တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကို ေက်နပ္သလား... ငါမွားမ်ား မွားခဲ့သလားလို႔ ေတြးမိဖူးသလား... ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ဖူးသလား... ဒီေလာက္ရင္းႏွီး ရုန္းကန္ရတာ တန္ရဲ႕လားလို႔ေရာ စိတ္ကူးမိဖူးလား... ဒါဆိုရင္လဲ ငါ ျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးလိုက္ခ်ိန္က်ေတာ့လဲ ျပန္ေရာက္ရင္ ငါဘာလုပ္စားမလဲ... ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ... ဒီမွာလို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ႏိုင္ပါ့မလား... သံုးေလာက္မဲ့ ပံုမွန္၀င္ေငြရွိပါ့မလား... ဒီလိုေတြ ဒီလိုေတြနဲ႔ပဲ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ဖူးသလား... ဒီမွာေနတာ ၾကာေနေတာ့လဲ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီက လူေနမွဳ အဆင့္ကို အသားက်ေနျပီ... စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားတာက လဲြလို႔ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတာ... ေရမီးအစံုအလင္ရွိတာ... သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တာ... ဒါေတြကို က်င့္သားရေနျပီ... ဒီလိုနဲ႔ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္လူသားအျဖစ္ ရပ္တည္ေနရသလို ခံစားဖူးသလား...
စိတ္အရင္းခံနဲ႔ ခင္မင္တတ္တဲ့ နားလည္မွဳရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိပဲ... အမုန္းကို ဟန္လုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြေရာ ခင္ဗ်ားမွာ မ်ားလာသလား... တစ္ခါတစ္ေလ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒိထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လိုက္ေသးတတ္တယ္ မဟုတ္လား... အသက္ေတြပဲၾကီးလားလို႔ ဒီလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္လာသလား... ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာလို႔ပဲ ဒါမ်ိဳးေတြ မ်ားလားသလားဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္ဘူး... အမွန္ေတာ့လဲ စဥ္းစားေနရေလာက္ေအာင္လဲ အေရးေတာ့မပါပါဘူး... တခ်ိဳ႔မိန္းကေလးေတြ အားငယ္လို႔ အားကိုးရွာ ခ်စ္သူထားၾကတယ္... သူတို႔ေတြေရာ ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္း အပူအပင္တကယ္ကင္းၾကရဲ႕လား... နည္းနည္း အသံုးက်တာေလးကေတာ့... ကိုယ္အျပင္ေလးဘာေလးသြားခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပး အေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔ အျပန္အလွန္ လိုင္စင္ယူလိုက္တဲ့သေဘာပဲ... ေဘာ္ဒါေတြကလဲ ကိုယ့္ကိုအခ်ိန္ျပည့္ အေဖာ္မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူးေလ... ဒီေတာ့ ဒီလိုေလးေတြ လိုင္စင္ယူလိုက္ၾက တယ္ထင္ပါ့...
ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ေကာင္းတယ္... ေဘာ္ဒါေတြက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္က အားေနတာပဲ... ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ ပံုမွန္အလုပ္ထက္ ဂြင္ေစာင့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားၾကတယ္ေလ... ဂြင္မ်ား၀င္လို႔ကေတာ့ ေထာခ်က္က ေအာခ်ရမေလာက္ပဲ... ပံုမွန္ရုံးလုပ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လဲ ရုံးခ်ိန္က flexible ျဖစ္တယ္ေျပာရမလား... ညေနဘက္ေလာက္ဆို ေအးေဆးေတြ႔ဖို႔ ရေသးတယ္... တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ ဘာမွ မစဥ္းစားပဲ အဲလိုပဲ ျပန္ေနလိုက္ရေကာင္းမလားလို႔ အားက်မိတယ္... ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းျပန္ေနမလားဆိုေတာ့လဲ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ ၁၀စုႏွစ္ေလာက္ ရပ္တည္အေျခက်ေနတဲ့ ဒီတစ္ကြ်န္းသူဘ၀ကို မစြန္႔ရဲဘူး...
စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုအသက္အရြယ္အပိုင္းအျခား ၁၈ ကေန ၂၆-၂၇ ေလာက္အထိေပါ့... ခုလိုပဲ ကိုယ္ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြမွန္မွ မွန္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ စိတ္ဓာတ္က်တတ္ၾကတယ္လို႔ဖတ္ဖူးတာပဲ... တကယ္ တကယ္... ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းလဲ မေသခ်ာ... ေရာက္ေနတာနဲ႔လဲ မတင္းတိန္... ဒါေပမဲ့ ပူပန္စရာေတြကလဲ မ်ား... တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာကို ပူပန္ေနမွန္း ေသခ်ာမသိ... အေရးထဲ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ ပတ္စပို႔သက္တမ္းတိုးဖို႔... တစ္ခါရွိ က်သြားတယ္ကို မရွိဘူး... အဲဒိ သတင္းကို ၾကားမိတုိင္း ႏွလံုးေသြးရပ္မတတ္ပဲ... စကာၤပူ အစိုးရကလဲ ေထာင္း... သံရုံးကလဲ ဖြတ္... လူလဲ မဲြလိုက္တာမွ ဖြတ္မင္းကပင္ အေဖေခၚရေလာက္တယ္လို႔ ေရသည္လို႔ တင္စားရမလိုပဲ... ရတာေလးကလဲ ေဟာသလို ေဟာသလိုနဲ႔ လံုးပါးပါး... ဘာမွ မယ္မယ္ရရမစုမိ... ဟင္း............ ဒီေတာ့လဲ ေလာကၾကီးေရ... ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း ပယင္းေရာင္ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေျပာသလိုပဲ... "ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရင္... ျဖစ္ခ်င္ရာသာ ျဖစ္စမ္းကြာ" လို႔ ေရစုန္ေမွ်ာရမဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္...
ငယ္ငယ္က ပစၥည္းတစ္ခုလိုခ်င္လို႔ မိဘက မ၀ယ္ေပးရင္... ငိုယိုပူဆာ... မရရင္ မိဘကို စိတ္ေကာက္ အျပစ္တင္လို႔ရေသးတယ္... ၾကီးလာလို႔ကေတာ့ လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ပစ္မယ္ေပါ့... ခုေတာ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ စိတ္ေလးကိုထိန္း... Shopping Mall ေလးေရာက္ရင္ ဟို အိတ္ေလးကိုင္လိုက္... ဒီအက်ီၤေလး try လိုက္နဲ႔... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လဲ စိတ္ထိန္း.. စိတ္ထိန္း... ဘယ္သူ႔မွလဲ အပစ္တင္လို႔မရ... တကယ့္ကို biggest task ပဲ...
ခုတေလာလဲ အလုပ္သြားရခါနီးဆိုရင္ စိတ္ၾကီးေလးထင့္ျပီး ပ်င္းတာမွ... ကေလးသာဆိုရင္ ေျခခ်င္းပြတ္ျပီး အဟင့္ဟင့္နဲ႔ ဂ်ီက်မိမွာ... ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး... ခုတစ္ေလာ... ဘာာာာာာာမွ ကိုယ္စီစဥ္သလို... ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္လို႔... ညစ္လို႔ ဒီမွာ ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ... အျပင္မွာလဲ သူမ်ားေတြကို ေလွ်ာက္နားပူမခံေစခ်င္ဘူးေလ... ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး... လူတိုင္း သူ႔အပူနဲ႔ သူရွိတယ္ဆိုတာလဲ သိသကိုး... ကိုယ့္အပူသြားေျပာမွ ကိုယ့္ထက္ပူတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ေနအံုးမယ္... အဲလိုက်ေတာ့ အားနာစရာၾကီးေလ...
2 comments :
ညီမေလး
အခက္အခဲဆိုတာ လူတိုင္းကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္..
ထုတ္ေဖာ္ေျပာတာနဲ႕ မေျပာတာဘဲ ကြာမယ္ထင္ပါတယ္..
အားမငယ္နဲ႕ အတူတူနဲ႕ အႏူႏူၾကီးဘဲ..
အခက္အခဲရွိရင္ေတာ႕ ဘ၀က ပိုေလးနက္တာေပါ႕ေလ..
သိပ္လြယ္ေနရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနမယ္..
ဒီေတာ႕ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကစို႕ရဲ႕.........
very good ,same to u,so n so carry on lar......
Post a Comment