Free & Easy Korea Day 1 (Part 2): Busan (Gamcheon Culture Village -> Jalgachi Fish Market)

Busan Station နဲ႔ Gemcheon Culture Village တည္ေနရာ

ဒါက Toasang ဘူတာကေန Gencheom Culture village ကိုသြားဖို႔ ေျမပံု

Taejongdae Park ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ တိုက္စီေလးေတြရွိတာနဲ႔ အဲ့ဒိက တိုက္စီကိုပဲ ငွားလိုက္ပါတယ္… Gamcheon Culture Village လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ “Gamcheon Gamcheon” ဆိုျပီး ေခါင္းညိမ့္ျပပါတယ္… ကားသမားၾကီးက အဂၤလိပ္လို လံုး၀မေျပာတတ္ပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပံုေတာ့ ရပါတယ္… သူနားလည္တဲ့ ကိုရီးယားေနရာ တစ္လံုးတစ္ေလမ်ား ကြ်န္မတို႔ စကားထဲပါသြားရင္ လက္ညိဳးထိုးျပေတာ့တာပါပဲ… ကြ်န္မတို႔က ညက်ရင္ Plan ထားခဲ့တဲ့အထဲက (Optional place) Gwangalli Beach ကို မသြားေတာ့ပါဘူး… ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာထရမယ္ဆိုေတာ့ ျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ေျပာတာ… သူက Gwangalli Beach ကို လက္ညိဳးထိုးျပပါတယ္… ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ကို ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲလို႔ ကိုရီးယားလို႔ ေမးပါတယ္… ကြ်န္မကလဲ ကိုရီးယားကားၾကည့္ထားတဲ့အစြမ္းေၾကာင့္ အားလံုးမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လူေတြဘာေမးတတ္လဲဆိုတာရယ္ နားရည္၀ေနတဲ့ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလကို စပ္ဆက္ျပီး သူဘာေမးလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္… ကြ်န္မတို႔က “ျမန္မာ” လို႔ေျဖေတာ့ သူသိပါတယ္… ကိုရီးယားမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမန္မာ လို႔ေျပာရင္သိၾကပါတယ္… ျမန္မာပဲ Open up ျဖစ္လာလို႔လား… ျမန္မာဆိုတာကို ကိုရီးယားေတြရင္းႏွီးေနတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလို႔လားေတာ့ မသိပါ… ျမန္မာျပည္လာ တိုလ္းနဲ႔လာလည္ၾကတဲ့ ကိုရီးယားေတြလဲ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့တာ တပံုတပင္ပါပဲေလ… ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စကား၀ိုင္းက ညိမ္သြားျပန္ေရာ… သူလဲ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ေမာင္းေနေလရဲ႕… တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေရာက္ရင္သာ လက္ညိဳးထိုးထိုးျပီး ေနရာနာမည္ေျပာတယ္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုရီးယားလိုေတြ အမ်ားၾကီးသူ႔ဟာသူေျပာေနတာ ကြ်န္မတို႔က နားမလည္ေတာ့ေတာ့ သူ႔ကိုဒီလိုပဲ ျပဴးၾကည့္ေနလိုက္ေတာ ျပန္ညိမ္သြားျပန္ေရာ… ကိုယ္လဲ သူေျပာတာနားမလည္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ ကလိကလိေအာင့္သက္သက္ေပါ့… အဲ့ဒိ အာဂ်ီရွီကိုပဲ ဆဲြကိုင္လွဳပ္ျပီး ငါတို႔နားမလည္တာကို ဘာလို႔ ကိုရီးယားလိုခ်ည္းေျပာေနလဲ အဂၤလိပ္လို တစ္လံုးတစ္ေလေတာင္ မသိဘူးလားဆိုျပီး အသည္းယားလာတယ္… ခြိ…

Gamcheon Culture Village

Gemcheon Culture Village from the view of Prance Prince

၆နာရီ၄၅ေလာက္က်ေတာ့ Gamcheon Culture Village ကိုေရာက္တယ္… Taejongdae Park ကေန Gamcheon ကို တိုက္စီခ Won 11,100 က်တယ္… တစ္ေယာက္ကို SGD 5 ေလာက္ပဲက်ပါတယ္… Gamcheon Cultural village ကို Taegaukdo Village လို႔လဲေခၚပါတယ္… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ Korea’s Santorini, Korea’s Machu Picchu ဆိုျပီးလဲတင္စားျပီးေခၚေ၀ၚၾကတယ္… သူက အမွန္ေတာ့ ကိုရီးယားစစ္တြင္းကာလတုန္းက စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ စုေ၀းေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ရြာေလးပါပဲ… ဒါေပမဲ့ ဒိထက္ပိုတာကေတာ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြမေနထိုင္ခင္ ၁၉၀၀ စုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက Taegeukdo ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကတဲ့သူေတြ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္… Taegeukdo ဘာသာကလူသိနည္းတဲ့ ဘာသာေလးပါတဲ့… Yin and Yang concept ကို အေျခခံထားတဲ့ဘာသာေလးပါတဲ့… ကိုရီးယားအလံမွာပါတဲ့ အနီနဲ႔ အျပာ အလံုးၾကီးဟာ Taegeuk ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုရီးယားသမိုင္းအတြက္ေတာ့ အေရးပါခဲ့တဲ့ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္…

ဒီေနရာေလးက အမွန္ေတာ့ ျမိဳ႕ျပက တိုက္ျမင့္ၾကီးေတြနဲ႔ ကြာျခားစြာ တစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြကို ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးေတြေပၚ ဆင့္ကဲေဆာက္ထားတာပါပဲ… ေရွ႕ကအိမ္ဟာ ေနာက္ကအိမ္ကို ကြယ္ေနတာ တစ္အိမ္မွမရွိပါဘူးတဲ့… ဒါဟာလဲ Taegeukdo ယဥ္ေက်းမွဳအရ အားလံုးကို ေကာင္းျခင္း စီးပြားလာဘ္လာ မွ်ေ၀တဲ့သေဘာအတိုင္း ေသခ်ာစီမံေဆာက္လုပ္ထားတာပါတဲ့… အရင္က လူသိသိပ္မမ်ားတဲ့ သာမာန္ရြာငယ္ေလးဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ Gancheon’s art-themed makeover ပဲြလုပ္ျပီး အႏုပညာေက်ာင္းသားေတြကို ဖိတ္ၾကားျပီး အဲဒိရြာေလးကို ျပင္ဆင္ေရးဆဲြခဲ့တဲ့ေနာက္မွေတာ့ ရြာေလးဟာ သက္တန္႔ေရာင္စံုအိမ္ေလးေတြ အျပာေရာင္၊ အစိမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္၊ အ၀ါေရာင္စတဲ့ လွပတဲ့ အေရာင္ေလးေတြေပါင္းစပ္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ရြာေလးအျဖစ္ ဓာတ္ပံုဆရာေတြနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းေနရာေတြမွာ ေခတ္စားလာခဲ့ပါတယ္… ဒီကေန တစ္စတစ္စ Tourist ေတြကို ဆဲြေဆာင္ျပီး အလည္အပတ္လာသူ ဓာတ္ပံုရုိက္သူအမ်ားအျပားျဖစ္လာပါတယ္…

ရြာ၀င္လမ္းက အိမ္ေလး လား Information house ေလးလားေတာ့မသိဘူး...

ေအးေအးေဆးေဆးေနရာေလး...

အလည္အပတ္လာသူေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒိရြာေလးမွာေနထိုင္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ရြာသားေတြကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ထိခိုက္တယ္လို ခံစားရပါတယ္... အလိုက္မသိတဲ့ အလည္လာသူေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာသံ... သူတို႔ အိမ္အတြင္းေတြနဲ႔ တျခား ဓာတ္ပံုမရုိက္သင့္တဲ့ေနရာေတြကို ရုိက္ၾကတာေၾကာင့္ ရြာသား ၃၀၀ ေလာက္ကေတာ့ အိမ္ေတြကို ဒီတိုင္းပိတ္ျပီး ျမိဳ႕ျပဘက္ကိုပဲ ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကတယ္လို သိရပါတယ္... ဒါေပမဲ့ အဲဒိရပ္ကြက္အၾကီးအကဲေတြနဲ႔ေပါင္းျပီးေတာ့လဲ ရြာပိုင္ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြဖြင့္ျပီး တိုးရစ္ေတြ၀ယ္ယူစားသံုးတဲ့ အျမတ္အစြန္းကို ရြာမွာေနတဲ့ ရြာသားေတြကို မွ်ေ၀တယ္လို႔သိရပါတယ္... အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ညေန ၆နာရီေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ တိုးေတြနဲ႔လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ေပးမ၀င္ေတာ့ပဲ ရြာသားေတြ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္တဲ့...

အေပၚက ရြာေလးအေၾကာင္းက မေဗဒါ ခုစာေရးဖို႔ ရွာရင္းမွေတြ႔တဲ့အခ်က္ေတြေပါ့... မေဗဒါတို႔ ဟိုေရာက္တုန္းက မသိဘူး... ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ ညေန ၆နာရီ ၄၅မိနစ္... (တစ္ခုရွိတာက မေဗဒါတို႔က တိုးနဲ႔လာတာမဟုတ္ဘူးေလ)... အဲဒိရြာေလးကို Running Man episode 126 လာရုိက္သြားတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လွလို႔ လာခ်င္တာပဲရွိတာ... အဲဒိရြာေလးမွာ လူေတြတကယ္ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုဆိုတာ အဲ့ဒိေရာက္မွ သိတာ... ဒါေပမဲ့ ရြာထဲက တိုက္အိမ္ပုေလးေတြက နံရံေဆးေရးေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕တိုက္အိမ္ေခါင္မိုးေလးေတြေပၚမွာ ငွက္ေပါင္းစံု အရုပ္ေလးေတြလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ သူက တိုးရစ္ေတြကို ဆဲြေဆာင္တဲ့ ထူးျခားတဲ့အိမ္ေလးေတြရွိတဲ့ေနရာဆိုလဲ ဟုတ္ေနျပန္ေရာ... အဲလိုအိမ္ေလးေတြဆိုေတာ့လဲ ဘယ္သူက ဓာတ္ပံုမရုိက္ပဲေနႏုိင္မလဲေနာ္... ဓာတ္ပံုရုိက္မယ္ဆိုလဲ သူမ်ားအိမ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမထိခိုက္ေအာင္ပဲရုိက္သင့္တာေပါ့...

ငွက္ရုပ္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္...

Gemcheon Culture Village ကိုသြားရင္ေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမဲ့ ဖိနပ္ပဲ ၀တ္သြားသင့္တယ္... သူက လမ္းသြယ္ေလးေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို အားလံုးက မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွကားငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဆက္ေနတယ္... ရြာထဲမွာ မ်က္စိလည္ဖို႔လဲ သိပ္လြယ္တယ္တဲ့... အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ တိုးရစ္လမ္းျပအမွတ္အသားက သစ္သားငါ့ေရာင္စံုေလးေတြနဲ႔ လမ္းျပထားတယ္တဲ့... သစ္သားငါးေရာင္စံုေလးေတြေနာက္လိုက္ရင္ တိုးရစ္ေတြအဲဒိရြာမွာ ျမင္သင့္သြားသင့္တဲ့ေနရာေတြအားလံုးကို ေရာက္မဲ့အျပင္ လမ္းမေပ်ာက္ေတာ့ဘူးတဲ့... ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ အဲဒိတုန္းက အဲဒါေတြ မသိခဲ့ပါဘူး... ဒီလိုပဲ တိုက္စီေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားေတာ့တာ.. ေတြ႔တဲ့လမ္းအတိုင္း အိမ္ေလးေတြ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားတာ... Running Man banner နဲ႔ ဆိုင္လိုလိုတစ္ခုေတြ႔တယ္... Gemcheon Culture village ရဲ႕ အျမဲဓာတ္ပံုအရုိက္ခံရတဲ့ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြေတြ႔တယ္... အဲကေန ဆက္တက္လိုက္ေတာ့ လမ္းဆံုးသြားေရာ... အဆံုးမွာ လမ္းျပေျမပံုရွိလို႔ေတာ္ေသးတယ္... လမ္းျပေျမပံုကလဲ "You Are Here" ဆိုတာေတြ႔ဖို႔ မနည္းလိုက္ရွာရတယ္... ေတြ႔ေတာ့မွ ဘယ္ဆက္သြားရေကာင္းမလဲရွာရင္းနဲ႔... View Point Photospot ဆိုတာကိုေတြ႔ေတာ့ အခ်ိန္လဲသိပ္မရတာနဲ႔ အဲဒိကိုသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... အဲဒိကိုသြားဖို႔က ဟိုးဘက္ကေန ရြာတစ္ပတ္ၾကီးပတ္ျပီးသြားလို႔ရသလို... ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တဲ့ ျပင္သစ္မင္းသားေလးရုပ္တုေဘးက အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကားလမ္းကေနလဲ ျဖတ္လမ္းအတိုင္းဆင္းလို႔ရတယ္... ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတို႔လဲ အဲဒိလမ္းၾကားအတိုင္းဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...

အဲဒိေတာင္ကုန္းေပၚဆက္တက္သြားေတာ့ လမ္းဆံုးသြားေရာ...

လူတိုင္းဓာတ္ပံုရုိက္ၾကတဲ့ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြနဲ႔ လုပ္တဲ့ ပန္းအိုး...

running man bunner နဲ႔ ဆိုင္...

ရြာေလးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး အဲဒိအခ်ိန္မွာ လူသြားလူလာအေတာ္နည္းတယ္... ညေနခင္းေလေလးကလဲ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တိုက္တယ္... ကြ်န္မတို႔ ေျမပံုၾကည့္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ျပင္သစ္မင္းသားေလးရုပ္ထုကိုေတြ႔ေတာ့ အဲဒိနားမွာ ဓာတ္ပံုခဏရုိက္ခဲ့ေသးတယ္.... ရုပ္ထုေလးက တစ္ကယ္ေတာ့ ရြာကအိမ္ေလးေတြကို လွမ္းေငးေနတဲ့ပံု... သူတို႔ ပံုျပင္အရေတာ့ မင္းသားေလးက သူ႔ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေျမေခြးေလးကို ရွာေနတာတဲ့... (အဲဒိပံုျပင္ေတာ့ အစအဆံုးဇာတ္လမ္းမသိ... ရွာဖို႔လဲပ်င္းတယ္... သိခ်င္ Google လိုက္ေနာ္)... အရုပ္က လမ္းဘက္ကို ေက်ာေပးထားတာ သူမ်က္ႏွာေပးထားတဲ့ဘက္က ရုိက္လို႔မရဘူး ေရွ႕မွာ ရပ္စရာ ေျမမရွိဘူး ဒီေတာ့ ေဘးကပဲရုိက္ရတယ္... သိတဲ့အတိုင္း လွတပတ ေဘးဘက္က ရုိက္ေတာ့ အစကတည္းက မပိန္တဲ့ကြ်န္မ တလံုးတခဲၾကီးေတြထြက္လာေတာ့တာေပါ့...

ေျမပံုထဲမွာ ကြ်န္မ မွတ္မိခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ အဲဒိ အရုပ္ရွိတဲ့ ဘယ္ဘက္က လမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္းဆင္းရမွာပါ... တကယ္ကို အိမ္ၾကိဳ အိမ္ၾကား ေလွကားလမ္းေလးပါ... ေလွကားေလး စစဆင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ ေလွကားထစ္ေလးမွာထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေလးေသးေသးေလးကို ၃ေယာက္သား ေၾကာက္ေနပါေသးတယ္... ေဟာင္မွာစိုးရိမ္တာပါ... လူေနရပ္ကြက္ဆိုတာကို ကြ်န္မတို႔ ရိပ္စားမိေနျပီေလ... ကိုယ့္ေၾကာင့္ အသံေတြ ဆူညံသြားမွာစိုးလို႔ပါ... ဒါေပမဲ့ ေခြးေလးက ကြ်န္မတို႔ ဆင္းလာေတာ့ သူဖယ္ေပးပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ အဲဒိလမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ "ဒီလမ္းေတြက ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ မင္းသား/မင္းသမီး ေတြကို လူဆိုးေတြလိုက္ရင္ ေျပးၾကတဲ့ ေနရာေလးေတြနဲ႔ တူတယ္" လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇြတ္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာေပါ့... အိမ္ေလးေတြက တစ္ကယ္ကို က်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္ေလးရွိတာပါ... တခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြရဲ႕ အျပင္နံရံမွာလဲ ပန္းခ်ီေလးေတြ ဆဲြထားၾကတာေတြ႔ပါတယ္... လမ္းသြယ္ေလးတစ္ဆံုးဆင္းျပီး ရပ္ကြက္ထဲက ကားလမ္းေပၚျပန္ေရာက္ျပီး နည္းနည္းဆက္ဆင္းေတာ့ Wriggling Village ဆိုတဲ့ သစ္သားေတြနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ေနရာကိုေရာက္ပါတယ္... ဒီဇိုင္နာက ဒီရြာေလးဟာ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ညက္ျပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေကာင္းရင္ေကာင္းေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဒီရြာထဲက အိမ္ေလးေတြက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တရင္းတႏွီး အမွီသဟဲျပဳျပီး ေထာက္ပံ့ေနတဲ့အလား၊ ေအးအတူပူအမွ် ညီညီညြတ္ညြတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနၾကတယ္ဆိုတာကို သရုပ္ေဖာ္ဒီဇိုင္းထုတ္ထားခဲ့တာပါတဲ့... အဲဒိ Wriggling Village ဆိုတဲ့ သစ္သားသရုပ္ေဖာ္ေနရာနဲ့ သိပ္မေ၀းတဲ့ေနရာမွာ Viewpoint ဆိုတဲ့ လသာေဆာင္အပြင့္တိုက္ေလးရွိတာပါ... အဲဒိတိုက္ေပၚမွာ Running Man ရုိက္သြားတာပါ... မေဗဒါက Gemcheon Culture Village ကို Running Man လာသြားတာပဲသိတယ္.. အဲဒိ အပိုင္းကို အဲဒိတုန္းက မၾကည့္ရေသးပါဘူး.. (ခုေတာ့ ၾကည့္ျပီးပါျပီ) အဲဒိကေန ေမာ့ၾကည့္ရင္ အေပၚက တိုက္အိမ္ပု အထပ္ထပ္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရပါတယ္...

ဒီ ပန္းခ်ီကားေလး နံရံမွာေရးထားတာ လွတယ္... ေၾကာင္ေလးေတြလဲ အဲ့နားမွာ အိပ္ေနတယ္...

အိမ္ၾကိဳ အိမ္ၾကား ျဖတ္လမ္း...

နံရံ ေဆးေရးပန္းခ်ီ

Wiggling Village Art work

Wiggling Village ကို ရွင္းျပထားတာ...

ကြ်န္မတို႔လဲ ေမွာင္ရီျပိဳးျပလာတာနဲ႔ ခရီဆက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္... ဒီရြာထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ရြာလည္အံုးမယ္မသိဘူးေလ... အခ်ိန္က မရွိဘူးဆို ၇နာရီခဲြေနေလာက္ျပီ... ကိုရီးယားမွာ ၇နာရီဆို သိပ္မေမွာင္ေသးဘူး... ၇နာရီခဲြေလာက္ေတာင္ ေမွာင္ရီးျပိဳးျပပဲရွိေသးတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ အေပၚနားမွာ Bus Stop သို႔ ၂၀၀ ကီလိုမီတာဆိုျပီး ေလွကားလမ္းက်ဥ္းေလးျပထားတယ္... ဒါေပမဲ့ ၂၀၀ ကီလိုမီတာၾကီးေတာင္ ေလွကားလဲ မတက္ခ်င္ပဲ အပ်င္းၾကီးေတာ့ ဒီကားလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လို႔ လမ္းဆံုးရင္ လမ္းမၾကီးေပၚျပန္ေရာက္မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေအာက္ပဲ ဆက္ဆင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.... လမ္းမွာ အိမ္ထဲကေန ထြက္ရပ္ျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ အာဂ်ီရွီကို ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတာကို ေဒါင္းလုပ္ဆဲြလာတဲ့ Korean lite ဆိုတဲ့ App နဲ႔ ေမးျဖစ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အဲ့ဒိ App က တစ္ဖက္ပဲရတယ္... သူက ကိုရီးယားလိုေတြလဲ ျပန္ေျပာေရာ ကြ်န္မတို႔လဲ မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးျပီး " . . . " ျဖစ္ေနတာေပါ့.. ဘာမွမွ နားမလည္တာ... ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ လက္ညိဳးထိုးတဲ့ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္မယ္... ျပီမွ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ေမးမယ္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ထြက္လာျဖစ္တာေပါ့... လမ္းဆံုးေတာ့ လမ္းမေပၚေတာ့ေရာက္သြားတယ္.. ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေသးေလးတစ္ခုေတြ႔ေတာ့ ၀င္ၾကည့္တယ္... သိေနေသာ္လည္း ရလို႔ရညား မွတ္တိုင္က ဆိုင္းဘုတ္ကို သြားဖတ္တယ္... အားလံုး ကိုရီးယားလိုေတြခ်ည္းပဲ... ဒါနဲ႔ မွတ္တိုင္ေဘးက ေဆးဆိုင္ကို ၀င္ေမးတယ္... ေဆးဆိုင္ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္တဲ့သူ ရွိေကာင္းရွိညားေပါ့...( ေဒါက္တာ Park Hoon နဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ပဲြျပီးျပီ... :P )...

ေလွကားတက္ရမွာေၾကာက္လို႔ အဲ့လမ္းက မသြားခဲ့ဘူး...

ၾကယ္တာယာေတြ ျမင္ခ်င္လား... 

Photo point (Running man လာရုိက္သြားတဲ့ ေနရာကေန ရုိက္ထားတာ)

Dr. Park Hoon နဲ႔ေတာ့ မေတြ႔ဘူး... အာဂ်ီရွီေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္... ဒါေပမဲ့ သူက Park Hoon ထက္ေတာ့ ပိုအသံုးက်မယ္ထင္ပါတယ္... ကြ်န္မတို႔ဘာေမးလဲဆိုတာလဲ သိတယ္... ျပီးေတာ့ သူ႔ေဆးခန္းထဲက Post it စာရြက္ေလးနဲ႔ စီးရမဲ့ ဘတ္စ္ကားနံပါတ္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးေပးတယ္... 2-2 or 1-1 ကြ်န္မတို႔သြားခ်င္တဲ့ Jagalchi fish market ကို ၂ ဂိတ္ပဲတဲ့... ေျခဟန္လက္ဟန္ မေတာက္တစ္ေခါက္ အဂၤလိပ္စာ ၁လံုး ၂လံုး... ကြ်န္မတို႔ ေမးတာကို ေခါင္းခါ ေခါင္းညိမ့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားတယ္... ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ဟိုဘက္အျခမ္းဘက္မွာ အဲဒိမွာက မွတ္တိုင္ပံုေတာင္ မေပါက္ဘူး... အမိုးအကာလဲ မရွိဘူး... အဲ့နားသြားေတာ့မွ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ႔တာ... ဒါနဲ႔ ေစာင့္ေနတုန္းရွိေသးတယ္... မိုးက ရြာတယ္... အစကေတာ့ ဖဲြဖဲြေလးပဲ.. ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနည္းနည္းမ်ားလာတယ္.. သည္းသညး္မဲမဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ စိတ္ရွဳပ္လာတာေပါ့... အစကတည္းက ရာသီဥတုခ်က္္လာပါတယ္... အဲဒိေန႔ မိုးရြာမယ္ဆိုတာလဲ သိေနလို႔ စကာၤပူကေန တစ္ခါသံုးမိုးကာအက်ီၤေတြ ထည့္လာတယ္... ကင္မရာအိတ္စိုမွာကို ပိုစိုးရိမ္တာ... ဒါနဲ႔ မိုးကာထုတ္ခ်ံဳလိုက္တယ္... ဘတ္စ္ကားကသာ မလာတာ... တိုက္စီအစိမ္းေလးေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကို မ်က္စပစ္ျပေနသလို ျဖတ္ျဖတ္သြားတယ္... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၂ဂိတ္ပဲဟာ... တိုက္စီပဲ စီးလိုက္ပါမယ္ဆိုျပီး တိုက္စီစီးျဖစ္တယ္...

ဘတ္စ္ကားဂိတ္

ဒီတစ္ေခါက္ တိုက္စီသမားက ဟန္က်တယ္... အဂၤလိပ္လို ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တယ္... သူ႔မိန္းမက ဖိလစ္ပိုင္ကတဲ့... လက္ထပ္ထားတာ မၾကာေသးဘူးတဲ့... ဓာတ္ပံုေတာင္ ျပလိုက္ေသး... သူကေတာ့ အေတာ္အသက္ၾကီးျပီ... ဖားမကေတာ့ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမွာေပါ့... သူ႔မိန္းမ လွတယ္မဟုတ္လားတဲ့... လွပါတယ္ပဲ ေျပာတာေပါ့... ကြ်န္္မတို႔ကို ျမန္မာျပည္ကလာတာသိေတာ့... ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို သူသိတယ္လဲေျပာေသးတယ္... ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းထက္ သူ႔အေၾကာင္းပဲ အရင္ေမးေပးလိုက္တယ္... သူ႔မိန္းမက ဗီဇာမရေသးလို႔ ကိုရီးယားမွာ မဟုတ္ဘူး.. ေနာက္လေလာက္က်မွ ထပ္သြားေခၚရမယ္တဲ့... သူ႔မိန္းမကို ေတာ့ ခ်စ္ပံုရပါတယ္... ဟိုမိန္းကေလးကေရာ ကၾကီးမို႔ အထင္ၾကီးျပီးယူတာလား... ဟိုမိန္းကေလးကေရာ တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား... ေအးဂ်င့္ေတြကေန စပ္ေပးျပီးယူၾကတာလား... ဒီလူၾကီးကို သူ႔ဘ၀ေကာင္းစားဖို႔ယူတယ္ဆိုရင္ သူသစၥာရွိရွိေရာ ေနႏုိင္ပါ့မလား... ကြ်န္မအေတြးေတြက အဲဒိ အာဂ်ီရွီရဲ႕ သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းေျပာျပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္... အို... သူခ်စ္လို႔ လက္ခံတာလဲျဖစ္မွာပါေလ... ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာင္ အေနာက္တိုင္းမဂၤလာ၀တ္စံုနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လက္ထပ္ထားေသးတာပဲ... မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္မသိတဲ့ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္ထဲကေန မေ၀ဖန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ဆိုျပီး စိတ္ထဲက ေ၀ဖန္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိပါတယ္...

Jagalchi Fish Market and Nampo (Busan International Flim Festival) 

Information သိခ်င္ အၾကီးခ်ဲ႔ၾကည့္ေနာ္...

ဒီလိုနဲ႔ Jagalchi Fish Market လမ္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ သူက ခ်ေပးျပီး... ညာဘက္ကေတာ့ Jagalchi Market အစားအေသာက္နဲ႔ ပင္လယ္စာေတြရတယ္... ဘယ္ဘက္ ဟိုဘက္ကားလမ္းကေတာ့ Nampo ေစ်း၀ယ္ထြက္လို႔ေကာင္းတယ္ စားေသာက္စရာေတြလဲရွိတယ္တဲ့... သူအဲလိုေျပာျပတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... သူသာမေျပာရင္ ကြ်န္မတို႔ Nampo ကိုသြားဖို႔ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး... သူ႔ကားခကေတာ့ Gemcheon Culture Village ကေန Jagalchi Fish Market ကို Won 4200 က်ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ Jagalchi Fish Market လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဆိုင္ေတြမွာလဲ Live Seafood ေတြေရာင္းၾကပါတယ္... ဒါေပမဲ့ Fish Market ကိုပဲ ဦးတည္သြားလိုက္ပါတယ္... အခ်ိန္ကေတာ့ မရွိဘူးဆိုရင္ ည ၈နာရီခဲြေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

ေစ်းေအာက္ဆံုးထပ္ကေတာ့ ပိတ္ေနပါျပီ... ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ေတြပိတ္သြားရင္ေတာ့ ဒီည ညစာ ဘယ္မွာစားရပါ့ေတြးေနရသလို ကိုယ့္ ခရီးသြားအစီအစဥ္ထဲမွာပါတဲ့ ေနရာတစ္ခု မျဖည့္စီးလိုက္ရသလိုျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ စိုးရိမ္းစိတ္အနည္းငယ္ေတာ့ ျဖစ္မိပါတယ္... ပင္လယ္စာေရာင္းတဲ့ Wet Market လိုေစ်းဆိုေတာ့ ငါးညွီန႔ံေတြကေတာ့ နံပါတယ္... ငါးညီွနံ႔မၾကိဳက္လို႔ ငါးေတာင္ အနံ႔လံုးလံုးေပ်ာက္ေအာင္ခ်က္မွ စားတဲ့ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ မကိုက္ေပမဲ့ ခရီးသြားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔ ေဒသစာကို ငါၾကိဳးစားျပီးစားမွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖိအားေပးျပီးလာခဲ့တာပါ... ဓာတ္ေလွကားစီးဖို႔ၾကည့္ေတာ့ ၅ထပ္မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိတယ္ဆိုလို႔ ၅ထပ္တက္သြားတာ အေပၚေရာက္ေတာ့ ဂိုေဒါင္လိုလို ရုံးခန္းလိုလိုေတြနဲ႔ လူေျခလဲျပတ္တာနဲ႔ ၁ထပ္ကိုျပန္ဆင္းလာၾကပါတယ္... အဲဒိက အေစာင့္ကလဲ ဘာမွ တတ္တဲ့ပံုလဲမေပၚတာနဲ႔ မေမးေတာ့ပါဘူး... ေတာ္ေသးတာက အေဆာက္အဦးလမ္းညႊန္က အဂၤလိပ္လိုရွိေနပါတယ္... ဒီေတာ့ ၂ထပ္မွာေတာ့ ေစ်းနဲ႔ တဲြရက္စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိတယ္လို႔ေရးထားတာနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခရီသြားေဖာ္က တက္ၾကည့္ရေအာင္ဆိုတာနဲ႔ တက္္ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မ ခရီးမသြားခင္ သူမ်ား Blog ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြပါပဲ... ကြ်န္မတို႔ ၀င္၀င္ခ်င္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ပဲ လူ ၂၀ိုင္းေလာက္ရွိျပီး အဲဒိက အာဂ်ဴမာေတြကလဲ ေခၚတာနဲ႔ ရွဳပ္ပါတယ္ အားလံုးတူတူပဲျဖစ္မွာပါဆိုျပီး အဲ့ဆိုင္ပဲ၀င္စားလိုက္တယ္... ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာင္ ပိတ္ေနၾကျပီေလ...

ကြ်န္မတို႔အတြက္ အဂၤလိပ္ လိုပါတဲ့ Menu တစ္ခု သက္သက္ေပးပါတယ္... (အဲဒိ Menu ထဲက ေစ်းေတြက သူတို႔ Local Menu ထဲက ေစ်းေတြထက္ ဘယ္ေလာက္ပိုမ်ားလဲေတာ့ မေသခ်ာပါ)... ဒါေပမဲ့ ဒီမလာခင္ အလုပ္က ကိုရီးယားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဲဒိေစ်းသြားရင္ ေစ်းဆစ္ေနာ္လို႔ ေသခ်ာေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေခၚေစ်း menu ထဲက ေစ်းရဲ႕ ထက္၀က္ကို ဆစ္တာ သိပ္ေတာင္ မဆစ္လိုက္ရဘူး ရပါတယ္.. ငါးဟင္းခ်ိဳကို ၃ေသာင္းေခၚတာ ၁ေသာင္းခဲြနဲ႔ရပါတယ္... ငါးကင္လဲ ထက္၀က္ေစ်းရပါတယ္.. (ခ်က္ခ်င္းေပးတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဆစ္လိုက္တဲ့ ေစ်းက မ်ားမ်ား သြားသလားေတာ့မသိပါ)... ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ့္အတြက္တန္ရင္ ကိုယ္ေၾကနပ္တဲ့ေစ်းဆိုရင္ ေစ်းအဆစ္ဘယ္ေလာက္ျဖစ္လဲ သိစရာမလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး.. ကိုယ့္အတြက္ တန္ေနတယ္ထင္ျပီးတာပါပဲ... အဲဒိမွာက ငါးအစိမ္း Sashimi နဲ႔ Oysters တို႔ ဘာတို႔ တျခား ပင္လယ္စာ အစိမ္းေတြ ေရဘ၀ဲ အရွင္ေတြက နာမည္ပိုၾကီးပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခရီးသြားေကာင္းလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ ကိုယ္ ငါးဟင္းစားမယ္ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး လြန္လွပါျပီ... ကြ်န္မတို႔ ၃ေယာက္လံုးလဲ အစိမ္းမၾကိဳက္ၾကပါဘူး... ဒါနဲ႔ Rockfish Soup ရယ္ (Running Man ထဲမွာေတာ့ Rockfish Soup ဆို သူတို႔ေတြ အားရပါးရ စားေနၾကတာေတြ႔တာပဲေလ)... ေနာက္ ပုဇြန္ကင္ရယ္မွာတာ... ပုဇြန္က မရေတာ့ဘူး ငါးကင္ပဲ ယူမလားဆိုေတာ့ ရတာပဲ ယူလိုက္ပါတယ္... အဲဒိဆိုင္က အာဂ်ဴမာ က ကြ်န္မတို႔ကို "ဇဘိုင္း ဇီး? ဇဘိုင္း ဇီး?" လို႔ လာေျပာေတာ့ ကြ်န္မတို႔လဲ ဘာမွန္းနားမလည္လို႔ လက္ေတြဇြတ္ခါျဖစ္တယ္... ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡမ်ားတယ္... ေနာက္မွ အဲဒိ အာဂ်ဴမာက Menu ၾကီးယူလာျပီး ဟင္းခ်ိဳ အခ်ိဳခ်က္နဲ႔ အစပ္ခ်က္ကိုျပေတာ့မွ သူ Spicy ကိုေျပာေနမွန္းသိတယ္... ကြ်န္မတို႔က အစပ္ၾကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ "Yes... We want Spicy" လို႔ေျပာတာကို သူက သိပ္နားမလည္ေသးတဲ့ပံုေပါက္တာနဲ႔... ဂ်ပန္မွာသံုးခဲ့တဲ့ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႔ သူတို႔အနားလည္ဆံုး စကားလံုးကို ထုတ္သံုးလိုက္တယ္ "OK... Spicy" လို႔ ကြ်န္မေျပာလိုက္ေတာ့မွ အာဂ်ဴမာ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ပံုျဖစ္သြားတယ္... ကြ်န္မတို႔နားမွာလဲ အသက္ၾကီးၾကီး ဟယ္မိုနီး တစ္ေယာက္ကလဲ လာထိုင္ေနျပီး ကိုရီးယားလိုေတြထိုင္စကားေျပာေနတယ္... ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး ကြ်န္မတို႔ နားလည္သေလာက္ေတာ့ သူတို႔ဆီက လူငယ္ေတြက ဆာဂ်ဴရီေတြလုပ္ၾကလို႔ လူနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး ကြ်န္မတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြက က်က္သေရရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္ထင္တယ္... ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ႏွာေခါင္းလံုးလံုးေတြကို ျပျပီး လက္မေထာင္ျပလိုက္ ျပီးေတာ့ သူ႔ ပိုက္ဆံေတြကို ျပလိုက္နဲ႔ ဒီလို ႏွာေခါင္းလံုးပိုင္ရွင္ေတြက ခ်မ္းသာမယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလားေတာ့မသိ... ကိုယ္လဲ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဆဲြေတြးတာေပါ့ေနာ္... ခြိ... အဲဒါေၾကာင့္ ဘူဆန္းက လူေတြကို ပိုခင္တာ... ဆိုလ္းကေတာ့ တကယ္ကို အေပၚယံအေရျပားတစ္ေထာက္စာကို ပိုဦးစားေပးၾကတာမ်ားတယ္...

Rockfish Soup and BBQ fish... 

တကယ္တမ္း Rockfish soup ေရာက္လာေတာ့ ငါးညွီန႔ံက ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းပါတယ္... ကြ်န္မ ငါးမၾကိဳက္တဲ့သူမေျပာနဲ႔ ကြ်န္မအစ္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို ငါးစားတဲ့သူေတြအတြက္ေတာင္ အေတာ္ေလး ညွီပါတယ္... ဒါေတာင္ ၾကိဳးစားျပီး က်ိတ္မွိတ္စားေသးတယ္... ဗိုက္ကလဲ အေတာ္ဆာေနျပီကိုး... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ Side Dish အျဖစ္ခ်ေပးတဲ့ အာလူးျပဳတ္ကယ္သြားပါတယ္... (စာၾကြင္း... တစ္ခါက ျမန္မာျပည္ခရီးသြားတုန္းက ျမန္မာ ထမင္း၊ဟင္း Main Dish ထက္ ေဘးက အပိုေပးတဲ့ ဘာဂ်ီေၾကာ္ ေဂၚဘီေၾကာ္ေတြနဲ႔ပဲ ထမင္းစားေနၾကတဲ့ တိုးရစ္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ငါတို႔တူေနပါလားလို႔ေတြးမိပါေသးတယ္)... ငါးကင္လာခ်ေတာ့ သိပ္ေတာင္ လက္မရဲဘူး ညွီမွာစိုးလို႔... ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္ထားစြာပဲ ငါးကင္က လံုး၀မညွီပါဘူး... အသားေတြကလဲ ၾကက္သားစားရသလို အ၀ါးခံပါတယ္... ငါးကင္ကေတာ့ တကယ္ကို လက္မေထာင္ပါတယ္... (စကာၤပူက ကိုရီးယား Set ေတြမွာေတာင္ ကြ်န္မ အဲ့ငါးမၾကိဳက္လို႔ စားေနက်မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒိေစ်းက ငါးကင္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးၾကိဳက္ပါတယ္)... ကြ်န္မေလာက္ အစားအေသာက္ ေခ်းမမ်ားတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ငါးဟင္းကို ႏွေျမာျပီး သူအေတာ္ေလး စားလိုက္ပါတယ္... တကယ္ကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္... အစားအေသာက္ေခ်းမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ တကယ္ကို စိတ္ပ်က္မိပါတယ္... အဲဒိမွာစားတာ Won ၃ေသာင္းခဲြေလာက္ က်ပါတယ္...

Jagalchi Fish Market First floor

အဲဒိကေနထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ မိုးေလး စြတ္စြတ္ရြာေနေသးတာနဲ႔ မိုးကာျပန္၀တ္ျဖစ္ပါတယ္... ကားသမားျပသြားတဲ့ Nampo ဘက္ကို ကူးျပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ Busan International flim festival လမ္းထင္ပါတယ္... အဲလိုေရးထားတာပဲေလ... လမ္းေပၚမွာလဲ ႏုိင္ငံတကာက ဒါရုိက္တာေတြရဲ႕ လက္၀ါးရာေတြ ရွိပါတယ္... အဲဒိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတာ့ လမ္းေဘးလွည္းစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ရွိပါတယ္... ကြ်န္မတို႔လဲ မမွာတတ္တာနဲ႔ ၀င္မစားခဲ့ေတာ့ဘာပါ... ေရဘ၀ဲေတြကိုေတာ့ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုမွာေတြ႔ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး Nampo ဘူတာကေန ရထားစီးျပီး Busan ဘူတာကိုျပန္လာျဖစ္ၾကပါတယ္... အဲဒိေတာ့မွ ေဟာ္တယ္မွာ ခ်က္အင္၀င္ အခန္းေသာ့ယူျပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္သြား ေရမိုးခ်ိဳးျပီး မေန႔ညကတည္းက စလံုးကထြက္လာကတည္းက မနားရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အျပည့္အ၀ အနားေပးလိုက္ပါတယ္... အနားမေပးခင္ ကိုယ့္ဆီမွာပါလာသမွ် အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြကိုလဲ အာဟာရ ေကာင္းေကာင္းျဖည့္ေပးရေသးတာေပါ့... ေနာက္ေန႔ သူတို႔ကို ထပ္ခိုင္းရအံုးမွာေလ... တီဗီြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ You are all surrounded ျပေနပါတယ္...

Nampo

Let's go and explore there

Many Many Street shops

But we have eaten dinner.

Let's take our first Subway in Korea

Toyoko Inn Busan Station No.1 Room

ကိုရီးယား ပထမဆံုးေန႔ ဒီတင္ျပီးဆံုးပါျပီ... ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာေတာ္မူၾကပါေစရွင္....

PS. ဒီထဲက ရွဳခင္းပံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုရုိက္ကူးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မခရီသြားေဖာ္ ၂ေယာက္လံုးကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...