က်မနဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ confidence

(photo soruce: google)

ခုတေလာ ဘေလာ့ေရးမယ္လို႔ ၾကံလိုက္တိုင္း ဘယ္အရာက တားဆီးထားမွန္းမသိဘူး.. လက္က တြန္႔တြန္႔ေနတယ္... ေခါင္းထဲေရာက္တာ ေရးမခ်ခင္ ၂ခါျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မေရးျဖစ္ေတာ့တာက မ်ားတယ္.. အရင္ကဆို ေရးခ်င္တာ စိတ္ထဲေပၚလာတာနဲ႔ ေကာက္ေရးလိုက္တာပဲ... ခုက်ေတာ့ ေရးလို႔သင့္ေတာ္ပါ့မလား... ျဖစ္ပါ့မလား... ေကာင္းပါ့မလား.. ငါေရးခ်င္တာကတျခား.. စာဖတ္သူ နားလည္တာက တျခားျဖစ္ေနမလား.. ကိုယ္ေရးတဲ့စာက မေတာ္တဆမ်ား တစ္စံုတစ္ေယာက္သြားထိခိုက္သြားမလား... ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရးမယ္ဆိုေတာ့လဲ တခ်ိဳ႕ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြက အျပင္က မေဗဒါကို မနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြဖတ္ျပီး တိုက္ခိုက္တာခံရမလား... ကိုယ္ျမင္တာေတြ႔တာ အျမင္မေတာ္တာေလးေတြ ေရးမလားစဥ္းစားျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေျပာမိတယ္... "ညဥ္းကဘာမို႔လို႔လဲ"တဲ့...
ရသစာေပေလးေတြ သူမ်ားလို ေရးမလားဆိုေတာ့လဲ ျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ဖဲြ႔ႏဲြ႔မေရးတတ္.. ဒီလိုနဲ႔ စာဖတ္အားနည္းေနလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး.. သူမ်ားေတြေရးထားတာ တတ္နိုင္သေလာက္လိုက္ဖတ္.. လိုက္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့.. ပိုပို အားက်လာသလို.. ပိုပိုျပီး ေရးရမွာလက္တြန္႔လာတယ္.. သူမ်ားေတြမ်ား ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုင္ဒီယာေတြ.. ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေရးအသားေတြ...

တကယ္ပါ.. ဘေလာ့ အေကာင့္စဖြင့္တုန္းက ဒီလိုပဲ အြန္လိုင္းေပၚကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေရးမယ္.. စိတ္ထဲရွိတာေတြ တစ္ေယာက္ထဲေပါက္ကဲြမယ္.. မေက်နပ္တာေတြ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ထဲမွာ သိုမွီးထားရင္ မ်ိဳသိပ္မယ္.. ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အရာေတြ ဥပမာ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းေတြ အျပင္မွာ ကိုယ္ေျပာရင္ လူနားမေထာင္ခ်င္တဲ့အရာေတြ အြန္လိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲေျပာမယ္ေပါ့.... ေနာက္ေတာ့... ရမ္ဘိုရုပ္ရွင္ကားအေၾကာင္းတင္တဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြက စျပီး ကြန္မန္႔ေလးေတြရလာတယ္.. ဘယ္လို ဘယ္လို မေဗဒါ ဘေလာ့ေလးကို ေရာက္လာၾကတာလဲ မေဗဒါမသိဘူး.. ကိုယ္မသိတဲ့လူေတြက ကိုယ္ေရးထားတာေလးကို စိတ္တူကိုယ္တူ ေကာင္းတယ္ဘာညာေျပာလာေတာ့ သေဘာက်တယ္.. ပီတိျဖစ္တယ္.. အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါက ခုေလာက္မမ်ားေသးပဲကိုး....

ေနာက္ပိုင္း တစ္စ တစ္စ.. က်မ ေလာဘ တက္လာမိတယ္ထင္ပါတယ္... ကြန္မန္႔ေတြကို ပိုပိုလိုခ်င္လာတယ္.. သူမ်ားေတြ ကြန္မန္႔ရတာၾကည့္ရင္ အားက်တယ္... ကိုယ္လဲ သူမ်ားလို ေကာင္းေကာင္းေရးခ်င္တယ္... ခက္တာက မေရးတတ္ဘူး.. အဲ ကြန္မန္႔ရတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တကယ္အေရးေကာင္းလို႔ ရတာေတြရွိသလို.. ခ်စ္သူ ခင္သူ မိတ္ေဆြေပါလို႔ ရတဲ့သူ ဆိုျပီး ၂မ်ိဳးရွိတယ္.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ပထမအုပ္စုထဲပဲ ပါခ်င္တာပဲ... ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်မဘေလာ့စဖြင့္ထဲက က်မသိခဲ့တာက စာေရးဖို႔ေလ... ကိုယ့္စာေလးကို အျမင္တူ စိတ္တူလို႔ ၾကိဳက္တယ္ဆို ေပ်ာ္ရတာေပါ့.. မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းရတတ္တယ္ဆိုတာက ေနာက္မွ သိလာရတဲ့ အသိ.. ေျပာရရင္ေတာ့ အပိုဆုေလးေပါ့..

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ထဲရွိတာေတြ... ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ထင္ရာေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆက္ေရးခဲ့တယ္... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မဘေလာ့ကို က်မအျပင္က က်မကိုသိတဲ့သူေတြသိလာခဲ့တယ္.. တခ်ိဳ႕သိတာ က်မအတြက္ ကိစၥမရွိေပမဲ့.. တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ့ က်မေလ တကယ္ကို မသိေစခ်င္တာပါ... တခ်ိဳ႕က က်မဘေလာ့ကို အေကာင္းျမင္နဲ႔ဖတ္ပင္မဲ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဆိုးျမင္နဲ႔ဖတ္ၾကတယ္.. တခ်ိဳ႕ဆီက အၾကံဥာဏ္ရေပမဲ့.. တခ်ိဳ႕ဆီက ေလွာင္ျပံဳးေတြပဲျပန္ရတယ္... ဒီလိုနဲ႔ က်မဘေလာ့ေလးအေပၚထားတဲ့ က်မရဲ႕စိတ္ကို သူတို႔ အၾကံဥာဏ္ေတြ.. သူတို႔ တန္ျပန္မွဳေတြ စြက္ဖက္လာခဲ့တယ္...

ေဟာ.. တခ်ိဳ႕ရွိေသးတယ္.. သူတို႔ကို က်မဘယ္သူမွန္းမသိဘူး.. ဒါေပမဲ့ မေဗဒါ ဘေလာ့ေနာက္ကြယ္က က်မကို သိေနၾကတယ္.. ကြန္မန္႔တို႔ ဆီဗံုးတို႔မွာ က်မကို အျပင္မွာ သူတို႔ သိပါတယ္ဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးေတြ လာေျပာသြားၾကတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်မကို အသိမေပးၾကဘူး.. တကယ္ဆိုရင္ က်မသိေလာက္တဲ့ သူတို႔ သံုးေနက် ID နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသြားတာတို႔.. အျပင္မွာ ေတြ႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္.. အြန္လိုင္း ဂ်ီေတာ့မွာပဲျဖစ္ျဖစ္.. "နင့္ဘေလာ့ကိုေတာ့ ငါေရာက္တယ္ဟာ.. --- နာမည္နဲ႔ ကြန္မန္႔ေရးသြားတာ.. ဆီဗံုးမွာ ေအာ္သြားတာ ငါေပါ့" .. ဒါမ်ိဳးေလး အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ေျပာျပသင့္ပါတယ္.. က်မ ဘေလာ့ကို အစထဲက က်မ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို လူသိမခံရဲ ေရးေနတာလဲ ဟုတ္ပါဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြလဲ ရဲရဲတင္းတင္း တင္ေနတာပါ.. ကိုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူေတြကို က်မဘေလာ့ရွိတယ္ဆိုတာ မေျပာျပခဲ့တာပဲရွိပါတယ္.. သူတို႔ေတြ သိသြားဦးေတာ့ က်မ စိတ္ထဲဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.. က်မကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို အားေပးပါတယ္.. တခါတေလ.. က်မသိတဲ့ သူတို႔ နစ္ ေတြနဲ႔ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ေပးသြားတတ္ပါတယ္.. ဂ်ီေတာ့ေတြမွာ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္ပိုစ့္ေတြၾကိဳက္တယ္.. ဘာညာေျပာၾကပါတယ္.. အဲဒိအတြက္လဲ က်မ ၀မ္းသာရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့... နင့္ကိုေတာ့ ငါကသိေနတယ္ေဟ့.. ငါဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာျပဘူး ဆိုျပီး.. ေနတာကေတာ့ ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးၾကီးပါ.. အဲလို လူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကိုယ္က သိခ်င္ေလေလ.. သူတို႔က ဟုတ္လွျပီဆိုျပီး ေပ်ာ္ေနေလေလပါ.. အဲဒါေၾကာင့္လဲ မေဗဒါ တစ္ခါမွ သူတို႔ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဆိုတာ ျပန္မေမးခဲ့ပါဘူး.. သူတို႔ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူ႔ဟာသူေျပာမွာပါ.. ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...... အဲဒိလူေတြေၾကာင့္ က်မ တခ်ိဳ႕ေရးခ်င္တဲ့ က်မအေၾကာင္းေတြ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး.. က်မကို ေမွာင္ရိပ္ခိုျပီး ေစာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ရွိေနတယ္လို႔ခံစားရတယ္..

အခုလိုေရးလို႔.. "နင္က ဘာမို႔လို႔.. ငါတို႔က အေရးတယူလုပ္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာလဲ" လို႔ ထင္ခ်င္ထင္မယ္.. က်မဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ခုေရးခဲ့တာလဲ က်မခံစားခ်က္သက္သက္ပါ.. ဒီအေၾကာင္းကို ေရးဖို႔လဲ ေရးသင့္မေရးသင့္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရပါတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုလို႔.. က်မကို သိေနျပီး က်မက မသိတဲ့ သူေတြက က်မအဲလိုခံစားရမယ္ဆိုတာကို မေတြးမိလို႔.. မရည္ရြယ္ပဲ ျဖစ္သြားတာလဲျဖစ္နိုင္ပါတယ္.. အဲဒိ အတြက္ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္ထိ အဲဒိ လူေတြရဲ႕ အျပစ္လဲ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး.. က်မရဲ႕ မေျပာပဲနဲ႔ သိေပါ့ဆိုတဲ့ အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ျပီး ဒီတစ္ခါေတာ့ ထုတ္ေျပာလိုက္မိပါျပီ... ခုလို ထုတ္ေျပာတာကလဲ က်မ ပိုစ့္ေတြ ဆက္တင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳေပ်ာက္ေနတဲ့ အထဲမွာ ဒါကလဲ အခ်က္တစ္ခ်က္ အေနနဲ႔ ပါ၀င္ေနလို႔ပါ... ဒီေတာ့ က်မကို သိေနျပီး က်မက ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွန္းမသိေသးတဲ့သူမ်ား.. ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမ်ားဆိုတာ.. အျမန္ဆံုးဆက္သြယ္ အေၾကာင္းေစခ်င္ပါတယ္..

အဲဒါေၾကာင့္ ခုေနာက္ပိုင္း ခရီးသြားပိုစ့္ရယ္.. ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းရယ္ေလာက္ပဲ ေရးခ်င္စိတ္ရွိတယ္.. ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကလဲ သိပ္ျပီး လူစိတ္မ၀င္စားသလိုပဲ.. ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းက ၀ါသနာတူေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာ.. ခရီးသြားပိုစ့္က်ျပန္ေတာ့လဲ ေရးလိုက္ရင္ ရွည္ရွည္သြားတယ္.. ဖတ္ရတဲ့သူက ပ်င္းမွာေပါ့ေနာ္.. ဒါေပမဲ့လဲ.. ကိုယ့္မွတ္တမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ေရးသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္ေလ..

တခါတေလက်ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိေပးမိပါတယ္.. ကိုယ္ဘေလာ့ ေရးတာဘာအတြက္လဲဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့လဲ စာခ်ေရးဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည့္မွဳမရွိတဲ့ ေရာဂါက ခုတေလာမွ ပိုတက္လာတယ္.. ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ၾကည့္တိုင္း ဘေလာ့စေရးတုန္းက စိတ္ဓာတ္ေလးမ်ိဳးျပန္လိုခ်င္တယ္.. ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္.. မေမွ်ာ္လင့္ပဲ.. ဘာကိုမွ စိုးရိမ္စရာမရွိပဲ ခ်ေရးတတ္တာမ်ိဳးေလ.. ခုက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလာလို႔မွ စာဖတ္သူကို သူမ်ားေတြလို တစ္ခုခုျပန္မေပးနိုင္ရေကာင္းလားဆိုျပီး ေရးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာ...

အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည့္မွဳ မရွိတာပဲ.. ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ကို အျပင္ပတ္၀န္းက်င္က ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ စည္းေတြေၾကာင့္ေပါ့...

တခါတေလေတာ့လဲ ဘာမွ ေတြေ၀ စဥ္းစားမေနပဲ ေခါင္းထဲ ရွိသမွ်.. ထင္ရာေတြပဲ ေရးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္.. ၂ခါ စဥ္းစားလိုက္ရင္ မေရးျဖစ္ေတာ့လြန္းလို႔... ကဲ.. ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့.. ၂ ခါစဥ္းစားသင့္လား.. ရွိသမွ် ရင္ဘတ္ထဲ ေခါင္းထဲကဟာေတြကို ဆင္ဆာ မတင္ပဲ ေရးခ်သင့္သလား.......
ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကြန္ဖိဒန္႔ (confidence) ကိုပဲ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာသြားထည့္သင့္ျပီလားေတာ့ မသိေတာ့ျပီ..................

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤပိုစ့္ကို မည္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေစလိုေသာ ဆႏၵမရွိေသာ္ညား ၂ခါ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ စိတ္ထဲရွိရာ ေရးလိုက္သည္..