Wednesday, February 25, 2009

က်မနဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ confidence

(photo soruce: google)


ခုတေလာ ဘေလာ့ေရးမယ္လို႔ ၾကံလိုက္တိုင္း ဘယ္အရာက တားဆီးထားမွန္းမသိဘူး.. လက္က တြန္႔တြန္႔ေနတယ္... ေခါင္းထဲေရာက္တာ ေရးမခ်ခင္ ၂ခါျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မေရးျဖစ္ေတာ့တာက မ်ားတယ္.. အရင္ကဆို ေရးခ်င္တာ စိတ္ထဲေပၚလာတာနဲ႔ ေကာက္ေရးလိုက္တာပဲ... ခုက်ေတာ့ ေရးလို႔သင့္ေတာ္ပါ့မလား... ျဖစ္ပါ့မလား... ေကာင္းပါ့မလား.. ငါေရးခ်င္တာကတျခား.. စာဖတ္သူ နားလည္တာက တျခားျဖစ္ေနမလား.. ကိုယ္ေရးတဲ့စာက မေတာ္တဆမ်ား တစ္စံုတစ္ေယာက္သြားထိခိုက္သြားမလား... ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရးမယ္ဆိုေတာ့လဲ တခ်ိဳ႕ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြက အျပင္က မေဗဒါကို မနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြဖတ္ျပီး တိုက္ခိုက္တာခံရမလား... ကိုယ္ျမင္တာေတြ႔တာ အျမင္မေတာ္တာေလးေတြ ေရးမလားစဥ္းစားျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေျပာမိတယ္... "ညဥ္းကဘာမို႔လို႔လဲ"တဲ့...
ရသစာေပေလးေတြ သူမ်ားလို ေရးမလားဆိုေတာ့လဲ ျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ဖဲြ႔ႏဲြ႔မေရးတတ္.. ဒီလိုနဲ႔ စာဖတ္အားနည္းေနလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး.. သူမ်ားေတြေရးထားတာ တတ္နိုင္သေလာက္လိုက္ဖတ္.. လိုက္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့.. ပိုပို အားက်လာသလို.. ပိုပိုျပီး ေရးရမွာလက္တြန္႔လာတယ္.. သူမ်ားေတြမ်ား ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုင္ဒီယာေတြ.. ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေရးအသားေတြ...

တကယ္ပါ.. ဘေလာ့ အေကာင့္စဖြင့္တုန္းက ဒီလိုပဲ အြန္လိုင္းေပၚကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေရးမယ္.. စိတ္ထဲရွိတာေတြ တစ္ေယာက္ထဲေပါက္ကဲြမယ္.. မေက်နပ္တာေတြ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ထဲမွာ သိုမွီးထားရင္ မ်ိဳသိပ္မယ္.. ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အရာေတြ ဥပမာ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းေတြ အျပင္မွာ ကိုယ္ေျပာရင္ လူနားမေထာင္ခ်င္တဲ့အရာေတြ အြန္လိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲေျပာမယ္ေပါ့.... ေနာက္ေတာ့... ရမ္ဘိုရုပ္ရွင္ကားအေၾကာင္းတင္တဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြက စျပီး ကြန္မန္႔ေလးေတြရလာတယ္.. ဘယ္လို ဘယ္လို မေဗဒါ ဘေလာ့ေလးကို ေရာက္လာၾကတာလဲ မေဗဒါမသိဘူး.. ကိုယ္မသိတဲ့လူေတြက ကိုယ္ေရးထားတာေလးကို စိတ္တူကိုယ္တူ ေကာင္းတယ္ဘာညာေျပာလာေတာ့ သေဘာက်တယ္.. ပီတိျဖစ္တယ္.. အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါက ခုေလာက္မမ်ားေသးပဲကိုး....

ေနာက္ပိုင္း တစ္စ တစ္စ.. က်မ ေလာဘ တက္လာမိတယ္ထင္ပါတယ္... ကြန္မန္႔ေတြကို ပိုပိုလိုခ်င္လာတယ္.. သူမ်ားေတြ ကြန္မန္႔ရတာၾကည့္ရင္ အားက်တယ္... ကိုယ္လဲ သူမ်ားလို ေကာင္းေကာင္းေရးခ်င္တယ္... ခက္တာက မေရးတတ္ဘူး.. အဲ ကြန္မန္႔ရတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တကယ္အေရးေကာင္းလို႔ ရတာေတြရွိသလို.. ခ်စ္သူ ခင္သူ မိတ္ေဆြေပါလို႔ ရတဲ့သူ ဆိုျပီး ၂မ်ိဳးရွိတယ္.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ပထမအုပ္စုထဲပဲ ပါခ်င္တာပဲ... ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်မဘေလာ့စဖြင့္ထဲက က်မသိခဲ့တာက စာေရးဖို႔ေလ... ကိုယ့္စာေလးကို အျမင္တူ စိတ္တူလို႔ ၾကိဳက္တယ္ဆို ေပ်ာ္ရတာေပါ့.. မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းရတတ္တယ္ဆိုတာက ေနာက္မွ သိလာရတဲ့ အသိ.. ေျပာရရင္ေတာ့ အပိုဆုေလးေပါ့..

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ထဲရွိတာေတြ... ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ထင္ရာေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆက္ေရးခဲ့တယ္... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မဘေလာ့ကို က်မအျပင္က က်မကိုသိတဲ့သူေတြသိလာခဲ့တယ္.. တခ်ိဳ႕သိတာ က်မအတြက္ ကိစၥမရွိေပမဲ့.. တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ့ က်မေလ တကယ္ကို မသိေစခ်င္တာပါ... တခ်ိဳ႕က က်မဘေလာ့ကို အေကာင္းျမင္နဲ႔ဖတ္ပင္မဲ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဆိုးျမင္နဲ႔ဖတ္ၾကတယ္.. တခ်ိဳ႕ဆီက အၾကံဥာဏ္ရေပမဲ့.. တခ်ိဳ႕ဆီက ေလွာင္ျပံဳးေတြပဲျပန္ရတယ္... ဒီလိုနဲ႔ က်မဘေလာ့ေလးအေပၚထားတဲ့ က်မရဲ႕စိတ္ကို သူတို႔ အၾကံဥာဏ္ေတြ.. သူတို႔ တန္ျပန္မွဳေတြ စြက္ဖက္လာခဲ့တယ္...

ေဟာ.. တခ်ိဳ႕ရွိေသးတယ္.. သူတို႔ကို က်မဘယ္သူမွန္းမသိဘူး.. ဒါေပမဲ့ မေဗဒါ ဘေလာ့ေနာက္ကြယ္က က်မကို သိေနၾကတယ္.. ကြန္မန္႔တို႔ ဆီဗံုးတို႔မွာ က်မကို အျပင္မွာ သူတို႔ သိပါတယ္ဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးေတြ လာေျပာသြားၾကတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်မကို အသိမေပးၾကဘူး.. တကယ္ဆိုရင္ က်မသိေလာက္တဲ့ သူတို႔ သံုးေနက် ID နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသြားတာတို႔.. အျပင္မွာ ေတြ႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္.. အြန္လိုင္း ဂ်ီေတာ့မွာပဲျဖစ္ျဖစ္.. "နင့္ဘေလာ့ကိုေတာ့ ငါေရာက္တယ္ဟာ.. --- နာမည္နဲ႔ ကြန္မန္႔ေရးသြားတာ.. ဆီဗံုးမွာ ေအာ္သြားတာ ငါေပါ့" .. ဒါမ်ိဳးေလး အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ေျပာျပသင့္ပါတယ္.. က်မ ဘေလာ့ကို အစထဲက က်မ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို လူသိမခံရဲ ေရးေနတာလဲ ဟုတ္ပါဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြလဲ ရဲရဲတင္းတင္း တင္ေနတာပါ.. ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူေတြကို က်မဘေလာ့ရွိတယ္ဆိုတာ မေျပာျပခဲ့တာပဲရွိပါတယ္.. သူတို႔ေတြ သိသြားဦးေတာ့ က်မ စိတ္ထဲဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.. က်မကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို အားေပးပါတယ္.. တခါတေလ.. က်မသိတဲ့ သူတို႔ နစ္ ေတြနဲ႔ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ေပးသြားတတ္ပါတယ္.. ဂ်ီေတာ့ေတြမွာ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္ပိုစ့္ေတြၾကိဳက္တယ္.. ဘာညာေျပာၾကပါတယ္.. အဲဒိအတြက္လဲ က်မ ၀မ္းသာရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့... နင့္ကိုေတာ့ ငါကသိေနတယ္ေဟ့.. ငါဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာျပဘူး ဆိုျပီး.. ေနတာကေတာ့ ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးၾကီးပါ.. အဲလို လူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကိုယ္က သိခ်င္ေလေလ.. သူတို႔က ဟုတ္လွျပီဆိုျပီး ေပ်ာ္ေနေလေလပါ.. အဲဒါေၾကာင့္လဲ မေဗဒါ တစ္ခါမွ သူတို႔ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဆိုတာ ျပန္မေမးခဲ့ပါဘူး.. သူတို႔ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူ႔ဟာသူေျပာမွာပါ.. ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...... အဲဒိလူေတြေၾကာင့္ က်မ တခ်ိဳ႕ေရးခ်င္တဲ့ က်မအေၾကာင္းေတြ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး.. က်မကို ေမွာင္ရိပ္ခိုျပီး ေစာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ရွိေနတယ္လို႔ခံစားရတယ္..

အခုလိုေရးလို႔.. "နင္က ဘာမို႔လို႔.. ငါတို႔က အေရးတယူလုပ္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာလဲ" လို႔ ထင္ခ်င္ထင္မယ္.. က်မဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ခုေရးခဲ့တာလဲ က်မခံစားခ်က္သက္သက္ပါ.. ဒီအေၾကာင္းကို ေရးဖို႔လဲ ေရးသင့္မေရးသင့္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရပါတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုလို႔.. က်မကို သိေနျပီး က်မက မသိတဲ့ သူေတြက က်မအဲလိုခံစားရမယ္ဆိုတာကို မေတြးမိလို႔.. မရည္ရြယ္ပဲ ျဖစ္သြားတာလဲျဖစ္နိုင္ပါတယ္.. အဲဒိ အတြက္ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္ထိ အဲဒိ လူေတြရဲ႕ အျပစ္လဲ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး.. က်မရဲ႕ မေျပာပဲနဲ႔ သိေပါ့ဆိုတဲ့ အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ျပီး ဒီတစ္ခါေတာ့ ထုတ္ေျပာလိုက္မိပါျပီ... ခုလို ထုတ္ေျပာတာကလဲ က်မ ပိုစ့္ေတြ ဆက္တင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳေပ်ာက္ေနတဲ့ အထဲမွာ ဒါကလဲ အခ်က္တစ္ခ်က္ အေနနဲ႔ ပါ၀င္ေနလို႔ပါ... ဒီေတာ့ က်မကို သိေနျပီး က်မက ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွန္းမသိေသးတဲ့သူမ်ား.. ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမ်ားဆိုတာ.. အျမန္ဆံုးဆက္သြယ္ အေၾကာင္းေစခ်င္ပါတယ္..
အဲဒါေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္း ခရီးသြားပိုစ့္ရယ္.. ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းရယ္ေလာက္ပဲ ေရးခ်င္စိတ္ရွိတယ္.. ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကလဲ သိပ္ျပီး လူစိတ္မ၀င္စားသလိုပဲ.. ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းက ၀ါသနာတူေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာ.. ခရီးသြားပိုစ့္က်ျပန္ေတာ့လဲ ေရးလိုက္ရင္ ရွည္ရွည္သြားတယ္.. ဖတ္ရတဲ့သူက ပ်င္းမွာေပါ့ေနာ္.. ဒါေပမဲ့လဲ.. ကိုယ့္မွတ္တမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ေရးသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္ေလ..

တခါတေလက်ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိေပးမိပါတယ္.. ကိုယ္ဘေလာ့ ေရးတာဘာအတြက္လဲဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့လဲ စာခ်ေရးဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည့္မွဳမရွိတဲ့ ေရာဂါက ခုတေလာမွ ပိုတက္လာတယ္.. ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ၾကည့္တိုင္း ဘေလာ့စေရးတုန္းက စိတ္ဓာတ္ေလးမ်ိဳးျပန္လိုခ်င္တယ္.. ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္.. မေမွ်ာ္လင့္ပဲ.. ဘာကိုမွ စိုးရိမ္စရာမရွိပဲ ခ်ေရးတတ္တာမ်ိဳးေလ.. ခုက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလာလို႔မွ စာဖတ္သူကို သူမ်ားေတြလို တစ္ခုခုျပန္မေပးနိုင္ရေကာင္းလားဆိုျပီး ေရးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာ...

အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည့္မွဳ မရွိတာပဲ.. ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ကို အျပင္ပတ္၀န္းက်င္က ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ စည္းေတြေၾကာင့္ေပါ့...

တခါတေလေတာ့လဲ ဘာမွ ေတြေ၀ စဥ္းစားမေနပဲ ေခါင္းထဲ ရွိသမွ်.. ထင္ရာေတြပဲ ေရးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္.. ၂ခါ စဥ္းစားလိုက္ရင္ မေရးျဖစ္ေတာ့လြန္းလို႔... ကဲ.. ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့.. ၂ ခါစဥ္းစားသင့္လား.. ရွိသမွ် ရင္ဘတ္ထဲ ေခါင္းထဲကဟာေတြကို ဆင္ဆာ မတင္ပဲ ေရးခ်သင့္သလား.......
ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကြန္ဖိဒန္႔ (confidence) ကိုပဲ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာသြားထည့္သင့္ျပီလားေတာ့ မသိေတာ့ျပီ..................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤပိုစ့္ကို မည္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေစလိုေသာ ဆႏၵမရွိေသာ္ညား ၂ခါ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ စိတ္ထဲရွိရာ ေရးလိုက္သည္..

17 comments :

Andy Myint said...

"ကြန္မန္႔ရတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တကယ္အေရးေကာင္းလို႔ ရတာေတြရွိသလို.. ခ်စ္သူ ခင္သူ မိတ္ေဆြေပါလို႔ ရတဲ့သူ ဆိုျပီး ၂မ်ိဳးရွိတယ္." ဆုိတာေလးကို ထပ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ Controversial ျဖစ္တဲ့ Post ေတြမွာလည္း ကြန္မန္႔ေတြ မ်ားတာ သတိထားတယ္။ ဘေလာ့႐ွင္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြန္မန္႔ ေရးသြားတဲ့ တျခားသူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးၾကတာ ဖတ္လို႔ေတာ့ အေကာင္းသား။ ပြဲစည္တယ္ ေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြန္မန္႔ရတာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ေကာင္းတယ္ ေျပာလို႔ ရတာပဲ။

Anonymous said...

အင္း.. အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္လဲ ပထမ အုပ္စုထဲပဲ၀င္မွာေပါ့.. ေရးတဲ့သူက သူမ်ားေတြ ျငင္းခုန္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္.. ျငင္းခံုနိုင္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို တင္ျပနိုင္လို႔ပဲေပါ့.. ဒါဆိုလဲ သူေရးတာ နဲသည္ျဖစ္ေစ.. မ်ားသည္ပဲျဖစ္ေစ.. ေကာင္းလို႔ေပါ့.. တာယာမင္းေ၀ ၀တၱဳအဆံုးေတြဆိုရင္ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အျမဲျငင္းခံုစဥ္းစားရတယ္.. အေျဖကတစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္လို႔ရေနတတ္လို႔ေလ.. အဲလိုမ်ိဳးေပါ့.. ထင္တာပဲ..

Anonymous said...

..

Hey...

It's Good To Read....

Yr' writing is So Cute..!!!

Nice day...

Anonymous said...

Too long and boring

mabaydar said...

Thanks for reading my long and boring Post. No one force you to read. I am glad that u still write comment to attack me. Coz it show that my post still good enough to attract you to write comment. :)

Admin said...

ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ကို ..အေတြးပြားရလို႔ ေကာ့မဲင့္ ပါ ခ်န္သြားပါသည္။ ဖတ္ရသူ က်ေနာ့္အဖို႔ ျမင္သာတဲ့ အေရးအသား ..ဖတ္ရတာမွာ အေတြးပြား .. စာေရးသူရဲ့ ဆႏၵ .. ထိမိပါသည္။
မိုက္တယ္ .. ။
ဆက္ေရးပါ ..sis ။

ကုိေပါ said...

မေဗဒါဘယ္သူလဲဆုိတာ က်ေနာ္သိတယ္ေနာ္… (မလန္႔ပါနဲ႔)… လင္းလက္မဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႕လုိက္တာကုိ ေျပာမလုိ႔ပါ။ း-)

က်ေနာ္ဟုိတေန႔က ဆရာေဖျမင့္စာအုပ္ (နာမည္တလုံးမရခင္တုန္းက ဆုိတဲ့စာအုပ္)ကုိ ဖတ္ရင္း တေနရာမွာ ဒီလုိေရးထားတာကုိ ေတြ႕တယ္။

စာေရးတဲ့အခါ…. ပညာရွိလုိေတြးၿပီး သာမန္လူလုိ ေရးပါ…….တဲ့။
ေနာက္တခ်က္က……. စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ စာမ်ားမ်ားေရးပါတဲ့။

အဲဒီႏွစ္ခ်က္လုံးကုိ က်ေနာ္ေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။

ပညာရွိလုိေတြးဆုိတာ….ေထာင့္ေစ့ေအာင္ေတြးခုိင္းတာျဖစ္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ယူဆမိပါတယ္။ သာမန္လူလုိေရးပါဆုိတာကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ကုိယ့္ဆုိလုိရင္းကုိေပၚလြင္ေအာင္္ ေရးခုိင္းတာလုိ႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။

စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခ်င္တာ အပထားလုိ႔ ဘေလာ့ဂါျဖစ္ခ်င္ရင္လည္း စာမ်ားမ်ားေတာ့ မွန္မွန္ေရးသင့္တယ္ထင္တာပဲ။ စာေရးရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ ဦးေႏွာက္က ေတြးရၿပီကုိး။ ေတြးေတာတဲ့အေလ့အက်င့္လည္း ရလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ေရးတဲ့စာက အက်ဳိးအေၾကာင္း ညီၫြတ္ေနဘုိ႔ ၊ ယုတၱိယုတၱာရွိေနဘုိ႔လည္း ႀကဳိးစားရတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွင္းေနတဲ့အရာတခုကို ေရးႏုိင္မွ စာဖတ္သူကလည္း ကုိယ္ဘာဆုိလုိသလဲဆုိတာ သိမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕အရာေတြမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းမရွင္းျဖစ္ေနရင္ ရွင္းလင္းေအာင္ အရင္ ဖတ္႐ႈေလ့လာရတဲ့အတြက္ ဗဟုသုတလည္း တုိးပြား၊ ပညာလည္း ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။

အဲ… မေဗဒါရဲ႕ ကြန္မင့္ မ်ားခ်င္ပုံ မ်ားခ်င္နည္းကုိ က်ေနာ္လည္း သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ ကုိအင္ဒီေျပာသလုိပါပဲ……. Controversial ျဖစ္တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြမွာလည္း ကြန္မင့္မ်ားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ေပၚပင္ လတ္တေလာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိ ကုိယ္က ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တင္ျပတာဆုိရင္လည္း ရတတ္ပါတယ္။ (ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ၾကာရင္ သတင္းသမားေတာ့ ဆန္သြားတတ္ပါတယ္။)

ေနာက္တခုက သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိျမင္မယ္ဆုိတာထက္ ကုိယ္ဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိတာကုိ ကုိယ့္ပုိစ္မွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးခ်လုိ္က္ရင္ စာဖတ္သူက ႐ႈေထာင့္အသစ္က ျမင္ခြင့္ရသြားတတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔ မတူညီတဲ့အျမင္ကဆုိရင္ တခါတရံမွာ ေ၀ဖန္ခံရကိန္းရွိတာမုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ သတၱိရွိဘုိ႔ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။

ဘာရယ္…မဟုတ္။ မေဗဒါရဲ႕ ပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာကုိ ကြန္႔မင့္အေနနဲ႔ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။ သေဘာတူခ်င္မွ တူပါ။

မုိးေသာက္ယံ said...

အမေရ က်ေနာ္ လာဖတ္သြားတယ္ .. အမလုိပဲ စာေရးမယ္ လုပ္လုိက္ သူမ်ားေတြေရးထားတာၾကည့္ပီး အားငယ္လုိက္နဲ႕ မေရးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္ .. ဒါေပမဲ့ တခါတခါမွာေတာ့လည္း ကုိယ့္စာ ကုိယ္ေရးတာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆုိပီး ေရး ျဖစ္တယ္။ ခရီးသြားပုိ႕စ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္တယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားလည္း ႀကိဳက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ႕ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ရွင္သန္ေနခ်ိန္မွာ ေနရာအစုံေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဖူးေလ ဒီေတာ့ သူမ်ားေရာက္ဖူးတာေတြ လုိက္ဖတ္ရင္း ကုိယ္နဲ႕ရင္းႏွီးသြားမယ္ဆုိရင္ မဆုိးဖူးေပါ့ ဆက္ေရးပါ အမေရ :)

လင်းထက် said...

ဘာမွ မေတြးပဲ ေရးသာေရး ညီမေရ ကြန္မန္႕ဆိုတာမ်ိဳးကလဲ ခက္သားလား ဥပမာ ေစတန္ေဂါ့ တို႕ ခ်မ္းျမစိုးတို႕ ညီလင္းဆက္ တို႕ လာဖတ္သူေတြကို တစ္ခုခုေတာ့ေပးေနတာပဲ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ဆီမွာ ကြန္မန္႕ဆိုတာ ဒီေလာက္ မရွိဘူး ဒါေပမယ့္ ဟစ္ကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ အဲဒီေတာ့ ကြန္မန္႕ကို သိပ္ခံစားခ်က္ မထားပါနဲ႕ ညီမေရ..

လင္းထက္
နာမည္ထားခဲ့တယ္ေနာ္ သိလား မသိဘူး ဟီး ဟီး

ေမာင္bee said...

မေဗဒါ ဘေလာ့ ကို အရင္တစ္ေခါက္ တည္းကေရာက္ဖူးပါတယ္။ မေဗဒါက စာေရးတဲ ့ talent ရွိျပီးသားဘဲ။ ရဲရဲသာ ဆက္ေရးပါဗ်ာ။ အေနာ္ ဆိုေရးတာဘဲ။ ေရးဖို႔ က အဓိက ဘဲေလ။ :)

khin oo may said...

http://shwedream.com/society/Personal--Life/%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%99%E1%80%E1%80%B2%E1%82-%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC-confidence/


မေဗဒါ shwedream သြားကလိရင္းနဲ႕ေရာက္လာပါတယ။္ ဟုတ္တယ္ မေဗဒါ အခုတေလာၿငိမ္တယ္။ မေဗဒါ ကိုလာဖတ္ေနတာ ၿကာပါၿပီ။ Manama font ဖတ္မရသူေတြ အတြက္ box ကေလးေတာင္ထည္႕ေပးထားတယ္။ထင္တယ။္ အဲဒီတံဳးက တုိ႕ခဏခဏ လာၿပီး paste လုပ္တယ္။ ေနာက္ပို္င္း မေတြ႕ရေတာ႕ဘူး။

မေဗဒါ ေတြးတာေတြ မွန္ပါတယ္။ တို႕မွာ ကြန္မက္မ်ားတာ ခင္သူေပါလို႕ထင္ပါတယ္။ တုိ႕ေတာင္ ေရးထားေသးတယ။္ တုိ႕ကြန္မက္ေတြ သြားေပးလြန္းလုိ႕ အၿပန္အလွန္လာေပးေနၿကတာထင္တယ္ အားငယ္လုိက္တာလိဳဳ႕ေတာင္ေၿပာဘူးတယ္။
တစ္ခါတေလ ေရးစရာအေတြးေတြ ရ. သုိ႕ေသာ္လည္း မေဗဒါေၿပာသလိုဘဲ လက္က တြန္႕တြန္႕ေနတယယ္ တုိ႕ဆီမွာ anomonyous ေတာ႕သိတ္မမ်ားဘူး။

တုိ႕ကေတာ႕ တို႕ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ ကို hide ခ်င္တဲ႕ ဆနၵေလး ရွိပါတယ။္ ကိုယ္က ဘေလာ႕မွာ ေပါလြန္း အားၿကီးေတာ႕ အၿပင္မွာ ေတြ႕ရင္ ဟာ ဒီအစ္မေပါ႕ သိတ္ေပါတာ လုိ႕မ်ား အၿကည္႕ခံရရင္ ဆုိၿပီး ရွက္လုိ႕။ အဲလိုဆုိရင ္ဘေလာ႕မွာ မေပါဘဲ ေနပါလား ဆုိေတာ႕လဲ မေနနုိင္။

ကြန္မက္နည္းေပမဲ႕လည္း တစ္ကယ္ ေပးခ်င္လုိ႕ေပးသြားတဲ႕ကြန္မက္ေလးေတြမုိ႕လို႕ အားရွိသင္႕ပါတယ္။ hit ေတြတက္ရင္ မဆုိးပါဘူးေလ. ဒါေပမဲ႕ တုိ႕ဆီမွာ ဆုိရင္ ကုိယ္႕ hit နဲ႕တင္ အေတာ္တက္မွာပါ။

အမည္မေဖာ္လို သူပါဆုိမွ အစကတည္းက အမည္မေဖာ္လုိသူမုိ႕လုိ႕ေပါ႕ညီမရယ္။ ေတာင္းဆုိလဲ ရမွာ မဟုတ္။ ဒါေပမဲ႕ ကုိယ္ ကေတာ႕ကုိယ္႕လမ္းကုိ ကုိယ္ဆက္ေလွ်ာက္ပါ။ မွန္မွန္ေလ််ာက္ေနတာဘဲ။ လမ္းေၿကာင္းလဲ မွားတာမဟုတ္. ရဲရဲသာ ဆက္ေလ််ာက္ေစခ်င္ပါတယ။္
ခ်စ္ခင္စြၿဖင္႕

mabaydar said...

Mr.SilverMoon ေရ ခုလို အားေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္..

ကိုေပါေရ.. မေဗဒါလဲ ကိုေပါ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိပါတယ္.. အဟီး.. လင္းလက္မဂၤလာေဆာင္မွာ ျမင္ဖူးလိုက္တာပါပဲ.. ကိုေပါေျပာခဲ့တာေတြကို လက္ခံပါတယ္.. မေဗဒါလဲ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အထိေတာ့ မမွန္းပါဘူး.. ရိုးရိုး ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာကို စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အေပ်ာ္ေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေလာက္ပါပဲ.. အကိုေျပာသလို ဘေလာ့ဂါျဖစ္ဖို႔ စာမ်ားမ်ားေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆို ေရာက္လာတာေတြကို ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္.. ကြန္မန္႔မ်ားခ်င္လို႔ အျငင္းအခံုပိုစ့္မ်ိဳးတို႔.. ေနာက္ဆံုးေပၚ ေပၚပင္သတင္းတို႔ တင္နိုင္တာလဲ အရည္အခ်င္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ မေဗဒါမွာေတာ့ အဲဒိ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးထင္တယ္..
သူမ်ားေတြနဲ႔ အျမင္မတူလို႔ ေ၀ဖန္ခံရတာေတြကိုေတာ့ သတၱိရွိေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္.. ကိုယ္ကသာ ေ၀ဖန္ေနတာ.. ကိုယ့္လာ ေ၀ဖန္ေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္လွဘူး.. မေဗဒါက မရင့္က်က္ေသးဘူးေလ.. ဒီေတာ့ တခါတေလ အေျပာအဆိုဆင္ခ်င္သင့္တယ္ဆိုျပီး မေရးရင္း မေရးရင္းက မေရးျဖစ္ေတာ့တာပဲ.. အၾကံဥာဏ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ...

မိုးေသာက္ယံ ေရ.. ခရီးသြားပိုစ့္ေတြကို ခုလို အားေပးတဲ့ အတြက္ ဆက္ေရးဖို႔ တကယ္ကို အားရွိသြားျပီ.. ေက်းဇူးပါ.. ဒီလအတြက္ ၁ပုဒ္ေရးရအံုးမယ္...

ကိုလင္းထက္ဆိုတာ အသားညိဳညိဳ မ်က္မွန္နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ၾကီးသေဘာေကာင္းေကာင္းပံုနဲ႔ သရဲအေၾကာင္းေတြ အေဖာေကာင္းတဲ့ အကိုၾကီးလား.. အဟီး.. ကိုလင္းထက္ကို မျမင္ဘူးပင္မဲ့ မ်က္လံုးထဲ ေပၚတဲ့ ပံုေျပာတာ...

ေမာင္bee ဟုတ္ပါျပီ.. အားရွိသြားျပီ.. ၾကိဳးစားပါ့မယ္..

မခင္ဦးေမေရ.. ပိုစ့္ကို ခုလို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ျပီး.. ေသေသခ်ာခ်ာ ကြန္မန္႔လာေပးသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. အမရယ္.. ကိုယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာပဲ.. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူကို လူတိုင္းခင္ပါတယ္.. မစိုးရိမ္ပါနဲ႔.. မေဗဒါကို လမ္းေတြ႔ရင္ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေနာ္.. အမေျပာတဲ့ myanmar font generator ေလး ျပန္လုပ္ေပးထားပါ့မယ္.. ဟိုတစ္ေလာက template ျပႆနာတက္ျပီးထဲက ျပန္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ.. ေက်းဇူးေနာ္..

Anonymous said...

မေဗဒါ.. မေန႕ကတည္းက ဖတ္ျပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႕ ျပန္လွည္႕သြားတာ
မေဗဒါက အေရးအသားေကာင္းပါတယ္။ ၾကိဳက္တယ္။ အားမငယ္ပါနဲ႕ ညီမထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးေကာင္းပါတယ္ း)
ကြန္းမန္႕မ်ားမ်ားလိုခ်င္တဲ့ ေလာဘ၊ စာဖတ္သူကို အမ်ားၾကီးေပးခ်င္တဲ့ေလာဘေလးေတြ ေလွ်ာ့ၾကည္႕ပါလား..
မေတာက္တေခါက္နဲ႕ ဆရာလုပ္ၾကည္႕တာပါ

တီပီ သၾကၤန္လာမယ္... သုံေရာင္ျခယ္ကပဲ၀ယ္လိုက္မယ္
မေဗဒါကို မသိဘူး၊ အျပင္မွာေတာ့ ေတြ႕ဖူးခ်င္သား...

megumi said...

နာလည္း တူတူပဲ။ ယုံၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ေနတာၾကာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ မနည္းအားေပးေနရတယ္။ ဟင့္ ဟင့္။ နင့္ကို အားမေပးႏိုင္တာ ေဆာရီး။

Anonymous said...

မဂၤလာပါ

Morris Wyn said...

၀တၳဳတိုေတြထပ္ေရးပါအုံး

Morris Wyn said...

ေမာင္ေမာ ဘယ္ ကလဲ ဆိုတာ သိလား မေဗဒါ.?