရင္ ညွပ္ဖိနပ္ကေတာ့ မပါမေနပါရမယ္ေလ...

ေလယာဥ္က မနက္အေစာၾကီီး ၅နာရီလားမသိဘူး... ဒီလိုနဲ႔ ေလယာဥ္ ၁နာရီခဲြ စီးရတယ္... ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဘာမွ မေကြ်းဘူး... ဒါေပမဲ့ မေဗဒါက ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ရင္ စားရင္စားရ မစားရရင္ အိပ္ေနတာပဲ... မဟုတ္ရင္ ေနရထိုင္ရတာ ခက္တယ္... ခရီးသြားရတာ ၀ါသနာပါလို႔သာ သြားရတယ္... စီးဖူးသမွ် ယာဥ္ေတြထဲမွာ ေလယာဥ္စီးရတာ စိတ္အညစ္ဆံုးပဲ... ေနာက္လွည္းနဲ႔ လုိက္ေရာင္းေတာ့ စားေသာက္စရာ Menu ၾကည့္ျပီး စားခ်င္တာေတြ မွာေတာ့ မွာသမွ် ဘာမွလဲ မရွိဘူး...ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ဆီမွာရွိတဲ့ အထုတ္ေလးထဲမွာ ေျမပဲရယ္... ဘီစကစ္ရယ္.. KitKat ေခ်ာ့ကလပ္ရယ္ အစာေျပနဲ႔ အမူးေျပ ၀ယ္စားလိုက္ရတယ္.. အဲဒါက S$6 က်တယ္.. ေနာက္ ေရ၀ယ္ေသာက္တယ္... ေလယာဥ္ဆင္းခါနီး Phuket ေလဆိပ္မွာ Parking ေနရာမရွိလို႔ဆိုျပီး ေကာင္းကင္မွာ ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၀ဲေနလိုက္ေသးတယ္... ေလယာဥ္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္က စိတ္ညစ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲ... နားေတြလဲ နာ... ကေလးေတြပါလာရင္ ကေလးေတြက အဲဒိအခ်ိန္မွာ ငိုေရာ... လူမွာ ၀င္သက္ထြက္သက္ မွတ္ေနရတယ္... ဒီလိုနဲ႔ပဲ Phuket ကို ေရာက္ခဲ့ပါျပီ... မေဗဒါ အစ္မေျပာတာကို နားေထာင္လိုက္တာ မွန္သြားတယ္... ဟုတ္ပါ့.. ဟိုေရာက္ေတာ့ အစ္မေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ... အားလံုးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြပဲ ၀တ္လာၾကတာ... ေလဆိပ္မွာ ဖုန္းအတြက္ SIM Card ေတြ အလကားေပးတာေတြ႔ေတာ့ ယိုးဒယားႏုိင္ငံေတာင္ ဒီေလာက္တိုးတက္ေနျပီလို႔ ေတြးမိတယ္...

ေလယာဥ္ကြင္းထြက္လာတာနဲ႔ တိုက္စီသမားေတြက ျမန္မာျပည္လိုပဲ ၀ိုင္းေခၚၾကတာ... အဲဒိမွာ ေတာင္းအိတ္(စ္)လိုကားမ်ိဳးနဲ႔ လူစုျပီးတင္တဲ့ကားေတြရွိတယ္... ၁ေယာက္ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့မသိဘူး.. ဒါေပမဲ့ လူအုပ္စုနဲ႔သြားရင္ေတာ့ တုိက္စီ စီးတာေတာင္ ပိုတန္ေသးတယ္... ဥပမာ.. ဟိုစုစီးတဲ့ကားက တစ္ေယာက္ကို ၂၀၀ Baht ပဲထား... ၄ေယာက္ဆို ဘတ္၈၀၀ ျဖစ္သြားျပီ... လူမျပည့္မခ်င္းေစာင့္ရမဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကို အရင္ပို႔ခ်င္မွလဲ ပို႔အံုးမွာ... ဒါေပမဲ့ တိုက္စီကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ငွားတာ ဘတ္ ၆၅၀ပဲက်တယ္...ေစ်းေတာ့ စစ္ရတာေပါ့ေနာ္... ကြ်န္မတို႔က Patong Bay Garden Resort ကို ငွားတယ္...

ကြ်န္မအစ္မက ပထမတစ္ေခါက္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရာက္ဖူးထားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သိတယ္... တိုက္စီသမားက လမ္းမွာ တိုး ေအးဂ်င့္တစ္ခုကို ရပ္ျပီး အဲဒိက မိန္းမေတြနားပူတာနားေထာင္ရအံုးမယ္လို႔ေျပာတယ္... ဒါေပမဲ့ အဲဒိက၀ယ္တာက ဟိုတယ္က ၀ယ္တာထက္ေတာ့ သက္သာတယ္တဲ့... ဒီလိုနဲ႔ပဲ လမ္းေရာက္ေတာ့ အဲဒိ (တိုက္စီသမားနဲ႔ ဆက္ထားတဲ့) ေအးဂ်င့္မွာ ရပ္ပါေလေရာ... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မအစ္မေရာ ကြ်န္မေရာ စကားေျပာအျပီးမွာ သူတို႔လဲ ေစ်းေလ်ာ့ေပးတာေရာ ေနာက္ျပီး ဟိုတယ္ေရာက္ျပီးမွ ထြက္ျပီး တစ္ခုခ်င္းလိုက္စံုစမ္းတဲ့ အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္တာေရာေၾကာင့္ အဲဒိမွာပဲ ၀ယ္ျဖစ္လိုက္တယ္... အစက သူတို႔ေစ်းေခၚတာက ပထမရက္္ Phi Phi Island and surrounding Islands Package နဲ႔ ဒုတိယရက္ James Bond Island and surrounding Islands Package ၂ခုေပါင္းကို ၁ေယာက္ကို စကာၤပူ ေဒၚလာ ၂၆၀ ေလာက္က်တယ္... ေနာက္ ေစ်းဆစ္ရင္း ဆစ္ရင္းနဲ႔ ၁ေယာက္ကို စကာၤပူ ၁၆၀ နဲ႔ ရတယ္... (ယိုးဒယားဘတ္ ဘယ္ေလာက္္လဲသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္သာတြက္ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့... သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ယိုးဒယားပိုက္ဆံနဲ႔ပဲရွင္းခဲ့ရတာေပါ့..) ကြ်န္မတို႔က ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဖိုးကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္ေပးေတာ့ ၁၆၀+ ၁၆၀= စကာၤပူ ၃၂၀ ေလာက္စီထြက္သြားတယ္... အဲဒိမွာတင္ လဲလာတဲ့ ပိုက္ဆံ ၄ပံု ၃ပံုေလာက္ ကုန္သြားေရာ... မထင္ထားဘူး အဲေလာက္မ်ားမယ္လို႔.. ဒါေပမဲ့ အဲဒိပတ္ေက့ထဲမွာ အျပန္ ဟိုတယ္ကေန ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေပးမဲ့ တိုက္စီ Service ပါ ပါတယ္... ဒီေတာ့လဲ မဆိုးပါဘူး... သူမ်ားေတြ ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြ ဒိထက္ေစ်းသက္သာျပီး Service ေကာင္းတဲ့ေနရာသိရင္ ေျပာျပေပးသြားၾကပါအံုး... ဒါကေတာ့ မေဗဒါရဲ႕ပထမဆံုးဆိုေတာ့ မေဗဒါ ေတြ႔ခဲ့တာကိုပဲေရးတာပါ... ေအးဂ်င့္နာမည္ကေတာ့ ေမ့သြားျပီ... ေလဆိပ္ကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းရင္ ေရာက္တယ္... အဲဒိက Flyer ေလးေတြကို မေဗဒါ အစ္မကို ယူလာခိုင္းတာ (ဘေလာ့ေရးမလို႔)... ခုေတာ့ ေပ်ာက္သြားျပီတဲ့... ဗီြဒီယိုထဲမွာေတာ့ ပါမယ္ထင္တယ္.. ဒါေပမဲ့ ခု အဲဒိဗီြဒီယို ၾကည့္လိုက္ရင္ မေဗဒါေခါင္းမူးျပီး ပိုစ့္ျပီးေအာင္ ေရးႏုိင္ေတာ့မွာ ဟုတ္ဘူး... ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကည့္ျပီးေတာ့မွပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္...

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ မေဗဒါအစ္မက ခ်က္အင္၀င္ျပီး အရင္ပိုစ့္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြတက္... ပိုက္ဆံေတြထပ္ေပးရျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ရွဳပ္လို႔ ကမ္းေျခမွာေယာင္၀ါး၀ါးသြားလုပ္ေနတယ္.. ကမ္းေျခမွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြခ်ထားတယ္... အလကားလား ဟိုတယ္ကေပးတာလား မေသခ်ာဘူး... အဲဒိအခ်ိန္မွာပဲ ယိုးဒယားတစ္ေယာက္က ထိုင္မလို႔လား... ထီးယူအံုးမလား... ဘာညာဆိုျပီး ဇြတ္ကို ထီးေတြလာမိုးေပးေတာ့တာပဲ... ဒါဆို သိလိုက္ပါျပီ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေပးရေတာ့မယ္ဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့လဲ သူမ်ားေတြ ဖိနပ္မပါ ေရကူးေဘာင္းဘီ အက်ီၤနဲ႔ ေနပူဆာလွဳံေနတဲ့အခ်ိန္ သဲေသာင္မွာ ေဒါက္ဖိနပ္ၾကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာကတည္းက လူေတြက ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ခံစား (ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလံုတာ) ေနရေတာ့ ဟန္မျပတ္ပဲ အဲလူ ထီးလာမိုးေပးတာကို ခံေနလိုက္တယ္.... ရင္ထဲမွာေတာ့ "ဒီခံုေတြက ဟိုတယ္က အလကားခ်ထားေပးတာကို ငါ့ကို အခ်ဥ္ဆိုျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတာလား" "ေပးသင့္လား မေပးသင့္လား" ခုလု ခုလု နဲ႔ေပါ့.. ဘယ္ေလာက္လဲေမးေတာ့ ဘတ္ ၁၀၀ တဲ့... ဒါနဲ႔ပဲ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္... ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေနတာကို မနည္းဟန္လုပ္ထားရတယ္... ဒီကလဲ ကပ္ေစးနဲေလ... အေရးထဲ ေဘးခံုက အျဖဴေကာင္က ထီးမိုးတာမၾကိဳက္လို႔ သူ႔ခံုကို ေရွ႕ေနပူတဲ့ဘက္ ဆဲြထုတ္သြားေသးတယ္... ကိုယ္ေတြကေတာ့ လက္ရွည္နဲ႔ အေပၚက တစ္ထပ္နဲ႔ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ အေပၚက ထီးမိုးခိုင္းေသးတယ္... ဟိဟိ.... ဒါကလဲ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သာသိေလ... ကိုယ္က ခုမွေလယာဥ္ကြင္းက ဆင္းလာတဲ့အတိုင္းလာတာပဲဟာကို... သူ႔ဟာသူ ေနသိပ္ခံခ်င္တိုးေပါ့လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္တင္းလိုက္ပင္မဲ့... ငါ့ေၾကာင့္မ်ား ေဘးက အဲဒိ အျဖဴေကာင္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားလို႔ တင္းသြားျပီလားလို႔ ေၾကာက္ေသးတယ္... တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ ေဘးကလူေတြကို အရမ္းဂရုစိုက္ရင္ ကိုယ္ပဲ စိတ္ပင္ပန္းရတယ္... ကိုယ္သက္သာသလိုေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ... ဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့လဲ သူ႔ဟာသူ အဆင္ေျပသြားတာပဲ...

ကြ်န္မ ညာဘက္ ေဘးဘက္မွာ အသက္ၾကီးၾကီး အျဖဴတစ္ေယာက္ အဖိုးၾကီးလား အဖြားၾကီးလား ခဲြမရဘူး...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အေပၚပိုင္း ဘာမွ မ၀တ္ထားဘူး... ဒီေတာ့ ဦးေႏွာက္က အဖိုးၾကီးဆိုတဲ့ အေျဖပဲေပးေနတယ္... ေနာက္မွ သူက စာအုပ္ကို ေမွာက္ရက္ဖက္ဖို႔ ေမွာက္လုိက္မွ တဲြလဲၾကီး ၂ခုေတြ႔ေတာ့မွ... မေဗဒါလဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ကိုရီးယားကားထဲကလိုဆိုရင္ေတာ့ "Omo... OMO..." ဆိုျပီး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္... သူ႔ေယာက်ာၤးအဖိုးၾကီးက ေဘးမွာ... ဘာမွလဲ မေျပာဘူး... မထူးဆန္းသလိုပဲ... ရွက္လိုက္တာမေျပာနဲ႔... ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္ကပဲ ၁ခ်က္ ၂ခ်က္ ခိုးၾကည့္လိုက္တယ္... အဟိ... အဖြားၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အိုေနပါျပီ.... အခန္းရေတာ့ အစ္မက ကြ်န္မကို ကမ္းေျခမွာလိုက္ရွာတာ မေတြ႔တာနဲ႔ ဖုန္းလွမ္းေခၚေရာ.... ကြ်န္မတို႔က roaming service ဖြင့္ထားေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္.. ဘယ္ေလာက္ေတြ က်မလဲမသိဘူး.. ေဘလ္လာမွ သိမွာပဲ... သူတို႔ေတြ ကြ်န္မေပ်ာက္လို႔ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ လိုက္ရွာေနၾကတာတဲ့... အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မက ဟိုတယ္ေရွ႕တည့္တည့္က ခံုမွာပဲ ထိုင္ေနတာပဲ... သူတို႔က ကြ်န္မကပ္ေစးနဲ႔ ဒီလိုခံုေတြမွာ မထိုင္ေလာက္ဖူးတြက္ထားတယ္ထင္ပါတယ္... ဟတ္ဟတ္... အိမ္သားေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းအသိဆံုး.... ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ခရီးသြားရတာ အၾကိဳက္ဆံုး... ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔အတြက္မွားသြားတာ... အေဖက ဒီထက္မွရွာမေတြ႔ရင္ ရဲတိုင္ေတာ့မဲ့ပံု... ကြ်န္မကို ေတြ႔ေတာ့ သိပ္ေတာ့မဆူဘူး... "ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?" ဆိုျပီး ခပ္ဆပ္ဆပ္ပဲေမးတယ္... အစ္မကေတာ့ နည္းနည္းဆူတယ္... (ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ္က သူ႔ကို သိပ္မေၾကာက္ေပါင္... အဟိ... ဖတ္ျပီး တင္းမေနနဲ႔အံုး...) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ခုလို စိတ္ပူၾကတာကိုပဲ ကိုယ္က က်ိတ္ေပ်ာ္ေနတာ... ငါ့ကို စိတ္ပူတဲ့ ငါ့မိသားစုရွိတယ္.. ငါ့ကို အေရးထားတဲ့... ငါ့ကို လိုအပ္တဲ့ မိသားစုရွိတယ္... ဒါဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရသလို... ကြ်န္မကို အဲလို ခ်စ္ႏုိင္ နားလည္ႏုိင္တဲ့လူမ်ိဳး တစိမ္းထဲမွာ မရွိႏုိင္ဘူး... သူတို႔ဆူတာကို ၀ယ္ထားတဲ့ သရက္သီးကိုက္ရင္း ျပံဳးျပံဳးပဲ ခံလိုက္တယ္...

အထုတ္ေတြဘာေတြထားျပီးေတာ့ ဗိုက္အရမ္းဆာေနျပီေလ... ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေလွ်ာက္ရွာၾကတာေပါ့... ကြ်န္မအစ္မစားဖူးတဲ့ Bangla Road ထိပ္နားက လမ္းခဲြေလးထဲက Tourist attraction seafood ဆိုင္ေတြကို ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္... မိုးေပါက္ေလးေတြကလဲ က်ေနေတာ့ ထီးနဲ႔သြားရတယ္... ေတာ္ေသးတယ္ မသြားခင္ မိုးေလ၀သစစ္ေတာ့ မိုးရြာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိလို႔ ထီးယူလာတာ... ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒိေနရာေတြက ညဘက္မွဖြင့္တာ... ေန႔ဘက္က်ေတာ့ ျမိဳ႔ပ်က္ၾကီးက်ေနတာပဲ ေျခာက္ကပ္ေနတာပဲ.... ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အဲဒိနားမွာ လွည္းေလးနဲ႔ ဘာေရာင္းေနမွန္းေတာ့မသိဘူး... ေတြ႔တာနဲ႔ အဲဒါပဲ အစာေျပအရင္၀ယ္စားေတာ့မယ္.. ကြ်န္မနဲ႔ ကြ်န္မအေမက ဗိုက္ဆာရင္လံုး၀မရဘူး... စိတ္ေတြတိုျပီး ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာတာ... ဒါနဲ႔ ေစ်းေမးေတာ့ တစ္ပဲြ ဘတ္ ၄၀ တဲ့ (စကာၤပူ ၁ေဒၚလာခဲြေလာက္ပဲ) က်တယ္... ကိုယ္မွာမွ ေခါက္ဆဲြေတြဘာေတြ ျပဳတ္ျပီး ပူပူေလးလုပ္ေပးတာ... ဘာေခၚလဲေတာ့ မသိဘူး.. စားၾကည့္ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆဲြလို ေခါက္ဆဲြမ်ိဳးကို ၀က္သား ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားနဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ေတြနဲ႔... စားလို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္... မိုးေအးေအးမွာ ပူပူေလးနဲ႔ ငရုတ္သီးေလးထည့္ထားေတာ့ ပူစပ္ေလးေပါ့... ေလာကမွာ အရသာ အရွိဆံုး စားစရာက ေစ်းၾကီးေပးစရာမလိုဘူး... ကိုယ္ဗိုက္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စားလိုက္ရတဲ့ အစာပဲ... 

ကြ်န္မတို႔ ထိုင္စားတဲ့ေနရာက ညဘက္ဆိုရင္ တိုင္ပတ္အကေတြရွိတဲ့ ဘားမွာ... ေန႔ဘက္က်ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ထားေတာ့ ကြ်န္မတို႔ထိုင္လို႔ရတယ္ေလ... အဲဒိေတာ့မွ အဲဒိ တိုင္ပတ္တဲ့ အကရွိတဲ့ ဘားစားပဲြေတြဟာ တကယ္ကိုပဲ တိုင္ေအာက္တည့္တည့္မွာရွိတာေတြ႔ေတာ့တယ္.. အရင္က ထင္ထားတာက စားပဲြေတြက နည္းနည္းေတာ့ က်ယ္မယ္ထင္တာ...ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ ကေနတဲ့ မိန္းမေအာက္တည့္တည့္မွာ... ကိုယ္ေသာက္မဲ့ စားမဲ့ဟာေတြထားရမွာ... ေအာ့.... အရသာရွိတဲ့သူအတြက္ေတာ့ ရွိေနမွာေပါ့.. (ေျပာ ေျပာခ်င္ဘူး.. ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး.. (ေဒၚျမေလး အသံႏွင့္ဖတ္ရန္)).... လူဆိုတာလဲ အၾကိဳက္တမ်ိဳးစီမို႔ ဘာမွ မေ၀ဖန္လိုပါ.... မျမင္ဖူးတာေတြကို ႏွဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ျမင္ေနရလို႔ Alice In the Wonder land လို မ်က္လံုးေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတာပဲရွိတယ္... ခရီးသြားတယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ္မျမင္ဖူးတာေတြ သူမ်ားႏုိင္ငံရဲ႔ ေနမွဳထိုင္မွဳစရုိက္ေတြကို ေလ့လာခ်င္လုိ႔ပဲေလ... ဒီေတာ့ ဒီအေတြ႔အၾကံဳက တန္ပါတယ္...

ေဖေဖနဲ႔ အစ္မက လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ လွည္းေလးနဲ႔ အကင္ဆိုင္က ငါးခူအၾကီးၾကီး အကင္ ၃ေကာင္ေလာက္နဲ႔ ၾကက္အသဲကင္... သေဘာၤသီးေထာင္း စပ္စပ္ေလးနဲ႔... အဲဒိေန႔က ဖူးခက္က လမ္းေဘး လွည္းေလးေတြနဲ႔ မိုးေပါက္ေတြၾကား ပိတ္ထားတဲ့ Crazy Horse Bar မွာ ထိုင္စားခဲ့ရတဲ့ အရသာေလးကေတာ့ မေဗဒါရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္တစ္ခန္းမွာ အမွတ္ရေနမွာပါ... အားရပါရ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးစားတာေတာင္ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ဘတ္ ၅၀၀ မေက်ာ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္... ကြ်န္မနဲ႔ ကြ်န္မ ေမေမက အစကေတာ့ "ဒါအစမ္း အစာေျပစားတာ ... ေနာက္ဆိုင္ေတြ႔ရင္ အစဥ္ထပ္စားမယ္" လို႔ ၾကိမ္း၀ါးျပီး စားခဲ့ပင္မဲ့... စားျပီးေတာ့ ဗိုက္တင္းသြားလို႔ ဘာမွ ထပ္မစားခ်င္ေတာ့ဘူး... ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံကလဲ လဲဖို႔လိုလာေတာ့ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ Jungceylon shopping mall ကိုေရာက္သြားေရာ... အဲဒိမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္း ပိုက္ဆံလဲလို႔ရတယ္ေလ... ၀င္သြားျပီး ေျမေအာက္တစ္ထပ္ကို ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ လိုခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ... အမ်ားစုကေတာ့ beach wear topless dress ဂါ၀န္ေတြမ်ားတယ္... ဒါေပမဲ့ အရမ္းလွတယ္... ေစ်းကလဲ စစ္ႏုိင္ရင္ စစ္ႏုိင္သလိုရတယ္... ေစ်းဆစ္လိုက္ရင္ေတာ့ စကာၤပူထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာတယ္.. သူတို႔ေခၚေစ်းကေတာ့ စကာၤပူေစ်းေလာက္ရွိတယ္... သူတို႔ေခၚေစ်းရဲ႕ ၆၀ % ႏွဳန္းေလာက္ ေလ်ာ့ျပီးေတာ့ကို ဆစ္ရတယ္... ဒါေတာင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ၈၀ % ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္အထိ ဆစ္လို႔ရမလားေတာ့ မသိ... 

အဲဒိေစ်းထဲမွာ ရွိသမွ် ေစ်းသယ္ေတြက ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ... စိတ္လြတ္ျပီးေတာ့မ်ား ကုန္ပစၥည္းအေၾကာင္းကို တန္တယ္ မတန္ဘူး လိုခ်င္တယ္ မလိုခ်င္ဘူး မေျပာလိုက္နဲ႔... ျမန္မာျပည္ သိမ္ၾကီးေစ်းတို႔ မဂၤလာေစ်းတို႔မွာ ေစ်း၀ယ္ေနသလိုပဲ... တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြကလဲ သူတို႔ျမန္မာဆိုတာ ၀န္ခံၾကတယ္... တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဟန္လုပ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာၾကတယ္... ဒီေတာ့ သူတို႔ေပၚမူတည္ျပီးေတာ့ပဲ ဆက္ဆံလိုက္တယ္... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြအားလံုးျမန္မာဆိုတာ ကြ်န္မတို႔သိပါတယ္... ဒါေတာင္ ပါးစပ္က ေယာင္ေယာင္ျပီး တန္တယ္မတန္ဘူး လြတ္လြတ္ထြက္ေသးတယ္... ကြ်န္မကေတာ့ ပိုက္ဆံမလဲရေသးေတာ့ ဘာမွ မ၀ယ္ျဖစ္ဘူး... အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ ခ်ည္ထည္ အက်ီၤနဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြ၀ယ္တယ္... ေစ်းေခၚေတာ့ ဘတ္ ၆၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ေတြကို ဘတ္ ၂၀၀ ဘတ္ ၃၀၀ ေလာက္နဲ႔ရတယ္... ေဖေဖကေတာ့ စကာၤပူမွာ ရွာရခက္တဲ့ သူ႔ ဆိုဒ္ ခ်ည္ထည္အက်ီၤရေတာ့ သူတို႔ ေစ်းတင္တာ မတင္ထာထက္ ကိုယ္ေပးႏုိင္သေလာက္ ကိုယ္တန္တယ္ထင္သေလာက္ေပးလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့... ဟုတ္တယ္.. မေဗဒါလဲ အဲလိုထင္တယ္... သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ေစ်းတင္ထားလိုက္လဲလို႔ ေတြးေနတာထက္... ကိုယ့္အတြက္ ေပးႏုိင္မဲ့ တန္တယ္ထင္မဲ့ေစ်းကို ေပးလိုက္တယ္... မရရင္ မယူဘူး... ယူျပီးေတာ့မွ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ဒိထက္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ေတြ႔လဲ ေနာင္တ မရဘူး... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က အစထဲက ကိုယ့္အတြက္ တန္မယ္ထင္တဲ့ေစ်းကို ေပးျပီးသားေလ... အ၀တ္အစားဆိုတာလဲ ၀တ္တဲ့သူရဲ႕ တန္ဖိုးေပၚပဲ မူတည္ပါတယ္...

ေနာက္အခ်ိန္ေတြ ပိုေနေသးတာနဲ႔ မိသားစုလိုက္ အဲဒိ Shopping Mall ထဲမွာပဲ Foot Massage ခံၾကတယ္... ၁နာရီမွ ဘတ္ ၂၀၀ ထဲ... စကာၤပူ ၉ေဒၚလာ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္... ဒါေပမဲ့ ယိုးဒယား Massage က အင္ဒိုးနီးရွား Massage ေလာက္ မထိဘူး... ဘာလီမွာတုန္းက ထိလြန္းလို႔ ေအာ္ေတာင္ ေအာ္ရတယ္...


ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံသြားလဲၾကတယ္... မေဗဒါက ကပ္ေစးနဲျပီး စကာၤပူ ေဒၚလာ ၂၀၀ ပဲထပ္လဲတယ္... အဲဒိက Money changer rate က စကာၤပူကထပ္ပိုနည္းတယ္... ေငြယားေလး လက္ထဲျပန္မ်ားလာေတာ့မွ ဟိုဆိုင္၀င္ၾကည့္ ဒီဆိုင္၀င္ၾကည့္လုပ္ေတာ့တယ္... ပိုက္ဆံမရွိရင္ ဆိုင္ေတြ၀င္ၾကည့္ေတာ့လဲ ရင္ေမာတာပဲရွိတယ္ေလ... Lobby မွာ ေရကူး၀တ္စံုေတြ Bikini ေတြ ဖိနပ္ေတြေစ်းခ်ေနတာေတြ႔ေတာ့ (အစထဲက အစ္မကေျပာတယ္ အဲဒိမွာ သက္သာတယ္ စကာၤပူမွာ မ၀ယ္နဲ႔ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ) အဲဒိမွာ အရမ္းသက္သာတာနဲ႔ အဲဒိမွာ ေရကူးဖို႔ ၀ယ္လိုက္တယ္... ဒါေပမဲ့ မေဗဒါ ေမေမက လမ္းေလွ်ာက္တာ ၾကာရင္ ပင္ပန္းလာေရာ... ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုတယ္ျပန္လိုက္တယ္... သားအမိ သားအဖေတြ ပင္ပန္းျပီး ေန႔လည္ဘက္ကို အိပ္လိုက္က်တာ ညေနမွ ျပန္ႏုိးတယ္... ညေနေရာက္ေတာ့ ၀ယ္လာတဲ့ ေရးကူး၀တ္စံုေလးနဲ႔ (မေဗဒါက အစက အင္ဒိုနီးရွား ဘာလီသြားတုန္းက ၀ယ္ထားတဲ့ Pario ယူလာလဲ ပတ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ေလ်ာ့ခဲ့တာ ခုက်မွ ပတ္ခ်င္လာေရာ) ဒါနဲ႔ ယူလာတဲ့ အစ္မဆီကေန ဓားျပတိုက္လိုက္တယ္... အဟိ....

 

ကမ္းေျခကိုဆင္းေတာ့ ေန႔လည္က ထိုင္ခံုဖိုးေပးခဲ့တဲ့ ငတိက မေဗဒါကို မွတ္မိတယ္ဗ်ား.... သူက ေျပးလာျပီး ထိုင္ထိုင္လို႔ေျပာတယ္... ဒီတစ္ခါေတာ့ မေဗဒါလဲ မေၾကာက္ မရွက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး... ေမးလိုက္တယ္.... ပိုက္ဆံထပ္ေပးရအံုးမွာလားလို႔... ဒီေတာ့သူက ေပးစရာမလိုဘူး မနက္က ေပးျပီးရင္ တစ္ေန႔လံုးထိုင္လို႔ရတယ္... ကြ်န္မကို မွတ္မိ တယ္တဲ့... ဒီေတာ့ "အဲ... ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ... တစ္ခါေပးရင္ တစ္ေန႔လံုးထိုင္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့" ကြ်န္မလို သာမာန္ မထင္မရွားပံုစံ customer ကို မွတ္မိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလူကို တစ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္... Customer Service ထဲမွာပါတဲ့ Customer Recognizing ဆိုတဲ့ အခ်က္ သူ႔မွာရွိတယ္... ငါ ဘတ္ ၁၀၀ ေပးတာ တန္သြားျပီလို႔... အဟိ....

ကမ္းေျခမွာ စတိုင္ထုတ္ေနတာ...

ညေနဆည္းဆာ...

အေဖဖမ္းမိတဲ့ ဂဏန္းေလးေတြ အဲလိုမ်ိဳး အမ်ားၾကီးဖမ္းမိတယ္... ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္...

အေဖကေတာ့ ပင္လယ္ေတြ႔တာနဲ႔ ေရထဲဆင္းျပီး ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္က ဟိုအေကာင္ဖမ္း ဒီအေကာင္ဖမ္းနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္ ကြ်န္မတို႔ညီအစ္မ ၂ေယာက္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနေလရဲ႕... ေမေမကေတာ့ ကြ်န္မရဲ႔ ၁၀၀ တန္ထိုင္ခံုမွာ ပစၥည္းေစာင့္ထိုင္ရင္း မုန္႔ရွိရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ေမေမ အုန္းစိမ္းရည္နဲ႔ ဇိမ္က်ေနေတာ့တာပဲ.... ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔လဲ ေရကူး... ကြ်န္မတို႔ကူလို႔၀ေတာ့ ေမေမ့ကို တလွည့္သြားကူးခိုင္းတယ္... နည္းနည္းေလး ေမွာင္စျပိဳးလာေတာ့ ျပန္တက္ ကိစၥ ၀ိတ္စ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္လဲတာနဲ႔တင္ ညမိုးခ်ဳပ္သြားေရာ... ဒါနဲ႔ ညစာထြက္စားဖို႔ Bangla Road ဘက္ ထြက္လာၾကျပန္ေရာ...

 
ညဘက္က်ေတာ့ အဲဒိလမ္းက ကား၀င္လို႔မရေအာင္ကို ပိတ္လိုက္တာ.... မနက္ကနဲ႔ တျခားစီ... စည္းကားေနတာပဲ ... အရက္ ဘားေတြကလဲ အမ်ားၾကီး... လမ္းမွာ မီးလင္းတဲ့ မစ္ကီးေမာက္ ဘီးကုတ္ ေလးေတြေရာင္းတာနဲ႔ (အဲလို မဟုတ္က ဟုတ္က တိုလီမုိလီဆို အလြန္၀ယ္ခ်င္ေသာ ကြ်န္မ) ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္... ခ်စ္စရာေလးမို႔... ေခၚေစ်းက ဘတ္ ၂၅၀... ကြ်န္မ ဘတ္ ၅၀ နဲ႔ ဆစ္လိုက္တာ ၂ခါပဲ ဆစ္လိုက္ရတယ္... (လူပံုက အခ်ဥ္ပံုေပါက္ေနလို႔လား ဒါမွ မဟုတ္ ေစ်းပိုေျပာတာ သူတို႔အက်င့္ပဲလား..) ဒါနဲ႔ မနက္က သြားခဲ့တဲ့ seafood ဆိုင္ေတြကိုပဲ သြားတယ္...

9 Seafood Restaurant

လမ္းထဲခ်ိဳး၀င္လိုက္တာနဲ႔ ထမင္းဆိုင္ကလူေတြက ေခၚၾကတာ... က်ိဳက္ထီးရုိးက ထမင္းဆိုင္ေတြအတိုင္းပဲ... 9 ဆိုတဲ့ ဆိုင္မွာ စားျဖစ္တယ္... ပုဇြန္ ၁ ကီလို ကို တစ္၀က္ကင္ တစ္၀က္ကို ၾကက္သြန္ျဖဴ ေထာပတ္ နဲ႔ ခ်က္... ေနာက္ျပီး ကပ္ကတစ္ငါးေကာင္လံုးေၾကာ္တစ္ပဲြ... Tom Yam ဟင္းခ်ိဳတစ္ပဲြ... Seafood ထမင္းေၾကာ္ ေလးေယာက္စာ တစ္ပဲြ... အစိမ္းေၾကာ္တစ္ပဲြ ခရုဆီနဲ႔ေၾကာ္တာ.... ယိုးဒယား ငါးဖယ္ေၾကာ္တစ္ပဲြ... အ၀စားတာ... ေကာင္းမွေကာင္း.... အားလံုးေပါင္းမွ ဘတ္ ၁၇၅၀ ပဲ က်တယ္ (စကာၤပူ ေဒၚလာ ၇၇ ေလာက္က်တယ္) စကာၤပူမွာ အဲေလာက္စားရင္ အသာေလး ေဒၚလာ ၁၀၀ ေက်ာ္ျပီေလ... ဒါေတာင္အဲဒိ ဆိုင္ေတြက ေစ်းဆစ္လို႔ သိပ္မရဘူး... Tourist attraction ဆိုင္ေတြမို႔လို႔...

BBQ Prawn

Sweet & Sour Fried Sea Brass

Butter Garlic Fried Prawn

Thai styled Seafood Fried Rice

Fried assorted Vegetables

Tom Yam

Fish Cake

My beloved Family (missing one)

စားျပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းသမွ် ဆိုင္ေတြေပၚက အလွကုန္... handbag အိတ္အားလံုးက Brand နာမည္ေတြခ်ည္းပဲ... Eye Shadow ေလးေတြ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အေရာင္ေလးေတြ ေတြ႔တာနဲ႔ ၀ယ္ျဖစ္ေသးတယ္... ဆိုင္သမားက အဂၤလိပ္လို႔လဲ ဘာမွ မတတ္ဘူး... အေတာ္ ခက္တယ္... အဲဒိအခ်ိန္မွာပဲ ျမန္မာ ဆိုင္သမား အဲဒိဆိုင္မွာ Senior ေတာ့က်တယ္ထင္တယ္... သူေရာက္လာျပီး ေျပာမွပဲ အဆင္ေျပသြားတယ္... ေရာက္ေနတာ ၇ ႏွစ္ ၈ႏွစ္ရွိျပီတဲ့.. ယိုးဒယားလိုေတာ့ မႊတ္ေနေအာင္တတ္တယ္... ကြ်န္မ စကာၤပူေရာက္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ တရုတ္လိုေရာ မေလးလိုေရာ ဘာမွလဲ တတ္ဘူး... Eye Shawdow တစ္ဘူး baht ၂၀၀ နဲ႔ ၃ဘူး.. ေစ်းလဲ ေလ်ာ့ေပးဘူး.... Bangla Road မွာ ျမင္ျမင္သမွ် အားလံုး အထူးအဆန္း... အဲဒိလမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနရတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Las Vegas မ်ားေရာက္သြားသလားလို႔... အျဖဴေတြခ်ည္းပဲ.... လမ္းေပၚမွာေတာ့ အသက္ေတာင္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ရဲ႔လားမသိဘူး.. ေကာင္ေလးေတြက ဘာရွဳိးပဲြေတြအတြက္ လိုက္ေခၚေနလဲေတာ့မသိဘူး... သူတို႔ကလဲ ကိုယ္မၾကည့္တဲ့ပံုေသခ်ာေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတာ့ မေခၚပါဘူး... အျဖဴေကာင္ေတြကို လိုက္ေခၚတာမ်ားတယ္... 

 

ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔နားက လမ္းကို ပိတ္ျပီးေတာ့ကို မိတ္ကပ္အျပည့္ ၀တ္စံုျပည့္နဲ႔ အေျခာက္ေတြကို ေတြ႔တယ္... လမ္းပိတ္ေနတဲ့ အေျခာက္ေတြထဲမွာ အစိမ္းေရာင္ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ အေျခာက္ေလးက အေခ်ာဆံုးပဲ... မိန္းမလို၀တ္ထားတာလဲ ေခ်ာတယ္... ေယာက်ာၤးလို၀တ္ရင္လဲ ဂ်န္ဂမ္ဆပ္ (မပါမျဖစ္ သူ႔နာမည္) လို ပံုမ်ိဳးေလးျဖစ္မွာ... အဲဒိ အေျခာက္ေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုတဲြရုိက္ခ်င္ပင္မဲ့လဲ သူတို႔က ဘာေတြမွန္းမသိတာနဲ႔ မေျပာေတာ့ဘူး ဒီလိုပဲ သူတို႔ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္... ကံဆိုးစြာပဲ အဲဒိ အေျခာက္ေတြအားလံုးထဲမွာ ရုပ္အဆိုးဆံုး အ၀ဆံုး အေျခာက္ၾကီးက ကိုယ္ေတြကို အတင္း လိုက္စကားေျပာျပီး သူနဲ႔ ဓာတ္ပံုတဲြရုိက္ခ်င္ရင္ ရပါတယ္တဲ့ဆိုျပီး ကြ်န္မပုခံုးလာဖတ္ေတာ့... သူနဲ႔ မရုိက္ခ်င္ပင္မဲ့လဲ "ကဲ... ရုိက္လိုက္ပါမယ္ေလ... ေတာ္ၾကာ သူမလွလို႔ ႏွိမ္သလိုျဖစ္မွာဆိုးလို႔" အားနားပါနား ရုိက္လိုက္တယ္... ျပီးလဲ ျပီးေရာ TIP ေတာင္းပါေလေရာ... အစကေတာ့ အလကားပဲ ေပးရုိက္မလိုလိုနဲ႔... (I forget Nothing is free in this world especially with Gay :( ) ... TIP ေပးရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေစတနာရွိတဲ့ အစိမ္းေလးနဲ႔ပဲ တဲြရုိက္ေတာ့မွာေပါ့... သူကလဲ ေခ်ာေတာ့ ေစ်းကိုင္တာလား မသိ... ယိုးဒယားပိုက္ဆံ အတန္ေသးက မရွိေတာ့ စကာၤပူ ၂ေဒၚလာေပးလိုက္လို႔ အစ္မကို ေျပာေတာ့.. ဒင္း အေျခာက္က မရဘူး ၅ေဒၚလာမွတဲ့.... လူက အေတာ္ေတာ့ တင္းေနတယ္... ဒါေပမဲ့ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ရန္ျပိဳင္မျဖစ္ရဲပါ... ဒီေတာ့ ရွာေဖြလိုက္တာ ယိုးဒယား ဘတ္ ၁၀၀ ေတြ႔တာနဲ႔ ေပးခဲ့ျပီး အျမန္ထြက္ခဲ့ရတယ္...

ညက ေစာေသးေတာ့ တိုင္ပတ္ကတဲ့ ေနရာေတြမွာ မကေသးဘူး... ည ကိုးနာရီးခဲြေလာက္မွ စတာတဲ့... မေဗဒါတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ည ၈နာရီေလာက္ပဲ ရွိအံုးမယ္... မေဗဒါတို႔စားခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ထိဖြင့္လဲလို႔ေမးေတာ့... ညေန ၅နာရီေလာက္ကေန ေနာက္ေန႔မနက္ ၄နာရီေလာက္အထိဖြင့္တယ္တဲ့... ေပ်ာ္ပါး ေသာက္စားျပီး သူတို႔ဆိုင္ေတြမွာ ဗိုက္လာျဖည့္လို႔ရတယ္တဲ့... ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားမဲ့လူမဟုတ္ပင္မဲ့ ဗိုက္ကေတာ့ အခ်ိန္မေရြးဆာတတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္တယ္... သူတို႔ တုိင္ပတ္အကျပတဲ့ ဘားေတြက public မွာ Open ပဲ... အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္လဲ မရွိဘူးထင္တယ္... မေဗဒါက အဲဒါမ်ိဳးေတြ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာ... ခုေတြ႔ေတာ့ အမိအရရုိက္ျပီး အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုအေနနဲ႔ ဘေလာ့ေပၚ မွ်မလို႔... ဒါေပမဲ့ ေမေမက ပင္ပန္းတယ္... ျပန္ခ်င္ျပီဆိုတာနဲ႔ပဲ အားလံုးျပန္ျပီး ဟိုတယ္က swimming pool နားမွာ ေလညင္းခဏခံ... ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္၀င္ျပီး ေစာေစာအိပ္ၾကပါေလေရာ... မအိပ္ခင္ေတာ့ သူတို႔ႏုိင္ငံက တီဗီြလိုင္းေလးေတြ နည္းနည္းေမႊလိုက္ေသးတယ္... ေနာက္ဆံုးကိုယ္ရပ္လိုက္တဲ့ လိုင္းကေတာ့ ကိုရီးယားလိုင္းပါပဲ.. ဟတ္.. ဟတ္... ယိုးဒယားမွာလဲ ကိုရီးယားပဲ... ခဏပဲ ၾကည့္ျပီး အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္... မနက္က်ရင္ Tour package Phi Phi Island သြားဖို႔ မနက္ ၇ နာရီလာေခၚမွာဆိုေတာ့ ထျပီး ျပင္ဆင္ရအံုးမယ္ေလ....

Near Hotel Swimming Pool and bar