လီမင္ဟိုနဲ႔ က်မ..

၂၄ ရက္ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉ မွာ Boy over flower နဲ႔ လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ မင္းသားေခ်ာ လီမင္ဟိုတစ္ေယာက္ ETUDE မိတ္ကပ္ဆိုင္ ပရိုမိုးရွင္းအတြက္ စကာၤပူကိုလာမယ္ဆိုတာကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာလို႔ သတင္းရခဲ့တယ္... အဲဒိဆိုင္က ၂၀၀ေက်ာ္ဖိုး၀ယ္ရင္ ပထမဆံုး အေယာက္ ၁၀၀ ကို လီမင္ဟိုနဲ႔အတူ St. Jame မွာ close door Club ကို သြားဖို႔ လက္မွတ္ရမယ္လို႔လဲေျပာတယ္... အစက သြား၀ယ္မလို႔ စိတ္ကူးမိေသးတယ္.. ေနာက္ေတာ့ သတင္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္က သူသြားစံုစမ္းျပီးျပီ အဲဒိ အေယာက္ ၁၀၀ က ျပည္႔သြားတာ ၾကာေပါ့တဲ့...

ေနာက္ျပီး ပလာဇာ စကာၤပူရားမွာ လီမင္ဟိုရဲ႕ ေတြ႔ဆံုပဲြရွိတယ္တဲ့ေလ... ဒါနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းသြားေစာင့္ရင္ေကာင္းနိုး... ပလာဇာ စကာၤပူရားမွာ သြားၾကည့္ရင္ေကာင္းနိုးျဖစ္ေနမိတယ္... မၾကီးမငယ္နဲ႔ ကေလးေတြၾကားတိုးရမွာလဲ ရွက္စရာေလ...

အမွန္ေတာ့ လီမင္ဟိုကို အရမ္းအၾကိဳက္ၾကီး မဟုတ္ေပမဲ့... မေဗဒါရဲ႕ စကာၤပူလာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး တစ္ခုက မျပည့္ေသးလို႔ လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုပါပဲ... ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ မိဘေတြက စကာၤပူလာဖို႔ အတင္းစာေမးပဲြေျဖခိုင္းေတာ့ လံုး၀မလာခ်င္ခဲ့ဘူးေလ... အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက စကာၤပူလို႔မ်ား အသံၾကားရင္ ေသာကမ်က္ရည္ ဘူးသီးလံုးေလာက္ထြက္တာေပါ့... ဒါေပမဲ့ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက Boy over flower ရဲ႕ ထိုင္၀မ္ version "Meteor Garden" ကို အရမ္းၾကိဳက္ေနတဲ့အခ်ိန္... အဲဒိထဲက မင္းသားေတြအေၾကာင္းလိုက္ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့... သူတို႔ေတြ စကာၤပူမွာ စတိတ္ရွဳိးလာလုပ္တာတို႔ စကာၤပူကို လာတာတို႔ေတြ သြားေတြ႔ေတာ့... ဒီလိုစဥ္းစားမိတယ္...
" ငါ ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ေတာ့ ဒီလို International Stars ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိဘူး... စကာၤပူသြားရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးရွိေသးတယ္" ဆိုျပီး အဲဒိအခ်ိန္ကေနစျပီး စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး လာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ...

ဒါေပမဲ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ခဲ့ပါဘူး... ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသြားရ... Part Time အလုပ္ေျပးရ... Project လုပ္ရနဲ႔... ထိုင္၀မ္ F4 စကာၤပူလာတာလဲ သိလိုက္ပါတယ္.... Part Time အလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ေနလို႔ အလုပ္ပဲ သြားလိုက္တယ္... သူတို႔ ရွဳိးပဲြၾကည့္ဖို႔ကလဲ အဲဒိတုန္းက အနိမ့္ဆံုအတန္းေတာင္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေက်ာ္တယ္ဆိုေတာ့ မၾကည့္နိုင္ခဲ့ဘူး... ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ေျပာသမွ်လဲ ငါနားလည္တာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုျပီး စိတ္ေျဖခဲ့ရတယ္... တီဗီြထဲကေနၾကည့္ရင္ ပိုေတာင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ရေသးတယ္ေပါ့...

ခုလဲ လီမင္ဟိုကလာတယ္ဆုိေတာ့ အၾကိဳက္ၾကီးမဟုတ္ပင္မဲ့... ခုလို International Stars ကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိတယ္ေလ... ပိုက္ဆံလဲ ခုအေတာ္အတန္ သံုးနိုင္ျပီဆိုေတာ့... ကိုယ့္ထက္ဆိုးတဲ့သူေတြက မ်ားေနတယ္... အဲဒိေန႔က ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳမလို႔ပဲ... သိေနပါတယ္... သူ႔ကို ၾကိဳက္တဲ့ စလံုးက Fun ေတြနဲ႔ တိုးေ၀ွ႕ေနရမယ္ဆိုတာ... ေနာက္ျပီး လူကလဲ ေနသိပ္မေကာင္းတာေရာ... တက္လက္စ သင္တန္းကလဲ ရွိေနတာေရာဆိုေတာ့... သင္တန္းပဲ သြားလိုက္ပါတယ္... ဒါပဲ မွန္သြားတယ္ေျပာရမလားမသိဘူး... ေအာက္က ဗီြဒီယိုေတြသာ ၾကည့္ၾကည့္ေပေတာ့... ကုိယ္သြားရင္ အသက္ေတာင္ ျပန္ပါလာပါ့မလားမသိဘူး...
ဟင္း... ဟင္း.... Paris Hilton ေလာက္ခ်မ္းသာလို႔ကေတာ့ လီမင္ဟုိကို အိမ္ဖိတ္ျပီး ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထည္းကို ေဖ်ာ္ေျဖခိုင္းမယ္...

လီမင္ဟို ခ်ိဳင္ကီေလဆိပ္ေရာက္ပံု

OMG! he is soooo tall. Did u guys see he alone is stunning in the middle of everyone. Can see him clearly cos he is tall. So let's continues next place.....

လီမင္ဟို ပလာဇာ စကာၤပူရာ Etude House မွာ...



ဒါကေတာ့ လီမင္ဟိုကို အင္တာဗ်ဴး..

The Island - Movie

ၾကည့္ျပီးတာေတာ့ ၾကာပါျပီ... ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ ၾကည့္ျပီးေလာက္ျပီ... 2005 ေလာက္ထဲက ထြက္တဲ့ ကားပါ... ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ... ဒါေပမဲ့ ၾကိဳက္လို႔ ေရးအံုးမယ္... သိပၸံဇာတ္လမ္း သည္းထိပ္ရင္ဖို Action ကားေလးပါ...Ewan McGregor နဲ႔ Scarlett Johansson တို႔ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားၾကပါတဲ့ The Island ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားပါ... ဇာတ္လမ္းက ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္မယ္... ဒါေပမဲ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္...

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း...

အခ်ိန္ကား ၂၀၁၉ ခုနွစ္ပါ... လင္ကြန္ ဆစ္ အဲကို (Lincoln Six Echo) နဲ႔ ေဂ်ာ္ဒန္ တူး ဒယ္လ္တာ (Jordan Two Delta) တုိ႔ဟာ ညစ္ညမ္းမွဳကင္းတဲ့ လူသားအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက လူသား၂ဦးပါ... သူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းကို အုပ္ခ်ဳပ္သူကေတာ့ Dr. Merrick ဆိုတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္... သူတို႔ ဟာ စတင္ ေမြးလာတည္းက တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေနရျပီး သူတို႔ကို ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုၾကီးရဲ႕ အျပင္ကိုလဲ တစ္ခါမွ မထြက္ဖူးပါဘူး... အျပင္ထြက္ရင္ ညစ္ညမ္းသြားမယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူက ေျခာက္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စဲြေနခဲ့ပါတယ္... သူတို႔ဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဟင္းပမာဏပဲစားရတယ္... အားကစားေတြပံုမွန္လုပ္ရတယ္... အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုဆင္တူကို ၀တ္ရတယ္... ဘာမွန္းမသိတဲ့ ပိုက္လိုင္းေတြကို ေဆးထိုးတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္... ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ အျပဳအမူကို အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းခံရတယ္... သူတို႔အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ညစ္ညမ္းမွဳေတြကင္းျပီးေနထိုင္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွန္းလဲ ေသခ်ာမသိတဲ့ The Island ဆိုတဲ့ ေနရာကို သြားရဖို႔ ေပါက္မဲကိုပဲ အျမဲေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတယ္... The Island ကို သြားရဖို႔ မဲေပါက္တဲ့ သူက သူတို႔ထဲမွာ ကံေကာင္းတဲ့လူဆိုျပီး အျမဲအားက်ခံရတယ္...

လင္ကြန္ဟာ တျခားသူေတြနဲ႔ အတူအလုပ္လုပ္ျပီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔အေတြးအေခၚေတြက တျခားသူေတြအလယ္မွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္တယ္... သူ႔မွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္... သူ႔မွာ သူတို႔လို the Island ကိုသြားဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူမဟုတ္ပဲ ကြန္စရက္ရွင္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အျပင္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္... လင္ကြန္က တျခားသူေတြထက္ အသိဥာဏ္ပိုရွိျပီး အျမဲစဥ္းစားေနတတ္တယ္... ဥပမာ.. ဘာေၾကာင့္ ငါတို႔က အျဖဴခ်ည္းပဲ ၀တ္ရတာလဲ... ငါတို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ေဆးထိုေနတဲ့ ပိုက္လိုင္းေတြက ဘယ္ကိုသြားတာလဲ... ျပီးေတာ့ သူ႔မွာ ထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြလဲ ခဏခဏမက္တယ္...

တစ္ေန႔ သူခိုးသြားေနက် ကြန္စရက္ရွင္ ဧရိယာကေန ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို ရွာေတြ႔သြားရာကေန... The Island ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားတယ္... The Island သြားဖို႔ မဲေပါက္တဲ့ သူတို႔ထဲက လူ၂ေယာက္ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ျပီး Organ Harvesting လုပ္တာကို သူေတြ႔သြားတဲ့အခါမွာ... သူ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ The Island သြားဖို႔ လတ္တေလာမွာမွ မဲေပါက္ထားတဲ့ Jordan Two Delta ကို အရမ္း စိုးရိမ္သြားခဲ့ျပီးေနာက္ သူတို႔ ၂ေယာက္ ဒီအဖဲြ႔အစည္းကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္...

သူတို႔ အျပင္ေလာကကိုေရာက္သြားခ်ိန္က်ေတာ့မွ... အျပင္ေလာကဟာ သူတို႔ကို ေျခာက္ထားသလို ညစ္ညမ္းမွဳမရွိပဲ အသက္ရွင္သန္နိုင္တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္... ကြန္စရက္ရွင္ အလုပ္သမား သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကူညီ ရွင္းျပခ်က္နဲ႔ သူတို႔ဟာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလူေတြရဲ႕ Clone ေတြဆိုတာကို သိရွိခဲ့ရတယ္... Dr. Merrick ဟာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ သူေ႒းေတြကို Clone လုပ္တယ္လို႔ မေျပာပဲ Organ ေတြကို အပင္စိုက္သလို တစ္ခုခ်င္းစိုက္တယ္... သူတို႔မွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးလို႔ ညာခဲ့တယ္... အဲဒိအတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ ဒီလိုဒုကၡကလြတ္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ Clone ပိုင္ရွင္ သူေ႒းေတြကို သြားေရာက္ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...

သို႔ေသာ္ သူတို႔ Clone ပိုင္ရွင္ေတြဟာ သူတို႔ထင္ခဲ့သလို သူတို႔ကို မကူညီခဲ့ပဲ ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး Dr. Merrick ထံ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့အခါ.........

သူတို႔၂ေယာက္လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လို ရုံးကန္ခဲ့ၾကသလဲ... ကိုယ့္ပိုင္ရွင္ Clone ပိုင္ရွင္ကလဲ သူတို႔ဘက္မပါ... Dr.Merrick ကလဲ စစ္တပ္လို ရွာေဖြေရးတပ္ၾကီးနဲ႔ သူတို႔ကို ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေနတဲ့ၾကားမွာ သူတို႔ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသလဲ... လူေတြဟာ ကိုယ္အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုရုံးကန္ခဲ့ၾကသလဲ... က်န္ေနတဲ့ Clone ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို သူတို႔ဘယ္လို ကယ္တင္ခဲ့ၾကသလဲ... ဆိုတာကို တစ္ကြက္မွ ပ်င္းစရာမေကာင္းေအာင္ ရိုက္ျပခဲ့ပါတယ္... ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ဆက္လက္ရွဴစားပါ... (ရွဳစားျပီးေသာ သူမ်ားလဲ ထပ္ရွဳစားပါ... လင့္ေတာ့မေမးပါနဲ႔.. ကိုယ္ေတာင္ သူမ်ားေဒါင္းလုပ္လုပ္လာတာကို အလကား ၀င္ၾကည့္တာပါ... ဟတ္... ဟတ္)



သံုးသပ္ခ်က္...
(ခုခ်ိန္ကစျပီး Spoiler ေတြစပါေတာ့မယ္... Spoiler မၾကိဳက္သူမ်ား ဆက္မဖတ္ၾကပါရန္...)

ဒီကားကို ၾကည့္ျပီး သဘာ၀ကို လြန္ဆန္ျပီး Clone လုပ္တာဟာ မေကာင္းဘူး လို႔ ျမင္မိတယ္...
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို အသက္လို႔ မသတ္မွတ္ပဲ Clone လုပ္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ေသြးသားနဲ႔ လူေတြကို Product ေတြလို႔ သေဘာထားျပီး သံုးႏွဳန္းထားတာကိုၾကည့္ျပီး အေတာ္ေလး ဂရုဏာသက္မိတယ္...
လူကေန ေမြးထားတဲ့ တကယ့္လူအစစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္... Clone ကေန ျဖစ္လာတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္.. ခံစားတတ္တဲ့ ေသြးသားနဲ႔မို႔ သူတို႔ဟာလဲ လူေတြပဲ... အဲဒိအတြက္ အားလံုးဟာ ကိုယ္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားၾကတယ္...
လူ႔ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွ မသိေသးတဲ့ Clone က အားကိုးတၾကီး သူ႔ Clone ပိုင္ရွင္ဆီသြားေတာ့ သူထင္သလို ျဖစ္မလာပဲ အလိမ္ခံရပံု... ျပီးေတာ့ သူတို႔ ၂ေယာက္ကို ဘယ္သူ အတုအစစ္မွန္းခဲြမရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂ေယာက္လံုးက အသက္ရွင္ဖို႔ကို ရုံးကန္ၾကပံုက သင္ခန္းစာရစရာေကာင္းတယ္... ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ခ်င္ၾကတာပဲေလ...
ေနာက္ျပီး ေနာက္ဆံုးခန္းနားမွာ သူတို႔ကို လိုက္ဖမ္းေနတဲ့ တပ္ထဲက ကပၸလီၾကီးက မင္းသမီးလက္က အပူနဲ႔ကပ္ျပီး အမွတ္အသားလုပ္ထားတဲ့ အမာရြတ္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူ႔ငယ္ဘ၀တုန္းကလို လူကို လူလုိ႔သတ္မွတ္မခံခဲ့ရပဲ အမွတ္အသားလုပ္ခံခဲ့ရတာနဲ႔ သြားကိုယ္ခ်င္းစာမိျပီး သူတို႔ဘက္ပါသြားခဲ့တယ္... ဒါကိုၾကည့္ျပီး ေလာကမွာ လူဆန္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစာခ်က္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုတာ ရွိသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္...

အဲဒိကားမွာ ၾကိဳက္တဲ့ Dialog ေတြရွိတယ္...
မင္းသားက သူ႔ရဲ႕ ၁ဦးတည္းေသာ လူသူငယ္ခ်င္း Mac နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခန္းမွာ...
Mac က god ဆိုတဲ့ စာလံုးကို စကားမွာေျပာရင္းပါသြားေတာ့..
မင္းသားက "what's God?" လို႔ေမးတယ္...
Mac ျပန္ေျဖပံုက ရီရတယ္... " Well, you know when u want something really bad and u close your eyes and wish for it? God's the guy that ignores you." ဟား.. ဟား...

သူတို႔ ၂ေယာက္ထြက္ေျပးလြတ္လာျပီး Mac ဆီေရာက္လာၾကတယ္...
အဲဒိလူက သူတို႔ဟာ clone ေတြျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့...
မင္းသမီးက သူ႔ ငယ္ဘ၀ကို သူသိေၾကာင္း ျပန္ျငင္းတ့ဲအခါမွာ... မင္းတို႔ဟာ Memory Imprint လုပ္ခံထားရေၾကာင္း Mac က ျပန္ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး Clone ၂ေယာက္က စိတ္ပ်က္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၾကတယ္... အဲဒိအခါ သူေျပာလိုက္ပံုက...
"Don't look at me like that... At least U have bike.. Wanna trade your rosy memory implants for my shity Childhood, Be my guest"

ေနာက္ျပီး... မင္းသမီးကေမးတယ္..
"Why doesn't Merrick want our owners to know that we are alive?" ဆိုေတာ့...
Mac ရဲ႕ အေျဖက ထိထိမိမိနဲ႔ ရွင္းတယ္... "Just because people wanna eat burger,doesn't mean they wanna meet the cow" .... ဟား.. ဟား.. ရွင္းတယ္ေနာ္..

ဒီကားဟာ ဟိုးအရင္က ရုပ္ရွင္ the Clonus Horror ဆိုတာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ပံုခ်င္း တစ္ပံုစံတည္းတူေနတဲ့အတြက္ Copy Right နဲ႔ ညိျပီး တရားစဲြျခင္းခံခဲ့ရေသးတယ္... ၁ million doller ေလွ်ာ္လိုက္ရတယ္ၾကားတယ္... ကုန္က်စားရိတ္ $126 million ျဖစ္ခဲ့ျပီး.. United State Box office မွာ $36 million ပဲရခဲ့တယ္...ဒါေပမဲ့ တစ္ကမာၻလံုးမွာျပသခဲ့ေတာ့ $163 Million ရရွိခဲ့တယ္လို႔သိရတယ္... (source from Wiki)

သူငယ်ချင်းသည် လေပြေ

Photo Credits http://www.quotesarcade.com/graphics/friendship/friendship_quotes_graphics_b5.gif

မြစ်လို့သာခေါ်တယ် ရေငံတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ရေသေမြစ်ကြီးကို ငေးမောရင်း မရည်ရွယ်ပဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ရှိုက်လိုက်မိတယ်... သြော် စဉ်းစားကြည့်တော့လဲ... ဒီကိုရောက်လာကတည်းက အချိန်အခါမရှိပဲ ရွာတတ်တဲ့ ကွက်ကြားမိုးရယ်... ကမ္ဘာစစ်ဖြစ်နေသလားလို့ ထင်ရလောက်တဲ့ မိုးခြိမ်းသံတွေရယ်... အနှစ်သာရမရှိတဲ့ မြှောက်ပင့်စကားတွေရယ်... မျက်နှာဖုံးပေါ်က ခပ်ပေါ့ပေါ့အပြုံးတွေရယ်... သူဘယ်သူလဲဆိုတာထက် သူဘာကောင်လဲ သူ့ဆီကဘာအကျိုးအမြတ်ရနိုင်လဲ ဆိုတဲ့ အကြည့်တွေရယ်... အို.. နောက်ဆုံး သစ္စာရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ ပိတောက်တွေတောင် မိုးရွာပြီးတိုင်း တစ်နှစ်ပတ်လုံး ပွင့်နေကြလေရဲ့... ဒီလိုနဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ပျောက်ဆုံးနေခဲ့တာ အတော်ကြာပြီပေါ့... ဟန်ဆောင်မျက်နှာဖုံးတွေ တတ်ထားတဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေဟာ အကောင်းဆုံး သရုပ်ဆောင်ဆုရသွားတဲ့ မင်းသမီးထက်တောင် သရုပ်ဆောင်ပိုကောင်းလွန်းနေတော့ ကျမဝေခွဲရခက်ခဲ့တယ်... ဘယ်သူအစစ်လဲ ဘယ်သူအတုလဲလို့ ဝေခွဲရအောင် ကျမကိုယ်တိုင်ရော စစ်သေးရဲ့လား...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ။ ~~~~~~~~~~~~~~~

"ကျန်းမာရွှင်လန်းပါစေ ဆရာမ"

ဘယ်ကျောင်းနဲ့မှ မတူတဲ့ နှုတ်ခွန်းဆက်သံဟာ ကျမတို့ ကျောင်းသားချင်းတွေအတွက်တော့ စကားဝှက်လေးတစ်ခုလို ကွဲပြားနေစေခဲ့ပါတယ်... ဒီနှုတ်ဆက်သံလေးကို ကြားတာနဲ့ ဒါငါတို့ကျောင်းက ကျောင်းသားပဲလို့ သိသာထင်ရှားစေပါတယ်... နောက်ပြီး တခြားကျောင်းတွေလို အတော် အညံ့မခွဲပဲ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ဒီအတိုင်း ဒီသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သူငယ်တန်းက ၁၀ တန်းထိ ၁၁ နှစ်လုံးလုံးပြန်တွေ့ခွင့်ရတာလဲ ကျမတို့ကျောင်းပဲရှိမယ်ထင်ပါတယ်... ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ စာပေမှာ အားနည်းတဲ့လူနဲ့ အားကောင်းတဲ့ သူကို ခွဲထားလိုက်ရင် အားနည်းသူက နည်းသထက်နည်းလာမှာ စိုးတဲ့အတွက်ပါ... ဒါကြောင့် တော်တဲ့သူက ညံ့တဲ့သူကို တပါတည်းဆွဲခေါ်နိုင်စေရန်အတွက် ရောထားခြင်းဖြစ်မယ်လို့ ကျမထင်ပါတယ်...

ယောကျာင်္းလေး မိန်းကလေးရောတဲ့ တစ်နေကုန်ကျောင်းဖြစ်တာကြောင့် နှစ်တွေ ကြာလာတာနဲ့ အမျှ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက်သိပြီး တကယ်ကို မောင်နှမတွေလိုပဲ ရင်းနှီးမှုတွေလဲ ပိုခဲ့ကြပါတယ်... မနက် ကိုးနာရီ ၁၅ ကျောင်းခေါင်းလောင်းထိုးချိန်မှာ တူတူဘုရားရှိခိုးခဲ့ကြတယ်... စာသင်ချိန်မှာ တူတူ စာသင်ခဲ့ကြတယ်... စာမေးချိန်မှာ တူတူရင်ခုန်ခဲ့ကြတယ်... ထမင်းစားချိန်မှာ တူတူထမင်းစားခဲ့ကြတယ်... ညနေ ကျောင်းဆင်းချိန် ၃နာရီ ၁၅ မှာ တူတူ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်.. (ဒီနေရာမှာ တူတူဆိုတာ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်မှာ လုပ်ဆောင်ချက်တူတာကို ပြောတာဖြစ်ပြီး... တစ်စားပွဲတည်း ထမင်းစားတယ်... တစ်စားပွဲတည်းစာကျက်တယ်... တစ်လမ်းတည်း အိမ်ပြန်တယ်ကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ...)

လူပေါင်း ၈၀ ကျော်ရှိတဲ့ ကျမတို့ အတန်းထဲမှာ လူတိုင်းနဲ့ ရင်းနှီးပေါင်းသင်းမနေဖြစ်ခဲ့ပင်မဲ့ ဘယ်သူဟာ ဘယ်လိုအကျင့်ရှိလဲ ဆိုတာ ငယ်ငယ်ထဲက တူတူကြီးပြင်းလာတဲ့အတွက် ဘယ်သူနဲ့မှ စိမ်းတယ်ရယ်လို့မရှိခဲ့ပါဘူး... ကျမတို့ စာသင်နှစ်မှာ ကျမတို့က ထိပ်ဆုံးတန်း အေခန်းဆိုပေမဲ့... တခြားအတန်းတွေနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် အမြဲ ဘိတ်ရလို့ ဆရာမတိုင်းအော့ကျောလန်အတန်းလဲ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်... ရန်ဖြစ်ပြီလားဟေ့ဆိုလဲ ကျမတို့အတန်းပဲ... စာမေးပွဲအမှတ်ထွက်လို့ အမှတ်ပေါင်းတွေ ယှဉ်လိုက်လဲ ကျမတို့အတန်းက အနည်းဆုံးပဲ... ညနေသူများအတန်းတွေ ကျောင်းဆင်းလို့ တစ်တန်းလုံး ခုံပေါ်တက်လက်မြှောက်နေရတယ်ဆိုလဲ ကျမတို့အတန်းပါပဲ... ဒါပေမဲ့လေ ပြန်စဉ်းစားလိုက်တိုင်း ဒီအတန်းထဲမှာနေခဲ့ရလို့ ကျမဘယ်တုန်းကမှ နောင်တမရခဲ့ပါဘူး... ဒီသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆုံခဲ့ရတဲ့ ဒီကျောင်းခန်းဟာ ကျမအတွက်တော့ အမှတ်ရစရာတွေ အများကြီးပဲပေါ့...

ဘာပဲပြောပြော ဒီအတန်းထဲမှာ မျက်နှာဖုံးပေါ်က အပြုံးတွေမရှိခဲ့ဘူး... မုသားတွေနဲ့ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ မြှောက်ပင့်စကားတွေ မရှိခဲ့ဘူး... ပကတိရိုးသားတဲ့ ခင်မင်မှုတွေပဲ ရှိခဲ့တယ်... အော်... လွန်ခဲ့တဲ့ ၈နှစ်ကာလ တုန်းကအထိပေါ့...................

~~~~~~~~~~~~~ ။ ~~~~~~~~~~~~

Facebook က inbox ထဲမှာ message ရောက်နေတာတွေ့တော့ နည်းနည်းအံ့သြသွားတယ်... ဒါနဲ့ အမြန်ဖွင့်ဖတ်ကြည့်မိတယ်... ငယ်ငယ်က အတန်းထဲက သူငယ်ချင်း xxxxxx ဖြစ်နေတယ်... သူက ကိုယ်ပိုင် website ရှိလို့ ရှားရှားပါးပါး အဆက်သွယ်ပြန်ရထားတဲ့ ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းပေါ့... ရန်ကုန်က ဆေးကျောင်းရသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းတချို့နဲ့တော့ အွန်လိုင်းမှာ ပြန်တွေ့ပင်မဲ့ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်မအားကြတာနဲ့ အွန်လိုင်းရှိတယ်သာ ကြည့်ပြီး မချက်ဖြစ်ကြပါဘူး...

ဒီတစ်ခါတော့ Message ထဲမှာ သူငယ်ချင်းက သူ အင်္ဂလန်ကိုအပြန်မှာ စကာင်္ပူကို ဝင်ပြီး အေ ခန်းက စကာင်္ပူရောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းအားလုံးကို စုပြီး Gathering လေးလုပ်မယ်လို့ပြောထားတယ်... ကျမအပြင် သူနဲ့ အဆက်အသွယ်ရနေတဲ့ တခြား အေ ခန်းက ယောကျာင်္းလေးတွေရှိတယ်တဲ့... ကျမလဲ သိတဲ့သူရှိရင် ခေါ်ခဲ့ပါတဲ့... ဒါဟာ ၈နှစ်အတွင်းမှာ ပထမဆုံး ကျမတို့ ပြန်ဆုံရခြင်းပေါ့....

အဲဒိနေ့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ရမှာမို့ အတိုင်းမသိဝမ်းသာနေမိတယ်... ငယ်ငယ်က အတန်းထဲမှာ စကားလေးလုံးကွဲအောင်တောင် မပြောဖူးပေမဲ့ ဘယ်သူက ဘာအကျင့်ရှိတယ်... ဘယ်လိုဆိုတာတော့ မေ့လို့မရခဲ့ပါဘူး... ပြန်တွေ့ရင် မှတ်မိပါ့မလားလို့လဲ စိုးရိမ်စိတ်ပိုခဲ့မိပါတယ်... ဖုန်းစကားပြောကြည့်တော့ ဖုန်းထဲက အသံတွေကတော့ ဟန်ဆောင်မှုကင်းပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိလှပါတယ်... အေ ခန်းက မိန်းကလေး ၂ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျမနဲ့ ကျမရဲ့သူငယ်ချင်း ချိန်းပြီး သူတို့နဲ့ ချိန်းထားတဲ့ Raffle city က Starbuck ကော်ဖီဆိုင်ကို ရောက်တော့ ထင်မထားတဲ့ အတန်းဖော်တွေကိုပါ တွေ့လိုက်ရပါတယ်... တချို့လဲ ဝလာတယ်... တချို့လဲ အရပ်တွေရှည်လာတယ်... ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မပြောင်းလဲတာကတော့ အားလုံးရဲ့ ပကတိရိုးသားတဲ့ အပြုံးတွေပါပဲ...

အဲဒိနေ့က ထူးထူးခြားခြား စကာင်္ပူမှာ နေတာသာ ကြာတယ် ကျမတစ်ခါမှ မလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာတွေ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်... ပထမဆုံး ကျမတို့နေ့လည်စာစားရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောကြတယ်... လတ်တလော အခြေအနေတွေကို မေးကြတယ်... ငယ်ငယ်ကလို ဘာစာတွေရပြီလဲဆိုတဲ့ topic ကနေ ခုတော့ ဘာအလုပ်လုပ်နေလဲ... ဘယ်သူတွေကတော့ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီလဲ ဆိုတဲ့ Topic တွေဖြစ်လာလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အသက်ကြီးလာပြီဆိုတာတော့ သတိထားလိုက်မိသေးတယ်... နောက်တော့ explanade ဘက်သွားမယ်ဆိုပြီး တိုက်စီပေါ်ရောက်မှ အင်္ဂလန်သားက Singapore Flyer ကြီး စီးရအောင်ဆိုလို့ အားလုံး စိတ်တူကိုယ်တူ စီးဖြစ်ခဲ့ကြတယ်... စကာင်္ပူမှာ နေနေတဲ့ ကျမတို့အားလုံးကိုမေးကြည့်တော့ ကျမအပါအဝင် တစ်ယောက်မှ မစီးဖူးကြဘူး... ဒီလိုနဲ့ Singpore flyer ရဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံကို ၈နှစ်ကြာ ကွဲကွာနေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဖန်တီးဖြစ်ခဲ့တယ်...

နောက်... explanade ဘက်ကို လမ်းလျှောက်ရင်း တခါမှ ထိုင်မကြည့်ဖူးတဲ့ အဲဒိက evening Free show ကိုလဲ သူတို့နဲ့ ထိုင်ကြည့်ဖြစ်ခဲ့တယ်... အမှတ်အရဆုံးကတော့ တစ်ခါမှ မစီးဖူးတဲ့... စီးဖို့လဲ စိတ်ကူးမရှိခဲ့ဖူးတဲ့... Singapore River ထဲက မော်တော်ဘုတ်ကို အင်္ဂလန်သားရဲ့ ဆန္ဒကို ဖြည့်စည်းရင်း အားလုံး တပျော်တပါးစည်းဖြစ်ခဲ့ကြတယ်... စီးကြည့်တော့လဲ မဆိုးပါဘူး... မော်တော်ထဲက အမြင်ကတော့ ခါတိုင်း မြင်နေကျထက် တစ်မျိုးတော့ ဆန်းပါတယ်... ဘာပဲပြောပြော ကျမ ဒီအရာတွေကို တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတာ သူတို့နဲ့ အမှတ်တရဖြစ်ဖို့ တမင်ချန်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကျမရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ မှတ်မှတ်ရရ ထင်ကျန်နေအုံးတော့မှာပါ...

အချိန်မလောက်တဲ့အတွက် ဆန်တိုဇာ East Coast လိုက်ပို့ပေးချင်ပင်မဲ့ ဒီမှာတင်ရပ်ပြီး အားလုံး စီးတီးဟော ပင်နီဇူလာပလာဇာရှေ့မှာ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ်... ထမင်းဘယ်မှာစားမလဲ တိုင်ပင်နေတာနဲ့တင် အင်္ဂလန်က သူငယ်ချင်းကိုတောင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် goodbye မပြောနိုင်ခဲ့ဘူး... ဒါလဲကောင်းပါတယ်... Goodbye ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်လို့ နောက်ပြန်မတွေ့မဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာ... ဒီလိုပဲ ယုံကြည်ထားတယ်... ကျမတို့ အမှတ်ရနေသ၍ အမြဲနီးစပ်နေမဲ့ ပတ်သတ်မှုတစ်ခုပဲမဟုတ်လား...

ဒီလိုနဲ့ နောက်ရက်တွေမှာ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်... ကိုယ့်ဆိုင်ရာ ကိုယ်ပြန်သွားကြပင်မဲ့... လွန်ခဲ့တဲ့ ၈နှစ်ကလို အဆက်သွယ် မပြတ်ရလေအောင် Facebook မှာ ကျမတို့ အတန်းအတွက် သီးသန့် Group လေးတစ်ခုဖွဲ့ပြီး နိုင်ငံပေါင်းစုံမှာရောက်နေတဲ့ အေခန်းက သူငယ်ချင်းတွေအတွက် စုံစည်းရာလေးတစ်ခုကို ဖန်တီးခဲ့တယ်... Facebook ကျေးဇူးကြောင့်ပဲ နောက်ထပ် နောက်ထပ် အဆက်သွယ်ပြတ်နေခဲ့တဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေအများကြီးနဲ့ အဆက်သွယ်ပြန်ရခဲ့တယ်... ခုဆို မန်ဘာ ၃၄ ယောက်ရှိတဲ့ ကျမတို့ အဖွဲ့လေးဟာ အတော်လေးစိုပြေနေလေရဲ့... ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဖွင့်ထားတဲ့ ကျမရဲ့ မဗေဒါဘလော့လေးကိုလဲ ခုဆို အားလုံးသိကုန်ကြလေရဲ့... စကာင်္ပူရောက် အေတန်းသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တော့ ခဏခဏတွေ့ဖြစ်သေးလေရဲ့...

~~~~~~~~~~~ ။ ~~~~~~~~~

ရေငံတွေပြည့်နေတဲ့ ရေသေစကာင်္ပူမြစ်ကြီးကို ငေးကြည့်ရင်း ကျမမျက်နှာပေါ် အပြုံး တစ်ချက်ပွင့်သွားခဲ့တယ်... ဘေးလူတွေ မမြင်အောင် အမြန်ပြန်သိမ်းလိုက်ပင်မဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ ပေ့ါပါးလန်းဆန်းနေတယ်... သရုပ်ဆောင်ကောင်းတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းကြား လူမှုရေးဆိုတာအတွက် ကျမလဲ လိုက်သရုပ်ဆောင်နေရပင်မဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုရှိလာတယ်... အရင်က ငါများတစ်ခုခုမှားနေလို့ လူတွေကငါ့ကို အစစ်အမှန်မဆက်ဆံကြတာလားဆိုပြီး လောကကြီးနဲ့ အံချော်နေခဲ့ပင်မဲ့... ဒီငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့တိုင်းတော့ ကျမအစစ်ကို ကျမရှာတွေ့ခဲ့တယ်...

၈နှစ်ကျော်ကြာခဲ့ပင်မဲ့ ကျမကို မှတ်မိပေးနေတဲ့ အတွက် သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးကို ဒီနေရာကနေ ကျေးဇူးတင်ချင်တယ်...

တကယ်တော့ သူငယ်ချင်းဆိုတာ လေပြေလိုပါပဲ... လေကို အမြဲရှူသွင်းနေချိန်မှာ သတိမထားမိခဲ့ပင်မဲ့ လေမရှိတော့တဲ့အခါမှ အသက်ဆက်ရှင်သန်နိုင်စွမ်းမရှိသလိုပါပဲ... ငယ်ငယ်က သူတို့နဲ့ တူတူရှိခဲ့တဲ့ အချိန်မှာ တန်ဖိုးမထားမိပင်မဲ့ သူတို့နဲ့ ဝေးခဲ့ပြီး ဘဝလမ်းကို တစ်ယောက်ထဲ လျှောက်နေချိန်မှာတော့ သူတို့ရဲ့ တည်ရှိမှုဟာ အဖိုးမဖြတ်နိုင်ဘူးဆိုတာကို ကျမ စတင် သဘောပေါက်သွားတဲ့ ၂၀၀၉ ခုနှစ် စက်တင်ဘာ ၆ ရက်နေ့ဟာ အမှတ်ရစရာနေ့လေးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပါတယ်...

(Friends are like the air. You didn't notice when they are around but you can't live without them. So Value every moment and enjoy when you are with your friends. Grab every chances to meet with them)

P.S မမယ်ကိုး အကြံပေးချက်အရ သူငယ်ချင်းသည်လေပြေ လို့ ပိုစ့်လေးကို နာမည်တတ်ပေးလိုက်ပါတယ်...

ခ်စ္တယ္ မီးရယ္...

 

ခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး ဒီ "(လွ်ပ္စစ္)မီး" နဲ႔ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ ခဏ ခဏၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြရွိတယ္... ဒီလိုၾကံဳရၾကားရေတာ့ ရီလဲရီခ်င္တယ္... ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လဲ ဂရုဏာသက္မိတယ္... အားတံု႔ အားနာျဖစ္မိတယ္... ေျပာျပရအံုးမယ္... အေၾကာင္းက ဒီလို...

ဒီေန႔ အိမ္ကို ရန္ကုန္က ဧည့္သည္လင္မယား ၂ေယာက္ ေရာက္လာတယ္... အိမ္မွာ တည္းမွာဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းက ဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ကို ေရာက္လာတာေပါ့... မိန္းမကေတာ့ စကာၤပူကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး... ေယာက်ာၤးကေတာ့ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ဖူးတယ္တဲ့... သူတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ကလဲ ညဘက္အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ေန႔ဘက္အိပ္ရတယ္ေလ... ေန႔ဘက္အိပ္ေတာ့ အခန္းေတြကို ေနေရာင္မ၀င္ေအာင္ ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ လိုက္ကာေတြခ်ျပီးအိပ္ေနတာေပါ့... ဒါနဲ႔ သူတို႔လာေတာ့ တံခါးဖြင့္ေပး ေနရာထိုင္ခင္းေပးျပီး စကားေျပာေနတုန္းရွိေသးတယ္...
အဲဒိ အမ်ိဳးသမီးက ရုတ္တရက္ တစ္ခုထေမးလိုက္တာ က်မအေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္...
"သမီး... မီးလာလား?" တဲ့...
က်မ အခုလိုေမးခံလိုက္ရေတာ့ ဘာေတာင္ ျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္... ဘာကို ေမးတာမွန္းလဲ က်မ ခ်က္ခ်င္းမသိဘူး...
ဒါနဲ႔ က်မလဲ.. "ရွင္???... ဒီအိမ္??... စကာၤပူကို ေျပာတာလား?" လို႔ ေျပာေတာ့ ...
ဟုတ္တယ္တဲ့... က်မလဲ တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ပဲ ေၾကာင္စီစီျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္... တကယ္ပါ အဲလိုမ်ိဳး တစ္ခါမွ အေမးမခံခဲ့ရဖူးေတာ့ ခဏတာမွ် ေၾကာင္သြားတာပါ... "ဟုတ္ကဲ့.. မီးလာပါတယ္" လို႔ေျပာျပီး.. ပန္ကာေတြဖြင့္.. ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးလိုက္ရတယ္.... ကဲ... ၾကည့္ရတာ.. ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္ထဲမွာ မီးဆိုတာ လာစရာမဟုတ္ဘူးလို႔ အရုိးစဲြေနပံုရပါတယ္...

ဒီ မီး နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေလာက္ကလဲ အလုပ္ထဲက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာၾကေတာ့... သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္မွာ ကေလးျပန္ေမြးတယ္တဲ့... ကေလးက သူတို႔ကို အက်ိဳးေပးတယ္တဲ့... ကေလးေမြးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၁ပတ္လံုး မီးလာတယ္တဲ့... ေရာ.......... ဒြတ္ခ...
ဒါဆိုရင္ က်မကို ေမြးခဲ့တုန္းကလဲ က်မမိဘေတြတင္မကဘူး တစ္နိုင္ငံလံုးကို အေတာ္အက်ိဳးေပးခဲ့တာပဲေနာ္ (အဲဒိေခတ္တုန္းက ေရမွန္ မီးမွန္ေသးတယ္ေလ)... အဟတ္ဟတ္...
အရင္က ကေလးေမြးတဲ့အခ်ိန္ ထီေပါက္တာတို႔ လုပ္ငန္းေတြအဆင္ေျပျပီး ေငြရႊင္တာတို႔ဆိုမွ ဒီကေလးက အက်ိဳးေပးလိုက္တာလို႔ ေျပာၾကေလ့ရွိတာပါ... ခုေတာ့ မီး ၁ပတ္လာတာ ကေလးအက်ိဳးေပးတယ္ဆုိတာနဲ႔ ခိုင္းႏွဳိင္းေျပာေနရတယ္ဆိုေတာ့ မီးလာတယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ miracle ျဖစ္သလုိျဖစ္ေနျပီထင္တယ္....

ဒီလိုနဲ႔ ဒီေန႔ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ အခန္းေဖာ္နဲ႔ အဲဒိ မီးအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ သူကလဲ သူ႔အျဖစ္ေလးတစ္ခုကို ေျပာျပတယ္... သူစကာၤပူေရာက္စက အခန္းထဲမွာ မီးဖြင့္ဖို႔ေမ့ျပီး အေမွာင္ထဲမွာေနေနမိတယ္... ေမွာင္လိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲမွာထင္ေတာ့လဲ ဦးေႏွာက္က သူ႔အလိုလို အသိေပးတာက... မီးပ်က္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့... ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ အတန္ၾကာေနလိုက္ေသးတယ္ဆိုပဲ... ေနာက္မွ စကာၤပူမွာ မီးမွ မပ်က္တာဆိုျပီး သတိရသြားေတာ့မွပဲ မီးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့တယ္တဲ့... အဟုတ္... ျဖစ္ရပ္မွန္ေနာ္... မထူးဆန္းဘူးလား...

အမွန္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ အခြန္အခေတြေပးေနသ၍ မီးဆိုတာ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ၂၄နာရီ လာေနသင့္တာပါ... ခုေတာ့ အားလံုးရဲ႕အေတြးထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မီး ၂၄ နာရီမလာတာကို အရင္လိုေတာင္ ညီးျငဴစရာလို႔မထင္ေတာ့ပဲ တစ္ရက္မွာ ၆ နာရီျပည့္ေအာင္လာရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ျပီး ေက်းဇူးေတြတင္လို႔... တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္... ဘုရားေဟာတဲ့ ေရာင့္ရဲတင္းတိန္ မဂၤလာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးအတြက္ထားသင့္သလားလို႔...

ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မီးမလာတာကို အဆန္းမဟုတ္ေတာ့သလို... မီးဆိုတာ လာစရာမဟုတ္ေတာ့သလိုေတာင္ အရိုးစဲြေနတာလဲ မေျပာနဲ႔... ဒီေန႔ပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ Youtube ကေန ဟိုးအရင္က နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ "သရဲေလးေကာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္" ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္ေလးကို သြားၾကည့္မိေတာ့... အဲဒိတုန္းကတည္းက မီးမလာ ေရမရတာကို ဟာသေတြထဲမွာ ထည့္ေျပာထားတယ္... အဲဒိျပဇာတ္က ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ဟာလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး... ဒါေပသိ လြင္မိုးဆိုတာလဲ ငယ္ငယ္ေလး... ေမသဥၹာဦးဆို ခု အေမခန္းေတြပဲရိုက္ေနရျပီ... အရိုင္း ကင္းေကာင္ ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္ ဖိုးျဖဴ ကုသိုလ္ အားလံု အခုနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အေတာ္ငယ္ေသးတယ္... ဦးသန္းေဖေလးၾကီးဆိုရင္ ဆံုးသြားတာေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့... သခၤါရသေဘာတရားၾကီးက မီးမလာျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားၾကီးကိုေတာ့ အန္မတုႏိုင္ဘူးထင္ပါ့...

ဟို လြန္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ႏွႏွစ္ကလဲေတာ့မသိဘူး... စကၤာပူမွာ ျပည္သူေတြကို အသိေပးမေၾကျငာထားပဲ ၅မိနစ္ေလာက္ ညလယ္ေလာက္မွာ မီးပ်က္ေတာက္သြားခဲ့ဖူးေသးတယ္... အဲဒိတုန္းက ေနာက္ေန႔ မနက္က် ေရာက္လာတဲ့ ကြန္ပလိမ္းေတြကို စကာၤပူ အစိုးရ အေတာ္ေျဖရွင္းလိုက္ရတယ္ဆိုပဲ... မီးပ်က္ေတာက္မွဳေၾကာင့္ ၂၄နာရီအလုပ္လုပ္တဲ့ စက္ရုံေတြက စက္ေတြလဲ ပိတ္သြားျပီး ဘယ္စက္ရံုကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အရွဳံးေပၚသြားပါတယ္... ထြက္ကုန္ေတြ ေနာက္က်ကုန္ပါတယ္ဆိုျပီး ေနာက္ေန႔ သတင္းစာေတြထဲပါလာျပီး အေတာ္ေလး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားေသး...

ခုလဲ ဒီပိုစ့္ကိုေရးတာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွေတာ့ မရွိပါဘူး... ခုတစ္ေလာ အဲဒိ မီးနဲ႔ ပတ္သတ္တာေလးေတြက ၾကံဳၾကိဳက္ေနေတာ့ ခံစားရတာေလးကို အခ်ဥ္ထေဖာက္လိုက္တာပါ...

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတာေလးေတြက တန္ဖိုးထားစရာပါလားလို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္... က်မလဲ လွ်ပ္စစ္မီးရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာၾကာပါျပီ... အင္တာနက္ ေနွးရင္ service provider ေတြကို ၾကိမ္ဆဲရတာနဲ႔... ဖုန္းေဘလ္ ကိုယ့္ဘာသာကို ေဆာင္တာေနာက္က်လို႔ outgoing ေလး ျဖတ္ခံရရင္ပဲ ခ်က္ခ်င္းေဘလ္ေဆာင္ျပီး ၅ မိနစ္အတြင္း ဖုန္းျပန္မရရင္ customer service ကို ေခၚျပီးေကာရတာနဲ႔... တကယ္ေတာ့ စကာၤပူနိုင္ငံေလး ေသးတာ... အလုပ္ပင္ပန္းတာ... မနက္ဆိုရင္ အသုတ္မစားရတာ... ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီး မရွိတာကို ျငီးတြားေနမဲ့အစား... ရွိတာေလးေတြကိုပဲ တန္ဖိုးထားတတ္ျပီး ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ေနရင္ က်မရဲ႕ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာပါပဲလား...

ခ်စ္တယ္ မီးရယ္...

photo credits to http://exploreankit.files.wordpress.com/2007/05/lightbulb1.jpg