ေပ်ာ္တတ္တဲ့ Asia Prince JKS

သူ႔ကို စစခ်င္းၾကိဳက္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာလို႔ၾကိဳက္တာပါ... ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလို႔... ခုေနာက္ပိုင္းမွာ သူက မိန္းကေလးနဲ႔ ပိုပိုတူလာျပီး ဆံပင္ရွည္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်န္ဂမ္ဆြတ္ ဆိုရင္ အေျခာက္နဲ႔တူတယ္ဘာညာလို႔ေျပာၾကပင္မဲ့... ကြ်န္မၾကိဳက္ေနပါေသးတယ္... ဒါေပမဲ့ သူ႔ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...


အခ်က္ ၂ခ်က္ေၾကာင့္... ပထမတစ္ခ်က္က သူဟာ ကြ်န္မ ပထမဆံုးအျပင္မွာျမင္ဖူးတဲ့ ကိုရီးယားမင္းသား ျဖစ္သလို Fan service လဲ အေကာင္းဆံုးမင္းသားတစ္ေယာက္


ဒုတိယအခ်က္က သူ႔သတင္းေတြၾကားလိုက္တိုင္း သူဟာ ပိတ္ကားေနာက္ကြယ္က သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ညွာတာသလို... ငါဟဲ့ Celebrity ဆိုျပီး အထာၾကီးနဲ႔ ေနေလ့မရွိပဲ သာမာန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ သူ႔ခံစားခ်က္အတိုင္း ေဖာ္ျပတတ္လို႔... ခုလဲ ဒီသတင္းေလးေတြဖတ္ျပီး ကြ်န္မရီမိျပန္တယ္... 


TV Chosun ရဲ႕“Celeb in TV – the TREND” အစီအစဥ္ဟာ Celebrity ေတြရဲ႕ အမ်ားမသိတဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို သူတို႔ ေဘးနားအသိုင္းအ၀ိုင္းကလူေတြဆီမွာ စံုစမ္းျပီး ျပန္တင္ျပတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္... ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔က ျပသြားတဲ့ အစီအစဥ္မွာ ဂ်မ္ဂမ္ဆြတ္ဟာ သူနာမည္သိပ္မၾကီးခင္တုန္းက ရုိက္ခဲ့တဲ့ “Baby & I” ကားထဲက သူ႔သားအျဖစ္ အတူ သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ Mason Moon ကို သူ႔ကို မွတ္မိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ မတ္ေစ့ပို႔ျပီး သူ႔ဓာတ္ပံုပါပို႔လိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္... သူ႔မတ္ေစ့ေလးကေတာ့


“It’s me, Jang Geun Suk. How are you??? kkk Mason, do you recognize me now??” သူ႔ရဲ႕ ဟာသဥာဏ္ရႊင္မွဳနဲ႔ အတူ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိမွဳက သူ႔ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ စိတ္ႏွလံုးၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္... (source: www.soompi.com) 

သူ႔ရဲ႕ တြစ္တာေပၚက ပံုနဲ႔ စာနဲ႔ကိုၾကည့္ျပီး သူ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္တတ္တဲ့အက်င့္နဲ႔ (ရြဲ႕တတ္တဲ့အက်င့္ပဲေျပာရမလား... ရႊတ္ေနာက္တတ္တယ္ပဲေျပာရမလား) ပရိတ္သတ္နဲ႔ ဆက္သြယ္ပံုက တျခားမင္းသားေတြနဲ႔ ကဲြလဲြတယ္လို႔ ကြ်န္မထင္မိပါတယ္... ပံုထဲမွာသူဟာ ေလယာဥ္ကြင္းတစ္ခုရဲ႕ duty free ဆိုင္ေရွ႕မွာေထာင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရြယ္ ဓာတ္ပံုၾကီးနဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲရုိက္ထားျပီး ခုလို ေရးထားပါတယ္... 


“Now people look at me as if what I’m doing is a natural thing. Ah~ There is a kind prince in this world who uploads his own airport fashion proof shot~ Bye” (Jang Geun Seok ကို Asia Prince လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတယ္ေလ)... 

သူ႔ရဲ႕ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ၀တ္စားပံုကို Fans ေတြနဲ႔ Paparazzi ေတြ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး တင္မဲ့အစား သူကိုယ္တိုင္ပဲ သူ႔ဖာသာသူ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးတင္တာ ပိုေကာင္းပါတယ္လို႔ ယခင္ကလဲ သူေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္... ဟိုးအရင္က သူပထမဆံုး စကာၤပူလာျပီးေတာ့လဲ သူအြန္လိုင္းမွာေျပာတဲ့ စကားကို ကြ်န္မအမွတ္သြားရမိတယ္... သူ စကာၤပူကိုေရာက္တာ လူေတြက မ်က္လံုးေတြထက္ ကင္မရာေတြကိုပဲ ပိုရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္တဲ့… လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာကို ပိုခံခ်င္ပါတယ္တဲ့… (သူ႔စိတ္ထဲမွာ အထီးက်န္သလိုခံစားခဲ့ရပံုရတယ္ ) သူက ပရိတ္သတ္ေတြကို celebrity တစ္ေယာက္လိုထက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို ပိုဆက္ဆံခံခ်င္သူလို႔ေတြးမိတယ္… ဒါေပမဲ့ Celebrity က celebrity ပဲေလ… ကိုယ္ေကာင္းတိုင္း လူတိုင္းကမွမေကာင္းတာ… celebrity life ကို ခုေတာ့ သူေနသားတက်ျဖစ္ေနေလာက္ျပီထင္ပါတယ္… 


“ဖူးစာစံုလို႔ရင္ခုန္ခဲ့ပါလွ်င္” ေနာက္အပိုင္းက ၂ေၾကာင္းပဲေရးရေသးတယ္… ဘာဆက္ေရးရမွန္းသိေတာ့လို႔… ၁ပတ္ ၂ပတ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါေနာ္… ဒီေန႔ေတာ့ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ပဲ… အဟီး…

Most Embarrasing Awkward Moment in my life

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဘ၀မွာ awkward Moment ေလးေတြ ရွိခဲ့ၾကမွာပါ... Awkward Moment ကို ျမန္မာလိုေျပာရရင္ ရွက္စရာလဲေကာင္း၊ ကိုယ္ဆိုလိုတာက တစ္မ်ိဳး အဓိပၸါယ္ေပါက္သြားတာကတစ္မ်ိဳး တဖက္က နားလည္သြားတာက တစ္မ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ရုတ္တရက္ၾကီး လူ၂ဦးၾကား စကားစျပတ္ တိတ္သြားျပီးတာမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အေျခအေနမ်ိဳးေတြကို ေျပာတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္... Awkward Moment ဆုိတဲ့ စကားကို လူေတြက သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ အရွက္ရစရာ၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္စရာ ေနရာေတြမွာ သင့္ေတာ္သလိုသံုးတတ္ၾကပါတယ္... 

ကြ်န္မဘ၀ရဲ႕ အရွက္ရစရာ အေကာင္းဆံုး Awkward Moment အလဲြေလးကေတာ့ ကြ်န္မ ၂၀၁၁ မတ္လ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းကေပါ့... 

ကြ်န္မက တရုတ္တန္း ၁၅လမ္းထိပ္က လိုင္လိုင္း ဟိုတယ္မွာ တည္းပါတယ္... ကိုယ္ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ေမေမ့ မိတ္ေဆြရဲ႕သား၊ ကြ်န္မနဲ႔ ၁၀တန္းတစ္ေလွ်ာက္ က်ဴရွင္တူတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရေအာင္လို႔ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္... 

သူက ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးပါ.... ငယ္ငယ္က ျမန္မာစာသူ႔ကို သင္ရင္ အျမဲရီေနခံရတဲ့သူဟာ... ခုေတာ့ ကြ်န္မလို လခစားမဟုတ္ပဲ... စီးပြားေရးသမားၾကီး ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္...

 ခါတိုင္း ကြ်န္မျပန္လာရင္ “ေအး... တစ္ရက္ေတြ႔မယ္ေလ” ေလာက္ပဲ စကားအျဖစ္ေျပာျဖစ္ပင္မဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူး... အဲဒိတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူက ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ကြ်န္မတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ကို တိုက္ဆီနဲ႔ ေရာက္ခ်လာပါတယ္... အဲဒိကတည္းက တိုက္စီသမား မ်က္ႏွာေပးက စပ္ျဖီးျဖီးလုပ္ေနလို႔ ကြ်န္မ မသြားခ်င္ခဲ့ပါဘူး... ဒါနဲ႔ နီးနီးနားနား Junction ေမာ္တင္ကိုပဲ သြားဖို႔ ကြ်န္မ အၾကံျပဳလုိုက္ပါတယ္... Junction ေမာ္တင္ေရာက္ေတာ့လဲ လူေတြက အလြန္တရာမွ ၾကည့္ၾကပါတယ္... တရုတ္မ မ်က္ႏွာကြ်န္မနဲ႔ ဟိႏၵဴ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔က သူငယ္ခ်င္းမို႔ တူတူလာတာကို ဘာလို႔ ထိုသို႔ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ခံရမွန္းမသိပါ... ဒါေတာင္ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ စကားကို အက်ယ္ၾကီးေျပာ... ခပ္ခြာခြာလမ္းေလွ်ာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းပံုစံအတိုင္းပဲေနတာပါ...

 ဒါနဲ႔ အေပၚဆံုးထပ္က Wall ေရခဲမုန္႔ဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ စကားေျပာ... ေနာက္ျပီး ကြ်န္မ ေမာင္ တစ္၀မ္းကဲြ ၁၀တန္းတုန္းက သူနဲ႔လဲ က်ဴရွင္တူတူပဲ... သူ႔ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး ေခၚလိုက္ပါတယ္... အဲဒိအေတာအတြင္းမွာေတာ့ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးေတြရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ အၾကည့္ေတြကိုလဲ ခံေနရလို႔ ခံျပင္းလွပါတယ္... သို႔ေသာ္ အသက္ေတြလဲၾကီးျပီ ကိုယ္မွန္ေနရင္လဲ ဒါမ်ိဳးက ရွက္ေၾကာက္ေၾကာက္လုပ္ေနစရာမလို... ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္... ကိုယ့္ကို တကူးတကလာေတြ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ ေျပာမထုတ္လိုက္ခ်င္... မိဘခ်င္းလဲ လုပ္ငန္းတူသည္... အမွန္ေတာ့ အဓိက သူကြ်န္မကို ေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက သူ႔စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ေန၍ပင္ျဖစ္သည္... သူႏွင့္ စီးပြားလုပ္ထားသူကို ေငြကြ်ံျပီးမွ ထိုမိသားစုက စကာၤပူေရာက္ေနေသာေၾကာင့္... ထိုမိသားစုကိုလဲ ကြ်န္မက သိေသာေၾကာင့္ သူတို႔သတင္း တီးေခါက္လိုျခင္းျဖစ္သည္... ဒီထက္ပိုသည့္ အကူအညီေတာင္းရန္လဲ သူ႔စိတ္ထဲရွိေကာင္းရွိမည္...

ကြ်န္မ ေမာင္တစ္၀မ္းကဲြကလဲ ဖုန္းေခၚျပီး ခ်က္ခ်င္းလာမည္ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေပၚမလာ... ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာၾကသည္... သူႏွင့္ ၂ေယာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္စျပဳလာ၍ ကိုယ္စိတ္၀င္စားေသာ အလုပ္ ေရွာ့ပင္းသာၾကည့္မိေတာ့သည္... အလယ္ထပ္တြင္ ကြ်န္မ သေဘာက်ေသာ စလင္းဘတ္အိတ္ေလးေတြ႔သျဖင့္ ေစ်းေမးေနစဥ္... အဲဒိ သူငယ္ခ်င္းက ဇြတ္အတင္း ပိုက္ဆံ၀င္ရွင္းေတာ့သည္... ကြ်န္မအေတြးထဲတြင္ အရင္ဆံုးေရာက္လာသည္က ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြ တစ္မ်ိဳးထင္မွာကိုပင္... မေပးပါနဲ႔လို႔ေျပာလဲ မရ ဇြတ္အတင္းေပးေတာ့သည္... ဒိထက္ ျငင္းလွ်င္ ပိုဆိုး၍ လူၾကည့္မည္စိုးသျဖင့္ “ေအးပါ... နင့္ကို ငါမုန္႔ျပန္ေကြ်းပါ့မယ္/ စကာၤပူလာလည္ရင္ ေလွ်ာက္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္” စသည္ျဖင့္ ကိုယ္ႏွင့္သူ သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသာမည့္စကားလံုးမ်ိဳး ကိုယ္သည္ သူ႔ကို ခ်ဴစားေနေသာ သူမဟုတ္ဟု ထင္သာေသာ စကားမ်ားကို အေရာင္းစာေရးမေလးေတြ ေရွ႕ၾကားေအာင္ေျပာရသည္... ဒီေတာ့မွ သူတို႔ အၾကည့္နည္းနည္းေျပာင္းသြားသည္... သူကလဲ ကြ်န္မဆီက ဘာအကူအညီေတာင္းခ်င္၍ လက္ေဆာင္ေပးသည္မသိ... သို႔ေသာ္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အလြန္အေနခက္လွသည္... 

စိတ္ထဲတြင္ ေလးပင္လာျပီး မေရာက္လာေသးသည္ ေမာင္တစ္၀မ္းကဲြကိုသာ ၾကိမ္ဆဲေနမိသည္... ေရွာ့ပင္းလဲ ေလွ်ာက္မၾကည့္ရဲေတာ့... ေတာ္ၾကာမွ ဟိႏၵဴသူေ႒းကို ခ်ဴစားေနတဲ့ ကာရာအိုေကမယ္ပံုေပါက္ေနအံုးမည္... ပို၍ ပို၍ Awkward ျဖစ္လာသည္မွာ ေသခ်ာလွသည္... ကြ်န္မတည္းေသာ ဟိုတယ္ကိုသာ ျပန္ခ်င္ေတာ့သည္... ဆက္လဲ မေစာင့္ခ်င္ေတာ့...

 ဒီလိုနဲ႔ ေရွာ့ပင္းစင္တာ အျပင္ဘက္ထြက္လာေတာ့ ကြ်န္မကလဲ ေရွာ့ပင္းထုတ္ၾကီးနဲ႔ ေဘးကသူကလဲ ရပ္ေနေတာ့ တိုက္စီေတြကလဲ ငွားမလား ငွားမလားေပါ့... Awkward ျဖစ္လာေတာ့ သူက “နင္ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ ဘယ္မေရာက္ေသးဘူးလဲ... လိုက္ပို႔ေပးမယ္... ဟိုေကာင္ကို အဲဒိလိုက္ခိုင္းလိုက္မယ္”တဲ့... အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မလဲ သူနဲ႔ ၂ေယာက္တည္း ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ျပတ္အာင္ “မသိဘူး... ဘယ္မွ သြားစရာလဲ မရွိဘူး..." ဘူးခံညင္းေတာ့တာပါပဲ... 

သူကလဲ အထာမေပါက္တာလား... ေယာက်ာၤးေလးမို႔ ေဘးက အၾကည့္ေတြကို ဂရုမစိုက္တာလား... ဒါမွမဟုတ္ သူလိုခ်င္တဲ့ အကူအညီကြ်န္မကို မေတာင္းရေသးလို႔လား... ၃ေယာက္လံုး ေတြ႔ျပီး စကားေျပာရေအာင္ ေနာက္တစ္ေနရာသြားဖို႔ ေျပာပါတယ္... 
သူက “ကန္ေတာ္ၾကီး နင္မေရာက္ေသးဘူးမွတ္လား... ကန္ေတာ္ၾကီးသြားရေအာင္” ဆိုျပီး... 

ကားသမားေတြကို “ကန္ေတာ္ၾကီး ဘယ္ေလာက္လဲ” လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္... 

အဲဒိ ကားသမားေတြရဲ႕ ကြမ္းတျမံဳျမံဳနဲ႔ ျပံဳးစိစိ အၾကည့္က သူတို႔ ဘာကို စဥ္းစားေနလဲဆိုတာ ကြ်န္မပဲ အဓိပၸါယ္ေကာက္လဲြေနသလားမသိပါ... သို႔ေသာ္ ခံရခက္လွပါတယ္.. စိတ္ထဲလဲ အရမ္းမြမ္းၾကပ္ရတဲ့အထဲ... ကားသမားအျမင္မွာေတာ့ သူနဲ႔ ၂ေယာက္တည္း ကန္ေတာ္ၾကီးပန္းျခံ သြားတယ္ပဲထင္မွာပါ...

 အဲလုိထင္ခံရမွာစိုးလို႔ ကြ်န္မလဲ ကမန္းကတန္းပဲ သူနဲ႔ လမ္းခဲြခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ခ်င္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသား အျမန္ထုတ္ေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္... 

 “ဟင့္အင္း မသြားဘူး... ဟိုတယ္ပဲ သြားေတာ့မယ္” လို႔ပါပဲ... ေျပာျပီးမွ ေသစမ္းဟယ္... အဲဒိေနရာမွာတင္ ဟယ္ရီေပၚတာရဲ႕ ၀တ္ရုံၾကီးနဲ႔ ကိုယ္ေဖ်ာက္ျပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ... ကိုယ္ဆိုလိုတာ ကိုယ္သိတယ္.. ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းသိတယ္... သို႔ေသာ္ ကြမ္းတျမံဳျမံဳ၀ါးေနေသာ ကားသမားမ်ား မသိပါ... 

ကြ်န္မလဲ အဲဒိအခ်ိ္န္က အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ဘာေတြျပန္ေျဖရွင္းလိုက္မွန္းလဲ မသိပါ.... သိတာေတာ့ အိေညာင္အိေညာင္ဆို အတဲြထင္ခံရမွာစိုးလို႔...သူမ်ားေတြၾကားေအာင္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ (ရွက္ေလ အသံက်ယ္ေလ ထံုးစံ) နဲ႔ေတာ့ ေျဖရွင္းလိုက္ပါတယ္... “ငါတည္းတာ လိုင္လိုင္းမွာေလ... အဲဒါေၾကာင့္” ဆိုျပီး သိျပီးသား သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာသလိုလိုနဲ႔ ေဘးက လူေတြၾကားေအာင္ ေျဖရွင္းလိုက္ပါတယ္... 

ကြ်န္မအဲလိုျဖစ္ေတာ့မွပဲ ထိုေကာင္လဲ သေဘာေပါက္သလားေတာ့ မသိ... ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ကြ်န္မ ေမာင္၀မ္းကဲြကိုသာ ဆက္ေစာင့္ေနေတာ့သည္... ေျပာေလဆိုးေလျဖစ္ေတာ့မွာမို႔... “ေတာ္ျပီ ထင္ခ်င္သလိုသာ ထင္ၾကေတာ့” ဆိုျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေတာ့မွ ေမာင္မင္းၾကီးသား ကြ်န္မ ေမာင္၀မ္းကဲြ ေရာက္ခ်လာေတာ့သည္... သို႔ေသာ္ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားသည္က ကြ်န္မက တရုတ္ပံု ကြ်န္မေမာင္၀မ္းကဲြကလဲ ဟိုဘက္အမ်ိဳးႏွင့္တူ၍ ကုလားဆင္သည္... အမ်ိဳးဟု ၾကိမ္ေျပာရမည္.... 

ကြ်န္မဘ၀ရဲ႕ ခုခ်ိန္ထိၾကံဳရသမွ်ထဲမွာ အဆိုးရြားဆံုး အရွက္ကဲြမွဳတစ္ခုအေၾကာင္းက ဒီမွ်သာ.. ခုအခါမွာေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာတိုင္း ရီလဲ ရီရသည္... အထင္လဲြခံရမည္စိုး၍ ေျပာလိုက္ကာမွ ပိုအထင္လဲြစရာျဖစ္သြားေသာ Awkward Moment တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္... စာဖတ္သူေတြမွာေရာ Awkward Moment ေလးေတြရွိသလား... ေျပာျပသြားၾကပါအံုး...