Adelaide မြို့ရဲ့ အမှိုက်ပစ် စနစ်

ဒီနေ့တော့ တောင်သြစတေးလျပြည်နယ် အက်ဒလေးမြို့လေးရဲ့ အမှိုက်သိမ်းစနစ်လေးအကြောင်း ပြောပြရင်း အက်ဒလေးရဲ့ ဆောင်းတွင်အလှ လမ်းလေးတွေကို ရိုက်ပြီးတင်ပေးထားတယ်။

ဒီနေ့မနက် လမ်းလျှောက်ထွက်တဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် အမှိုက်ပုံးတွေ ထုတ်ထားတာမြင်လို့ ဒီအကြောင်းလေးပြောပြဖို့ ခေါင်းထဲရောက်လာခဲ့တာ။ တနိုင်ငံနဲ့တစ်နိုင်ငံ အမှိုက်သိမ်းစနစ်တွေမတူကြဘူး။ အမှိုက်ဆိုတာ ပြောတော့သာတန်ဖိုးမရှိတာ အဲ့ဒိအမှိုက်သိမ်းစနစ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ရင် နိုင်ငံ image လဲ မကောင်းသလို ကျန်းမာရေး ကပ်ဘေး ၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် စတာတွေကို အတော်ထိခိုက်ပြီး လူမှုဂေဟစနစ်ကြီးအတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်တဲ့အထိ ဒုက္ခပေးနိုင်တယ်။ ကိုယ်နေထိုင်တဲ့ ကမ္ဘာကြီးကို ကောင်းအောင် ကာကွယ်ရမှာကိုယ့်တာဝန်ဆိုတာကို အစိုးရက ပညာပေးတွေရော လိုအပ်တဲ့ အချက်အလက်တွေ အလွယ်တကူရှာနိုင်အောင်ရော လုပ်ပေးပြီး သူတို့နိုင်ငံသားတွေကို ရိုက်သွင်းထားတယ်ပြောရမယ်။ သြစီနိုင်ငံသားတွေက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို အရမ်းအလေးထားကြသလို အဲ့လို သဘာဝဆန်နေတာကို သူတို့က သူတို့နိုင်ငံအတွက် ဂုဏ်ယူနေကြသေးတာ။ ပလပ်စတစ်အသုံးပြုမှုလျော့ချဖို့ ဆိုင်တွေက ကြွပ်ကြွပ်အိတ် အလကားမပေးဘူး။ ပေးတဲ့ဆိုင်လဲ သူတို့ကိုယ်တိုင်က မကြိုက်ချင်ကြသေးတာ။ အခုဆို အစိုးရက Disposible plastic ဗူးတွေကို ဥပဒေနဲ့တားမြစ်တဲ့အထိ လုပ်လာတော့ ပိုဆိုးတယ်။ (ကြွပ််ကြွပ် အိတ်အလကားပေးတာ ကု လား ဆိုင်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ တ ရုတ် ဆိုင်တွေက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထက် တစ်အိတ် ၁၅ပြားနဲ့ရောင်းရတာကို ကြိုက်နေတာနေမှာ 😝)

စလုံးမှာနေတုန်းက HDB တိုက်ခန်းတွေရဲ့ အမှိုက်ပစ်စနစ်ကျတော့ ဆောက်ကတည်းက မီးဖိုချောင်မှာ ဖြစ်စေ တိုက်ရဲ့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ တစ်နေရာမှာဖြစ်စေ အမှိုက်ပစ်တဲ့ ပိုက်လိုင်းတွေကနေ အောက်ကို တန်းပစ်ချလိုက်ယုံပဲ အမှိုက်သိမ်းရက်ရောက်ရင် သိမ်းတဲ့လူက အောက်က အပေါက်ကိုဖွင့်ပြီး ကားနဲ့ အမှိုက်ပုံးလိုက်ကော်ထိုးသိမ်းသွားပြီး empty bin ကို ပြန်အစားထိုးခဲ့တာပေါ့နော်။ လက်နဲ့ထိစရာမလိုပေမဲ့ နံတော့ နံတာပေါ့။ အက်ဒလေးမှာကျတော့ အိမ်တိုင်းမှာ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အနီ တချို့ရပ်ကွက်တွေကျတော့ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အပြာ ဆိုတဲ့ အမှိုက်ပုံးကြီး ၃ ပုံး အိမ်တိုင်း ခြံတိုင်းမှာရှိတယ်။ လမ်းအလိုက် ရပ်ကွက်အလိုက် တစ်ပတ်မှာ သတ်မှတ်ထားတဲ့ တစ်ရက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့အမှိုက်ပုံးအရောင်ကို ပလက်ဖောင်းနားမှာ ထုတ်ထားရတယ်။ အခုပုံတွေထဲကလို ထုတ်ထားရတာ။ အမှိုက်ကားကြီးက ယာဥ်မောင်းတစ်ယောက်ပဲ ပါတယ်။ နောက်က ခေါင်းလောင်းလိုက်တီးတဲ့သူလဲ မပါဘူး။ အစိမ်းပုံး သိမ်းတဲ့ ကားက အစိမ်းပုံးကို ကားမှာ အော်တိုပါတဲ့ စက်ရုပ် ခွကြီးနဲ့ မပြီး သူ့ အမှိုက်ကားကြီးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တာပဲ။ အဝါပုံးသိမ်းတဲ့ကားကလဲ သူ့အချိန်နဲ့လာပြီး အဲ့လိုပဲ ခွကြီးနဲ့မပြီး အမှိုက်ကားထဲ လောင်းထည့်လိုက်ပြီး ပုံးကို ပြန်ချခဲ့တယ်။ အဝါရောင်ပုံးက Recycling Bin အစိမ်းရောင်ပုံက Organic Bin အနီရောင်ပုံး/အပြာရောင်ပုံး က Landfill general Waste Bin ဘယ်ပုံးမှာ ဘာထည့်ရမလဲက အကြမ်းဖျင်းတော့ နည်းနည်းမှန်းလို့ရကြမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ မသေချာရင်လဲ တင်ပေးထားတဲ့ ပုံတွေထဲက နောက်ဆုံးပုံ ဇယားလေးကို ကြည့်နော်။ တကယ်တော့ အမှိုက်တွေကို စပစ်ကတည်းက အိမ်တွင်းအမှိုက်ပုံးအသေးတွေထဲကို စနစ်တကျ ခွဲပစ်ရင် ကိုယ့်အတွက် ဘယ်လောက်မှ မပင်ပန်းပေမဲ့ အမှိုက်သိမ်းစနစ်ကြီးရဲ့ process တစ်ခုလုံးကို အရမ်းအထောက်အကူပြုလို့ အမှိုက်မှန်မှန်ပစ်ပြီး ကြံဖန် ဂုဏ်ယူလို့ရနေသေးတာ။

အပတ်တိုင်း အနီပုံး General Waste က ထုတ်ရတယ်။ အစိမ်းနဲ့ အဝါကျတော့ တလှည့်စီထုတ်ရတယ်။ နွေရာသီမှာဆိုရင် အစိမ်းပုံးက ကိုယ့်အိမ်က ဟင်းအရမ်းချက်စားတော့ မီးဖိုချောင်အမှိုက်ကများ ရာသီဥတုပူတော့ အမှိုက်တွေက ပိုနံတယ်။ တစ်ခါက အဲ့ဒါကို သူများတွေ ဘယ်လိုလုပ်လဲ ရှာကြည့်တော့ Garden ထဲက သစ်ရွက်ခြောက်တို့ ဘာတို့ရှိတယ်ဆိုရင် မီးဖိုချောင်အမှိုက်အိတ်ပစ်ပြီးရင် အဲ့လို Garden အမှိုက်နဲ့ အုပ်ရင်အုပ်။ မဟုတ်ရင် သူတို့က စားစရာအမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ မထည့်သေးပဲ ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ခဲထားပြီး ပစ်ရမဲ့ရက်ကျမှ အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်တယ်ဆိုပဲ။ ကိုယ်က အဲ့လောက်ထိတော့ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် မစောင့်ထိန်းနိုင်ဘူး။ အိမ်က ရေခဲသေတ္တာက ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ့်မုန့်နဲ့ပြည့်နေတာ။ အမှိုက်တော့ ထည့်မသိမ်းနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် အစိမ်းပုံပစ်ရမဲ့ အပတ်ဆို မမေ့အောင် နေရတယ်။ မေ့သွားရင် နောက်တစ်ပတ်ကျော်မှပစ်လို့ရတော့မှာ။

တခြား ဓာတ်ခဲတို့ ဂတ်စ်ဗူးတို့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်း တီဗွီတို့ ပန်ကာတို့ကျတော့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အနီးဆုံး Drop off point တွေမှာ သွားပစ်ရတယ်။ သူကလဲ ဖွင့်တာ အချိန်နဲ့ဆိုတော့ တစ်ခါတစ်လေ အဲ့ဒါတွေပစ်ဖို့ အားစိုက်ထုတ်ရတယ်။ 😁 တချို့ officework တို့လို စာရေးကရိယာဆိုင်အကြီးကြီးတွေ၊ လူနေမှုပစ္စည်းအစုံပလုံရောင်းတဲ့ Bunning wearhouse တို့လိုဆိုင်မျိုးတွေ အရှေ့မှာလဲ အီလက်ထရောနစ်ပစ္စည်းပစ်လို့ရတဲ့နေရာရှိတယ်။ ဒီမှာက ဂတ်စ်မီးဖို အသေးလေးအတွက်သုံးတဲ့ ဂတ်စ်ဗူးလေးတွေကို တစ်ခါသုံးပဲရတယ်။ မြန်မာပြည်တုန်းက သံချေးကိုက်နေလဲ ဂတ်စ်ဆိုင်မှာ ထပ်ကာထပ်ကာသွားသွားဖြည့်ပြီး သုံးနေကျဆိုတော့ ဒီမှာ အသစ်ကြီးတွေ ပစ်ရတာ အလကားနေ နှမြောတဲ့စိတ်က ဖြစ်သေးတာ။ ဒီကလူတွေကျတော့ အဲ့လို ပြန်သုံးတယ်များကြားရင် ဘယ်လို အန္တရာယ်ရှိကြောင်း အံ့သြချက်မနဲ့ ကိုယ့်ကို တောထဲကလာတဲ့သူ၊ ကိုယ့်အသက်မှ မနှမြော ဂတ်စ်ဘူး နှမြော တယ်ပြောလိမ့်မယ်။ တစ်ခါတစ်လေကျတော့ မြန်မာပြည်မှာ ကြီးပြင်းပြီး အဲ့လို အန္တရာယ်ရှိတာတွေကိုလဲ ရှားပါးစျေးကြီးမှုနဲ့ နေသားတကျရှိလာတော့ ခေါင်းထဲမှာ အန္တရာယ်ရှိတာ မရှိတာ မစဉ်းစားတော့ဘူး ဖြစ်ကာမှ ဖြစ်ရောဖြတ်သန်းရတာတွေများတယ်။ အိမ်မှာက ခဏခဏ hot pot နဲ့ Mookata လုပ်စားလေ့ရှိတော့ အခုထိတောင် အဲ့ ဘူးတွေ လွှတ်ပစ်ရတိုင်း လွှတ်ပစ်သင့်တယ်ဆိုတာသိတာတောင် နှမြောစိတ်ကြီးက တားမရနော် ဘာမှန်းမသိဘူး။ ဆိုဖာတို့ ပရိဘောဂတို့လို အကြီးကြီးတွေ ပစ်ချင်ရင်ကျတော့ ကိုယ့်ရပ်ကွက် ကောင်စီ website ကဖြစ်ဖြစ်၊ ဖုန်းဆက်ပြီးဖြစ်ဖြစ် pickup လုပ်ဖို့ request ရတယ်။ သူတို့ pickup မဲ့ ရက်မှာ ပလက်ဖောင်းပေါ်ထုတ်ထားယုံပဲ။ တချို့ လူတွေက အိမ်ပြောင်း ဘာပြောင်း မယူချင်လို့ ပစ်ခဲ့ပေမဲ့ ပစ္စည်းတွေက သုံးလို့ရသေးတာတွေဆိုရင် Facebook group တွေ Market place တွေမှာ ကောင်စီက ဘယ်နေ့ pickupမို့ လိုချင်သူရှိရင် ဘယ်နေ့ ဘယ်လမ်းပေါ်မှာ ထားထားတယ် လာယူသွားလို့ရတယ် တင်ကြတယ်။ ဒီမှာက Second hand သုံးတာတို့၊ အဟောင်းပြန်ရောင်း ပြန်ဝယ်တာတို့က ပုံမှန်ပဲ၊ ဆင်းရဲလို့ သူများသုံးပြီးသားယူသုံးတယ်လို့ မမြင်ပဲ အသုံးအဆောင်တစ်ခုကို အသုံးဝင်မဲ့လူတစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်တာ၊ သုံးလို့ရသေးတာကို အလဟသအဖြစ်မခံပဲ သုံးတာကို သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းတယ်ဆိုပြီး ဂုဏ်ယူတဲ့သူတွေတောင်ရှိတယ်။ အမှိုက်ပစ်တာနဲ့ ပတ်သတ်သမျှ အချက်အလက်တွေ သိချင်ရင်ဖြစ်စေ၊ အတိအကျ ဘာ item ဘယ်ပစ်ရမလဲ သိချင်ရင်ဖြစ်စေ၊ အမှိုက်အမျိုးအစားပေါ်မူတည်ပြီး မှန်အောင်ပစ်နိုင်တာ ဘယ်လောက် လောကကြီးကို အကျိုးဖြစ်စေလဲဆိုတဲ့ ပညာပေးတွေဖြစ်စေ သိချင်ရင် www.whichbin.sa.gov.au မှာ သွားဖတ်လို့ရပါတယ်။

နောက်ပြီး မြို့နယ် council တွေရှေ့မှာလဲ pay it forward ဆိုပြီး အမျိုးသမီးလစဉ်သုံး ပတ်ကင်းပိတ်ထားတာမျိုးတွေ၊ ကလေးအသုံးအဆောင် ကောင်းသေး သန့်သေးတာမျိုးတွေ၊ မီးဖိုချောင်သုံး အိုးခွက်ပန်းကန် အကောင်းတွေကို လာထားထာလို့ရတယ်။ လိုချင်တဲ့သူတွေလဲ လာယူလို့ရတယ်။ လာမယူရင်လဲ လူမှုကူညီရေးအသင်းတွေကနေ လိုအပ်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်လှူပေးတယ်။ သိပ်သဘောကျတာပဲ။ မြန်မာပြည်မှာတုန်းက ကိုယ်ကြုံ ခဲ့တဲ့ ငယ်ငယ်က အမှိုက်သိမ်းစနစ်ကတော့ လမ်းထဲကို အမှိုက်ကားကြီး ခေါင်းလောင်းတီးပြီးဝင်လာတာကို လိုက်ပြီး ပေးရတာ၊ အမှိုက်ရေတွေတောက်တောက်ကျ ပုရွက်ဆိတ်တွေရှိရင် ကိုက်ခံရသေးတာ။ နောက်ပိုင်း စလုံးက အလည်ပြန်လာရင်ကျတော့ တော်တော်လေးမဆိုးတော့ဘူး။ အမယ် ကြွပ်ကြွပ်အိတ်လေးတွေနဲ့ ထုတ်ပြီး လမ်းဘေးဓာတ်တိုင်နားတို့ ပလပ်ဖောင်းပေါ်တို့ ချထားကြတာ။ YCDC တွေက သူတို့လှည်းထဲ လာသိမ်း။ အဲ့ဒါကျ အောက်ထပ်အိမ်တွေအတွက် မကောင်းဘူး။ နံတာပေါ့။ ပြီးတော့ ကိုယ့်နိုင်ငံ မလှဘူးပေါ့။

နောက်ပိုင်းကျ မုန့်ဖိုးပေးရင် YCDC ကအိမ်ပေါ်ထိတက်ယူတာတွေ့တယ်။ ဒါမဲ့ နောက်ပိုင်းတွေပြန်တော့ ညဘက်ဆို လမ်းထိတ်ကြီးမှာ အမှိုက်တွေ လာပစ်ကြတာ အမှိုက်ပုံကြီးကို ဖြစ်လို့။ တခါတစ်လေ စဉ်းစားမရတာ အမှိုက်တွေ ကိုယ်လက်ကလွတ်ဗြွတ်လို့ မတွေးပဲ နည်းနည်း ရေရှည်တွေးကြည့်လို့ အဲ့အမှိုက်ပုံကြီး လမ်းထဲရှိနေလဲ ကိုယ့် ပတ်ဝန်းကျင်လေထုရော၊ ပိုးမွှားရော ထိခိုက်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒါမျိုးက သေချာစဉ်းစားရင် တိုင်းပြည်ကို စီမံနေတဲ့ အုပ်စုညံ့လို့ပဲလေ။ နေရာယူချင်ပြီး တာဝန်မယူချင်တဲ့သူတွေ နေရာယူထားလို့ပေါ့။ ဆက်မပြောတော့ဘူး rant တွေ ဖြစ်ကုန်မယ်။

နောက်တစ်ခါ အခဲ မကြေတဲ့ အကြောင်းလေးပြောပြမယ်။ တစ်ခါ မြန်မာပြည်အလည်​ပြန်တော့ ရာသီလာတဲ့ pads ကို ဘယ်လိုပစ်ကြလဲလို့ သူငယ်ချင်းမလေးကိုမေးတော့ နောက်ဖေးလမ်းကြားကနေ ပစ်လိုက်တာပဲတဲ့... ဟဲ့... ပလုတ်တုတ်ကြီး... အဲ့ ပစ်လိုက်တဲ့ဟာက ကိုယ်မမြင်ရတော့တာပဲရှိတယ် ကမ္ဘာပေါ်ကပျောက်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ အဝေးကြီးရောက်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်နောက်ဖေးအိမ်အောက်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီး... အောက်ထပ်အိမ်ကလူကို အားမနာဘူးဆိုရင်တောင် ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကိုယ်ထောက်အုံးလို့ မပြောခဲ့ပါဘူး။ နောက်တစ်ယောက်ကကျတော့ အရမ်းအဆင့်မြင့်တာ ပြောလိုက်ရင် ဘယ်ဆယ်လီ ဘယ်ခရိုနီ သိတယ် ဆိုတာချည်းပဲ။ ပြီးကျတော့ အမှိုက်ကို ကားပေါ်ကနေ ပစ်ချတယ်။ ​သူက နိုင်ငံခြားပြန်ပဲဆိုတော့ စိတ်ထဲတော့ guilt ရှိပုံရတယ်။ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း မပစ်လဲ တနိုင်ငံလုံးပစ်နေကြတာ။ သူ့ဆယ်လီသူငယ်ချင်းကပြောတယ်တဲ့ (ဘယ်ဆယ်လီလဲ မပြောတော့ဘူး... ပြောပြချင်တာတော့အရမ်း) ဒါမြန်မာပြည်မို့ မြန်မာပြည်အထာပဲ လုပ်ရမှာပဲ။ ရောမရောက်ရက် ရောမလို့ ကျင့်ရမယ်တဲ့။ အော်... အဲ့လို အိတ်စ်ပတ်ထရိတ်တွေက နိုင်ငံကြီးကိုချစ်လို့ ပြန်အကျိုးပြုမလို့ ပြန်တာဆိုပြီး ဂုဏ်ယူနေသေးတာ။ 🤣 မြန်မာပြည် အမှိုက်ပစ်စနစ်ကို နှိမ်ချတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့်ကို ရှုပ်ချချင်တာလဲ မဟုတ်ပေမဲ့... ကိုယ့်နိုင်ငံကို စီမံဖို့ နေရာဝင်ယူထားတဲ့ ငနဲတွေကဉာဏ်ရည်မှီလို့ ​​ော က် လုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်တာကို ပိုပြီး ခံပြင်းလေပဲ။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ ဘာအဆင်မပြေပြေ ချီးက အစ အီးကအစ ဘာအဆင်မပြေပြေ မအလလို့သာ ကုန်းဆဲ.... အမှိုက်သေချာမပစ်နိုင်ရင်တောင် boycott လေးတော့ လုပ်ကြပေါ့။ 😁

Greiving is a process that has no ending

I planned to write it on my page but I decided to post it here. So only my true blog readers will get to read. (Nothing special, I am just thinking that probably writing it out would makes me feels better.) I try my best to be ok since my Dad passed away not too long ago but it seems I am still not completely ok yet. Greiving is a process that has no ending. There are only ups and downs. I know it and I fully accepted it. But I still couldn't look at his photos or I am avoiding the thoughts about him. I don't want to forget him and I will not. But I am still running away from all the memories about him. I know he wants me to be happy, thriving and moving on. So I am just trying to do that but if I think about him, I started to cry. I know it is ok to cry but I don't want to cry. I have many things to rant about relatives and their insensitive remarks for the last journey of my Dad, friends who are only helping on facebook and not showing up actually. Those who I'd like to thanks as well. I want to write it on my blogspot. Not here. (So it'll auto filter out most of toxic comments). But still I am not ok to write about it. It is a circle. Regardless, one thing I feel difference now is I can let things/people go easily. I even had to let go of my dad, I can now let go of people who are not willing to keep me, those fake friends, those who hate me and those who leaves me. I can let everything go to an extent. I feel a little bit better for letting people go. Trying to forgive people to an extent and find peace within myself. Letting go is not forgetting about them or ignoring somebody. Just feeling light and have nothing to feel about them but still accept they were in part of memories of my life. I was born alone and will die alone one day. I will just live my life peacefully and doing things that I enjoy doing. Saying things that I enjoy saying without caring how people would think of me. Or not saying things to explain myself to worthless people in my life. So if you nikpick what I say or what I do because it bother you or threaten your position, it's your problem and not mine.

Our Beloved Summer - Kdrama Review

ဇာတ်ကားအမည် -  Our Beloved Summer

Genre - Romantic Comedy, Drama

Written by - Lee Na-eun

Directed by - Kim Yoon-jin     

Starring 

#ChoiWooShik

#KimDaMi

Kim Sung- cheol

Roh Jeong-eui

Country of origin -  South Korea

Original language -  Korean

No. of episodes -  16

Distributor -  SBS, Netflix

Original release - 6 Dec 21 to 25 Jan 2022

The time I finished this drama: Jan 2022

My Rating: 4/5

ဇာတ်လမ်းအကျဉ်း

Choi Ung ဆိုတဲ့ အတန်းထဲမှာ စာအညံ့ဆုံး ခပ်အေးအေး ခပ်ပေါ့ပေါ့နေတတ်တဲ့ကောင်လေးနဲ့ Kook Yeon-soo ဆိုတဲ့ အတန်းထဲမှာ စာအတော်ဆုံး ထူးချွန်ထက်မြတ်တဲ့ ကောင်မလေး တို့ ၂ယောက်ကို ထိပ်နဲ့ဘိတ်ကို အတူတူထားပြီး လေ့လာပြသတဲ့ Reality TV show တစ်ခုမှာ ပါဝင်ခဲ့ရာကစတယ်။ အဲ့ဒိ show အပြီး ငယ်ချစ်တွေဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့ ၂ယောက်ဟာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝမှာ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ်။

 Yeon Soo အတွက် သူ့အကြောင်းနဲ့သူရှိပေမဲ့ ဘာလို့လမ်းခွဲမှန်းတောင် မသိလိုက်ရတဲ့ Choi Ung အတွက်ကတော့ အတော်လေးပိုခံစားခဲ့ရတယ်။ ၁၀နှစ်ကြာပြီးမှ သူတို့ရဲ့ Documentary အဟောင်းထဲက video clip လေးတွေက အင်တာနက်မှာ ပြန်ခေတ်စားလာသလို သူတို့ ၂ယောက်ဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားပြီလဲဆိုတာကို လူထုက စိတ်ဝင်စားမှုရှိလာတဲ့အတွက် နောက်ထပ် Documentary လေးတစ်ခု တူတူထပ်ရိုက်ဖို့အကြောင်းဖန်လာတယ်။ လူငယ်ဘဝကနေ working adult တွေအနေနဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြောင်းလဲလာတဲ့ ဘဝ အဆစ်ချိုးတွေမှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ၊ ဘဝအခြေအနေတွေ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရဲ့ခံယူချက်နဲ့ နားလည်မှု၊ အသက်အပိုင်းအခြားအလိုက် ပြောင်းလဲလာတဲ့ ခံယူချက်အတွေးအခေါ်နဲ့ တုံ့ပြန်မှုတွေ စတာတွေကို ကျော်ဖြတ်ရင်း ချစ်တာက ချစ်လို့ရတယ်၊ အတူတူဘဝလက်တွဲဖို့ဆိုတာက ချစ်တာထက်ကို ပိုနားလည်ရတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးလေးဝင်စေတဲ့ကားလေးပါ။

ဝေဖန်ရေး

ဒီကားလေးက အေးအေးညိမ့်ညိမ့် vibe လေးနဲ့သွားတယ်။ ပြောရရင် ဇာတ်ကား vibe လေးက Choi Ung ရဲ့ personality လေးနဲ့ ဖြည်းဖြည်းလေးညှိပြီးသွားနေသလိုခံစားရတယ်။ များသောအားဖြင့် Choi Ung ရဲ့ POV ကို ပရိတ်သတ်က မြင်တာများတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ပရိတ်သတ်မသိတဲ့ အကြောင်းလေးတွေကို ကြက်သွန်ဥလို တလွှာချင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြည် ပြတာ။ နောက်ခံ ost လေးတွေကအစ အေးအေးညိမ့်ညိမ့်လေးပေါ့။ 

တချို့ကတော့ အဲ့ကားကို ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်ပြောတာလဲတွေ့တယ်။ mood မပါတဲ့အချိန်ကြည့်လို့ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ Feel ချင်နေတဲ့အချိန် Sad ending လဲ မဟုတ်တဲ့ ကားမျိုးကြည့်ချင်နေတယ်ဆိုရင် ဒီကားလေးက နင့် နေအောင် ဖီလ်းလို့ကောင်းမဲ့ ကားလေးလို့ မြင်တယ်။ ကိုယ်ကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် ဘာမှ သိပ်မဖီလ်းချင်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကားလေးဖြစ်မယ်ထင်လို့ ဖွင့်ကြည့်ဖြစ်ပေမဲ့ သူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးလို စခဲ့ပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ရစ်ပတ်ပြီး ဇာတ်ကောင်ဖွံဖြိုးမှုမှာ ကိုယ်ပါ လိုက်ခံစားမိတာမျိုး။ ရေစီးနေတဲ့ ရေကူးကန်လိုမျိုးက ဘောကွင်းပေါ် ညိမ့်ညိမ့်လေးလိုက်စီးနေသလိုပေါ့။ ဇာတ်လမ်း overall လေးအရ ဇာတ်သိမ်းကို မှန်းထားခဲ့ရင်တောင် ဇာတ်သိမ်းလေးက မှန်းထားတာထက် ပိုပြီး ကျေနပ်စရာကောင်းအောင် သိမ်းသွားပေးတယ်လို့မြင်တယ်။ အောက်မှာ ဇာတ်ကားအဆုံး ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ character development တွေ​ကျရင် အကျယ်ရေးပေးမယ်။ အခုက မကြည့်ရသေးသူတွေ spoiler မမိအောင်လို့။

Choi Ung ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေတာကြည့်ပြီး ကိုယ်ပါ စိတ်ညိမ်လာသလိုလိုခံစားရတယ်။ ကိုရီးယားနဲ့ ဂျပန်ကားတွေမှာ ခေါင်းဆောင်ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အလုပ်အကိုင်ကို cool ဖြစ်အောင် ရိုက်ပြတတ်တာလဲ ပညာပဲနော်။ 

အမှန်ပြောရရင်စိတ်ထဲမှာ Choi Woo Shik မျက်နှာကို ပထမ မင်းသားဖြစ်လာနိုင်တယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။ ကလေးရုပ်လေးနဲ့လေ။ သူကံကောင်းလို့ အကပ်ကောင်းလို့ နည်းနည်းလဲ သရုပ်ဆောင်တတ်လို့ ကမ္ဘာ့ နာမည်ကြီးရုပ်ရှင် Train to busan တို့၊ Parasite တို့မှာ ပါတယ်ထင်တာ။ ကိုယ့်မှန်းချက်က သူနဲ့ကျမှ မှားသွားပြီ။ သူသရုပ်ဆောင်လို့ ရိုက်ရတာ။ ကံချည်းကောင်းရုံနဲ့တော့ အဲ့လောက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကို ကျောင်းသားကားလောက်ရိုက်လို့ရမှာ working adult ဇာတ်ကောင်ဆို ကလေးရုပ်နဲ့ မဖြစ်လောက်ဘူးပေါ့။ မ cool လောက်ဖူးထင်တာ။ ဒီကားမှာ သူ့ဇာတ်ကောင်ကို သူသရုပ်ဖော်တာက သူနဲ့ ဇာတ်ကောင်ကို တထပ်တည်းကျတယ်။ သူ့ရဲ့ ငယ်ငယ်က သိမ်ငယ်စိတ်၊ အငုံစိတ်၊ ဘာကိုမှ သိသိသာသာ react မလုပ်သူက သူ့ပြိုင်ဘက်ကို ဖွင့်ပွဲနေ့ဖိတ်တာဟာ သူ့ချစ်သူဟောင်းလားဆိုတာ သိတော့ ပြဿနာလုပ်ထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ပြိုင်ဘက်ကို စိတ်ဆိုးတာထက် ချစ်သူဟောင်းကို သူချစ်နေသေးလို့ အခုလို တုန့်ပြန်တာ၊ အပြင်ပန်းက ဘယ်လောက် ညင်းညင်း သူ ချစ်နေသေးတယ်ဆိုတာကို ပရိတ်သတ်ကတောင် သူ့မျက်လုံးတွေကနေ တဆင့် ခံစားလို့ရအောင် သရုပ်ဆောင်နိုင်တာ ရင်ထဲကို ထိနေတာပဲ။

မင်းသမီး Kim Da mi ကိုလဲ Itaewon class မှာ ပထမဆုံး စကြည့်ဖူးကတည်းက သရုပ်ဆောင်ကောင်းတာသတိထားမိပေမဲ့ သူ့မျက်နှာမျိုးက ဇာတ်လမ်းရွေးမယ်ထင်ခဲ့တာ။ အရမ်းချောတဲ့အထဲ မပါဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ရှင် မင်းသား မင်းသမီးဆိုတာ တကယ်သရုပ်ဆောင်ကောင်းရင် အရမ်းချောနေစရာမလိုဘူးဆိုတာ ဥပမာပြဆို ကိုယ့်ကသူ့ကိုပြမိမလားပဲ။ အမှန်တော့ မှုန်နေအောင်မချောတာ ပိုပြီးတောင် ဇာတ်ကောင်တွေ versatile ဖြစ်သေးတယ်။ တကယ် သရုပ်ဆောင်ထူးချွန်ဖို့တော့လိုတာပေါ့နော်။ ဒီခေတ်မှာ တကယ်တော့ မိတ်ကပ်အပြင်အဆင်တတ်ရင် မချောတဲ့သူဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ (netflix က english ကားတွေမှာ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီးတင်တဲ့ အာရှ မင်းသမီးတွေဆို  အာရှ standard နဲ့ သိပ်မချောတာတွေ တမင်ရွေးထားသလားထင်ရတယ်။)

Spoiler alert from now on...

.

.

.

ဇာတ်ကားထဲက ဇာတ်ရုပ်တွေမှာ အငုံစိတ်ကိုယ်စီရှိကြတယ်။ မင်းသမီးက သူ့ရဲ့ ဘဝကို မပြည့်စုံဘူး၊ ကြမ်းတမ်းတယ်၊ တစ်ယောက်တည်းရုန်းကန်နေ ရတယ်လို့ထင်တဲ့ အငုံစိတ်ကို သူ့ရဲ့ မာန နဲ့ ဘယ်သူ့အကူညီမှ မလိုဘူးဆိုတဲ့ပုံစံဖမ်း ထက်မြတ်ကြိုးစားတဲ့ သူအနေနဲ့ ဖုံးထားတယ်။ မင်းသားက သူ့မှာရှိနေတဲ့ စွန့်ပစ်ခံရဖူးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အငုံစိတ်ကို ဘာမှ မလိုချင် မဖြစ်ချင် easy going ပုံစံနဲ့ ဖုံးထားတယ်။ မင်းသား သူငယ်ချင်း ဒုမင်းသားဆိုလဲ သူအမေက ဂရုမစိုက်ပဲ တစ်ယောက်တည်းကြီးပြင်းလာရတဲ့အငုံစိတ် Choi Ung ကို အားကျတဲ့စိတ်နဲ့ သိမ်ငယ်တဲစိတ်ကို သူ့ကိုယ်သူဘေးကနေ လေ့လာသူလိုလိုနဲ့ သူ့ပြဿနာတွေကျ မရင်ဆိုင်ပဲ ရှောင်ရင်း ဖုံးတယ်၊ ဒုမင်းသမီး ဆယ်လီဆိုရင်လဲ နာမည်ကြီးမို့ fan service မကောင်းမှာကြောက်ရ၊ image ထိခိုက်မှာစိုးရနဲ့ သူအစစ်အမှန်ကိုပြဖို့ ချုပ်တီးထားရတဲ့ဘဝ စသဖြင့်ပေါ့နော်။

အဲ့ဒါတွေအားလုံးကို ဇာတ်လမ်းရဲ့ နောက်ဆုံးအပိုင်းမှာ တစ်ယောက်ချင်းစီအတွက် သေချာလေး closure လေးပေးသွားသလို ဇာတ်ကောင်ဖွံ့ဖြိုးမှု၊ သူတို့ရဲ့ ဘဝအပေါ် အတွေးအမြင်ပြောင်းလဲမှု၊ သူတို့စိတ်ထဲက မကျေနိုင်တဲ့ အစိုင်အခဲတွေကို လက်ခံရင်ဆိုင်တာတွေကို ခပ်အေးအေးလေးပဲပြသွားတယ်။ ဒီတိုင်းကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ သာမန်စကားပြောခန်းလေးတွေလို့ ထင်ရပြီး ဇာတ်ကို wrap up လုပ်နေတာပဲဆိုပြီး ပေါ့ပေါ့ကြည့်လို့ရပေမဲ့။ တကယ် တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ စိတ်ခံစားချက်နဲ့ သူတို့ဘဝကို သူတို့ကိုယ်တိုင် သေချာနားလည်သွားတာမျိုးကို ကိုယ်က သူတို့နေရာဝင် ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပြီး ခံစားရင် အရမ်း deep တာပေါ့နော်။ 

Choi Ung ဆိုရင် သူ့အဖေပစ်ခံသွားရလို့ စွန့်ပစ်ခံရတာကို trauma ရှိတယ်။ Yeon Soo က အဲ့ဒါတွေကိုမသိခဲ့ပဲ သူ့ မာနနဲ့သူ့ဘက်က အမြင်နဲ့ပဲ ဖြတ်ခဲ့တုန်းက အိပ်မပျော်တဲ့ ရောဂါဖြစ်တဲ့အထိခံစားရတယ်။ ရည်းစားဖြတ်သွားလို့ အသည်းကွဲ အိပ်မပျော်တာက ထားပါတော့ အလွန်ဆုံး ၁နှစ်လောက်ဆိုရင်တောင် ခုလိုရောဂါကြီးတစ်ခုလိုဖြစ်ရတာက သူငယ်ငယ်က စွန့်ပစ်ခံရတဲ့ အခံကြီးကြောင့်ဖြစ်ရတာ။ မွေးစားမိဘတွေက သူ့ကိုမွေးစားပြီး ချစ်ပေမဲ့ သူ့စိတ်ထဲမှာက သူတို့ရဲ့ ဆုံးသွားတဲ့သားအရင်းကို အစားထိုးခံထားရတာဆိုတဲ့ အငုံစိတ်ကို တသက်လုံးသိမ်းထားပြီး ငါဟာ လောဘမကြီးသင့်ဘူး။ ငါဟာ သူတို့သားအစားထိုးဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ မလုံခြုံတဲ့ စိတ်ကို မြိုသိပ်ထားရင်းနဲ့ ဘာကိုမှ စိတ်ထဲမှာ မလိုချင်ဘူးလို့ သူ့ကိုသူဖိအားပေးရင်းနဲ့ ဘာမှကို မဖြစ်ချင်တော့တာ။ 

တကယ်တော့ သူလိုအပ်ခဲ့တာ နောက်ဆုံးအပိုင်းမှာ ပြသွားသလို သူ့အမေနဲ့ သာမန်ထမင်းစားရင်း ပြောတဲ့ ရိုးသားပြီး ပွင့်လင်းတဲ့ စကားဝိုင်းလေးပဲ။ သူပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးခဲ့ရင် ရနိုင်ခဲ့မဲ့ အဖြေလေးတစ်ခုအတွက် တစ်ဘဝလုံး ခံစားခဲ့ရတာ။ ဟုတ်တယ် အဲ့လိုမေးဖို့မလွယ်ကူဘူးဆိုတာ နားလည်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်က အပြင်လူ viewer တစ်ယောက်အနေနဲ့ သံဝေဂ ရတာက ကိုယ့်ဘဝမှာရော အဲ့လို ခြေတုံချတုံ စိတ်ထဲက အစိုင်အခဲတွေရှိခဲ့ရင် တစ်ခါတစ်လေ သက်ဆိုင်သူတွေနဲ့ သေချာလေး ပြောထုတ်လိုက်တာ ထင်သလောက်မဆိုးဘူးလို့ တွေးမိတာ။ 

အဆုံးခန်းသူ ပြင်သစ်ကိုမထွက်ခင် သူ့အဖေအရင်းအလုပ်ကိုသွားကြည့်ပြီး ဘာမှ မပြောပဲ သူလာကြည့်သွားကြောင်း ပြသွားယုံလုပ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ပရိတ်သတ်နားလည်အောင်တော့ voice over နဲ့ သူ့ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို ရှင်းပြပြီး အသေးစိတ် closure လုပ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် စာရေးဆရာရော director ရောကိုလဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ တစ်ခုပဲ သိပ်မကျေနပ်တာက (အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ့် rating က 4 ဖြစ်သွားတာ) မင်းသမီးက သူ့ကို ဖြတ်သွားတာ သူ့ဟာသူ သူ့ pride ကြောင့် သူ့အငုံစိတ်ကြောင့် ဖြတ်သွားပြီး မင်းသားကို အဲ့ဒိကိစ္စကြောင့်ပါဆိုတာကို မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားနဲ့ မတောင်းပန်တာကို viewer တစ်ယောက်အနေနဲ့ သိပ်မကျေနပ်ဘူး။ သူ့ဘဝအဆင်မပြေဘူးလို့ ပြတ်တုန်းက ဖုန်းပေါ်က မင်းသားကိုပြောခဲ့ပေမဲ့ ဟိုက မကြားလိုက်လို့ အထင်လွဲစရာဖြစ်သွားရင်း တကယ်ပြတ်သွားကြတယ်လို့ ဇာတ်လမ်းအရပြထားပြီး သူတို့ ကာယကံရှင် ၂ယောက်လဲ ကျေနပ်နားလည်လို့ ပြန်ပေါင်းထုတ်ကြတယ်ဆိုပေမဲ့ (အပြင်စုံတွဲဆို ကိုယ်ဘာမှ မပြောလိုပေမဲ့) ရုပ်ရှင်ဖြစ်တဲ့အတွက် အဲ့နေရာမှာ ကိုယ်က Choi Ung ဘက်က နာတယ်။ တောင်းပန်စေချင်တယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အဆုံးထိတောင် Choi Ung က သူ့ကိုယ်သူ Yeon Soo နဲ့တန်အောင် better person ဖြစ်အောင် (သာမန် လူ့ဘောင်ပေတံနဲ့တိုင်းရင် သူက ဝင်ငွေနဲ့ ​ကျော်ကြားမှုမှာသာနေတာတောင် စိတ်ဓာတ်အရသူ့ကိုယ်သူ Yeon Soo လောက်မတော်ဘူးထင်နေသေးတာက Yeon Soo သူ့ကို ဘာကြောင့်ဖြတ်လဲဆိုတာကို သူမသိသေးလို့လို့ ထင်လို့ သိပ်မကျေနပ်တာ) လုပ်မယ်လို့ပြောသွားတယ်။

Yeon Soo ဇာတ်ကောင်အနေနဲ့ကျတော့ လောကမှာ လူတော်တော်များများ ဖြစ်တတ်တဲ့ relate လုပ်လို့ရမယ်လို့ ထင်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ဘဝမှာ ငွေရေးကြေးရေး အဆင်မပြေမှုတွေရှိလာရင်၊ နေ့စဉ် အခြေခံလိုအပ်ချက်တွေအတွက် ရုန်းကန်နေရတဲ့အခါ လူတွေမှာ အငုံစိတ်ဝင်တတ်တယ်။ ဘာပဲပြောပြော လောကကြီးမှာ လူတော်တော်များများနဲ့ နေရာတော်တော်များများမှာက materialistic ဖြစ်တယ်ဆိုတာက ညင်းလို့တော့မရဘူးလေ။ စာဖတ်သူတွေတော့မသိဘူး ကျွန်မဆိုလဲ အဆင်မပြေတဲ့အချိန် အဲ့လို ခံစားရတာပဲ။ သူကျတော့ ငယ်ငယ် ကျောင်းနေအရွယ်ထဲက အဲ့ပြဿနာတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အားတင်းရင်း အားတင်းရင်းနဲ့ သူ့ဘဝရဲ့ ပျော်စရာအဖော်မွန်တွေကို အားကိုးဖို့တောင် မေ့သွားတာ။ အထီးကျန်တယ်ဆိုတာ တကယ်တော့ အတွင်းထဲက လာတာ။ အပြင်မှာကိုယ့်ဘေးမှာရှိတဲ့လူတွေကို ကိုယ်တိုင်က မမြင်ရတဲ့ တံတိုင်းနဲ့ ကာထားလိုက်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် တစ်ယောက်တည်းလို့ ခံစားရတာ။ သူ့ဘဝမှာ Choi Ung နဲ့ချစ်သူဖြစ်ရတာကံအကောင်းဆုံးလို့ သူ့စိတ်ထဲ ခံစားနေရပြီး ကံကောင်းတာတွေက ဘယ်တော့ပျောက်သွားမှာလဲဆိုပြီး constantly တွေးပူနေတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် What if မေးခွန်းတွေမေးတာ။ (ကိုယ်လဲ အဲ့လိုလုပ်တယ်။ What if scenerio တွေ မေးတာ တခါတလေ အပျော်ဆိုပေမဲ့ တချို့ဟာတွေကျ ကိုယ့်စိတ်မလုံမှုကို ဖုံးပြီး ညှပ်မေးတာမျိုး လုပ်လေ့ရှိတယ်😜) အဆိုးဆုံးက သူ့ဘဝကို လူအများစုရဲ့ ပေတံတွေနဲ့ လိုက်တိုင်းပြီး သူ့ချစ်သူ Choi Ung က နိုင်ငံခြားပညာတော်သင် ဖိတ်ခံရတာကို သူ့ဟာသူ အငုံစိတ်ဖြစ်ပြီး ဖြတ်ခဲ့တာလေ။ 

သူတို့ ၂ယောက်ရဲ့ relationship history ကို ခြုံကြည့်ပြီး viewer အနေနဲ့ပြောရရင် သူတို့ ၂ယောက်လုံးက ကိုယ့်ကိုကိုယ် မချစ်တတ်သေးပဲ တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်ခဲ့တာပဲ။ လူတွေဟာ တကယ်တော့ တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်ဖို့အတွက် ကိုယ့်တန်ဖိုးကို ကိုယ် အရင်နားလည်ရတယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာကို သိရတယ်။ အဲ့လိုမှ တခြားသူကိုလဲ နားလည်ပေးနိုင်တယ်။ ချစ်ပေးနိုင်တယ်။ မဟုတ်ရင် Yeon Soo လို သူပညာတော်သင်သွားဖို့ ငါ ပစ်သွားလိုက်မယ်ဆိုတာမျိုး ကိုယ့်ကိုကိုယ်လျော့တွက်တဲ့အပြုအမူမျိုးလုပ်မိပြီး ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရလိမ့်မယ်။ Choi Ung အနေနဲ့ဆိုလဲ မိဘပစ်တာခံထားရဲ့ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ချစ်သူက ထပ်ပစ်တဲ့အခါ သူက အပစ်ခံထိုက်လို့လို့ပဲ ယူဆလိုက်ပြီး ချစ်သူကို လက်မလွှတ်တန်း ဆွဲထားဖို့ ခွန်အားမရှိဘူး။

 ပြီးတော့ ဖူးစာဆိုတာလဲ အခြေအနေ အချိန်အခါ အသက်အရွယ်နဲ့လဲ ဆိုင်သေးတယ်လို့ ထင်တယ်။ သူတို့က ငယ်ချစ်တွေ ဘဝမှာ အခြေမကျသေးခင် Yeon Soo ကို လောကဓံက တိုက်ခိုက်ခံရတယ်။ သူချစ်တဲ့ Choi Ung ကိုကြည့်တော့လဲ ဘာမှ ရည်မှန်းချက်မရှိတဲ့ ငပျင်းလိုလူ အာမခံချက်မရှိဘူးလေ။ သူနဲ့သာမပြတ်ခဲ့ရင်ရော Choi Ung က နာမည်ကြီး ပန်းချီဆရာဖြစ်လာပါ့မလားလို့ ကိုယ်ကတော့ တွေးမိတယ်။

 နောက်ဆုံးပိုင်းမှာ သူတို့ ဖူးစာဆုံဖို့ ရေစက်ပါလာတော့ အားလုံးက အချိန်ကိုက် အံဝင်ဂွင်ကျ ဖြစ်သွားတယ်။ Choi Ung ကို ဆယ်လီ NJ က "Yeon Soo က ရှင့်ကိုအတော်ချစ်တာပဲ။ လူတစ်ယောက်အတွက် ကိုယ့်ဘဝကြီးကို ပြောင်းလဲပြီး ရှင့်နောက်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်တာ မလွယ်တဲ့ကိစ္စပဲ" လို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာ Choi Ung မျက်နှာမှာ ဒါမျိုးကိစ္စတွေလဲ ရှိသားဆိုတဲ့ အတွေးမျိုး ပထမဆုံးရလိုက်တဲ့ အလင်းမျိုးတွေ့ရတယ်။ သူကကောင်မလေးက သူ့နောက်လိုက်မယ်လို့ default အစကတည်းကတွေးထားတဲ့ ပုံလို့ နားလည်တယ်။ နောက်ပြီး သူ့အမေနဲ့ စကားပြောပြီး သူ့ရဲ့ စိတ်အစိုင်အခဲကြီးကျပြီး သူ့ရဲ့ တန်ဖိုးကို သူသိသွားတယ်။  သူဟာ ဘယ်တုန်းကမှ အစားထိုးသားတစ်ယောက်မဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိလေးက သူ့စိတ်ထဲ ဘယ်လောက်နွေးပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ယုံကြည်မှုတိုးသွားစေမလဲ စဉ်းစားကြည့်။ တသက်လုံးသိမ်းထားတဲ့ ခံစားချက် အစိုင်အခဲကြီးက ထမင်းဝိုင်းက စကားနဲ့တင် ပျောက်သွားတာ။ အဲ့အခန်းကို ကြည့်တုန်းက သိပ်မဖီလ်းခဲ့ရင် ပြန်ကြည့်ပြီး ပြန်ဖီလ်းကြလို့ပြောချင်တယ်။ (အခု review ရေးဖို့ feeling တွေ refresh အောင်ပြန်ကြည့် ပြီး ပြန်ငိုထားတာ ဘာမှတ်လဲ)

Yeon Soo ကလဲအဲ့အချိန်မှာ ပြင်သစ်ကို job offer ရပေမဲ့ သူ့ဘဝကို ခုမှ သေချာပြန်သုံးသပ်တော့တကယ်တော့ သူ့ဘေးမှာ သူ့ကို appreciate လုပ်တဲ့သူတွေ ရှိနေတာ သွားတွေ့တယ်။ သူ့ဘဝကြီးမှာ အပေါင်းအသင်းမများရင်တောင် သူဟာတစ်ယောက်တည်း ဒုက္ခပင်လယ်ထဲရုန်းနေရသူမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒိလူတွေကိုသာ သူက appreciate မလုပ်ခဲ့မိတာ။ သူ့ဘဝကို miserable ဖြစ်အောင်လုပ်နေတာ သူ့ဟာသူပဲ။ Kungfu panda ထဲက dialogue လေးတစ်ခုကို မဗေဒါစိတ်ညစ်ရင် အမြဲ ပြန်သတိရမိတာရှိတယ်။ Happiness is within တဲ့။ အဲ့ စကားက Yeon Soo ကိုတိုက်ရိုက်ဆုံးမလို့ရမဲ့စကားပဲ။ သူ့ဘဝကြီးရဲ့ အခြေအနေက ဇာတ်လမ်းအဆုံးမှာ ဘာမှ ပြောင်းလဲသွားတာမဟုတ်ဘူး။ ​ဒါပေမဲ့ သူ့ဘဝအပေါ်ထားတဲ့ သူ့အမြင်က ၃၆၀ ဒီဂရီပြောင်းသွားတာ။ သူ့ဘဝသူ ကျေနပ်သွားတာ။ အဲ့လိုဆိုတော့ Choi Ung က သူ့ထက်သာနေတာတွေ၊ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားတာတွေကို အငုံစိတ်မဖြစ်တော့ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှုရှိသွားတဲ့အတွက်လဲ အရင်လို ဘာမပြောညာမပြော နင်ကောင်းစားဖို့ ငါဖြတ်တယ်ဘာညာ မဟုတ်တန်းတရားတွေ လျှောက်မလုပ်တော့ဘူး။ အေးအေးဆေးဆေး Choi Ung ကို ရှင်းပြတယ်။ ဟိုကလဲ ဆယ်လီNJ ပြောထားလို့ရော၊ သူ့အမေနဲ့ အစားထိုးသားမဟုတ်ပါဘူးဆိုတဲ့ confident လေးရှိနေတာရောကြောင့် လက်ခံနိုင်တယ်။ အခြေအနေ၊ အချိန်အခါတွေ သွားကိုက်တာပေါ့နော်။ အဲ့ဒါကို ဖူးစာခေါ်မလားပဲလို့ စဉ်းစားမိတယ်။ 

တခြား ဇာတ်ပို့တွေအတွက် closure လေးတွေနဲ့ wrap up လုပ်ပေးတာလဲ သေသပ်တယ်။နောက်ပြီး အနုပညာတစ်ခုကို ခံစားတာမှာလဲ ခံစားသူအပေါ်မူတည်ပြီး တန်ဖိုးကွာတယ်ဆိုတာမျိုးလေးကို ​ပြသွားတာ သဘောကျမိတယ်။ အဆုံးမှာ Choi Ung ရဲ့ ပန်းချီကားတွေကို NJ က ဝယ်တော့ Choi Ung က ဒီပန်းချီကားတွေက ဒီလောက်ကောင်းတာတွေလဲမဟုတ်လို့ discount ယူချင်လဲ စျေးလျော့ပေးမယ်ပြောတယ်။ သူ့ပန်းချီကားတွေက သူ့အငုံစိတ်ကြောင့် လူတွေထည့်မဆွဲတာကို ပန်းချီ ဝေဖန်သူပညာရှင်က immature လို့ ဝေဖန်ခံထားရတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ NJ က သူ့ပန်းချီကားတွေက NJ ကို နှစ်သိမ့်ပေးသလိုခံစားရတယ်တဲ့။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဆွဲသူက သူ့လိုပဲ စိတ်မလုံမလဲဖြစ်နေမလား၊ အထီးကျန်နေသလားဆိုတာ တွေးမိပြီး connect ဖြစ်တာမျိုးကြောင့် သူ့ကြိုက်ခဲ့တာတဲ့။ (မဗေဒါရဲ့ review တွေက ရုပ်ရှင်အကြောင်းတင်မကပဲ တခြားလေကြောရှည်တဲ့ အပိုလေးတွေပါလို့ popular မဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ်ရေးတဲ့ စတိုင်ကို ကြိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တလေနဲ့ connect ဖြစ်တာမျိုးရှိမယ်သာဆိုရင်လို့ ကွကိုယ်တွေးမိသေးတယ်...)

အရေးမကြီးပေမဲ့ ထည့်ပြောချင်တာက Long distance relationship မှာ video call တွေ ဘာတွေနဲ့ relationship ကို ထိန်းလို့ရတဲ့ reality check ကို ဒီကားမှာ သုံးပေးသွားလို့ ကျေးဇူးတင်ရတယ်။ မဟုတ်ရင် တခြားကားတွေမှာ နိုင်ငံခြားထွက်တာနဲ့ အဆက်အသွယ်ပါပြတ်တဲ့ ဒီဇိုင်းလာပြနေတာသိပ်မကျေနပ်တာ။ 

ဒီကားကြည့်ပြီး ဘာရလဲဆိုရင် လူတစ်ယောက်ကိုချစ်ဖို့ ကိုယ့်တန်ဖိုးကိုယ်သိပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချစ်တတ်ရမယ်လို့ထင်တယ်။ အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင်တော့ အကြောင်းရှိ ရှောင်ပြေးနေပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရော ကိုယ်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ သူကိုရော စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ပေးနေမိမှာပဲ။ ကိုယ့်တန်ဖိုးကိုယ်သိပြီး confident ရှိတော့မှ အဆုံးမှာ Choi Ung က ချစ်သူကိုလဲ ချစ်တယ်လို့ ပြောရဲသွားတယ်။ 

#Reviewဖတ်ဖို့ကလစ်ကြစို့ အစီအစဉ်လေးမှာ Our beloved summer  က အမှတ်ပေါင်း 400 ခုန်တက်ပြီး ရသွားပါတယ်။ ဒီ review ကို ဖတ်တဲ့အယောက်တိုင်း Amélie ကို ကျေးဇူးတင်သင့်ပါတယ်ရှင်။

Hope you like my review. Thank you for Clicking Amélie.

#OurBelovedSummer #Jan2022 #KdramaReview

တစေ္ဆညဉ်းသံ (သို့) မဗေဒါနှင့် စကာင်္ပူရောက် အလွဲများ (၅)

မဗေဒါရဲ့ အလွဲတွေထဲမှာ ယနေ့ထက်ထိ မိသားစုထဲမှာ ပြန်ပြန်ပြောပြီး အဟားခံနေရတဲ့ အကြောင်းလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၁နှစ်ကျော်လောက်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပါတယ်... အမှန်ဆိုရင်တော့ ရီကြကြေးဆိုရင် မဗေဒါတစ်ယောက်ထဲကို ရီရမှာမဟုတ်ပါဘူး.. အဲဒိညက သူတွေအားလုံးတူတူပါပဲ... 

 အဲဒိညမတိုင်ခင် ၄ ၅လ လောက်တုန်းက မဗေဒါရဲ့ အရင်အလုပ်က ၄ထပ်မှာ မန်နေဂျာကိုယ်တိုင် သရဲခြောက်ခံရတယ်လို့ သတင်းထွက်ပြီး မကြာမှီမှာပဲ ရုံးပိတ်ရက် စနေနေ့မှာ တရုတ်ဘုန်းကြီးတစ်ပါးကို ပင့်ပြီး ပရိတ်သဘောမျိုး ရွတ်ခိုင်းခဲ့တယ်လို့ စနေနေ့မှာ အချိန်ပို ပြန်လာခဲ့တဲ့ ဘော်ဒါတွေကပြောပါတယ်.. ဖြစ်ပျက်ပုံကိုလဲ အသေးစိတ်ပြောပါတယ်.. တရုတ်ဘုန်းကြီးဆိုတော့ အုန်းမုန့်ခွက်လိုဟာလေးကို တစ်ခေါက်ခေါက်နဲ့.. တောက် တောက် တောက် တောက် ခေါက်လိုက် ရွတ်လိုက်နဲ့ နေရာအနှံ့ကို လိုက်ရွတ်တယ်ဆိုပဲ... တရုတ်ဘုန်းကြီးတွေ အဲဒါလေးခေါက်တာကို မဗေဒါ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ မြင်ဘူးပါတယ်..တရုတ် သရဲကားတွေထဲမှာလဲ ပါတတ်ပါတယ်... နောက်ပြီး အဲဒိည မရောက်ခင် ၂ ရက် ၃ရက် က မဗေဒါ နဲ့ မဗေဒါ အစ်မနဲ့ "Apartment" ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားသရဲကားကို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြည့်ထားပါတယ်.. အဲဒိ သရဲကားထဲမှာ ညရောက်ပြီဆိုရင် Apartment ရဲ့ ကော်ရက်တာမှာ ဆံပင်ရှည် အကျီင်္နက်ကြီးနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က စင်္ကြလျှောက်ပြီး အိမ်တွေကို ဝင်ဝင်ပြီး သတ်ပြစ်တာပါ.. ကျမလဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ မကြည့်တစ်ချက် ကြည့်တစ်ချက် ကြည့်တာတစ်ကြောင်း.. ကိုရီးယားသရဲကားများ ထုံးစံအတိုင်း မရှင်း မရှင်း ရိုက်ပြတတ်တာကတစ်ကြောင်းကြောင့် ဇာတ်လမ်းသေချာနားမလည်ပေမဲ့.. သရဲမလာပြီဆိုရင်တော့ တုန်နေအောင်ကို ကြောက်တာပါ.. 

မဗေဒါရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးရင် ပြန်ပြန်စဉ်းစားပြီး နေတတ်တော့ သရဲကားများဖြင့် ကြည့်ပြီးရင် သိပ်မကြောက်ရင် ၁ပတ်.. အရမ်းကြောက်တဲ့ "shutter" လိုကားမျိုးဆိုရင် ၁နှစ်တိတိကြောက်တာပါ.. (အဲဒါကြောင့် ရုံမှာ သရဲကားသွားကြည့်ရင် တန်တယ်ထင်တယ်.. ၁ခါကြည့်ပြီး ၁နှစ်လောက် သရဲကားကို မလွမ်းတော့ဘူး ထပ်ကာ ထပ်ကာလဲ တွေးပြီး ကြောက်ရတယ် - ဤကား စကားချက်) 

အကြောင်းပြချက်တွေကို ပျိုးနေရတာနဲ့ ခုမှ ဇာတ်လမ်းရဲ့ အဓိကနေရာကို ရောက်ပါပြီ.. ဒန် တန် တန်.... 

အဲဒိတုန်းက ကျမတို့ ယခုနေတဲ့ အိမ်လေးကို ပြောင်းလာတာသိပ်မကြာသေးပါဘူး.. ဖေဖေနဲ့ မေမေကလဲ မြန်မာပြည်ကနေ စကာင်္ပူရောက်တာ သိပ်မကြာသေးပါဘူး.. ထိုညဦးပိုင်းက ကောင်းကင်ကြီးက နီရဲလို့နေပင်မဲ့ အတော်လေညိမ်ပါတယ်.. ဒါနဲ့ ကျမတို့ မိသားစုလဲ ခါတိုင်းလိုပဲ ဝင်အိပ်ကြတာပေါ့.. အစ်မအကြီးဆုံးက ၁ယောက်ထဲ ၁ခန်းအိပ်ပါတယ်... ဖေဖေရယ် မေမေရယ် ကျမရယ် အစ်မအလတ်ရယ်က မာစတာဘက်ရွန်းမှာ တူတူအိပ်ပါတယ်.. အငယ်ဆုံးတော်တော်များများ၏ ထုံးစံအတိုင်း အဖေ အမေနဲ့အိပ်တဲ့ အကျင့်က မဗေဒါမှာရှိပါတယ်.. မာစတာဘက်ရွန်းမှာ လေအေးစက်ရှိလို့ု ကြိုက်တာလဲပါပါတယ်.. မဗေဒါတို့အိမ်လေးက ထောင့်ခန်းမို့ ပြတင်းပေါက်များပြီး အိမ်ပတ်ပတ်လည်နီးပါးဟာ ကော်ရက်တာရှိပါတယ်.. ကျမတို့ အိပ်ရင် ပြတင်းပေါက်တွေကိုပိတ် လေအေးစက်ဖွင့်ပြီးအိပ်တော့ အပြင်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းလဲမသိနိုင်ပါဘူး.. ကျမတို့ အိပ်ယာရဲ့ ခြေရင်းမှာတော့ အခန်းတွင်း အိမ်သာရေချိုးခန်းနောက်တစ်လုံးရှိပါတယ်.. အိမ်သာမှာ တရုတ်ကပ်မှန်ပြတင်းလေးတွေလဲ ရှိပါတယ်.. အစွန်ဆုံးမှာ ဖေဖေ.. ပြီးတော့ မေမေ.. မေမေ့ဘေးမှာ မဗေဒါ.. မဗေဒါဘေးမှာ အစ်မအလတ်အိပ်ပါတယ်.. မဗေဒါအိပ်ရင် ဘယ်လောက်အိုက်အိုက် စောင်ခြုံအိပ်တတ်ပါတယ်.. အရမ်းအိုက်ရင် စောင်ပါးလေးခြုံအိပ်ပါတယ်.. (ခြေထောက်လွတ်နေရင် သရဲဆွဲမှာကြောက်လို့ပါ.. အဲလို စိတ်ကူးဉာဏ်ရွှင်တာ ဒါရိုက်တာလုပ်စားလို့တော့ ရပြီထင်တယ် ဇာတ်လမ်းဆင်ကောင်းလွန်းလို့ -- ဤကားစကားချက် ဟိဟိ) ညလယ်လောက်ရောက်တော့ အသံတစ်ခုကြောင့် မဗေဒါ ရုတ်တရက်လန့်နိုးသွားပါတယ်..... 

ဟင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး... ဟင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး.... 

 မိန်းမတစ်ယောက် ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး အာခေါင်သံနဲ့ ညဉ်းနေတဲ့ အသံမျိုးပါ... တစ်ခါတစ်လေကျတော့လဲ ကြောင် ၂ကောင် ကိုက်နေရင် မာန်ဖီတဲ့ အသံမျိုးနဲ့ တူပြန်ရော...သေချာတာတော့ တော်တော်ခြောက်ခြားဖို့ကောင်းတဲ့ ညဉ်းသံပါ.. အဲဒိညဉ်းသံကို တစ်ခါတစ်ခါ ခြေရင်းက ကြားနေတယ်လို့ ထင်ရပင်မဲ့ သေချာ အာရုံ စိုက်နားထောင်ကြည့်ရင် ခေါင်းရင်း ကော်ရက်တာဘက်က လာနေတဲ့ အသံပါ... 

ဟင်းးးးးးးးးး... ဟင်းးးးးးးးးးးးး... 

အဝေးကနေပြေးလာပြီး ကိုယ့်ခေါင်းရင်းကနေဖျတ်သွားတဲ့ အသံမျိုးပါ... မဗေဒါလဲ ကျောတွေချမ်းလာပြီး တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်ရဲပါဘူး.. မျက်လုံးလဲဖွင့်မကြည့်ရဲပါဘူး.. မဗေဒါအရမ်းကြောက်ရင် အဲလိုပဲ တုန့်ပြန်တတ်ပါတယ်.. သရဲဆိုရင်လဲ သတ်သွား.. ဇွန်ဘီဆိုရင်လဲ စားသွား.. သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်ဆိုရင်လဲ စုတ်သွား.. အလွန်ဆုံးမှ သေရုံပါပဲ... မသေခင် ခြောက်ခြားစရာကြီးတွေ မမြင်ချင်ပါ.. အသံတစ်ချက်ပျောက်သွားတုန်း မျက်လုံးလေးမှေးပြီး ဘေးဘီကို အသာဖွင့်ကြည့်ပြန်တော့လဲ အားလုံးက အိပ်မောကျနေပါတယ်.. 

"ဟုတ်နေပါပြီ.. ငါတစ်ယောက်ထဲ သရဲခြောက်ခံနေရပြီထင်တယ်" ဒီလိုနဲ့ပဲ ပြန်အိပ်လို့မရပေမဲ့.. သရဲကို အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နားစွင့်နေလိုက်ပါတယ်.. ဒီတော့ ကျမနောက်အသံတစ်ခုကို ကြားရပါတယ်.. 

တောက် တောက်.. တောက်.. တောက်... 

"ဟာ.. ဘုန်းကြီးဘုရားစာရွတ်တဲ့အသံပါလား.. ကြည့်ရတာ တစ်နေရာရာမှာ သရဲသောင်းကျန်းလို့ ဘုန်းကြီးခေါ်ပြီးပရိတ်ရွတ်တာဖြစ်မယ်.. သရဲမက တော်တော်အားကြီးတဲ့ပုံပဲ.. ပရိတ်ရွတ်လိုက်လို့ သရဲမ နဂိုနေရာကနေ ငါတို့ ကော်ရိုက်တာကိုများ ပြေးလာပြီး ဘုံပြောင်းလာရင် ဒွတ်ခ..." 

 ဘုန်ကြီးရွတ်သံနဲနဲကြားတော့ အားကိုးရှိတော့ မျက်လုံးလေးအသာထပ်မှေးပြီး ကြည့်လိုက်ပါတယ်.. မေမေ့ဘက်လှည့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မေမေ မျက်လုံးပွင့်နေပါတယ်.. မေမေကလဲ မျက်လုံးကြီးပွင့်ပြီးဘာမှမပြောတော့ ကျမတောင် ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်လန့်သွားပါသေးတယ်.. နောက်မှ ... 

"သမီး ကြားလား... " လို့ မေမေက လှမ်းမေးပါတယ်.. 

ကျမလဲ.. " အင်း.. ကြားတယ်" လို့လေသံလေးနဲ့ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်.. 

မေမေက " ဘာသံလဲ... " လို့ဆက်မေးပါတယ်.... 

ကျမလဲ အရင်က သိထားတဲ့ ဟာတွေရော စောစောက ကျမစဉ်းစားမိတာတွေရော အကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့် " ဘာသံမှန်းတော့ မသိဘူးအမေ.. ဒါပေမဲ့ ဘုရားစာသာ ရွတ်နေပေတော့ " လို့ ပြောလိုက်ပါရော.... 

 မေမေက " ဘာလို့လဲ... " လို့ထပ်မေးပြန်ပါတယ်... 

ကျမလဲ မေမေတော့ သရဲမ ကိုက်ခံရတော့မယ်.. ကိုယ့်သမီးကိုယ်မယုံဘူး.. ရှင်းပြရအုံးမယ်ဆိုပြီး.. ကျမပုံစံကလဲ ကြောက်တော့ ပြူးတူးပြာတာနဲ့ တကယ့်ကို သရဲကားထဲက မင်းသမီးပုံအတိုင်းပါပဲ.. ဟဲ.. ဟဲ.. သရဲမ မကြားအောင် အသံကလဲ တိုးတိုးလေးနဲ့... " မေကြီး တောက်တောက် ခေါက်သံမကြားဘူးလား.. အဲဒါ ဘုန်းကြီးခေါ်ပြီး သရဲတွေကို ပရိတ်ရွတ်တဲ့ အသံ.. သရဲနှင်နေတဲ့ အသံ.. ဘာမှ ထပ်မမေးနဲ့တော့.. ဘုရားစာရွတ်တော့.." လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်.. 

 ဒါနဲ့ မဗေဒါ မေမေလဲ သံဗုဒ္ဓေ သံဗုဒ္ဓေ ပေါ့နော်.. ရွတ်တာပေါ့.... ၂ခေါက် ၃ခေါက်လောက်ရွတ်ပြီးတော့မှ မေမေလဲ.. ဖေဖေ့ကို ဘယ်အချိန်က လက်တို့လိုက်လဲ မသိပါဘူး.. ဖေဖေနိုးသွားရော.. 

မေမေက " ရှင် အသံ ကြားလား.. " ဆိုတော့... ဖေဖေက ဘာမပြောညာမပြော... ဝုန်းဆိုထပြီး ကျမအစ်မအကြီးဆုံးတစ်ယောက်ထဲ အခန်းကို တန်းပြီး လျှောက်သွားတော့တာပါပဲ.. ကျမနဲ့ ကျမအမေလဲ ဖေဖေ ဘာဖြစ်သွားတာလဲလို့.. ၂ယောက်သား အကြောင်သားကျန်ခဲ့ပါတယ်.. သရဲများ ဝင်ပူးသွားသလားပေါ့... ကြောက်ပြီး ဘုရားစာကျိတ်ရွတ်နေတာပေါ့နော်... နောက်မှ ကျမ အစ်မအကြီး အခန်းဘက်ကနေ ဖေဖေနဲ့ အစ်မအကြီး စကားပြောသံကို ကြားရပါတော့တယ်.. 

" သမီး အိပ်သေးဘူးလား.. တစ်ယောက်ထဲ အဆင်ပြေလား" ဘာညာသာရကာပေါ့နော်.. ကျမအစ်မက စာကျက်နေလို့ အိပ်တောင်မအိပ်သေးပါဘူး... "အပြင်မှာ မိုးတွေရွာနေတယ်.. " လို့ အစ်မကြီးနဲ့ ဖေဖေပြောသံ သဲ့သဲ့ကိုလဲ ကြားလိုက်ပါတယ်... အဖေဒီဘက်ခန်းပြန်လာတော့မှ အပြင်မှာ မိုးကြီးလေကြီးချနေတာ သိပါတော့တယ်.. မိုးရောလေရောချတာ တိုက်အပြင်က အပင်တွေတောင် တော်တော် ညွန့်ညွန့်ကျနေပါတယ်.. ဖေဖေလဲ အဲကွန်းပိတ် ပြတင်းပေါက်တွေလဲ ဖွင့်လိုက်ရော.. စောစောက ညဉ်းသံကြီး ပျောက်သွားပြီး လေတွေ အခန်းထဲကို ဝင်လာပါတော့တယ်... နောက်မှ ဇာတ်ရည်လည်တာကတော့.. စောစောက ညဉ်းသံက အခန်းခြေရင်း အိမ်သာ တရုတ်ကပ်မှန်လေးတွေကြားကို လေပြင်းတိုးတဲ့ အခါမှာ .. ကျမတို့ က ဒီဘက်က အိမ်သာ တံခါးကို ပိတ်ထားတော့ လေက ထွက်စရာမရှိပဲ အဲဒိထဲမှာ လည်ပြီး လေချွန်တဲ့ သဘောတရားမျိုးဖြစ်နေတာပါ.. တောက်တောက် ကတော့ ဘယ်က မြည်တဲ့ အသံလဲ ယခုထိမသိရသေးပါ.. အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် မြည်တဲ့ အသံဖြစ်မယ်ထင်ပါသည်.. မိုးကြီးလေကြီးချတိုင်း အဲဒိအသံတွေကို ကျမတို့ ကြားရပါတယ်.. အဲလိုမျိုးများ ကြားရပြီဆိုရင် မဗေဒါကို အိမ်သားတွေ ၀ိုင်းဟားလို့ မဆုံးတော့ ပြီပေါ့ကွယ်......................... (ဘာပဲပြောပြော ကိုယ့်အိမ်သားတွေ ကိုယ့်ကြောင့်ပျော်ရတာ ဝမ်းသာပါဒယ်.. ဝမ်းသာပါဒယ်...) Photo Credit goes to http://www.ceticismoaberto.com/imagens3/corredor.gif

တစ်ဆစ်ချိုး...

ဒီဘလော့လေးကို မရေးဖြစ်တာ ၂ နှစ်နီးပါးရှိနေပြီ။ ဒီ ၂ နှစ်အတွင်းမှာလဲ ကိုယ့်ဘဝ အတွက် အပြောင်းအလဲတွေ အများကြီးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီဘလော့လေးက ကိုယ်အိမ်ထောင်မကျခင်ကတည်းက ကိုယ့်ရဲ့ အပန်းဖြေရနေရာ၊ ရင်ဖွင့်စရာ အဖော်၊ အဖြစ်အမြဲရှိလာခဲ့တာ အခုတော့ ကိုယ် မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာတဲ့အထိပဲမို့ သံယောဇဉ်ကတော့ အတေယ်ရှိပါတယ်။

ဘလော့လေးမရေးဖြစ်တာကတော့ အပေါ်မှာပြောခဲ့သလိုပဲ ကိုယ့်ဘဝ အဆစ်အချိုး မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာလို့ မအားတာရော၊ နောက်ထပ် တဆစ်ချိုး ကတော့ ကိုယ့်တို့ တစ်မိသားစုလုံး သြစတေးလျနိုင်ငံကို ပြောင်းရွေ့နေထိုင်ပြီး ပထမ တစ်နှစ်မှာ အခြေကျအောင် လုပ်နေရတာရော၊ အရင်ကလို အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်စရာမလို ကိုယ့်အတွက် အမြဲရှိတဲ့ ကိုယ့် မိဘတွေမရှိတော့ တစ်ယောက်တည်း လုံးချာလည်လိုက်နေတာ ပြောရရင်တော့ ကိုယ့်အတွက် တစ်အိုးတစ်အိမ်ထူထောင်တယ်ဆိုတာ အခုမှ နှဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ကြုံရတာပေါ့နော်။ ရေမြေအသစ်၊ ယဉ်ကျေးမှု သစ်၊ မိသားစု သူငယ်ချင်းအဟောင်းတွေနဲ့အဝေးမှာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်သစ် အသိုင်းဝိုင်းသစ်နဲ့ ညှိနှိုင်းနေရသေးတဲ့ အချိန်မို့ ဘလော့ကို မဝင်ဖြစ်တာ ပတ်စဝေါ့ပါ မေ့တဲ့အထိပဲ။

ဖေ့ဘွတ်ပေချ့်လေးမှာတော့ ကိုယ်ကြည့်ဖြစ်တဲ့ ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်းတင်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မဗေဒါ ဘလော့ကို မရေးတော့ဖူးလားလို့ မှတ်မှတ်ရရ လာမေးတဲ့ အစ်ကိုတစ်​ယောက်ကြောင့် ဒီပိုစ့်လေးရေးပြီး အကြောင်းကြားတာပါ။

ဒီဘလော့ပေါ်မှာရေးချင်တာတွေမှ အများကြီးပါ။ ကိုယ့်ရဲ့ တစ်နိုင်ငံပြောင်း အတွေ့အကြုံတွေ။ အခု သြစီမှာ ကိုယ်နေနေတဲ့ မြို့လေးအကြောင်း၊ နေရာသစ်တွေကြောင်း ပြောပြချင်တာ။ ဘယ်ကရေးရမှန်းတောင်မသိဘူး။

အခု ပတ်စဝေါ့ပြန်ရပြီဆိုတော့ နောက်ပိုင်းတွေ ရေးဖြစ်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ်လို့ သတင်းပို့ရင်း......

မဗေဒါဘလော့လေးကို လာဖတ်သေးတဲ့လူများရှိရင် ကွန်မန့်လေးမှာ အားဆေးလေးကြွေးခဲ့ပါအုံးနော်...ဘလော့ဆိုတာက ဟိုးရှေးရှေးကလို့ ပြောရမဲ့ ပုံပြင်တစ်ပုဒ်လိုတောင် ဖြစ်နေပေမဲ့ ဘလော့ခေတ်က ဘလော့တွေ လိုက်ဖတ်ရတဲ့ ခံစယးချက်လေးကလဲ တစ်မျိုးကောင်းတာ ခံစားဖူးတဲ့သူပဲ သိပါလိမ့်မယ်။ ဖေ့ဘွတ်က မြန်တယ်၊ ကောင်းတယ်ဆိုပေမဲ့ လူတော်တော်များများက ဖေ့ဘွတ်နဲ့ အပြင်မှာ double life နေနေသလိုတောင်ဖြစ်နေငြတယ်။ ဘလော့ခေတ်တုန်းကပိုပြီး ရိုးသားပွင့်လင်းတယ် ခံစားရတယ်။

ဘာပဲပြောပြော "May your life be as awesome as you pretended on facebook" ဆိုတဲ့ ဆုတောင်းလေးကတော့ ခနဲ့တဲ့တဲ့နဲ့ ထိရှနေဆဲ...

Honeymoon to New Zealand Day 12: Ziplining and Romantic Gondola Buffet

၁၃ရက် မေလ ၂၀၁၅

ပြန်ဖို့ရက်နီးလာတာနဲ့အမျှ ကျွန်မတို့ရဲ့ ဟန်းနီးမွန်းခရီးစဉ်လေးကလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှေးလာပါတယ်။ နေရာတွေလုပ်ချင်တာတွေ အများကြီး အလျင်စလိုမလုပ်တော့ပဲ တစ်ရက်မှာ တစ်ခု ၂ခုပဲ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဟန်းနီးမွန်းဆိုတော့ ဂွန်ဒိုလာတောင်ထိပ်က ရိုမန်တစ် ဘူဖေးလေးဘာလေးစားရင်း တခြားနေ့တွေထက်သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တကယ်သွားစားတော့ ဟန်းနီးမွန်းမဟုတ်လဲ Queenstown ရောက်ရင် Gondola ပေါ်က ဘူဖေးစားဖို့ တိုက်တွန်းချင်ပါတယ်။ ရှုခင်းလှလှ… အစားအသောက်ကောင်းကောင်းနဲ့ အတော်လေးကို စိတ်ကြည်နူးစေပါတယ်။

Let's go to Gondola with cable car

Ziplining Ride

Photo: EverythingQueenstown

မနက် ၉ကိုးနာရီခွဲ Cable ကားနဲ့ Queenstown တောင်ခြေ ကနေ Gondola တောင်ထိပ်ကိုတက်ခဲ့ပါတယ်။ မိုးတွေက ဖွဲဖွဲကျနေလို့ တောင်ပေါ်မှာ လူတောင် သိပ်မရှိပါဘူး။ ကိုယ်လဲ Zipline မှ လုပ်လို့ရပါ့မလားဆိုတဲ့ ကြောက်စိတ်နဲ့ပေါ့။ တောင်ပေါ်လဲတောင်ပေါ်သွားမှာ မိုးကလဲ ရွာနေတယ်ဆိုတော့ ရာသီဥတုအရမ်းအေးမှာကို ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဟိုတယ်က ထွက်လာကတည်းက ဘောင်းဘီ ၃ထပ်၊ အင်္ကျီ ၄ထပ်ဝတ်လာမိတော့ လူက တကယ်ကို ပစ်တိုင်းထောင်လို လုံးနေတာပေါ့။ 

ရောက်ရောက်ချင်း zipline နေရာကို ရှာဖို့ အပြင်ထွက်လိုက်တော့ zipline စီးမဲ့ တခြား အုပ်စု တစ်စုနဲ့တွေ့ပါတယ်။ သူတို့နောက်လိုက်သွားရင်း စီးမဲ့နေရာရောက်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့ စောနေသေးတယ်ထင်တယ်ဆိုပြီး အဆောက်အဦးရှိတဲ့ဘက်ပြန်လျှောက်လာပါတယ်။ တချိန်တည်းမှာပဲ မိုးက အနည်းငယ်သည်းလာပါတယ်။ မိုးသာမရွာရင်တော့ အောက်က Queenstown မြို့ကို လှမ်းမြင်နေရမှာပါ။ ဒီလိုနဲ့ အဆောင်ထဲက စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာပဲ ကော်ဖီနဲ့ မုန့်စားရင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ နာရီဝက်လောက်နေမှ မိုးနည်းနည်းစဲသွားလို့ zipline နေရာပြန်ထွက်ကြည့်တော့မှ စီးလို့ရနေပါပြီတဲ့။ zipline 4 lines စီးတာ ကျွန်မနဲ့ သူ ၂ယောက်တည်းရှိတယ်။ တခြား လာလည်သူ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ကိုယ်တောင်မှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ဒီရာသီဥတုနဲ့ စီးလို့ရရဲ့လား စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ။ မိုးက တောအုပ်ထဲ ထင်းရှုးပင်တွေအုပ်နေတော့ မရွာသလောက်တော့ရှိပါတယ်။ သူတို့က Zipline 4 lines စီးတာ စုစုပေါင်းကြာချိန်က ၄၅ မိနစ် ၁နာရီလောက်ရှိတယ်ဆိုတော့ အစက ကိုယ်က ခပ်လန့်လန့်ဖြစ်နေတာ။ (ကိုရီးယား နာမီကျွန်းမှာစီးတုန်းက မြစ်ကိုဖြတ်ဆောက်ထားတဲ့ zipline တောင် ၅မိနစ်လောက်ပဲကြာတာလေ။ ဒါတောင် အသည်းအေးတာ ခုအကြာကြီးပဲလို့ ထင်မိလိုက်တာပေါ့)။ နောက်မှ သူက ၄ lines ဆိုတာ ziplines အတိုလေးတွေ ၄ခါဖြတ်ဖြတ်စီးရသလိုဖြစ်နေတာ။ တစ်လိုင်းစီးပြီးတိုင်း ကြိုးတွေတပ်ရ ပြန်ဖြုတ်ရ။ ပြီးတော့ သူတို့ Queenstown မြို့အကြောင်း ရှင်းပြလိုက်နဲ့ ကြာတာ။ စီးရတာက ဘယ်လောက်မှ မကြာဘူး။

မနက်စာ၀င်စားခဲ့တဲ့ Gondola ထိပ်က ကော်ဖီဆိုင်လေး

စစီးမယ်ဆိုတော့ သူတို့ပေးတဲ့ မိုးကာဝတ်စုံလိုဟာမျိုးတွေကိုလဲ ဝတ်ရသေးတယ်။ ပါလာတဲ့ အိတ်တွေ အထုတ်တွေ အကုန်ထားခဲ့ရတယ်။ လော့ကာလဲ မဟုတ်တော့ ပစ္စည်းတွေ သိပ်စိတ်မချချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က စိတ်ချရပါတယ်ပြောတော့လဲ ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့ Gopro ကင်မရာလေးတော့ ကိုယ်နဲ့ယူလာလိုက်တယ်။ ကိုယ် zipline စီးတာကို ရိုက်စေချင်တော့ Gopro ကင်မရာကို Mr.Right ရင်ဘတ်မှာ တပ်ပေးလိုက်မိတယ်။ (ဘဝမှာ ပြန်ပြင်လို့မရတဲ့ အမှားပဲ)။ ကိုယ်ကတော့ သူတို့ အတန်တန်ပစ္စည်းကျမယ်နော်ဘာညာပြောနေပေမဲ့ ကိုယ့်ဖုန်းကိုတော့ သူတို့ပေးတဲ့ မိုးကာဝတ်စုံ အပြင်အိတ်ထဲထည့်ထားလိုက်တယ်။ Mr.Right စီးတာကို ကိုယ်က ဖုန်းနဲ့ရိုက်ပေးလို့ရအောင်။ အာ့ကြောင့် ခု zipline စီးတဲ့ ကိုယ့်ဗွီဒီယို ဘာတစ်ခုမှ ကောင်းကောင်းမရခဲ့ဘူးလေ။

ခဏတာ တွေ့ဆုံခဲ့တဲ့ စတီဗင် ၂ဦး

စီးတဲ့တောက်လျှောက် လိုက်လုပ်ပေးတဲ့ လူ ၂ငယ် ၂ယောက်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပါပဲ။ သူတို့ရဲ့ အလုပ်ကြောင့် တာဝန်အရ ကာစတန်မာ စိတ်ချမ်းသာအောင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ ဆက်ဆံ ဆက်ဆံ၊ တကယ်ပဲ သူတို့က ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့သူတွေပဲဖြစ်ဖြစ် ကာစတန်မာတစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ သူတို service ကို ကျေနပ်တယ်။ သူတို့က ကျွန်မတို့ရဲ့ ဗွီဒီယိုကင်မရာကိုတော့ သိပ် သက်တောင့်သက်သာရှိပုံမရဘူး။ သူတို့ကို မရိုက်စေချင်ဘူးထင်တယ်။ ဒါကလဲ personal privacy protection အရတော့ မရိုက်စေချင်လဲ သူတို့ မလွန်ပါဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တွေကလဲ လာတုန်း အကုန်မှတ်တမ်းတင်ချင်တာကိုး။ တကယ်တန်းပိုက်ဆံပေးပြီး ရွေးရတဲ့ ပုံမှာတော့ သူတို့က မျက်နှာပြောင်တွေနဲ့ အိုက်တင်လုပ်ပေးရှာပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ၂ယောက်ရဲ့ ဝန်ဆောင်မှုမှာ စီးတဲ့ zipline 4 လိုင်းမှာ တစ်လိုင်းနဲ့ တစ်လိုင်း ရိုးရိုးစီးတာမဟုတ်ပဲ ဇောက်ထိုးစီးနီးတို့ ဘာတို့ကို ပျော်အောင် သင်ပေးတယ်။ ဇောက်ထိုးစီးဖို့က ဇ နည်းနည်းရှိမှရတာ။ သင်ပေးနေတုန်းကတော့ ကိုယ်က ကြောက်ပြီး မလုပ်ရဲဘူးပြောတယ်။ Mr.Right က ဘာဖြစ်လဲ လုပ်ကြည့်တာပေါ့ ပျော်စရာကြီးဆိုပြီး တကယ်စီးတော့ ကိုယ်က တကယ်ဇောက်ထိုးလုပ်ပြီး ပျော်ပြီးစီးသွားတယ်။ သူက ဇ သိပ်မရှိတော့ ခြေပစ်လက်ပစ် ကိုယ်ကို နောက်ပြန်လှန်လိုက်ရမှာကို တကယ်တန်းကတော့ မလုပ်နိုင်ဘူး။ တဝက်လောက်ပဲရောက်ပြီး ပြီးတော့ ကြိုးလေးမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးပါလာလို့ ကိုယ်ကတော့ လှောင်တာပဲ မရဘူး။

With the Remarkable mountain rage

My baby Mr.Right

ခရီးတစ်ခုသွားတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလှတဲ့ နေရာတွေရောက်ခဲ့သလဲ၊ ဘယ်လိုကောင်းတဲ့ လိုကယ်စာတွေစားခဲ့သလဲဆိုတာအပြင် ဘယ်လို လူတွေနဲ့ တွေ့ခဲ့လဲဆိုတဲ့ အတွေ့အကြုံက နှလုံးသားထဲ အစွဲကျန်ဆုံးလို့ထင်တယ်။ ကြားဖူးတာက ကိုယ့်ဘဝမှာ တွေ့ဆုံတဲ့သူတိုင်းက ကိုယ်နဲ့ အရင်ဘဝတွေတစ်ခုခုမှာ ရေစက် ပါလို့တွေ့ကြတာတဲ့။ လမ်းသွားရင်းဖြစ်စေ၊ ရထားစီးရင်းဖြစ်စေ ခဏတဖြုတ်လေးကြုံဆုံတာတောင် အဲ့လို ခဏတဖြုတ်ကြုံဆုံးဖို့ ရေစက်ပါလာလို့တဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့် ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေ့တော့မဲသူတွေ၊ ဘယ်တော့မှလဲ အဆက်အသွယ်ရှိမှာမဟုတ်သူတွေရဲ့ Hospitability နဲ့ သူတို့ပြောတဲ့ သူတို့အကြောင်းဆိုတာ ကိုယ့်အတွက်တော့ မှန်းလို့မရတဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ဖတ်နေရသလိုဖြစ်တဲ့အပြင် ဒီလူတွေနဲ့ ငါတို့နဲ့ ရှေးဘဝက ဘယ်လိုရေစက်ပါခဲ့လို့ ခုလို ကြုံဆုံကြသလဲလို့လဲ တွေးမိတယ်။

ခု ဒီပိုစ့်ကိုရေးနေတာ မဗေဒါတကယ်ခရီးသွားခဲ့တဲ့ရက်နဲ့ဆို ၂ နှစ်ခွဲကြာနေပေမဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ လူတွေအကြောင်းကျတော့ စာအုပ်နဲ့ ချမှတ် မထားတာတောင်မှ ကိုယ့်ဦးနှောက်ထဲမှာ မှတ်မိနေတာသာကြည့်။ သူတို့အကြောင်း ထူးခြားတာလေးက သူတို့ ၂ယောက်လုံးနာမည်က စတီဗင်လေ။ ၂ယောက်စလုံးက နယူးဇီလန်နိုင်ငံက မဟုတ်ဘူး။ တစ်ယောက်က ယူအက်စ်က၊ နောက်တစ်ယောက်က သြစီက အလုပ်လာလုပ်ကြတာ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူတို့ ၂ယောက်လုံးရဲ့ ကောင်မလေးတွေ နာမည်ကလဲ ဂျန်နီပဲတဲ့။ zipline စီးပြီး Gondola ထိပ်ကို ခြေကျင်ပြန်တက်တဲ့လမ်းမှာ ကိုယ်တို့ အတွဲကို ဓာတ်ပုံရိုက်ခိုင်းပြီး ဓာတ်ပုံပြန်ကြည့်တော့မှ ကိုယ်ဟာ ၄ထပ်လောက်ဝတ်လာလို့ ဘောလုံးဖြစ်နေတာ ကွကိုယ် သတိထားမိသွားတယ်။ Queenstown မြို့လေးက အေးတဲ့အပြင် မိုးကလဲ ရွာနေ ကိုယ်တွေကလဲ တောင်ထိပ်ကို ထပ်တက်လိုက်သေးတယ်ဆိုတော့ စာတွေထဲမှာ တောင်ထိပ်ကပိုအေးတယ်။ နွေးနွေးထွေးထွေးဝတ်သွားဆိုတော့ လန့်ပြီး ဝတ်လာလိုက်တာ လွန်သွားတယ်။

အဲ့ဒိမှာ ငှက်ကုလားအုပ်အကြီးကြီးတွေနဲ့ သိမ်းငှက် အကြီးကြီးတွေ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။

ရှုခင်းအရမ်းလှ

ဒီစာတမ်းကို အသံထွက်မှန်မှန်နဲ့ ဖတ်တတ်လားတဲ့။ ကိုယ်ဖတ်တာ မှန်လို့ သူတို့တွေအံ့သြနေတယ်။ ဘိုတွေ မှန်အောင် မဖတ်တတ်ဖူးတဲ့...

Gondola ထိပ်က luge ride စီးတဲ့နေရာ...

Scenic international Buffet Lunch on Gondola

Photo: Shutterstock

နေ့လည်စာအတွက် Gondola ပေါ်မှာ Lunch စားဖို့ လက်မှတ်ကြိုဝယ်ထားခဲ့တယ်လေ။ ကိုယ်ရောက်သွားတဲ့အချိန် ဆိုင်မဖွင့်သေးလို့ နာရီဝက်လောက် ထိုင်စောင့်လိုက်ရသေးတယ်။ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ်တို့ ပျားရည်စမ်းအဆုံးသတ်မဲ့နေ့တွေ နီးလာလေ အရာရာကို နှေးနှေးနဲ့ အေးဆေးပဲ ခံစားချင်တော့တယ်။ ခု ဆက်တိုက် ခရီးထွက်လာတာ ၂ပတ်ရှိပြီ။ စထွက်ကတည်းက မချောမွေ့ခဲ့တဲ့ ပျားရည်ဆမ်း၊ မတော်တဆ ထိခိုက်မှုတွေနဲ့ Thiller ကားလိုလို၊ Action ကားလိုလို စခဲ့တဲ့ ပျားရည်ဆမ်းကို ခုတော့ အေးအေးလူလူပဲ ဖြတ်သန်းချင်တော့တယ်။ Gondola ပေါ်မှာ ဘူဖေးစားဖို့ ဘွတ်ထားရင် တောင်ပေါ်တက်တဲ့ Cable car အသွားအပြန် Free လေ။ ဘူဖေးစားသောက်ဆိုင်က ခန်းခန်းနားနား အောက်က Queenstown တစ်မြို့လုံးကို အုံ့မိုးမြင်ရတဲ့အပြင် ဝါကာတီပူရေကန်ကြီးနဲ့ The Remarkable နှင်းတောင်တန်းကြီးတွေခြံရံထားတဲ့ရှုခင်းကိုပါ မြင်ရတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နတ်ပြည်ကနေ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ခံစားချက်မျိုးပေါ့။ ဒီ ဘူဖေးကို အစက ကပ်စီးနည်းပြီး မဝယ်ဖို့ စဉ်းစားပေမဲ့ ပျားရည်ဆမ်းခရီးပဲ ဒီလောက်တော့ သုံးသင့်တာပေါ့ဆိုပြီး ဝယ်လိုက်တာ တကယ်ကို မှန်သွားတယ်။ အမှန်တော့ ပျားရည်ဆမ်းခရီးမဟုတ်တောင် လုပ်ဖူး စားဖူး ခံစားဖူးသင့်တယ် အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါ။ နယူးဇီလန်အထိ ရောက်အောင်လာပြီးမှတော့ Gondola ထိပ်က ဘူဖေး ဈေးကြီးလို့ မစားဖူးဆိုတာ မဖြစ်စေနဲ့နော်။ အမှန်တော့ အရမ်းတော့ ဈေးမကြီးပါဘူး။ ရှိတဲ့ မုန့်အမျိုးတွေရယ်။ ကိုယ်ခံစားရတဲ့ ခံစားချက်ရယ်နဲ့ဆို တန်ပါတယ်။ တစ်ခုပဲ မှာချင်တာက ကိုယ်တွေကတော့ စောစောစီးစီး မိုးထဲ လေထဲ zipline စီးပြီး ကြွက်စုတ်ရုပ်ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မို့ စားသောက်ဆိုင်က ခန်းနား ရိုမန်တစ်ဆန်ပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ ဝတ်ထားတာနဲ့ အပြင်အဆင်ကတော့ အမြင်မှာ ဖီးလ်နည်းနည်းငုတ်စေမယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ မင်္ဂလာဦးပျားရည်ဆမ်းဆိုတော့ ကိုယ်ကတော့ စိတ်ချမ်းသာနေတာပါပဲ။

Waiting for buffet restaurant lunch  opening time

We sat nearby the glass window and the view of Queenstown is breathtaking

သူတို့ အဖြူတွေ ဘူဖေးစားတာကလဲ မြန်လိုက်ကြတာမပြောနဲ့။ ကိုယ်တွေက ဆိုင်ဖွင့်ကတည်းကရောက်နေပြီး စားလို့တောင် မဝသေးဘူး ဘေးခုံကလူတွေက ပြောင်းသွားပြီ။ ကိုယ်လဲ မဆန့်မပြဲသွပ်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်စားနေတာ စင်္ကာပူမှာ ဘူဖေးစားသလောက်အချိန်မရှိသေးပါဘူး။ ရှုခင်းလေးကြည့်လိုက် စားလိုက်နဲ့ အမှန်ဆို စားတာကြာသွားလို့သာ ဗိုက်ပြည့်တယ်ထင်ရတာ။ တကယ်တမ်း မုန့်ချည်း ထိုင်စားမယ်ဆိုရင် ဒီထက်တောင်စားနိုင်သေးတယ်။ နောက် ဘေးခုံက ၂ခါပြောင်းဖြစ်လာတော့ ကိုယ်တွေလဲ အားနာလာတာရော၊ ဗိုက်လဲပြည့်လာတာရောကြောင့် ထွက်လာလိုက်တယ်။ ဆိုင်က Service ကလဲ ကောင်းမှကောင်းပဲ။

အဲ့ဒိနေ့ နေ့လည်ပိုင်းကတော့ ၂ယောက်သား ကိုယ်တွေနေတဲ့ Backpacker တည်းခိုခန်းလေးပြန်ပြီး မိုးအေးအေးနဲ့ ကွေးအိပ်ပျော်သွားကြတယ်။ ၂ပတ်ဇာတ်တိုက် run လာတဲ့ ကိုယ့် body လဲ အတော်ပင်ပန်းနေပြီလေ။ ညနေ နိုးတော့မှ Queenstown မြို့ထဲမှာ အိမ်ပြန်လက်ဆောင်ဝယ်ဖို့နဲ့ ကိုယ့်အတွက် ဘာဘာညာညာ shopping ထွက်ကြတာပေါ့။ ပူအိုက်တဲ့ နိုင်ငံကလာတော့ အနွေးထည်ကောင်းကောင်းဆိုလို အဖြူတစ်ထည်ပဲကိုယ့်မှာရှိတာ။ ဒီခရီးစဉ်တစ်လျှောက် ဒီတစ်ထည်တည်းနဲ့ချည်း ဓာတ်ပုံရိုက်နေရလို့ အနွေးထည်တစ်ထည် ထပ်ဝယ်လိုက်တယ်။ အဲ့ အနွေးထည်ကတော့ ခုဆို ၂နှစ်ခွဲရှိပြီး ဗီရိုထဲမှာငုတ်တုတ်ဖြစ်နေတာလေ။ ဒီအနွေးထည် ထပ်ဝတ်ဖြစ်မဲ့ နေ့တွေကို မျှော်နေပါသေးတယ်။

ညကျတော့မှ ကိုယ်တွေစားနေကျ အာရှစာရောင်းတဲ့ မောလေးက foodcourt မှာပဲ ကိုယ်က Tom Yum ထမင်းကြော်၊ သူကတော့ သူ့အကြိုက် lumb kebab စားတယ်။ ကိုယ့် အတွက်တော့ ညှီလို့ မကြိုက်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကိုယ်တို့ရဲ့ ပျားရည်ဆမ်းခရီးစဉ် ၁၂ရက်မြောက်နေ့လေးပြီးဆုံးပါပြီ။

၁၃ ရက်မြောက်နေ့မှာ ဟယ်လီကော်ပတာနဲ့ ရေခဲတောင်ထိပ်တက်တာရယ်၊ ပုံပြင်ထဲက မြို့လေးလို့ တင်စားချင်တဲ့ Arrow Town ကို အလည်သွားခဲ့ပါသေးတယ်။
(စာကြွင်း။ ။ ၂၀၁၅ မေလကသွားထားတဲ့ ခရီးကို အပျင်းကြီးတာရယ်၊ အခွင့်ရေးမပေးတာရယ်ကြောင့် မရေးဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာ ပေးစရာအကြွေးကြီးကျန်နေတယ်လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ခံစားရတယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်ပြန်သွားဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ကိုယ်ရေးထားတဲ့ အင်ဖိုတွေကပဲ ကိုယ့်ကိုပြန်အထောက်အကူဖြစ်စေတယ်ဆိုတာကို အသေအချာသက်သေပြခဲ့လို့ ရေးကိုရေးမှဖြစ်မှာပါ)


EXTRA PHOTOS SESSION

How I wish it was not raining at that time.

Wet and cold but scenery is still beautiful

It was not open that time.

Which country am I pointing?

Let me go shopping for the day.

ဂရိနိုင်ငံ Zakynthos ကျွန်းပေါ်က အမှတ်ရနေမဲ့ စကားဝိုင်း

“We work for 7 months and rest for 5 months a year”

“ကျွန်တော်တို့ တစ်နှစ်မှာ ၇လအလုပ်လုပ်ပြီး ၅လ နားတယ်လေ” လို့ Zakynthos ကျွန်းပေါ်က Beijing Chinese Restaurant ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ပြောလိုက်တော့ ကျွန်မတို့၂ယောက်လုံး အားကျလိုက်မိတယ်။

-------------------- ။ --------------------

DOTS ရိုက်ခဲ့တဲ့ သင်္ဘောပျက်ကမ်းခြေရှိတဲ့ ဂရိနိုင်ငံက Zakynthos ကျွန်းရဲ့မြို့ငယ်လေးပေါ်က Beijing Chinese Restaurant လို့ခေါ်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးကို ကျွန်မတို့ ပြန်မဲ့နေ့လေးမှာ သွားစားဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မက အဲ့ဒိအချိန်တုန်းက ကိုယ်ဝန်နုသေးတော့ ကိုယ်စားချင်တာစားမှ အစာကောင်းကောင်းဝင်ပြီး အပင်ပန်းခံနိုင်မှာကိုး။ ဒီတော့ အဲ့ဒိခရီးစဉ်တစ်လျှောက် အာရှစာရောင်းတဲ့ဆိုင်တွေပဲ လိုက်စားဖြစ်တာများတယ်။ ခရီးသွားရင် လိုကယ်အစားအစာ စားသင့်တယ်ဆိုတာ လက်ခံပေမဲ့ ကိုယ့်အခြေအနေအရ အားရှိအောင် ဝင်တာစားရမယ်လေ။ ဒါတောင် လိုကယ်စာကို တစ်ရက်တစ်လေတော့ စားဖြစ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါတွေ ထားပါလေ။

အဲ့ဒိကျွန်းပေါ်မှာ တရုတ်စားသောက်ဆိုင် ၂ဆိုင်ပဲရှိတယ် ပထမဆိုင်က အရင်နေ့တွေက စားပြီးသွားပြီ အရသာကောင်းတယ်။ (နောက်မှ အဲ့ဆိုင်အကြောင်းပြောပြမယ်နော်)။ အခုဆိုင်ထဲကို ဝင်တော့ ဆိုင်ရှင်တရုတ်လင်မယား ၂ယောက်က ဖော်ဖော်ရွေရွေ ကြိုဆိုပါတယ်။ အမျိုးသားကြီးက အင်္ဂလိပ်လို တော်တော်လေး မပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့လောက် ကျွန်မတို့ကို စကားပြောချင်တာ ၂ယောက်မရှိဘူး။ အမျိုးသမီးကြီးကတော့ ဆက်သွယ်လို့ရရုံ နည်းနည်းပါးပါးပြောတတ်တယ်။ ကျွန်မတို့သွားတဲ့အချိန်က မေလဆိုတော့ ခရီးသွားများတဲ့အချိန်မဟုတ်သေးတော့ ဆိုင်ထဲမှာ ကာစတန်မာ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး။ သူတို့ပေးတဲ့ မန်နျူးမှာ ၂ ယောက်စာ Set meal က အသားဟင်း ၂မျိုး ဟင်းချိုတစ်ပွဲရတယ် အဲ့ဒါကို Euro 25 လောက်ရှိတယ်ဆိုတော့ ဒီတိုင်း တစ်ပွဲချင်းမှာတာထက် သက်သာလို့ တွဲထားတဲ့ ဟင်းတွေ ကိုယ့်အမြင်မှာ အစပ်အဟပ်သိပ်မတည့်ပေမဲ့ Set meal ပဲ မှာလိုက်တယ်။ ဒါတောင် ၂ခုလုံးက ဝက်သားချည်းပဲတွဲထားလို့ ချိုချဉ်ကြော်ကို ဝက်သား၊ ကာရီကို ကြက်သားနဲ့ရမလားဆိုတော့ ရတယ်ဆိုတာနဲ့ အဲ့လိုမှာလိုက်တယ်။

ကျွန်မအတွက်က ထမင်းကြော်လဲမှာလိုက်တယ်။ ဟင်းတွေရောက်လာပြီး စားကြည့်တော့ ကာရီဟင်းက အရသာအတော်ပြင်းတာနဲ့ တခြားဟင်းတွေနဲ့ ရောစားရင် တခြားဟင်းအရသာတွေပျောက်ကုန်မှာရော။ ဝက်သားချိုချဉ်ဟင်းကလဲ ကောင်းတာနဲ့ ဝက်သားချိုချဉ်နဲ့ပဲ ကျွန်မတို့ ၂ယောက်လုံး စားနေကြတာတွေ့တော့ ဆိုင်ရှင် လင်မယားက ...

“ဘာဖြစ်လို့လဲ? စားမကောင်းလို့လား? သူတို့ဟင်းမကြိုက်ရင်ပြောပါ ဘာလိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပါ” ဆိုပြီး ကိုယ့်ကို အတင်းမေးတော့တာပဲ။ သူတို့ပုံစံက ရိုးသားပြီး ကျွန်မတို့ သူတို့ဟင်းကို မကြိုက်လို့တောင် သူတို့ဘက်က ပြန်အားနာနေတဲ့ ပုံစံမျိုး။ ကျွန်မတို့ကသာ ဟင်းအသစ်စားမယ်ဆိုရင် ပိုက်ဆံမယူပဲ ထပ်ချက်ပေးမဲ့ ပုံမျိုးမှာရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ကလဲ ဗိုက်ပြည့်နေပြီ။ ထပ်လဲ မစားနိုင်တော့ဘူးလေ။

သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေကိုကြည့်တော့ ရိုးသားပြီး သူတို့ဟင်း စားမကောင်းတာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတဲ့ပုံမှာရှိတော့ စိတ်ထဲအားနာသနားလဲဖြစ်မိပါတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့ မကောင်းတဲ့အကျင့်ပဲပြောရမလား ကောင်းတဲ့ အကျင့်ပဲပြောရမလားက သူတို့ကို ခဏပဲတွေ့ရတဲ့သူတွေပဲဆိုပြီး စိတ်ချမ်းသာအောင် ဆင်ခြေတစ်ခုခုပေးပြီး ဖြေသိမ့်လိုက်လဲ ဖြစ်ပေမဲ့ သူတို့ဆိုင်တိုးတက်အောင် တကယ်ပဲ အကြံကောင်းဉာဏ်ကောင်း စိတ်ရင်းနဲ့ပေးချင်တာနဲ့ သူတို့ရဲ့ Set Menu က ဟင်းတွဲထားတာ အစပ်အဟပ်မတည့်ကြောင်း၊ ကာရီလို အရသာအရမ်းပျင်းတဲ့ဟင်းကို ချိုချဉ်ကြော်နဲ့ တွဲထားတာမလိုက်ဖက်ကြောင်း၊ အသားဟင်း ၂မျိုးပေးမဲ့အစား ဖြစ်နိုင်ရင် အရွက်ကြော်တစ်မျိုး၊ အသားဟင်းတစ်မျိုး၊ဟင်းချိုနဲ့ အတွဲဆိုရင် အစပ်အဟပ်လိုက်ဖက်ပြီး လူကြိုက်ပိုများနိုင်ကြောင်း မျက်နှာမကြည့်ပဲနဲ့ကို တရက်စပ်ပြောလိုက်မိတယ်။

မြန်မာပြည်မှာ အဲ့လိုသာ Feedback သွားပေးကြည့် ရိုက်ထုတ်ခံရလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မပြောတာတွေကို သေသေချာချာနားထောင်ပြီး အခု ကာရီဟင်းကို အရွက်ကြော်နဲ့ လဲပေးရမလားလို့ သူတို့ပြန်ပြောတော့ အတော်လေး အံ့အားသင့်သွားသလို စားနေတုန်းက Mr.Right နဲ့ ပြောဖြစ်တဲ့ “နောက်တဆိုင်က ပိုကောင်းတယ်၊ ဒီဆိုင်သိပ်မကြိုက်ဘူး၊ ပြန်ရောက်လို့ရှိရင် ဘလော့ပေါ်မှာရေးရမယ်” ဆိုတဲ့ ခံစားချက်တွေ ပျောက်သွားတယ်။ သေချာတာကတော့ ဒီဆိုင်က ဆိုင်ရှင်တွေမှာ စားသုံးသူကို စေတနာထားတယ်။ တိုးတက်ချင်စိတ်ရှိတယ်။ အဲ့ဒါက အဓိကမဟုတ်ဘူးလား? ကျွန်မတို့ ဗိုက်လဲပြည့်ပြီမို့ နောက်ထပ်ဟင်းလဲ ထပ်မစားနိုင်တော့တာနဲ့ ဟင်းအသစ်လဲ မယူတော့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မတို့ စားပွဲနားတဝိုက်အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ အလွန်တရာမှ စကားပြောချင်ဟန်ရှိသော ဆိုင်ရှင်တရုတ်ကြီးတဖြစ်လဲ စားဖိုမှူးကြီးကို အားနာနာနဲ့ စကားစမြည်စပြောဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့နဲ့ စကားဝိုင်းဟာ ၁နာရီခွဲလောက် အသာလေးကုန်သွားလိမ့်မယ်လို့ သတိတောင် မထားမိခဲ့ဘူး။

သူတို့ ဘဝအကြောင်းတွေ တရုတ်ပြည်မကြီးကနေ ဂရိကိုဘယ်လိုလာပြီး ဘယ်လိုရုံးကန်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဘယ် နှနှစ်နေပြီး ဘယ်လိုစုဆောင်းခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ မေးမြန်းရင်း ဗဟုသုတတွေ အများကြီးရခဲ့တယ်။
“ကျွန်တော်တို့ ဂရိမှာနေတာ နှစ် ၂၀ကျော်ပြီ။ ပထမ ၁၀နှစ်က သူများ စားသောက်ဆိုင်မှာ စားဖိုမှူးလုပ်ရင်း ဂရိအစိုးရကို အခွန်မှန်မှန်ဆောင်ရတယ်။ အဲ့လို အခွန်မှန်မှန်ဆောင်လို့ ၁၀နှစ်ပြည့်ရင် အမြဲနေထိုင်ခွင့် ရတယ်။ နောက်ထပ် ၅နှစ် အလုပ်လုပ်ပြီး အခွန်မပျက်ဆောင်ရတယ်။ အဲ့ဒါပြီးရင် နိုင်ငံသားဖြစ်တယ်။ တကယ်လို့ အခွန်ဆောင်တာ ပျက်ကွပ်ခဲ့ရင်တော့ အစကနေ ပြန်ဆောင်ရမယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် နိုင်ငံသားမဖြစ်ခင်တုန်းက အလုပ်ရှင်ကို အခွန်ဆောင်ပေးဖို့ အမြဲသတိပေးနေရတယ်။”

ကျွန်မတို့ရဲ့ အလုပ်အကိုင်တွေကိုလဲ သူတို့က မေးတယ်။ ပြီးတော့ ပညာတတ်တာကောင်းတယ်။ သက်တောင့်သက်သာငွေရှာလို့ရတယ်တဲ့။ သူကတော့ ပညာမတတ်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမဲ့ ဟင်းချက်ရတာကို ဝါသနာပါတယ်။ သူချက်နေတဲ့ဟင်းကို လူတွေကြိုက်တယ်ဆို ပီတိဖြစ်တယ်တဲ့။ ကျွန်မတွေးမိတယ် ပညာတတ်လို့ အလုပ်အကိုင်ကောင်းကောင်းရပေမဲ့ ကျွန်မတို့ဘဝက လခစား သူများအလုပ်သမားလေ။ သူက သူကိုယ်တိုင် စားဖိုမှူး သူကိုယ့်ပိုင်စီးပွားနဲ့ သူဝါသနာပါရာအလုပ်ကို လုပ်နေနိုင်တာ သူ့အိပ်မက်အတိုင်းနေနေရတဲ့ ဘဝမို့ ကျွန်မတို့ထက်သာပါတယ်။ အဲ့လို ကျွန်မက ပြောလိုက်တော့… သူက… ငယ်တုန်း ပိုက်ဆံကိုစုဖို့နဲ့ ကြီးလာတော့ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးတစ်ခုလုပ်ပေါ့လို့ အကြံပေးတယ်။ ပညာတတ်တော့ အဲလို စုဆောင်းဖို့ အချိန်တိုတို မပင်မပန်းပဲဖြစ်တယ်။ ပညာမတတ်တော့ ငါတို့လို နှစ်ရှည်လများ ပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်လုပ် စုဆောင်းပြီးမှ ဖြစ်တာလေတဲ့။ အဓိကက ပိုက်ဆံစုဖို့ပဲတဲ့။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မက အထွန့်တက်ခဲ့သေးတယ်။ ကိုယ်အသုံးမကျတာ လူသိတာပေါ့နော်။ အန်ကယ်က ဟင်းချက်တတ်တော့ ခုလို ကိုယ်ပိုင်စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်ပြီး ဦးစီးနိုင်တဲ့ အရည်အချင်းရှိတယ်လေ။ ကိုယ်တွေက Electronic Engineer ဆိုပြီး အိမ်က မီးလုံးဘာလို့ပျက်မှန်းမသိတဲ့သူမို့ စက်ရုံကြီးထတည်ဖို့လဲ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေလို့။ အန်ကယ့်လို လုပ်နိုင်ဖို့က ကိုယ်တိုင် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း အတတ်ပညာတစ်ခုခုတတ်မှရမှာ။ ကိုယ့်ပညာကို သူများလခစားအလုပ်ကလွဲလို့ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေး ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း အိုင်ဒီယာမရှိဘူးဆိုလဲ ခံရမှာပဲ။

“ငါတို့က ချမ်းသာဖို့မလိုဘူး။ ဒီဆိုင်ခန်းငှားခကြေပြီး နည်းနည်းပါးပါးနေလို့စားလို့ရရင် ကျေနပ်တယ်။ ငါတို့ ဘဝက ပျော်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ လူလာများတဲ့ အချိန် ၇လပဲ ဆိုင်ဖွင့်ပြီး ၅လ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ပဲ တရုတ်ပြည်ပြန်နေတယ်။ ငါ့သမီးကတော့ ဒီမှာမွေးတော့ တရုတ်ပြည်ကို သိပ်မကြိုက်ဘူး”

ဥရောပနိုင်ငံတွေမှာ ဝင်ငွေခွန်ဆောင်ရတာ များတာကျတော့ရောဆိုတော့၊ ဂရိက အစိုးရသာ ဆင်းရဲတာ နိုင်ငံသားတွေက မဆင်းရဲဘူးတဲ့။ အခွန်မှ မှန်မှန်မဆောင်ကြတာတဲ့။ ဂရိမှာ အခွန်က လိမ်ပြလို့ရတယ်တဲ့။ သူတို့နိုင်ငံသားတွေဆို ပတ်ပြေးနေတာတဲ့။ 

ကျွန်မက ဆိုင်ခန်းငှားခဘယ်လောက်ပေးရပြီး ခုလိုအာရှအစားအစာကို အဖြူတွေလာမစားပုံနဲ့ ကိုက်ရဲ့လားဆိုတော့ ခရီးသွားရာသီဆို သူတို့ဆိုင်က လူပြည့်ပါတယ်တဲ့။ သူတို့ဆိုင်ခန်းငှားခကလဲ စင်္ကာပူတို့ မြန်မာတို့နဲ့ယှဉ်တော့ သက်သာတယ်။ ကိုယ်တွေတောင် အဲ့မှာပဲ ချက်ချင်း ဆိုင်တခန်းတောင် ဖွင့်ချင်သွားတယ်။ (ဒါမဲ့ နိုင်ငံသားဖြစ်မှ အဲ့ဒိဈေးနဲ့ရနိုင်မှာ)

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ် ၂၀၁၅ အောက်တိုဘာတုန်းက ရုပ်ရှင်အဖွဲ့တွေ သူတို့ဆိုင်ကိုလာစားတာအများကြီးပဲတဲ့။

ကျွန်မတို့က အဲ့ဒိကားကြည့်ပြီး ဒီ သင်္ဘောပျက်ကမ်းခြေကို လာလည်တဲ့အကြောင်းပြောတော့မှ အခုနောက်ပိုင်း အာရှသားတွေကို တွေ့လာရတာ ဒါ့ကြောင့်ကိုးတဲ့။ သူတို့ကတော့ ကိုးရီးယားကားဘာမှန်းတောင် သိပုံမရဘူး။ ကိုယ်ကတော့ ဒီဆိုင်ရဲ့ ဘယ်စားပွဲမှာ Song-Song couple ထိုင်ခဲ့မလဲလို့ တွေးမိသွားတယ်။

ဒီလိုနဲ့ စကားပြောကောင်း၊ သူတို့ ဘဝအတွေ့အကြုံတွေကို ကိုယ်မေးသမျှ စိတ်မဆိုးပဲ မတတ်တခေါက် အင်္ဂလိပ်နဲ့ ခြေဟန်လက်ဟန်အစုံ၊ (တခါတရံ သူ့အမျိုးသမီးက သိသလောက်ဝင်ထောက်ပြရ၊) အကုန်လုံး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝမ်းပန်းတသာ စကားပြောရလို့ ကျွန်မစိတ်ထဲ

“အော်… တခါတရံမှာ ခရီးသွားခြင်းဆိုတာ သူများတွေပြန်ပြဖို့ ဓာတ်ပုံတွေ လန်ထွက်နေအောင်ရိုက်၊ ဘယ်လောက်ပျော်နေကြောင်း၊ ဘယ်လို နေရာသစ်တွေကို ရောက်ခဲ့ကြောင်း Like တွေ Followers တွေများဖို့ ထက်ပိုကြောင်း၊
ဟန်းဖုန်းတွေကို ခဏလေး မေ့ပျောက်ပြီး လိုကယ်တွေနဲ့ ခုလို စကားပြောရတဲ့ အနှစ်သာရ၊ ရရှိတဲ့ ဗဟုသုတ၊ အွန်လိုင်းက မမြင်ရတဲ့ လူတွေရဲ့ Likes တွေ ကွန်မန့်တွေထက် ကိုယ့်ရှေ့မှာရှိနေတဲ့သူရဲ့ မျက်လုံးတွေကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီး စကားပြောရတဲ့ အရသာဆိုတာကို ခံစားသင့်ကြောင်း မဗေဒါရဲ့ စာဖတ်သူတွေကို ပြောပြရအုံးမယ်” လို့…