Greiving is a process that has no ending

I planned to write it on my page but I decided to post it here. So only my true blog readers will get to read. (Nothing special, I am just thinking that probably writing it out would makes me feels better.) I try my best to be ok since my Dad passed away not too long ago but it seems I am still not completely ok yet. Greiving is a process that has no ending. There are only ups and downs. I know it and I fully accepted it. But I still couldn't look at his photos or I am avoiding the thoughts about him. I don't want to forget him and I will not. But I am still running away from all the memories about him. I know he wants me to be happy, thriving and moving on. So I am just trying to do that but if I think about him, I started to cry. I know it is ok to cry but I don't want to cry. I have many things to rant about relatives and their insensitive remarks for the last journey of my Dad, friends who are only helping on facebook and not showing up actually. Those who I'd like to thanks as well. I want to write it on my blogspot. Not here. (So it'll auto filter out most of toxic comments). But still I am not ok to write about it. It is a circle. Regardless, one thing I feel difference now is I can let things/people go easily. I even had to let go of my dad, I can now let go of people who are not willing to keep me, those fake friends, those who hate me and those who leaves me. I can let everything go to an extent. I feel a little bit better for letting people go. Trying to forgive people to an extent and find peace within myself. Letting go is not forgetting about them or ignoring somebody. Just feeling light and have nothing to feel about them but still accept they were in part of memories of my life. I was born alone and will die alone one day. I will just live my life peacefully and doing things that I enjoy doing. Saying things that I enjoy saying without caring how people would think of me. Or not saying things to explain myself to worthless people in my life. So if you nikpick what I say or what I do because it bother you or threaten your position, it's your problem and not mine.

Our Beloved Summer - Kdrama Review

ဇာတ်ကားအမည် -  Our Beloved Summer

Genre - Romantic Comedy, Drama

Written by - Lee Na-eun

Directed by - Kim Yoon-jin     

Starring 

#ChoiWooShik

#KimDaMi

Kim Sung- cheol

Roh Jeong-eui

Country of origin -  South Korea

Original language -  Korean

No. of episodes -  16

Distributor -  SBS, Netflix

Original release - 6 Dec 21 to 25 Jan 2022

The time I finished this drama: Jan 2022

My Rating: 4/5

ဇာတ်လမ်းအကျဉ်း

Choi Ung ဆိုတဲ့ အတန်းထဲမှာ စာအညံ့ဆုံး ခပ်အေးအေး ခပ်ပေါ့ပေါ့နေတတ်တဲ့ကောင်လေးနဲ့ Kook Yeon-soo ဆိုတဲ့ အတန်းထဲမှာ စာအတော်ဆုံး ထူးချွန်ထက်မြတ်တဲ့ ကောင်မလေး တို့ ၂ယောက်ကို ထိပ်နဲ့ဘိတ်ကို အတူတူထားပြီး လေ့လာပြသတဲ့ Reality TV show တစ်ခုမှာ ပါဝင်ခဲ့ရာကစတယ်။ အဲ့ဒိ show အပြီး ငယ်ချစ်တွေဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့ ၂ယောက်ဟာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝမှာ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ်။

 Yeon Soo အတွက် သူ့အကြောင်းနဲ့သူရှိပေမဲ့ ဘာလို့လမ်းခွဲမှန်းတောင် မသိလိုက်ရတဲ့ Choi Ung အတွက်ကတော့ အတော်လေးပိုခံစားခဲ့ရတယ်။ ၁၀နှစ်ကြာပြီးမှ သူတို့ရဲ့ Documentary အဟောင်းထဲက video clip လေးတွေက အင်တာနက်မှာ ပြန်ခေတ်စားလာသလို သူတို့ ၂ယောက်ဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားပြီလဲဆိုတာကို လူထုက စိတ်ဝင်စားမှုရှိလာတဲ့အတွက် နောက်ထပ် Documentary လေးတစ်ခု တူတူထပ်ရိုက်ဖို့အကြောင်းဖန်လာတယ်။ လူငယ်ဘဝကနေ working adult တွေအနေနဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြောင်းလဲလာတဲ့ ဘဝ အဆစ်ချိုးတွေမှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ၊ ဘဝအခြေအနေတွေ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရဲ့ခံယူချက်နဲ့ နားလည်မှု၊ အသက်အပိုင်းအခြားအလိုက် ပြောင်းလဲလာတဲ့ ခံယူချက်အတွေးအခေါ်နဲ့ တုံ့ပြန်မှုတွေ စတာတွေကို ကျော်ဖြတ်ရင်း ချစ်တာက ချစ်လို့ရတယ်၊ အတူတူဘဝလက်တွဲဖို့ဆိုတာက ချစ်တာထက်ကို ပိုနားလည်ရတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးလေးဝင်စေတဲ့ကားလေးပါ။

ဝေဖန်ရေး

ဒီကားလေးက အေးအေးညိမ့်ညိမ့် vibe လေးနဲ့သွားတယ်။ ပြောရရင် ဇာတ်ကား vibe လေးက Choi Ung ရဲ့ personality လေးနဲ့ ဖြည်းဖြည်းလေးညှိပြီးသွားနေသလိုခံစားရတယ်။ များသောအားဖြင့် Choi Ung ရဲ့ POV ကို ပရိတ်သတ်က မြင်တာများတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ပရိတ်သတ်မသိတဲ့ အကြောင်းလေးတွေကို ကြက်သွန်ဥလို တလွှာချင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြည် ပြတာ။ နောက်ခံ ost လေးတွေကအစ အေးအေးညိမ့်ညိမ့်လေးပေါ့။ 

တချို့ကတော့ အဲ့ကားကို ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်ပြောတာလဲတွေ့တယ်။ mood မပါတဲ့အချိန်ကြည့်လို့ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ Feel ချင်နေတဲ့အချိန် Sad ending လဲ မဟုတ်တဲ့ ကားမျိုးကြည့်ချင်နေတယ်ဆိုရင် ဒီကားလေးက နင့် နေအောင် ဖီလ်းလို့ကောင်းမဲ့ ကားလေးလို့ မြင်တယ်။ ကိုယ်ကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် ဘာမှ သိပ်မဖီလ်းချင်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကားလေးဖြစ်မယ်ထင်လို့ ဖွင့်ကြည့်ဖြစ်ပေမဲ့ သူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးလို စခဲ့ပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ရစ်ပတ်ပြီး ဇာတ်ကောင်ဖွံဖြိုးမှုမှာ ကိုယ်ပါ လိုက်ခံစားမိတာမျိုး။ ရေစီးနေတဲ့ ရေကူးကန်လိုမျိုးက ဘောကွင်းပေါ် ညိမ့်ညိမ့်လေးလိုက်စီးနေသလိုပေါ့။ ဇာတ်လမ်း overall လေးအရ ဇာတ်သိမ်းကို မှန်းထားခဲ့ရင်တောင် ဇာတ်သိမ်းလေးက မှန်းထားတာထက် ပိုပြီး ကျေနပ်စရာကောင်းအောင် သိမ်းသွားပေးတယ်လို့မြင်တယ်။ အောက်မှာ ဇာတ်ကားအဆုံး ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ character development တွေ​ကျရင် အကျယ်ရေးပေးမယ်။ အခုက မကြည့်ရသေးသူတွေ spoiler မမိအောင်လို့။

Choi Ung ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေတာကြည့်ပြီး ကိုယ်ပါ စိတ်ညိမ်လာသလိုလိုခံစားရတယ်။ ကိုရီးယားနဲ့ ဂျပန်ကားတွေမှာ ခေါင်းဆောင်ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အလုပ်အကိုင်ကို cool ဖြစ်အောင် ရိုက်ပြတတ်တာလဲ ပညာပဲနော်။ 

အမှန်ပြောရရင်စိတ်ထဲမှာ Choi Woo Shik မျက်နှာကို ပထမ မင်းသားဖြစ်လာနိုင်တယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။ ကလေးရုပ်လေးနဲ့လေ။ သူကံကောင်းလို့ အကပ်ကောင်းလို့ နည်းနည်းလဲ သရုပ်ဆောင်တတ်လို့ ကမ္ဘာ့ နာမည်ကြီးရုပ်ရှင် Train to busan တို့၊ Parasite တို့မှာ ပါတယ်ထင်တာ။ ကိုယ့်မှန်းချက်က သူနဲ့ကျမှ မှားသွားပြီ။ သူသရုပ်ဆောင်လို့ ရိုက်ရတာ။ ကံချည်းကောင်းရုံနဲ့တော့ အဲ့လောက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကို ကျောင်းသားကားလောက်ရိုက်လို့ရမှာ working adult ဇာတ်ကောင်ဆို ကလေးရုပ်နဲ့ မဖြစ်လောက်ဘူးပေါ့။ မ cool လောက်ဖူးထင်တာ။ ဒီကားမှာ သူ့ဇာတ်ကောင်ကို သူသရုပ်ဖော်တာက သူနဲ့ ဇာတ်ကောင်ကို တထပ်တည်းကျတယ်။ သူ့ရဲ့ ငယ်ငယ်က သိမ်ငယ်စိတ်၊ အငုံစိတ်၊ ဘာကိုမှ သိသိသာသာ react မလုပ်သူက သူ့ပြိုင်ဘက်ကို ဖွင့်ပွဲနေ့ဖိတ်တာဟာ သူ့ချစ်သူဟောင်းလားဆိုတာ သိတော့ ပြဿနာလုပ်ထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ပြိုင်ဘက်ကို စိတ်ဆိုးတာထက် ချစ်သူဟောင်းကို သူချစ်နေသေးလို့ အခုလို တုန့်ပြန်တာ၊ အပြင်ပန်းက ဘယ်လောက် ညင်းညင်း သူ ချစ်နေသေးတယ်ဆိုတာကို ပရိတ်သတ်ကတောင် သူ့မျက်လုံးတွေကနေ တဆင့် ခံစားလို့ရအောင် သရုပ်ဆောင်နိုင်တာ ရင်ထဲကို ထိနေတာပဲ။

မင်းသမီး Kim Da mi ကိုလဲ Itaewon class မှာ ပထမဆုံး စကြည့်ဖူးကတည်းက သရုပ်ဆောင်ကောင်းတာသတိထားမိပေမဲ့ သူ့မျက်နှာမျိုးက ဇာတ်လမ်းရွေးမယ်ထင်ခဲ့တာ။ အရမ်းချောတဲ့အထဲ မပါဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ရှင် မင်းသား မင်းသမီးဆိုတာ တကယ်သရုပ်ဆောင်ကောင်းရင် အရမ်းချောနေစရာမလိုဘူးဆိုတာ ဥပမာပြဆို ကိုယ့်ကသူ့ကိုပြမိမလားပဲ။ အမှန်တော့ မှုန်နေအောင်မချောတာ ပိုပြီးတောင် ဇာတ်ကောင်တွေ versatile ဖြစ်သေးတယ်။ တကယ် သရုပ်ဆောင်ထူးချွန်ဖို့တော့လိုတာပေါ့နော်။ ဒီခေတ်မှာ တကယ်တော့ မိတ်ကပ်အပြင်အဆင်တတ်ရင် မချောတဲ့သူဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ (netflix က english ကားတွေမှာ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီးတင်တဲ့ အာရှ မင်းသမီးတွေဆို  အာရှ standard နဲ့ သိပ်မချောတာတွေ တမင်ရွေးထားသလားထင်ရတယ်။)

Spoiler alert from now on...

.

.

.

ဇာတ်ကားထဲက ဇာတ်ရုပ်တွေမှာ အငုံစိတ်ကိုယ်စီရှိကြတယ်။ မင်းသမီးက သူ့ရဲ့ ဘဝကို မပြည့်စုံဘူး၊ ကြမ်းတမ်းတယ်၊ တစ်ယောက်တည်းရုန်းကန်နေ ရတယ်လို့ထင်တဲ့ အငုံစိတ်ကို သူ့ရဲ့ မာန နဲ့ ဘယ်သူ့အကူညီမှ မလိုဘူးဆိုတဲ့ပုံစံဖမ်း ထက်မြတ်ကြိုးစားတဲ့ သူအနေနဲ့ ဖုံးထားတယ်။ မင်းသားက သူ့မှာရှိနေတဲ့ စွန့်ပစ်ခံရဖူးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အငုံစိတ်ကို ဘာမှ မလိုချင် မဖြစ်ချင် easy going ပုံစံနဲ့ ဖုံးထားတယ်။ မင်းသား သူငယ်ချင်း ဒုမင်းသားဆိုလဲ သူအမေက ဂရုမစိုက်ပဲ တစ်ယောက်တည်းကြီးပြင်းလာရတဲ့အငုံစိတ် Choi Ung ကို အားကျတဲ့စိတ်နဲ့ သိမ်ငယ်တဲစိတ်ကို သူ့ကိုယ်သူဘေးကနေ လေ့လာသူလိုလိုနဲ့ သူ့ပြဿနာတွေကျ မရင်ဆိုင်ပဲ ရှောင်ရင်း ဖုံးတယ်၊ ဒုမင်းသမီး ဆယ်လီဆိုရင်လဲ နာမည်ကြီးမို့ fan service မကောင်းမှာကြောက်ရ၊ image ထိခိုက်မှာစိုးရနဲ့ သူအစစ်အမှန်ကိုပြဖို့ ချုပ်တီးထားရတဲ့ဘဝ စသဖြင့်ပေါ့နော်။

အဲ့ဒါတွေအားလုံးကို ဇာတ်လမ်းရဲ့ နောက်ဆုံးအပိုင်းမှာ တစ်ယောက်ချင်းစီအတွက် သေချာလေး closure လေးပေးသွားသလို ဇာတ်ကောင်ဖွံ့ဖြိုးမှု၊ သူတို့ရဲ့ ဘဝအပေါ် အတွေးအမြင်ပြောင်းလဲမှု၊ သူတို့စိတ်ထဲက မကျေနိုင်တဲ့ အစိုင်အခဲတွေကို လက်ခံရင်ဆိုင်တာတွေကို ခပ်အေးအေးလေးပဲပြသွားတယ်။ ဒီတိုင်းကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ သာမန်စကားပြောခန်းလေးတွေလို့ ထင်ရပြီး ဇာတ်ကို wrap up လုပ်နေတာပဲဆိုပြီး ပေါ့ပေါ့ကြည့်လို့ရပေမဲ့။ တကယ် တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ စိတ်ခံစားချက်နဲ့ သူတို့ဘဝကို သူတို့ကိုယ်တိုင် သေချာနားလည်သွားတာမျိုးကို ကိုယ်က သူတို့နေရာဝင် ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပြီး ခံစားရင် အရမ်း deep တာပေါ့နော်။ 

Choi Ung ဆိုရင် သူ့အဖေပစ်ခံသွားရလို့ စွန့်ပစ်ခံရတာကို trauma ရှိတယ်။ Yeon Soo က အဲ့ဒါတွေကိုမသိခဲ့ပဲ သူ့ မာနနဲ့သူ့ဘက်က အမြင်နဲ့ပဲ ဖြတ်ခဲ့တုန်းက အိပ်မပျော်တဲ့ ရောဂါဖြစ်တဲ့အထိခံစားရတယ်။ ရည်းစားဖြတ်သွားလို့ အသည်းကွဲ အိပ်မပျော်တာက ထားပါတော့ အလွန်ဆုံး ၁နှစ်လောက်ဆိုရင်တောင် ခုလိုရောဂါကြီးတစ်ခုလိုဖြစ်ရတာက သူငယ်ငယ်က စွန့်ပစ်ခံရတဲ့ အခံကြီးကြောင့်ဖြစ်ရတာ။ မွေးစားမိဘတွေက သူ့ကိုမွေးစားပြီး ချစ်ပေမဲ့ သူ့စိတ်ထဲမှာက သူတို့ရဲ့ ဆုံးသွားတဲ့သားအရင်းကို အစားထိုးခံထားရတာဆိုတဲ့ အငုံစိတ်ကို တသက်လုံးသိမ်းထားပြီး ငါဟာ လောဘမကြီးသင့်ဘူး။ ငါဟာ သူတို့သားအစားထိုးဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ မလုံခြုံတဲ့ စိတ်ကို မြိုသိပ်ထားရင်းနဲ့ ဘာကိုမှ စိတ်ထဲမှာ မလိုချင်ဘူးလို့ သူ့ကိုသူဖိအားပေးရင်းနဲ့ ဘာမှကို မဖြစ်ချင်တော့တာ။ 

တကယ်တော့ သူလိုအပ်ခဲ့တာ နောက်ဆုံးအပိုင်းမှာ ပြသွားသလို သူ့အမေနဲ့ သာမန်ထမင်းစားရင်း ပြောတဲ့ ရိုးသားပြီး ပွင့်လင်းတဲ့ စကားဝိုင်းလေးပဲ။ သူပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးခဲ့ရင် ရနိုင်ခဲ့မဲ့ အဖြေလေးတစ်ခုအတွက် တစ်ဘဝလုံး ခံစားခဲ့ရတာ။ ဟုတ်တယ် အဲ့လိုမေးဖို့မလွယ်ကူဘူးဆိုတာ နားလည်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်က အပြင်လူ viewer တစ်ယောက်အနေနဲ့ သံဝေဂ ရတာက ကိုယ့်ဘဝမှာရော အဲ့လို ခြေတုံချတုံ စိတ်ထဲက အစိုင်အခဲတွေရှိခဲ့ရင် တစ်ခါတစ်လေ သက်ဆိုင်သူတွေနဲ့ သေချာလေး ပြောထုတ်လိုက်တာ ထင်သလောက်မဆိုးဘူးလို့ တွေးမိတာ။ 

အဆုံးခန်းသူ ပြင်သစ်ကိုမထွက်ခင် သူ့အဖေအရင်းအလုပ်ကိုသွားကြည့်ပြီး ဘာမှ မပြောပဲ သူလာကြည့်သွားကြောင်း ပြသွားယုံလုပ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ပရိတ်သတ်နားလည်အောင်တော့ voice over နဲ့ သူ့ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို ရှင်းပြပြီး အသေးစိတ် closure လုပ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် စာရေးဆရာရော director ရောကိုလဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ တစ်ခုပဲ သိပ်မကျေနပ်တာက (အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ့် rating က 4 ဖြစ်သွားတာ) မင်းသမီးက သူ့ကို ဖြတ်သွားတာ သူ့ဟာသူ သူ့ pride ကြောင့် သူ့အငုံစိတ်ကြောင့် ဖြတ်သွားပြီး မင်းသားကို အဲ့ဒိကိစ္စကြောင့်ပါဆိုတာကို မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားနဲ့ မတောင်းပန်တာကို viewer တစ်ယောက်အနေနဲ့ သိပ်မကျေနပ်ဘူး။ သူ့ဘဝအဆင်မပြေဘူးလို့ ပြတ်တုန်းက ဖုန်းပေါ်က မင်းသားကိုပြောခဲ့ပေမဲ့ ဟိုက မကြားလိုက်လို့ အထင်လွဲစရာဖြစ်သွားရင်း တကယ်ပြတ်သွားကြတယ်လို့ ဇာတ်လမ်းအရပြထားပြီး သူတို့ ကာယကံရှင် ၂ယောက်လဲ ကျေနပ်နားလည်လို့ ပြန်ပေါင်းထုတ်ကြတယ်ဆိုပေမဲ့ (အပြင်စုံတွဲဆို ကိုယ်ဘာမှ မပြောလိုပေမဲ့) ရုပ်ရှင်ဖြစ်တဲ့အတွက် အဲ့နေရာမှာ ကိုယ်က Choi Ung ဘက်က နာတယ်။ တောင်းပန်စေချင်တယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အဆုံးထိတောင် Choi Ung က သူ့ကိုယ်သူ Yeon Soo နဲ့တန်အောင် better person ဖြစ်အောင် (သာမန် လူ့ဘောင်ပေတံနဲ့တိုင်းရင် သူက ဝင်ငွေနဲ့ ​ကျော်ကြားမှုမှာသာနေတာတောင် စိတ်ဓာတ်အရသူ့ကိုယ်သူ Yeon Soo လောက်မတော်ဘူးထင်နေသေးတာက Yeon Soo သူ့ကို ဘာကြောင့်ဖြတ်လဲဆိုတာကို သူမသိသေးလို့လို့ ထင်လို့ သိပ်မကျေနပ်တာ) လုပ်မယ်လို့ပြောသွားတယ်။

Yeon Soo ဇာတ်ကောင်အနေနဲ့ကျတော့ လောကမှာ လူတော်တော်များများ ဖြစ်တတ်တဲ့ relate လုပ်လို့ရမယ်လို့ ထင်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ဘဝမှာ ငွေရေးကြေးရေး အဆင်မပြေမှုတွေရှိလာရင်၊ နေ့စဉ် အခြေခံလိုအပ်ချက်တွေအတွက် ရုန်းကန်နေရတဲ့အခါ လူတွေမှာ အငုံစိတ်ဝင်တတ်တယ်။ ဘာပဲပြောပြော လောကကြီးမှာ လူတော်တော်များများနဲ့ နေရာတော်တော်များများမှာက materialistic ဖြစ်တယ်ဆိုတာက ညင်းလို့တော့မရဘူးလေ။ စာဖတ်သူတွေတော့မသိဘူး ကျွန်မဆိုလဲ အဆင်မပြေတဲ့အချိန် အဲ့လို ခံစားရတာပဲ။ သူကျတော့ ငယ်ငယ် ကျောင်းနေအရွယ်ထဲက အဲ့ပြဿနာတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အားတင်းရင်း အားတင်းရင်းနဲ့ သူ့ဘဝရဲ့ ပျော်စရာအဖော်မွန်တွေကို အားကိုးဖို့တောင် မေ့သွားတာ။ အထီးကျန်တယ်ဆိုတာ တကယ်တော့ အတွင်းထဲက လာတာ။ အပြင်မှာကိုယ့်ဘေးမှာရှိတဲ့လူတွေကို ကိုယ်တိုင်က မမြင်ရတဲ့ တံတိုင်းနဲ့ ကာထားလိုက်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် တစ်ယောက်တည်းလို့ ခံစားရတာ။ သူ့ဘဝမှာ Choi Ung နဲ့ချစ်သူဖြစ်ရတာကံအကောင်းဆုံးလို့ သူ့စိတ်ထဲ ခံစားနေရပြီး ကံကောင်းတာတွေက ဘယ်တော့ပျောက်သွားမှာလဲဆိုပြီး constantly တွေးပူနေတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် What if မေးခွန်းတွေမေးတာ။ (ကိုယ်လဲ အဲ့လိုလုပ်တယ်။ What if scenerio တွေ မေးတာ တခါတလေ အပျော်ဆိုပေမဲ့ တချို့ဟာတွေကျ ကိုယ့်စိတ်မလုံမှုကို ဖုံးပြီး ညှပ်မေးတာမျိုး လုပ်လေ့ရှိတယ်😜) အဆိုးဆုံးက သူ့ဘဝကို လူအများစုရဲ့ ပေတံတွေနဲ့ လိုက်တိုင်းပြီး သူ့ချစ်သူ Choi Ung က နိုင်ငံခြားပညာတော်သင် ဖိတ်ခံရတာကို သူ့ဟာသူ အငုံစိတ်ဖြစ်ပြီး ဖြတ်ခဲ့တာလေ။ 

သူတို့ ၂ယောက်ရဲ့ relationship history ကို ခြုံကြည့်ပြီး viewer အနေနဲ့ပြောရရင် သူတို့ ၂ယောက်လုံးက ကိုယ့်ကိုကိုယ် မချစ်တတ်သေးပဲ တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်ခဲ့တာပဲ။ လူတွေဟာ တကယ်တော့ တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်ဖို့အတွက် ကိုယ့်တန်ဖိုးကို ကိုယ် အရင်နားလည်ရတယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာကို သိရတယ်။ အဲ့လိုမှ တခြားသူကိုလဲ နားလည်ပေးနိုင်တယ်။ ချစ်ပေးနိုင်တယ်။ မဟုတ်ရင် Yeon Soo လို သူပညာတော်သင်သွားဖို့ ငါ ပစ်သွားလိုက်မယ်ဆိုတာမျိုး ကိုယ့်ကိုကိုယ်လျော့တွက်တဲ့အပြုအမူမျိုးလုပ်မိပြီး ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရလိမ့်မယ်။ Choi Ung အနေနဲ့ဆိုလဲ မိဘပစ်တာခံထားရဲ့ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ချစ်သူက ထပ်ပစ်တဲ့အခါ သူက အပစ်ခံထိုက်လို့လို့ပဲ ယူဆလိုက်ပြီး ချစ်သူကို လက်မလွှတ်တန်း ဆွဲထားဖို့ ခွန်အားမရှိဘူး။

 ပြီးတော့ ဖူးစာဆိုတာလဲ အခြေအနေ အချိန်အခါ အသက်အရွယ်နဲ့လဲ ဆိုင်သေးတယ်လို့ ထင်တယ်။ သူတို့က ငယ်ချစ်တွေ ဘဝမှာ အခြေမကျသေးခင် Yeon Soo ကို လောကဓံက တိုက်ခိုက်ခံရတယ်။ သူချစ်တဲ့ Choi Ung ကိုကြည့်တော့လဲ ဘာမှ ရည်မှန်းချက်မရှိတဲ့ ငပျင်းလိုလူ အာမခံချက်မရှိဘူးလေ။ သူနဲ့သာမပြတ်ခဲ့ရင်ရော Choi Ung က နာမည်ကြီး ပန်းချီဆရာဖြစ်လာပါ့မလားလို့ ကိုယ်ကတော့ တွေးမိတယ်။

 နောက်ဆုံးပိုင်းမှာ သူတို့ ဖူးစာဆုံဖို့ ရေစက်ပါလာတော့ အားလုံးက အချိန်ကိုက် အံဝင်ဂွင်ကျ ဖြစ်သွားတယ်။ Choi Ung ကို ဆယ်လီ NJ က "Yeon Soo က ရှင့်ကိုအတော်ချစ်တာပဲ။ လူတစ်ယောက်အတွက် ကိုယ့်ဘဝကြီးကို ပြောင်းလဲပြီး ရှင့်နောက်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်တာ မလွယ်တဲ့ကိစ္စပဲ" လို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာ Choi Ung မျက်နှာမှာ ဒါမျိုးကိစ္စတွေလဲ ရှိသားဆိုတဲ့ အတွေးမျိုး ပထမဆုံးရလိုက်တဲ့ အလင်းမျိုးတွေ့ရတယ်။ သူကကောင်မလေးက သူ့နောက်လိုက်မယ်လို့ default အစကတည်းကတွေးထားတဲ့ ပုံလို့ နားလည်တယ်။ နောက်ပြီး သူ့အမေနဲ့ စကားပြောပြီး သူ့ရဲ့ စိတ်အစိုင်အခဲကြီးကျပြီး သူ့ရဲ့ တန်ဖိုးကို သူသိသွားတယ်။  သူဟာ ဘယ်တုန်းကမှ အစားထိုးသားတစ်ယောက်မဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိလေးက သူ့စိတ်ထဲ ဘယ်လောက်နွေးပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ယုံကြည်မှုတိုးသွားစေမလဲ စဉ်းစားကြည့်။ တသက်လုံးသိမ်းထားတဲ့ ခံစားချက် အစိုင်အခဲကြီးက ထမင်းဝိုင်းက စကားနဲ့တင် ပျောက်သွားတာ။ အဲ့အခန်းကို ကြည့်တုန်းက သိပ်မဖီလ်းခဲ့ရင် ပြန်ကြည့်ပြီး ပြန်ဖီလ်းကြလို့ပြောချင်တယ်။ (အခု review ရေးဖို့ feeling တွေ refresh အောင်ပြန်ကြည့် ပြီး ပြန်ငိုထားတာ ဘာမှတ်လဲ)

Yeon Soo ကလဲအဲ့အချိန်မှာ ပြင်သစ်ကို job offer ရပေမဲ့ သူ့ဘဝကို ခုမှ သေချာပြန်သုံးသပ်တော့တကယ်တော့ သူ့ဘေးမှာ သူ့ကို appreciate လုပ်တဲ့သူတွေ ရှိနေတာ သွားတွေ့တယ်။ သူ့ဘဝကြီးမှာ အပေါင်းအသင်းမများရင်တောင် သူဟာတစ်ယောက်တည်း ဒုက္ခပင်လယ်ထဲရုန်းနေရသူမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒိလူတွေကိုသာ သူက appreciate မလုပ်ခဲ့မိတာ။ သူ့ဘဝကို miserable ဖြစ်အောင်လုပ်နေတာ သူ့ဟာသူပဲ။ Kungfu panda ထဲက dialogue လေးတစ်ခုကို မဗေဒါစိတ်ညစ်ရင် အမြဲ ပြန်သတိရမိတာရှိတယ်။ Happiness is within တဲ့။ အဲ့ စကားက Yeon Soo ကိုတိုက်ရိုက်ဆုံးမလို့ရမဲ့စကားပဲ။ သူ့ဘဝကြီးရဲ့ အခြေအနေက ဇာတ်လမ်းအဆုံးမှာ ဘာမှ ပြောင်းလဲသွားတာမဟုတ်ဘူး။ ​ဒါပေမဲ့ သူ့ဘဝအပေါ်ထားတဲ့ သူ့အမြင်က ၃၆၀ ဒီဂရီပြောင်းသွားတာ။ သူ့ဘဝသူ ကျေနပ်သွားတာ။ အဲ့လိုဆိုတော့ Choi Ung က သူ့ထက်သာနေတာတွေ၊ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားတာတွေကို အငုံစိတ်မဖြစ်တော့ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှုရှိသွားတဲ့အတွက်လဲ အရင်လို ဘာမပြောညာမပြော နင်ကောင်းစားဖို့ ငါဖြတ်တယ်ဘာညာ မဟုတ်တန်းတရားတွေ လျှောက်မလုပ်တော့ဘူး။ အေးအေးဆေးဆေး Choi Ung ကို ရှင်းပြတယ်။ ဟိုကလဲ ဆယ်လီNJ ပြောထားလို့ရော၊ သူ့အမေနဲ့ အစားထိုးသားမဟုတ်ပါဘူးဆိုတဲ့ confident လေးရှိနေတာရောကြောင့် လက်ခံနိုင်တယ်။ အခြေအနေ၊ အချိန်အခါတွေ သွားကိုက်တာပေါ့နော်။ အဲ့ဒါကို ဖူးစာခေါ်မလားပဲလို့ စဉ်းစားမိတယ်။ 

တခြား ဇာတ်ပို့တွေအတွက် closure လေးတွေနဲ့ wrap up လုပ်ပေးတာလဲ သေသပ်တယ်။နောက်ပြီး အနုပညာတစ်ခုကို ခံစားတာမှာလဲ ခံစားသူအပေါ်မူတည်ပြီး တန်ဖိုးကွာတယ်ဆိုတာမျိုးလေးကို ​ပြသွားတာ သဘောကျမိတယ်။ အဆုံးမှာ Choi Ung ရဲ့ ပန်းချီကားတွေကို NJ က ဝယ်တော့ Choi Ung က ဒီပန်းချီကားတွေက ဒီလောက်ကောင်းတာတွေလဲမဟုတ်လို့ discount ယူချင်လဲ စျေးလျော့ပေးမယ်ပြောတယ်။ သူ့ပန်းချီကားတွေက သူ့အငုံစိတ်ကြောင့် လူတွေထည့်မဆွဲတာကို ပန်းချီ ဝေဖန်သူပညာရှင်က immature လို့ ဝေဖန်ခံထားရတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ NJ က သူ့ပန်းချီကားတွေက NJ ကို နှစ်သိမ့်ပေးသလိုခံစားရတယ်တဲ့။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဆွဲသူက သူ့လိုပဲ စိတ်မလုံမလဲဖြစ်နေမလား၊ အထီးကျန်နေသလားဆိုတာ တွေးမိပြီး connect ဖြစ်တာမျိုးကြောင့် သူ့ကြိုက်ခဲ့တာတဲ့။ (မဗေဒါရဲ့ review တွေက ရုပ်ရှင်အကြောင်းတင်မကပဲ တခြားလေကြောရှည်တဲ့ အပိုလေးတွေပါလို့ popular မဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ်ရေးတဲ့ စတိုင်ကို ကြိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တလေနဲ့ connect ဖြစ်တာမျိုးရှိမယ်သာဆိုရင်လို့ ကွကိုယ်တွေးမိသေးတယ်...)

အရေးမကြီးပေမဲ့ ထည့်ပြောချင်တာက Long distance relationship မှာ video call တွေ ဘာတွေနဲ့ relationship ကို ထိန်းလို့ရတဲ့ reality check ကို ဒီကားမှာ သုံးပေးသွားလို့ ကျေးဇူးတင်ရတယ်။ မဟုတ်ရင် တခြားကားတွေမှာ နိုင်ငံခြားထွက်တာနဲ့ အဆက်အသွယ်ပါပြတ်တဲ့ ဒီဇိုင်းလာပြနေတာသိပ်မကျေနပ်တာ။ 

ဒီကားကြည့်ပြီး ဘာရလဲဆိုရင် လူတစ်ယောက်ကိုချစ်ဖို့ ကိုယ့်တန်ဖိုးကိုယ်သိပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချစ်တတ်ရမယ်လို့ထင်တယ်။ အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင်တော့ အကြောင်းရှိ ရှောင်ပြေးနေပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရော ကိုယ်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ သူကိုရော စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ပေးနေမိမှာပဲ။ ကိုယ့်တန်ဖိုးကိုယ်သိပြီး confident ရှိတော့မှ အဆုံးမှာ Choi Ung က ချစ်သူကိုလဲ ချစ်တယ်လို့ ပြောရဲသွားတယ်။ 

#Reviewဖတ်ဖို့ကလစ်ကြစို့ အစီအစဉ်လေးမှာ Our beloved summer  က အမှတ်ပေါင်း 400 ခုန်တက်ပြီး ရသွားပါတယ်။ ဒီ review ကို ဖတ်တဲ့အယောက်တိုင်း Amélie ကို ကျေးဇူးတင်သင့်ပါတယ်ရှင်။

Hope you like my review. Thank you for Clicking Amélie.

#OurBelovedSummer #Jan2022 #KdramaReview

တစေ္ဆညဉ်းသံ (သို့) မဗေဒါနှင့် စကာင်္ပူရောက် အလွဲများ (၅)

မဗေဒါရဲ့ အလွဲတွေထဲမှာ ယနေ့ထက်ထိ မိသားစုထဲမှာ ပြန်ပြန်ပြောပြီး အဟားခံနေရတဲ့ အကြောင်းလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၁နှစ်ကျော်လောက်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပါတယ်... အမှန်ဆိုရင်တော့ ရီကြကြေးဆိုရင် မဗေဒါတစ်ယောက်ထဲကို ရီရမှာမဟုတ်ပါဘူး.. အဲဒိညက သူတွေအားလုံးတူတူပါပဲ... 

 အဲဒိညမတိုင်ခင် ၄ ၅လ လောက်တုန်းက မဗေဒါရဲ့ အရင်အလုပ်က ၄ထပ်မှာ မန်နေဂျာကိုယ်တိုင် သရဲခြောက်ခံရတယ်လို့ သတင်းထွက်ပြီး မကြာမှီမှာပဲ ရုံးပိတ်ရက် စနေနေ့မှာ တရုတ်ဘုန်းကြီးတစ်ပါးကို ပင့်ပြီး ပရိတ်သဘောမျိုး ရွတ်ခိုင်းခဲ့တယ်လို့ စနေနေ့မှာ အချိန်ပို ပြန်လာခဲ့တဲ့ ဘော်ဒါတွေကပြောပါတယ်.. ဖြစ်ပျက်ပုံကိုလဲ အသေးစိတ်ပြောပါတယ်.. တရုတ်ဘုန်းကြီးဆိုတော့ အုန်းမုန့်ခွက်လိုဟာလေးကို တစ်ခေါက်ခေါက်နဲ့.. တောက် တောက် တောက် တောက် ခေါက်လိုက် ရွတ်လိုက်နဲ့ နေရာအနှံ့ကို လိုက်ရွတ်တယ်ဆိုပဲ... တရုတ်ဘုန်းကြီးတွေ အဲဒါလေးခေါက်တာကို မဗေဒါ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ မြင်ဘူးပါတယ်..တရုတ် သရဲကားတွေထဲမှာလဲ ပါတတ်ပါတယ်... နောက်ပြီး အဲဒိည မရောက်ခင် ၂ ရက် ၃ရက် က မဗေဒါ နဲ့ မဗေဒါ အစ်မနဲ့ "Apartment" ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားသရဲကားကို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြည့်ထားပါတယ်.. အဲဒိ သရဲကားထဲမှာ ညရောက်ပြီဆိုရင် Apartment ရဲ့ ကော်ရက်တာမှာ ဆံပင်ရှည် အကျီင်္နက်ကြီးနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က စင်္ကြလျှောက်ပြီး အိမ်တွေကို ဝင်ဝင်ပြီး သတ်ပြစ်တာပါ.. ကျမလဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ မကြည့်တစ်ချက် ကြည့်တစ်ချက် ကြည့်တာတစ်ကြောင်း.. ကိုရီးယားသရဲကားများ ထုံးစံအတိုင်း မရှင်း မရှင်း ရိုက်ပြတတ်တာကတစ်ကြောင်းကြောင့် ဇာတ်လမ်းသေချာနားမလည်ပေမဲ့.. သရဲမလာပြီဆိုရင်တော့ တုန်နေအောင်ကို ကြောက်တာပါ.. 

မဗေဒါရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးရင် ပြန်ပြန်စဉ်းစားပြီး နေတတ်တော့ သရဲကားများဖြင့် ကြည့်ပြီးရင် သိပ်မကြောက်ရင် ၁ပတ်.. အရမ်းကြောက်တဲ့ "shutter" လိုကားမျိုးဆိုရင် ၁နှစ်တိတိကြောက်တာပါ.. (အဲဒါကြောင့် ရုံမှာ သရဲကားသွားကြည့်ရင် တန်တယ်ထင်တယ်.. ၁ခါကြည့်ပြီး ၁နှစ်လောက် သရဲကားကို မလွမ်းတော့ဘူး ထပ်ကာ ထပ်ကာလဲ တွေးပြီး ကြောက်ရတယ် - ဤကား စကားချက်) 

အကြောင်းပြချက်တွေကို ပျိုးနေရတာနဲ့ ခုမှ ဇာတ်လမ်းရဲ့ အဓိကနေရာကို ရောက်ပါပြီ.. ဒန် တန် တန်.... 

အဲဒိတုန်းက ကျမတို့ ယခုနေတဲ့ အိမ်လေးကို ပြောင်းလာတာသိပ်မကြာသေးပါဘူး.. ဖေဖေနဲ့ မေမေကလဲ မြန်မာပြည်ကနေ စကာင်္ပူရောက်တာ သိပ်မကြာသေးပါဘူး.. ထိုညဦးပိုင်းက ကောင်းကင်ကြီးက နီရဲလို့နေပင်မဲ့ အတော်လေညိမ်ပါတယ်.. ဒါနဲ့ ကျမတို့ မိသားစုလဲ ခါတိုင်းလိုပဲ ဝင်အိပ်ကြတာပေါ့.. အစ်မအကြီးဆုံးက ၁ယောက်ထဲ ၁ခန်းအိပ်ပါတယ်... ဖေဖေရယ် မေမေရယ် ကျမရယ် အစ်မအလတ်ရယ်က မာစတာဘက်ရွန်းမှာ တူတူအိပ်ပါတယ်.. အငယ်ဆုံးတော်တော်များများ၏ ထုံးစံအတိုင်း အဖေ အမေနဲ့အိပ်တဲ့ အကျင့်က မဗေဒါမှာရှိပါတယ်.. မာစတာဘက်ရွန်းမှာ လေအေးစက်ရှိလို့ု ကြိုက်တာလဲပါပါတယ်.. မဗေဒါတို့အိမ်လေးက ထောင့်ခန်းမို့ ပြတင်းပေါက်များပြီး အိမ်ပတ်ပတ်လည်နီးပါးဟာ ကော်ရက်တာရှိပါတယ်.. ကျမတို့ အိပ်ရင် ပြတင်းပေါက်တွေကိုပိတ် လေအေးစက်ဖွင့်ပြီးအိပ်တော့ အပြင်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းလဲမသိနိုင်ပါဘူး.. ကျမတို့ အိပ်ယာရဲ့ ခြေရင်းမှာတော့ အခန်းတွင်း အိမ်သာရေချိုးခန်းနောက်တစ်လုံးရှိပါတယ်.. အိမ်သာမှာ တရုတ်ကပ်မှန်ပြတင်းလေးတွေလဲ ရှိပါတယ်.. အစွန်ဆုံးမှာ ဖေဖေ.. ပြီးတော့ မေမေ.. မေမေ့ဘေးမှာ မဗေဒါ.. မဗေဒါဘေးမှာ အစ်မအလတ်အိပ်ပါတယ်.. မဗေဒါအိပ်ရင် ဘယ်လောက်အိုက်အိုက် စောင်ခြုံအိပ်တတ်ပါတယ်.. အရမ်းအိုက်ရင် စောင်ပါးလေးခြုံအိပ်ပါတယ်.. (ခြေထောက်လွတ်နေရင် သရဲဆွဲမှာကြောက်လို့ပါ.. အဲလို စိတ်ကူးဉာဏ်ရွှင်တာ ဒါရိုက်တာလုပ်စားလို့တော့ ရပြီထင်တယ် ဇာတ်လမ်းဆင်ကောင်းလွန်းလို့ -- ဤကားစကားချက် ဟိဟိ) ညလယ်လောက်ရောက်တော့ အသံတစ်ခုကြောင့် မဗေဒါ ရုတ်တရက်လန့်နိုးသွားပါတယ်..... 

ဟင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး... ဟင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး.... 

 မိန်းမတစ်ယောက် ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး အာခေါင်သံနဲ့ ညဉ်းနေတဲ့ အသံမျိုးပါ... တစ်ခါတစ်လေကျတော့လဲ ကြောင် ၂ကောင် ကိုက်နေရင် မာန်ဖီတဲ့ အသံမျိုးနဲ့ တူပြန်ရော...သေချာတာတော့ တော်တော်ခြောက်ခြားဖို့ကောင်းတဲ့ ညဉ်းသံပါ.. အဲဒိညဉ်းသံကို တစ်ခါတစ်ခါ ခြေရင်းက ကြားနေတယ်လို့ ထင်ရပင်မဲ့ သေချာ အာရုံ စိုက်နားထောင်ကြည့်ရင် ခေါင်းရင်း ကော်ရက်တာဘက်က လာနေတဲ့ အသံပါ... 

ဟင်းးးးးးးးးး... ဟင်းးးးးးးးးးးးး... 

အဝေးကနေပြေးလာပြီး ကိုယ့်ခေါင်းရင်းကနေဖျတ်သွားတဲ့ အသံမျိုးပါ... မဗေဒါလဲ ကျောတွေချမ်းလာပြီး တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်ရဲပါဘူး.. မျက်လုံးလဲဖွင့်မကြည့်ရဲပါဘူး.. မဗေဒါအရမ်းကြောက်ရင် အဲလိုပဲ တုန့်ပြန်တတ်ပါတယ်.. သရဲဆိုရင်လဲ သတ်သွား.. ဇွန်ဘီဆိုရင်လဲ စားသွား.. သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်ဆိုရင်လဲ စုတ်သွား.. အလွန်ဆုံးမှ သေရုံပါပဲ... မသေခင် ခြောက်ခြားစရာကြီးတွေ မမြင်ချင်ပါ.. အသံတစ်ချက်ပျောက်သွားတုန်း မျက်လုံးလေးမှေးပြီး ဘေးဘီကို အသာဖွင့်ကြည့်ပြန်တော့လဲ အားလုံးက အိပ်မောကျနေပါတယ်.. 

"ဟုတ်နေပါပြီ.. ငါတစ်ယောက်ထဲ သရဲခြောက်ခံနေရပြီထင်တယ်" ဒီလိုနဲ့ပဲ ပြန်အိပ်လို့မရပေမဲ့.. သရဲကို အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နားစွင့်နေလိုက်ပါတယ်.. ဒီတော့ ကျမနောက်အသံတစ်ခုကို ကြားရပါတယ်.. 

တောက် တောက်.. တောက်.. တောက်... 

"ဟာ.. ဘုန်းကြီးဘုရားစာရွတ်တဲ့အသံပါလား.. ကြည့်ရတာ တစ်နေရာရာမှာ သရဲသောင်းကျန်းလို့ ဘုန်းကြီးခေါ်ပြီးပရိတ်ရွတ်တာဖြစ်မယ်.. သရဲမက တော်တော်အားကြီးတဲ့ပုံပဲ.. ပရိတ်ရွတ်လိုက်လို့ သရဲမ နဂိုနေရာကနေ ငါတို့ ကော်ရိုက်တာကိုများ ပြေးလာပြီး ဘုံပြောင်းလာရင် ဒွတ်ခ..." 

 ဘုန်ကြီးရွတ်သံနဲနဲကြားတော့ အားကိုးရှိတော့ မျက်လုံးလေးအသာထပ်မှေးပြီး ကြည့်လိုက်ပါတယ်.. မေမေ့ဘက်လှည့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မေမေ မျက်လုံးပွင့်နေပါတယ်.. မေမေကလဲ မျက်လုံးကြီးပွင့်ပြီးဘာမှမပြောတော့ ကျမတောင် ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်လန့်သွားပါသေးတယ်.. နောက်မှ ... 

"သမီး ကြားလား... " လို့ မေမေက လှမ်းမေးပါတယ်.. 

ကျမလဲ.. " အင်း.. ကြားတယ်" လို့လေသံလေးနဲ့ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်.. 

မေမေက " ဘာသံလဲ... " လို့ဆက်မေးပါတယ်.... 

ကျမလဲ အရင်က သိထားတဲ့ ဟာတွေရော စောစောက ကျမစဉ်းစားမိတာတွေရော အကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့် " ဘာသံမှန်းတော့ မသိဘူးအမေ.. ဒါပေမဲ့ ဘုရားစာသာ ရွတ်နေပေတော့ " လို့ ပြောလိုက်ပါရော.... 

 မေမေက " ဘာလို့လဲ... " လို့ထပ်မေးပြန်ပါတယ်... 

ကျမလဲ မေမေတော့ သရဲမ ကိုက်ခံရတော့မယ်.. ကိုယ့်သမီးကိုယ်မယုံဘူး.. ရှင်းပြရအုံးမယ်ဆိုပြီး.. ကျမပုံစံကလဲ ကြောက်တော့ ပြူးတူးပြာတာနဲ့ တကယ့်ကို သရဲကားထဲက မင်းသမီးပုံအတိုင်းပါပဲ.. ဟဲ.. ဟဲ.. သရဲမ မကြားအောင် အသံကလဲ တိုးတိုးလေးနဲ့... " မေကြီး တောက်တောက် ခေါက်သံမကြားဘူးလား.. အဲဒါ ဘုန်းကြီးခေါ်ပြီး သရဲတွေကို ပရိတ်ရွတ်တဲ့ အသံ.. သရဲနှင်နေတဲ့ အသံ.. ဘာမှ ထပ်မမေးနဲ့တော့.. ဘုရားစာရွတ်တော့.." လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်.. 

 ဒါနဲ့ မဗေဒါ မေမေလဲ သံဗုဒ္ဓေ သံဗုဒ္ဓေ ပေါ့နော်.. ရွတ်တာပေါ့.... ၂ခေါက် ၃ခေါက်လောက်ရွတ်ပြီးတော့မှ မေမေလဲ.. ဖေဖေ့ကို ဘယ်အချိန်က လက်တို့လိုက်လဲ မသိပါဘူး.. ဖေဖေနိုးသွားရော.. 

မေမေက " ရှင် အသံ ကြားလား.. " ဆိုတော့... ဖေဖေက ဘာမပြောညာမပြော... ဝုန်းဆိုထပြီး ကျမအစ်မအကြီးဆုံးတစ်ယောက်ထဲ အခန်းကို တန်းပြီး လျှောက်သွားတော့တာပါပဲ.. ကျမနဲ့ ကျမအမေလဲ ဖေဖေ ဘာဖြစ်သွားတာလဲလို့.. ၂ယောက်သား အကြောင်သားကျန်ခဲ့ပါတယ်.. သရဲများ ဝင်ပူးသွားသလားပေါ့... ကြောက်ပြီး ဘုရားစာကျိတ်ရွတ်နေတာပေါ့နော်... နောက်မှ ကျမ အစ်မအကြီး အခန်းဘက်ကနေ ဖေဖေနဲ့ အစ်မအကြီး စကားပြောသံကို ကြားရပါတော့တယ်.. 

" သမီး အိပ်သေးဘူးလား.. တစ်ယောက်ထဲ အဆင်ပြေလား" ဘာညာသာရကာပေါ့နော်.. ကျမအစ်မက စာကျက်နေလို့ အိပ်တောင်မအိပ်သေးပါဘူး... "အပြင်မှာ မိုးတွေရွာနေတယ်.. " လို့ အစ်မကြီးနဲ့ ဖေဖေပြောသံ သဲ့သဲ့ကိုလဲ ကြားလိုက်ပါတယ်... အဖေဒီဘက်ခန်းပြန်လာတော့မှ အပြင်မှာ မိုးကြီးလေကြီးချနေတာ သိပါတော့တယ်.. မိုးရောလေရောချတာ တိုက်အပြင်က အပင်တွေတောင် တော်တော် ညွန့်ညွန့်ကျနေပါတယ်.. ဖေဖေလဲ အဲကွန်းပိတ် ပြတင်းပေါက်တွေလဲ ဖွင့်လိုက်ရော.. စောစောက ညဉ်းသံကြီး ပျောက်သွားပြီး လေတွေ အခန်းထဲကို ဝင်လာပါတော့တယ်... နောက်မှ ဇာတ်ရည်လည်တာကတော့.. စောစောက ညဉ်းသံက အခန်းခြေရင်း အိမ်သာ တရုတ်ကပ်မှန်လေးတွေကြားကို လေပြင်းတိုးတဲ့ အခါမှာ .. ကျမတို့ က ဒီဘက်က အိမ်သာ တံခါးကို ပိတ်ထားတော့ လေက ထွက်စရာမရှိပဲ အဲဒိထဲမှာ လည်ပြီး လေချွန်တဲ့ သဘောတရားမျိုးဖြစ်နေတာပါ.. တောက်တောက် ကတော့ ဘယ်က မြည်တဲ့ အသံလဲ ယခုထိမသိရသေးပါ.. အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် မြည်တဲ့ အသံဖြစ်မယ်ထင်ပါသည်.. မိုးကြီးလေကြီးချတိုင်း အဲဒိအသံတွေကို ကျမတို့ ကြားရပါတယ်.. အဲလိုမျိုးများ ကြားရပြီဆိုရင် မဗေဒါကို အိမ်သားတွေ ၀ိုင်းဟားလို့ မဆုံးတော့ ပြီပေါ့ကွယ်......................... (ဘာပဲပြောပြော ကိုယ့်အိမ်သားတွေ ကိုယ့်ကြောင့်ပျော်ရတာ ဝမ်းသာပါဒယ်.. ဝမ်းသာပါဒယ်...) Photo Credit goes to http://www.ceticismoaberto.com/imagens3/corredor.gif