ကိုရီးယားခရီးစဥ္ Day 2

ဟိုတယ္ကို Morning Call ၆နာရီခဲြေပးဖို႔ က်မတို႔ ဂိုက္က ေျပာထားေပမဲ့ အဲဒိေန႔က ဘာဖုန္းမွ မျမည္ပါဘူး... ကံေကာင္းလို႔ က်မတို႔ဘာသာ နာရီသံပတ္ေပးထားလို႔ ေနာက္မက်တာပါ... ဒါေတာင္ ဟိုတယ္ကဖုန္းမေခၚေသးေတာ့ ေစာေသးတယ္ပဲ မွတ္ေနတာပါ... အဖဲြ႕တိုင္း အတူတူပါပဲ... ဒါနဲ႔ ၇နာရီက်ေတာ့ ဟိုတယ္ Lobby မွာ ကတ္သီနဲ႔ ဆံုၾကေတာ့ စလံုးအဖဲြ႔ေတြက ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ကြန္ပလိမ္းျပီးေနမွန္းေတာင္မသိပါဘူး... ကတ္သီလဲ ဟိုတယ္ကို သြားျပီး ကြန္ပလိမ္းလိုက္ပံုရတယ္... အျပင္သြားဖို႔ ကားေပၚေရာက္ေနမွ ဟိုတယ္ မန္ေနဂ်ာ(လို႔ေျပာတာပါပဲ)... အဲဒိလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကတ္သီနဲ႔ ကားေပၚကိုလာျပီးေတာင္းပန္တယ္...

ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့လူၾကီးကလဲ သားသားနားနား လည္ပင္းမွာ ေၾကာင္လွ်ာသီးၾကီးဆဲြထားပင္မဲ့ ကိုယ္ေတြကို တေလးတစား ခါးေတြကုန္းျပီး လာေတာင္းပန္ေတာ့ စလံုးေတြေရာ က်မတို႔ေရာက အားေတြနာလို႔... ကုိယ္တို႔နိုင္ငံမွာ အဲလိုေတာင္းပန္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမွ မရွိတာ... ရုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္းပဲ... အဟိ... ျပီးေတာ့ သူက ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ အခန္းတိုင္းမွာ ေရသန္႔ဗူး ၁ဗူးစီ အပိုလက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္တဲ့... ကဲ... ဘယ္ေလာက္ ၀န္ေဆာင္မွဳေကာင္းသလဲ...

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းနဲ႔ ခရီးစခဲ့ၾကတာေပါ့... အစီအစဥ္ စာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း မနက္စာကို Local Korean Restaurant မွာ လိုက္ေကြ်းပါတယ္... ဆိုင္ေလးက ကိုရီးယား အျမင့္ဆံုး ေတာင္ ဟာလာေတာင္နဲ႔ နီးပါတယ္... အဲဒိကေန ျမင္ေနရတယ္... အဲဒိေတာင္ကိုေတာ့ မတက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတ္သီက ေျပာပါတယ္... အတက္ ၄ နာရီ အဆင္း ၄ နာရီၾကာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္...

မနက္စာကေတာ့ ဘူေဖးပါ... ဗီြဒီယိုထဲက ဆိုင္ေလးေပါ့... လူအေတာ္မ်ားပါတယ္... ကိုရီးယားေတြလဲ အေတာ္လာစားၾကပါတယ္... သူတို႔က မနက္စာကိုလဲ ထမင္းပဲ စားတတ္ေတာ့ ထမင္းဟင္းပိုမ်ားပါတယ္... ေပါင္မုန္႔တို႔ ဆန္ျပဳတ္တို႔လဲရွိပါတယ္... Seaweed ဆန္ျပဳတ္ကေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္... က်မကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္မၾကိဳက္ေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး... ေပါင္မုန္႔ကလဲ မစားခ်င္ျပန္ပါဘူး... ဒီေတာ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းပဲစားရေတာ့တာေပါ့... ဒါေပမဲ့ ဟင္းေတြကလဲ ခ်ဥ္ဖတ္ေပါင္းမ်ိဳးစံုက မ်ားပါတယ္... ေဂၚဖီထုပ္ခ်ဥ္ဖတ္၊ မုန္လာဥ ခ်ဥ္ဖတ္၊ သခြားသီးခ်ဥ္ဖတ္၊ ပဲပင္ေပါက္ ခ်ဥ္ဖတ္ စံုေနတာပဲ... က်မက ခ်ဥ္ဖတ္လဲ မၾကိဳက္ေတာ့ အေတာ္ အခက္ေတြ႔ရပါတယ္... ေတာ္ေသးတာက ၀က္သားဟင္းရွိပါတယ္... သူတို႔ ကိုရီးယားခ်က္ေလးပါ... ပံုၾကည့္ေတာ့ စပ္မလိုလိုနဲ႔ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ခ်ိဳတိုတုိေလးေတြေလ... ျပီးေတာ့ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္လဲရွိတယ္... ခ်ဥ္ဖတ္ကိုေတာ့ သူတို႔နိုင္ငံေရာက္တုန္း သူတို႔ အစားအစာ ျမည္းၾကည့္သင့္တယ္ထင္လို႔ စားၾကည့္ေတာ့... မုန္လာဥ ခ်ဥ္ဖတ္(Kimchi) ေလးေတာ့ စားလို႔ရပါတယ္... သခြားသီးခ်ဥ္ဖတ္(Kimchi) လဲ စားလို႔ရပါတယ္... သူတို႔ရဲ႕ အဓိက မုန္႔ညင္းလိုလို ေဂၚဖီထုပ္လိုလို ခ်ဥ္ဖတ္ကေတာ့ အနံ႔ေတာင္ မခံနိုင္ပါဘူး...

Songsan Sunrise Peak

စားေသာက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေအာက္ဆင္းျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္... အနီးအနားမွာ ေရဗ၀ဲဖမ္းဖို႔ ကြန္ယက္ေနတဲ့ ကိုရီးယားေက်းလက္ အဖိုးၾကီးေတြကိုေတြ႔ပါတယ္... ဒီလုိနဲ႔ ခရီးဆက္ျဖစ္ၾကပါတယ္... ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ Songsan Sunrise Peak ကိုသြားမွာျဖစ္ပါတယ္... ေနမပူခင္ အျမန္သြားမွ ေတာင္တက္ရင္ သက္သာမွာပါ... အေတာ္ေလး ကားျပန္စီးရပါတယ္... လမ္းမွာ ၁ေရးေလာက္ေတာင္ရပါတယ္... က်မအထင္ ၂ နာရီေလာက္ေတာင္ ျပန္စီးရတယ္ထင္ပါတယ္ (မေသခ်ာပါ)...

ေတာင္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဂိုက္က ေတာင္ေပၚကို တက္ခ်င္ရင္ အသြားအျပန္ကို နာရီ၀က္လား ၄၅ မိနစ္လားမသိဘူးေပးပါတယ္... ကတ္သီက ေျပာပါတယ္ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့... မရနိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္... မနက္က ဟိုတယ္မွာတည္းက သူေျပာပါတယ္... ဒီေန႔ သြားရမယ့္ေနရာေတြက ပင္ပန္းမယ္တဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့... ဒါေပမဲ့လဲ လည္ရွည္ဖိနပ္ဆိုတာကလဲ စကာၤပူမွာ ၀တ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိတဲ့ ဖိနပ္ေလ... ဒီေန႔သြားမယ့္ေနရာမ်ားေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔ေကာင္းေအာင္ အဲဒိ ဖိနပ္ေလး၀တ္လာတာေပါ့... ဂိုက္က ေတာင္ေပၚမတက္ရင္လဲ မတက္ဖို႔ေျပာပါတယ္... က်မကေတာ့ ေရာက္ေနမွေတာ့ တက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္... ေနာက္မွ ေနာင္တမရခ်င္ပါဘူး... ဂိုက္စိုးရိမ္တာက အခ်ိန္မွီျပန္မေရာက္မွာကိုပါ... က်မလဲ ရတယ္... တက္မယ္ဆိုျပီး တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... ကားေပၚက လူၾကီးေတြ မေဗဒါ့ ေမေမအပါအ၀င္ကေတာ့ မတက္ၾကပါဘူး... အစကေတာ့ ကေလးအေမတို႔ သားအမိေတြ လိုက္တက္လာပါေသးတယ္... ၃ပံု၁ပံုေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔သြားပါတယ္... က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ရယ္... ႏုထြားတို႔အတဲြရယ္ပဲ ဆက္တက္ျဖစ္ပါတယ္...

အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ႏုထြားတို႔အတဲြလဲ ျပတ္က်န္ခဲ့ပါတယ္... စကာၤပူမွာ ေတာေတာင္သိပ္မရွိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ကို သိပ္မတက္နိုင္ၾကဘူးထင္ပါတယ္... အဲဒိေတာင္က ေလွကားမတ္မတ္ေတြပါ... ပုပၸါးေတာင္ေလွကားေတြေလာက္ေတာ့ မမတ္ပါဘူး... က်ိဳက္ထီးရုိးက ဖိုးျပန္ေတာင္ေလာက္ေတာင္ မပင္ပန္းပါဘူး... လူနဲနဲရွဳပ္တာကလဲြလို႔ က်န္တာ တက္ရတာ မပင္ပန္းပါဘူး... က်မက ဓာတ္ပံုရုိက္လိုက္... ဗီြဒီယိုကင္မရာ ရိုက္ရင္းတက္ေတာ့ နဲနဲေလး ပိုပင္ပန္းတာပဲရွိပါတယ္... ထိပ္နားနဲနဲေရာက္လာေတာ့ ေျခေထာက္က နာခ်င္လာပါတယ္... ဒါေပမဲ့လဲ မေျပာပေလာက္ပါဘူး... ခံနိုင္ပါတယ္... ဂ်ပန္က ဒစ္စေနလမ္းတုန္းကေလာက္ အထိမခံနိုင္တဲ့အထိ မနာပါဘူး... ေအးေဆးပါပဲ... ဒါေပမဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ေတာင္တက္ ေနတဲ့အထဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ကင္မရာျပန္ရုိက္ေနေတာ့ လူေတာ့ အၾကည့္ခံရပါတယ္... (ရွက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း... ကိုယ့္၀ါသနာဆိုေတာ့လဲ မတတ္နုိင္ဘူး... ဒါေတာင္ အိုက္တင္လႊတ္မလုပ္ရဲဘူး... ဟဲ.. ဟဲ..)

အေပၚေရာက္လာေလ ေလကေအးလာေလပါပဲ... ေအာက္က တိုက္အိမ္ေလးေတြကို ေသးေသးေလးပဲျမင္ရပါတယ္... ေရကန္ၾကီးေတြ... ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ အေတာ္ေလး စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္... ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုရီယား ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေလ့လာေရးခရီးထြက္လာၾကတယ္ထင္ပါတယ္... တျပံဳလိုက္ၾကီး လမ္းပိတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကေသးတယ္... က်မတို႔လဲ ေလတ၀ၾကီးရွဳ... ဓာတ္ပံုရုိက္... ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ျပန္ဆင္းပါေတာ့တယ္... က်မတို႔ ျပန္ဆင္းေတာ့မွ ႏုထြားအတဲြ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ ဆံုလိုက္ပါတယ္... အစက သူတို႔လဲ တပ္ေခါက္သြားျပီထင္ျပီး... က်မတို႔ ၂ေယာက္ကို တစ္ကားလံုး ေစာင့္ေနရမွာ စိုးေနတာ... ခုေတာ့ သူတို႔ ၂ေယာက္ခုမွ လာတာေတြ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ေအးသြားပါတယ္... သိပ္ေလာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး... ေအးေဆးဆင္းျပီး ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါေသးတယ္... ဟိုးဘက္ေတာင္ေအာက္မွာ Speed Boat စီးလို႔ရပါတယ္... အခ်ိန္မရွိတာေရာ အေတာ္ေလး လွမ္းေနတာေရာေၾကာင့္ ျမင္သာျမင္ျပီး မၾကင္ခဲ့ရပါဘူး... ဗီြဒီယိုေလးနဲ႔ပဲ လွမ္းရုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...

က်မတို႔ ၂ေယာက္ ေတာင္ေျခမွာ အေလလိုက္တာ နဲနဲၾကာသြားတယ္ထင္တယ္... ကားဆီျပန္ေရာက္ျပီး အိမ္သာခဏ၀င္ေနတုန္းရွိေသးတယ္... အိမ္သာကထြက္ေတာ့ ကတ္သီ ကမန္းကတန္းလိုက္ရွာျပီးေခၚတာေတြ႔ပါတယ္... ဟိုႏုထြားအတြဲက က်မတို႔ အိမ္သာ၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လာလို႔ပါ... ေနာက္က်ေနျပီးဆိုျပီး ဂိုက္က လိုက္ေလာေနေတာ့တာပါပဲ... တိုးနဲ႔ သြားရျခင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အခ်က္က အဲဒါပါပဲ... ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္ကိုယ္ မရွိရဘူးေလ... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုလဲ နားလည္ပါတယ္... သူတို႔သာ မေလာရင္လဲ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္စာရင္းအတိုင္း ေနရာစံုဘယ္ေရာက္ပါေတာ့မလဲ...

Seop Ji Ko Ji Coast (All In Drama Place)

ေနာက္ထပ္ ၄၅မိနစ္ ၁နာရီေလာက္ ကားထပ္စီးျပီးေတာ့ ALL IN ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ အြန္ေစာ(ေဆာင္းေဟကို) ေနတဲ့ Church ရွိတဲ့ ကမ္းပါးကိုေရာက္ပါတယ္... အဲဒိေနရာကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာထဲက အေတာ္လွတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္... အရမ္းကိုလဲ သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္... ေလကလဲ အေတာ္တိုက္ပါတယ္... ဂိုက္ ေျပာပံုအရ ဒီေနရာက ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူးတဲ့... မီးျပတိုက္ (Light House) ရွိတယ္... ဘုရားေက်ာင္းရွိတယ္... ရွဳခင္းလွတယ္... အဲဒါပါပဲတဲ့... ဒါေပမဲ့ ရွဳခင္းလွတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ က်မကို ဆဲြေဆာင္နိုင္ေနပါျပီ... ရုပ္ရွင္ထဲက ေနရာမို႔လို႔လဲနာမည္ၾကီးတာပါ... ဂိုက္ေျပာပံုအရ အဲဒိေနရာက All In ရုပ္ရွင္ကားမရုိက္ခင္က လူသိပ္မသိပါဘူးတဲ့... အဲဒိ ရုပ္ရွင္ရိုက္ျပီးမွ နာမည္ၾကီးျပီး Tourist Attraction ေနရာျဖစ္လာတာတဲ့... ကဲ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမ်ား အႏုပညာ ထြန္းကားေတာ့ တျခား စီးပြားေရးျဖစ္တဲ့ Tourism လုပ္ငန္းပါ ျမင့္တက္လာတာေလ... ဘယ္ေလာက္ အားက်ဖို႔ေကာင္းလဲ... လူေတြက ဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္ေလာက္ရူးသြပ္ၾကသလဲဆိုတာေလ... အတုယူစရာပဲ...

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Church ကလဲ အစစ္မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္... ဂိတ္ေပါက္မွာ ၀င္ေၾကးေကာက္တယ္... ဟဲ.. ဟဲ... မေဗဒါေတာ့ မ၀င္ခဲ့ဘူး... ေသးေသးေလး... အထဲမွာလဲ ဘာမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး... ရွဳခင္းေတြတ၀ၾကည့္... ဗီြဒီယိုရုိက္... ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔၀ေတာ့ ေဘးက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ၀င္ၾကည့္ျပီး လိေမၼာ္သီးကို ေခါက္မုန္႔ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ထားတဲ မုန္႔တစ္ထုပ္ ထူးဆန္းလို႔၀ယ္တယ္... ေနာက္ေတာ့ ကိုရီးယားက ခရမ္းဆဲြေပါတယ္ေလ... ခရမ္းဆဲြ နားကပ္ေလးတစ္ရံလွလို႔ ၀ယ္ျဖစ္တယ္... ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲသြားရင္ေတာ့ ကပ္စီးနဲျပီး ၀ယ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး... ခုေတာ့ ေဘးမွာ ေမေမပါေနေတာ့ ေမေမက မဆိုးပါဘူး လွတယ္... တန္တယ္ေျပာတာနဲ႔ ၀ယ္ျဖစ္လိုက္တာ... ၀ယ္ျပီးေတာ့လဲ ေပ်ာ္ပါတယ္...

အဲဒိေနရာကေနျပီးေတာ့ အေတာ္ေလးကားျပန္စီးရျပန္ေရာ... ေန႔လည္ ၁၂နာရီေက်ာ္လို႔ ၁ နာရီေတာင္ ထုိးခါနီးျပီထင္တာပဲ... ေန႔လည္စာစားဖို႔ေနရာကို သြားျဖစ္ပါတယ္... အဲဒိေနရာက အစီအစဥ္စာရြက္ထဲမွာပါတဲ့ Korea Folk Village နဲ႔ နီးပါတယ္... ဒါေၾကာင့္လဲ ဂိုက္က အဲဒိေနရာကို စီစဥ္ထားတာပါ... အဲဒိေန႔က ေန႔လည္စာကေတာ့ ကိုရီးယားခရီးစဥ္မွာ က်မ အၾကိဳက္ဆံုးထဲမွာ ဒုတိယလိုက္ပါတယ္... အေတာ္လည္း စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... သူတို႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ စားေနက်လိုမ်ိဳးပါ... ၀က္သား အစပ္အဟပ္နယ္ျပီးသားကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ထားျပီး စားသူက မီးဖြင့္ ေၾကာ္ျပီး အရြက္ေတြနဲ႔ အားရပါးရစားရတာပါ... ကိုရီယားကားေတြထဲမွာ သူတို႔ဘယ္လိုစားလဲဆိုတာျမင္ဖူးေတာ့ လုိုက္လုပ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္... ဒီတိုင္း ထမင္းသပ္သပ္ အသားသပ္သပ္မစားပဲ... ဆလပ္ရြက္ထဲ ၀က္သားေတြ ၾကည္သြန္ျဖဴေတြထည့္... အစာပလာေပါင္းစံုထည့္ျပီး အကုန္လံုးပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္တာပါ... အဲလိုလိုက္စားၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ စားေကာင္းသဗ်... သူတို႔ ရိုးရာ အစားအစာကို သူတို႔လိုလိုက္စားတာ တကယ္အရသာရွိမွရွိ... တျခားလူအျမင္ေတာ့ နဲနဲရုပ္ဆိုးမလားမသိ... ဒါေပမဲ့ အဲဒိမွာ လူတိုင္းအဲလိုပဲ စားေနၾကတာပါ... ကိုရီးယားေတြက အဲလိုစားေနေတာ့ က်မတို႔အဖဲြ႕က က်မတို႔နဲ႔ ထမင္းအတူထိုင္စားတဲ့ အတြဲ ၂တဲြပါ အဲလိုလိုက္စားပါတယ္... အဖြားၾကီးေတြကေတာ့ ေက်ာေပးထိုင္ေနလို႔ မျမင္ပါဘူး...

မေဗဒါ့ေမေမက ၀က္သားမစားေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ အခက္ေတြ႔ရပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုရီးယားမွာက ေဘးထြက္ဟင္း (side dish)ေတြက အေတာ္မ်ားတယ္ေလ... ခ်ဥ္ဖတ္မ်ိဳးစံုတို႔... ေရညွိတို႔ေပါ့... Seaweed soup လဲေပးပါတယ္... က်မကေတာ့ မၾကိဳက္လို႔ မေသာက္ျဖစ္ပါဘူး... (စကားခ်ပ္-ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္ျပီး သိလာတာေလးကေတာ့ Seaweed soup ကို ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ေမြးေန႔ပိုင္ရွင္ကို တိုက္ၾကပါတယ္... သူတို႔ထံုးစံပါ... သာမာန္အခ်ိန္လဲ စားခ်င္စားမွာေပါ့ေနာ္... ဒါေပမဲ့ ေမြးေန႔ရွင္ဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ခ်က္ေကြ်းတတ္ၾကပါတယ္...)
ေတာ္ေသးတာက ကိုရီးယားက ထမင္းဆိုင္ေတြက စကာၤပူကလို အျပင္စာမစားရလို႔ေတာ့ ကန္႔သတ္မထားပါဘူး... ဒီေတာ့ အေၾကာင္းသိလို႔ အိမ္ကယူလာတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ဆိုင္က ေဘးထြက္ဟင္းနဲ႔ပဲ ေမေမက ၂ပါးသြားရပါတယ္... အျပင္စာစားလို႔လဲ ဆိုင္ရွင္လာေျပာလို႔မရဘူးထင္ပါတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ ဂိုက္က ၁၉ ေယာက္လံုးဖိုးရွင္းျပီးေနမွေတာ့ စားစားမစားစား ဆိုင္ကို မထိခိုက္ဖူးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

ကိုရီးယားကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀က္သားမစားတဲ့သူ အေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္... Tourist ေတြအတြက္ သူတို႔ျပင္ဆင္ေပးတာက ၀က္သားမ်ားပါတယ္... ၀က္မစားလို႔ အရြက္ေၾကာ္တို႔ဘာတို႔ စီစဥ္ေပးလဲ မဆံြပါဘူး... အဲဒိအေၾကာင္းေနာက္မွပဲ ေျပာပါအံုးမယ္...
စားေနတံုးေတာ့ ေဖေဖသာပါရင္ဆိုျပီး အေတာ္သတိရပါတယ္... ေဖေဖနဲ႔သာဆို ကိုရီးယားက ကိုက္မွာ ခ်ဥ္ဖတ္လဲၾကိဳက္တယ္... ၀က္သားလဲၾကိဳက္တယ္... ေနာက္တစ္ေခါက္ မိသားစုထပ္လာခ်င္ပါေသးတယ္... တစ္ေယာက္က်န္ တစ္ေယာက္က်န္ဆို စိတ္ထဲ အျပည့္အ၀မေပ်ာ္ဘူး...

စားေသာက္ျပီး ဆိုင္ျပင္ထြက္ အမွတ္တရ ဆိုင္းဘုတ္ေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕မွာ လွည္းေလးနဲ႔ အသီးေတြေရာင္းေနတာေတြ႔ပါတယ္... ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးျပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိပါတယ္... တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ေနတဲ့ လူေတြလဲေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္... ဆိုင္သမားကလဲ ဓားၾကီးနဲ႔ အခံြပါခြာေပးပါတယ္... ဒါနဲ႔ က်မတို႔လဲ တိုးျပီး သစ္ေတာ္သီး အၾကီးၾကီးတစ္လံုး အခ်ိဳတည္းရေအာင္ ၀ယ္ပါတယ္... ၁ လံုး ၃၀၀၀ ၀မ္ေပးရပါတယ္... စကာၤပူ ၄ က်ပ္နီးပါးေလာက္ရွိပါတယ္... ကိုယ့္အသီးကို အခံြႏႊာေပးဖို႔ ေစာင့္အေနမွာပဲ ဂိုက္ကလာေလာျပန္ပါတယ္... က်မတို႔က ပိုက္ဆံေပးျပီးျပီ အခံြႏႊာဖို႔ေစာင့္ေနတာလို႔ေျပာေတာ့ ဂိုက္ေရာ က်မတို႔ရဲ႕ Driver အာဂ်ီရွီကေရာ သစ္သီးေရာင္းတဲ့သူကို ေလာပါေတာ့တယ္...

သစ္သီးေရာင္းတဲ့သူက ဗလေကာင္းေကာင္း လက္မွာလဲ ခြ်န္ထက္ေနတဲ့ဓာၾကီးနဲ႔... သူတို႔ စကားေျပာတဲ့ ေလသံကလဲ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကားဖူးျပီးသားပင္မဲ့... အျပင္မွာက်ေတာ့ ေနာက္ေနတာလား ရန္ေတြ႔ေနတာလား ေ၀ခဲြရ အေတာ္ခက္ပါတယ္...
ဂိုက္မိန္းမကလဲ "ပိုက္လိ.... ပိုက္လိ" ဆိုျပီး ေလာလိုက္တာ... အဲဒါေတာ့ က်မသိတယ္.... ျမန္ျမန္လို႔ေျပာတာ... အဟီး... က်မကေတာ့ ေစ်းသည္လက္ထဲက ဓားၾကီးၾကည့္ျပီးေၾကာက္ေနတာ... ေတာ္ေသးတယ္ က်မတို႔ အသီးကုိ အျမန္ႏႊာျပီး စိပ္ေပးလိုက္လို႔... ရတာနဲ႔ တခ်ိဳးထည္း ကားေပၚလစ္ေျပးေတာ့တာ... ဂ်ဲဂ်ဴးက အသီးေတြကေတာ့ လတ္တယ္ေ၀့... အရည္ကလဲ ရႊမ္းတယ္... ဒါေပမဲ့ ေစ်းကေတာ့ မခ်ိဳပါဘူး... ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကို ဆက္ခဲ့ၾကတယ္... ဗီြဒီယိုလဲ ဒီေလာက္ထိပဲဆုိေတာ့... ပိုစ့္လဲ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ေနာ္... To Be Continues...

ဗီြဒီယိုနဲ႔ ပတ္သတ္၍...

ခုထက္ထိလဲ တျခား software သံုးရတာ အဆင္မေျပလို႔ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ WMM ကိုပဲ သံုးျဖစ္တယ္... ဒီဗြီဒီယိုကို ပိုစ့္တင္ခ်င္လြန္းလို႔ အျမန္ပဲ အက္ဒစ္လုပ္ထားေတာ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်လွဘူး... ကိုယ္ဘယ္ေနရာေတြ အေျခာင္ခိုထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပဲသိတယ္... ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အားမရဘူး... တခါတေလ တီးလံုးသံၾကားရင္ မ်က္လံုးထဲေပၚလာတတ္တဲ့ အကြက္မ်ိဳးက တကယ္တမ္းလိုက္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး... မတတ္ဘူး... ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အားမရဘူး...

သီခ်င္းကလဲ ဘာထည့္ရမွန္းမသိဘူး... အဂၤလိပ္သီခ်င္းသံုးေတာ့လဲ Youtube တို႔ Facebook တို႔နဲ႔ copyright ျပႆနာရွိတယ္... သူတို႔က အားလံုးကိုေတာ့ Delete မလုပ္ပါဘူး... ဟိုဘက္ ပိုင္ရွင္ဘက္က Copyright claim လာရင္ ျဖတ္ပစ္တယ္... ၁ခါလဲ Warning mail ရျပီးျပီ... ဂ်ပန္သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး... ဒီေတာ့ သိပ္ျပီး မလုပ္ခ်င္ဘူး... ေနာက္ထပ္ ဒုတိယေန႔ အပိုင္း၂ကိုေတာ့ ခုထိ ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားထားတာမရွိေသးဘူး... ဒီေတာ့ ဗီြဒီယို နဲနဲၾကာရင္ ေဗြမယူၾကပါနဲ႔ေနာ္... ဟဲ... ဟဲ...

ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ဗီြဒီယို အရည္အေသြးအတြက္ Youtube မွာ HQ ဆိုတာေလးကို နွိပ္ျပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၾကည့္ရွဳနိုင္ပါတယ္...