Tokyo Disney Sea 2 (သို႔) ဂ်ပန္ခရီးစဥ္ Day 4

ေမဖလား၀ါးရဲ႕ သတိေပး ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ဇန္န၀ါရီလကတည္းက မေရးျဖစ္ပဲ တန္းလန္းျဖစ္ေနသည့္ ဂ်ပန္ခရီးစဥ္ တိုက်ိဳ ဒစ္စေနစီး အပိုင္း (၂)ကို ဆက္လက္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ပါမည္… အပိုင္း(၁)ကို ဒီေနရာ မွာ ဖတ္ရွဳနိုင္ပါတယ္… အပိုင္း(၁)တြင္ ထိုေန႔အတြက္ ဗီြဒီယိုကိုလဲ အတိုခ်ဳံး ေဖာ္ျပေပးခဲ့ဖူးပါသည္...

Mermaid lagoon က ထြက္ခြာျပီး ၄င္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာျမင္ေနရေသာ ဗလီလိုလိုပံုစံမ်ိဳး အေဆာက္အအံုေတြဘက္ကို ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္… ေျမပံုပါအရ Arabian Coast လို႔ ေခၚသည္… ထိုေနရာတြင္လဲ Fast Pass သံုးလို႔ရေသာ Theater တစ္ခုရွိသည္… အပိုင္း(၁)တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း Fast Pass သံုးရျခင္းမွာ လူၾကိဳက္မ်ားေသာ… လူက်ပ္ေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ က်ဴတန္းရွည္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္… Theater ဆိုေတာ့ သည္းထိတ္ရင္ဖို စီးစရာမဟုတ္ေသာ္ညား Mermaid Lagoon Theater တုန္းက အလြန္မွ စိတ္ေက်နပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ၾကည့္မည္ဟုဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္… Theater နာမည္ကေတာ့ Magic Lamp Theater ျဖစ္သည္… အာလာဒင္ရဲ႕ တိုင္းျပည္ပံုစံမ်ိဳးေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္… ထို အေဆာက္အအံုမ်ား ရွိသည့္ ၀န္းထဲ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ Mermaid Lagoon မွာ ၾကားခဲ့ေသာ ေရသူမကာတြန္းကားသီခ်င္းမ်ား… ေရသံေလးမ်ား မၾကားရေတာ့ပဲ… ပုေလြလိုလို… ဘာလိုလိုနဲ႔ အာလာဒင္ကာတြန္းကားထဲက သီခ်င္းသံမ်ိဳးေတြကို ၾကားရကာ ခံစားမွဳက တကယ္ကို ေျပာင္းလဲသြားသည္… အၾကားအာရုံ… အျမင္အာရုံ… ဂီတႏွင့္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေအာင္ ဖန္စားနိုင္လို႔ Disney Land ဆိုတာ ကမာၻမွာ နာမည္ေက်ာ္ျခင္းျဖစ္မည္… ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ၀တ္စံုေတြကလဲ Mermaid Lagoon ကဲ့သုိ႔ ေရသတၱ၀ါမ်ားမဟုတ္ေတာ့ပဲ အာရပ္နိုင္ငံသားမ်ားလို ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္…

၀င္ေပါက္လက္၀ဲဘက္တြင္ ေရသန္႔ အေအး ေရခဲမုန္႔ လွည္းနွင့္ေရာင္းေသာ ဆိုင္ေလးရွိျပီး.. အဲဒိေနာက္က အေဆာက္အအံုထဲမွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ရွိသည္… ေျမပံုထဲတြင္ေတာ့ Sindbad’s Storybook Voyage လို႔ ေရးသားထာျပီး အေဆာက္အအံုထဲ အစပိုင္းေလာက္ အနည္းငယ္၀င္ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာမေတြ႔…
လက္ယာဘက္အေဆာက္အအံုတြင္ ၂ထပ္ကြမ္း Ferry Wheel အေဆာက္အအံု ရွိသည္… ေျမပံုထဲမွာေတာ့ Caravan Carousel ဆိုျပီးေရးထားလို႔ အစကဘာမ်ားလဲလို႔ေတာင္ထင္မိသည္… ေနာက္မွ Ferry Wheel ကို ျမင္းပံုေလးေတြအစား ဂႏၱာရတိရိစာၦန္ေတြပံုမ်ိဳး အျပင္အဆင္ေျပာင္းထားျခင္းသားျဖစ္သည္… Ferry Wheel ကေတာ့ ကေလးေတြစီးတာျဖစ္ျပီး သိပ္စိတ္လွဳပ္ရွာဖို႔ မေကာင္းတာတစ္ေၾကာင္း မေန႔က Disney Land မွာလဲ စီးခဲ့ျပီးတာတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ထပ္မစီးခ်င္ေတာ့ပါ…

၀င္ေပါက္နွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ပင္ Magic Lamp Theater ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားသည့္ အေတာ္ေလး ၾကီးမား ခန္႔ညားသည့္အေဆာက္အအံုးၾကီးကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေတြ႔ပါသည္… ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းစီေနေသာသူမ်ားကလည္းအေတာ္မ်ားသည္… ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မတို႔ မနက္က သရဲအိမ္အတြက္ Fast Pass ယူထားခဲ့ေသာ အခ်ိန္မွာ မနက္ ၁၀နာရီခန္႔ကျဖစ္ျပီး ယခု အခ်ိန္ ေန႔လည္ ၁နာရီခဲြေလာက္ရွိျပီျဖစ္သျဖင့္ က်မတို႔အတြက္ Fast Pass ေနာက္တစ္ခု ယူမည္ဆိုလွ်င္ လည္းေကာင္း … Magic Lamp အတြက္ Fast Pass Available လဲ ျဖစ္ေသးသည္ဆိုလွ်င္လည္းေကာင္း ယူလို႔ရေသးေသာအခြင့္အေရးကို သြားသတိရမိၾကသည္ (Fast Pass rule ကို နားလည္ေစရန္ အပိုင္း (၁) တြင္ ရွင္းျပျပီးျဖစ္သည္)… ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ Fast Pass စက္တြင္ အရင္ဦးဆံုးသြား ၾကိဳးစားၾကည့္ၾကသည္… ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ က်မတို႔ ၂ဦးအတြက္ ပဲြခ်ိန္၂နာရီ ၁၅မိနစ္အတြက္ Fast Pass ရခဲ့သည္… ထိုအခါ က်မတို႔အတြက္ အခက္ေတြ႔ရသည္မွာ ၾကားတြင္ ၄၅ မိနစ္ပိုေနျပီး… မနက္က ယူထားေသာ သရဲအိမ္အတြက္ အခ်ိန္မွာ ညေန ၃နာရီမွ ၃နာရီခဲြၾကား ျဖစ္သည္… Magic Lamp ျပပဲြက မည္မွ်ၾကာျမင့္မည္ကို က်မတို႔ ၂ဦးမသိ… ထို႔အျပင္ Magic Lamp ရွိေသာေနရာႏွင့္ Terror House (သရဲအိမ္) ရွိေသာေနရာမွာ အေတာ္ေလးေ၀းသည္… သရဲအိမ္က ပန္းျခံ၀င္ေပါက္အနားတြင္ျဖစ္သည္… လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ မိနစ္ ၂၀မွ်ၾကာမည္… Disney Land ဆိုတဲ့ကစားကြင္းကလည္း အေတာ္မွ က်ယ္သကိုး… (ပိုမို ေပၚလြင္နားလည္ေစရန္ေသာ္လည္းေကာင္း… ဂ်ပန္တိုက်ိဳ ဒစ္စေနစီးကို သြားမယ္သူမ်ားအတြက္ အသံုး၀င္ေစရန္လည္းေကာင္း တိုက်ိဳဒစ္စေနစီးေျမပံုကို ဒီမွာ ေဒါင္းလုပ္ယူနိုင္ပါတယ္…)

လက္ယာဘက္ မွ်ားအေသးျပထားေသာေနရာမွ လက္၀ဲေအာက္ေထာင့္ရွိ သရဲအိမ္သို႔ သြားရမွာျဖစ္ပါတယ္...

အခ်ိန္က ကြက္တိျဖစ္ျပီး အျမန္ေျပးနိုင္မွရမည္ျဖစ္သည္… သရဲအိမ္ Fast Pass က ၃နာရီခဲြေနာက္ဆံုးထားကာ သြားလို႔ရေသးသည္… ထို႔ေၾကာင့္ ကသုတ္ကရုိက္အနည္းငယ္ျဖစ္ရုံကလဲြ၍ သိပ္စိတ္ပူစရာေတာ့ မလိုလွေပ…

Ariel’s Greeting Grotto

ျပပဲြမစမွီ ၄၅ မိနစ္လိုေနေသး၍ အနီးအနား ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ရာ Ariel’s Greeting Grotto ဆိုတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေရာက္သြားပါတယ္… တန္းစီေနတဲ့သူလဲ သိပ္မရွိတာေရာ… ဘယ္ေလာက္ၾကာေစာင့္ရမလဲလို႔ ၀န္ထမ္းမိန္းမကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ၂၅ မိနစ္ပဲတဲ့… ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔လဲ အေတာ္ပဲဆိုျပီး ဘာမွန္းမသိပင္မဲ့ ၀င္တန္းစီလိုက္ပါတယ္… ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာတန္းစီေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ေနာက္မွာ လာတန္းစီတဲ့သူေတြကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ၄ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ မိဘေတြမ်ားသည္… ေသခ်ာတာေတာ့ ကေလးၾကိဳက္တစ္ခုခုျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိသည္… မိနစ္ ၂၅ ၾကာမည္သာေျပာေသာ္လည္း တကယ္တန္းေတာ့ ၃၅မိနစ္ ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရသည္… ကိုယ္ကလဲ တန္းစီေနတာ အေတာ္ေလး ေရွ႕ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေလာေနပင္မဲ့ ဆက္ေစာင့္လိုက္သည္… ေနာက္မွ သိသည္… Ariel’s Greeting Grotto ဆိုတာ ေရသူမ ကာတြန္းကားထဲက မင္းသမီး ေရသူမေလးပံုမ်ိဳး ၀တ္ထားေသာ အေနာက္တိုင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ ဓာတ္ပံုတဲြရုိက္ျခင္းျဖစ္သည္… ကိုယ္ပိုင္ ကင္မရာျဖင့္ ၁ပံုရုိက္ခြင့္ရွိျပီး… သူတို႔ ကင္မရာျဖင့္ရုိက္ကာ ပိုက္ဆံေပးေရြးနိုင္သည္… ထုိ႔ေၾကာင့္ က်မသူငယ္ခ်င္း ကင္မရာျဖင့္သာ က်မတို႔ ၂ေယာက္တူတူ ရုိက္ခဲ့သည္… (ယခုထက္ထိ အဲဒိ ဓာတ္ပံုကို က်မဆီ သူ မပို႔ေသးပါ… ဟြန္း) ဘိုမက အေတာ္ေခ်ာသည္… ေစာေစာက ၾကည့္ခဲ့ေသာ Mermaid Lagoon Theater က ဘိုမနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲလားထင္ရေလာက္ေအာင္ ဆင္တူသည္… ၁ေယာက္ထဲေတာ့မျဖစ္နိုင္… တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဓာတ္ပံုလဲ အရုိက္ခံ ဂြ်န္ဘားလဲ ျပနုိင္မည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်… ဆင္တူခ်င္းသာျဖစ္မည္… ေခ်ာလိုက္တာေတာ့ မွဳန္ေနေအာင္ပင္ျဖစ္သည္… အဆင္ေျပသည္က သူနွင့္ အဂၤလိပ္လို ေျပာလို႔ရသျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း Communicate လုပ္လို႔ရသူရွိလို႔ အားတက္မိသည္… ေနာက္မို႔ဆို “ဟိုင္း” နဲ႔ “အီရဲ႕” ၂ခုနဲ႔တင္ ရြာလည္ေနသည္… ဒါေပမဲ့လဲ ၾကာၾကာ ေလမရွည္ျဖစ္ခဲ့ပါ… ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးသည္ႏွင့္ က်မတို႔ ၂ေယာက္လဲ အျမန္ Magic Lamp Theater ဘက္ကို ေျပးၾကေတာ့သည္…

Magic Lamp Theater

Magic Lamp Theater ေရွ႔ တန္းစီေနေသာသူမ်ားနွင့္အတူ...

ဟိုေရာက္ေတာ့ လူေတြ ၀င္ေနၾကျပီ… က်မတို႔က အေတာ္ပင္… တန္းစီစရာမလိုပဲ ေဘးမွေန၍ Fast Pass ျပကာ တန္း၀င္သြားလို႔ရသည္… (အရသာရွိလိုက္ေလျခင္း)… အထဲေရာက္ေတာ့ ပဲြေစ်းတန္းက မ်က္မွန္ပံုမ်ိဳး ေကာ္မ်က္မွန္ေတြကန္းသည္… ဘာရယ္မွန္းေတာ့ မသိ… ေပးေတာ့လဲ ယူျပီး ေကာက္တတ္ၾကည့္လိုက္သည္… ဘာမွလဲ ထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိ… အတြင္းပိုင္း အျပင္အဆင္ကေတာ့ ရတနာ ဗံုးေတြလိုလုိဘာလိုလိုပံုထားျပီး အပံုရဲ႕ အလယ္ထိပ္နားမွာ ေျမြထည့္ထားတဲ့ အိုးလိုလို ပလုိင္းလိုလိုပံုေလးရွိသည္… ခဏေန ရုံပိတ္ျပီးေတာ့ အဲဒိထဲက ေျမြရုပ္ထြက္လာျပီး ပံုျပင္စေျပာသည္… ဘာမွ သိပ္ထူးထူးျခားျခားမရွိလွ… မတ္တပ္ရပ္ျပီးၾကည့္ရေသးသည္… ကိုယ့္ေရွ႕က အရပ္ရွည္တဲ့သူလာပိတ္ရင္ မျမင္ရေသး… ေျမြကလဲ ဂ်ပန္စကားေျပာေနတာျဖစ္သည္… တစ္လံုးမွ နားမလည္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ နံရံေတြေပၚမွာ ပရုိဂ်က္တာနဲ႔ အာရပ္လူမ်ိဳးေကာင္ေလးပံုစံႏွင့္ ကာတြန္းေလးေတြျပသည္… အဲဒိေျမြက အဲဒိ ေကာင္ေလးအေၾကာင္း ေျပာေနပံုရသည္… သူတို႔ကမ္းတဲ့ မ်က္မွန္တပ္ၾကည့္ရင္မ်ားထူးျခားမလားလို႔ တပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ မထူးျခား… ေျပးလာရက်ိဳး မနပ္ေလျခင္းဆိုျပီး နဲနဲေလးေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားသည္…

ဒါေပမဲ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနျပီးေတာ့ ျပီးသြားျပီထင္ထားပင္မဲ့… မထင္မွတ္ပဲ အတြင္းဘက္က နံရံၾကီးက ပြင့္သြားကာ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္ရုံတစ္ရုံထဲကို ၀န္ထမ္းေတြက ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္… အတြင္းပိုင္း ဇာတ္ရုံက အေတာ္သားနားသည္… ငယ္ငယ္က ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရုံသြားတုန္းက ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္သည္… အမ်ိဳးသားဇာတ္ရုံလို ထိုင္ခံုေနရာခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္… ျပီးေတာ့ လူေတြကို စနစ္တက် အတန္းအလိုက္ ထိုင္ေစသည္… ဘယ္သူမဆိုေတာ့ စင္နဲ႔တည့္တည့္အလယ္မွာ ထိုင္ခ်င္မည္ျဖစ္သည္… ထိုအထဲတြင္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္လဲပါသည္… ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းတစ္တန္းအစတြင္ အရင္ဆံုးျဖစ္ရန္ ခ်ိန္ေလွ်ာက္ျပီး ၀င္လိုက္သည္… သို႔ေသာ္ ဒီမွာလဲ အထာမသိ၍ ထပ္ခံလိုက္ရျပန္သည္… ခံုတန္းစစခ်င္း ၀င္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဟိုးဘက္ အတြင္းဘက္အထိကိုယ္က ၀င္ေပးရသည္… သို႔မွသာ ေနာက္လူမ်ားကလဲ လမ္းကိုပိတ္မိျခင္းမရွိပဲ ကိုယ့္ေနာက္ကေန အစဥ္လိုက္ေနရာယူနိုင္မည္ျဖစ္သည္… က်မတို႔ အေနႏွင့္ ကိုယ္က ေရွ႕ကလူပဲ ငါၾကိဳက္တဲ့ အလယ္ခံုမွာပဲ ထိုင္လိုက္မွာေပါ့ဟု တယူသန္ အတၱၾကီးလုိက္လို႔ရေပမဲ့… တျခားမည္သူမွ အဲလိုလုပ္သည္ကိုမေတြ႔သည့္အျပင္… အားလံုးက နိုင္ငံၾကီးသားပီသစြာ အစဥ္လိုက္အတိုင္းသာ ေအးေဆးထိုင္ၾကသည္… က်မတို႔လဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္နိုင္ငံ သိကၡာက်မည္စိုးသျဖင့္ နိုင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ ဟိုးဘက္ အတြင္းဘက္ ေထာင့္ခံုမွာ ေအာင့္သက္သက္နွင့္ ထိုင္လိုက္ၾကပါသည္… (ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ရျခင္းမွာ က်မတို႔ အတြက္ အဲဒိေနရာကို ေနာက္ထပ္ေရာက္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာ… အေသခ်ာဆံုးအခ်ိန္တြင္ ရသမွ်ကုိ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးလိုခ်င္သည္… သူတို႔ ဂ်ပန္ေတြအတြက္က ဘယ္အခ်ိန္လာလာ လာလို႔ရေနေသာေနရာမဟုတ္ပါလား…)
ေတာ္ၾကာ ဒီေလာက္ေနရာေလးကိုေတာင္ အဆင့္မရွိလိုက္လုေနတယ္ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္လိုလဲ မေျပာတတ္… မ်က္နွာကလဲ ဘိုမ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္နိုင္ငံကလဲဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သိကၡာထပ္က်ေနမွာစိုးသျဖင့္ ဘယ္သူမွ မေပးေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ဘဲြ႕ေပးကာ စိတ္ေျဖသိမ့္ ဂုဏ္ယူနိုင္ခဲ့သည္…

သို႔ေသာ္ပဲြစျပေတာ့ အရာရာေမ့ကာ ပဲြထဲမွာ ေမ်ာပါသြားသည္… စစခ်င္း အာလာဒင္မီးခြက္ပိုင္ရွင္ မင္းသားေလးပံု ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္စင္ေပၚကုိထြက္လာျပီး ဂ်ပန္လိုေတြ ဇာတ္ခင္းသည္… ေနာက္လူဆိုးတစ္ေယာက္လဲပါသည္… ေနာက္ျပီး အေပၚက ပိတ္ကားေပၚက အာလာဒင္ၾကီးပါသည္… ထူးျခားသည္က သူတို႔ အ၀င္၀မွာ ကမ္းသည့္ မ်က္မွန္ကို တပ္ၾကည့္လွ်င္ တကယ္ပင္ ပိတ္ကားေပၚက အာလာဒင္က ၾကြတက္ေနသည္… အဲဒိအာလာဒင္ၾကီး လက္ညွဳိးထုိးလိုက္လွ်င္ တကယ္ပင္ သူ႔လက္ညွဳိးၾကီးက ကိုယ့္ေရွ႕လာထိုးေနသလိုပင္… အာလာဒင္ၾကီးက ပိုက္ဆံေတြ က်ဲလွ်င္ တကယ္ပင္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေဒၚလာေတြ လြင့္ေနသလိုပင္… က်မေတာင္ မရနိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ၾကိဳးစားျပီး ဖမ္းဆုတ္ၾကည့္ေသးသည္… မ်က္မွန္ခြ်တ္ျပီး ေဘးကလူေတြကိုၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔လဲ ပိုက္ဆံေတြကို မရမွန္းသိပင္မဲ့ လိုက္ဖမ္းေနၾကသည္… အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္…

က်မဟာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ 3D ပံုေတြ မၾကည့္တတ္ပါ… မေလးရွားတို႔ ျမန္မာျပည္တို႔မွာ 3D ရွဳိးပဲြ ေတြ က်မ၀င္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္… က်မအတြက္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမျမင္ရသည့္အျပင္ ေခါင္းမူးျပီးသာ ျပန္ထြက္လာရတတ္သည္… ဒီဂ်ပန္ အာလာဒင္က 3D ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ က်မ မေသခ်ာပါ… ဒါေပမဲ့ မ်က္မွန္တပ္ထားလွ်င္ေတာ့ ကားခ်ပ္ေပၚက အာလာဒင္က အမွန္ပင္ ၾကြတက္ေနျပီး ကိုယ့္ေရွ႕မွာ စကားလာေျပာေနသေယာင္ပင္ရွိသည္… ကားခ်ပ္ထဲက အာလာဒင္က အျပင္က မီးခြက္ပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးကို ေခါင္းေခါက္လိုက္လို႔ အျပင္က ေကာင္ေလးကနာသြားတဲ့ ပံုစံလုပ္တာမ်ိဳး… အျပင္ကေကာင္ေလးက ကားခ်ပ္ကို ေက်ာေပးထားရက္နဲ႔ေတာင္ အေနာက္က Virtual world ကားခ်ပ္ထဲက အာလာဒင္နဲ႔ အခ်ိတ္ဆက္ရွိရွိ သရုပ္ေဆာင္နိုင္သည္… အေတာ္ပင္ေလ့က်င့္ထားပံုလဲရသည္… မ်က္မွန္တပ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ တကယ္ ေခါင္းေခါက္လိုက္သည္ထင္ရပင္မဲ့ မ်က္မွန္ခြ်တ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ သိပ္သရုပ္မေပၚသည့္အျပင္ ေကာင္ေလးသရုပ္ေဆာင္ေနတာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္လွသည္… က်မတို႔ ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ သတိမထားလုိက္မိၾကေပမဲ့… Performance ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရဖို႔အတြက္ အေသးစိတ္ေလးက အစပိုင္နိုင္မွ လူ႔စိတ္ကို ညွဳိ႕ယူနိုင္မည္ျဖစ္သည္လို႔ က်မစိတ္ထဲ စဥ္းစားမိသည္… ထိုသုိ႔ အခ်ိတ္အဆက္ ေကာင္းေနေအာင္ သူ အၾကိမ္ေပါင္း ရာေထာင္မက ေလ့က်င့္ထားရမည္ထင္သည္… ထို႔အတြက္ က်မတို႔လို ဂ်ပန္လို နားမလည္ေသာပရိတ္သတ္မ်ားေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမွဳမွာ ေမ်ာပါသြားရသျဖင့္ သူတို႔ကို အေတာ္ေလး ေလးစားမိသည္… ျပပဲြက ၁၅ မိနစ္ ေလာက္သာ ၾကာျမင့္သည္… ျပီးဆံုးေတာ့ ေဖာ္ေရြေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ နွဳတ္ဆက္သံနွင့္အတူ ရုံထဲမွ အျမန္ထြက္ခဲ့ၾကျပီး… Terror House (သရဲအိမ္) သို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ သုတ္ေျခတင္ေျပးခဲ့ၾကသည္…

သြားရင္းလမ္းတြင္ ေရသူမကာတြန္းကားထဲက မင္းသားေလးလို၀တ္ထားေသာ ၀န္ထမ္း ဘိုတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိုကားတြန္းကားထဲမွ စားဖိုမွဴးပံု အရုပ္ၾကီးစြတ္ထားေသာ သူမ်ားကို ေတြ႔သျဖင့္ ဓာတ္ပံုတူတူ ၀င္ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္… မင္းသားလို၀တ္ထားေသာဘိုက အလွျပေနတုန္း သူ႔ကို သီးသန္႔ရိုက္ျဖစ္ေသးသည္… ဂ်ပန္မေတြကလဲ တစ္ေယာက္မွ မေျပာရဲ သျဖင့္ (မေျပာတတ္တာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္) သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဓာတ္ပံုေတြ၀ိုင္းရိုက္ေနသည္… စားဖိုမွဴးပံု အရုပ္ၾကီးကေတာ့ မအား… လူေတြက ဓာတ္ပံုတဲြရုိက္ေနသည္… ဒါနဲ႔ က်မလဲ မင္းသားေလးနားသြားျပီး ဓာတ္ပံုတူတူရုိက္လို႔ရမလားလို႔ ေမးေတာ့ ဟိုက အားရ၀မ္းသာျပံဳးရႊင္လ်က္ ရပါတယ္ဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္တူတူတဲြရုိက္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္… ပန္းျခံ၀န္းထမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္က ရုိက္ေပးသည္… ေစတနာနဲ႔ အကူအညီေပးမွဳကို အသိအမွတ္ျပဳေပမဲ့… သူရုိက္ေပးသည့္ပံုကို သိပ္စိတ္တိုင္းမက်လွပါ… သူက ကိုယ္တစ္ပိုင္းပဲရုိက္ေပးသည္… ကိုယ္တစ္ပိုင္းပဲ မင္းသားေလးရဲ႕ ၀တ္စံုျပည့္မပါေတာ့ တျခားလူေတြကိုျပလွ်င္ ဒစ္စေနစီးက ေရသူမကားတြန္းကားထဲက မင္းသားေလးဆိုတာ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိနိုင္ေပ… အဓိကက လူထက္ ၀တ္စံုကိုပိုဦးစားေပးရုိက္သင့္သည္ဟုထင္သည္… သို႔ေသာ္ ရုိက္ျပီးတာႏွင့္ မင္းသားေလးေရာ စားဖိုမွဴးအရုပ္ပါ အတြင္းဘက္သို႔ ျပန္၀င္သြားၾကသည္… မင္းသားေလး လုပ္တဲ့ ဘိုကေတာ့ ညေန ဘယ္နွစ္နာရီမွာ သူျပန္ထြက္လာပါမယ္ဆိုတာကို အဂၤလိပ္လိုေျပာသြားသည္… သို႔ေသာ္ က်မတို႔မွာ ျပန္လာဖို႔ အခ်ိန္မရဘူးဆုိတာေတာ့ သူမသိရွာေလေရာ့သလား…



Terror House (သရဲအိမ္)


က်မတို႔ ၂ေယာက္ေရာက္သြားေတာ့ အခ်ိန္မွီေသးသည္… ထို႔ေၾကာင့္ Fast Pass သမားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ တန္းစီရန္ေပးထားေသာ က်ဴတန္း အတိုထဲကို ၀င္ျပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ အတြင္းကို ေရာက္သြားခဲ့သည္… တခါေခၚလွ်င္ လူ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ တစ္သုတ္တြင္ ပါရွိသည္… အိမ္ရဲ႕ အျပင္အဆင္က ေရွးေခတ္ အဂၤလိပ္သူေ႒းအိမ္ၾကီးေတြပံုစံမ်ိဳးကို ေမွာင္ျပျပ မီးေရာင္မ်ားျဖင့္ျဖစ္သည္… စစ၀င္သြားခ်င္းအခန္းမွာ မုတ္ဆိတ္ေမႊးအျဖဴနွင့္ KFC ပိုင္ရွင္အဖိုးၾကီးကို အရပ္ရွည္ရွည္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ တူေသာ အဂၤလိပ္ၾကီးရဲ႕ နိုင္ငံတကာလွည့္လည္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြခ်ိတ္ထားသည္… အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပထားေသာ စာတမ္းေတြေထာင္ထားသျဖင့္ အဆင္ေျပသည္… သို႔ေသာ္ ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ဂ်ပန္လိုပင္ရွင္းျပျခင္းျဖစ္သည္… ၀န္ထမ္းမ်ားက သူေ႒းၾကီး၏ အိမ္ေစမ်ားကဲ့သုိ႔ ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္… ထို႔ေနာက္ အတြင္းဘက္က်ေသာ အခန္းကို ေခၚသြားသည္… ထိုအခန္းထဲက စင္ျမင့္တစ္ခုေပၚတြင္ လူရိုင္းရုပ္ပံုစံ ရုပ္ထုတစ္ခုကို တင္ထားသည္… ထို႔ေနာက္ ၀န္ထမ္းက ေလယူေလသိမ္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဂ်ပန္လိုေတြ ထပ္ေျပာသည္… က်မအျပင္မွာ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာကို ဖတ္လာခဲ့သည္အရ… ထိုအိမ္ပိုင္ရွင္ အဂၤလိပ္ၾကီးသည္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ား စုေဆာင္းျခင္းကို ၀ါသနာထံုျပီး ထိုစင္ေပၚရွိ လူရိုင္း နတ္ရုပ္ကို ရေသာညတြင္ တိုက္ အျမင့္ဆံုးထပ္မွ ထူးျခားစြာ ျပဳတ္က်ေသဆံုးခဲ့သည္ ဟုေျပာျခင္းျဖစ္မည္… ထိုသို႔ေျပာျပီးေနာက္ ၀န္ထမ္းက ေရဒီယို ဓာတ္ျပားစက္လိုလိုဟာၾကီးကို ဖြင့္ကာအခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားသည္… က်မတို႔ အေယာက္ ၂၀ဧည့္သည္မ်ားသာ က်န္သည္… ထို႔ေနာက္ ေရဒီယိုမွ ေရွးေဟာင္း အဂၤလိပ္ သီခ်င္းလိုေတြလာျပီး ခဏအၾကာတြင္ လွ်ပ္စီးမ်ား လက္သလိုျဖစ္ကာ မီးမ်ားကလဲ ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္… အိမ္ရွင္အဂၤလိပ္ၾကီးရဲ႕ ဓာတ္ပံုသည္ ရီေနရာမွ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာပံုနွင့္ ေနာက္ဆးံု ေပ်ာက္သြားသည္… ျပတင္းေပါက္မွန္ၾကီးကလဲ ကဲြသြားသည္… ခြမ္းဆိုေသာ အသံမ်ားလဲ ၾကားရသည္… စင္ေပၚတြင္တင္ထားေသာ လူရိုင္းရုပ္မွလဲ ရီသံၾကီးထြက္လာကာ က်မတို႔ မ်က္စိေရွ႕တင္ပင္ ေပ်ာက္သြားသည္…

သူတို႔ေတြ ဘယ္လို Technology ေတြ သံုးထားသလဲေတာ့မသိ… က်မစိတ္ထင္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ အျမင္ကို လွည့္စားျခင္းျဖစ္မည္… အစထဲက ထိုလူရုိင္းရုပ္သည္ မီးစလိုက္နွင့္သာ အျမင္အာရုံအရသာ ရွိျခင္းျဖစ္မည္… တကယ္ရုပ္ထုၾကိး ရွိေနျခင္းမျဖစ္နုိင္… က်မအထင္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္… ဟုတ္မဟုတ္မသိပါ… တကယ္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး… တမင္ အသံေတြ မီးေတြနဲ႔ လူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားေနတာမွန္းသိပင္မဲ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္သည္… က်မေတြ႔ဖူးသည့္ Genting (Malaysia), Happy world (Myanmar) သရဲအိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲလို ေျခာက္ျခင္းမဟုတ္… သူက လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိရက္နွင့္ပင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆန္လြန္းသည္က တစ္ေၾကာင္း… သူတို႔သံုးေသာ Effect ေတြက ေကာင္းသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိုသို႔ ခံစားရျခင္းျဖစ္မည္…

အရုပ္ၾကီးရီသံနက္နက္ၾကီးနဲ႔အတူ အရုပ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားျပီးေနာက္ အတြင္းဘက္ဧည့္ခန္း တံခါးၾကီး ပြင့္လာကာ ေနာက္ထပ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ လမ္းညႊန္ရာကို ဆက္လိုက္သြားရသည္… အိမ္ၾကီးအတြင္း၌ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းပံုစံမ်ား စံုလွသည္… အီဂ်စ္က ရုပ္ထုၾကီးေတြလဲရွိသည္… က်မ ဗီြဒီယိုေတာင္ရိုက္လိုက္ေသးသည္… ေနာက္ေတာ့ ၀န္ထမ္းက မရုိက္ရဟုလာေျပာေသာေၾကာင့္ ျပန္သိမ္းလိုက္သည္… အထဲမွာလဲ ထပ္ျပီး တန္းစီေနေသာသူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားသည္… သရဲအိမ္အျပင္မွာတုန္းကေတာ့ လူေတြ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေနၾကသည္ကို ၾကားေနရသည္… ယခုထက္ထိေတာ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္စရာ က်မတို႔မေတြ႔ေသး… လူေတြ တန္းစီေနတာသာေတြ႔သည္…

မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ တန္းစီျပီးေနာက္ က်မတို႔ကို အေပၚထပ္မ်ားကို ဆက္သြားရန္ ဓာတ္ေလွကားကို လိုက္ပို႔ေပးသည္… ဓာတ္ေလွကားၾကီးက Cargo Lift ပံုစံမ်ိဳး အၾကီးၾကီး… ထိုင္ခံုေတြႏွင့္ ခါးပတ္ေတြပါသည္… ဓာတ္ေလွခါးတစ္စီးကို အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ ဆန္႔မည္ထင္သည္… ၀န္ထမ္းမ်ားက ခါးပတ္ေတြ ေသခ်ာစြာပတ္ရန္ လိုက္စစ္ေဆးသည္… ထို႔ေနာက္ ၀န္ထမ္းမ်ားက မလိုက္ေတာ့… ဓာတ္ေလွကားတံခါးၾကီး ေျဖးညွင္းစြာပိတ္သြားေတာ့ ျပံဳးျပံဳးေလးလက္ျပေနတဲ့ ၀န္ထမ္းမပါေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အားငယ္သြားသည္… တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိလိုက္သည္… တံခါးၾကီးပိတ္သြားသည္နွင့္ အရာရာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားသည္… ေတာ္ရုံတန္ရုံ ျမန္မာျပည္က မီးပ်က္ထဲမွာ ေနဖူးေသာ အေတြ႔အၾကံဳရွိသည့္ က်မႏွင့္ က်မသူငယ္ခ်င္းေတာင္ အနဲငယ္ တုန္လွဳပ္မိလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လက္ကိုင္ထားရသည္… (ျမန္မာျပည္မွာ လေရာင္ရွိေသးသည္မဟုတ္ပါလား…)

ထို႔ေနာက္ အေမွာင္ထဲမွာပင္ ဓာတ္ေလွကားၾကီး ေျဖးညွင္းစြာတက္သြားသည္… က်မစိတ္ထင္ ၃ ၄ ထပ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားၾကီးရပ္သြားသည္… က်မတို႔ေရွ႕က Screen မွာ ေဟာခန္းၾကီးလိုလို အခန္းၾကီးထဲတြင္ ေစာေစာက အဂၤလိပ္ သူေ႒းၾကီးႏွင့္ လူရိုင္းရုပ္ၾကီး စကားေတြေျပာျပီး အဂၤလိပ္ၾကီးက အေတာ္ေလးကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့ပံုေတြျမင္ရသည္… ထို႔ေနာက္ အရုပ္ၾကီးမ်က္လံုးက အစိမ္းေရာင္ မီးမ်ားထြက္လာျပီး အဖိုးၾကီးကို ထိကာ အဖိုးၾကီးေသဆံုးသြားသည္… ၾကည့္ေနရင္ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ လူရုိင္းရုပ္ၾကီးက က်မတို႔ဘက္လွည့္ကာ သူ႔မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြနွင့္ၾကည့္ကာ ဂ်ပန္လိုေတြေျပာျပီး ရီသံနက္နက္ၾကီးနွင့္ရီသည္… က်မကိုယ္ဘာသာကိုယ္ဘာသာျပန္လိုက္တာေတာ့ “မင္းတို႔ကိုလဲ ငါၾကိမ္စာတိုက္လိုက္ျပီ… ငါ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ျပီ… တိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်ျပီးေသေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တာျဖစ္မည္…ေျပာရင္း ေပ်ာက္သြားသည္… ျပီးေတာ့ Screen ထဲမွာ က်မတို႔ အားလံုးပံုေတြ reflect ျဖစ္ျပီးေပၚသည္… ကိုယ့္ပံုကိုယ္ၾကည့္ေကာင္းရင္း ေနာက္ဘာျဖစ္အံုးမလဲေတြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပင္… က်မတို႔ ဓာတ္ေလွကားၾကီးက အရွိန္နဲ႔ အေပၚကို ထိုးတက္သြားသည္… စပါျပီ…

ဒါေပမဲ့ အဲဒိထိလဲ သိပ္ေတာ့ ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းေသးပါ… ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာေတာ့ ခန္႔မွန္းလို႔ရေနပါျပီ… အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္ေတာ့ ျပတင္ေပါက္မွန္အကြဲၾကီးကေန အျပင္ Disney Sea ၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္… အေတာ္ေလး ရွဴခင္းလွသည္… အျပင္ရာသီဥတု ေလေအးေအးေလးကလဲ တိုက္ေနသည္… ေစာေစာက ေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရသျဖင့္… ခုေတာ့ စိတ္က အနည္းငယ္ Fresh ျဖစ္သြားသည္… ေနာက္ထပ္ျဖစ္မွာကိုလဲ သတိနဲ႔ ေနရသည္… ၁၅ စကၠန္႔ေလာက္ ျပတင္းေပါက္မွာျပျပီးေတာ့ ဓာတ္ေလွကားၾကီး ရုတ္တရက္ နည္းနည္းျပန္က်သည္… ေတာ္ေတာ္ေလး က်ျပီထင္ပင္မဲ့ အရမ္းေတာ့ မဟုတ္… အနည္းငယ္ တုန္႔သြားျခင္းသာျဖစ္သည္… (ေနာက္ေတာ့မွသိသည္… အဲဒိေနရာမွာ ဓာတ္ပံုလွမ္းရုိက္ျခင္းျဖစ္သည္)…

အဲဒိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဓာတ္ပံုလွမ္းရိုက္လိုက္မွန္း မသိလုိက္ဘူး...

ထို႔ေနာက္ေတာ့ ငရဲခန္းစပါျပီ… ၀ွီးကနဲ ဓာတ္ေလွကားၾကီးက အရိွန္နွင့္ က်သြားလိုက္တာ… ထိုင္ခံုနွင့္ တင္ပါး မထိ… ခါးပတ္နွင့္သာ ထိန္းထားရသည္… အေမွာင္ထုထဲကို က်သြားသျဖင့္ ေဘးကလူမ်ားကိုလဲ မျမင္ရ… အဲဒိအခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲလိုခံစားရသည္… ဘာမွလဲမျမင္ရ… ကိုယ္ဘယ္အျမင့္ကိုေရာက္ေနသည္ဆိုတာလဲ ခန္႔မွန္းလို႔မရ… အမွန္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြလဲ က်မလို ခံစားေနရမည္ပင္… အနည္းဆံုး က်မ သူငယ္ခ်င္းလဲ က်မနဲ႔ ထပ္တူခံစားေနရမည္ျဖစ္သည္… ဓာတ္ေလွကားၾကီးက ျပန္တက္သြားလိုက္… ၀ွီးခနဲ ျပန္က်လိုက္ႏွင့္… စိတ္ထဲတြင္ အကယ္၍မ်ား ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို အဲဒိ အရုပ္ၾကီးက တကယ့္ က်ိန္စာသင့္တဲ့ အရုပ္ၾကီးျဖစ္ျပီ ဒါစီးရင္းနဲ႔ ငါတကယ္ေသသြားမွ ဒုကၡဆိုျပီး အဓိပၸါယ္မရွိ ေတြးေၾကာက္လိုက္ေသးသည္… တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ဟိုးအေပၚဆံုးက ျပတင္ေပါက္အထိ ခဏေလးတက္သြားသည္… အဲလိုဆိုလွ်င္ က်မတို႔ အျမင့္ဆံုးအထပ္ကိုေရာက္ေနတာ ခန္႔မွန္းနိုင္သည္… ထို႔ေနာက္ျပန္က်သြားျပန္သည္… က်မကေတာ့ အဲဒါေတြစီးရင္ မေအာ္ပဲ မေနနိုင္… အသံကုန္ကို ေအာ္ျပစ္လိုက္သည္… ၄ ၅ ခါေလာက္ အတက္အက်ျဖစ္ျပီးေတာ့ ဓာတ္ေလွကားရပ္သြားျပီး… တံခါးပြင့္လာကာ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ အျပံဳးမ်က္ႏွာမ်ားကို ျပန္ျမင္ရသည္… ထို႔ေနာက္ က်မလဲ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုကို ယမ္း ၂၀၀၀ နွင့္ ေရြးကာ ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ ဆက္ခဲ့ၾကသည္…

ေနာက္ထပ္ဘယ္ေနရာသြားရင္ေကာင္းမလဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Fast pass လိုေသာ ေနရာေတြထဲတြင္ ၄ ေနရာသာ က်န္ေတာ့သည္… အခ်ိန္က ညေန ၃နာရီ ၄၅ မိနစ္ ခန္႔သာရွိေသး၍ ပထမေန႔ တိုက်ိဳဒစ္စေနလမ္းတုန္းကထက္စာလွ်င္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခ်ိန္ စီမံခန္႔ခဲြမွဳ တိုးတက္လာတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ အျပိဳင္အဆိုင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်ီးက်ဴးေက်နပ္မိၾကေသးသည္…
ေနေလး မ၀င္ခင္ လမ္းမွာ ၾကံဳတဲ့ေနရာေလးေတြ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကသည္… ေျမပံုထဲက Columbia သေဘာၤၾကီးရွိရာဘက္အျခမ္းက ေလွ်ာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ ဓာတ္ပံုေတြ တ၀ၾကီးရုိက္ျဖစ္ၾကသည္… ေစာေစာက ဟိုေျပးဒီေျပးလိုက္စီးထားရသျဖင့္ အနည္းငယ္ အင္ဂ်င္ကို အရွိန္သတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္… ထို႔ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း မီးေတာင္ၾကီးရွိရာ Mysterious Island ဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္…

ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ photospot ဟုျပထားေသာ ေနရာမ်ားမွ ရုိက္လွ်င္ အကြက္အကြင္းေကာင္းေသာ ရွဳခင္းမ်ားကိုရနိုင္သည္... သရဲအိမ္နွင့္ Columbia သေဘာၤ

Journey to the Center of the Earth

အပိုင္း (၁)မွာ ေရးခဲ့သည့္အတိုင္း က်မတို႔ ၂ေယာက္ အစီးခ်င္ဆံုးျဖစ္ေသာ မီးေတာင္တြင္းရွိ Journey to the Center of the Earth ဆိုတာကို စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းမွဳေၾကာင့္ မစီးခဲ့ရေသးသျဖင့္ … ယခုအခါတြင္ စက္ျပန္ေကာင္း၍ လူမ်ား စီးေနသည္ကို သိသျဖင့္ ထပ္မံသြားေရာက္ခဲ့ၾကသည္…

ကံအားေလ်ာ္စြာ ၄၅ မိနစ္သာေစာင့္ရမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ၀င္တန္းစီျဖစ္ၾကသည္… တန္းစီေသာ တန္းမ်ားကပင္ မီးေတာင္ ဂူၾကီး အတြင္းပိုင္းပံုစံမ်ိဳးေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ျပီး သတိေပးေၾကညာခ်က္မ်ားကိုလဲ ေတြ႔နိုင္သည္… ၄၅ မိနစ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္း တန္းစီျပီးေနာက္ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေသာ ယာဥ္ၾကီးကိုေရွ႕ဆံုးကေန စီးခြင့္ရပါသည္… ၂ေယာက္တစ္တဲြထိုင္ရျခင္းျဖစ္ျပီး ယာဥ္တစ္စီးတြင္ ၈ ေယာက္ (သို႔) ၁၀ ေယာက္ခန္႔ပါမည္ထင္သည္… (သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါ)… ရထားတဲြ အေသးစားပံုစံမ်ိဳးေလးဆိုေပမဲ့ ေဘးမွာ တံခါးမပါပါ… ေရွ႕မွာလဲ မွန္မပါပါ… ခါးပတ္သာ ပတ္ထားရပါသည္… ေရွ႕ဆံုးကထိုင္ခ်င္လို႔ တကူးတက ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းစီးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ေနရာထိုင္ထိုင္ တူတူပဲပင္ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ယာဥ္စထြက္တာနွင့္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေသာ လွဳိင္ဂူၾကီးအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္… ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုဘာမွ မျမင္ရ… သို႔ေသာ္ ခံစားၾကည့္လို႔ရသည္… ဂူထဲ၀င္သြားသည္နွင့္ အနည္းငယ္ပူလာသည္… လံုး၀ေမွာင္က်မသြားခင္ကေတာ့ မီးေတာင္ ေခ်ာ္ရည္လိုလိုေတြကို ျမင္ခဲ့ရသည္… ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပူတာမွ လဲြ၍ ဘာမွ မခံစားရ… အသံေတြကလဲ မီးေတာင္အတြင္းပိုင္းက အသံမ်ိဳးေတြ… (က်မလဲ မေျပာျပတတ္… ဒါေပမဲ့ ခံစားေနရတာေတာ့ က်မတကယ္ကို မီးေတာင္ထဲေရာက္ေနသလိုပင္)… ေနာက္ေတာ့ ေရေငြ႔ေတြကိုလဲ ခံစားရေသးသည္…

ေနာက္ေတာ့ တစ္ဟုန္ထိုး အတက္ေတြ အက်ေတြျဖစ္သည္… အားလံုးက ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသျဖင့္… ေရွ႕တြင္ အတက္လား… အက်လားခန္႔မွန္းလို႔မရ… ဤအခါက်မွ အေမွာင္ထုထဲမွာ ယာဥ္စီးရျခင္းသည္… ယခင္ကလို outdoor အလင္းထဲမွာ စီးရျခင္းထက္ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္ဆိုသည္ကို သိရွိသြားသည္… အရင္က Roller coaster စီးလွ်င္ အေရွ႕ကို ျမင္ေနရသျဖင့္ ေအာက္နိမ့္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ၾကိဳတင္ စိတ္ျပင္ဆင္ကာ ကိုင္ထားလို႔ရသည္… ယခုအခါမွာေတာ့ လံုး၀ လက္ကို မေလွ်ာ့လိုက္ရဲ… လံုး၀ စိတ္ကို မေလွ်ာ့လိုက္ရဲ… ဘယ္အခ်ိန္ ၀ွီးခနဲ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားမည္.. ဘယ္အခ်ိန္ အင့္ခနဲ အေပၚတက္သြားမည္ကို ဘာမွ ၾကိဳမသိနိုင္ေသာေၾကာင့္… လက္ကို ၾကပ္ၾကပ္ကိုင္ကာ ေခါင္းကို ငုံ႕၍ စီးေနရသည္… လွဳိင္ေခါင္းအတြင္းမွာလဲ ပူလိုက္ ေအးလိုက္ႏွင့္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဟိုးအေပၚနားေလာက္က်မွ လွဳိင္ေခါင္းကို ခဏဟထားေသာ ေနရာကို ယာဥ္က ျဖတ္သြားမွ က်မတို႔ အေတာ္ေလး ျမင့္တဲ့ေနရာကို ေရာက္ေနမွန္းခန႔္မွန္းလို႔ရသည္… တစ္ခဏေလး အျပင္ေလာကကို ျမင္ခြင့္ရတတ္သည္… အေမွာင္ထုရဲ႕ မြန္းၾကပ္မွဳနဲ႔ မခန္႔မွန္းနိုင္မွဳကို အဲဒါစီးအျပီးမွာ အေတာ္ေလး နားလည္သြားသည္… ဘာပဲေျပာေျပာ အခြင့္အေရးရမည္ဆိုလွ်င္ ေေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ ထပ္စီးၾကည့္ခ်င္ေသးသည္…

(အမွန္ေတာ့ ဒစ္စေနစီး အေၾကာင္းကို အပိုင္း ၂ နွင့္ အျပီးေရးမည္ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း… အကြ်န္ုပ္၏ ေလရွည္မွဳမ်ားေၾကာင့္ အပိုင္း ၃ဆက္ ရပါမည္… ယခုေတာ့ ပိုစ့္လဲ အလြန္ရွည္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္… နားမယ္ကြယ္…)