My Millionaire Dream

ပထမဆံုး တပတ္တခါေရးမယ္လို႔ေျပာထားတဲ့ အခန္းဆက္၀တၱဳ ဒီတစ္ပတ္ ၾကာသပေတးေန႔က ပ်က္သြားတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားကားကိုက္ေနတာေရာ... အလုပ္မသြားေတာ့ ဘယ္ေန႔ေရာက္ေနမွန္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိမထားမိျဖစ္သြားတာေရာေၾကာင့္ပါ... ေနာက္ျပႆနာကေတာ့ ေဟာဒီ ဗီြဒီယိုထဲမွာေပါ့...

TommyGal ဆီက ရတဲ့ Jang Geum Suk စကာၤပူလာမဲ့ သတင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္... သူနဲ႔ အနီးကပ္ လက္မွတ္ထိုးပဲြ VIP ticket ကေတာ့ အေစာင္ ၁၀၀ ပဲ ရွိျပီး တစ္ေစာင္ကို S$250 ဆိုတာေတာင္ အဲဒိ လက္မွတ္က မရွိေတာ့ဘူးတဲ့... သူနဲ႔ လက္ဆဲြ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္တဲ့ မေဗဒါရဲ႔ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလးေတာင္ မျပည့္ေတာ့ဘူး... (သိပါတယ္ အစတည္းကလဲ မျပည့္မွန္း)... ခုေတာ့ လူေပါင္း ၁၁၀၀ အတြက္ သူ႔ Concert တစ္ေစာင္ကို S$168 ကေတာ့ လက္မွတ္က်န္ေသးလား မက်န္ေသးဘူးလား မသိဘူး... ၾကည့္လဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတယ္... ကိုယ္နဲ႔ ျပိဳင္မိုက္မဲ့သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္... အေဖာ္ေလးရွိရင္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ မင္းသားဆိုေတာ့ သူကိုယ့္ကို သိသည္ ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ အားေပးခ်င္တယ္ေလ... သူ႔ကားေတြကို original ၀ယ္မၾကည့္ပဲ online ကေန အလကားၾကည့္ျပီးေနတာေတာင္ လြန္လွျပီ... ဒီေတာ့ သူလာတုန္းေလး အားေပးခ်င္တယ္... ဒါေပမဲ့ လက္မွတ္ကလဲ သူမ်ားေတြေျပာေတာ့ ေစ်းၾကီးလြန္းတယ္တဲ့... ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္... ၁၀၀ေက်ာ္ေပးျပီး ဟိုးအေ၀းၾကိးကပဲ ျမင္ရမွာ... အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး... တကယ္လို႔ သူ႔ Concert ကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့ သူရွိရင္ ေျပာၾကပါ... မေဗဒါလဲ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ... ဒါေတာင္ ခု လက္မွတ္က်န္ေသးရဲ႕လား မသိဘူး... ဒါမွ မဟုတ္ သူ႔ကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာပဲ သြားေစာင့္ရင္ေကာင္းမလား မသိဘူး... ကိုယ္ စကာၤပူလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ ခုထိမျပည့္ေသးဘူးေလ.... အထူးသျဖင့္ သူက ဗီြဒီယိုေလးထဲမွာ အဂၤလိပ္လိုေလးကို ၾကိဳးစား ပမ္းစားေျပာထားေတာ့ အခ်စ္ေတြပိုေနတာ... အဟိ.... SZA ေရ... ေလယာဥ္ကြင္း သတင္းေလးၾကားရင္ေတာ့ အျမန္ေျပာပါအံုးေနာ္... သြားေစာင့္ရင္ေကာင္းမလားလို႔... အဟိ....

ဟင္း... မေဗဒါကို မီလ်ံနာျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ လာေမးရင္... ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ စတားေတြကို ဖိတ္ျပီး ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ေဖ်ာ္ေျဖခိုင္းလိုက္မယ္... ပိုက္ဆံမရွိလို႔ သြားခ်င္ရက္နဲ႔ မလိုက္ေပးႏုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလဲ အဲဒိအခါက်ရင္ ဖိတ္မယ္... ဟြန္႔... ခုေတာ့ အားေပးခ်င္တာေတာင္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ငဲ့ျပီး သက္ျပင္းပဲ ခ်ေနရတာ... ရင္ေမာတယ္...

Star falling from the sky (or) Wish upon a Star (k-drama)

ခုရက္ပိုင္း ဘာကားမွ ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိျဖစ္ေနတာၾကာပါျပီ... drama review ေရးဖို႔ ဆီဗံုးမွာ လာေအာ္တာေတာင္ ေရးေလာက္ခ်င္စရာ ဆဲြေဆာင္အားေကာင္းတဲ့ ကားကို မေတြ႔တာနဲ႔ မေရးျဖစ္ျဖစ္ေနတာပါ... ဒါေပမဲ့ ဟိုတစ္ေန႔က က်မအစ္မ ၾကည့္ေနတဲ့ ကားတစ္ကားကို မထင္မွတ္ပဲ တစ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ ၀င္ၾကည့္ျပီး စိတ္၀င္စားလို႔ ေနာက္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖတ္လို႔မရေတာ့ပဲ အဲဒိေန႔က အလုပ္ပါ ျဖတ္လိုက္ရတဲ့ အဆင့္ထိပါပဲ... အပိုင္း ၂၀ကို ၂ရက္ထဲနဲ႔ အျပတ္ျဖတ္မိသြားတဲ့အထိပါပဲ...

ကားနာမည္ေလးကေတာ့ Star Falling From the Sky တဲ့... တစ္ခ်ိဳ႕၀က္ဆိုဒ္ေတြမွာေတာ့ Wish upon a Star လို႔လဲ ေခၚတာ ေတြ႔ရပါတယ္... အဲဒိကားကို ေတြ႔ေနတာ ၾကာပါျပီ... ဒါေပမဲ့ ကား ပိုစတာေလးကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာမွ ေရေရရာရာ စိတ္၀င္စားစရာမရွိတာေရာ ပါတဲ့ မင္းသမီး မင္းသားက ဘယ္သူမွန္းမသိတာေရာေၾကာင့္ မၾကည့္ျဖစ္တာပါ... ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မင္းသားေတြကို သိပါတယ္... ေခါင္းေဆာင္မင္းသားက Love and Marriage ထဲက မင္းသားပါ... ဒုတိယမင္းသားက Soulmate ထဲက မင္းသားပါ... အစကသူပါမွန္းမသိလို႔ မၾကည့္မိတာပါ... သူပါမွန္းသိရင္အစထဲက ၾကည့္ပါတယ္...

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကိုေတာ့ သူတို႔ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရွင္းျပခ်င္ပါတယ္...

Won Kang-Ha အျဖစ္ Kim Ji-Hoon

သူဟာ Insurance Company တစ္ခုရဲ႔ အလြန္ထူးခြ်န္တဲ့ ေရွ႔ေနတစ္ေယာက္ပါ... သူဟာ ဥပေဒေၾကာင္းအရသာ အျမဲတိက်မွန္ကန္ေအာင္လုပ္ျပီး ဘယ္သူမ်က္ႏွာမွ မေထာက္ မသနား မငွဲ႔ညွာတတ္လို႔ အသဲႏွလံုးမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူတိုင္းက သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္... လူေတြနဲ႔လဲ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဆိုတတ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ သူဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာဟာ ငယ္ငယ္က သူ႔ကို ျပစ္သြားခဲ့တဲ့ မိခင္ေၾကာင့္ပါ... ငယ္ကံဆိုးခဲ့တဲ့ အတြက္ သူဟာ ငယ္ငယ္ထဲက သူ႔ႏွလံုးသားကို ခ်ိတ္ပိတ္ခဲ့ျပီး... သူ႔စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပခဲပါတယ္...

Won Jun-Ha အျဖစ္ Shin Dong-Wook

သူကေတာ့ ပထမမင္းသား Won Kanh-Ha ရဲ႔ ညီ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရပါတယ္... သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ကေတာ့ ႏုညံ့ သိမ္ေမြ႔ျပီး စိတ္ထားေကာင္း သနားတတ္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ သူပါ... သူ႔အစ္ကို နဲ႔ တစ္ျခားစီေပါ့... ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို စိတ္၀င္စားခ်ဥ္းကပ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြဆိုရင္လဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မညင္းတတ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း Jung Jae-Young ကို တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ေနတာပါ... သူဖြင့္မေျပာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲေကာင္မေလးက သူ႔အစ္ကိုကို အေသရရ အရွင္ရရ ၾကိဳက္ေနလို႔ပါပဲ.. သူဟာ မင္းသမီး ရဲ႕ ကုမၺဏီက Team Leader တစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္... သူဟာ သူ႔အကိုကို အလြန္ခ်စ္ျပီး သူ႔အစ္ကိုအတြက္ဆိုရင္ သူ႔အခ်စ္ကိုေတာင္ စေတးရဲတဲ့သူပါ... သူ႔ရဲ႕ လက္စဲြစကားကေတာ့ "ကိုယ္ကခ်စ္ရျပီး သူကျပန္မခ်စ္တဲ့သူကို အေကာင္းဆံုးခ်စ္တဲ့နည္းကေတာ့... အဲဒိလူကိုလဲ ျပန္မခ်စ္ဖို႔ပဲ" တဲ့... သူဟာ အစပိုင္းမွာ သူတိတ္တခိုးခ်စ္ရတဲ့ Jae Young စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သူ႔အစ္ကို စိတ္၀င္စားခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ Pal-Kang ကို ၾကိဳးစားပိုးခဲ့ပင္မဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ Jae-Young ရဲ႔ တစ္ဖက္သတ္ အႏိုင္က်င့္မွဳေတြေၾကာင့္ Pal-Kang ကို ပိုသနားျပီး သနားခ်စ္ေလးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္...

Jin Pal-Kang အျဖစ္ Choi Jeong-Won

သူကေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႔ အဓိက သရုပ္ေဆာင္ေပါ့... အသက္ ၂၅ ႏွစ္ျဖစ္ပင္မဲ့ ရင့္က်က္မွဳမရွိပဲ သူတို႔ ကုမၺဏီေရွ႕ေနျဖစ္တဲ့ မင္းသားကို တစ္ဖက္သက္ ခ်စ္ခဲ့တာ ၅ႏွစ္တိတိပါပဲ... သူၾကိဳက္တာကို အားလံုးနီးပါးသိပင္မဲ့ တျခားကိစၥေတြစိတ္မ၀င္စားတဲ့ မင္းသားကေတာ့ သူမနာမည္ကိုေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး... သူမ မိဘေတြဟာ ခ်ိဳ႕တဲ့ပင္မဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီး ေမြးစားထားတဲ့ ကေလးေပါင္း ၅ေယာက္ရွိပါတယ္... သူမသာ သမီးအရင္းျဖစ္ျပီး က်န္တာေတြက ေမြးစားကေလး ၅ေယာက္ပါ... သူမဟာ မိဘရွိစဥ္မွာ ဘာကိုမွ အေလးအနက္မထားပဲ ေနခဲ့ျပီး ရုတ္တရက္ သူမ မိဘ ၂ပါးဆံုးပါးသြားတဲ့အခါမွာ အငယ္ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ရဲ႔တာ၀န္ဟာ သူမအေပၚ အကုန္ပံုက်ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရင္း တျဖည္းျဖည္းရင့္က်က္လာခဲ့ပါတယ္... သူမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနစရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ... မင္းသားတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ အိမ္မွာ Live in housekeeper လုပ္ဖို႔ သေဘာတူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... အမွန္ေတာ့ သူမဟာ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြကို မင္းသားေတြမသိေအာင္ သူမရဲ႔ အခန္း ေျမေအာက္ခမ္းထဲမွာ ခိုး ေခၚယူေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ပဲ အသဲႏွလံုးမရွိတဲ့ ေရွ႕ေနၾကီးရယ္... သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ Team Leader ရယ္... အိမ္မွဳကိစၥဘာတစ္ခုမွ မတတ္ပဲ အိမ္ေဖာ္၀င္လုပ္တဲ့ မင္းသမီးရယ္... တီတီတာတာစကားေလးေတြ ေျပာတတ္ျပီး သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ရင္ႏွင့္ဖြယ္ ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ၾကည့္မိတဲ့ သူတိုင္း ရပ္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္....

Jong Jae-Young အျဖစ္ Chae Yeong-In

သူကေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြမွာ မပါမျဖစ္တဲ့ စိတ္ပုတ္မေနရာကပါ... သူက မင္းသား၂ေယာက္နဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို မိဘခ်င္းလဲ အရင္က ရင္းႏွီးတယ္ စီးပြားခ်င္းလဲ တူပါတယ္... မင္းသားေတြ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၺဏီက သူ႔အဖိုးပိုင္တဲ့ ကုမၺဏီပါ... သူဟာ ေရွ႕ေနမင္းသား Kang-Ha ကို တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္သေလာက္ Kang-Ha ကလဲ သူ႔ကို ညီမတစ္ေယာက္ထဲ မပိုပါဘူး... (ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လံုး၀ကို ၾကည့္မရတာပါ... တစ္ခါတစ္ခါ မင္းသားသူ႔ကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေျပာထည့္လိုက္ရင္ အရမ္းအားရဖြယ္ေကာင္းပါတယ္) အထူးသျဖင့္ သူ႔ညီ Jun Ha ႏွစ္သက္မွန္းသိလို႔လဲ Kang-Ha ကလံုး၀ စိတ္မ၀င္စားတာပါ... သို႔ေသာ္ သူက နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီး Kang-Ha ကို ရေအာင္ယူဖို႔ၾကိဳးစားပါတယ္... Jin Pal-Kang ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာတဲ့ Kang-Ha ကို ၾကည့္ျပီး Jin Pal-Kang ကိုမုန္းကာ အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့ သူလဲ ျဖစ္ပါတယ္... သို႔ေသာ္... သို႔ေသာ္.... Jin Pal-Kang နဲ႔ သူနဲ႔ဟာ ညီအစ္မ ၀မ္းကဲြေတြဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူမေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္....

ဒါကေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ပံုေလးေတြပါ...
(All the photo credits goes to www.dramabeans.com )

လီမင္ဟို ျပန္လာျပီ...

လီမင္ဟိုရဲ႔ big fan ထဲမွာ က်မ မပါပင္မဲ့... သူ႔ကို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ၾကိဳက္ပါတယ္... သူ႔ကို F4 ကားမဟုတ္ပဲ တျခားကားမွာ ၾကည့္ခဲ့ရတာ ဆိုရင္ေတာ့ ပိုၾကိဳက္မွာပါ... ခုေတာ့ လီမင္ဟိုရဲ႕ ေနာက္တစ္ကားလာပါျပီ...

ကားနာမည္ေလးကေတာ့ Personal Taste ပါ... ေနာက္တစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ Personal Preference လို႔ေခၚပါတယ္... မင္းသမီးက Sohn Ye-jin (April Snow, A Moment to Remember, summer scent)ကားေတြထဲက မင္းသမီးပါ... အစကေတာ့ အဲဒိမင္းသမီးကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ငိုေနရတတ္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပိုစတာေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ အေတာ္ၾကည့္ခ်င္ေနမိပါတယ္... ဒီကားကို MBC က ယခုျပေနတဲ့ Still, Marry Me ကားအျပီး March 31 ရက္ေန႔မွာ စတင္ထုတ္လႊင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္...

ဒါကေတာ့ အဲဒိ ဇာတ္လမ္းတဲြ Trailer ေလးပါ...

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း

အသက္ ၃၀၀န္းက်င္ Park Kae-in ဟာ ထင္ရွားတဲ့ ဗိသုကာ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးျဖစ္ျပီး သူမကိုယ္ပိုင္ တည္ေထာင္ ဒီဇိုင္း ထုတ္လုပ္တဲ့ ပရိေဘာဂဆိုင္ရွိပါတယ္... သူမဟာ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပင္မဲ့... အမွားေတြကို မၾကာခဏလုပ္မိေနတုန္းပါပဲ... အထူးသျဖင့္ သူမရဲ႕ စိတ္ထားေၾကာင့္ လူေတြကို အလြယ္တကူယံုတတ္တယ္... မၾကာခဏ သူမရဲ႕ ယံုၾကည္မွဳကို အလိမ္ခံရဖန္မ်ားလာတဲ့ အခါမွာ သူမဟာ ေယာက်ာၤးထက္ တိုင္ပင္လို႔လဲရမဲ့ Gay Male friend ကို လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္... အဲဒိ အခ်ိန္မွာပဲ သူမနဲ႔ Jin Ho (Lee Min Ho) တို႔ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူမဟာ Jin Ho ကို အေျခာက္လို႔ထင္ခဲ့ပါတယ္... ဒီမွာတင္ပဲ သူမဟာ Jin Ho ကို သူမ အခန္းေဖာ္အျဖစ္အတူေနဖို႔ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါတယ္... Jin Ho အေနနဲ႔ လဲ သူတစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ခ်စ္မိလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ႔ပ့ံုစံကို အတူေနျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေနနီးစပ္ျပီး  မသိလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြက တိုးတိုးလာခဲ့ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ အလိမ္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ သူမအတြက္ Jin Ho ဟာ အေျခာက္မဟုတ္ပဲ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ဆိုတာကို မသိခဲ့လို႔ သူမတို႔ရဲ႕ ပတ္သတ္မွဳဟာ အစထဲက စစ္မွန္မွဳ မရွိခဲ့တဲ့ အခါ....... Source from www.viikii.net & www.dramabeans.com

ကဲ... ခုတစ္ေလာ ဘာကားၾကည့္ရမွန္းမသိလို႔ ကာတြန္းကားေတြခ်ည္းပဲ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ အဲဒိကားကို ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေလး အားတင္းထားပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကားက ကိုရီးယားမွာျပ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အဂၤလိပ္စာတမ္းထိုးနဲ႔ ရဖို႔က တစ္ပတ္ေနာက္က်ျပီးေစာင့္ရအံုးမယ္... ျပီးေတာ့ တစ္ပတ္ျပီး တစ္ပတ္ ဆန္႔တငင္ငင္ ၾကည့္ရမယ္ဆိုေတာ့ အရသာပ်က္ပါတယ္... အဲဒါေၾကာင့္ အားလံုးျပီးခါနီး မွ တစ္ခါတည္း အားလံုးၾကည့္ပါမယ္... မသိေသးတဲ့ သူေတြကို ဒီသတင္းေလးေ၀ငွရင္း ပံုေလးေတြလဲ ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္...

တစ္ကြ်န္းေရာက္ ညဥ္းတြားျခင္း

သတိေပးေၾကျငာခ်က္ ။ ။ နားပူမည္... အဲေလ.. မ်က္စိပူမည္... ညဥ္းတြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မရွိ... ညစ္ေနသူမ်ား အစထဲက မဖတ္ၾကပါရန္...

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကို ေက်နပ္သလား... ငါမွားမ်ား မွားခဲ့သလားလို႔ ေတြးမိဖူးသလား... ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ဖူးသလား... ဒီေလာက္ရင္းႏွီး ရုန္းကန္ရတာ တန္ရဲ႕လားလို႔ေရာ စိတ္ကူးမိဖူးလား... ဒါဆိုရင္လဲ ငါ ျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔ေတြးလိုက္ခ်ိန္က်ေတာ့လဲ ျပန္ေရာက္ရင္ ငါဘာလုပ္စားမလဲ... ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ... ဒီမွာလို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ႏိုင္ပါ့မလား... သံုးေလာက္မဲ့ ပံုမွန္၀င္ေငြရွိပါ့မလား... ဒီလိုေတြ ဒီလိုေတြနဲ႔ပဲ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ဖူးသလား... ဒီမွာေနတာ ၾကာေနေတာ့လဲ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီက လူေနမွဳ အဆင့္ကို အသားက်ေနျပီ... စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားတာက လဲြလို႔ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတာ... ေရမီးအစံုအလင္ရွိတာ... သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တာ... ဒါေတြကို က်င့္သားရေနျပီ... ဒီလိုနဲ႔ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္လူသားအျဖစ္ ရပ္တည္ေနရသလို ခံစားဖူးသလား...

စိတ္အရင္းခံနဲ႔ ခင္မင္တတ္တဲ့ နားလည္မွဳရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမရွိပဲ... အမုန္းကို ဟန္လုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြေရာ ခင္ဗ်ားမွာ မ်ားလာသလား... တစ္ခါတစ္ေလ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒိထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လိုက္ေသးတတ္တယ္ မဟုတ္လား... အသက္ေတြပဲၾကီးလားလို႔ ဒီလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္လာသလား... ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာလို႔ပဲ ဒါမ်ိဳးေတြ မ်ားလားသလားဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္ဘူး... အမွန္ေတာ့လဲ စဥ္းစားေနရေလာက္ေအာင္လဲ အေရးေတာ့မပါပါဘူး... တခ်ိဳ႔မိန္းကေလးေတြ အားငယ္လို႔ အားကိုးရွာ ခ်စ္သူထားၾကတယ္... သူတို႔ေတြေရာ ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္း အပူအပင္တကယ္ကင္းၾကရဲ႕လား... နည္းနည္း အသံုးက်တာေလးကေတာ့... ကိုယ္အျပင္ေလးဘာေလးသြားခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပး အေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔ အျပန္အလွန္ လိုင္စင္ယူလိုက္တဲ့သေဘာပဲ... ေဘာ္ဒါေတြကလဲ ကိုယ့္ကိုအခ်ိန္ျပည့္ အေဖာ္မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူးေလ... ဒီေတာ့ ဒီလိုေလးေတြ လိုင္စင္ယူလိုက္ၾက တယ္ထင္ပါ့... 

ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ေကာင္းတယ္... ေဘာ္ဒါေတြက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္က အားေနတာပဲ... ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ ပံုမွန္အလုပ္ထက္ ဂြင္ေစာင့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားၾကတယ္ေလ... ဂြင္မ်ား၀င္လို႔ကေတာ့ ေထာခ်က္က ေအာခ်ရမေလာက္ပဲ... ပံုမွန္ရုံးလုပ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လဲ ရုံးခ်ိန္က flexible ျဖစ္တယ္ေျပာရမလား... ညေနဘက္ေလာက္ဆို ေအးေဆးေတြ႔ဖို႔ ရေသးတယ္... တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ ဘာမွ မစဥ္းစားပဲ အဲလိုပဲ ျပန္ေနလိုက္ရေကာင္းမလားလို႔ အားက်မိတယ္... ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းျပန္ေနမလားဆိုေတာ့လဲ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ ၁၀စုႏွစ္ေလာက္ ရပ္တည္အေျခက်ေနတဲ့ ဒီတစ္ကြ်န္းသူဘ၀ကို မစြန္႔ရဲဘူး...

စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုအသက္အရြယ္အပိုင္းအျခား ၁၈ ကေန ၂၆-၂၇ ေလာက္အထိေပါ့... ခုလိုပဲ ကိုယ္ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြမွန္မွ မွန္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ စိတ္ဓာတ္က်တတ္ၾကတယ္လို႔ဖတ္ဖူးတာပဲ... တကယ္ တကယ္... ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းလဲ မေသခ်ာ... ေရာက္ေနတာနဲ႔လဲ မတင္းတိန္... ဒါေပမဲ့ ပူပန္စရာေတြကလဲ မ်ား... တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာကို ပူပန္ေနမွန္း ေသခ်ာမသိ... အေရးထဲ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ ပတ္စပို႔သက္တမ္းတိုးဖို႔... တစ္ခါရွိ က်သြားတယ္ကို မရွိဘူး... အဲဒိ သတင္းကို ၾကားမိတုိင္း ႏွလံုးေသြးရပ္မတတ္ပဲ... စကာၤပူ အစိုးရကလဲ ေထာင္း... သံရုံးကလဲ ဖြတ္... လူလဲ မဲြလိုက္တာမွ ဖြတ္မင္းကပင္ အေဖေခၚရေလာက္တယ္လို႔ ေရသည္လို႔ တင္စားရမလိုပဲ... ရတာေလးကလဲ ေဟာသလို ေဟာသလိုနဲ႔ လံုးပါးပါး... ဘာမွ မယ္မယ္ရရမစုမိ... ဟင္း............ ဒီေတာ့လဲ ေလာကၾကီးေရ... ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း ပယင္းေရာင္ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေျပာသလိုပဲ... "ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရင္... ျဖစ္ခ်င္ရာသာ ျဖစ္စမ္းကြာ" လို႔ ေရစုန္ေမွ်ာရမဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္...

ငယ္ငယ္က ပစၥည္းတစ္ခုလိုခ်င္လို႔ မိဘက မ၀ယ္ေပးရင္... ငိုယိုပူဆာ... မရရင္ မိဘကို စိတ္ေကာက္ အျပစ္တင္လို႔ရေသးတယ္... ၾကီးလာလို႔ကေတာ့ လိုခ်င္တာေတြ ၀ယ္ပစ္မယ္ေပါ့... ခုေတာ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ စိတ္ေလးကိုထိန္း... Shopping Mall ေလးေရာက္ရင္ ဟို အိတ္ေလးကိုင္လိုက္... ဒီအက်ီၤေလး try လိုက္နဲ႔... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လဲ စိတ္ထိန္း.. စိတ္ထိန္း... ဘယ္သူ႔မွလဲ အပစ္တင္လို႔မရ... တကယ့္ကို biggest task ပဲ... 

ခုတေလာလဲ အလုပ္သြားရခါနီးဆိုရင္ စိတ္ၾကီးေလးထင့္ျပီး ပ်င္းတာမွ... ကေလးသာဆိုရင္ ေျခခ်င္းပြတ္ျပီး အဟင့္ဟင့္နဲ႔ ဂ်ီက်မိမွာ... ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး... ခုတစ္ေလာ... ဘာာာာာာာမွ ကိုယ္စီစဥ္သလို... ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္လို႔... ညစ္လို႔ ဒီမွာ ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ... အျပင္မွာလဲ သူမ်ားေတြကို ေလွ်ာက္နားပူမခံေစခ်င္ဘူးေလ... ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး... လူတိုင္း သူ႔အပူနဲ႔ သူရွိတယ္ဆိုတာလဲ သိသကိုး... ကိုယ့္အပူသြားေျပာမွ ကိုယ့္ထက္ပူတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ေနအံုးမယ္... အဲလိုက်ေတာ့ အားနာစရာၾကီးေလ...

ဖူးစာစံုလို့ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ (၂)

 
အင္းလ်ားကန္ ေရျပင္က ယခင္ကထက္ပို ျငိမ္သက္ေနသေယာင္... က်ယ္ျပန္႔လွေသာ ကန္ေရျပင္ေပၚတြင္ ရြက္ေလွတစ္စီးသာ ျငိမ္သက္စြာ ေလ့က်င့္ခရီးႏွင္ေနသည္... ေလအေဝ့မွာ ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႔က ကုန္းေပၚ သို႔တစ္၀က္... ကန္ထဲသို႔ တစ္၀က္ ေၾကြလြင့္ေမ်ာပါေနၾကသည္... ဥၾသကလဲ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေႏြဦးေတးကို တစ္ကိုယ္တည္း သီၾကဴးေနေလသည္... အရာရာဟာ ယခင္ထက္ပိုမို ျငိမ္သက္ေနသေယာင္... ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ျငိမ္သက္ျခင္းမရွိ... ကန္ထဲက ရြက္ေလွကို လွမ္းၾကည့္သည္... တလြင့္လြင့္ေၾကြေနေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ၾကည့္သည္... က်မႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ေငးၾကည့္သည္... ေသခ်ာတာေတာ့ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြဟာ ေမာင္ေျပာမည့္စကားကို အေလးတယူ ေစာင့္စားေနေသာ က်မမ်က္လံုးေတြနဲ႔ေတာ့ တစ္ခ်က္မွ မဆံုပါ...


"ေမာင္ ဘာေျပာစရာ႐ွိလို႔လဲ... ေျပာေလ"...


ေမာင့္ဆီက ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားသံျပန္မလာ... မ်က္လံုးအစံုကသာ အေဝးတစ္ေနရာမွ မခြာေတာ့... က်မ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြထဲကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ဥတို႔ ဝဲက်မတတ္...


"ဟင္... ေမာင္... ဘာျဖစ္လို႔လဲ... အို... စိတ္ပူလိုက္တာ... တစ္ခုခုဆိုလဲ ေျပာပါေမာင္ရယ္... Snow တို႔တူတူ ေျဖရွင္းၾကတာေပါ့..."


ေမာင္ဟာ အရင္ထဲက စိတ္ဓာတ္ၾကံ႕ခိုင္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္လွ... သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းအလုိက္ အေရာင္ေျပာင္းတတ္သူ... သူ႔အေမရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မွဳ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္သူ... ေမာင့္စိတ္ၾကိဳက္ အေသအခ်ာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ ဟူ၍ က်မတစ္ေယာက္ထည္းသာရွိသည္... က်မလို ခပ္စြာစြာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေရးဆိုဖို႔ ခြန္အားေတြေပးခဲ့တဲ့ ေမာင့္အခ်စ္ကို က်မ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ခဲ့သည္...


သူ အသင့္ယူလာေသာ ဖိတ္စာေလး တစ္ေစာင္ကို ေျဖးညင္းစြာထုတ္ရင္း က်မထံသို႔ ေပးသည္...
"အဲဒါ ဘာလဲေမာင္... ဘယ္သူ့ဖိတ္စာလဲ..." က်မလဲ စိတ္လွုပ္ရွားစြာ ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိသည္...


ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ား အမွဴးထား၍ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္း ဖိတ္ၾကားလႊာ... ဦးေအာင္သက္... ေဒၚဥမၼာလြင္တို႔၏ သား ေမာင္ေအာင္ခန့္ ႏွင့္ ဦးဗစ္တာ ေဒၚေဘဘီတို႔ ၏ သမီး မရုိစီ........ က်မ မ်က္လံုးေတြကို က်မ မယံုၾကည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္မိသည္... ရင္ထဲစို့နင့္လာတာနဲ့ အမွ် ႏွလုံးသားက စူးနစ္ေနသည္.... ဒါ အမွန္မဟုတ္နိုင္ဘူး... ေမာင္ေနာက္ေနတာျဖစ္မယ္...


"ဟင္... ဒါဘာလဲေမာင္... ေနာက္ေနတာလား... သတို႔သမီး နာမည္ မွားေနတယ္ေလ... အဲေလာက္ေတာ့ မေနာက္သင့္ဘူးေမာင္... Snow စိတ္စိုးမိမယ္..."


ေမာင္ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္စဥ္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ သူ႔မ်က္ဝန္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္... ထို့ေနာက္ ေမာင္ ေခါင္းခါကာ....
"မဟုတ္ဘူး... Snow ... ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး... ေမာင့္ကို အိမ္က ရုိစီနဲ႔ သေဘာတူ ေပးစားေတာ့မယ္... "


" ဟာ... ေမာင္နဲ႔ Snow နဲ့ ခ်စ္သူေတြ ဆိုတာ ေမာင့္အိမ္ကလဲ သိသလို... Snow အိမ္ကလဲ သိတယ္ေလ... ၇ ႏွစ္လံုးလံုး အတူတူ မခဲြတဲြခဲ့ၾကတာ... ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အသိေလ... ေမာင့္မိဘေတြက ဘာလို့... ဘာလို့...."
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာေခါင္းထဲေရာက္ေနပင္မဲ့ ႏွုတ္ကေတာ့ ဆံြအေနခဲ့သည္... စကားလံုးေတြက ရင္ဘတ္တစ္ေနရာအေရာက္မွာ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ တစ္စို့ေနရင္း အျပင္ထိ ပြင့္အံခြင့္မရႏုိင္....


"ေမာင့္ မိဘေတြ စီးပြားေရး အေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူး Snow... ရုိစီတို့ မိဘေတြဆီမွာလဲ အေၾကြးမကင္းဘူး... စီးပြားေရးစပ္တူေတြမွာလဲ သူတို့ဆီက အကူအညီေတြ အမ်ားၾကီးလိုတယ္... ေမာင့္ေမေမက ေမာင့္ကို ရုိစီနဲ့ ေနရာခ်ေပးခ်င္တာ ၾကာျပီ... ခုေတာ့ သူတို့ဘက္ကလဲ သေဘာတူေတာ့ ေမာင္ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး... Snow တို့ မိဘေတြ စီးပြားေရး က်လာတာလဲ ေမာင့္ မိဘေတြက သတိထားမိတယ္... ေမာင္တို့ အိမ္ ဆက္ျပီးရပ္တည္ဖို့က ရုိစီကို ေမာင္လက္ထပ္မွ ျဖစ္မယ္..."


"ေမာင္ရယ္... ေမာင္ပဲ Snow ကို ခ်စ္တယ္ဆို... Snow နဲ့ဆို ဒုကၡေတြ အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ႏုိင္တယ္ဆို... Snow တို့ ၂အိမ္ စီးပြားေရး က်တယ္ဆိုပင္မဲ့... စားစရာမရွိေလာက္ေအာင္ မဆင္းရဲေသးပါဘူး ေမာင္ရယ္... ဂုဏ္ပကာသနေတြ မလိုပါဘူး... အဓိကက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ့ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လက္တဲြဖို့ပဲ မွတ္လား... ဒါမွ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို ထူေထာင္ႏုိင္မွာေပါ့... ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္က ေမာင္နဲ့Snow တူတူၾကိဳးစား ႐ုန္းကန္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္... ေမာင္ သတၱိရွိစမ္းပါ..."
မ်က္ရည္မ်ားကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး မ်က္ေတာင္ခတ္၍ထိန္းကာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပံုး၍ေျပာေနေသာ္လည္း... က်မ အသံကေတာ့ နာက်င္ အက္ကဲြလွ်က္...


ေမာင္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လ်က္ က်မကိုလွည့္ၾကည့္ကာ ....
" ခ်စ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ ဖူးစာဆံုမွ ေပါင္းၾကရတယ္ Snow... ေမာင္နဲ့ စႏုိးေပါင္းဖို့ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာမေပးဖူး... ေမာင့္မိဘရဲ႕ သေဘာကို လြန္ဆန္ျပီး လုပ္ဖို့ ေမာင့္မွာ သတၲိမရွိတဲ့ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ... ေမာင္မရွိလဲ စႏုိး အဆင္ေျပမွာပါ..."


ေမာင္မရွိရင္ က်မ အဆင္ေျပမေျပဆိုတာ က်မကိုယ္က်မေတာင္ မသိတာ ေမာင္က ၾကိဳတင္ ဆံုးျဖတ္ေပးျပီးလို႔ရလား... ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ က်မနဲ႔ေပါင္းစည္းဖို႔ ၾကိဳးစားေပးခ်င္စိတ္ေလးေတာင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ စဥ္းစားေပးဖူးပံုမရ... က်မဘာမ်ား အမွားလုပ္ခဲ့မိသလဲ... ေမာင္နဲ႔ ေမာင့္မိသားစုအေပၚ ဘာမ်ား ပ်က္ကြက္ခဲ့မိသလဲ... တစ္ခါတစ္ေလ ေပ်ာ့ညံ့တတ္တဲ့ ေမာင့္ကို အားမရလို႔ ေျပာမိတာေတြက ေမာင့္အခ်စ္ကို ေလ်ာ့ေစခဲ့တာလား... ခုလဲ ေမာင့္ကို ရုိက္ပုတ္ျပီး အျပစ္တင္ ငိုေကြ်းလိုက္ခ်င္တယ္... ဒါေပမဲ့ က်မအဲလို ဆိုးဖို႔ေတာင္ ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူး... ဖူးစာဆံုမွ ေပါင္းရတယ္တဲ့လား... က်မအတြက္ေတာ့ ဖူးစာဆံုရုံနဲ႔မလံုေလာက္ဘူး... ဖူးစာလည္းဆံု ရင္လဲခုန္မွ ေပါင္းခ်င္တယ္... ရင္ထဲက ရွိသမွ်ေတြ ပံုေအာေျပာလိုက္ခ်င္ပင္မဲ့ ဒီကိစၥမ်ိဳး အေတြ႔အၾကံဳမရွိဘူးတဲ့ က်မ... တစ္ခါမွ ၾကံဳလိမ့္မယ္လို႔ မေတြးထားမိတဲ့ က်မ... မ်က္ရည္ကလဲြလို႔ ဘာမွ မပြင့္အံရဲခဲ့ပါ...


အင္းယားကန္ေရျပင္ၾကီးကလဲ ညိမ္သက္ဆဲ... ရြက္ေလွေလးကလဲ ရြက္လႊင့္ဆဲ... ဥၾသကလဲ တစာစာ သီၾကဴးဆဲ... က်မရင္ထဲက ႏွလံုးေသြးေတြကေတာ့ မ်က္ရည္အျဖစ္ တသြင္သြင္စီးဆင္းဆဲ...


--------------------------------- ။ ----------------------------------


သုတ္သုတ္ျပာျပာျဖင့္ ျဖဴဆိုင္ထဲကို ၀င္လာသည္... ဟိုဟိုဒီဒီကို ၾကည့္ကာ က်မထိုင္ေနေသာ ဆိုင္ေထာင့္ရွိ စားပဲြသို႔ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္...


"သူငယ္ခ်င္း... ဘာေတြျဖစ္တာလဲ... ေျပာစမ္းပါအံုးဟယ္... ငါစိတ္ပူလိုက္တာ..." မ်က္ခံုးမ်ားကို ၾကံဳ႔ ၍ စိုးရိမ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ က်မကို အကဲခပ္ကာေမးသည္...


"ျဖဴ... ငါဘာလုပ္ရမလဲဟင္... ?" ျဖဴေရာက္လာမွ အတတ္နိုင္ဆံုး ထိမ္းထားေသာ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား ဆည္က်ိဳးသကဲ့သုိ႔ ထိမ္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ထြက္က်လာသည္... အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း... ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို က်မတကယ္ပင္ မသိေတာ့ပါ... ယခင္က ဆက္ရမဲ့ က်မဘ၀ခရီးလမ္းေတြကို ေမာင္နဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းဖို႔ အစီအစဥ္ေသခ်ာေရးဆဲြခဲ့သည္... ေနာင္ဆက္လုပ္မည့္ က်မဘ၀ခရီးစဥ္တိုင္းတြင္ ေမာင္ပါသည္... ေမာင့္အတြက္ပါ ထည့္စဥ္းစားခဲ့သည္... ခုေတာ့ က်မရဲ႕စီမံကိန္းေတြအားလံုးကို ၁က ျပန္စရေတာ့မည္... တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ ေမာင္မရွိခဲ့လွ်င္ဆိုျပီး မစဥ္းစားခဲ့ေသာ က်မအတြက္ ေနာက္ထပ္ Back up Plan ဆိုတာ အိမ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါ... ယခုထက္ထိလဲ ေမာင္မရွိလွ်င္ ဘာလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားမိေနျခင္းမဟုတ္ပါ... ေမာင္နဲ႔ မခဲြရေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားမိေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္...


"ေႏြႏွင္းရယ္... ဘာေတြျဖစ္လို႔လဲ... ငါ့ကို ေသခ်ာေျပာပါ... မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္... မနက္ကမွ အေကာင္းပါ... ငါ့ကို ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပေနာ္... အေအးေသာက္လိုက္... "


ျဖဴသည္ က်မဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္ေပးေနက် အၾကံေပးေနက် က်မနဲ႔ ထပ္တူခံစားေပးေနက် အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္... က်မ တခ်ိဳ႔ အိမ္သားမ်ားပါ တိုင္ပင္ဖို႔ ခက္ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သူမကို က်မ ဦးဆံုး သတိတယတိုင္ပင္တတ္သူ...


"ေမာင္... ေမာင္ေလ... ဟင့္... ဟင့္..." က်မအသံမ်ားတုန္ယင္ေနသလို... မည္သုိ႔ေသာ စကားလံုးမ်ိဳးကို ရွာကာ ျဖဴ႔ကို ေျပာျပရမည္မသိ... စကားလံုးတိုင္းက က်မ လက္မခံခ်င္ေသာ က်မႏွဳတ္က မထြက္ခ်င္ေသာ စကားလံုးမ်ားပင္....


ျဖဴ က်မကို ၾကည့္လ်က္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ပင့္သက္လုိက္သည္...
"ငါသေဘာေပါက္ျပီ သူငယ္ခ်င္း... အမွန္ေတာ့ ငါရိပ္မိေနပါတယ္... နင္စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔မေျပာတာ... ဟိုေန႔က ငါေတြ႔လိုက္တယ္ဆိုတာ သူတို႔၂ေယာက္ကို စာပံုႏွိပ္တိုက္တစ္ခုကေန လက္ခ်ိတ္ျပီး ထြက္လာတာကို ျမင္လိုက္တာ... ထားလိုက္ပါေတာ့... နင္ သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနနဲ႔... ဒီအခ်ိန္မွာ နင္ခံစားရမယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ ငါလဲ ဘာလိုေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး..." မ်က္ႏွာကို က်ဳံ႔ကာ ျဖဴလဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ထပ္ခ်ရင္း က်မပုခံုးကို ကိုင္ကာ အားေပးသည္...


"ျဖဴ... လူဆိုတာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေတာ့ မွားတတ္ၾကတာပါပဲ... ေမာင္က နဲနဲေပ်ာ့လို႔ သူ႔ေမေမကို မလြန္ဆန္ႏုိင္တာပါ... ေမာင္က နီးစပ္ရာ စကားကို နားေထာင္တတ္တယ္... ငါေမာင့္ကို ထပ္ေျပာၾကည့္မယ္... ငါသူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္... သူလဲ ငါ့ကို မခဲြခ်င္ပါဘူး... သူ႔မိသားစုအေရးေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရတာ... ငါသူနဲ႔ ေသခ်ာ တိုင္ပင္ျပီး ေရွ႔ဆက္ဖို႔ ဘာေတြလုပ္မယ္ဆိုတာ ေျပာမယ္... ငါ့ကို ေျပာတုန္းက သူလဲ ငိုေနတယ္... သူငါ့ကို ခ်စ္ပါေသးတယ္... ငါေျပာလို႔ ရအံုးမွာပါ... ဟုတ္တယ္မွတ္လား ျဖဴ... ဟုတ္တယ္မွတ္လား" ေျပာေျပာဆိုဆို ျဖဴ႕ဆီမွ ေထာက္ခံစကားကို ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေတာင့္တမိသည္... ျဖဴ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့... စိတ္မေကာင္းျခင္း... အားမရျခင္း... ဂရုဏာေဒါေသာမ်ားျဖင့္ က်မကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္လ်က္...


"သူငယ္ခ်င္းရယ္... စိတ္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထားျပီး ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုး... ဒီအမွန္တရားက နင့္အတြက္လက္ခံရခက္မွန္းသိတယ္... ဒါေပမဲ့ နင့္မာနေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ... နင့္ အိမ္သားေတြေရာ သိျပီးျပီလား... ဦးနဲ႔ အန္တီ သိရင္ေတာ့ ေဒါသလဲထြက္ စိတ္မေကာင္းလဲျဖစ္မွာ... "


"ဟင့္အင္း... ငါ့ အိမ္သားေတြကို မေျပာျပနဲ႔အံုးေနာ္.. ငါ့ေဖေဖသိရင္ မိုးမီးေလာင္မွာ... သူနဲ႔ငါနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ငါ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္... အဲဒါမွ ေနာက္ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရမွာ... အနည္းဆံုးငါ့ကို နင္ဒါေလးေတာ့ အားေပးပါဟာ ေနာ္..." ဟုတ္ပါတယ္... က်မ စခဲ့တဲ့ relationship တစ္ခုကို က်မ ဒီလို လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ အျပတ္မခံခ်င္ပါ... ေမာင္ကလဲ က်မကို ခ်စ္ေနေသးသည္ဆိုတာကို က်မ ယံုၾကည္သည္... ခ်စ္သူ ၂ဦး ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ ေ၀းကြာရမည္ဆိုသည္ကို က်မဘယ္လိုမွ လက္မခံႏုိင္... ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ က်မ မာနေတြကို ေဘးခ်ိတ္ကာ ထပ္ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္သည္... က်မ အစြမ္းကုန္မၾကိဳးစားခဲ့ပဲ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွ ေနာင္တမရခ်င္...


ျဖဴ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုသာ ထပ္ခ်လ်က္ " အင္း... ဒါဆိုရင္လဲ နင့္သေဘာပါဟာ... ဒါေပမဲ့ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္လဲ နင္ အရမ္းမခံစားနဲ႔ေနာ္... ကဲပါ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နင္လဲ ပင္ပန္းေနျပီ... နင့္ကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္... နားလိုက္ေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ သူနဲ႔ေတြ႔... ငါလဲ အေဖာ္လိုက္ေပးမယ္..."


ဆိုင္ထဲကထြက္လာကာ တိုက္စီမ်ားရပ္ထားရာ ေနရာသို႔ ျဖဴ က်မေရွ႕မွ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားသည္... က်မအတြက္ကေတာ့ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ ေလးလံလြန္းလွပါတယ္... ျဖဴကားသမားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရာဘက္ကို လွမ္းအၾကည့္... တဘက္ကားလမ္းေပၚသို႔ မေတာ္တဆ က်မ မ်က္လံုးမ်ား ျဖတ္ေျပးသြားသည္...


ရုပ္ပံုလႊာတစ္ခု... က်မ အရင္းႏွီးဆံုး ရုပ္ပံုလႊာပိုင္ရွင္... သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ၾကည္ရႊင္တဲ့ အျပံဳးေတြ... မေသခ်ာမွာစိုးလို႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးေနတဲ့ အၾကည့္ကို ပြတ္ၾကည့္မိတယ္... သူရယ္ေလ... မနက္က အ၀တ္အစားအတိုင္းပါပဲ... ေျပာင္းသြားတာကေတာ့ သူ႔နံေဘးက မိန္းကေလးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြေပါ့... လက္ထဲတြင္လဲ ထိုမိန္းကေလးရဲ႕အထုတ္အပိုးေတြ ကို ကိုင္ေပးလို႔...


"ေမာင္.... " က်မ ႏွဳတ္ခမ္းမွ ခပ္တိုးတိုး စတင္ေရရြတ္မိသည္... ထို႔ေနာက္ ...


"ေမာင္.... !!!!!!!!!!!" က်မ ေမာင့္ကို လွမ္းေခၚေသာ္လည္း ေမာင္မၾကား... ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ လက္ခ်င္းယွက္ကာ ၾကည္ႏူးေနသည္... က်မ တျခားဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ ေမာင့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍သာ ေမးလိုက္ခ်င္သည္... ေျခလွမ္းေတြက ေမာင့္ဘက္ကို အလိုလို ဆဲြေခၚေနသည္...


"ေႏြႏွင္း... သတိထား... ကားလာေနတယ္!!!!!!!...." အေ၀းမွ စိုးရိမ္တၾကီး သတိေပးသံအဆံုးတြင္ေတာ့...


ကြ်ိ............


ကားဆက္ကို အရွိန္မွီသတ္လိုက္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေႏြႏွင္း ကားေရွ႕တြင္ ပံုလ်က္သားက်သြားသည္... ျဖဴ စိုးရိမ္တၾကီး ေျပးလာျပီး က်မကိုစကားေတြေျပာေနသည္... က်မဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ေမးတာျဖစ္မည္... က်မဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး... ကားေပၚမွ ကားေမာင္းသူလဲ အေတာ္ေလး လန္႔သြားပံုရသည္... ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ကားေပၚမွ အံ့ၾသသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ဆင္းလာသည့္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔လူရြယ္တစ္ဦး...


က်မဦးေခါင္းကေတာ့ တဘက္ကားလမ္းရွိ ေမာင့္ကို ရွာၾကည့္ေနဆဲ... က်မ ေမာင့္ဆီသြားရမည္... ေမာင္....
"ျဖဴ ငါေမာင့္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္.. ငါ ေမာင့္ဆီသြားမလို႔..." က်မ ၾကိဳးစားျပီးထလိုက္စဥ္ ကမာၻၾကီး တစ္ခုလံုး ျခာျခာလည္ကာ အေမွာင္အတိဖံုးသြားသည္....


ေမာင္ေရ... က်မျပန္ႏုိးထလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ အိပ္မက္ေတြသာ ျဖစ္ပါေစေနာ္...


--------------------------------- ။ ----------------------------------------

 ဆက္ရန္/....

P.S ... တပတ္တခါေရးမယ္ဆိုျပီးေျပာထားလို႔ ခုေရးေနရျပီ... တကယ္ေရးေတာ့ အေတာ္ခက္သဗ်... ဘယ္လိုေနလဲေတာ့ မသိဘူး... ခုေတာ့ ဒီတစ္ပတ္အတြက္ ေရးလိုက္ျပန္ျပီ... ေနာက္ပိုင္းမွ ခုေရးထားတာေတြကို ကိုက္ေအာင္ ဘယ္လို ဆက္ေရးအံုးမလဲေတာ့ သိေသးဘူး... I will just go with the flow... အဟီး....

ဖူးစာဆံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္

အမွာစာ

၀တၱဳဆိုတာကို အစအဆံုးဖတ္ဖူးတာ မေန႔တေန႔ကမွပါ… ဒါေပမဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္တိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါတေလ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေခါင္းထဲမွာရွိေနခဲ့ပါတယ္… ၀တၱဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ခ်ေရးဖို႔ကေတာ့ အလြန္မွခက္လွပါတယ္… တကယ္တမ္းေရးျပီဆိုမွ စကားလံုးေထာက္တာနဲ႔ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဘာစာလံုးသံုးရမွန္းမေသခ်ာတာနဲ႔… စာဖတ္သူ မ်က္လံုးထဲေပၚေအာင္ ဘယ္လို ခ်ျပရပါ့ဆိုတာနဲ႔… ငါ့၀တၱဳက သူမ်ားေတြလို အကြန္႔အညြန္႔ စကားလံုးလွလွ မသံုးတတ္လို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းမွာနဲ႔… မေရးျဖစ္ မေရးျဖစ္ရွိခဲ့ပါတယ္… အရင္က စမ္းေရးၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတိုေလးေတြကို အားေပးတဲ့သူေတြလဲရွိသလို…. က်မကို ၀တၱဳေတြဆက္ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြလဲရွိပါတယ္… တခ်ိဳ႕ဆို က်မ၀တၱဳမေရးေတာ့ကတည္းက က်မဘေလာ့ကို ေရာက္မလာၾကေတာ့တာပါ… ၀တၱဳေရးမယ္ၾကံလိုက္… ကိုယ္ကလိုပါေသးတယ္ ေလ့လာလိုက္ပါအံုးမယ္ဆိုျပီး မေရးလိုက္… စာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ ၀တၱဳေတြကို လုိက္ဖတ္လိုက္နဲ႔… ေရးတဲ့ စခန္းမေရာက္ခဲ့ပါဘူး… ဘယ္ပညာမဆို “စု တု ျပဳ” ရမယ္လို႔ငယ္ငယ္က ဆရာမသင္ခဲ့ဖူးတဲ့အတိုင္း.. အခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းရမယ္… ကိုယ့္ထက္ဆရာက်တဲ့သူေတြဆီက အတုယူ သင္ယူရမယ္… ျပီးရင္ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစနဲ႔ ျပဳလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ… က်မလဲ သူမ်ားေရးတာေတြ လိုက္ေတာ့ဖတ္ပါရဲ႕… ဖတ္ျပီးရင္ စာေရးဖို႔ ပိုပိုသိမ္ငယ္လာတယ္… သူမ်ားေတြက ေရးတတ္လိုက္တာ… ငါေရးရင္ သူတို႔ေလာက္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ျပဳ တဲ့ အဆင့္ကို မေရာက္လာေတာ့ပါဘူး… သူတို႔အတိုင္း တိုက္ရုိက္လဲ မကူးခ်င္ပါဘူး… တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာတိုင္းမွာ သူ႔ေရးဟန္နဲ႔ သူရွိပါတယ္… တာယာမင္းေ၀ဆိုတစ္မ်ိဳး… ဂ်ဴးဆိုတစ္မ်ိဳး… ပုညခင္ဆိုတစ္မ်ိဳး… လြန္းထားထားဆို တစ္မ်ိဳးေပါ့… အဲဒိစာေရးဆရာ ေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ စာဖတ္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕အေရးအသား ေရးနည္းေရးဟန္ကို ၾကိဳက္မၾကိဳက္ေပၚမွာလဲ မူတည္ပါတယ္… လူမ်ားမ်ားၾကိဳက္ေအာင္ ေရးနိုင္တဲ့သူကေတာ့ စာေရးဆရာေကာင္းေပါ့ေနာ္… ခုက်မ ဒီ၀တၱဳကို ပထမဆံုး ၾကိဳးစားျပီး ပံုေဖာ္ၾကည့္တာပါ… ေရးျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ၂ခ်က္ရွိပါတယ္… ၁ခ်က္ကေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာသြားတဲ့အတိုင္း မေဗဒါရဲ႕၀တၱဳကိုမွ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြအတြက္ပါ… ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ မေဗဒါကို မာတီပလိုင္းက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က သူတို႔ မဂၢဇင္းမွာ စာမူပို႔ေစခ်င္ေၾကာင္းလာကမ္းလွမ္းတဲ့အတြက္ ၾကိဳးစားျပီးေရးၾကည့္တဲ့သေဘာပါ…

အစကေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းအကုန္ေရးျပီမွ ဘေလာ့ေပၚတင္မလို႔ပါပဲ… ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္ေတာ့ျပီးမလဲ က်မကိုယ္တိုင္လဲ မသိပါဘူး… ေနာက္က တြန္းအားမရွိရင္လဲ က်မကိုယ္တိုင္လဲ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕နဲ႔ ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး… ခုေတာင္ ၁မ်က္ႏွာေရးျပီး ဆက္မေရးျဖစ္တာ ၃လေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္… ခုေတာ့ ျပီးသေလာက္နဲ႔ တီဗီြက ကိုရီးယားကားျပသလို ၁ပတ္မွာ ၁ပိုင္းတင္ေပးဖို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္… အားလံုးျပီးရင္ေတာ့ အကုန္လံုးကို စုစည္းျပီး ebook လိုမ်ိဳးလုပ္ထားေပးပါ့မယ္… ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္း ဇာတ္သိမ္းကို အၾကမ္းပ်င္း စဥ္းစားျပီးပင္မဲ့… အလည္မွာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမစဥ္းစားရေသးပဲ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာကာ ခ်ေရးလိုက္မိျပန္ပါျပီ… ပထမဆံုးေရးတာမို႔ လိုတာ ပိုတာရွိရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔... မေဗဒါရဲ႕ ၀တၱဳဇာတ္လမ္းကို ႏွစ္သက္သေဘာက် အားေပးတယ္ဆိုရင္ မေဗဒါေနာက္ဆက္လွမ္းမဲ့ ေျခလွမ္းေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိလာမွာ အမွန္ပါပဲ…

ဖူးစာဆံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္…

ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္…
မၾကည္လင္လိုက္ပါနဲ႔…
အံု႔မိုးထားတဲ့ တိမ္တိုက္အိုေတြကို…
အသားက်ေနလို႔…
အေမွာင္ထုေအာက္မွာ…
က်မ ေနေပ်ာ္ပါတယ္ေလ…

ဖတ္… !


သတိထားေနရက္နဲ႔ ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ ျမင္လိုက္ရေသာ အျဖစ္ေၾကာင့္ က်မ ေဒါသ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္…


“ရွင္…. ရွင္… ဒါဘာလုပ္တာလဲ…”


နံနက္ခင္း၏ ဆိတ္ျငိမ္မွဳကို စူးရွရွ က်မအသံက မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္…
ထိပ္ထား Supermarket ၾကီး၏ ဘီစကြတ္မ်ားထားရာ အတန္းအတြင္း မနက္ေစာေစာ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ မုန္႔၀င္၀ယ္စဥ္ မသကၤာဖြယ္ အသက္၅၀ ၀န္းက်င္လူၾကီးတစ္ေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဖြယ္ ၾကည့္ၾကည့္ေနသျဖင့္ က်မသတိထားမိေနသည္မွာ ဆိုင္ထဲ စ၀င္ခ်င္းကတည္းကပင္…


ယခုေတာ့ သတိထားျပီး အေ၀းက ေနေနရက္နဲ႔ ထိုသူက တမင္၀င္တိုးကာ က်မသူငယ္ခ်င္းကို အသားယူ လက္ကစားလိုက္သျဖင့္ က်မအတြက္ ေစာေစာစီးစီး တိုက္ပဲြတစ္ခု ခင္းရျပန္ပါျပီ…


က်မေဘး၌ က်မကို ဆဲြကာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ရပ္ေနေသာ က်မအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း သီရိျဖဴ… သူ႔အေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္တည္းက သိေသာ က်မ… ျပႆနာျဖစ္လွ်င္ ေခါင္းငံု သည္းခံတတ္… အလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ သူ႔ကို က်မပဲ ကာကြယ္ေပးေနက်ပင္…


“က်ဳပ္ဘာလုပ္လို႔လဲ! ”
ထို လူက မခိုးမခန္႔ အမူအရာျဖင့္ မသိသလို ခပ္ဆပ္ဆပ္ ျပန္ေျဖသည္…


“ ရွင္လုပ္တာ ရွင္မသိဘူးလား… ရွင္ သူ႔ေပါင္ကို လွမ္းပုတ္လိုက္တာ က်မကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္တယ္”


“ ေတာ္ပါေတာ့… ေႏြႏွင္းရယ္ ထားလိုက္ပါေတာ့ ရွက္စရာၾကီး…”


“မထားနိုင္ဘူး မိျဖဴ… ဒါငါတို႔ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး… သူ မဟုတ္တာလုပ္တာ… သူရွက္ရမွာ… ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြမွာ ငါတို႔မိန္းကေလးေတြ ငံု႔ခံေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြက အသားယူေနအံုးမွာပဲ… ငါတို႔ကို ဟိုနားေလာက္ထဲက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနလို႔ ငါမသကၤာျဖစ္ေနတာ… အဲဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာသတိထားေနတာ… ဒါေတာင္ သူက လုပ္လိုက္ေသးတယ္”…


“က်ဳပ္ဘာမွ မလုပ္ဘူး… စြတ္စြတ္စဲြစဲြ… က်ဳပ္မေတာ္တဆထိမိတာပဲ… ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…”
မခန္႔ေလးစားဟန္ျဖင့္ ထိုသူကထပ္ေျပာသည္…


“မေတာ္တဆဆိုရင္ ရွင္ခုခ်က္ခ်င္း က်မသူငယ္ခ်င္းကို ေတာင္းပန္ပါ… “
“မင္းက ဘာျပႆနာရွာတာလဲကြ… ငါလူၾကီးပါ… မေတာ္တဆျဖစ္တာဆိုကြာ…”


“ရွင္က ဒီေလာက္ ေပၚတင္မိတာေတာင္ ျငင္းခ်င္ေသးတယ္… ဟုတ္လား… ဟိုမွာ CCTV ကင္မရာရွိတယ္… တာ၀န္ရွိတဲ့သူကိုခြင့္ေတာင္းျပီး ဒီကိစၥကို သက္ေသျပမယ္… “
က်မ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေငြရွင္းေကာင္တာရွိရာ ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြဘက္ကို ဦးတည္လိုက္သည္…
ျဖဴကေတာ့ က်မေနာက္မွ ကုတ္ကုတ္ေလးလိုက္လာသည္…


“ ဒီမွာရွင့္ ဘီစကြတ္တန္းဖတ္က ကင္မရာသြင္းထားတာရွိရင္ ျပန္ျပေစခ်င္ပါတယ္… ဒီလူ က်မသူငယ္ခ်င္းကို အရွက္ရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ အတြက္ အေရးယူဖို႔ပါ… “


ဆိုင္သမားေတြလဲ ျပဴးတူးျပာတာ လွဳပ္လွဳပ္သဲသဲျဖစ္သြားျပီး… တအုအု တအအျဖင့္…


“ဘာလို႔လဲ… အဲဒိကင္မရာေတြက record မလုပ္ထားဘူးလား… ျပထားရုံသက္သက္မို႔လို႔လား”


“ဟို… အဲဒိကင္မရာက က်မတို႔အဆင့္နဲ႔ မသိဘူးရွင့္ ကြန္ထရုိးခန္းထဲက တာ၀န္ရွိသူကို ခြင့္ေတာင္းရမွာ… “


“ဒါဆိုလဲ ဒီဆိုင္က တာ၀န္ရွိသူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္… ေခၚေပးပါ… “


“ဟို… အဲ… “


ထိုအခ်ိန္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး…


“ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဆူဆူညံညံနဲ႔… ဟိုမွာ Boss ကေရာက္ေနတယ္…”


“ကိုရာဇာ ဒီမွာ ကင္မရာ ဖြင့္ခိုင္းေနလို႔….”


“ က်ေတာ္ဘာမ်ား အကူအညီေပးရမလဲ ခင္ဗ်ာ…” ထိုသူက ယဥ္ေက်းစြာ ေမးပါသည္…


“ဘီစကြတ္တန္းဘက္က CCTV ကင္မရာကို ေစာေစာက မိနစ္ ၃၀ စာေလာက္ျပန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ… ဒီလူ က်မသူငယ္ခ်င္းကို molest လုပ္တာ မေတာင္းပန္တဲ့ အျပင္ ၀န္မခံလို႔ စခန္းမွာ အမွဳဖြင့္မလို႔ပါ”…


ကိုရာဇာဆိုသူကေတာ့ ထိုသူဘက္လွည့္ကာ…
“ကဲပါဗ်ာ… ၾကီးတဲ့ အမွဳေသးေအာင္… ေသးတဲ့အမွဳ ပေပ်ာက္ေအာင္… ခင္ဗ်ားေတာင္းပန္လိုက္ပါဗ်ာ… မဟုတ္ရင္ စခန္းေရာက္ဘာေရာက္နဲ႔ အားလံုး အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ ျဖစ္ကုန္မယ္”


အမွဳဖြင့္မယ္ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ထိုသူ အေတာ္လန္႔သြားပံုရသည္… မ်က္ႏွာကို တဖက္သို႔လႊဲကာ…


“Sorry… Sorry… “ သူ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ျဖင့္ ေတာင္းပန္သည္… ျပီးေတာ့ “မေတာ္တဆေလး ထိတာျဖစ္ေနလိုက္တာ” ဆိုျပီး ပါးစပ္က ပြစိပြစိေျပာသည္…
ထိုသူက ျငင္းေနေသးသည္ကို စိတ္ထဲတြင္မေက်နပ္ျဖစ္မိေနေသးသည္…


“ရွင္… မေတာ္တဆလား တမင္လား အားလံုးသိတယ္… မနက္ေစာေစာ လူက အရွင္းၾကီး… လမ္းက အက်ယ္ၾကီး… မယံုရင္ ကင္မရာထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ၾကမယ္ေလ…”


“ကဲပါ.. ေႏြႏွင္းရယ္… ထားလိုက္ပါေတာ့… သူလဲေတာင္းပန္ျပီးျပီပဲ…” ျဖဴက အားနာစိတ္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ က်မလက္ကို ဆဲြကာ တားသည္…


မန္ေနဂ်ာလိုလို ကိုရာဇာ ဆိုသူကလဲ “ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ… က်ေနာ္လဲ ၾကားထဲက ေတာင္းပန္ပါတယ္… ကင္မရာက ျပလို႔ေတာ့ရပါတယ္… အားလံုး အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ… ခင္ဗ်ားကလဲ ေသခ်ာေတာင္းပန္လိုက္… ျပီးဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ သြားေတာ့… စခန္းေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ…”


က်မလဲ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္တို႔အိမ္ကိုသြားရအံုးမည္… ေမာင္ေျပာစရာရွိသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ စိတ္ေလာေနေသာေန႔မွ ဒီလိုျဖစ္ရသည္… အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့သျဖင့္ ထိုသူ သက္သာရာရသြားသည္…


“ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့… ေနာက္တစ္ခါဆို ရွင္မလြယ္ဘူးမွတ္”…


ထိုအခ်ိန္က ရုံးခန္းတြင္းမွ က်မတို႔ ျပႆနာကို အကဲခပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်မ သတိမထားခဲ့မိပါ…


------------------------------ ။ --------------------------------------


ျဖဴနွင့္လမ္းခဲြျပီး ေမာင္တို႔အိမ္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း… ျဖဴ႕ဆီမွာ ၾကားခဲ့ရေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ စိုးထိတ္ ေနမိသည္…


“ေႏြႏွင္း… နင္နဲ႔ ငါက အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ငါေျပာျပတာေနာ္… ငါ့ကို စိတ္ေတာ့မဆိုးနဲ႔… ဟိုေန႔က ေအာင္ခန္႔ကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔လိုက္တယ္… ရီလို႔ေမာလို႔… စာပံုႏွိပ္တိုက္တစ္ခုက ထြက္လာတာ… ေကာင္မေလးက ေဟာ့ေရွာ့ေလး… ေအာင္ခန္႔ နင္နဲ႔ မေတြ႔တာလဲ ၾကာျပီမွတ္လား… ဖြ.. လဲြပါေစေနာ္… မေတာ္….”
ျဖဴ႕အသံေလး တိမ္၀င္သြားျပီး မ်က္လံုး ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ျဖင့္ က်မကို အကဲခပ္ၾကည့္ေနသည္…


“အဟား… အဲဒါ သူ႔ညီမ၀မ္းကဲြျဖစ္မွာပါ… နင္ကလဲ စိုးရိမ္တတ္လိုက္တာ… ငါနဲ႔ ေမာင္က တကၠသိုလ္ စတတ္ကတည္းက ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာ… တကၠသိုလ္တေလွ်ာက္လဲ တဲြလာတာ ၇ ႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မွာ… သူငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ပါဘူး… “


အျပံဳးျဖင့္ ဘာမွ မျဖစ္သလို ျဖဴ႕ကိုျပန္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေလးပင္ေနမိသည္…
“ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင္ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ သစၥာေဖာက္မွာမဟုတ္ဘူး… ေမာင့္ကို ငါမွ မယံုရင္ ဘယ္သူယံုမလဲ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးရင္ ျဖဴမသိေအာင္ သက္ျပင္းတစ္ခု ခိုးခ်လိုက္မိသည္…


ေမာင္တို႔အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေမာင့္ေမေမဆီက မလွဳိက္လွဲေသာအျပံဳးတစ္ခ်က္ ပစ္လႊတ္လိုက္သည္… ေမာင့္ေဖေဖကေတာ့ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွ ထကာ အိပ္ခန္းထဲ၀င္သြားသည္… ေမာင့္ေမေမက ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႔
“ခဏထိုင္အံုး… သားေရခ်ိဳးေနတယ္…”


“ဟုတ္ကဲ့… ဒီမွာ အန္တီတို႔စားဖို႔ ၀ယ္လာတာပါ”


“ေအာ္… ရပါတယ္ေအ… ဒီလိုမုန္႔ဗုံးမ်ိဳးက အန္တီတို႔အိမ္မွာမစားဘူးကဲြ႕… ေနာက္မ၀ယ္လာနဲ႔…ခုေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး… ေဒၚညိဳတို႔ စားဖို႔ေပးလိုက္မယ္”... ေျပာေျပာဆိုဆို… “ေဒၚညိဳေရ… ဒီမုန္႔ဗံုးကို ရွင္တို႔စားဖို႔ယူသြားလိုက္”… ေဒၚၾကီးညိဳကေတာ့ က်မမ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ ေမာင့္ေမေမမ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ခါးေလးက်ဳံ႕ကာ လာယူသြားေလသည္...


ယခု လပိုင္းအတြင္း ဆက္ဆံေရး တဟုန္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ေမာင့္ေမေမရဲ႕ အမူအရာေတြကို က်မ နားမလည္နိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ပါျပီ… ယခင္က က်မအိမ္လာလွ်င္ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ၾကိဳဆိုတတ္ေသာ ေမာင့္ေမေမ၏ ဆက္ဆံေရးစတင္ တင္းမာေနခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၆လေလာက္ထည္းကပင္… ထိုစဥ္ထဲက ေမာင့္အိမ္သားမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲခဲ့သလို ေမာင္တို႔အိမ္ကို က်မအေရာက္က်ဲျဖစ္ခဲ့သည္… မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ေမာင္တို႔ အိမ္သားေတြ က်မအေပၚဆက္ဆံေရး ေျပာင္းလဲေနျခင္းကို က်မသိခ်င္လွေသာ္လည္း ေမာင္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စိုး၍ ေမာင့္ကို မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ… ေမာင့္ကို ခ်စ္လွ်င္ ေမာင့္ကို ေမြးထုတ္ခဲ့ေသာ မိဘ၂ပါးကို ေမတၱာထားကာ ရုိေသရမည္ဟုသာ စိတ္ထဲတြင္ ယူဆထားသည္…


ေမာင္အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ က်မကိုတစ္ခ်က္ သူ႔ေမေမကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ…


“လာ… Snow သြားၾကရေအာင္… ေမေမ က်ေတာ္တို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”


“ေအး… သား… ေမေမမွာထားတဲ့ကိစၥမေမ့နဲ႔ေနာ္… ခု ရွဳပ္မွ ေနာင္ရွင္း… အျမန္ရွင္းခဲ့” ေလသံခပ္မာမာနွင့္ ေျပာရင္း က်မကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္…


ေမာင္လဲ သက္ျပင္းတစ္ခု သဲ့သဲ့ခ်ကာ က်မကို မ်က္လံုးပင့္ၾကည့္ရင္း… “လာ… သြားၾကရေအာင္…”


က်မလဲ ေမာင့္ေနာက္ကို ဘုမသိဘမသိဆင္းလိုက္ခဲ့မိသည္… ေမာင့္ေမေမ ဘာကိစၥခိုင္းထားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေနာက္ေမာင္ေျပာျပမွာပဲ ဆိုကာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေမးမေနေတာ့…


--------------------------- ၊ ---------------------------


ဆက္ရန္/---