စာလံုးေပါင္း အမွားေတြရွိရင္လဲ ကြန္မန္႔မွာျပင္ေပးသြားၾကပါ...
ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔ ဖတ္ျပီးရင္လဲ စာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးေတြ စာမူခ သဒၵါသေလာက္ေပးသြားၾကပါ... (စာက် မွန္မွန္မေရး စာမူခက် ဇြတ္ကိုေတာင္းဆိုတာ)
ဒီလိုမွ မဟုတ္လဲ ေဘးက Follower ေလးကို ႏွိပ္ျပီး မေဗဒါဘေလာ့ကို Follow လုပ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္...
ဟိုတစ္ေလာက တစ္ေယာက္ ဆီဗံုးမွာ ေတာင္းဆိုသြားတဲ့ Follow by email နဲ႔ email ကေနအသစ္တင္တိုင္း ပို႔ေပးတဲ့ service ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရႏုိင္ပါျပီ...
ေနာက္ျပီး အက္ဒီတာတစ္ေယာက္အျမင္နဲ႔ ဘယ္အပိုင္းေတြက မလိုအပ္ပဲ ထည့္ထားသလဲ မထည့္လဲရသလဲကို ေ၀ဖန္ေပးပါအံုး..
ကိုယ့္၀တၱဳက ဇာတ္၀င္ခန္းကိုေရးခ်သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ၀တၱဳအေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးေတြကို ျဖတ္သင့္သလဲ... ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးေတြကို အသားေပးသင့္သလဲ... ဒါမ်ိဳးေလးေတြ အၾကံေပးတာ သိခ်င္ပါတယ္...
အျမဲ စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရွဳ အားေပးတဲ့ သူကို ၀တၱဳျပီးရင္ ကံစမ္းမဲ လက္ေဆာင္ပစၥည္းပို႔ေပးရင္ေကာင္းမလားမသိဘူးေနာ္... ဘယ္လိုသေဘာရ?
အေရွ႕အပိုင္းေတြကို ဖတ္ခ်င္ရင္ အခန္းဆက္ ၀တၱဳ ဆိုတဲ့ေနရာကို ႏွိပ္ျပီး older post ေတြက ေန အပိုင္း ၁မွ စတင္ဖတ္ရွဳႏုိင္ပါတယ္...
ဖူးစာဆံုလို႔ ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္ (၈)
မင္းထက္ပိုင္ သူ႔ေမေမဆီမွ ဖုန္းရေသာ္လည္း စိတ္လံုးလံုးမခ်ႏုိင္ေသးပါ… ႏုိင္ငံျခားမွ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္ အေရးၾကီးဧည့္သည္လာမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လိုက္သြား၍မရျဖစ္ေနသည္… အျမဲစိတ္ခ်ရေသာ ေမေမ့အလိုက္ကို သိေသာ ရာဇာ့ကိုသာ အားကိုးရေတာ့မည္…
“ရာဇာေရ… ငါလဲ မင္းပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ့မွာပဲကြာ…”
“ဟာ… မင္းကလဲ အခ်င္းခ်င္းပဲ စကားေတြဘာေတြ စမေနပါနဲ႔... ေျပာမဲ့သာေျပာပါ… ဘာလဲ တီထားေနာက္ လိုက္ခိုင္းမလို႔လား?” လူအကင္းပါးေသာ ရာဇာအတြက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာေသာ မင္းထက္ပိုင္ကို ပိုနားလည္သလို သူ႔ေမေမ ကိစၥတြင္ ေဆြမ်ိဳးလိုျဖစ္ေနေသာ ရာဇာ့ကိုသာ အကူအညီေတာင္းလိမ့္မည္ကို သိေနသည္…
“ေအးကြာ… ငါခုပဲ ကားဂိတ္ေတြကို စံုစမ္းျပီးျပီ... ေမေမတို႔ မႏၱေလးကိုအရင္သြားၾကလိမ့္မယ္... ကားသမားေတြကိုလဲ ေျပာထားတယ္... ေမေမတို႔ကို ငါတို႔ရဲ႕ ထိပ္ထားဟိုတယ္ကုိ ပို႔ေပးဖို႔... အဲဒါ မင္း.. အဲဒိမွာ သြားေစာင့္ေနေပးပါကြာ... မင္းေရာက္ေနတာ ေမေမေတာ့ မသိေစနဲ႔... သိရင္ သူက ဘာလုပ္မယ္ေျပာႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး... သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္လို႔သြားတာဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါေစ... ဒါေပမဲ့ကြာ ေမေမက အသက္ၾကီးျပီ ငယ္ငယ္ကလို အပင္ပန္းခံႏုိင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး... ဒီေတာ့ မင္းၾကည့္က်ပ္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးကြာ... ဒီက မင္းအလုပ္ေတြ ငါပဲ Run ထားလိုက္မယ္...”
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသာ သူ႔ေမေမ့စိတ္ထားကို နားလည္ေသာ္လည္း အရင္လို မငယ္ေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို အရင္ကလုပ္ႏုိင္တာပဲ ခုလဲခံႏုိင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဂရုမစိုက္မွာ၊ ေမေမ့ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း မျဖစ္ေစခ်င္တာ မင္းထက္ပိုင္ရဲ႕ ဆႏၵျဖစ္သည္...
“ေအးပါကြာ... ဟိုက လုပ္ငန္းေတြလဲ ငါတို႔ လႊတ္ထားတာၾကာေနျပီ... တခါတည္းစစ္ေဆးရတာေပါ့... ငါဘာလုပ္ရမလဲ ငါသိတယ္... စိတ္သာခ်... မင္းနဲ႔ မင္းအေမနဲ႔ကေတာ့ တကယ္လိုက္လဲလိုက္တဲ့ သားအမိေတြ...”
------------------------ || ------------------------------
 |
| photo credit to http://newsoutsidemywindow.wordpress.com/tag/mandalay-palace/ |
ရာဇာ မႏၱေလးသို႔လာမည့္သတင္းကို မေန႔ညက ဖုန္းၾကိဳဆက္ထားေသာေၾကာင့္ သိေနသျဖင့္ အိမ့္မွဴးတစ္ေယာက္ အေပ်ာ္လြန္ေနခဲ့သည္... ဘာကိစၥျဖင့္ ညတြင္းခ်င္း ရုတ္တရက္လာသည္ကိုေတာ့ အိမ့္မွဴးမသိေခ်...
“ငါ့ကို သတိရလို႔မ်ားလာတာလား?” ဒီလိုေတြးမိေတာ့ အိမ့္မွဴးရင္ထဲ သိမ့္ခနဲေအးသြားသည္...
ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာထကာ အလွဆံုးနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး အက်ီၤကို ၀တ္ဆင္ခဲ့သည္ပဲ... ရာဇာ့ကားေလး ထိပ္ထားဟိုတယ္ေရွ႕ကို ထိုးဆိုက္လိုက္ေတာ့... ထိပ္ထားဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ အိမ့္မွဴး ျပံဳးရႊင္သြားသည္... အိမ္က ဆြတ္လာျပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း စားပဲြေပၚက ေရေမႊးပုလင္းကို အျမန္ေကာက္ယူျပီး ထပ္မံဆြတ္ျဖန္းလိုက္သည္... ျပီးေနာက္ ကႏြဲ႔ကလ် ယဥ္တဲ့ အမူအရာျဖင့္ ရာဇာ့ကို ျပံဳးျပဆီးၾကိဳလိုက္သည္...
“ရာဇာ ျဗံဳးစားၾကီးေရာက္လာတာ ဘာကိစၥေတြမ်ား အေရးၾကီးလို႔လဲ”
“ေဟာဗ်ာ... အေရးၾကီးမွ လာရမွာလားဗ်ာ... စိမ္းကားလိုက္တာ... မႏၱေလးတျမိဳ႕လံုးမွာ အလွဆံုး ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ ဒီက မမအိမ့္ကို သတိရလို႔ လာတယ္ဆိုရင္ မမအိမ့္က ယံုမွာလား”
ေျပာေနက် စကားခ်ိဳမ်ားျဖင့္ အပ်ိဳၾကီးမမ ကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္လွ်င္ မႏၱေလးမွာ ရာဇာလိုခ်င္သမွ် လြယ္ကူႏုိင္ေတာ့သည္... ရာဇာ့စကားတြင္ လိမ္ညာျခင္း တစ္ခုမပါ.. ယံုမွာလား မယံုဘူးလား ေမးလိုက္ျခင္းမွာ မမအိမ့္ကို သတိရလို႔ လာပါတယ္လို႔ ညာေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ... တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမမ်ားသည္ အမွန္ကိုသိေသာ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးကမာၻအတြက္ အေထာက္အကူေပးေသာ အေတြးမ်ိဳးေပးႏုိင္သည့္ အေျခအေနဆိုပါက ေက်နပ္ေနတတ္ၾကသည္ပဲ... ဘာပဲေျပာေျပာ အပ်ိဳၾကီးမမအတြက္ ဒီစကားဟာ အားေဆးျဖစ္ႏုိင္သလို၊ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြအတြက္လဲ ရာသီဥတုသာယာေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေပလိမ့္မည္... သူ႔စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ေန႔လွပသြားေအာင္ ကူညီလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရာဇာယူဆသည္...
“ဟယ္... သိပါတယ္ေနာ္... ဟုတ္ပဲနဲ႔... ခစ္ခစ္...” မဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ဒီအေျပာအတြက္ ရာဇာ့ကို ေက်းဇူးတင္သည္... ရာဇာပုခံုးကုိပုတ္လွ်က္ ရင္ခုန္သံေတြကို ၀ွက္ကာ အိမ့္မွဴးရီမိလိုက္သည္...
“ေအာ္... ဒါနဲ႔ မမအိမ့္ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ့ဧည့္သည္ေတြ ရန္ကုန္ကေရာက္လိမ့္မယ္ဗ်... အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အေဒၚၾကီးေတြဗ်ာ... ကားဂိတ္ကေန လိုက္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္... သူတို႔လာရင္ အခန္းေကာင္းေကာင္း ေပးလိုက္ပါဗ်ာ.. …..ေနာက္ျပီး $%^* ဗ်ာ …. ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္တယ္မွတ္လားဗ်ာ...”
ရာဇာမွာစရာရွိတာေတြ ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ဟိုတယ္ေရွ႕သို႔ ကားတစ္စီးဆိုက္လာသည္... သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီထားတို႔ ျဖစ္ေနသည္... သူ အျမန္ Reception ခံုေနာက္သို႔ ငံု႔၀င္လိုက္သည္...
“သူတို႔ပဲ မမအိမ့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္ေနာ္...” ရာဇာ ေလသံျဖင့္ ေအာက္မွ ေျပာသည္...
အိမ့္မွဴး ရာဇာ့ကိုေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ကာ... “မဂၤလာပါရွင္...” ဟုဆိုကာ ၀င္လာေသာ အန္တီၾကီး ၄ေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ကို ဧည့္ၾကိဳျပဳလိုက္သည္...
 |
| ဘယ္ေဟာတယ္ ရဲ႔ lobby ပံုလဲ ေျဖႏုိင္လား... google ကေနရွာပါတယ္.. |
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ အံံ့ၾသေနပံုရေသာ အန္တီၾကီးမ်ားႏွင့္... ၀မ္းလဲသာ နားလည္းမလည္ႏုိင္သလို မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ေကာင္တာသို႔ေရာက္လာသည္... မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က စေျပာသည္...
“ကြ်န္မတို႔ကို ဒီမွာတည္းဖို႔ “အႏွဳိင္းမဲ့” အေ၀းေျပးကားက ကံစမ္းမဲလက္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုလို႔... အဲဒါ...”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင္... ကြ်န္မတို႔ ဟိုတယ္ပရိုမိုးရွင္းအတြက္ ကားဂိတ္နဲ႔ ဆက္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးတာပါရွင္... Premier Club Room ကို တစ္ေယာက္ကို တစ္ည ၂၀၀၀ နဲ႔ ေနခြင့္ရမွာပါရွင္...”
"ေႏြႏွင္းေရ... တကယ္ေတာ့... ၁ေယာက္ကို တစ္ည ၂၀၀၀ တည္းတဲ့... ငါတို႔ေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ...”
သီရိ ေနာက္လွည့္ကာ ေႏြႏွင္းကို လွည့္ေျပာလိုက္သည္...
“အေဒၚတို႔အတြက္ေတာ့ ၂၀၀၀ လဲ ေစ်းၾကီးေသးတာပါပဲ... ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ သြားတည္းတာေကာင္းပါတယ္ကြယ္...” သူ႔သား လက္ခ်က္မွန္းသိေသာ ေဒၚထိပ္ထားခင္ တမင္ရဲြ႕ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္...
ရာဇာ စားပဲြေအာက္မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားျပီး... အိမ့္မွဴးကို အရိပ္အေျချပလိုက္သည္...
“ေအာ္... အသက္ ၅၅ႏွစ္ အထက္လူၾကီးေတြကိုေတာ့ အခမဲ့ေပးတည္းပါတယ္ရွင္...” အရိပ္ျပလွ်င္ အေကာင္ထင္ နားလည္ေသာ မမအိမ့္က အျမန္ျပင္ေျပာလိုက္သည္...
“ေဒၚေဒၚရယ္ သမီးတို႔နဲ႔ပဲ အတူတည္းလိုက္ပါေနာ္... လူၾကီးေတြနဲ႔ ေနရသြားရတာ သမီးတို႔လဲ အားရွိတယ္... ေဒၚေဒၚတို႔ လူၾကီးေတြလဲ ဒီမွာဆို အဆင္ေျပေျပ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလို႔ရတာေပါ့...” ေႏြႏွင္း ေဒၚထိပ္ထားခင္ကို ေျဖာင့္ျဖလိုက္သည္...
“ဟုတ္ပါ့ေအ... က်ဳပ္တို႔လဲ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေနဖူးလို႔ ခုလဲ အလကားဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ကေလးေတြနဲ႔ အတူေနၾကရေအာင္ေအ...” အဖဲြ႕ထဲမွ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေရာက္ေထာက္ခံလိုက္သည္...
သူမ၏သား စီစဥ္မွန္းသိေသာ္ျငား ေႏြႏွင္းတို႔ ျဖင့္လဲ အတူေနခ်င္သည္... ခုလို ေကာင္းမြန္ျပီး လူသန္႔တဲ့ ကိုယ့္ဟိုတယ္မွာပဲ မိန္းကေလးေတြကို စိတ္ခ်သည္... ဒီလိုျဖင့္ပင္ ေဒၚထိပ္ထားခင္ လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္...
ေကာင္တာေအာက္မွ ရာဇာ ခုမွ သက္ျပင္းကို ဟူးကနဲ မွဳတ္ထုတ္ ႏုိင္ေတာ့သည္...
“အထုတ္ေတြ အခန္းထဲလာပို႔ေပးလိုက္မယ္ေနာ္...” ဟုေျပာကာ သူတို႔ထြက္သြားျပီဟု မမအိမ့္ အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့မွ ရာဇာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္...
“ေက်းဇူးပါ မမအိမ့္ေရ... ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ကို အဲဒိ အေဒၚၾကီးေတြနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္အခန္းမွာထားေပးဗ်ာ... ျပီးေတာ့ ေဟာ္တယ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ စာရင္းအင္းေတြနဲ႔ တျခားထပ္တိုးမဲ့ Service ေတြအတြက္လဲ မမအိမ့္တို႔လုပ္ထားတဲ့ Proposal ေတြလဲ ေဆြးေႏြးရအံုးမယ္... ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တစ္ညလံုးကားေမာင္းလာတာ လန္းသြားေအာင္ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အံုးမယ္...”
ထိုစဥ္...
“ေဟာေတာ့... ငါ့ပု၀ါေလး ေကာင္တာမွာက်န္ခဲ့ျပီ...” သီရိတစ္ေယာက္ ခုမွ သတိထားမိျပီး ေကာင္တာသို႔ အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္...
“ကြ်န္ေတာ္ေရခ်ိဳးျပီးလို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ မမအိမ့္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္... ကြ်န္ေတာ့ အခန္းထဲလာခဲ့လိုက္ေနာ္...”
“ရွင္.... ရွင္က... ဟို.... ေဆးရုံက.. သူနာျပဳဆရာမေလး.. အဲေလ....”
ရာဇာ အသံလာရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္...
“ခင္ဗ်ား... ခင္ဗ်ားက မသီရိျဖဴ မဟုတ္လား?... ဟား... ဟား... ခုလိုျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ... ကံစံုလို႔ျဖစ္ရမယ္...” ဟုဆိုကာ လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္...
သူ႔ကို မ်က္လံုးအျပဴးသားၾကည့္ေနေသာ သီရိဆိုသည့္မိန္းကေလး၏ ႏွဳတ္ခမ္းေလးမ်ားရွံဳ႕မဲ့သြားျပီး သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုး ေကာင္တာေပၚရွိ သူမ ပု၀ါကို ေဇာင့္ကနဲ ယူကာ ပါးစပ္မွ “ဘယ္လိုလူလဲ မသိဘူး” ဟု တိုးတိုးေလး ျမည္တြန္လ်က္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္...
လက္ကမ္းလ်က္ က်န္ခဲ့ေသာ ရာဇာသာ လက္ရွက္ကာ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ျဖင့္ အရွက္ေျပရီေနရေတာ့သည္...
“ဟဲ... ဟဲ... ကြ်န္ေတာ့ကို မမွတ္မိဘူးထင္တယ္... ဟဲ...”
------------------------ || --------------------------------
မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ အသက္အရြယ္... အတန္းအစားမေရြး ရာဇာ့ကို ခင္မင္ၾကသည္... သီရိျဖဴဆိုေသာ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား....
“ငါ့ကို မမွတ္မိတာေတာ့ မျဖင္ႏုိင္ဘူး... မွတ္မိလို႔ေတာင္ ေဆးရုံလို႔ေျပာတာ... ဘာလို႔ပါလိမ့္...”
“ေအာ္... သူ အခန္းထဲလာခဲ့ဆိုတဲ့ စကားမ်ား အထင္လဲြသြားတာလား?... ဟူး...”... ႏွဳတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို ရြဲ႕ကာ ေခါင္းတစ္ခါခါျဖင့္ ရာဇာ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ေပ.... တစ္ခ်ိဳ႕ေသာမိန္းမမ်ားသည္လဲ ျပႆနာအရင္းခံကို မသိခ်င္ အျမင္ျဖင့္သာ ဦးစြာဆံုးျဖတ္တတ္ၾကသည္ပဲ...
ရာဇာ ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္း အခန္းသို႔ေလွ်ာက္အလာ... ေလွကားေကြ႔တစ္ခုမွ …
“ေမာင္ရာဇာ...!”
“ဗ်ာ...?”
ရင္းႏွီးေသာအသံတစ္ခုမွ ရုတ္တရက္ေခၚလိုက္သံၾကားသျဖင့္ ျပန္ေျဖျပီးသားျဖစ္သြားေတာ့သည္... ေနာက္မွ အသံရွင္ မည္သူျဖစ္သည္ကို အသိ၀င္လာျပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ဆက္သြားေတာ့မည္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သိပ္ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ...
ရာဇာအက်ီၤကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စုတ္ယူဆဲြထားေသာ ေဒၚထိပ္ထားခင္လက္မွ ရာဇာမလြတ္ပါေလ...
“ဟင္... ေမာင္ရာဇာ ဘယ္ေျပးမလဲ... သားေလး လႊတ္လိုက္တာမွတ္လား... ေျပာစမ္း... ဒီဟိုတယ္လဲ မင္းတို႔ စီစဥ္ထားတာမွတ္လား”
ရာဇာ ေျပးမလြတ္မွန္း သိေတာ့မွ... မ်က္ႏွာခ်ိဳသက္ရုံသာ ရွိေတာ့သည္...
“ဟီး... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ တီထားရယ္... တီထား သားက စိတ္ပူလို႔ပါ... ဘယ္မွေတာ့ မသြားပါနဲ႔ဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ္ တီထားစိတ္တိုင္းက် အေႏွာင့္အယွက္မေပးပါဘူး... ဒါေပမဲ့ အရမ္းေတာ့ အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ဗ်ာ... မင္းထက္ပိုင္က တီထားမသိေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းလိုက္ရုံပဲရွိပါတယ္...”
“ေအး... အစကေတာ့ ငါက ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးထြက္ခ်င္ရုံတင္ပါ... ခုေတာ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က နည္းနည္းေျပာင္းသြားျပီ ဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာ တျခားလူေတြ မသိပါေစနဲ႔ေနာ္...”
“အိုေက တီထား... စိတ္သာခ်... တီထားက ထိပ္ထား ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး...”
“ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္လိုျဖစ္... သူမ်ားေတြၾကားသြားအံုးမယ္... ဟုတ္ျပီ... ဒါဆို ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္... သားေလးလဲ ငါ့ကို စိတ္မပူရေအာင္... ငါတို႔လဲ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္... မင္းလဲ ခုလို ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ငါတို႔ေနာက္ လိုက္ေနစရာမလိုေအာင္....ငါေျပာျပမယ္... ဒီလိုလုပ္..... ….........”
------------------------------------------- || ------------------------------------
အခန္းထဲကို မ်က္ႏွာဆူေအာင့္ေအာင့္ျဖင့္ ၀င္လာေသာ သီရိကိုၾကည့္ကာ...
“သီရိ ဘာျဖစ္လာတာလဲ... ပု၀ါမရခဲ့လို႔လား?”
“မဟုတ္ပါဘူးဟယ္... ဘယ္လိုလူစားမွန္းမသိ အမ ဆိုရင္ သူ႔ေဘးျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့ ယင္မေတာင္ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွား မလားမသိဘူး....”
“ဟဲ့... ဘာေတြလဲ.... ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေနတာလဲ”
ေႏြႏွင္း အေမးကို လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ မရွင္းျပႏုိင္ေသးေခ်... သီရိ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ တစ္ႏုံ႔ႏုံ႔ႏွင့္ စိတ္တိုေနမွန္းမသိ...
“ေယာက်ာၤးေတြဟာေလ တစ္ေယာက္မွ ေကာင္းတဲ့သူမရွိဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ... အိုင္ေတြ႔ရင္ ေျခ၀င္ေဆးလိုက္ရမွ... ေတြ႔သမွ် မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ေနရတာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းသြားလို႔လဲ မသိပါဘူး... အဲလို ေယာက်ာၤးေတြ မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေလ ေယာက်ာၤးယူဖို႔ စိတ္ကုန္ေလပဲ... သူ႔ခ်စ္သူ သူ႔မိန္းမမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကမာၻေပၚမွာ သနားစရာအေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လိမ့္မယ္... ဒီေခတ္မွာေလ ေယာက်ာၤးယူမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ ကိုယ့္လုပ္စားကိုယ္စားရမွေတာ့ အားကိုးရွာတယ္ဆိုတဲ့ စကားလဲ အလကားပဲ... ေအး... ကိုယ့္မွာ အပူအပင္မရွိလို႔ ဒုကၡလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေယာက်ာၤးသာေကာက္ယူလိုက္ အထုတ္နဲ႔အထည္နဲ႔ကို ပါလာမွာ...”
ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေဒါသမၾကီးတတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳၾကီး၀ါဒီ သီရိျဖဴတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါက္ကဲြသံစဥ္ေတြျဖစ္လာရျခင္း အေၾကာင္းအရာကို ေႏြႏွင္း စဥ္းစားမရျဖစ္ရင္း သီရိ ဆက္ေျပာမွာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္...
“ဒီလိုဟာ... နင္နဲ႔ ကားတိုက္မလိုျဖစ္တဲ့လူေတြေလ...”
သီရိစကားမဆက္ခင္ပင္...
“အဲဒိလူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခဲ့လို႔လား... သူတို႔ကားနဲ႔လဲ မတိုက္ပဲနဲ႔ ေဆးခန္းခေပးသြားတာ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မေျပာရေသးဘူး...”
“ကားေမာင္းလာတဲ့ လူမဟုတ္ပါဘူးဟာ... သူ႔တပည့္ေနမွာေပါ့... သူေ႒းပိုက္ဆံနဲ႔ သူေ႒းေယာင္ေဆာင္ေနလား မသိပါဘူး... ကားေမာင္းတဲ့ သူကေတာ့ သူ႔သူေ႒းထင္တာပဲ... ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္တန္႔တန္႔ပံုပါပဲ... သူပဲ အားလံုးစီစဥ္ေပးျပီး အဲေကာင္ကို လိုအပ္တာေတြ ကူဖို႔ထားခဲ့တာ... တကယ္ေက်းဇူးတင္ရမွာက အဲလူကို...”
သီရိက ဆက္ေျပာသည္..
“နင္ သတိေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္ ေဆးရုံမွာကတည္းက အဲဒိ ရာဇာဆိုတဲ့လူ... သူနာျပဳဆရာမေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းလုပ္ေနတာ ငါကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့တာ... ခုလဲ ေဟာ္တယ္က မိန္းမေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွဳပ္ရွက္ရွက္လုပ္ေနျပန္ျပီ... ဒါေတာင္ ငါနဲ႔ ကံဆံုလို႔ လုပ္လိုက္ေသးတယ္”
“ဟုတ္ပါျပီ... သူငယ္ခ်င္းၾကီးကလဲ စိတ္မတိုစဖူးတိုေနတာ... ကိုယ္နဲ႔လဲ ဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး... ဘာေတြဒီေလာက္ စိတ္ဆိုးစရာရွိလဲ...? တကယ္ပဲ ကံဆံုေနလား မသိဘူးေနာ္”
ေႏြႏွင္း၏ စေနာက္ေနာက္ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သီရိ မခံခ်င္သလိုလို အိုးမလံုသလိုလိုျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ နားလည္ရခက္ျဖစ္သြားသည္...
“ဟာ... နင္ကလဲ.. သိပါတယ္ ငါနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး... အဲလို လူစားမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္မရလို႔ေျပာတာပါ...”
သီရိမ်က္လံုးပုတ္ခတ္ကာ ျငင္းဆန္လိုက္သည္...
“အဲလိုပဲျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္... အဲလိုလူမ်ိဳးကို ၾကည့္မရဘူး...”
-------------------------------------- || ------------------------
ေနာက္ေန႔ မနက္ …
ေဟာ္တယ္မွ ေကြ်းေမြးေသာ ဘူေဖး မနက္စာ စားသံုးရင္း...
“သမီးတို႔ကိုေျပာရအံုးမယ္... ခရီးသြား လူငယ္တစ္ေယာက္ကကြယ္ သူလဲ မႏၱေလး ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္က ဘုရားေတြအပါအ၀င္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာေရာ... ေဒၚေဒၚတို႔လို လူၾကီးေတြကို တပါတည္း သူနဲ႔အတူ ေခၚျပီး ဘုရားဖူးပို႔ ကုသိုလ္ယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာလို႔ အဲဒါ သေဘာတူလိုက္တယ္ကြယ္... သူငယ္ေလးပံုကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိမဲ့ပံုေလးပါပဲ... သူကုသိုလ္ယူခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လဲ လူၾကီးေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေပါ့... သမီးတို႔ပါ လိုက္ခဲ့ေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့...” ဟု ၂ေယာက္လံုးျဖည္လိုက္ေသာ္လည္း... စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အားလဲနာသည္... ၀မ္းလဲသာသည္... တမ်ိဳးပဲဟု ေတြးမိၾကေသာ္လည္း... ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ကူညီရုိင္းပင္းမွဳႏွင့္ လူၾကီးသူမအေပၚ ေလးစားတတ္မွဳ ယဥ္ေက်းမွဳေလးေတြေၾကာင့္ ခုလို ေစတနာေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရတာ ကံေကာင္းတာပဲဟုသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္...
ဟိုတယ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားေသာ ကားကို မွီကာ ေနာက္ေက်ာေပး ရပ္ေနေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္...
“လာ... သမီးတို႔... ဟိုမွာေစာင့္ေနတယ္... ေမာင္ရာဇာေရ... ဒီမွာ အန္တီထား.. အဲ ေဒၚေဒၚတို႔ေရာက္ျပီ”..
ေဒၚေဒၚၾကီး အသံၾကားလို႔ ထိုသူ လွည့္ၾကည့္ကာ...
“ဟုတ္ကဲ့... လာပါ... သြားဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ..”
“ဟင္... ရွင္... ရွင္... ရွင္ဘာလို႔ ကြ်န္မတို႔ေနာက္လုိက္ေနတာလဲ...?”
“ခင္ဗ်ာ?? ခင္ဗ်ားက ဒီက အေဒၚၾကီးေျပာတဲ့ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္??”
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုး အံ့ၾသျခင္း မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းေတြေမးမိၾကသည္...
သို႔ေသာ္ ဆံုေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ခံစားခ်က္ခ်င္းေတာ့ တူညီႏုိင္မည္လား....
မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ အသက္အရြယ္... အတန္းအစားမေရြး ရာဇာ့ကို ခင္မင္ၾကသည္... သီရိျဖဴဆိုေသာ မိန္းကေလးကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား....
“ငါ့ကို မမွတ္မိတာေတာ့ မျဖင္ႏုိင္ဘူး... မွတ္မိလို႔ေတာင္ ေဆးရုံလို႔ေျပာတာ... ဘာလို႔ပါလိမ့္...”
“ေအာ္... သူ အခန္းထဲလာခဲ့ဆိုတဲ့ စကားမ်ား အထင္လဲြသြားတာလား?... ဟူး...”... ႏွဳတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို ရြဲ႕ကာ ေခါင္းတစ္ခါခါျဖင့္ ရာဇာ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ေပ.... တစ္ခ်ိဳ႕ေသာမိန္းမမ်ားသည္လဲ ျပႆနာအရင္းခံကို မသိခ်င္ အျမင္ျဖင့္သာ ဦးစြာဆံုးျဖတ္တတ္ၾကသည္ပဲ...
ရာဇာ ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္း အခန္းသို႔ေလွ်ာက္အလာ... ေလွကားေကြ႔တစ္ခုမွ …
“ေမာင္ရာဇာ...!”
“ဗ်ာ...?”
ရင္းႏွီးေသာအသံတစ္ခုမွ ရုတ္တရက္ေခၚလိုက္သံၾကားသျဖင့္ ျပန္ေျဖျပီးသားျဖစ္သြားေတာ့သည္... ေနာက္မွ အသံရွင္ မည္သူျဖစ္သည္ကို အသိ၀င္လာျပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ဆက္သြားေတာ့မည္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သိပ္ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ...
ရာဇာအက်ီၤကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စုတ္ယူဆဲြထားေသာ ေဒၚထိပ္ထားခင္လက္မွ ရာဇာမလြတ္ပါေလ...
“ဟင္... ေမာင္ရာဇာ ဘယ္ေျပးမလဲ... သားေလး လႊတ္လိုက္တာမွတ္လား... ေျပာစမ္း... ဒီဟိုတယ္လဲ မင္းတို႔ စီစဥ္ထားတာမွတ္လား”
ရာဇာ ေျပးမလြတ္မွန္း သိေတာ့မွ... မ်က္ႏွာခ်ိဳသက္ရုံသာ ရွိေတာ့သည္...
“ဟီး... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ တီထားရယ္... တီထား သားက စိတ္ပူလို႔ပါ... ဘယ္မွေတာ့ မသြားပါနဲ႔ဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ္ တီထားစိတ္တိုင္းက် အေႏွာင့္အယွက္မေပးပါဘူး... ဒါေပမဲ့ အရမ္းေတာ့ အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ဗ်ာ... မင္းထက္ပိုင္က တီထားမသိေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းလိုက္ရုံပဲရွိပါတယ္...”
“ေအး... အစကေတာ့ ငါက ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးထြက္ခ်င္ရုံတင္ပါ... ခုေတာ့ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္က နည္းနည္းေျပာင္းသြားျပီ ဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ငါဘယ္သူလဲဆိုတာ တျခားလူေတြ မသိပါေစနဲ႔ေနာ္...”
“အိုေက တီထား... စိတ္သာခ်... တီထားက ထိပ္ထား ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး...”
“ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္လိုျဖစ္... သူမ်ားေတြၾကားသြားအံုးမယ္... ဟုတ္ျပီ... ဒါဆို ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္... သားေလးလဲ ငါ့ကို စိတ္မပူရေအာင္... ငါတို႔လဲ သြားရလာရ အဆင္ေျပေအာင္... မင္းလဲ ခုလို ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ငါတို႔ေနာက္ လိုက္ေနစရာမလိုေအာင္....ငါေျပာျပမယ္... ဒီလိုလုပ္..... ….........”
------------------------------------------- || ------------------------------------
အခန္းထဲကို မ်က္ႏွာဆူေအာင့္ေအာင့္ျဖင့္ ၀င္လာေသာ သီရိကိုၾကည့္ကာ...
“သီရိ ဘာျဖစ္လာတာလဲ... ပု၀ါမရခဲ့လို႔လား?”
“မဟုတ္ပါဘူးဟယ္... ဘယ္လိုလူစားမွန္းမသိ အမ ဆိုရင္ သူ႔ေဘးျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့ ယင္မေတာင္ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွား မလားမသိဘူး....”
“ဟဲ့... ဘာေတြလဲ.... ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေနတာလဲ”
ေႏြႏွင္း အေမးကို လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ မရွင္းျပႏုိင္ေသးေခ်... သီရိ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ တစ္ႏုံ႔ႏုံ႔ႏွင့္ စိတ္တိုေနမွန္းမသိ...
“ေယာက်ာၤးေတြဟာေလ တစ္ေယာက္မွ ေကာင္းတဲ့သူမရွိဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ... အိုင္ေတြ႔ရင္ ေျခ၀င္ေဆးလိုက္ရမွ... ေတြ႔သမွ် မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ေနရတာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းသြားလို႔လဲ မသိပါဘူး... အဲလို ေယာက်ာၤးေတြ မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေလ ေယာက်ာၤးယူဖို႔ စိတ္ကုန္ေလပဲ... သူ႔ခ်စ္သူ သူ႔မိန္းမမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကမာၻေပၚမွာ သနားစရာအေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လိမ့္မယ္... ဒီေခတ္မွာေလ ေယာက်ာၤးယူမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ ကိုယ့္လုပ္စားကိုယ္စားရမွေတာ့ အားကိုးရွာတယ္ဆိုတဲ့ စကားလဲ အလကားပဲ... ေအး... ကိုယ့္မွာ အပူအပင္မရွိလို႔ ဒုကၡလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေယာက်ာၤးသာေကာက္ယူလိုက္ အထုတ္နဲ႔အထည္နဲ႔ကို ပါလာမွာ...”
ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေဒါသမၾကီးတတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳၾကီး၀ါဒီ သီရိျဖဴတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါက္ကဲြသံစဥ္ေတြျဖစ္လာရျခင္း အေၾကာင္းအရာကို ေႏြႏွင္း စဥ္းစားမရျဖစ္ရင္း သီရိ ဆက္ေျပာမွာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္...
“ဒီလိုဟာ... နင္နဲ႔ ကားတိုက္မလိုျဖစ္တဲ့လူေတြေလ...”
သီရိစကားမဆက္ခင္ပင္...
“အဲဒိလူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခဲ့လို႔လား... သူတို႔ကားနဲ႔လဲ မတိုက္ပဲနဲ႔ ေဆးခန္းခေပးသြားတာ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မေျပာရေသးဘူး...”
“ကားေမာင္းလာတဲ့ လူမဟုတ္ပါဘူးဟာ... သူ႔တပည့္ေနမွာေပါ့... သူေ႒းပိုက္ဆံနဲ႔ သူေ႒းေယာင္ေဆာင္ေနလား မသိပါဘူး... ကားေမာင္းတဲ့ သူကေတာ့ သူ႔သူေ႒းထင္တာပဲ... ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္တန္႔တန္႔ပံုပါပဲ... သူပဲ အားလံုးစီစဥ္ေပးျပီး အဲေကာင္ကို လိုအပ္တာေတြ ကူဖို႔ထားခဲ့တာ... တကယ္ေက်းဇူးတင္ရမွာက အဲလူကို...”
သီရိက ဆက္ေျပာသည္..
“နင္ သတိေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္ ေဆးရုံမွာကတည္းက အဲဒိ ရာဇာဆိုတဲ့လူ... သူနာျပဳဆရာမေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းလုပ္ေနတာ ငါကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့တာ... ခုလဲ ေဟာ္တယ္က မိန္းမေတြနဲ႔ ရွဳပ္ရွဳပ္ရွက္ရွက္လုပ္ေနျပန္ျပီ... ဒါေတာင္ ငါနဲ႔ ကံဆံုလို႔ လုပ္လိုက္ေသးတယ္”
“ဟုတ္ပါျပီ... သူငယ္ခ်င္းၾကီးကလဲ စိတ္မတိုစဖူးတိုေနတာ... ကိုယ္နဲ႔လဲ ဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး... ဘာေတြဒီေလာက္ စိတ္ဆိုးစရာရွိလဲ...? တကယ္ပဲ ကံဆံုေနလား မသိဘူးေနာ္”
ေႏြႏွင္း၏ စေနာက္ေနာက္ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သီရိ မခံခ်င္သလိုလို အိုးမလံုသလိုလိုျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ နားလည္ရခက္ျဖစ္သြားသည္...
“ဟာ... နင္ကလဲ.. သိပါတယ္ ငါနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး... အဲလို လူစားမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္မရလို႔ေျပာတာပါ...”
သီရိမ်က္လံုးပုတ္ခတ္ကာ ျငင္းဆန္လိုက္သည္...
“အဲလိုပဲျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္... အဲလိုလူမ်ိဳးကို ၾကည့္မရဘူး...”
-------------------------------------- || ------------------------
ေနာက္ေန႔ မနက္ …
ေဟာ္တယ္မွ ေကြ်းေမြးေသာ ဘူေဖး မနက္စာ စားသံုးရင္း...
“သမီးတို႔ကိုေျပာရအံုးမယ္... ခရီးသြား လူငယ္တစ္ေယာက္ကကြယ္ သူလဲ မႏၱေလး ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္က ဘုရားေတြအပါအ၀င္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာေရာ... ေဒၚေဒၚတို႔လို လူၾကီးေတြကို တပါတည္း သူနဲ႔အတူ ေခၚျပီး ဘုရားဖူးပို႔ ကုသိုလ္ယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာလို႔ အဲဒါ သေဘာတူလိုက္တယ္ကြယ္... သူငယ္ေလးပံုကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိမဲ့ပံုေလးပါပဲ... သူကုသိုလ္ယူခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လဲ လူၾကီးေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေပါ့... သမီးတို႔ပါ လိုက္ခဲ့ေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့...” ဟု ၂ေယာက္လံုးျဖည္လိုက္ေသာ္လည္း... စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အားလဲနာသည္... ၀မ္းလဲသာသည္... တမ်ိဳးပဲဟု ေတြးမိၾကေသာ္လည္း... ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ကူညီရုိင္းပင္းမွဳႏွင့္ လူၾကီးသူမအေပၚ ေလးစားတတ္မွဳ ယဥ္ေက်းမွဳေလးေတြေၾကာင့္ ခုလို ေစတနာေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရတာ ကံေကာင္းတာပဲဟုသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္...
ဟိုတယ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားေသာ ကားကို မွီကာ ေနာက္ေက်ာေပး ရပ္ေနေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္...
“လာ... သမီးတို႔... ဟိုမွာေစာင့္ေနတယ္... ေမာင္ရာဇာေရ... ဒီမွာ အန္တီထား.. အဲ ေဒၚေဒၚတို႔ေရာက္ျပီ”..
ေဒၚေဒၚၾကီး အသံၾကားလို႔ ထိုသူ လွည့္ၾကည့္ကာ...
“ဟုတ္ကဲ့... လာပါ... သြားဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ..”
“ဟင္... ရွင္... ရွင္... ရွင္ဘာလို႔ ကြ်န္မတို႔ေနာက္လုိက္ေနတာလဲ...?”
“ခင္ဗ်ာ?? ခင္ဗ်ားက ဒီက အေဒၚၾကီးေျပာတဲ့ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္??”
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုး အံ့ၾသျခင္း မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းေတြေမးမိၾကသည္...
သို႔ေသာ္ ဆံုေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ခံစားခ်က္ခ်င္းေတာ့ တူညီႏုိင္မည္လား....
