၀ါသနာ

၀ါသနာ?? အင္း.. ကိုကိုေမာင္က tag ထားတာကေတာ့ ခရီးမသြားခင္ထဲကပါပဲ.. ခက္တာက ၀ါသနာပါတာေတြက မ်ားေနေတာ့ မယ္မယ္ရရ ဘာကို၀ါသနာပါရမွန္းမသိျဖစ္ေနလို႔ မေရးျဖစ္တာ…
ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ေတာ့ ေဆာ့ရတာ၀ါသနာပါတယ္… အစားထက္ အေဆာ့ကိုမက္တယ္… ညေနေရာက္ျပီဆို ေအာက္ဆင္းေဆာ့ရမွ ေက်နပ္တယ္.. မဟုတ္ရင္ အိမ္ထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လုံးဂ်ီက်ေနေရာ… လမ္းထဲမွာလဲ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖတ္ ေဘာ္ဒါေတြကလဲ မ်ားၾကီး ေယာက်ာၤးေလး မိန္းကေလး ေက်ာသားရင္သားမခဲြျခားပဲေဆာ့တယ္… ဒါေပမဲ့ ျပႆနာေတာ့ လာမရွာနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခံမေနတတ္ဘူး… အေဖကလဲ ေအာက္ဆင္းေဆာ့မယ္ဆိုတုိင္း ကတိေတာင္းတယ္.. ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ေဆာ့. ရန္ျဖစ္မလာနဲ႔တဲ့.. အေမနဲ႔ အမေတြကေတာ့ ဆက္ဆံုးမတယ္.. ရန္ျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ ခံမလာနဲ႔တဲ့… ဒီေတာ့ ေဆာ့ပါတယ္ဆိုမွ အျငင္းအခံုေလးေတာ့ နဲနဲရွိတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ မေဗဒါက ရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မပါပါဘူး… အဟဲ… ရန္ေလးမ်ားျဖစ္လာရင္ ေနာက္ ၃ ၄ရက္ေလာက္ ေအာက္ဆင္းေဆာ့ဖို႔ အခြင့္ေရး ပိတ္သြားတတ္တယ္… ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ကိုယ္မဆင္းေတာ့ ပဲြမစည္ဘူးေလ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရန္ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကလဲ ကိုယ့္ကို ေဆာ့ဖို႔လာေခၚတယ္.. ကိုယ္ကလဲ ေဆာ့ရမယ္ဆိုေတာ့ ျပန္ေခၚလိုက္တယ္… အင္း. ကေလးဘ၀မ်ား စဥ္းစားရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲေတာင္ေပ်ာ္လာျပီ…
ကဲ.. ေျပာရင္းနဲ႔ topic ကလဲြသြားျပီ… ၀ါသနာကိုေျပာတာ.. ငယ္ငယ္က ၀ါသနာက ေဆာ့တာ.. ရန္ျဖစ္တာဟုတ္ဘူးေနာ္.. အဟဲ.. အထင္ေတြ မွားကုန္အံုးမယ္…

ေနာက္ ၉ တန္း ၁၀တန္းေရာက္ေတာ့ ေဆာ့ခ်င္ေသးပင္မဲ့လဲ စာက မ်ားလာေတာ့ အိမ္က ေပးမေဆာ့တာက တစ္ေၾကာင္း… ကိုယ္နဲ႔ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္မ်ားကလဲ အလြန္တရာမွ ပဲမ်ားသြားၾကေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မေဆာ့ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး.. အဲဒိအခါမွာေတာ့ ကိုရီးယားကား တရုတ္ကား တီဗီြက လာသမွ်ကားမွန္သမွ်ကို မလြတ္တမ္းထိုင္ၾကည့္ပါတယ္… အဟဲ.. ဟဲ…
အဲ ဇာတ္လမ္းၾကား ေၾကာ္ျငာျဖတ္လာရင္ေတာင္ ေနာက္ေက်ာေပးျပီး တီးလံုးၾကားတာနဲ႔ ဘာေၾကာ္ျငာလဲဆိုတာကို အျမန္ဆံုး ဘယ္သူေျပာနိုင္လဲဆိုျပီး အမေတြနဲ႔ ဆက္ကစားပါတယ္… ဟဲ.. ဟဲ.. သူတို႔မကစားလဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ကစားပါတယ္… အဟီး… တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္ေၾကာ္ျငာျပီးရင္ ဇာတ္လမ္းျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတာေတာင္ မွန္းနိုင္တဲ့အတြက္ မေဗဒါကို တီဗြီေမွာ္ေအာင္တယ္လို႔ေတာင္ ရြဲ႕ေခၚၾကပါတယ္..

စာမ်ား က်က္ရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ သတင္းေတာင္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္… အဟတ္.. ဟတ္… တီဗီြအစီအစဥ္က “ဒံု…. ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မ်ား ဒီတင္ျပီးဆုံးပါျပီ” ဆိုတဲ့ စာတမ္းေပၚတဲ့ အထိၾကည့္ပါတယ္… အဲ.. အိမ္က တီဗီြပဲၾကည့္ေနတယ္ စာမက်က္ဘူးဆိုျပီး တီဗီြေပးမၾကည့္ရင္ လံုး၀ကို အရြဲ႔တိုက္ျပီး စာမက်က္ေတာ့ပါဘူး..
၁၀တန္းတံုးကေတာ့ အေပးအယူနဲ႔ စာၾကည့္ပါတယ္… အဟီး… ဇာတ္လမ္းတဲြ ၇နာရီကေန ၈နာရီတစ္ခ်ိန္… ၉နာရီခဲြေလာက္ကေန ၁၀နာရီခဲြေလာက္ထိတစ္ခ်ိန္ ၂နာရီေပးၾကည့္ရင္ က်န္တ့ဲအခ်ိန္ စာေကာင္းေကာင္းက်က္ပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ၁၀တန္းစာေမးပဲြေျဖေနတဲ့အခ်ိန္.. မွတ္မွတ္ရရ သခ်ာၤေျဖရမဲ့ေန႔မွာ “ပိုးမင္းသားရဲ႕ သိုင္း၀ိဥာဥ္ အပိုင္း၂” ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ျပပါတယ္… က်မကၾကည့္ခ်င္တာကို အေဖက ေပးမၾကည့္ပါဘူး.. စာေမးပဲြတြင္းကိုေတာင္ ဇာတ္လမ္းတဲြၾကည့္ခ်င္ေသးလားဆိုျပီး ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္မွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္… က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အေဖက သေဘာတူညီခ်က္ကိုျဖတ္တယ္လို႔ထင္မိပါတယ္… သူ႔ကို စာေမးပဲြတြင္းမို႔ လိုက္ေလ်ာျပီး ၇နာရီကားေတာင္မၾကည့္ပါဘူး… ဒီကားေလး ဇာတ္သိမ္းမို႔ ၾကည့္ခ်င္တာကိုေပးမၾကည့္ဘူး.. ျပီးေတာ့ သခ်ာၤက တီဗီြၾကည့္ရင္းလဲ တြက္လို႔ရတာပဲဟာ.. ဒါေပမဲ့ က်မအေဖကလဲ က်မလိုပဲ ေခါင္းမာတယ္… လံုး၀ဆို လံုး၀ပဲ.. သူကလဲ နင္မက်က္ရင္ နင္စာေမးပဲြက်မွာတဲ့… က်ရင္ ေနာက္နွစ္ေက်ာင္းမထားဘူး ဘာညာ ျခိမ္းေျခာက္တာေပါ့ေနာ္… တကယ္က်ရင္လဲ ထားမွာပါပဲ… (သိေနေသာ္လည္းကိုယ္လဲ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ေနာ္…) သူလာၾကည့္ရင္ တမင္စာမက်က္ပဲေနျပတယ္… သူထြက္သြားမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာၾကည့္တယ္… လာမၾကည့္တာ ၾကာလာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေရွ႕က တရုတ္ကားသံၾကားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္.. စိတ္တိုလာရင္ ေနာက္ေဖးက ပန္းကန္ေတြတင္ထားတဲ့စားပဲြကို ပိတ္ကန္တယ္… ကဲြမွာလဲ ေၾကာက္ရေသးတယ္.. အသံက်ယ္ရုံေလာက္အားနဲ႔ ကန္ရတာေပါ့ေနာ္… ေနာက္ဆံုး အေဖနဲ႔ က်မရဲ႕ တင္းမာမွဳေၾကာင့္ အစ္မ အၾကီးဆံုးကပဲ က်မကိုလာေျပာတယ္.. သူ ကူးေပးထားပါ့မယ္.. စာေမးပဲြျပီးရင္ ၾကည့္ပါတဲ့… တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာလဲ က်မကို ညာခဲ့တာပါပဲ.. တကယ္တမ္းေတာ့ မကူးေပးခဲ့တာ စာေမးပဲြျပီးမွ သိပါတယ္… အသဲကြဲတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အဲဒိတုန္းက ရည္းစားမထားဖူးပင္မဲ့ ခံစားဖူးသြားတယ္… သစၥာေဖာက္ခံရတယ္.. အညာခံရတယ္.. စိတ္ထဲမွာေတာ့ စြတ္စဲြခ်က္မ်ိဳးကို စံုလို႔ေပါ့…

က်မအေဖက က်မကို သခ်ာၤကို စိုးရိမ္တာက ေနာက္မွသိတယ္.. သခ်ာၤက်ဴရွင္ဆရာက သခ်ာၤအေျခအေနမေကာင္းဘူးေလး ဘာေလး အေဖကို တိုင္ထားေတာ့ စိတ္ပူူတာပါ.. အမွန္ေတာ့ က်မသခ်ာၤအေျခအေနမေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး… က်မက သခ်ာၤသင္ရင္ ခေရစိတြင္းက် ေပါက္ေပါက္ရွာရွာလိုက္ေမးတတ္ပါတယ္.. အဲဒါကိုပဲ ဆရာက က်မကို သခ်ာၤညံ့တယ္မ်ား ထင္သြားသလားသိပါဘူး… ဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ က်မ ရဲ႕ ဂုဏ္ထူးရဘာသာေတြထဲမွာ သခ်ာၤလဲပါပါတယ္… အိမ္ကလူေတြကေတာ့ ေဗဒါတို႔ တရုတ္ကားေတြသာ မၾကည့္ရင္ All D ထြက္မွာ ဆိုျပီး ျငဴစူၾကပါတယ္… က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ က်မကို စာေမးပဲြတြင္းပါ တရုတ္ကားေပးၾကည့္ရင္ All D ထြက္မွာလို႔ က်ိတ္ျပီး ေျပာမိပါေသးတယ္… ၾကည့္ျပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေၾကာက္ျပီး စာကို အေသဖိလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ…

ဇာတ္လမ္းတဲြေတြၾကည့္တဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိကို ပါေနတုန္းပဲ… ေငြကုန္သက္သာတယ္.. လူ မပင္ပန္းဘူး… အခ်ိန္ကုန္ျမန္တယ္… ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ အျပင္က စိတ္ညစ္စရာေတြ ေမ့ေနတယ္… ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ… အဲ.. မေဗဒါကို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးက စကားလာေျပာတာ သိပ္မၾကိဳက္ဘူး… ေျပာမယ္ဆိုရင္လဲ ရုပ္ရွင္ကို ခဏရပ္ျပီးမွ ေျပာစရာရွိတာကို ေျပာတယ္.. တခ်ိဳ႕ကရွိတယ္… အစကေတာ့လာမၾကည့္ပဲဲနဲ႔.. ေဘးကေန.. ဇာတ္လမ္း အလည္ေလာက္ေရာက္မွ အဲဒါဘယ္သူလဲ.. ဘာကားလဲ.. ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းလဲ.. တစ္ခုျပီးတစ္ခုလာမေမးနဲ႔ မၾကိဳက္ဘူး… ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ကားေတြကို သူမ်ားေတြနဲ႔ ေ၀မွ်ရတာကို ၀ါသနာပါပါတယ္.. သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၾကည့္ျပီးသေလာက္ထိိ ေသေသခ်ာခ်ာ Pause လုပ္ျပီးရွင္းျပမယ္… ျပီးရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေဘးမွာၾကည့္.. ေဘးကေန လာၾကည့္လိုက္.. ထသြားလိုက္.. ျပီးမွ လာေမးလိုက္လုပ္ေနတာ မၾကိဳက္ပါဘူး.. အျပင္လူဆိုရင္ေတာ့ မေဗဒါ ဘာမွမေျပာပါဘူး… ကိုယ္တိုင္လဲ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ထထြက္သြားတတ္ပါတယ္… ဒါမွမဟုတ္ အစကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၾကည့္ပါတယ္… အိမ္သားေတြဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ေျပာေနက် တစ္ခြန္းရွိတယ္… “ရုပ္ရွင္ကို ေလးေလးစားစားၾကည့္ပါ” လို႔… ဟဲ…. ဟဲ….

၂၀၀၄ခုနွစ္ေလာက္မွာ ပထမဆံုး အိမ္သံုး ဗီြဒီယိုကင္မရာေလးကို က်မအစ္မက၀ယ္လိုက္တယ္… အဲဒိ ကင္မရာနဲ႔ပဲ ဟိုရုိက္ဒီရုိက္ပဲ… အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက တိတ္ကင္မရာပဲ.. ကြန္ျပဴတာထဲ တိုက္ရုိက္ထည့္လို႔မရဘူး… ကိုယ္ကလဲ သိပ္မလုပ္တတ္ေတာ့ ဆိုင္မွာပဲ စီဒီသြားသြားဘန္းရတယ္… ဒါေပမဲ့ Home video ေတြက ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁ ေခါက္ ၂ေခါက္အျပင္ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းလာေရာေလ… လက္ကမျငိမ္ ကင္မရာကတုန္.. ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မရွိပဲ ရုိက္ခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ရုိက္ထားတာ ၾကည့္လို႔မေကာင္းမွန္းသိလာတယ္.. ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ပိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ video ေလးေတြလုပ္ခ်င္လာတယ္…

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရုပ္ရွင္လုပ္တာကို အရမ္းအားက်ခဲ့တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုရွိတယ္… ၂၀၀၁ခုနွစ္ေလာက္တုန္းက “Time Travelers” ဆိုျပီး သိပၸံကားဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးကို MRTV 3 မွာျပတယ္.. အဲဒိဇာတ္လမ္းေလးကို ဖန္တီးတ့ဲသူေတြက က်မအထက္တန္းေက်ာင္းက တစ္တန္းထဲတူတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. သူတို႔ေတြက ငယ္ငယ္ထဲက ကြန္ျပဴတာနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းမွာထဲက ကြန္ျပဴတာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ျပိဳင္ပဲြေတြဆို ၀င္ျပိဳင္ခဲ့တယ္… အဲဒိဇာတ္လမ္းထဲမွာပါသမွ် စက္ရုပ္ေတြ… အာကာသ ယဥ္ေတြအားလံုးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းထုတ္ျပီး.. ဂရက္ဖစ္နဲ႔ ဆဲြခဲ့တယ္... အ၀တ္အစားဒီဇိုင္း… ဇာတ္လမ္း.. သရုပ္ေဆာင္ အကုန္လံုးက သူတို႔စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးျပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ခ့ဲၾကတယ္… သူငယ္တန္းထဲက ၁၀တန္းထိ အတန္းထဲမွာ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုး ျမင္ဖူးခဲ့ပင္မဲ့.. အဲဒိဇာတ္လမ္းထဲမွာေတာ့ သူတို႔ကို တကယ္အထင္ၾကီးခဲ့တယ္… အားလဲက်တယ္… ခုထက္ထိလဲ ခ်ီးက်ဴးတယ္… ၁၀တန္းေအာင္ အရြယ္ေလးေတြနဲ႔ ဒီေလာက္လုပ္နိုင္တာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ သူတို႔က ပထမဆံုးပါပဲ… အဲဒိအတြက္ သူတို႔ကို နိုင္ငံေတာ္ကလဲ ထူးခြ်န္ဆု ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္… ဇာတ္လမ္းက အဆံုးထိ မျပီးပါဘူး… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒိထဲကေခါင္းေဆာင္ ဒါရုိက္တာလုပ္တ့ဲ ေကာင္ေလးက အဂၤလန္ကိုထြက္သြားေတာ့ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး… သူ႔၀က္ဆိုဒ္မွာေတာ့ သူတို႔လုပ္ထားတဲ့ Project ေလးေတြ တင္ထားပါတယ္.. ဒီမွာ သြားၾကည့္လိုက္ပါ… ေဘးက ဆိုဒ္ဘားက Project > Motion Graphics > time travellers ဆိုျပီးသြားပါ..

အေပၚကေျပာသြားတာကေတာ့ အရင္က အားက်ခဲ့ရတာပါ.. ကိုယ္လိုက္လုပ္နိုင္မဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလဲမရွိသလို အခြင့္အေရးမရခဲ့ပါဘူး… က်မ ပထမဆံုးရတဲ့ကင္မရာကလဲ တိတ္ေခြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမလုပ္တတ္ပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါမွာ.. ဇာတ္လမ္းကိုလဲၾကည့္တဲ့အျပင္… သူတို႔ ဘယ္လို ရုိက္လဲဆိုတာကိုပါ စိတ္၀င္တစားၾကည့္လာတတ္တယ္… မင္းသမီးဘာ၀တ္လဲဆိုတာထက္… သူဘယ္လိုသရုပ္ေဆာင္လဲ… ဒီလိုအခန္းမ်ိဳးမွာ ကင္မရာကဘယ္ေနရာကထားျပီးရုိက္လဲ… ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေနာက္ခံတီးလံုးထည့္လုိုက္ရင္ ဘယ္လိုခံစားရလဲ… ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္သေဘာအရရိုက္လဲ… အဲဒါေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတာ က်မအတြက္ ပ်င္းစရာမေကာင္းဘူး… သီခ်င္းရုိက္ပံုရုိက္နည္းနဲ႔ ရုပ္ရွင္စာတန္းထိုး ဒီဇိုင္းေတြ ဘာကြာလဲ… ဥပမာ.. ကိုရီးယားကားေရွ႕ေတြမွာ စာတန္းထိုးရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္၀င္ခန္းေတြကိုပဲ ျပန္ယူျပီးသီခ်င္းနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္အမည္နဲ႔ ထိုးတတ္ပင္မဲ့.. ဂ်ပန္နဲ႔ ထိုင္၀မ္ကားေတြမွာေတာ့ စာတန္းထိုးအတြက္ သီးသန္႔ရုိက္တတ္ၾကတယ္…

ငယ္ငယ္ကတည္းက Jackie Chan ကားေတြၾကည့္လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္လိုရုိက္လဲျပန္ျပတာကို အရမ္းသေဘာက်တယ္…
ခုတိုးတက္လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ youtube တို႔ဘာတို႔မွာ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ရိုက္တာေတြ ျပန္ျပတဲ့ ဗီြဒီယိုေလးေတြရွာလို႔ရတယ္… ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတဲြေတြၾကည့္ျပီးရင္ youtube မွာ Making of movie ေတြနဲ႔ NG ေတြကို ျပန္လိုက္ၾကည့္ရတာလဲ ၀ါသနာပဲ…

ေနာက္ေက်ာင္းျပီးလို႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့မွပဲ IT Show ပဲြတစ္ခုမွာ ကိုယ့္အၾကိဳက္ Hard disk ကင္မရာတစ္လံုးကို ထပ္၀ယ္လိုက္တယ္… အဲဒါက အဆင္ေျပတယ္.. ရုိက္ျပီးတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာထဲထည့္လို႔ရေတာ့.. ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ျပန္ျပီး အက္ဒစ္လုပ္လို႔ရတယ္… လုပ္ၾကည့္ေတာ့လဲေပ်ာ္တယ္.. အက္ဒစ္တင္းကို အရမ္း၀ါသနာမပါပင္မဲ့ ကိုယ္က ေကာင္းေကာင္းၾကည့္ခ်င္ေတာ့ လုပ္ရတာပဲ… အက္ဒစ္တင္းကလဲ self learning လုပ္ျပီးနဲနဲပါးပါးတတ္တယ္… adobe primier pro ကေတာ့ ခုထက္ထိကိုမတတ္ေသးဘူး… window movie maker ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသံုးတတ္ေနျပီ…
ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီတို႔ ဒီဇိုင္းတို႔ေတာ့ မရဘူး.. ပန္းခ်ီဆိုလံုး၀မဆဲြတတ္ဘူး… Graphic design တို႔ animation တို႔ စိတ္၀င္စားေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မွဳမရွိဘူး… Making Movie လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယုံၾကည္မွဳမရွိပါဘူး… ၀ါသနာဆိုလို႔သာ ၀ါသနာေပါ့ေနာ္…

၀ါသနာပါတာနဲ႔ လုပ္စားဖို႔က်ေတာ့ Passion ရွိဖို႔လိုလာျပီ.. အေတာ္ေလး စိတ္ထဲမွာ ခိုင္မာမွ ျဖစ္မွာ… ခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ လမ္းေပၚကေန မဆိုင္တဲ့လမ္းေပၚကို ခုန္ကူးျပစ္လိုက္ဖို႔က်ေတာ့ ခ်ီတုန္ခ်တုန္ျဖစ္ေနတယ္… တခါမွလဲ ကိုယ္က အဲဒိလိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ မလုပ္ဖူးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ပါရမီမွ ရွိရဲ႕လားလို႔ သံသယျဖစ္မိတယ္… ဒြိဟျဖစ္တယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္ကိုတိုင္က စိတ္ထဲက မခိုင္မာလို႔လားလို႔ ေတြးမိတယ္… ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္လိုက္လို႔ မေအာင္ျမင္လာရင္ အိမ္က ကိုယ့္အေပၚရင္းႏွီးထားသမွ်ေတြ အလကားျဖစ္သြားမွာစိုးရိမ္တယ္…

တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားမိတယ္… ေလာကမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ Dream ကိုယ့္၀ါသနာေနာက္ကို ရဲရဲလိုက္ရဲခဲ့သလဲလို႔… ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ စိတ္၀င္စားျပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ အေျခအေနေပးတာာကိုပဲ ဘာခံစားခ်က္မွမထားပဲ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ ဘယ္အေရအတြက္က ပိုမ်ားသလဲလို႔ ေတြးမိတယ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္၀ါသနာပါတာကို အဆိုးေရာ အေကာင္းေရာလက္ခံ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ဆံုးျဖတ္ျပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ေနာက္ ရဲရဲလိုက္ေနတဲ့သူေတြေတြ႔ရင္ေတာ့ အရမ္းအားက်တယ္..

ခုေတာ့ အဲဒိအေတြးေတြၾကားမွာပဲ… ၀ါသနာကေန Passion ျျဖစ္ေအာင္၊ ၀ါသနာနဲ႔ ဘ၀၊ ဘ၀နဲ႔ အမွန္တရား၊ အားလံုး တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားရင္း ခုထက္ထိ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ မသိေသးပဲ… မေဗဒါတစ္ေယာက္ လမ္းဆံုမွာ ထိုင္ျပီးေတာ့သာ ေရစံုေမ်ာရင္း ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔အတူ Tag ေၾကြးဆပ္လိုက္ပါတယ္…
PS.. ခုမွ Tag ေၾကြးဆပ္လိုက္လို႔ အတိုးေရာ အရင္းပါေပါင္းျပီး ေရးလိုက္တာ ရွည္သြားတယ္ကြယ္…

ကိုရီးယားစာ စားၾကပါအံုး...

ျပန္ေရာက္ေရာက္ျပီးခ်င္း မေရာက္ေသး ဟန္ေဆာင္ျပီး ပိုစ့္မတင္ပဲေနလို႔မ်ားရမလားလို႔… တိတ္တိတ္ေလးေနေနပင္မဲ့ သိတဲ့သူေတြကလဲ သိေန.. ပိုစ့္ေရးဖို႔ ေျပာလာတဲ့သူေတြကလဲရွိေတာ့ အားနာလာတယ္ေလ…

အမွန္ေတာ့ မေဗဒါပိုစ့္မေရးျဖစ္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္က ၃ခ်က္ရွိပါတယ္..

ပထမတစ္ခ်က္က ျပန္ေရာက္ျပီးကတည္းက ၁ရက္ပဲနားျပီး ေန႔တိုင္းအလုပ္ပဲသြားေနရလို႔ပါ… သံုးတုန္းက သံုးျပီးေတာ့ ခုမွ ျပန္ရုန္းေနရေလရဲ႕… ဟတ္… ဟတ္…

ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္... ခရီးမသြားခင္ ၂ပတ္ေလာက္ထဲက အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္ျဖတ္ခံထားရပါတယ္… ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး… ခ်စ္လွစြာေသာ အိုင္တီ႒ာနကလူမ်ားက အင္တာနက္ရွိရင္ ဗိုင္းရက္စ္၀င္ျပီး သူတို႔အလုပ္ရွဳပ္ပါတယ္ဆိုျပီး လာျဖတ္သြားတာပါ… (ေမတၱာကိုမရွိဘူး အင္တာနက္မရွိလဲ ဗိုင္းရက္စ္ကိုက္ေအာင္လုပ္တတ္ပါတယ္ေနာ္... အဲလိုသူမ်ားကေျပာတာပဲ.. မေဗဒါဟုတ္၀ူး.. အဟိ..).. ဒီေတာ့ ၁ရက္မွာ ၁၂နာရီ အလုပ္လုပ္တယ္.. အလုပ္အသြားနဲ႔ အျပန္ ၂နာရီေပါင္း ၁၄ နာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာစား.. ေမလ္း ေလးစစ္.. facebook က pet society ေလး ကစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ နာရီက ၁၁နာရီဘယ္လိုေက်ာ္ေနမွန္းမသိ..

ျပန္ေရာက္ျပီးတည္းက ဓာတ္ပံုေလးေတြ တင္လိုက္… ကင္မရာေပါင္းစံုနဲ႔ ရိုက္လာတဲ့ပံုေတြကို ကြန္ျပဴတာထဲထည့္.. သူငယ္ခ်င္းကင္မရာနဲ႔ ရုိက္ထားခဲ့တဲ့ပံုေတြကို ေဒါင္းလုပ္ဆဲြ… အခ်ိန္ေတြက ဟိုလွည့္ဒီလွည့္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ေတြသာ မလိုအပ္ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.. ၁ရက္မွာ ၂၄နာရီက သိပ္နည္းလြန္းေနတယ္…

အင္တာနက္ေလးနဲ႔က မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရတာဆိုလို႔ ခုဆို ၁ရက္မွာမွ ၃ ၄ နာရီေလာက္ပဲရွိတယ္.. မသနားဘူးလားဟင္… သနားပါတယ္ေနာ္… (မသနားလဲ အားနာပါးနာ သနားလိုက္ပါ…)

အဲ… ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့... ေၾကြးထူတဲ့သူ မပူ... သန္းထူတဲ့သူ မယားဆိုတဲ့ စကားပံုေလးအတိုင္း မေဗဒါလဲ ဘေလာ့မွာ ေရးဖုိ႔အေၾကြးေတြအရမ္းမ်ားေနေတာ့ အခ်ိန္ကမေလာက္ ဘာကို အရင္စေရးရမလဲကမသိနဲ႔ ေခါင္းေတြရွဳပ္ျပီး ပစ္ထားလိုက္ေတာ့တာပါပဲ... ဂ်ပန္သြားတုန္းကအေၾကာင္းကလဲ ခုမွ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔ထိပဲေရးရေသးတယ္… ၁၀ရက္ရွိတာ... ခုလဲ ကိုရီးယားခရီးစဥ္က ထပ္ေရးဖို႔ရွိလာျပန္ျပီ… ေနာက္ျပီး ကိုကိုေမာင္ တက္ဂ္ထားတဲ့ ကိုယ့္၀ါသနာအေၾကာင္းလဲ ေရးဖို႔ရွိေသးတယ္… တက္ဂ္ထားတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ… ခုထိမေရးရေသးလို႔ ေမ့ေတာင္ ေမ့ေနျပီလားသိဘူး… စိတ္လဲမဆိုးေစခ်င္ဘူး… ေရးျဖစ္ေအာင္ကို ေရးမွာပါ… ေရးလဲ ေရးခ်င္ပါတယ္…

ခရီးသြားအေၾကာင္းကိုေတာ့ လူၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ... မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ... ကိုယ္ပိုင္မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုအေနနဲ႔ေတာ့ မေဗဒါက ေရးမွာပါ... မ်ားေသာအားျဖင့္ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြက ပိုစ့္ရွည္ျပီး ပ်င္းစရာေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနမွာမို႔ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကိုလဲ အားနာတယ္ေလ…

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဟိုက ၀ယ္လာတာေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးရအံုးမေပါ့… ၀ယ္ျပီးျပီးခ်င္း ဓာတ္ပံုမရုိက္မိပဲ… ခုမွ ပိုစ့္တင္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕လက္ေဆာင္ေတြက ေပးျပီးသြားျပီ… ဒီေတာ့ ရွိတာေလးေတြယူေနာ္…



ကိုရီးယား ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ဆိုးပါဘူး… ေခ်ာတဲ့သူေတြရွိသလို မေခ်ာသူေတြလဲ ရွိတယ္… ရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲလား… skin care product ေတြကပဲ ေကာင္းလို႔လားေတာ့ သိဘူး… အသားအရည္ကေတာ့ အေတာ္လွၾကတယ္… မ်က္နွာေပါက္ေတြကေတာ့ မ်က္ေပါက္ေမွးေမွး… မ်က္ခံြမရွိ ပံုစံေလးေတြခ်ည္းပါပဲ… ေခ်ာေနရင္ေတာင္မယံုရဘူး… ခဲြစိတ္ျပဳျပင္ထားတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္… ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ အဖဲြ႕ရဲ႕ လက္ေထာက္ ဂိုက္ (သို႔) ဓာတ္ပံုဆရာေလးကေတာ့ အေတာ္မိုက္တယ္… မ်က္နွာက အေခ်ာၾကီးမဟုတ္ပင္မဲ့ Average ထက္ေတာ့သာတယ္… အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ အရပ္အျမင့္ၾကီးပဲ… အသားျဖဴျဖဴ ႏွာတံေပၚေပၚ… မိုက္မွ မိုက္… ကိုယ့္ စံနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပဲ… အဟိ… (ေၾကာ္ျငာ၀င္မိျပီထင္တယ္ေနာ္… ဘြာေတး… ေနာက္မွပဲ ေတြ႔ခဲ့တဲ့သူေတြအေၾကာင္းေရးေတာ့မယ္…)

ေအာ္… ဒါနဲ႔ မေဗဒါ ဟိုမွာ စားခဲ့သမွ်ေတြကိုေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အြန္လိုင္းမွာ စိတ္ကူးနဲ႔စားလို႔ရေအာင္ ဓာတ္ပံုရုိက္လာတယ္… မဆိုးပါဘူး… ထင္ထားတာထက္ေတာ့ အေတာ္ေလး စားေကာင္းခဲ့တယ္… Swine flu ျဖစ္ေနကာမွ… ခရီးစဥ္ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀က္သားနဲ႔ပဲ ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္ပါးသြားခဲ့တယ္… စားၾကပါအံုးေနာ္…

ပထမဆံုးကိုးရီးယားမွာ စားခဲ့ရတဲ့ ေန႔လည္စာ... (၀က္သား အရမ္းေကာင္းတယ္...)

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ သူတို႔ေသာက္ေနက် ဟင္းခ်ိဳ... guide ကေတာ့ နာမည္ေျပာတယ္.. ေမ့သြားျပီ.. အေတာ္ေသာက္ေကာင္းတယ္...

ဂ်ဲဂ်ဴးမွာ စားခဲ့ရတဲ့ ကိုရီးယားေရာက္ ပထမဆံုးညစာ... SeaFood steamboat ... ပင္လယ္စာကအေတာ္လတ္တယ္...


ရုိးရုိးၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ေတာ့ အရသာနဲနဲကြဲတယ္... သူတို႔က မုန္႔ႏွစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ထည့္ေၾကာ္ထားေသးတယ္... ၾကက္သြန္မိတ္ေလးေတြလဲပါတယ္... ဒါလဲစားေကာင္းတယ္... ဒါလဲနာမည္ေမ့လာတယ္...

ဂ်ဲဂ်ဴးမွာ ဒုတိယေန႔ ေန႔လည္စာ... ၀က္သားကို သူတို႔ဆီက ကိုရီးယားဟင္းနွစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒယ္အိုးေပၚမွာေၾကာ္ျပီး အရြက္နဲ႔ ထုပ္စားရတာ... စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္... စားအေကာင္းဆံုးဟင္းေတြထဲက ဟင္းတစ္မ်ိဳးေပါ့...

ဒါက ၾကက္သားနဲ႔ ဂ်င္ဆင္း စြတ္ျပဳတ္... ဒုတိယေျမာက္ညမွာေၾကြးတဲ့ ညစာ... ၾကက္အထဲမွာ ေကာက္ညွင္းပါတယ္... ေခါက္ဆဲြေလးေတြလဲ ထည့္စားလို႔ရတယ္... ၄လကေန ၆လအတြင္း ၾကက္ေလးေတြကိုခ်က္တာတဲ့... ဂိုက္ကေျပာေတာ့ သနားသြားတယ္... အဲဒါေၾကာင့္ ေသရက်ိဳးနပ္ေအာင္ အကုန္စားခဲ့တယ္... အဲဒိညက ဆိုဂ်ဴး (ကိုရီးယားအရက္)ေတြလဲ တိုက္တယ္... ကိုယ္ကေတာ့ မေသာက္ခဲ့ပါဘူး... အန႔ံကေတာ့ အရက္ျပန္အတိုင္းပဲ... ရာသီဥတုကလဲ အေတာ္ေလးေအးတယ္...

ဂ်ဲဂ်ဴးတတိယေျမာက္ေန႔ Breakfast Abalone ဆန္ျပဳတ္... ဂ်ဲဂ်ဴးက Abalone ေပါမွန္းေတာ့သိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ Abalone ေရာ ဆန္ျပဳတ္ေရာကို အစထဲက မၾကိဳက္ေတာ့ အဲဒိေန႔က နဲနဲပဲ စားခဲ့တယ္... နာမည္ၾကီးဆန္ျပဳတ္ဆိုင္မွန္းေတာ့သိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မွ မၾကိဳက္တာ.. ၾကိဳက္တဲ့သူအတြက္ကေတာ့ အေတာ္ေကာင္းမွာပါ... အဲဒိ ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ေလးက Loving you ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာပါတဲ့ coffee ဆိုင္ေလးနဲ႔ ၃ ၄ ဆိုင္အကြာေလာက္မွာရွိတာ... ကမ္းရုိးတမ္းလမ္းဆိုေတာ့ ရွဳခင္းေလးေတာ့ အေတာ္လွတယ္...

၁ဇြန္း ၂ဇြန္းေလာက္ပဲ စားျပီး အားေနလို႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ ပဲလုပ္ေနတဲ့ မေဗဒါ....

ဒါကေတာ့ ဆိုလ္းကို စေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔က ေကြ်းတဲ့ေန႔လည္စာပါ... Everland နဲ႔ နီးတယ္... ဒုတိယေန႔ကေကြ်းတာနဲ႔ နည္းနည္းဆင္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ဒါက ပိုစားေကာင္းတယ္... ၀က္သားကို အရြက္ထဲထုတ္စားရတာပဲ... ဘာကြာလဲေတာ့မသိဘူး... စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔စားလိုက္တာ စားျပီးမွ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔သတိရတယ္ကြယ္... ခ်ိတ္ခ်ိဳးၾကပါနဲ႔ေနာ္...








ဆိုလ္းမွာ ပထမဆံုးစားတဲ့ ညစာ... ၾကက္သားနဲ႔ အာလူး ကိုရီးယားစတိုင္ေပါ့... ဒါလဲစားေကာင္းတာပဲ... ေဘးက side dish ခ်ဥ္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔လဲ အေတာ္ေလးလိုက္တယ္... မွတ္မွတ္ရရ အဲဒိဆိုင္က ဆိုင္ရွင္မိန္းမက အေတာ္ေလး ေခ်ာတယ္... က်က္သေရရွိတယ္ေျပာရမလားပဲ...

ဆိုလ္းအနီး DaeMyung Resort က ေကြ်းတဲ့ မနက္စာ ဘူေဖး... ကိုယ္ၾကိဳက္မယ္ထင္တာေတြ ေကာက္ထည့္ျပီး အျမန္ဓာတ္ပံုရုိက္ခဲ့တယ္...

အဲဒိေန႔က ေန႔လည္စာကေတာ့ သြားရင္းလာရင္း အေ၀းေျပးလမ္းေပၚက Service Area မွာ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္စားခဲ့ရတယ္... ညစာကိုေတာ့ ဆိုးလ္ျမိဳ႕ထဲက တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေၾကြးတယ္... စားေသာက္ဆိုင္ကအေတာ္သားနားပါတယ္... ခါတိုင္းလို လူငယ္ေတြနဲ႔အတူ ထမင္း၀ိုင္းမက်ပဲ စလံုး ဖြားဖြားအတၱမ်ားနဲ႔ က်ခဲ့လို႔ အေနအထိုင္ေလး ဆင္ျခင္ျပီး လက္မေႏွးရေအာင္ အျပတ္ေလြးခဲ့လို႔ ဓာတ္ပံုမရိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးကြယ္...


ဒါကေတာ့ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္စာ sha bu sha bu လို႔ေခၚတယ္... ပူပူေလးမွာ အရြက္ေတြနဲ႔ ၀က္သားျပားေတြ ထည့္ျပီး ေသာက္ရတဲ့ ဟင္းခ်ိဳ... စားခဲ့သမွ်ထဲမွာ ဒီ menu ပဲ နာမည္မွတ္မိတယ္... လြယ္လဲလြယ္တယ္... အရင္က ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလဲ ၾကားဖူးလို႔ျဖစ္မယ္...

ကဲ... ကဲ.. ခုေလာက္ဆို အားလံုး ေတာ္ေတာ္ေလး ဗိုက္၀သြားေလာက္ျပီထင္ပါတယ္... ရွန္ဟိုင္းမွာေကြ်းတာေတြ တင္လိုက္ရင္ စိတ္ကုန္သြားမွာဆိုးလို႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး... ရွန္ဟိုင္းမွာေတာ့ ကိုကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္က အေတာ္ေလးမွ ညစ္ႏြမ္း စုတ္ျပတ္ျပီး Mood မေကာင္းတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတာင္ ရိုက္ခ်င္စိတ္သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး... အေၾကာင္းစံုကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားက်မွပဲ ဆက္လက္တင္ဆက္ပါအံုးမယ္....