Scariest Roller Coaster I've ever ride (or) Japan Trip Day 6

မေရးတာၾကာေနမွ ဆက္လိုက္ပါအံုးမယ္... ေရးဖို႔ စိတ္ကူးေပၚသြားတာကေတာ့ မေန႔က Tokyo Dome နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ရာက အဲဒိက ကြ်န္မတစ္သက္စီးဖူးသမွ် ရိုလာကိုစတာထဲမွာေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးရုိလာကိုစတာအေၾကာင္းကို ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသြားပါတယ္...

29 OCT 2008 (Day 6)

ကြ်န္မရဲ႕ဂ်ပန္ခရီးစဥ္ ၆ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္မ Research ရွာလာတဲ့အထဲကျမိဳ႕တြင္းတုိက္ကို ေဖာက္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမိဳ႕လည္ေကာင္က ရုိလာကိုစတာကို သြားဖို႔စီစဥ္ထားပါတယ္... ကြ်န္မရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း အလုပ္ရွိတာေၾကာင့္ မလိုက္ႏုိင္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကလဲ (၁၀)ရက္တည္းေနမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ရမွာပါ... ၅ရက္ေျမာက္ေန႔ညက အရင္က ဂ်ပန္ကေနဘေလာ့ေရးတဲ့ မယ္ဂုမိနဲ႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္ပါတယ္... သူက ေနာက္ေန႔အားတဲ့အတြက္ သူလိုက္ပို႔ေပးႏုိင္ေၾကာင္းနဲ႔ ကြ်န္မတို႔လဲ ပထမဆံုးအၾကိမ္ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္... မနက္မွာ ရွင္းဂ်ဳကု ဘူတာရုံ (စကၤာပူက ေအာ့ခ်က္လိုပဲ interchange နဲ႔ ျမိဳ႕လည္ေခါင္ ေရွာ့ပင္းေမာေတြရွိတဲ့ဘူတာရုံ) မွာေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားပါတယ္... အဲဒိမွာ ဂ်ပန္ေရာက္ေနသူေတြ ရထားခ်ိန္ေျပာရင္ တစ္မ်ိဳးေလး ထူးျခားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္... ဘာလဲဆိုေတာ့.. ကြ်န္မသိသေလာက္ ဂ်ပန္က ရထားေတြက ၂မိနစ္ျခားတစ္ခါေလာက္လာတယ္... စကာၤပူက ရထားေတြထပ္ေတာင္ စိတ္ေသးတယ္... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေမေမေရာ... မယ္ဂုမိေရာက ရထားခ်ိန္ေတြကိုေျပာရင္ အတိအက်ေျပာတယ္... ဥပမာ။ ။မနက္ ၈နာရီ ၄၇ မိနစ္ရထားကို စီးလာရင္ ဟိုကို ၉နာရီ ၃မိနစ္မွာေရာက္မယ္... ကြ်န္မၾကားရတာ နည္းနည္းေခါင္းရွဳပ္သြားတယ္... ဘာလို႔ မိနစ္ေတြ အတိအက်ေျပာေနရတာလဲ ပထမရထားလြတ္ေတာ့လဲ ေနာက္ထပ္ရထားက ၂မိနစ္ေနရင္လာမွာပဲဟာ... ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ေရာက္ျမန္မာေတြမွာ (ေတြ႔ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ခ်ံဳငံု၍ေျပာသည္) အဲဒိလို ေျပာတဲ့အက်င့္ရွိေနတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ရွိရမယ္...

မနက္ေရာက္ေတာ့ ရွင္းဂ်ဳကုဘူတာကို ခ်ိန္းထားခ်ိန္ထက္ ကြ်န္မ ေစာေရာက္ခဲ့ပါတယ္... မယ္ဂုမိကို ေစာင့္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့... လူေတြကေတာ့ တအားရွဳပ္ပါတယ္... Udon ေခါက္ဆဲြဆိုင္ေလးေရွ႕မွာ ရွဳပ္ေနတဲ့ လူေတြကိုေငးရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ဗီြဒီယိုရုိက္လိုက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္လုပ္ေနပါတယ္... ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မယ္ဂုမိလို႔ထင္ရတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ပါတယ္ (ဂ်ပန္မေလးပံုစံမ်ိဳးပါပဲေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အက်ီၤအျဖဳလက္ရွည္မွာ အနီေရာင္ ကုတ္လက္ျပတ္ေလးထပ္ထားပါတယ္)... ကြ်န္မက သူမကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး.. သူမဘေလာ့မွာ သူမဓာတ္ပံုမတင္ပါဘူး... ကြ်န္မကိုေတာ့ျမင္ဖူးပါတယ္... သူလဲ အနားလာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ၂ေယာက္မ်က္လံုးခ်င္းစံုေတာ့မွ "မေဗဒါ လား" ဆိုျပီး ဆံုုျဖစ္ၾကတယ္... oversea က ဘေလာ့ဂါနဲ႔ေတြ႔တာ ပထမဆံုးပါပဲ...

သူကလဲ ကိုယ့္နာမည္အရင္းေျပာျပလိုက္ပင္မဲ့ သူအက်င့္ပါျပီးသားျဖစ္တဲ့ မေဗဒါ မေဗဒါ ဆိုျပီးပဲေခၚေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္... ကိုယ့္ကို ဘေလာ့ေပၚမွာ မေဗဒါဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနသားက်ေနပါေစ အျပင္မွာ မေဗဒါဆိုျပီး တြင္တြင္ေခၚခံရတာ အဲဒါ ပထမဆံုးပါ... ကိုယ့္ဘာကိုယ္လဲ ျပံဳးမိပါတယ္... သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ မယ္ဂုမိလို႔ပဲသိပါတယ္... သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မေဗဒါလဲ အျမဲအားကိုးတဲ့ေျမပံုကို သိမ္းျပီး သူ႔ေနာက္ပဲလိုက္ပါေတာ့တယ္... ဒါနဲ႔ Tokyo Dome ကို သူသြားတတ္တယ္ဆိုျပီး ဦးေဆာင္သြားပါတယ္...

ရွင္းဂ်ဳကု ဘူတာက interchange သေဘာမ်ိဳးဆိုေတာ့ လိုင္းေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္... စကာၤပူထက္ ၈ဆေလာက္ပိုမ်ားတဲ့ လိုင္းေတြပါ... မရွိဘူးဆို ကြ်န္မအထင္ ပလက္ေဖာင္ ၄ခု ( ၁ခုမွာ ရထား ၂ဖက္ရပ္လို႔ရေတာ့ ၈ လမ္းေလာက္) ရွိပါတယ္... ေျမေအာက္မွာကတည္းက ကိုယ္တက္မဲ့ ပလက္ေဖာင္းကို မွန္ေအာင္တက္ရပါတယ္... အဲဒိေန႔ရမွ တိုက်ိဳရဲ႕ ရထားခ်ိန္ေတြကို ပညာရလိုက္တာကေတာ့ ေရွ႕ကေျပာခဲ့သလို ရထားလိုင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ အျပင္တခ်ိဳ႕ပလက္ေဖာင္းေတြက အခ်ိန္ေပၚမူတည္ျပီး သြားတဲ့ ေနရာကဲြတတ္ပါေသးတယ္တဲ့... ယခု ဆိုက္တဲ့ ရထားက ဒီေနရာကို သြားတာဆိုရင္ ေနာက္ဆိုက္မဲ့ ရထားက ပလက္ေဖာင္းတူေပမဲ့ သြားတဲ့ေနရာမတူပါဘူးတဲ့... အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ကလူေတြကရထားခ်ိန္ကိုအတိအက်ေျပာတာပါတဲ့...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့၁စီးလြတ္သြားရင္ ေနာက္ဆက္တိုက္ေျပာင္းစီးရမဲ့ အစီးေတြနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္လြတ္ျပီး အလုပ္ေနာက္က်တတ္လို႔ပါတဲ့... (အဲလိုေျပာတာပဲ မွားရင္လဲ ျပင္ေပးေနာ္)

မေဗဒါနဲ႔ မယ္ဂုမိလဲ စကားေတြေဖာင္ဖဲြ႔ျပီး သူေခၚတဲ့ ရထားေပၚတက္စီး... ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ျမိဳ႕ျပင္လိုလို ဘာလိုလို လယ္ကြင္းေတြ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေတြကို ေတြ႔လာေတာ့မွ မယ္ဂုမိက သူမ ရထားမွားစီးမိမွန္းသိတယ္... ဒြတ္ခပဲ..နယ္ခံကိုအားကိုးမိကာမွ သြားခ်င္တာက ျမိဳ႕လယ္ေခါင္... ေရာက္သြားတာက ျမိဳ႕ျပင္... ကြ်န္မက လက္ဆဲြေတာ္ ရထားေျမပံုၾကီးကို ထုတ္ၾကည့္မယ္ေျပာေတာ့ အမိက မၾကည့္ပါနဲ႔ ရွက္စရာၾကီးတဲ့... သူေမးၾကည့္မယ္ဆိုျပီး... ေရာက္တဲ့ မွတ္တိုင္ဆင္း ဘူတာက တာ၀န္ရွိသူကို သူက ဂ်ပန္လိုေမး... ဒီေတာ့မွ အေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ ပလက္ေဖာင္းတူေပမဲ့ အခ်ိန္ေပၚမူတည္ျပီးသြားတဲ့ေနရာမတူတဲ့ ရထားကိုတက္စီးမိတာ... ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ ေ၀းေနျပီ... ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေကာင္းတယ္ရွင့္... ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ရထားမွားစီးတာကို မယ္ဂုမိကျပန္အမ္းေငြ (Refund) ျပန္ေတာင္းေတာ့ ေပးတယ္ရွင့္... စကာၤပူမွာ ဒါမ်ိဳးမရဘူး ျဖတ္ဖို႔ပဲသိတယ္... ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ရထားကေတာ့ စကာၤပူရထားထက္ ေစ်းပိုၾကီးတယ္...

ဒါနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတဲ့ ေရာက္ေနတဲ့ ဘူတာမွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရုိက္... မယ္ဂုမိကို ယံုစားမိလို႔ လမ္းမွားေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုျပီး ဘေလာ့ေပၚတင္မယ္လို႔ သူ႔ကိုေနာက္ေနေသးတယ္... ဟတ္ဟတ္.. (၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ တင္ျဖစ္ေတာ့တယ္)... ဒါေပမဲ့လဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ပါ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာကို ေရာက္လို႔ မေဗဒါကေတာ့ လမ္းမွားမွား မွန္မွန္ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ...

၀ဲ - ဘူတာရုံအမွားတြင္ ယာ - Suido Bashi ဘူတာကထြက္ရင္ေတြ႔ရတဲ့ အေဆာက္အဦး...

ဒါနဲ႔ ရထားကို ရွင္းဂ်ဳကုဘူတာကို ျပန္စီး ရထားျပန္ေျပာင္းလိုက္ရပါတယ္... JR CHUOU Line ကို စီးရင္ SUIDO BASHI ဆိုတဲ့ ဘူတာမွာဆင္းရမွာပါ... အဲဒိက ထြက္လိုက္ျပီး ဘယ္ဘက္ကို ေကြ႔ (ထင္တာပဲ ၃ႏွစ္ရွိျပီဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး... ေဘးက လူေမးၾကည့္ေနာ္) ၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ႔ Tokyo Dome
ကိုေရာက္ေရာ.... မေဗဒါဂ်ပန္သြားတဲ့အခ်ိန္က Halloween နီးေနေတာ့ Halloween အျပင္အဆင္ေလးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ျဖစ္တယ္...ျပီးေတာ့ မလာခင္ကတည္းက စီးခ်င္လွပါေသာ ေၾကာက္စရာ့ Thunder Dolphin Roller Coaster ကို စီးဖို႔လက္မွတ္ေမးေတာ့ အဲဒါ တစ္ခုတည္းအတြက္ ယမ္း ၁၀၀၀ ပါ စကာၤပူ ၁၆ ေဒၚလာေလာက္ပဲက်မွာပါ... ေစ်းမဆိုးဖူးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္... အဲဒိနားမွာ အဲလို စီးစရာ Attraction ၅ ခုေလာက္ေတာ့ရွိပါတယ္... အားလံုးကို Package နဲ႔၀ယ္ရင္ေတာ့ တစ္ခုခ်င္း၀ယ္စီးတာထက္ သက္သာပါတယ္... ေစ်းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ... ဒါေပမဲ့ မယ္ဂုမိက မစီးရဲေတာ့ အေဖာ္မရွိတာနဲ႔ Thunder Dolphin ကို ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာကာ တစ္ေယာက္တည္း စီးဖို႔၀ယ္ခဲ့ပါတယ္... (ရွာခဲ့တဲ့ ဒုကၡအတြက္ေတာ့ စီးေနတဲ့အခ်ိန္ကလဲြလို႔ ယခုအခ်ိန္မွာ ေနာင္တမရပါဘူး) ... ဒီေတာ့ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ပဲ ဒူးတုန္တုန္နဲ႔ တက္သြားတယ္... ၁သက္မွာ ၁ခါေလာက္စီးဖူးရင္ေတာ္ျပီ... အေတြ႔အၾကံဳေပါ့...

Thunder Dolphin အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္...
ဒီ ရုိလာကိုစတာဟာ ကမာၻမွာ ဆ႒မေျမာက္ (6th tallest continues roller coaster) အျမင့္ဆံုး ရုိလာကိုစတာျဖစ္ပါတယ္...
အျမင့္ - ေပ ၂၆၂ (မီတာ ၈၀) အထိျမင့္ပါတယ္ (ဂ်ပန္မွာ အျမင့္ဆံုး)
(Source - http://listverse.com)
အရွည္ - ေပ ၃၅၀၀ (၁၁၀၀ မီတာ) ရွည္ပါတယ္..
အရွိန္ - ၁ နာရီ ၁၃၀ ကီလိုမီတာ ႏွဳန္း (81 mph). (ဂ်ပန္မွာ အျမန္ဆံုး)
(Source-http://listverse.com)
စုစုေပါင္း ၾကာခ်ိန္ - ၁မိနစ္ ၃၀ စကၠန္႔
အမတ္ဆံုး ေဇာက္ - ၈၀ ဒီဂရီ
တစ္စီးကို တဲြ ၆တဲြပါျပီး ၂ေယာက္တစ္တဲြထိုင္လို႔ရလို႔ တစ္ၾကိမ္မွာ ၂၄ ေယာက္ အမ်ားဆံုးစီးလို႔ရပါတယ္...
စတင္ဖြင့္လွစ္တဲ့ ရက္ကေတာ့ - 5/1/2003

လမ္းတည္ေဆာက္ပံု - တိုက္မ်ားၾကား၊ LaQua အေဆာက္အအံုကို ေဖာက္ထြက္ကာ ကမာၻ႔ ပထမဆံုး Centerless Ferris Wheel ျဖစ္တဲ့ BigO ရဲ႕ အလယ္ကေန ျဖတ္သြားပါတယ္... (BigO ကလဲ အဲဒိက Attraction တစ္ခုပါပဲ... စကာၤပူ Flyer လို ရဟတ္ၾကီးပါ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာက သူက အလယ္မွာ ေထာက္ကန္ထားတဲ့ ေနရာမပါပဲ ေဆာက္ထားတဲ့ ကမာၻ႔ ပထမဆံုး ခ်ားရဟတ္ျဖစ္ပါတယ္)...
(info source - wiki and rcdb.com)

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အဲဒိေန႔က လူသိပ္အမ်ားၾကီးမရွိပါဘူး... ဒီလိုပဲ လူနည္းေလ့ရွိလားေတာ့ ကြ်န္မ မသိပါ... လူနည္းေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲဆိုျပီး စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားရျပန္ပါတယ္... ၀င္လိုက္တာနဲ႔ တစ္သုတ္အျပီးမွာ ကြ်န္မတို႔ အသုတ္အလွည့္ေရာက္လာပါတယ္... ကိုင္ထားတဲ့ အပိုပစၥည္းေတြအတြက္ ေလာ္ကာထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ရပါတယ္... ဦးထုပ္တို႔ မာဖလာတို႔ လက္ကိုင္ပ၀ါတို႔ကအစ ၀တ္လို႔မရပါဘူး... (ဆံပင္တုစြပ္ထားရင္လဲ ခြ်တ္ခဲ့ရမယ္ထင္တယ္ Safety အတြက္ပါ) ဂ်ပန္ရဲ႕ Amusement service ကို ၾကိဳက္တဲ့အထဲမွာ အုပ္စု မတူရင္ ဇြတ္အတင္း တူတူမထိုင္ခိုင္းပါဘူး... သီးသန္႔ေပးပါတယ္... ကြ်န္မက တစ္ေယာက္ထည္းလာေတာ့ တစ္ကိုယ္ထီး ေနာက္ဆံုးတဲြမွာထိုင္ရပါတယ္... ကြ်န္မလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြကိုလဲ ေရွ႕တဲြေတြမွာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ...

စတင္တက္ပါျပီ...

ကြ်န္မတို႔ယာဥ္ၾကီးစအထြက္မွာအဲဒိကအလုပ္သမားေတြကေရွ႕တန္းသြားေတာ့မယ္ရဲေဘာ္ေတြကို အျပံဳးနဲ႔ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ယာဥ္က အျမင့္ဆံုးေနရာကို စတင္တက္ပါေတာ့တယ္... အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မစီးမိတာ မွားျပီဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳး ဘယ္အရာတက္စီးစီးရတတ္တဲ့အက်င့္အတိုင္းေနာင္တရေနပါျပီ... အရမ္းေၾကာက္လြန္းျပီးႏွလံုးေရွာ့ျဖစ္မွာကိုယ့္ကိုကိုယ္စိုးရိမ္လို႔ မနည္းစိတ္ကို ၀င္သက္ထြက္သက္ျပန္မွတ္ ခါးပတ္ေတြ အကာေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္စစ္ေစး လံုျခံဳတယ္ စိတ္ခ်ရတယ္ ခိုင္တယ္ ဂ်ပန္လုပ္ သဗၺဳေဒၶကို ၃ေခါက္ေလာက္ အျမန္ရြတ္... "အားတင္းထား ခုခ်ိန္မွေတာ့ ျပန္ဆင္းလို႔လဲရေတာ့၀ူး.. ဘာမွ ျဖစ္ဘူး ဘာမွျဖစ္ဘူး" ဆိုျပီး နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ကေျပသြားတယ္... ကုန္းကလဲ အျမင့္ၾကီးဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ ေအာက္ကိုၾကည့္ရင္ေတာ့ တိုက်ိဳျမိဳ႕ၾကီးကို ဟာလာဟင္းလင္းကေနျမင္ေနရသလိုပဲ... ငါဒီအျမင့္ကေနျပန္က်မွာပါလားဆိုတာစိတ္ထဲေရာက္လာေတာ့ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ မ်က္လံုးကိုပိတ္မိလိုက္တယ္...

မေဗဒါ ေနာင္တရေနေလာက္တဲ့ ေနရာပါ...

အျမင့္ဆံုးနားေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးလဲ မဖြင့္ရဲဘူး ဒါေပမဲ့က်ေတာ့မလား က်ေတာ့မလားသိခ်င္ေတာ့ ခိုးၾကည့္မိတယ္... စကၠန္႔ပိုင္းတင္ပဲ ငရဲခန္းစပါျပီ........ က်ပါျပီ...ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ အက်က ၈၀ ဒီဂရီသာေျပာတယ္ အတြင္းပိုင္းကို ၀ိုက္၀ုိက္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ ေရွ႕ကရထားလမ္းကို မျမင္ရပဲ ကိုယ္ကထိုင္ခံုနဲ႔မထိပဲ ၾကြတက္ေနပါတယ္... ကိုယ္ကိုသိုင္းထားတဲ့ ဂိုင္းေတြကို ေက်ာ္ျပီး ေခါင္းျပဴၾကည့္ရင္ တိုးတဲ့ေလေၾကာင့္ဇာတ္ကိုမနည္းျပန္ထိမ္းျပီးသိုင္းထားတဲ့ဂိုင္းေတြထဲကိုျပန္၀င္ေနလိုက္ရပါတယ္... မ်က္လံုးကို လံုး၀ဖြင့္မၾကည့္ရဲေသာ္လဲ ငါဖြင့္မၾကည့္ရင္တန္ဘူးဆိုျပီး တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ၾကိဳးစားျပီးဖြင့္ပါတယ္...ေလကေအးေအး အရွိန္ကျပင္းျပင္းဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္လံုးကိုလာရုိက္တဲ့ေလက ေက်ာက္စရစ္ခဲ့ေသးေသးေလးေတြလာစင္ေနတဲ့အတိုင္း စစ္ကနဲ စစ္ကနဲနဲ႔ မ်က္လံုးေတြလဲ ေျခာက္ျပီးစပ္လာပါတယ္...(မ်က္ကပ္မွန္တပ္သူမ်ား သတိျပဳရန္)... ကြ်န္မလဲ အဲဒိတုန္းက မေတာက္တေခါက္နဲ႔ မ်က္ေတာင္တုတက္လာေတာ့ ကြ်န္မမ်က္ေတာင္တုၾကီမ်ား ႏွဖူးတပ္ကပ္ေနျပီလားဆိုျပီးစိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ရပါေသးတယ္... ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာဒါေတြကိုသိပ္ပူေနလို႔မရပါဘူး... အသက္ေတာင္ဘယ္နားကထြက္ရမွန္းမသိလို႔ထင္တယ္ျပန္၀င္သြားတာ... ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးျပီးေၾကာက္ရတဲ့ မဟာငရဲခန္းအေတြ႔အၾကံဳၾကီးကို ၁မိနစ္ ၃၀စကၠန္႔ ဘ၀ခရီးလမ္းလိုျမင့္တခါ နိမ့္တလွည့္ခံစားျပီေနာက္မွာ ေအာင္ျမင္စြာပဲ ပန္းတိုင္ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္... ဒါေၾကာင့္ ရိုနမ္ကင္းတင္းက "Life is a roller coaster" လို႔ သီခ်င္းဆိုထားတာျဖစ္မယ္...

ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး... က်ျပီ.....

နိမ့္တခ်ီ ျမင့္တလွည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားၾကား....

BigO ကို တေစာင္းၾကီးျဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္....

မေဗဒါ နာမည္မတပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကေတာ့ ဒီ ၀က္ဆိုဒ္က ယူထားတာပါ.. http://rcdb.com/1845.htm?p=0
(The photo without watermark with my site name are taken from rcdb.com )

ပန္းတိုင္မွာေတာ့ အေစာက ကြ်န္မတို႔ကို တာ့တာ ျပလိုက္တဲ့အလုပ္သမားေတြက သတိျပန္လည္ေအာင္ အျပံဳးနဲ႔ လက္ခုပ္ေတြတီးျပီးၾကိဳေနပါတယ္... "ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ငါမေသဘူး"... ကမာၻ႔ အျမင့္ဆံုး နံပါတ္ ၆ ရုိလာကိုစတာၾကီးကို ငါေအာင္ျမင္စြာစီးဖူးလိုက္ျပီ... ငါလုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျပည့္ျပီ... ကမာၻ႔ အျမင့္ဆံုး ၁ ကေန ၅ ကို စီးဖို႔ေတာ့ ခုထက္ထိစိတ္ကူးမရွိဘူး... ခုထက္ထိေတာ့ မစီးရဲေသးဘူး...(ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ရင္လဲ ေနာင္တေတြတပိုက္ၾကီးနဲ႔ ယာဥ္ေပၚတက္မိအံုးမယ္ထင္ပါတယ္... Thunder Dolphin ျပီးေတာ့ ရိုလာကိုစတာ မစီးေတာ့ဘူးဆံုးျဖတ္ခဲ့ပင္မဲ့ ကိုရီးယား Everland ေရာက္ေတာ့ T-Express wooden roller coaster ကို ေနာင္တေတြတပိုက္ၾကီးနဲ႔ တက္စီးလိုက္ပါေသးတယ္... ေနာက္ၾကံဳမွေျပာျပမယ္ေနာ္)...

With Thunder Dolphin and with Tokyo Dome stadium

ကိုယ္တိုင္ရုိက္ Thunder dolphin ပံု

အေပါက္ထဲကထြက္လာျပီ...

သူမ်ားေတြက အဲဒါမ်ိဳးေတြစီးမယ္ဆို အစားအမ်ားၾကီးမစားရဲဘူး အစာမေၾကပဲ အံထြက္မွာစိုးလို႔တဲ့... ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ဗိုက္မျပည့္ပဲ စီးလို႔မရဘူး... မေအာ္ပဲစီးလို႔မရဘူး... အဲလိုစီးရင္ ကတုန္ကရင္နဲ႔မူးတတ္တယ္... မိသားစုနဲ႔သြားရင္ ေမေမဆို မုန္႔အဆင္သင့္နဲ႔ေစာင့္ေနရတယ္ ကြ်န္မမူးရင္ေကြ်းဖို႔... သူမ်ားေတြေလွာင္မွာစိုးလို႔ မတ္တပ္ျပန္ရပ္ျပီး ထားခဲ့တဲ့ မာဖလာေလးျပန္သြားယူ... ေျခေထာက္နဲ႔ဒူးေတြတုန္ေနေသးတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲသိတယ္... အဆင္းမွာ အိ္မ္သာအျမန္၀င္ျပီး မ်က္ေတာင္တုကို ၾကည့္ေတာ့ ႏွဖူးေတာ့ တပ္မကပ္ေနပါဘူး ဒါေပမဲ့ တ၀က္ကကြာျပီးလန္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အကုန္ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္... (ရွက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္း... ခုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အဲလိုမျဖစ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူ...)

ဂ်ပန္ KFC

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ မယ္ဂုမိကိုအျမန္ တစ္ခုခုစားရေအာင္ တစ္ခုခုစားမွျဖစ္မယ္ဆိုျပီးေမးေတာ့... သူက ဘာစားမလဲေမးတယ္... ကြ်န္မကလဲ ဂ်ပန္စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမၾကိဳက္ေတာ့ မၾကိဳက္တဲ့အစာျဖစ္မွာစိုးလို႔ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အေသခ်ာဆံုး... KFC ရိွလားလို႔ေမးျပီး အဲနားက KFC ဆိုင္ကိုသြားစားၾကတယ္... စကာၤပူလိုပဲ set မွာ အစံုပါမယ္ထင္တာ... ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ အေအးပဲပါတယ္... Coleslaw တို႔ Mash potatoes တို႔မပါဘူး... ၾကက္ေၾကာ္ေလးကလဲ ေသးေသးေလး ၂တုန္းပဲပါတယ္... KFC မွာေတာ့ မေလးရွားမွာစားရတာ အေကာင္းဆံုးပဲ... ၾကက္သားတုန္းၾကီးေတြ အၾကီးၾကီး... စကာၤပူနဲ႔ မေလးရွားကေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး... မ၀လုိ႔ အားလူးေၾကာ္ေတြထပ္၀ယ္ရတယ္... အဲဒိမွာမယ္ဂုမိနဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလးထိုင္ျပီးစကားေတြေျပာ ဗီြဒီယိုေတြရုိက္ျဖစ္တယ္ ေရပန္းအလွေလးေတြကလဲ တီးလံုးနဲ႔အညီအဲနားမွ ကေနၾကတယ္...

BigO

ေတာ္ေတာ္ေလး အပန္းေျပေတာ့မွ... လမ္းေလွ်ာက္ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကရင္း BigO ဆီကိုေရာက္တယ္... BigO က ကမာၻေပၚမွာ တစ္ခုတည္းရွိတဲ့ အလယ္မွတ္ေထာက္ကူထားတာမပါတဲ့ Ferris Wheel ျဖစ္တယ္...
၂၀၀၆ ခုနွစ္အထိေတာ့ အၾကီးဆံုး အခ်င္းေပ၂၀၀ (၆၀မီတာ)ရွိတဲ့ ခ်ားရဟတ္ျဖစ္တယ္...
2007 ခုႏွစ္ Guinness World Records မွာလဲပါတဲ့ ခ်ားရဟတ္ျဖစ္တယ္..
မယ္ဂုမိကို အတင္းအေဖာ္စပ္ျပီးလိုက္စီးခိုင္းရတယ္... လည္တာကေႏွးေႏွးေလးဆိုေတာ့ သူေအာက္မွာ အၾကာၾကီးေစာင့္ေနရမွာေလ.. ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းစီးေတာ့လဲ ပ်င္းစရာၾကီးေပါ့... ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး လိုက္ခဲ့ပါဆိုေတာ့ သူလဲ လိုက္စီးတယ္ အထဲေရာက္မွသူကေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ျပီး ကြ်န္မကိုအတင္းဆဲြထာေရာ... ဒါေပမဲ့ၾကာလာေတာ့ေအာက္ကရွဳခင္းေတြလဲေတြ႔ေရာ ဘေလာ့ဂါေသြးမေနသာျဖစ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြတဖ်က္ဖ်က္ရုိက္ေရာပဲ... ကမာၻ႔ Guinness Records ထဲပါလို႔၀င္စီးျပီး ဂုဏ္ယူတာပဲရွိပါတယ္... စီးရတဲ့အရသာကေတာ့ စကာၤပူက flyer နဲ႔တူတူပါပဲ... သူ႔ယာဥ္ကေတာင္ က်ဥ္းပါေသးတယ္ (Santosa Cable car အက်ယ္ေလာက္ပဲရွိတယ္)...

ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ညေနကလဲ ေမွာင္လာပါတယ္... အဲဒိရာသီမွာ ၅နာရီခဲြေလာက္ဆို မိုးခ်ဳပ္တတ္တဲ့ ဂ်ပန္က ခရစ္စမတ္အတြက္ ဒိုင္ဂေရးရွင္းေလးေတြနည္းနည္းပါးပါးစေနပါျပီ... အဲဒိနားမွာ ေ၀ဖာနဲ႔ ေရခဲမုန္႔ေရာင္းေနတာနဲ႔ စားခ်င္စိတ္ျဖစ္ျပီး ၀ယ္စားရင္း မယ္ဂုမိကိုလဲ၀ယ္ေကြ်းလိုက္ပါတယ္... ရာသီဥတုေအးေအးနဲ႔ေ၀ဖာစားရင္းေဘးစားပဲြက က်ီစယ္ေနၾကတဲ့ အတြဲကိုေ၀ဖန္ေလကန္ေရးလုပ္လိုက္ တျခားအေၾကာင္းေတြေျပာလိုက္ပါပဲ... ၇နာရီမွာ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းအလုပ္ဆင္းျပီမို႔ သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ျပန္လာရင္း ကြ်န္မမယ္ဂုမိနဲ႔ ရွင္းဂ်ဳကုဘူတာမွာပဲ လမ္းခဲြလိုက္ပါတယ္...

ကြ်န္မတည္းတဲ့အိမ္ကိုျပန္ျပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ညစာတူတူစားအျပီး ဘယ္သြားမလဲစဥ္းစားၾကပါတယ္... ဂ်ပန္ရဲ႕ Night Life ကလဲ စကာၤပူေလာက္မရွိလွေတာ့ စဥ္းစားရက်ပ္ေနပါတယ္... ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကို တိုက်ိဳဒုန္းအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူနဲ႔တူတူမသြားလို႔ နည္းနည္းစိတ္ေကာက္ပါေသးတယ္... ထံုးစံအတိုင္းသူက ၾကာၾကာေတာ့ စိတ္ထဲမထားပါ... ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလဲ သူနဲ႔တူတူ တိုက်ိဳတာ၀ါကို ခုသြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး အျမန္ျပင္ဆင္ထြက္လာလိုက္ပါတယ္...

တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္

တိုက်ိဳတာ၀ါကသြားရတာလြယ္ပါတယ္ JR Yamanote line ကိုစီးျပီး Hamamatsucho ဘူတာမွာဆင္းရုံပါပဲ... JR Yamanote line က Circle line ျဖစ္ျပီး အဓိကေနရာေတြေတာ္ေတာ္ေရာက္တာေရာကြ်န္မတည္းတဲ့အိမ္ကလဲ အဲဒိလိုင္းေပၚမွာရွိတာေၾကာင့္ေရာ အဲဒိလိုင္းကိုေတာ့ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ေလးကြ်မ္းပါတယ္... အရင္ေရာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္ကဆရာလုပ္ျပီး ေျမပံုအားကိုးနဲ႔ေခၚလာခဲ့ပါတယ္... သူငယ္ခ်င္းကလဲ ကြ်န္မထက္ ၁လသာေစာေရာက္တာ သူ႔ဟာသူတစ္ခါမွ အျပင္မထြက္ဖူးေတာ့ေၾကာက္ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ မေဗဒါဆရာလုပ္တဲ့လမ္းမွာ ဘူတာအထြက္က်ေတာ့ ဘယ္အေပါက္မွန္းမသိတာနဲ႔ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းလဲ မေတာက္တစ္ေခါက္ ဂ်ပန္လိုနဲ႔ေျမပံုေထာက္ေမးေတာ့ ဘူတာကတာ၀န္ရွိသူကလဲ ဂ်ပန္လိုေတြ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးျပန္ေျပာျပီးလက္နဲ႔ျပပါတယ္... အမွန္ေတာ့ ေမးေနစရာေတာင္မလိုပါဘူး... အဲဒိအေပါက္ကထြက္လိုက္တာနဲ႔ လမ္းဆံုးက တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ၾကီးကိုတန္းေနေအာင္ျမင္ေနရပါတယ္... အစတည္းက ကြ်န္မေျပာပါတယ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတယ္လုိ႔... ဒါေပမဲ့ သူ႔အကိုကဘတ္စ္ကား ၂ဂိတ္ေလာက္လားသိဘူးစီးရတယ္လို႔ သူမကိုေျပာထားလို႔ ကြ်န္မစကားကို မယံုျဖစ္ေနတာပါ...ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ လမ္းပဲေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကပါတယ္... ဘယ္လိုသြားရမွန္းမသိပင္မဲ့ တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ရွိတဲ့ လားရာအတိုင္းေလွ်ာက္လာပါတယ္... လမ္းဆံုးေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းၾကီးတစ္ခုကိုေတြ႔လို႔ လမ္းေပ်ာက္ေတာ့မလိုျဖစ္ျပီး အဲနားမွာနည္းနည္းေယာင္လည္လည္ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္... ေနာက္မွ ဘုရားေက်ာင္းေဘးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လမ္းထဲကိုႏုိင္ငံျခားသားပံုစံေတြ၀င္သြားတာေတြ႔မွ ကိုယ္လဲလိုက္၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... အဲဒိခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေတာင္ဂံုးလမ္းေလးအတိုင္းတက္သြားရင္ အဆံုးမွာ တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ကိုေရာက္ပါတယ္... (ဘာလို႔မ်ားအဲလမ္းကို ေမွာင္ေအာင္ထားပါလိမ့္...)

တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးေျပာရရင္ေတာ့... ပဲရစ္က အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာရင္ပိုျမင္သာမယ္ထင္ပါတယ္...

တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္က ၃၃၃မီတာ ျမင့္ပါတယ္ အီဖယ္ေမ်ွာ္စင္က ၃၂၀ မီတာပဲျမင့္ပါတယ္...
တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္က ပိုျမင့္ပင္မဲ့ အေလးခ်ိန္ ၄၀၀၀ တန္ပဲရွိပါတယ္... အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္က ၇၀၀၀ တန္ရွိပါတယ္...
တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ အသံလႊင့္လိွဳင္းေပါင္း ၂၄လိုင္းရွိျပီး တိုက်ိဳျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အသံလႊင့္ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒိလွဳိင္းေတြကတဆင့္ထုတ္လႊင့္ေနၾကတာပါ...

သူ႔မွာ ၂ဆင့္ရွိပါတယ္... Main Observatory နဲ႔ Special Observatory ပါ... ၂ဆင့္ကို သတ္သတ္စီ ၀င္ေၾကးေပးရပါတယ္... Main Observatory က ေမွ်ာ္စင္ရဲ႕ အလယ္နားေလာက္မေရာက္ခင္မွာပါ... Special Observatory က ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာပါ...
၀င္ေၾကးေတြကေတာ့ Main Observatory ကို ၈၂၀ ယမ္း ျဖစ္ျပီး
Main Observatory က ေန Special Observatory ကို ယမ္း ၆၀၀ ျဖစ္ပါတယ္... (ေအာက္ဆံုးကေန အေပၚဆံုးထိဆိုရင္ ယမ္း ၈၂၀ + ယမ္း ၆၀၀ )ပါ...

ဖြင့္ခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၉နာရီကေန ည ၁၀နာရီအထိပါ... (၀င္ခြင့္ကေတာ့ ည၉နာရီ၄၅ ေနာက္ဆံုးပါ)...
(Tower info source from http://www.tokyotower.co.jp/english/05_info/index.html)

ပထမေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ Main Observatory ပဲ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္... အခ်ိ္န္ေလာက္မွ အေပၚကိုဆက္တက္မလို႔ပါ... ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ အခ်ိန္မေလာက္ပါဘူး... ကြ်န္မတို႔ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ည ၉ နာရီေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ... သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ စိတ္တူကိုယ္တူ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ဓာတ္ပံုေတြရုိက္ ညရွဳခင္းေတြၾကည့္ရင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလးေတြလို အလကားေနရီခ်င္ေနမိပါတယ္... ခဏၾကာလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရ ရပ္ေနရနဲ႔ (အဲဒိမွာထိုင္စရာေနရာမရွိပါဘူး...) ေျခေထာက္ေတြအရမ္းေညာင္းလာတာေရာ... ေမွ်ာ္စင္ေပၚက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာထိုင္ျပီး ျမိဳ႕ၾကီးကို ဇိမ္ရွိရွိၾကည့္ခ်င္စိတ္ကျဖစ္လာပါတယ္... အပမ္းေျဖခရီးထြက္လာတာပဲ ေခြ်တာေနတာထက္ ခံစားလိုက္ရတာကပိုေကာင္းပါတယ္ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းကို အဲဒိေကာ္ဖီဆိုင္မွာေသာက္ရေအာင္လို႔ အေဖာ္စပ္ပါတယ္... ေမွ်ာ္စင္ေပၚက တစ္ခုတည္းေသာဆိုင္ဆိုေတာ့ေစ်းေတာ့ၾကီးမွာပဲဆိုျပီး သူကတြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္လုပ္ေနပါတယ္... ကြ်န္မက ကြ်န္မတိုက္မယ္ဆိုျပီးဇြတ္ေခၚေတာ့ ေဒၚမာနက သူ႔ဟာသူေသာက္မယ္ဆိုျပီးေျပာပါတယ္... (ကြ်န္မကပ္စီးနဲတတ္တာကို သူငယ္ငယ္တည္းကသိတယ္... ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ သိပ္ကပ္ေစးမနည္းတတ္ေတာ့ပါဘူး)... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔ထင္ေလာက္ ေစ်းမၾကီးပါဘူး... ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ေစ်းအသင့္အတင့္ပါပဲ... ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ဗီြဒီယိုရုိက္... စကားေျပာ တခီြခီြရယ္ၾကနဲ႔ အဲဒိညက ဘာရယ္မဟုတ္ ကြ်န္မအတြက္ ဂ်ပန္မွာအေပ်ာ္ဆံုးညျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... စိတ္တူကိုယ္တူသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းလြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ခပ္ေပါ့ေပါ့စကားေတြေျပာရင္း အခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးခဲ့ရေပမဲ့ အဲဒိညအဲဒိအျဖစ္အပ်က္ေလးက ကြ်န္မတို႔၂ေယာက္လံုးရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္က်န္ေနေတာ့မွာပါ...

ထိုင္ျပီးသိပ္မၾကာပါဘူးေကာ္ဖီဆိုင္က ပိတ္လို႔ခံုေတြတင္ေနတာနဲ႔ ေမွ်ာ္စင္ပိတ္ခ်ိန္ကနီးေနေတာ့ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာလိုက္ပါတယ္... ေအာက္မွာေတာ့ "Tokyo Tower" ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို မီးစလိုက္နဲ႔ ေျမၾကီးေပၚတစ္ခု တစ္ကပ္ေကာင္တာအေပၚမွာတစ္ခုေရးထားလို႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ျဖစ္ပါတယ္... ဂ်ာမန္လိုလို ရုရွလိုလုိ အုပ္စုတစ္စုကလဲ အဲဒိမွာအလုအယက္ အေလာင္အေျပာင္ပံုေတြရုိက္ေနပါတယ္... ဘာလို႔မွန္းမသိ ကြ်န္မတို႔လဲ အူျမဴးျပီး ျပန္ခ်င္စိတ္ကိုမရွိပါဘူး... တိုက်ိဳေမွ်ာ္စင္ၾကီးကေတာ့ ပိတ္သြားပါျပီ... လူအနည္းငယ္နဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ကေတာ့ အဲဒိေအာက္မွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ေကာင္းတုန္းပါပဲ... ေနာက္လူေတာ္ေတာ္ပါးလာမွ ျပန္ျဖစ္တယ္... ေစာေစာက ကြ်န္မတို႔ေလွ်ာက္လာတဲ့ျမိဳ႕လယ္ေခါင္လမ္းၾကီးက အေတာ္ေလးလူရွင္းေနပါတယ္... ေလကလဲ ေ၀့ကနဲေ၀့ကနဲနဲ႔ ပါလာသမွ်လက္နက္ေတြထုတ္ျပီး အေအးဒဏ္ကို ဖီဆန္ရတာကိုလဲ ကြ်န္မသေဘာက်ေနပါတယ္... အရက္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕က ဂ်ပန္စီးပြားေရးသမား အမူးေတြ Neck tie ကုိေခါင္းမွာပတ္ျပီး လမ္းေပၚကေနတဲ့ အုပ္စု ၁စုေလာက္ကလဲြျပီး လူရွင္းလို႔ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ပါတယ္... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္လံုး အိမ္ကို အႏၱရာယ္ကင္းစြာေရာက္ခဲ့ပါတယ္...
သူမလဲ တိုက်ိဳဒုန္းသူနဲ႔မသြားလို႔ စိတ္ခုေနတာေလးေျပသြားေလာက္ပါျပီ...