ကိုရီးယားခရီးစဥ္ Day 2

ဟိုတယ္ကို Morning Call ၆နာရီခဲြေပးဖို႔ က်မတို႔ ဂိုက္က ေျပာထားေပမဲ့ အဲဒိေန႔က ဘာဖုန္းမွ မျမည္ပါဘူး... ကံေကာင္းလို႔ က်မတို႔ဘာသာ နာရီသံပတ္ေပးထားလို႔ ေနာက္မက်တာပါ... ဒါေတာင္ ဟိုတယ္ကဖုန္းမေခၚေသးေတာ့ ေစာေသးတယ္ပဲ မွတ္ေနတာပါ... အဖဲြ႕တိုင္း အတူတူပါပဲ... ဒါနဲ႔ ၇နာရီက်ေတာ့ ဟိုတယ္ Lobby မွာ ကတ္သီနဲ႔ ဆံုၾကေတာ့ စလံုးအဖဲြ႔ေတြက ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ကြန္ပလိမ္းျပီးေနမွန္းေတာင္မသိပါဘူး... ကတ္သီလဲ ဟိုတယ္ကို သြားျပီး ကြန္ပလိမ္းလိုက္ပံုရတယ္... အျပင္သြားဖို႔ ကားေပၚေရာက္ေနမွ ဟိုတယ္ မန္ေနဂ်ာ(လို႔ေျပာတာပါပဲ)... အဲဒိလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကတ္သီနဲ႔ ကားေပၚကိုလာျပီးေတာင္းပန္တယ္...

ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့လူၾကီးကလဲ သားသားနားနား လည္ပင္းမွာ ေၾကာင္လွ်ာသီးၾကီးဆဲြထားပင္မဲ့ ကိုယ္ေတြကို တေလးတစား ခါးေတြကုန္းျပီး လာေတာင္းပန္ေတာ့ စလံုးေတြေရာ က်မတို႔ေရာက အားေတြနာလို႔... ကုိယ္တို႔နိုင္ငံမွာ အဲလိုေတာင္းပန္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမွ မရွိတာ... ရုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္းပဲ... အဟိ... ျပီးေတာ့ သူက ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ အခန္းတိုင္းမွာ ေရသန္႔ဗူး ၁ဗူးစီ အပိုလက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္တဲ့... ကဲ... ဘယ္ေလာက္ ၀န္ေဆာင္မွဳေကာင္းသလဲ...

ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းနဲ႔ ခရီးစခဲ့ၾကတာေပါ့... အစီအစဥ္ စာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း မနက္စာကို Local Korean Restaurant မွာ လိုက္ေကြ်းပါတယ္... ဆိုင္ေလးက ကိုရီးယား အျမင့္ဆံုး ေတာင္ ဟာလာေတာင္နဲ႔ နီးပါတယ္... အဲဒိကေန ျမင္ေနရတယ္... အဲဒိေတာင္ကိုေတာ့ မတက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတ္သီက ေျပာပါတယ္... အတက္ ၄ နာရီ အဆင္း ၄ နာရီၾကာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္...

မနက္စာကေတာ့ ဘူေဖးပါ... ဗီြဒီယိုထဲက ဆိုင္ေလးေပါ့... လူအေတာ္မ်ားပါတယ္... ကိုရီးယားေတြလဲ အေတာ္လာစားၾကပါတယ္... သူတို႔က မနက္စာကိုလဲ ထမင္းပဲ စားတတ္ေတာ့ ထမင္းဟင္းပိုမ်ားပါတယ္... ေပါင္မုန္႔တို႔ ဆန္ျပဳတ္တို႔လဲရွိပါတယ္... Seaweed ဆန္ျပဳတ္ကေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္... က်မကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္မၾကိဳက္ေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး... ေပါင္မုန္႔ကလဲ မစားခ်င္ျပန္ပါဘူး... ဒီေတာ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းပဲစားရေတာ့တာေပါ့... ဒါေပမဲ့ ဟင္းေတြကလဲ ခ်ဥ္ဖတ္ေပါင္းမ်ိဳးစံုက မ်ားပါတယ္... ေဂၚဖီထုပ္ခ်ဥ္ဖတ္၊ မုန္လာဥ ခ်ဥ္ဖတ္၊ သခြားသီးခ်ဥ္ဖတ္၊ ပဲပင္ေပါက္ ခ်ဥ္ဖတ္ စံုေနတာပဲ... က်မက ခ်ဥ္ဖတ္လဲ မၾကိဳက္ေတာ့ အေတာ္ အခက္ေတြ႔ရပါတယ္... ေတာ္ေသးတာက ၀က္သားဟင္းရွိပါတယ္... သူတို႔ ကိုရီးယားခ်က္ေလးပါ... ပံုၾကည့္ေတာ့ စပ္မလိုလိုနဲ႔ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ခ်ိဳတိုတုိေလးေတြေလ... ျပီးေတာ့ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္လဲရွိတယ္... ခ်ဥ္ဖတ္ကိုေတာ့ သူတို႔နိုင္ငံေရာက္တုန္း သူတို႔ အစားအစာ ျမည္းၾကည့္သင့္တယ္ထင္လို႔ စားၾကည့္ေတာ့... မုန္လာဥ ခ်ဥ္ဖတ္(Kimchi) ေလးေတာ့ စားလို႔ရပါတယ္... သခြားသီးခ်ဥ္ဖတ္(Kimchi) လဲ စားလို႔ရပါတယ္... သူတို႔ရဲ႕ အဓိက မုန္႔ညင္းလိုလို ေဂၚဖီထုပ္လိုလို ခ်ဥ္ဖတ္ကေတာ့ အနံ႔ေတာင္ မခံနိုင္ပါဘူး...

Songsan Sunrise Peak

စားေသာက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေအာက္ဆင္းျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္... အနီးအနားမွာ ေရဗ၀ဲဖမ္းဖို႔ ကြန္ယက္ေနတဲ့ ကိုရီးယားေက်းလက္ အဖိုးၾကီးေတြကိုေတြ႔ပါတယ္... ဒီလုိနဲ႔ ခရီးဆက္ျဖစ္ၾကပါတယ္... ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ Songsan Sunrise Peak ကိုသြားမွာျဖစ္ပါတယ္... ေနမပူခင္ အျမန္သြားမွ ေတာင္တက္ရင္ သက္သာမွာပါ... အေတာ္ေလး ကားျပန္စီးရပါတယ္... လမ္းမွာ ၁ေရးေလာက္ေတာင္ရပါတယ္... က်မအထင္ ၂ နာရီေလာက္ေတာင္ ျပန္စီးရတယ္ထင္ပါတယ္ (မေသခ်ာပါ)...

ေတာင္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဂိုက္က ေတာင္ေပၚကို တက္ခ်င္ရင္ အသြားအျပန္ကို နာရီ၀က္လား ၄၅ မိနစ္လားမသိဘူးေပးပါတယ္... ကတ္သီက ေျပာပါတယ္ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့... မရနိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္... မနက္က ဟိုတယ္မွာတည္းက သူေျပာပါတယ္... ဒီေန႔ သြားရမယ့္ေနရာေတြက ပင္ပန္းမယ္တဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့... ဒါေပမဲ့လဲ လည္ရွည္ဖိနပ္ဆိုတာကလဲ စကာၤပူမွာ ၀တ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိတဲ့ ဖိနပ္ေလ... ဒီေန႔သြားမယ့္ေနရာမ်ားေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔ေကာင္းေအာင္ အဲဒိ ဖိနပ္ေလး၀တ္လာတာေပါ့... ဂိုက္က ေတာင္ေပၚမတက္ရင္လဲ မတက္ဖို႔ေျပာပါတယ္... က်မကေတာ့ ေရာက္ေနမွေတာ့ တက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္... ေနာက္မွ ေနာင္တမရခ်င္ပါဘူး... ဂိုက္စိုးရိမ္တာက အခ်ိန္မွီျပန္မေရာက္မွာကိုပါ... က်မလဲ ရတယ္... တက္မယ္ဆိုျပီး တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... ကားေပၚက လူၾကီးေတြ မေဗဒါ့ ေမေမအပါအ၀င္ကေတာ့ မတက္ၾကပါဘူး... အစကေတာ့ ကေလးအေမတို႔ သားအမိေတြ လိုက္တက္လာပါေသးတယ္... ၃ပံု၁ပံုေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔သြားပါတယ္... က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ရယ္... ႏုထြားတို႔အတဲြရယ္ပဲ ဆက္တက္ျဖစ္ပါတယ္...

အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ႏုထြားတို႔အတဲြလဲ ျပတ္က်န္ခဲ့ပါတယ္... စကာၤပူမွာ ေတာေတာင္သိပ္မရွိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ကို သိပ္မတက္နိုင္ၾကဘူးထင္ပါတယ္... အဲဒိေတာင္က ေလွကားမတ္မတ္ေတြပါ... ပုပၸါးေတာင္ေလွကားေတြေလာက္ေတာ့ မမတ္ပါဘူး... က်ိဳက္ထီးရုိးက ဖိုးျပန္ေတာင္ေလာက္ေတာင္ မပင္ပန္းပါဘူး... လူနဲနဲရွဳပ္တာကလဲြလို႔ က်န္တာ တက္ရတာ မပင္ပန္းပါဘူး... က်မက ဓာတ္ပံုရုိက္လိုက္... ဗီြဒီယိုကင္မရာ ရိုက္ရင္းတက္ေတာ့ နဲနဲေလး ပိုပင္ပန္းတာပဲရွိပါတယ္... ထိပ္နားနဲနဲေရာက္လာေတာ့ ေျခေထာက္က နာခ်င္လာပါတယ္... ဒါေပမဲ့လဲ မေျပာပေလာက္ပါဘူး... ခံနိုင္ပါတယ္... ဂ်ပန္က ဒစ္စေနလမ္းတုန္းကေလာက္ အထိမခံနိုင္တဲ့အထိ မနာပါဘူး... ေအးေဆးပါပဲ... ဒါေပမဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ေတာင္တက္ ေနတဲ့အထဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ကင္မရာျပန္ရုိက္ေနေတာ့ လူေတာ့ အၾကည့္ခံရပါတယ္... (ရွက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း... ကိုယ့္၀ါသနာဆိုေတာ့လဲ မတတ္နုိင္ဘူး... ဒါေတာင္ အိုက္တင္လႊတ္မလုပ္ရဲဘူး... ဟဲ.. ဟဲ..)

အေပၚေရာက္လာေလ ေလကေအးလာေလပါပဲ... ေအာက္က တိုက္အိမ္ေလးေတြကို ေသးေသးေလးပဲျမင္ရပါတယ္... ေရကန္ၾကီးေတြ... ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ အေတာ္ေလး စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္... ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုရီယား ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေလ့လာေရးခရီးထြက္လာၾကတယ္ထင္ပါတယ္... တျပံဳလိုက္ၾကီး လမ္းပိတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကေသးတယ္... က်မတို႔လဲ ေလတ၀ၾကီးရွဳ... ဓာတ္ပံုရုိက္... ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ျပန္ဆင္းပါေတာ့တယ္... က်မတို႔ ျပန္ဆင္းေတာ့မွ ႏုထြားအတဲြ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ ဆံုလိုက္ပါတယ္... အစက သူတို႔လဲ တပ္ေခါက္သြားျပီထင္ျပီး... က်မတို႔ ၂ေယာက္ကို တစ္ကားလံုး ေစာင့္ေနရမွာ စိုးေနတာ... ခုေတာ့ သူတို႔ ၂ေယာက္ခုမွ လာတာေတြ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ေအးသြားပါတယ္... သိပ္ေလာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး... ေအးေဆးဆင္းျပီး ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါေသးတယ္... ဟိုးဘက္ေတာင္ေအာက္မွာ Speed Boat စီးလို႔ရပါတယ္... အခ်ိန္မရွိတာေရာ အေတာ္ေလး လွမ္းေနတာေရာေၾကာင့္ ျမင္သာျမင္ျပီး မၾကင္ခဲ့ရပါဘူး... ဗီြဒီယိုေလးနဲ႔ပဲ လွမ္းရုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...

က်မတို႔ ၂ေယာက္ ေတာင္ေျခမွာ အေလလိုက္တာ နဲနဲၾကာသြားတယ္ထင္တယ္... ကားဆီျပန္ေရာက္ျပီး အိမ္သာခဏ၀င္ေနတုန္းရွိေသးတယ္... အိမ္သာကထြက္ေတာ့ ကတ္သီ ကမန္းကတန္းလိုက္ရွာျပီးေခၚတာေတြ႔ပါတယ္... ဟိုႏုထြားအတြဲက က်မတို႔ အိမ္သာ၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လာလို႔ပါ... ေနာက္က်ေနျပီးဆိုျပီး ဂိုက္က လိုက္ေလာေနေတာ့တာပါပဲ... တိုးနဲ႔ သြားရျခင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အခ်က္က အဲဒါပါပဲ... ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္ကိုယ္ မရွိရဘူးေလ... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုလဲ နားလည္ပါတယ္... သူတို႔သာ မေလာရင္လဲ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္စာရင္းအတိုင္း ေနရာစံုဘယ္ေရာက္ပါေတာ့မလဲ...

Seop Ji Ko Ji Coast (All In Drama Place)

ေနာက္ထပ္ ၄၅မိနစ္ ၁နာရီေလာက္ ကားထပ္စီးျပီးေတာ့ ALL IN ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ အြန္ေစာ(ေဆာင္းေဟကို) ေနတဲ့ Church ရွိတဲ့ ကမ္းပါးကိုေရာက္ပါတယ္... အဲဒိေနရာကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာထဲက အေတာ္လွတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္... အရမ္းကိုလဲ သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္... ေလကလဲ အေတာ္တိုက္ပါတယ္... ဂိုက္ ေျပာပံုအရ ဒီေနရာက ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူးတဲ့... မီးျပတိုက္ (Light House) ရွိတယ္... ဘုရားေက်ာင္းရွိတယ္... ရွဳခင္းလွတယ္... အဲဒါပါပဲတဲ့... ဒါေပမဲ့ ရွဳခင္းလွတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ က်မကို ဆဲြေဆာင္နိုင္ေနပါျပီ... ရုပ္ရွင္ထဲက ေနရာမို႔လို႔လဲနာမည္ၾကီးတာပါ... ဂိုက္ေျပာပံုအရ အဲဒိေနရာက All In ရုပ္ရွင္ကားမရုိက္ခင္က လူသိပ္မသိပါဘူးတဲ့... အဲဒိ ရုပ္ရွင္ရိုက္ျပီးမွ နာမည္ၾကီးျပီး Tourist Attraction ေနရာျဖစ္လာတာတဲ့... ကဲ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမ်ား အႏုပညာ ထြန္းကားေတာ့ တျခား စီးပြားေရးျဖစ္တဲ့ Tourism လုပ္ငန္းပါ ျမင့္တက္လာတာေလ... ဘယ္ေလာက္ အားက်ဖို႔ေကာင္းလဲ... လူေတြက ဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္ေလာက္ရူးသြပ္ၾကသလဲဆိုတာေလ... အတုယူစရာပဲ...

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Church ကလဲ အစစ္မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္... ဂိတ္ေပါက္မွာ ၀င္ေၾကးေကာက္တယ္... ဟဲ.. ဟဲ... မေဗဒါေတာ့ မ၀င္ခဲ့ဘူး... ေသးေသးေလး... အထဲမွာလဲ ဘာမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး... ရွဳခင္းေတြတ၀ၾကည့္... ဗီြဒီယိုရုိက္... ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔၀ေတာ့ ေဘးက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ၀င္ၾကည့္ျပီး လိေမၼာ္သီးကို ေခါက္မုန္႔ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ထားတဲ မုန္႔တစ္ထုပ္ ထူးဆန္းလို႔၀ယ္တယ္... ေနာက္ေတာ့ ကိုရီးယားက ခရမ္းဆဲြေပါတယ္ေလ... ခရမ္းဆဲြ နားကပ္ေလးတစ္ရံလွလို႔ ၀ယ္ျဖစ္တယ္... ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲသြားရင္ေတာ့ ကပ္စီးနဲျပီး ၀ယ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး... ခုေတာ့ ေဘးမွာ ေမေမပါေနေတာ့ ေမေမက မဆိုးပါဘူး လွတယ္... တန္တယ္ေျပာတာနဲ႔ ၀ယ္ျဖစ္လိုက္တာ... ၀ယ္ျပီးေတာ့လဲ ေပ်ာ္ပါတယ္...

အဲဒိေနရာကေနျပီးေတာ့ အေတာ္ေလးကားျပန္စီးရျပန္ေရာ... ေန႔လည္ ၁၂နာရီေက်ာ္လို႔ ၁ နာရီေတာင္ ထုိးခါနီးျပီထင္တာပဲ... ေန႔လည္စာစားဖို႔ေနရာကို သြားျဖစ္ပါတယ္... အဲဒိေနရာက အစီအစဥ္စာရြက္ထဲမွာပါတဲ့ Korea Folk Village နဲ႔ နီးပါတယ္... ဒါေၾကာင့္လဲ ဂိုက္က အဲဒိေနရာကို စီစဥ္ထားတာပါ... အဲဒိေန႔က ေန႔လည္စာကေတာ့ ကိုရီးယားခရီးစဥ္မွာ က်မ အၾကိဳက္ဆံုးထဲမွာ ဒုတိယလိုက္ပါတယ္... အေတာ္လည္း စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္... သူတို႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ စားေနက်လိုမ်ိဳးပါ... ၀က္သား အစပ္အဟပ္နယ္ျပီးသားကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ထားျပီး စားသူက မီးဖြင့္ ေၾကာ္ျပီး အရြက္ေတြနဲ႔ အားရပါးရစားရတာပါ... ကိုရီယားကားေတြထဲမွာ သူတို႔ဘယ္လိုစားလဲဆိုတာျမင္ဖူးေတာ့ လုိုက္လုပ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္... ဒီတိုင္း ထမင္းသပ္သပ္ အသားသပ္သပ္မစားပဲ... ဆလပ္ရြက္ထဲ ၀က္သားေတြ ၾကည္သြန္ျဖဴေတြထည့္... အစာပလာေပါင္းစံုထည့္ျပီး အကုန္လံုးပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္တာပါ... အဲလိုလိုက္စားၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ စားေကာင္းသဗ်... သူတို႔ ရိုးရာ အစားအစာကို သူတို႔လိုလိုက္စားတာ တကယ္အရသာရွိမွရွိ... တျခားလူအျမင္ေတာ့ နဲနဲရုပ္ဆိုးမလားမသိ... ဒါေပမဲ့ အဲဒိမွာ လူတိုင္းအဲလိုပဲ စားေနၾကတာပါ... ကိုရီးယားေတြက အဲလိုစားေနေတာ့ က်မတို႔အဖဲြ႕က က်မတို႔နဲ႔ ထမင္းအတူထိုင္စားတဲ့ အတြဲ ၂တဲြပါ အဲလိုလိုက္စားပါတယ္... အဖြားၾကီးေတြကေတာ့ ေက်ာေပးထိုင္ေနလို႔ မျမင္ပါဘူး...

မေဗဒါ့ေမေမက ၀က္သားမစားေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ အခက္ေတြ႔ရပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုရီးယားမွာက ေဘးထြက္ဟင္း (side dish)ေတြက အေတာ္မ်ားတယ္ေလ... ခ်ဥ္ဖတ္မ်ိဳးစံုတို႔... ေရညွိတို႔ေပါ့... Seaweed soup လဲေပးပါတယ္... က်မကေတာ့ မၾကိဳက္လို႔ မေသာက္ျဖစ္ပါဘူး... (စကားခ်ပ္-ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္ျပီး သိလာတာေလးကေတာ့ Seaweed soup ကို ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ေမြးေန႔ပိုင္ရွင္ကို တိုက္ၾကပါတယ္... သူတို႔ထံုးစံပါ... သာမာန္အခ်ိန္လဲ စားခ်င္စားမွာေပါ့ေနာ္... ဒါေပမဲ့ ေမြးေန႔ရွင္ဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ခ်က္ေကြ်းတတ္ၾကပါတယ္...)
ေတာ္ေသးတာက ကိုရီးယားက ထမင္းဆိုင္ေတြက စကာၤပူကလို အျပင္စာမစားရလို႔ေတာ့ ကန္႔သတ္မထားပါဘူး... ဒီေတာ့ အေၾကာင္းသိလို႔ အိမ္ကယူလာတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ဆိုင္က ေဘးထြက္ဟင္းနဲ႔ပဲ ေမေမက ၂ပါးသြားရပါတယ္... အျပင္စာစားလို႔လဲ ဆိုင္ရွင္လာေျပာလို႔မရဘူးထင္ပါတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ ဂိုက္က ၁၉ ေယာက္လံုးဖိုးရွင္းျပီးေနမွေတာ့ စားစားမစားစား ဆိုင္ကို မထိခိုက္ဖူးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

ကိုရီးယားကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀က္သားမစားတဲ့သူ အေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္... Tourist ေတြအတြက္ သူတို႔ျပင္ဆင္ေပးတာက ၀က္သားမ်ားပါတယ္... ၀က္မစားလို႔ အရြက္ေၾကာ္တို႔ဘာတို႔ စီစဥ္ေပးလဲ မဆံြပါဘူး... အဲဒိအေၾကာင္းေနာက္မွပဲ ေျပာပါအံုးမယ္...
စားေနတံုးေတာ့ ေဖေဖသာပါရင္ဆိုျပီး အေတာ္သတိရပါတယ္... ေဖေဖနဲ႔သာဆို ကိုရီးယားက ကိုက္မွာ ခ်ဥ္ဖတ္လဲၾကိဳက္တယ္... ၀က္သားလဲၾကိဳက္တယ္... ေနာက္တစ္ေခါက္ မိသားစုထပ္လာခ်င္ပါေသးတယ္... တစ္ေယာက္က်န္ တစ္ေယာက္က်န္ဆို စိတ္ထဲ အျပည့္အ၀မေပ်ာ္ဘူး...

စားေသာက္ျပီး ဆိုင္ျပင္ထြက္ အမွတ္တရ ဆိုင္းဘုတ္ေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕မွာ လွည္းေလးနဲ႔ အသီးေတြေရာင္းေနတာေတြ႔ပါတယ္... ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးျပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိပါတယ္... တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ေနတဲ့ လူေတြလဲေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္... ဆိုင္သမားကလဲ ဓားၾကီးနဲ႔ အခံြပါခြာေပးပါတယ္... ဒါနဲ႔ က်မတို႔လဲ တိုးျပီး သစ္ေတာ္သီး အၾကီးၾကီးတစ္လံုး အခ်ိဳတည္းရေအာင္ ၀ယ္ပါတယ္... ၁ လံုး ၃၀၀၀ ၀မ္ေပးရပါတယ္... စကာၤပူ ၄ က်ပ္နီးပါးေလာက္ရွိပါတယ္... ကိုယ့္အသီးကို အခံြႏႊာေပးဖို႔ ေစာင့္အေနမွာပဲ ဂိုက္ကလာေလာျပန္ပါတယ္... က်မတို႔က ပိုက္ဆံေပးျပီးျပီ အခံြႏႊာဖို႔ေစာင့္ေနတာလို႔ေျပာေတာ့ ဂိုက္ေရာ က်မတို႔ရဲ႕ Driver အာဂ်ီရွီကေရာ သစ္သီးေရာင္းတဲ့သူကို ေလာပါေတာ့တယ္...

သစ္သီးေရာင္းတဲ့သူက ဗလေကာင္းေကာင္း လက္မွာလဲ ခြ်န္ထက္ေနတဲ့ဓာၾကီးနဲ႔... သူတို႔ စကားေျပာတဲ့ ေလသံကလဲ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကားဖူးျပီးသားပင္မဲ့... အျပင္မွာက်ေတာ့ ေနာက္ေနတာလား ရန္ေတြ႔ေနတာလား ေ၀ခဲြရ အေတာ္ခက္ပါတယ္...
ဂိုက္မိန္းမကလဲ "ပိုက္လိ.... ပိုက္လိ" ဆိုျပီး ေလာလိုက္တာ... အဲဒါေတာ့ က်မသိတယ္.... ျမန္ျမန္လို႔ေျပာတာ... အဟီး... က်မကေတာ့ ေစ်းသည္လက္ထဲက ဓားၾကီးၾကည့္ျပီးေၾကာက္ေနတာ... ေတာ္ေသးတယ္ က်မတို႔ အသီးကုိ အျမန္ႏႊာျပီး စိပ္ေပးလိုက္လို႔... ရတာနဲ႔ တခ်ိဳးထည္း ကားေပၚလစ္ေျပးေတာ့တာ... ဂ်ဲဂ်ဴးက အသီးေတြကေတာ့ လတ္တယ္ေ၀့... အရည္ကလဲ ရႊမ္းတယ္... ဒါေပမဲ့ ေစ်းကေတာ့ မခ်ိဳပါဘူး... ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကို ဆက္ခဲ့ၾကတယ္... ဗီြဒီယိုလဲ ဒီေလာက္ထိပဲဆုိေတာ့... ပိုစ့္လဲ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ေနာ္... To Be Continues...

ဗီြဒီယိုနဲ႔ ပတ္သတ္၍...

ခုထက္ထိလဲ တျခား software သံုးရတာ အဆင္မေျပလို႔ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ WMM ကိုပဲ သံုးျဖစ္တယ္... ဒီဗြီဒီယိုကို ပိုစ့္တင္ခ်င္လြန္းလို႔ အျမန္ပဲ အက္ဒစ္လုပ္ထားေတာ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်လွဘူး... ကိုယ္ဘယ္ေနရာေတြ အေျခာင္ခိုထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပဲသိတယ္... ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အားမရဘူး... တခါတေလ တီးလံုးသံၾကားရင္ မ်က္လံုးထဲေပၚလာတတ္တဲ့ အကြက္မ်ိဳးက တကယ္တမ္းလိုက္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး... မတတ္ဘူး... ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အားမရဘူး...

သီခ်င္းကလဲ ဘာထည့္ရမွန္းမသိဘူး... အဂၤလိပ္သီခ်င္းသံုးေတာ့လဲ Youtube တို႔ Facebook တို႔နဲ႔ copyright ျပႆနာရွိတယ္... သူတို႔က အားလံုးကိုေတာ့ Delete မလုပ္ပါဘူး... ဟိုဘက္ ပိုင္ရွင္ဘက္က Copyright claim လာရင္ ျဖတ္ပစ္တယ္... ၁ခါလဲ Warning mail ရျပီးျပီ... ဂ်ပန္သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး... ဒီေတာ့ သိပ္ျပီး မလုပ္ခ်င္ဘူး... ေနာက္ထပ္ ဒုတိယေန႔ အပိုင္း၂ကိုေတာ့ ခုထိ ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားထားတာမရွိေသးဘူး... ဒီေတာ့ ဗီြဒီယို နဲနဲၾကာရင္ ေဗြမယူၾကပါနဲ႔ေနာ္... ဟဲ... ဟဲ...

ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ဗီြဒီယို အရည္အေသြးအတြက္ Youtube မွာ HQ ဆိုတာေလးကို နွိပ္ျပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၾကည့္ရွဳနိုင္ပါတယ္...

Santa Claus လေလား (သို့) စကာင်္ပူရောက် အလွဲများ (၈)

မဗေဒါတို့ စကာင်္ပူမရောက်ခင်ထဲက ကြားဖူးထားတာတွေရှိတယ်လေ... နိုင်ငံခြားမှာ ဆိုင်တွေမှာ ပစ္စည်းဝယ်ရင် ဟိုဟာလေး လက်ဆောင်ပေး... ဒီဟာလေး လက်ဆောင်ပေး တတ်တယ်... ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုရင် ခရစ်စမတ်နီးပြီဆိုရင် ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ဆန်တာကလော့ ဝတ်စုံကြီးနဲ့ တွေ့ရာလူ လက်ဆောင်လိုက်ပေးတတ်တာတို့... Free Gift ဆိုတာတွေရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတာကိုး... အဲဒိတုန်းကတော့ Free Gift တွေရဲ့ နောက်ဆက်တွဲမှာ Terms and Conditions တွေ ပါတတ်တယ်မှန်း ဘယ်သိခဲ့မတုန်း...

မဗေဒါ စကာင်္ပူကို ပထမဆုံးစရောက်တာက ဒီဇင်ဘာ လလယ်လောက်ပေါ့... ခရစ်စမတ်နီးနေတဲ့ ရာသီပေါ့... ရောက်ပြီး ၃ ၄ ရက်လောက်နေတော့ မဗေဒါ့ အစ်မက KFC လိုက်ကျွေးတယ်လေ... နိုင်ငံတကာမှာရှိပေမဲ့ ကိုယ့်နိုင်ငံမှာ မရှိတဲ့ KFC ဆိုတော့ ကိုယ်က မမှာတတ် မပြုတတ်နဲ့ အစ်မက ထိုင်ဆိုတဲ့ နေရာလေးမှာပဲ မျက်လုံးလေး ကလည် ကလည်နဲ့ ဘယ်တစိမ်းကများ ငါ့ကို အင်္ဂလိပ်လိုလာပြောမလဲဆိုပြီး အလကားတွေးကြောက်နေတာ (ကိုယ်က အိမ်မှာသာကျယ်ရဲတာ... မြန်မာပြည်ကရောက်စဆိုတော့ သူတို့ရဲ့ စင်းဂလိပ်ကို နားမလည်သေးတာကတစ်ကြောင်း... အင်္ဂလိပ်လို စကားလာပြောမှာကို ကြောက်နေတာ... အဲလို သတ္တိကောင်းတာ)... ဒီလိုနဲ့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မကြောက်တဲ့ပုံဖမ်းပြီး ခပ်တည်တည်နေတာပေါ့...

ဒီလိုနဲ့ ဆိုင်ထဲကို လျှောက်ကြည့်တော့... အင်္ဂလိပ်လူမျိုးတစ်ယောက် အိပ်လေးနဲ့ တစ်စားပွဲပြီး တစ်စားပွဲ ဝက်ဝံရုပ်သော့ချိတ်လေးတွေနဲ့ အတူ ခရစ်စမတ်ကဒ်လိုမျိုးလေးတွေကို ရိုရိုကျိုးကျိုး လိုက်ပေးနေတာကို တွေ့ရော... တချို့ဝိုင်းတွေကလဲ ယူတယ်... တချို့ဝိုင်းတွေကတော့ ကြည့်တောင် မကြည့်ဘူး လုံးဝ ခေါင်းခါပြီးတော့ကို ညင်းလွှတ်ကြတယ်...

ဒီတော့ ကျမတွေးမိတယ်... ခရစ်စမတ်မို့လို့ လက်ဆောင်လိုက်ပေးနေတာ ဖြစ်မယ်ပေါ့... ဒါတောင် တချို့လူတွေက မယူချင်ကြဘူး... မယူချင်လဲနေပေါ့ ဒီလောက်တော့လဲ အကြောက်အကန်ညင်းလွှတ်စရာလိုပါဘူး... နိုင်ငံခြားများ ကောင်းလိုက်တာ အလကား လက်ဆောင်ပေးတာတောင် ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးနဲ့... ငါ့ကို လာပေးလို့ကတော့ ငါလဲ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ Thank You လို့ ပြောပြီးကို ယူပြစ်လိုက်မယ်...

တွေးနေတုန်းပဲရှိသေးတယ်... အဲဒိ ဘိုက ကျမထိုင်နေတဲ့နေရာလာပြီးတော့ ဝက်ဝံရုပ်သော့ချိတ်လေးရယ် ခရစ်စမတ်ကဒ်လေးရယ် ထုတ်ပေးပါတယ်... ကျမလဲ စိတ်ထဲမှာ အကြိမ် ၁၀၀ လောက်လေ့ကျင့်ထားတဲ့ Thank You တစ်လုံးကို မထွက် ထွက်အောင် ရင်ခုန်စွာပြောလိုက်ပြီး ယူထားလိုက်တာပေါ့... အဲဒိလူက ကျမကိုပေးပြီးတော့ တခြားဝိုင်းတွေဘက်ကို ဆက်ထွက်သွားပြီး လိုက်ပေးတယ်... ဝက်ဝံရုပ်လေးကလဲ ချစ်စရာလေးပေါ့... အလကားရတာဆိုတော့ နဲနဲသေးပင်မဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဟုတ်လှပြီဆိုပြီး ပျော်လို့...

နောက်တော့မှ သူပေးတဲ့ ခရစ်စမတ်ကဒ်လေးဘက်ကို ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့... သူက ဆွံ့အ နားမကြားသူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း... သူ့ကို ကူညီချင်ရင် အဲဒိ ဝက်ဝံရုပ် သော့ချိတ်သေးသေးလေးကို ၁ခု $5 နဲ့ ဝယ်ယူအားပေးဖို့ ရေးထားပါလေရော... အဲဒိ အချိန်တုန်းက ၅ဒေါ်လာဆိုတာ အတော်သုံးရပါတယ်... KFC ၁ set ကိုတောင် ၃ ဒေါ်လာကျော်ကျော်လောက်ပဲ ရှိသေးတဲ့ အချိန်ပါ... နောက်ပြီး မြန်မာပြည်က ရောက်တာ ၂ရက် ၃ရက်ပဲ ရှိသေးတဲ့ ကျမအတွက် အရာရာကို စျေးမေးပြီးတာနဲ့ မြန်မာငွေ ပြန်ပြန် တွက်တတ်တဲ့ အကျင့်ကရှိနေသေးတာက တစ်ကြောင်း... နောက်ပြီး စကာင်္ပူရောက်စ ကျမရဲ့ Financial ကိုလဲ ကျမအစ်မကသာ ဦးစီးထားတဲ့အတွက်လဲ ကျမမှာ ငွေပို ငွေလျှံမရှိပါဘူး... ဒီလိုနဲ့ပဲ ဆန်တာကလော့ကြီးလို့ ထင်ခဲ့မိတဲ့ ဘိုကြီးရဲ့ Free Gift လေးဟာ... တကယ်တော့ ဗြဟ္မာကြီးဦးခေါင်းလို ကျမလက်ထဲကို ရောက်ရှိနေပါပြီ... လွှတ်ချလိုက်ရလဲ အခက်... ကိုင်ထားတော့လဲ မရနဲ့ဆိုသလို... ပြန်ပေးလိုက်ရမှာ ရှက်လဲရှက်တယ် ဘိုကြီးကိုလဲ ဆွံ့အ နားမကြားဆိုတော့ သနားလဲသနားတယ်... ကျမရဲ့လက်ထဲမှာလဲ ပိုက်ဆံမရှိ... အစ်မလာလို့ သိရင် ဘာလို့ယူထားလဲဆိုပြီး ဆူခံရအုံးမယ်... အခက်ကိုတွေ့ရော...

အစ်မပြန်လာတော့ ကျမလဲ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ပြောပြလိုက်တာပေါ့... ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ နဲနဲတော့ အပြောခံရတာပေါ့... ဒါပေမဲ့ ကျမကလဲ "ဆန်တာကလော့ ထင်လို့" လို့ပြောလိုက်တော့ သူလဲ ရီချင်တာကို ကျိတ်နေလိုက်ပုံရပါတယ်... ဆက်တော့မဆူတော့ဘူး... အဲဒိဘိုက သူပေးခဲ့ စားပွဲတွေက အရုပ်တွေကို ဝယ်တဲ့သူကိုလဲ ရောင်း... မဝယ်တဲ့သူတွေကိုလဲ ပြန်လိုက်သိမ်းလုပ်နေပါပြီ... ကျမလဲ ပြန်ပေးလိုက်ရမှာလဲ အလွန်မှ မျက်နှာပူပါတယ်... သနားလဲ သနားပါတယ်... ဒါနဲ့ ကျမအစ်မကို ဝယ်ချင်လဲဝယ်... မဝယ်လဲ သူပဲ ပြန်ပေးလိုက်ဖို့ပြောပါတယ်... အမှန်တော့ တခြားဝိုင်းတွေလဲ ဝယ်တဲ့ဝိုင်းက တော်တော်ရှားပါတယ်... ကျမတို့ဝိုင်းရောက်လာတော့ ကျမအစ်မလဲ ကျမကို အနည်းငယ် ညိုညင်ပြီး အဲဒိဘိုကို "Sorry..." ပေါ့... ဆိုပြီး ပြန်ပေးလိုက်ပါတယ်... ကျမလဲ အားတွေနာပြီး... သူ့နောက်က သံယောင်လိုက်ပြီး... ဆောရီး... ဆောရီး...တွေ ဘယ်နှစ်ခါလောက် ပြောလိုက်မိမှန်းတောင် မသိပါဘူး... ဆွံအ နားမကြားဆိုတော့ ကျမပြောတာလဲ သူကြားရဲ့လားတောင် မသိပါဘူး... ကျမကတော့ အဲဒိလူ မျက်နှာတောင် မကြည့်ရဲဘူး... ဖြစ်နိုင်ရင်လေ ငါ့မှာ ဝယ်စရာ ၅ဒေါ်လာ တော့မရှိဘူး.. ငါ့ KFC ကြက်ကြော် ၁တုံးယူစားလို့သာ ပြောလိုက်ချင်ပါတယ်... ဒါပေမဲ့လဲ အဲဒိဘိုလဲ သော့ချိတ်နဲ့ ကဒ်လေးပြန်ပေးလိုက်တာနဲ့ ဒီလိုပဲ ရိုရိုကျိုးကျိုးလေး ပြန်ယူပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်...

မဗေဒါရဲ့ အမှားကို သင်ခန်းစာယူပြီး နောင် စကာင်္ပူလာမဲ့ မောင်ညီမလေးတို့ရေ... တကယ်တန်းကျတော့ စကာင်္ပူမှာ ဆန်တာကလော့ မရှိပါဘူးကွယ်....

Haters = One kind of loyal fans

၁လကျော်သွားခဲ့ပြီ... ဘလော့မရေးတာ ၁လတောင်ကျော်သွားခဲ့မှန်း ဆီဗုံးမှာ လာသတိပေးသွားမှပဲ သတိထားမိတော့တယ်... ဒီ ၁လအတွင်း စာရေးဖို့ ဝန်လေးနေတာတွေရှိတယ်... ရေးချပြစ်ဖို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုမရှိဖြစ်နေခဲ့တာတွေရှိတယ်... ဒီဘလော့နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်သုံးသပ်နေမိတာတွေ ရှိတယ်... ရေးသင့် မရေးသင့်စဉ်းစားနေတာတွေရှိတယ်... ဒီပိုစ့်ကို မရေးပဲ တခြားကိုယ်ရေးချင်တာတွေပဲ ဆက်ရေးဖို့ စိတ်ကူးခဲ့ပင်မဲ့... ကျမဘယ်လိုမှ ရေးချလို့မရခဲ့ဘူး... ကျမဒီပိုစ့်ကို ရေးမှ ဘလော့ဆက်ရေးနိုင်လိမ့်မယ်... ဒီကိစ္စ ၁ခုထဲကြောင့်တော့ ကျမဘလော့မရေးဖြစ်တာမဟုတ်ပါဘူး... တခြားအကြောင်းတွေ အများကြီးရှိပါတယ်... မအားတာလဲပါတာပေါ့နော်... ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စကိုရေးတာ ဒါ ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးပါပဲ... 

အရင်ကတော့ ကျမပိုစ့်တွေကို negative feedback ပေးတာပဲဖြစ်ဖြစ်... Negative meaning comment မျိုးပေးတာပဲဖြစ်ဖြစ်... အပြစ်ရှာပြီး ပြောသွားတာပဲဖြစ်ဖြစ်... အကျိုးအကြောင်းသင့်တာတွေကို ကွန်မန့်မှာပဲ ကျမပြန်ဖြေရှင်းခဲ့ပါတယ်... တချို့ တချို့ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းပြောသွားတာတွေ... အထူးသဖြင့် Personal Attack တွေကိုတော့ ပြန်ပြောနေဖို့တောင် အရေးလုပ်စရာမလိုဘူးလို့ ကျမသဘောထားလို့ ဒီတိုင်းပဲထားပါတယ်... ဖြတ်လဲ မဖြတ်ပါဘူး... သူ့ဟာသူ အမည်မသိနဲ့ပဲရေးရေး... အမည်ဖော်ပြီးပဲရေးရေး... သူများဘလော့ပေါ်မှာ အကျည်းတန်တဲ့ စာသားတွေရေးသွားတာ တခြားလူမသိရင်တောင် သူ့ကိုယ်သူတော့ သိပါတယ်... အွန်လိုင်းပေါ်မှာပဲ ငါ့ကိုဘယ်သူမှ မသိပါဘူးဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ လုပ်ချင်တာလုပ် ပြောချင်တာပြောနေတာ ကိုယ့်ရဲ့ စိတ်ဓာတ် ကို ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဖြတ်စီးနေတာပါ... ဘာရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး... ကိုမင်းထက်ရေးထားတဲ့ သူ့ဂုဏ်ကိုဖျက်၊ ကိုယ့်ဂုဏ်ပျက်၏ ဆိုတဲ့ ပိုစ့်လေးကို အဲဒိလူတွေကို ဖတ်စေချင်ပါတယ်... ကျမ အမြင်မှာတော့ အဲဒိ Haters တွေဟာ တနည်းအားဖြင့်တော့ ဘလော့တစ်ခုရဲ့ သစ္စာရှိစာဖတ်ပရိတ်သတ်တွေပါပဲ... ရိုးရိုးစာဖတ်သူတွေဟာဘလော့တစ်ခုကို ပုံမှန်မဖတ်ဖြစ်ရင်တောင် သူတို့ကတော့ ပုံမှန်ကိုဖတ်ဖြစ်ပြီး ထိုဘလော့ပိုင်ရှင်ကို ဘယ်လို Attack လုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတတ်တဲ့သူတွေပါ... အပြစ်ရှာဖို့အတွက်လဲ သူတို့ အသေးစိတ်လိုက်ဖတ်ဖြစ်ရင် ဖတ်ဖြစ်နေမှာပါ... အကြိမ်ကြိမ်ဖတ်ဖြစ်ရင်လဲ ဖတ်ဖြစ်မှာပါ... အဲဒါကြောင့်မို့ သူတို့က တနည်းအားဖြင့်တော့ အမာခံစာဖတ်ပရိတ်သတ်တွေထဲမှာ ထိပ်ဆုံးကပါနေတော့တာပါပဲလို့ ထင်မိပါတယ်... ကျမကို မုန်းတဲ့ Haters တွေဟာ ကျမနဲ့ အပြင်မှာသိတဲ့သူတွေလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်... နီးစပ်သူတွေထဲကလဲဖြစ်နိုင်တယ်... ဝေးနေတဲ့သူတွေထဲကလဲဖြစ်နိုင်တယ်... ဘလော့ဂါအချင်းချင်းလဲဖြစ်နိုင်တယ်... ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ... ကျမကတော့ အဲဒိ Haters တွေကို ကြံဖန်ပြီး ကျေးဇူးတင်နေချင်တာပါပဲ... ဒါတောင် ကျမမှာ ပုံမှန် ကျမကို စောင့်ကြည့်ပြီး မုန်းတီးနေတဲ့ Haters မရှိ သလောက်ပဲလို့ထင်တာပါပဲ... ခုလိုရေးရတာက ဘလော့ရေးနေတဲ့သူတိုင်း ဒီလိုမျိုး Negative Comments တွေ၊ Personal Attack တွေနဲ့ တွေ့ကြုံဖူးမှာပါ... ဒါကြောင့် ဘလော့ရေးနေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရော... ဘလော့ကိုခုမှ စရေးတဲ့ ဘလော့ဂါပေါက်စလေးတွေအတွက်ရော ကျမရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကို ဝေမျှတာပါ... ကျမအတွက်ကတော့ ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်... ကြိုက်တဲ့ စာတွေဆိုရင် ကွန်မန့်ပေးခဲ့တယ်... တချို့စာတွေက သိပ်မကောင်းပင်မဲ့ အဆုံးထိဖတ်လောက်တဲ့အထိတော့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်ဆိုရင် အဆုံးထိဖတ်လိုက်တယ်... တချို့စာတွေလုံးဝ ကျမစိတ်တိုင်းမကျတဲ့စာတွေ... ကျမစိတ်ထဲမှာ မကောင်ဘူးထင်တဲ့စာတွေ... ကျမနဲ့ မပတ်သတ်ဘူးထင်တဲ့စာတွေဆိုရင်တော့ ကွန်မန့်မှာရေးပြီး Attack လုပ်ဖို့မပြောနဲ့... ရောက်တဲ့နေရာမှာတင်ရပ်ပြီး အဲဒါကို ဆက်မဖတ်တော့ပါဘူး... ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဘလော့ဆိုတာ ၀ါသနာရှင်တွေက ကြိုက်သလို Free account ဖွင့်ပြီး သူတို့စိတ်ထဲရှိတာ ရေးချင်တာရေးလို့ရပါတယ်... ရေးပိုင်ခွင့်လဲရှိပါတယ်... ဘလော့ကနေ နိုင်ငံရေးတွေ စီးပွာရေးတွေ စတဲ့ ကြီးမားတဲ့ ကိစ္စတွေ ရေးပိုင်ခွင့်ရှိသလို... ကိုယ့်ရဲ့ Personal လေးတွေ... တစ်နေ့တစ်နေ့ဘာလုပ်လဲဆိုတာလေးတွေ ဥပမာ.. ဘာနဲ့ ထမင်းစားတယ်ဆိုတာကအစ ဒိုင်ယာရီသဘောမျိုး ရေးချင်တာလဲ ရေးပိုင်ခွင့်ရှိပါတယ်... တစ်ခုပဲရှိပါတယ်... ဘလော့တစ်ခုရဲ့ အရည်အသွေး တကယ်ကောင်းတယ်ဆိုရင် သူ့အလိုလို လူသိများလာပါလိမ့်မယ်... သူ့အလိုလို ကွဲပြားသွားပါလိမ့်မယ်... စာဖတ်တဲ့သူပိုများလာပါလိမ့်မယ်... အဲဒါကို Personal ရေးလို့ ကြွားလိုက်တာ... ဘာညာလိုက်ပြီး ကွန်မန့်နေတာတွေဟာ... အမှန်တော့ ကွန်မန့်လို့ ယူဆလို့မရပါဘူး... ဆိုလိုချင်တာ ရှင်းရှင်းလေးပါ... ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ဘူး... ကိုယ့်အတွက် အသုံးမဝင်ဘူးထင်ရင် ဆက်ဖတ်နေစရာတောင်မလိုပါဘူး... အချိန်ကုန်ပါတယ်... ဒါမှမဟုတ် ထိုသူများက အချိန်တွေပိုနေလို့ သူများတွေကို လိုက်တိုက်ခိုက်နေရတာ ကျေနပ်နေလို့ဆိုရင်တော့ ကျမဘာမှ မပြောလိုပါဘူး... ဒါပေမဲ့ အဲဒိလို ကွန်မန့်တွေကိုလဲ ကျမတို့ မျက်လုံးထဲလုံးဝထားမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုတော့ သိစေချင်ပါတယ်... ဒီတစ်လအတွင်း တစ်ခါတစ်ခါ စဉ်းစားမိတယ်... ကျမရဲ့ ခရီးသွားပိုစ့်နဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ပေးသွားတဲ့ တချို့ကွန်မန့်လေးတွေအကြောင်းပေါ့... တချို့တွေကလဲ ကောင်းတယ် ဆက်ရေးပါ... ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... တချို့တွေကတော့ ဒစ်စနေလမ်း Promotion လားတဲ့... ကြွားလိုက်တာတဲ့... သူတို့ပေးခဲ့တဲ့ ကွန်မန့်တွေကြောင့် တစ်ခုတည်းနဲ့တော့ ဘလော့မရေးဖြစ်တာ မဟုတ်ပေမဲ့... ဒီအတောအတွင်းမှာတော့ ကိုယ့်ပိုစ့်ကို အကြိမ်ကြိမ်ပြန်သုံးသပ်မိပါတယ်... ဘာကြောင့်ဒီလိုပြောတာလဲ... ငါပြင်သင့်လား... ဘယ်လိုပဲ စဉ်းစား စဉ်းစား အဖြေက အမြဲ ၁ခုပဲထွက်ပါတယ်... ကျမရေးတာ ခရီးသွားမှတ်တမ်းပါ... ခရီးသွားဆောင်းပါးရေးနေတာမဟုတ်ပါဘူး... ကျမရဲ့ မှတ်တမ်းဖြစ်တဲ့အတွက် ကျမသွားတဲ့ တောက်လျှောက် ပျော်တာ ဝမ်းသာတာ စိတ်ညစ်တာ ရင်ခုန်တာ အကုန်လုံးကို ကျမ အမှတ်တရနဲ့ ရေးမှတ်ထားချင်တာပါ... ဒီခရီးသွားမှတ်တမ်းကိုရေးတာ အမှန်တော့ သူများအတွက်ထက် ကျမအတွက်ကို ကျမရေးတာဆို ပိုမှန်ပါမယ်... နောက်ဆုံး ကျမရေးတဲ့ ဂျပန်ခရီးစဉ် Day 4 ကိုရေးတုန်းက ကျမအဲဒိနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေကို မေ့လုမေ့ခင်ဖြစ်နေလို့ ရိုက်လာတဲ့ ဗွီဒီယိုတွေပြန်ကြည့်ရပါတယ်... အဲဒိမှာ ကျမစဉ်းစားမိတာက ကျမရဲ့ ခံစားချက်လေးတွေကို မေ့သွားမှာကိုပါ... အဲဒိအတွက် ကျမ အသေးစိတ်မှတ်တမ်းတင်ထားချင်တဲ့ စိတ်ကလေးဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါတယ်... အဲဒိအတွက် ကျမ အသေးစိတ်ရေးခဲ့မိပါတယ်... ဒါကို စာဖတ်သူအနေနဲ့ ကြွားတယ်လို့ ခံစားသွားရသလား... ဒီလိုဆိုတော့ကာ... ဘာလို့ တခြားလူတွေက ကြွားတယ်လို့မခံစားရပဲ ထိုသူတစ်ယောက်တည်းကသာ ကြွားတယ်လို့ခံစားရတာလဲ... ရှင်းပါတယ်... ကိုမင်းထက်ရဲ့ပိုစ့်ထဲကလို ဣဿာ မစ္ဆရိယ စိတ်ဖြစ်လို့သာ ဖတ်နေရင်း မုဒိတာမပွားနိုင်ပဲ ယခုလို ခံစားသွားရတယ်လို့ ကျမကတော့ယူဆပါတယ်... အဲဒိအတွက် တစ်ခုတော့ အကြံပေးချင်ပါတယ်... ကျမရဲ့ပိုစ့်တွေထဲက ကိုယ့်အတွက် လိုမယ်ထင်တာကိုပဲ ရွေးဖတ်ပါ... မလိုဘူးထင်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်... အလကား ကြွားနေတာပါလို့ ထင်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် အချိန်မရွေး လိပ်စာပြောင်းရိုက်လိုက်ရနေတာပါပဲ... ကိုယ့်ကိုကိုယ် မညင်းဆဲပါနဲ့... အဲ တစ်ယောက်ကလဲ ဒစ်စနေလမ်းကို အရောင်းမြှင့်တင်နေတာလားတဲ့... ဒစ်စနေလမ်းကို ရောက်ဖူးတဲ့သူတိုင်း အဲဒိထဲက စက်တစ်ခုကို စီးရဖို့ နာရီပေါင်းများစွာ တန်းစီစောင့်ဆိုင်းရတာ အသိပါ... ဒီတော့ ကျမအတွက် အထူးတလည် အရောင်းမြှင့်တင်နေစရာ လိုမလိုကို ထိုသူ မရောက်ဖူးတဲ့အတွက် မည်သို့ မည်ပုံ ပြန်လည်ရှင်းပြရမလဲတော့ မသိပါ... ထို့အတွက် ကျမရဲ့ဘလော့ပေါ်မှာ ရှိတဲ့ ပိုစ့်တွေကို ကျမရဲ့ စာရေးချင်စိတ် Mood ပေါ်မှာ မူတည်ပြီး ကျမကြိုက်သလို ချယ်သပိုင်ခွင့်ရှိပါတယ်... ကျမဟာ စာပေပညာရှင်ကြီးမဟုတ်ပါဘူး... နာမည်ကြီးချင်လို့ စာရေးနေတာလဲမဟုတ်ပါဘူး... စာရေးပြီး ပိုက်ဆံရှာစားနေတာလဲ မဟုတ်ပါဘူး... 

ကျမစိတ်ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ကျမဘလော့ကိုရေးနေတာပါ... ကျမဘလော့ကစာတွေကို နှစ်သက်လို့ လာဖတ်ကြတဲ့သူတွေရှိရင် ကျမပျော်တယ်... ကွန်မန့်လေးတွေပေးသွားရင် ကျေနပ်တယ်... ကျမတွေ့ကြုံခဲ့ရတာတွေကို ဝေမျှရာမှာ တခြားသူတွေအတွက် အသုံးဝင်သွားမယ်ဆိုရင် ကြည်နူးတယ်... ဒါပေမဲ့ ကျမဘလော့ရေးတဲ့ရည်ရွယ်ချက်အတိုင်းပဲ ဆက်လက်ရေးနေမှာပါပဲ... ကျမကို အားပေးနေတဲ့ မိသားစု၊ သူငယ်ချင်းနဲ့ စာဖတ်ပရိတ်သတ်တွေအတွက်လဲ ဆက်ရေးနေအုံးမှာပါပဲ... ကျမ ဘလော့ပေါ်က ခရီးသွားအချက်အလက်တွေဟာ ကျမတွေ့ကြုံခဲ့တာတွေပဲဖြစ်တဲ့အတွက် လူတိုင်း ဒီလိုတွေ့ကြုံလိမ့်မယ်လို့လဲ မဆိုလိုပါဘူး... ဒါပေမဲ့ ဒီအချက်အလက်တွေက ကျမအတွေ့အကြုံပေါ်မူတည်ပြီး အမှန်တွေပါပဲ... ကျမရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့အရာတွေကတော့ မှန်တာတွေလဲပါချင်ပါမယ်... ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဖတ်ကောင်းအောင် လုပ်ကြံရေးတာတွေလဲ ပါချင်ပါမယ်... ကျမဘာသာ ကျမ Character တွေဖန်တီးချင်ဖန်တီးမယ်... ကျမဘာသာကျမ ပေးချင်တဲ့ နာမည်ပေးမယ်... အဲဒိအတွက် မည်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်ဖူးလို့လဲထင်ပါတယ်... ဒီတော့ ကျမအကြောင်းရေးတာတွေကို ဒါတွေဟာ ကျမအကြောင်းအမှန် ဟုတ်မဟုတ်ဆိုတာကတော့ ချင့်ယုံကြပေါ့နော်... ထပ်မှာချင်ပါတယ်... ဘလော့ဆိုတာ လူတိုင်းဖွင့်လို့ရတဲ့ Free Account ပါ... ဘလော့ဂါတွေမှာ သူတို့သိသလောက်နဲ့ ရေးချင်တာရေးမယ်ဆိုလဲ ရေးလို့ရပါတယ်... အဲ... သတင်းအချက်အလက်မှန်မမှန်ဆိုတာကိုတော့ ကိုယ့်အသိ ကိုယ့်ဦးနှောက်နဲ့ ချင့်ယုံကြပါလို့.... 

P.S ဒီပိုစ့်နဲ့ ပတ်သတ်ပြီး Haters တွေရှိလာခဲ့မယ်ဆိုရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်... ယခုပိုစ့်အောက်မှာ Negative Comments တွေ Personal Attack တွေရှိလာခဲ့မယ်ဆိုရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်... လုံးဝ လုံးဝ စိတ်ထဲထားမှာ မဟုတ်တဲ့အပြင်... ထိုသူများကို မဗေဒါမှ အမာခံစာဖတ်ပရိတ်သတ်တဖြစ်လဲ ကျေးဇူးတင်ရှိနေမည်ဖြစ်ကြောင်း...