Free & Easy Korea Day 1 (Part 2): Busan (Gamcheon Culture Village -> Jalgachi Fish Market)

Busan Station နဲ႔ Gemcheon Culture Village တည္ေနရာ

ဒါက Toasang ဘူတာကေန Gencheom Culture village ကိုသြားဖို႔ ေျမပံု

Taejongdae Park ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ တိုက္စီေလးေတြရွိတာနဲ႔ အဲ့ဒိက တိုက္စီကိုပဲ ငွားလိုက္ပါတယ္… Gamcheon Culture Village လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ “Gamcheon Gamcheon” ဆိုျပီး ေခါင္းညိမ့္ျပပါတယ္… ကားသမားၾကီးက အဂၤလိပ္လို လံုး၀မေျပာတတ္ပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပံုေတာ့ ရပါတယ္… သူနားလည္တဲ့ ကိုရီးယားေနရာ တစ္လံုးတစ္ေလမ်ား ကြ်န္မတို႔ စကားထဲပါသြားရင္ လက္ညိဳးထိုးျပေတာ့တာပါပဲ… ကြ်န္မတို႔က ညက်ရင္ Plan ထားခဲ့တဲ့အထဲက (Optional place) Gwangalli Beach ကို မသြားေတာ့ပါဘူး… ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာထရမယ္ဆိုေတာ့ ျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ေျပာတာ… သူက Gwangalli Beach ကို လက္ညိဳးထိုးျပပါတယ္… ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ကို ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲလို႔ ကိုရီးယားလို႔ ေမးပါတယ္… ကြ်န္မကလဲ ကိုရီးယားကားၾကည့္ထားတဲ့အစြမ္းေၾကာင့္ အားလံုးမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လူေတြဘာေမးတတ္လဲဆိုတာရယ္ နားရည္၀ေနတဲ့ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလကို စပ္ဆက္ျပီး သူဘာေမးလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္… ကြ်န္မတို႔က “ျမန္မာ” လို႔ေျဖေတာ့ သူသိပါတယ္… ကိုရီးယားမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမန္မာ လို႔ေျပာရင္သိၾကပါတယ္… ျမန္မာပဲ Open up ျဖစ္လာလို႔လား… ျမန္မာဆိုတာကို ကိုရီးယားေတြရင္းႏွီးေနတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလို႔လားေတာ့ မသိပါ… ျမန္မာျပည္လာ တိုလ္းနဲ႔လာလည္ၾကတဲ့ ကိုရီးယားေတြလဲ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့တာ တပံုတပင္ပါပဲေလ… ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စကား၀ိုင္းက ညိမ္သြားျပန္ေရာ… သူလဲ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ေမာင္းေနေလရဲ႕… တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေရာက္ရင္သာ လက္ညိဳးထိုးထိုးျပီး ေနရာနာမည္ေျပာတယ္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုရီးယားလိုေတြ အမ်ားၾကီးသူ႔ဟာသူေျပာေနတာ ကြ်န္မတို႔က နားမလည္ေတာ့ေတာ့ သူ႔ကိုဒီလိုပဲ ျပဴးၾကည့္ေနလိုက္ေတာ ျပန္ညိမ္သြားျပန္ေရာ… ကိုယ္လဲ သူေျပာတာနားမလည္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ ကလိကလိေအာင့္သက္သက္ေပါ့… အဲ့ဒိ အာဂ်ီရွီကိုပဲ ဆဲြကိုင္လွဳပ္ျပီး ငါတို႔နားမလည္တာကို ဘာလို႔ ကိုရီးယားလိုခ်ည္းေျပာေနလဲ အဂၤလိပ္လို တစ္လံုးတစ္ေလေတာင္ မသိဘူးလားဆိုျပီး အသည္းယားလာတယ္… ခြိ…

Gamcheon Culture Village

Gemcheon Culture Village from the view of Prance Prince

၆နာရီ၄၅ေလာက္က်ေတာ့ Gamcheon Culture Village ကိုေရာက္တယ္… Taejongdae Park ကေန Gamcheon ကို တိုက္စီခ Won 11,100 က်တယ္… တစ္ေယာက္ကို SGD 5 ေလာက္ပဲက်ပါတယ္… Gamcheon Cultural village ကို Taegaukdo Village လို႔လဲေခၚပါတယ္… ေနာက္ပိုင္းေတာ့ Korea’s Santorini, Korea’s Machu Picchu ဆိုျပီးလဲတင္စားျပီးေခၚေ၀ၚၾကတယ္… သူက အမွန္ေတာ့ ကိုရီးယားစစ္တြင္းကာလတုန္းက စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ စုေ၀းေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ရြာေလးပါပဲ… ဒါေပမဲ့ ဒိထက္ပိုတာကေတာ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြမေနထိုင္ခင္ ၁၉၀၀ စုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက Taegeukdo ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကတဲ့သူေတြ စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္… Taegeukdo ဘာသာကလူသိနည္းတဲ့ ဘာသာေလးပါတဲ့… Yin and Yang concept ကို အေျခခံထားတဲ့ဘာသာေလးပါတဲ့… ကိုရီးယားအလံမွာပါတဲ့ အနီနဲ႔ အျပာ အလံုးၾကီးဟာ Taegeuk ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုရီးယားသမိုင္းအတြက္ေတာ့ အေရးပါခဲ့တဲ့ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္…

ဒီေနရာေလးက အမွန္ေတာ့ ျမိဳ႕ျပက တိုက္ျမင့္ၾကီးေတြနဲ႔ ကြာျခားစြာ တစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြကို ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးေတြေပၚ ဆင့္ကဲေဆာက္ထားတာပါပဲ… ေရွ႕ကအိမ္ဟာ ေနာက္ကအိမ္ကို ကြယ္ေနတာ တစ္အိမ္မွမရွိပါဘူးတဲ့… ဒါဟာလဲ Taegeukdo ယဥ္ေက်းမွဳအရ အားလံုးကို ေကာင္းျခင္း စီးပြားလာဘ္လာ မွ်ေ၀တဲ့သေဘာအတိုင္း ေသခ်ာစီမံေဆာက္လုပ္ထားတာပါတဲ့… အရင္က လူသိသိပ္မမ်ားတဲ့ သာမာန္ရြာငယ္ေလးဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ Gancheon’s art-themed makeover ပဲြလုပ္ျပီး အႏုပညာေက်ာင္းသားေတြကို ဖိတ္ၾကားျပီး အဲဒိရြာေလးကို ျပင္ဆင္ေရးဆဲြခဲ့တဲ့ေနာက္မွေတာ့ ရြာေလးဟာ သက္တန္႔ေရာင္စံုအိမ္ေလးေတြ အျပာေရာင္၊ အစိမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္၊ အ၀ါေရာင္စတဲ့ လွပတဲ့ အေရာင္ေလးေတြေပါင္းစပ္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ရြာေလးအျဖစ္ ဓာတ္ပံုဆရာေတြနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းေနရာေတြမွာ ေခတ္စားလာခဲ့ပါတယ္… ဒီကေန တစ္စတစ္စ Tourist ေတြကို ဆဲြေဆာင္ျပီး အလည္အပတ္လာသူ ဓာတ္ပံုရုိက္သူအမ်ားအျပားျဖစ္လာပါတယ္…

ရြာ၀င္လမ္းက အိမ္ေလး လား Information house ေလးလားေတာ့မသိဘူး...

ေအးေအးေဆးေဆးေနရာေလး...

အလည္အပတ္လာသူေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒိရြာေလးမွာေနထိုင္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ရြာသားေတြကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ထိခိုက္တယ္လို ခံစားရပါတယ္... အလိုက္မသိတဲ့ အလည္လာသူေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာသံ... သူတို႔ အိမ္အတြင္းေတြနဲ႔ တျခား ဓာတ္ပံုမရုိက္သင့္တဲ့ေနရာေတြကို ရုိက္ၾကတာေၾကာင့္ ရြာသား ၃၀၀ ေလာက္ကေတာ့ အိမ္ေတြကို ဒီတိုင္းပိတ္ျပီး ျမိဳ႕ျပဘက္ကိုပဲ ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကတယ္လို သိရပါတယ္... ဒါေပမဲ့ အဲဒိရပ္ကြက္အၾကီးအကဲေတြနဲ႔ေပါင္းျပီးေတာ့လဲ ရြာပိုင္ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြဖြင့္ျပီး တိုးရစ္ေတြ၀ယ္ယူစားသံုးတဲ့ အျမတ္အစြန္းကို ရြာမွာေနတဲ့ ရြာသားေတြကို မွ်ေ၀တယ္လို႔သိရပါတယ္... အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ညေန ၆နာရီေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ တိုးေတြနဲ႔လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ေပးမ၀င္ေတာ့ပဲ ရြာသားေတြ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္တဲ့...

အေပၚက ရြာေလးအေၾကာင္းက မေဗဒါ ခုစာေရးဖို႔ ရွာရင္းမွေတြ႔တဲ့အခ်က္ေတြေပါ့... မေဗဒါတို႔ ဟိုေရာက္တုန္းက မသိဘူး... ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ ညေန ၆နာရီ ၄၅မိနစ္... (တစ္ခုရွိတာက မေဗဒါတို႔က တိုးနဲ႔လာတာမဟုတ္ဘူးေလ)... အဲဒိရြာေလးကို Running Man episode 126 လာရုိက္သြားတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လွလို႔ လာခ်င္တာပဲရွိတာ... အဲဒိရြာေလးမွာ လူေတြတကယ္ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုဆိုတာ အဲ့ဒိေရာက္မွ သိတာ... ဒါေပမဲ့ ရြာထဲက တိုက္အိမ္ပုေလးေတြက နံရံေဆးေရးေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕တိုက္အိမ္ေခါင္မိုးေလးေတြေပၚမွာ ငွက္ေပါင္းစံု အရုပ္ေလးေတြလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ သူက တိုးရစ္ေတြကို ဆဲြေဆာင္တဲ့ ထူးျခားတဲ့အိမ္ေလးေတြရွိတဲ့ေနရာဆိုလဲ ဟုတ္ေနျပန္ေရာ... အဲလိုအိမ္ေလးေတြဆိုေတာ့လဲ ဘယ္သူက ဓာတ္ပံုမရုိက္ပဲေနႏုိင္မလဲေနာ္... ဓာတ္ပံုရုိက္မယ္ဆိုလဲ သူမ်ားအိမ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမထိခိုက္ေအာင္ပဲရုိက္သင့္တာေပါ့...

ငွက္ရုပ္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္...

Gemcheon Culture Village ကိုသြားရင္ေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမဲ့ ဖိနပ္ပဲ ၀တ္သြားသင့္တယ္... သူက လမ္းသြယ္ေလးေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို အားလံုးက မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွကားငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဆက္ေနတယ္... ရြာထဲမွာ မ်က္စိလည္ဖို႔လဲ သိပ္လြယ္တယ္တဲ့... အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ တိုးရစ္လမ္းျပအမွတ္အသားက သစ္သားငါ့ေရာင္စံုေလးေတြနဲ႔ လမ္းျပထားတယ္တဲ့... သစ္သားငါးေရာင္စံုေလးေတြေနာက္လိုက္ရင္ တိုးရစ္ေတြအဲဒိရြာမွာ ျမင္သင့္သြားသင့္တဲ့ေနရာေတြအားလံုးကို ေရာက္မဲ့အျပင္ လမ္းမေပ်ာက္ေတာ့ဘူးတဲ့... ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ အဲဒိတုန္းက အဲဒါေတြ မသိခဲ့ပါဘူး... ဒီလိုပဲ တိုက္စီေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားေတာ့တာ.. ေတြ႔တဲ့လမ္းအတိုင္း အိမ္ေလးေတြ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားတာ... Running Man banner နဲ႔ ဆိုင္လိုလိုတစ္ခုေတြ႔တယ္... Gemcheon Culture village ရဲ႕ အျမဲဓာတ္ပံုအရုိက္ခံရတဲ့ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြေတြ႔တယ္... အဲကေန ဆက္တက္လိုက္ေတာ့ လမ္းဆံုးသြားေရာ... အဆံုးမွာ လမ္းျပေျမပံုရွိလို႔ေတာ္ေသးတယ္... လမ္းျပေျမပံုကလဲ "You Are Here" ဆိုတာေတြ႔ဖို႔ မနည္းလိုက္ရွာရတယ္... ေတြ႔ေတာ့မွ ဘယ္ဆက္သြားရေကာင္းမလဲရွာရင္းနဲ႔... View Point Photospot ဆိုတာကိုေတြ႔ေတာ့ အခ်ိန္လဲသိပ္မရတာနဲ႔ အဲဒိကိုသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... အဲဒိကိုသြားဖို႔က ဟိုးဘက္ကေန ရြာတစ္ပတ္ၾကီးပတ္ျပီးသြားလို႔ရသလို... ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တဲ့ ျပင္သစ္မင္းသားေလးရုပ္တုေဘးက အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကားလမ္းကေနလဲ ျဖတ္လမ္းအတိုင္းဆင္းလို႔ရတယ္... ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတို႔လဲ အဲဒိလမ္းၾကားအတိုင္းဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...

အဲဒိေတာင္ကုန္းေပၚဆက္တက္သြားေတာ့ လမ္းဆံုးသြားေရာ...

လူတိုင္းဓာတ္ပံုရုိက္ၾကတဲ့ ေဘာင္းဘီေဟာင္းေတြနဲ႔ လုပ္တဲ့ ပန္းအိုး...

running man bunner နဲ႔ ဆိုင္...

ရြာေလးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး အဲဒိအခ်ိန္မွာ လူသြားလူလာအေတာ္နည္းတယ္... ညေနခင္းေလေလးကလဲ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တိုက္တယ္... ကြ်န္မတို႔ ေျမပံုၾကည့္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ျပင္သစ္မင္းသားေလးရုပ္ထုကိုေတြ႔ေတာ့ အဲဒိနားမွာ ဓာတ္ပံုခဏရုိက္ခဲ့ေသးတယ္.... ရုပ္ထုေလးက တစ္ကယ္ေတာ့ ရြာကအိမ္ေလးေတြကို လွမ္းေငးေနတဲ့ပံု... သူတို႔ ပံုျပင္အရေတာ့ မင္းသားေလးက သူ႔ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေျမေခြးေလးကို ရွာေနတာတဲ့... (အဲဒိပံုျပင္ေတာ့ အစအဆံုးဇာတ္လမ္းမသိ... ရွာဖို႔လဲပ်င္းတယ္... သိခ်င္ Google လိုက္ေနာ္)... အရုပ္က လမ္းဘက္ကို ေက်ာေပးထားတာ သူမ်က္ႏွာေပးထားတဲ့ဘက္က ရုိက္လို႔မရဘူး ေရွ႕မွာ ရပ္စရာ ေျမမရွိဘူး ဒီေတာ့ ေဘးကပဲရုိက္ရတယ္... သိတဲ့အတိုင္း လွတပတ ေဘးဘက္က ရုိက္ေတာ့ အစကတည္းက မပိန္တဲ့ကြ်န္မ တလံုးတခဲၾကီးေတြထြက္လာေတာ့တာေပါ့...

ေျမပံုထဲမွာ ကြ်န္မ မွတ္မိခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ အဲဒိ အရုပ္ရွိတဲ့ ဘယ္ဘက္က လမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္းဆင္းရမွာပါ... တကယ္ကို အိမ္ၾကိဳ အိမ္ၾကား ေလွကားလမ္းေလးပါ... ေလွကားေလး စစဆင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ ေလွကားထစ္ေလးမွာထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေလးေသးေသးေလးကို ၃ေယာက္သား ေၾကာက္ေနပါေသးတယ္... ေဟာင္မွာစိုးရိမ္တာပါ... လူေနရပ္ကြက္ဆိုတာကို ကြ်န္မတို႔ ရိပ္စားမိေနျပီေလ... ကိုယ့္ေၾကာင့္ အသံေတြ ဆူညံသြားမွာစိုးလို႔ပါ... ဒါေပမဲ့ ေခြးေလးက ကြ်န္မတို႔ ဆင္းလာေတာ့ သူဖယ္ေပးပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ အဲဒိလမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ "ဒီလမ္းေတြက ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ မင္းသား/မင္းသမီး ေတြကို လူဆိုးေတြလိုက္ရင္ ေျပးၾကတဲ့ ေနရာေလးေတြနဲ႔ တူတယ္" လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇြတ္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာေပါ့... အိမ္ေလးေတြက တစ္ကယ္ကို က်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္ေလးရွိတာပါ... တခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြရဲ႕ အျပင္နံရံမွာလဲ ပန္းခ်ီေလးေတြ ဆဲြထားၾကတာေတြ႔ပါတယ္... လမ္းသြယ္ေလးတစ္ဆံုးဆင္းျပီး ရပ္ကြက္ထဲက ကားလမ္းေပၚျပန္ေရာက္ျပီး နည္းနည္းဆက္ဆင္းေတာ့ Wriggling Village ဆိုတဲ့ သစ္သားေတြနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ေနရာကိုေရာက္ပါတယ္... ဒီဇိုင္နာက ဒီရြာေလးဟာ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ညက္ျပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေကာင္းရင္ေကာင္းေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဒီရြာထဲက အိမ္ေလးေတြက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တရင္းတႏွီး အမွီသဟဲျပဳျပီး ေထာက္ပံ့ေနတဲ့အလား၊ ေအးအတူပူအမွ် ညီညီညြတ္ညြတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနၾကတယ္ဆိုတာကို သရုပ္ေဖာ္ဒီဇိုင္းထုတ္ထားခဲ့တာပါတဲ့... အဲဒိ Wriggling Village ဆိုတဲ့ သစ္သားသရုပ္ေဖာ္ေနရာနဲ့ သိပ္မေ၀းတဲ့ေနရာမွာ Viewpoint ဆိုတဲ့ လသာေဆာင္အပြင့္တိုက္ေလးရွိတာပါ... အဲဒိတိုက္ေပၚမွာ Running Man ရုိက္သြားတာပါ... မေဗဒါက Gemcheon Culture Village ကို Running Man လာသြားတာပဲသိတယ္.. အဲဒိ အပိုင္းကို အဲဒိတုန္းက မၾကည့္ရေသးပါဘူး.. (ခုေတာ့ ၾကည့္ျပီးပါျပီ) အဲဒိကေန ေမာ့ၾကည့္ရင္ အေပၚက တိုက္အိမ္ပု အထပ္ထပ္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရပါတယ္...

ဒီ ပန္းခ်ီကားေလး နံရံမွာေရးထားတာ လွတယ္... ေၾကာင္ေလးေတြလဲ အဲ့နားမွာ အိပ္ေနတယ္...

အိမ္ၾကိဳ အိမ္ၾကား ျဖတ္လမ္း...

နံရံ ေဆးေရးပန္းခ်ီ

Wiggling Village Art work

Wiggling Village ကို ရွင္းျပထားတာ...

ကြ်န္မတို႔လဲ ေမွာင္ရီျပိဳးျပလာတာနဲ႔ ခရီဆက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္... ဒီရြာထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ရြာလည္အံုးမယ္မသိဘူးေလ... အခ်ိန္က မရွိဘူးဆို ၇နာရီခဲြေနေလာက္ျပီ... ကိုရီးယားမွာ ၇နာရီဆို သိပ္မေမွာင္ေသးဘူး... ၇နာရီခဲြေလာက္ေတာင္ ေမွာင္ရီးျပိဳးျပပဲရွိေသးတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ အေပၚနားမွာ Bus Stop သို႔ ၂၀၀ ကီလိုမီတာဆိုျပီး ေလွကားလမ္းက်ဥ္းေလးျပထားတယ္... ဒါေပမဲ့ ၂၀၀ ကီလိုမီတာၾကီးေတာင္ ေလွကားလဲ မတက္ခ်င္ပဲ အပ်င္းၾကီးေတာ့ ဒီကားလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လို႔ လမ္းဆံုးရင္ လမ္းမၾကီးေပၚျပန္ေရာက္မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေအာက္ပဲ ဆက္ဆင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.... လမ္းမွာ အိမ္ထဲကေန ထြက္ရပ္ျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ အာဂ်ီရွီကို ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတာကို ေဒါင္းလုပ္ဆဲြလာတဲ့ Korean lite ဆိုတဲ့ App နဲ႔ ေမးျဖစ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အဲ့ဒိ App က တစ္ဖက္ပဲရတယ္... သူက ကိုရီးယားလိုေတြလဲ ျပန္ေျပာေရာ ကြ်န္မတို႔လဲ မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးျပီး " . . . " ျဖစ္ေနတာေပါ့.. ဘာမွမွ နားမလည္တာ... ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ လက္ညိဳးထိုးတဲ့ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္မယ္... ျပီမွ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ေမးမယ္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ထြက္လာျဖစ္တာေပါ့... လမ္းဆံုးေတာ့ လမ္းမေပၚေတာ့ေရာက္သြားတယ္.. ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေသးေလးတစ္ခုေတြ႔ေတာ့ ၀င္ၾကည့္တယ္... သိေနေသာ္လည္း ရလို႔ရညား မွတ္တိုင္က ဆိုင္းဘုတ္ကို သြားဖတ္တယ္... အားလံုး ကိုရီးယားလိုေတြခ်ည္းပဲ... ဒါနဲ႔ မွတ္တိုင္ေဘးက ေဆးဆိုင္ကို ၀င္ေမးတယ္... ေဆးဆိုင္ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္တဲ့သူ ရွိေကာင္းရွိညားေပါ့...( ေဒါက္တာ Park Hoon နဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ပဲြျပီးျပီ... :P )...

ေလွကားတက္ရမွာေၾကာက္လို႔ အဲ့လမ္းက မသြားခဲ့ဘူး...

ၾကယ္တာယာေတြ ျမင္ခ်င္လား... 

Photo point (Running man လာရုိက္သြားတဲ့ ေနရာကေန ရုိက္ထားတာ)

Dr. Park Hoon နဲ႔ေတာ့ မေတြ႔ဘူး... အာဂ်ီရွီေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္... ဒါေပမဲ့ သူက Park Hoon ထက္ေတာ့ ပိုအသံုးက်မယ္ထင္ပါတယ္... ကြ်န္မတို႔ဘာေမးလဲဆိုတာလဲ သိတယ္... ျပီးေတာ့ သူ႔ေဆးခန္းထဲက Post it စာရြက္ေလးနဲ႔ စီးရမဲ့ ဘတ္စ္ကားနံပါတ္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးေပးတယ္... 2-2 or 1-1 ကြ်န္မတို႔သြားခ်င္တဲ့ Jagalchi fish market ကို ၂ ဂိတ္ပဲတဲ့... ေျခဟန္လက္ဟန္ မေတာက္တစ္ေခါက္ အဂၤလိပ္စာ ၁လံုး ၂လံုး... ကြ်န္မတို႔ ေမးတာကို ေခါင္းခါ ေခါင္းညိမ့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားတယ္... ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ဟိုဘက္အျခမ္းဘက္မွာ အဲဒိမွာက မွတ္တိုင္ပံုေတာင္ မေပါက္ဘူး... အမိုးအကာလဲ မရွိဘူး... အဲ့နားသြားေတာ့မွ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ႔တာ... ဒါနဲ႔ ေစာင့္ေနတုန္းရွိေသးတယ္... မိုးက ရြာတယ္... အစကေတာ့ ဖဲြဖဲြေလးပဲ.. ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနည္းနည္းမ်ားလာတယ္.. သည္းသညး္မဲမဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ စိတ္ရွဳပ္လာတာေပါ့... အစကတည္းက ရာသီဥတုခ်က္္လာပါတယ္... အဲဒိေန႔ မိုးရြာမယ္ဆိုတာလဲ သိေနလို႔ စကာၤပူကေန တစ္ခါသံုးမိုးကာအက်ီၤေတြ ထည့္လာတယ္... ကင္မရာအိတ္စိုမွာကို ပိုစိုးရိမ္တာ... ဒါနဲ႔ မိုးကာထုတ္ခ်ံဳလိုက္တယ္... ဘတ္စ္ကားကသာ မလာတာ... တိုက္စီအစိမ္းေလးေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကို မ်က္စပစ္ျပေနသလို ျဖတ္ျဖတ္သြားတယ္... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၂ဂိတ္ပဲဟာ... တိုက္စီပဲ စီးလိုက္ပါမယ္ဆိုျပီး တိုက္စီစီးျဖစ္တယ္...

ဘတ္စ္ကားဂိတ္

ဒီတစ္ေခါက္ တိုက္စီသမားက ဟန္က်တယ္... အဂၤလိပ္လို ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တယ္... သူ႔မိန္းမက ဖိလစ္ပိုင္ကတဲ့... လက္ထပ္ထားတာ မၾကာေသးဘူးတဲ့... ဓာတ္ပံုေတာင္ ျပလိုက္ေသး... သူကေတာ့ အေတာ္အသက္ၾကီးျပီ... ဖားမကေတာ့ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမွာေပါ့... သူ႔မိန္းမ လွတယ္မဟုတ္လားတဲ့... လွပါတယ္ပဲ ေျပာတာေပါ့... ကြ်န္္မတို႔ကို ျမန္မာျပည္ကလာတာသိေတာ့... ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို သူသိတယ္လဲေျပာေသးတယ္... ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းထက္ သူ႔အေၾကာင္းပဲ အရင္ေမးေပးလိုက္တယ္... သူ႔မိန္းမက ဗီဇာမရေသးလို႔ ကိုရီးယားမွာ မဟုတ္ဘူး.. ေနာက္လေလာက္က်မွ ထပ္သြားေခၚရမယ္တဲ့... သူ႔မိန္းမကို ေတာ့ ခ်စ္ပံုရပါတယ္... ဟိုမိန္းကေလးကေရာ ကၾကီးမို႔ အထင္ၾကီးျပီးယူတာလား... ဟိုမိန္းကေလးကေရာ တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား... ေအးဂ်င့္ေတြကေန စပ္ေပးျပီးယူၾကတာလား... ဒီလူၾကီးကို သူ႔ဘ၀ေကာင္းစားဖို႔ယူတယ္ဆိုရင္ သူသစၥာရွိရွိေရာ ေနႏုိင္ပါ့မလား... ကြ်န္မအေတြးေတြက အဲဒိ အာဂ်ီရွီရဲ႕ သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းေျပာျပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္... အို... သူခ်စ္လို႔ လက္ခံတာလဲျဖစ္မွာပါေလ... ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာင္ အေနာက္တိုင္းမဂၤလာ၀တ္စံုနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လက္ထပ္ထားေသးတာပဲ... မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္မသိတဲ့ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္ထဲကေန မေ၀ဖန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ဆိုျပီး စိတ္ထဲက ေ၀ဖန္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိပါတယ္...

Jagalchi Fish Market and Nampo (Busan International Flim Festival) 

Information သိခ်င္ အၾကီးခ်ဲ႔ၾကည့္ေနာ္...

ဒီလိုနဲ႔ Jagalchi Fish Market လမ္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ သူက ခ်ေပးျပီး... ညာဘက္ကေတာ့ Jagalchi Market အစားအေသာက္နဲ႔ ပင္လယ္စာေတြရတယ္... ဘယ္ဘက္ ဟိုဘက္ကားလမ္းကေတာ့ Nampo ေစ်း၀ယ္ထြက္လို႔ေကာင္းတယ္ စားေသာက္စရာေတြလဲရွိတယ္တဲ့... သူအဲလိုေျပာျပတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... သူသာမေျပာရင္ ကြ်န္မတို႔ Nampo ကိုသြားဖို႔ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး... သူ႔ကားခကေတာ့ Gemcheon Culture Village ကေန Jagalchi Fish Market ကို Won 4200 က်ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ Jagalchi Fish Market လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဆိုင္ေတြမွာလဲ Live Seafood ေတြေရာင္းၾကပါတယ္... ဒါေပမဲ့ Fish Market ကိုပဲ ဦးတည္သြားလိုက္ပါတယ္... အခ်ိန္ကေတာ့ မရွိဘူးဆိုရင္ ည ၈နာရီခဲြေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

ေစ်းေအာက္ဆံုးထပ္ကေတာ့ ပိတ္ေနပါျပီ... ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ေတြပိတ္သြားရင္ေတာ့ ဒီည ညစာ ဘယ္မွာစားရပါ့ေတြးေနရသလို ကိုယ့္ ခရီးသြားအစီအစဥ္ထဲမွာပါတဲ့ ေနရာတစ္ခု မျဖည့္စီးလိုက္ရသလိုျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ စိုးရိမ္းစိတ္အနည္းငယ္ေတာ့ ျဖစ္မိပါတယ္... ပင္လယ္စာေရာင္းတဲ့ Wet Market လိုေစ်းဆိုေတာ့ ငါးညွီန႔ံေတြကေတာ့ နံပါတယ္... ငါးညီွနံ႔မၾကိဳက္လို႔ ငါးေတာင္ အနံ႔လံုးလံုးေပ်ာက္ေအာင္ခ်က္မွ စားတဲ့ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ မကိုက္ေပမဲ့ ခရီးသြားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔ ေဒသစာကို ငါၾကိဳးစားျပီးစားမွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖိအားေပးျပီးလာခဲ့တာပါ... ဓာတ္ေလွကားစီးဖို႔ၾကည့္ေတာ့ ၅ထပ္မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိတယ္ဆိုလို႔ ၅ထပ္တက္သြားတာ အေပၚေရာက္ေတာ့ ဂိုေဒါင္လိုလို ရုံးခန္းလိုလိုေတြနဲ႔ လူေျခလဲျပတ္တာနဲ႔ ၁ထပ္ကိုျပန္ဆင္းလာၾကပါတယ္... အဲဒိက အေစာင့္ကလဲ ဘာမွ တတ္တဲ့ပံုလဲမေပၚတာနဲ႔ မေမးေတာ့ပါဘူး... ေတာ္ေသးတာက အေဆာက္အဦးလမ္းညႊန္က အဂၤလိပ္လိုရွိေနပါတယ္... ဒီေတာ့ ၂ထပ္မွာေတာ့ ေစ်းနဲ႔ တဲြရက္စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိတယ္လို႔ေရးထားတာနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခရီသြားေဖာ္က တက္ၾကည့္ရေအာင္ဆိုတာနဲ႔ တက္္ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မ ခရီးမသြားခင္ သူမ်ား Blog ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြပါပဲ... ကြ်န္မတို႔ ၀င္၀င္ခ်င္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ပဲ လူ ၂၀ိုင္းေလာက္ရွိျပီး အဲဒိက အာဂ်ဴမာေတြကလဲ ေခၚတာနဲ႔ ရွဳပ္ပါတယ္ အားလံုးတူတူပဲျဖစ္မွာပါဆိုျပီး အဲ့ဆိုင္ပဲ၀င္စားလိုက္တယ္... ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာင္ ပိတ္ေနၾကျပီေလ...

ကြ်န္မတို႔အတြက္ အဂၤလိပ္ လိုပါတဲ့ Menu တစ္ခု သက္သက္ေပးပါတယ္... (အဲဒိ Menu ထဲက ေစ်းေတြက သူတို႔ Local Menu ထဲက ေစ်းေတြထက္ ဘယ္ေလာက္ပိုမ်ားလဲေတာ့ မေသခ်ာပါ)... ဒါေပမဲ့ ဒီမလာခင္ အလုပ္က ကိုရီးယားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဲဒိေစ်းသြားရင္ ေစ်းဆစ္ေနာ္လို႔ ေသခ်ာေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေခၚေစ်း menu ထဲက ေစ်းရဲ႕ ထက္၀က္ကို ဆစ္တာ သိပ္ေတာင္ မဆစ္လိုက္ရဘူး ရပါတယ္.. ငါးဟင္းခ်ိဳကို ၃ေသာင္းေခၚတာ ၁ေသာင္းခဲြနဲ႔ရပါတယ္... ငါးကင္လဲ ထက္၀က္ေစ်းရပါတယ္.. (ခ်က္ခ်င္းေပးတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဆစ္လိုက္တဲ့ ေစ်းက မ်ားမ်ား သြားသလားေတာ့မသိပါ)... ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ့္အတြက္တန္ရင္ ကိုယ္ေၾကနပ္တဲ့ေစ်းဆိုရင္ ေစ်းအဆစ္ဘယ္ေလာက္ျဖစ္လဲ သိစရာမလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး.. ကိုယ့္အတြက္ တန္ေနတယ္ထင္ျပီးတာပါပဲ... အဲဒိမွာက ငါးအစိမ္း Sashimi နဲ႔ Oysters တို႔ ဘာတို႔ တျခား ပင္လယ္စာ အစိမ္းေတြ ေရဘ၀ဲ အရွင္ေတြက နာမည္ပိုၾကီးပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခရီးသြားေကာင္းလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ ကိုယ္ ငါးဟင္းစားမယ္ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး လြန္လွပါျပီ... ကြ်န္မတို႔ ၃ေယာက္လံုးလဲ အစိမ္းမၾကိဳက္ၾကပါဘူး... ဒါနဲ႔ Rockfish Soup ရယ္ (Running Man ထဲမွာေတာ့ Rockfish Soup ဆို သူတို႔ေတြ အားရပါးရ စားေနၾကတာေတြ႔တာပဲေလ)... ေနာက္ ပုဇြန္ကင္ရယ္မွာတာ... ပုဇြန္က မရေတာ့ဘူး ငါးကင္ပဲ ယူမလားဆိုေတာ့ ရတာပဲ ယူလိုက္ပါတယ္... အဲဒိဆိုင္က အာဂ်ဴမာ က ကြ်န္မတို႔ကို "ဇဘိုင္း ဇီး? ဇဘိုင္း ဇီး?" လို႔ လာေျပာေတာ့ ကြ်န္မတို႔လဲ ဘာမွန္းနားမလည္လို႔ လက္ေတြဇြတ္ခါျဖစ္တယ္... ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡမ်ားတယ္... ေနာက္မွ အဲဒိ အာဂ်ဴမာက Menu ၾကီးယူလာျပီး ဟင္းခ်ိဳ အခ်ိဳခ်က္နဲ႔ အစပ္ခ်က္ကိုျပေတာ့မွ သူ Spicy ကိုေျပာေနမွန္းသိတယ္... ကြ်န္မတို႔က အစပ္ၾကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ "Yes... We want Spicy" လို႔ေျပာတာကို သူက သိပ္နားမလည္ေသးတဲ့ပံုေပါက္တာနဲ႔... ဂ်ပန္မွာသံုးခဲ့တဲ့ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႔ သူတို႔အနားလည္ဆံုး စကားလံုးကို ထုတ္သံုးလိုက္တယ္ "OK... Spicy" လို႔ ကြ်န္မေျပာလိုက္ေတာ့မွ အာဂ်ဴမာ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ပံုျဖစ္သြားတယ္... ကြ်န္မတို႔နားမွာလဲ အသက္ၾကီးၾကီး ဟယ္မိုနီး တစ္ေယာက္ကလဲ လာထိုင္ေနျပီး ကိုရီးယားလိုေတြထိုင္စကားေျပာေနတယ္... ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး ကြ်န္မတို႔ နားလည္သေလာက္ေတာ့ သူတို႔ဆီက လူငယ္ေတြက ဆာဂ်ဴရီေတြလုပ္ၾကလို႔ လူနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး ကြ်န္မတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြက က်က္သေရရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္ထင္တယ္... ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ႏွာေခါင္းလံုးလံုးေတြကို ျပျပီး လက္မေထာင္ျပလိုက္ ျပီးေတာ့ သူ႔ ပိုက္ဆံေတြကို ျပလိုက္နဲ႔ ဒီလို ႏွာေခါင္းလံုးပိုင္ရွင္ေတြက ခ်မ္းသာမယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလားေတာ့မသိ... ကိုယ္လဲ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဆဲြေတြးတာေပါ့ေနာ္... ခြိ... အဲဒါေၾကာင့္ ဘူဆန္းက လူေတြကို ပိုခင္တာ... ဆိုလ္းကေတာ့ တကယ္ကို အေပၚယံအေရျပားတစ္ေထာက္စာကို ပိုဦးစားေပးၾကတာမ်ားတယ္...

Rockfish Soup and BBQ fish... 

တကယ္တမ္း Rockfish soup ေရာက္လာေတာ့ ငါးညွီန႔ံက ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းပါတယ္... ကြ်န္မ ငါးမၾကိဳက္တဲ့သူမေျပာနဲ႔ ကြ်န္မအစ္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို ငါးစားတဲ့သူေတြအတြက္ေတာင္ အေတာ္ေလး ညွီပါတယ္... ဒါေတာင္ ၾကိဳးစားျပီး က်ိတ္မွိတ္စားေသးတယ္... ဗိုက္ကလဲ အေတာ္ဆာေနျပီကိုး... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ Side Dish အျဖစ္ခ်ေပးတဲ့ အာလူးျပဳတ္ကယ္သြားပါတယ္... (စာၾကြင္း... တစ္ခါက ျမန္မာျပည္ခရီးသြားတုန္းက ျမန္မာ ထမင္း၊ဟင္း Main Dish ထက္ ေဘးက အပိုေပးတဲ့ ဘာဂ်ီေၾကာ္ ေဂၚဘီေၾကာ္ေတြနဲ႔ပဲ ထမင္းစားေနၾကတဲ့ တိုးရစ္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ငါတို႔တူေနပါလားလို႔ေတြးမိပါေသးတယ္)... ငါးကင္လာခ်ေတာ့ သိပ္ေတာင္ လက္မရဲဘူး ညွီမွာစိုးလို႔... ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္ထားစြာပဲ ငါးကင္က လံုး၀မညွီပါဘူး... အသားေတြကလဲ ၾကက္သားစားရသလို အ၀ါးခံပါတယ္... ငါးကင္ကေတာ့ တကယ္ကို လက္မေထာင္ပါတယ္... (စကာၤပူက ကိုရီးယား Set ေတြမွာေတာင္ ကြ်န္မ အဲ့ငါးမၾကိဳက္လို႔ စားေနက်မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒိေစ်းက ငါးကင္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးၾကိဳက္ပါတယ္)... ကြ်န္မေလာက္ အစားအေသာက္ ေခ်းမမ်ားတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ငါးဟင္းကို ႏွေျမာျပီး သူအေတာ္ေလး စားလိုက္ပါတယ္... တကယ္ကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္... အစားအေသာက္ေခ်းမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ တကယ္ကို စိတ္ပ်က္မိပါတယ္... အဲဒိမွာစားတာ Won ၃ေသာင္းခဲြေလာက္ က်ပါတယ္...

Jagalchi Fish Market First floor

အဲဒိကေနထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ မိုးေလး စြတ္စြတ္ရြာေနေသးတာနဲ႔ မိုးကာျပန္၀တ္ျဖစ္ပါတယ္... ကားသမားျပသြားတဲ့ Nampo ဘက္ကို ကူးျပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ Busan International flim festival လမ္းထင္ပါတယ္... အဲလိုေရးထားတာပဲေလ... လမ္းေပၚမွာလဲ ႏုိင္ငံတကာက ဒါရုိက္တာေတြရဲ႕ လက္၀ါးရာေတြ ရွိပါတယ္... အဲဒိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတာ့ လမ္းေဘးလွည္းစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ရွိပါတယ္... ကြ်န္မတို႔လဲ မမွာတတ္တာနဲ႔ ၀င္မစားခဲ့ေတာ့ဘာပါ... ေရဘ၀ဲေတြကိုေတာ့ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုမွာေတြ႔ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး Nampo ဘူတာကေန ရထားစီးျပီး Busan ဘူတာကိုျပန္လာျဖစ္ၾကပါတယ္... အဲဒိေတာ့မွ ေဟာ္တယ္မွာ ခ်က္အင္၀င္ အခန္းေသာ့ယူျပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္သြား ေရမိုးခ်ိဳးျပီး မေန႔ညကတည္းက စလံုးကထြက္လာကတည္းက မနားရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အျပည့္အ၀ အနားေပးလိုက္ပါတယ္... အနားမေပးခင္ ကိုယ့္ဆီမွာပါလာသမွ် အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြကိုလဲ အာဟာရ ေကာင္းေကာင္းျဖည့္ေပးရေသးတာေပါ့... ေနာက္ေန႔ သူတို႔ကို ထပ္ခိုင္းရအံုးမွာေလ... တီဗီြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ You are all surrounded ျပေနပါတယ္...

Nampo

Let's go and explore there

Many Many Street shops

But we have eaten dinner.

Let's take our first Subway in Korea

Toyoko Inn Busan Station No.1 Room

ကိုရီးယား ပထမဆံုးေန႔ ဒီတင္ျပီးဆံုးပါျပီ... ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာေတာ္မူၾကပါေစရွင္....

PS. ဒီထဲက ရွဳခင္းပံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုရုိက္ကူးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မခရီသြားေဖာ္ ၂ေယာက္လံုးကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

Song Seng Heon (ဂြ်န္ေစာ) Arrival to Singapore - 24/07/2014

His Facebook update photo at Korea Airport

အစကေတာ့ ခရီးသြားပိုစ့္ေတြၾကားမွာမို႔ မေရးေတာ့ဘူးစဥ္းစားထားတာ… မေန႔ညက Song Seng Heon (ဂြ်န္ေစာ) ကိုေလဆိပ္မွာေတြ႔ျပီး ေရးခ်င္လာလို႔ ပိုစ့္အတိုေလးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးပါရေစ… သူ စကာၤပူလာျပီး သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္ရုပ္ရွင္ “Obsessed” Movie Screening ကို တက္ေရာက္မွာပါ… Public အတြက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္က ေနာက္လမွာ ရုံတင္မွာပါ… ဒီကားက သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး R21 ကားပါ… ဒီေတာ့ ၂၁ ႏွစ္ေအာက္ေတြ ၾကည့္လို႔မရပါဘူး… အမွန္ေတာ့ သူ႔ကို Autumn Tale (ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ ခ်စ္သက္ေသ) ၾကည့္တုန္းက Won Bin (ထယ္ေစာက္) ေလာက္ မၾကိဳက္ပါဘူး… သူေခ်ာတာေတာ့ လက္ခံပါတယ္… အဲဒိတုန္းက ကိုရီးယား ကားပါး မ၀ေသးေတာ့ ဒုတိယမင္းသားေတြ သနားစရာေကာင္းရင္ မခံစားႏုိင္လို႔ပါ… ျပီးေတာ့ Won Bin ကိုး… စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့…

သူ႔ကို ခု သူထြက္ထားတဲ့ “When a man loves” ဆိုတဲ့ကားမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳက္မိပါတယ္… သူ႔ကိုၾကိဳက္တာက်ေတာ့ ၁၅၀၀ နဲ႔မဟုတ္ဘူး… အစ္ကိုေတာ္ခ်င္တာ… ငါ့မွာသာ သူ႔လို အကိုရွိရင္….. ဆိုျပီး အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာ… (ေတာ္ေတာ္ လာဘ္ရႊင္မွာပဲ) ဆိုျပီး… ခြိ… အိမ္မွာ မေဗဒါ့ အစ္မကေတာ့ သူ႔ကို ၾကိဳက္တယ္ ၾကိဳက္တယ္နဲ႔ေျပာေနတာ… အသက္ၾကီးေပမဲ့ မပ်က္စီးပဲ အရမ္းမိုက္တဲ့ မင္းသားကိုး…..

သူ႔ကို ဒီေန႔ည City Square Mall မွာ Event ရွိတာကို သြားမယ္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဒါေပမဲ့ သူ ဘယ္အခ်ိန္လာမလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး… ဒါေပမဲ့ သူ႔ Facebook Official Page ကို Like လုပ္ထားေတာ့ သူတင္ထားတဲ့ “See you soon Singapore” ဆိုျပီး ကိုရီးယားေလဆိပ္မွာ Selfie ပံုရုိက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ အခ်ိန္တြက္ျပီး ေလယာဥ္ကိုစစ္လိုက္တာေပါ့… သူတို႔မင္းသားေတြက လာရင္ Korean Air နဲ႔ပဲ လာၾကတာေလ… Korean Air ေတြ ဆိုက္ခ်ိန္က ရုံးခ်ိန္တြင္းမဟုတ္လို႔ ၀မ္းသားထွာ…

ရုံးဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္ ကင္မရာယူျပီး လစ္တာေပါ့… Flight info detail ကိုလဲ facebook ေပၚတင္လိုက္ပါေသးတယ္… လာခ်င္တဲ့သူ လာလို႔ရေအာင္… ကြ်န္မေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၆နာရီ ၅၀ေလာက္ရွိေနျပီ… အလုပ္က ကြ်န္မနဲ႔ ၀ါသနာတူ စလံုးမေလးကိုလဲ ေခၚထားေတာ့ သူက အလုပ္ကေနတန္းသြားေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ… သူ႔အတြက္ကေတာ့ ပထမဆံုး ဒါမ်ိဳးလာဖူးတာပဲ… ကိုယ္က အေတြ႔အၾကံဳအရဆိုေတာ့ ဆရာလုပ္ရတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ လူသိပ္မမ်ားေတာ့ စိတ္ေတာ့ သိပ္မပူရဘူး… ရဲေတြက အကာေတြ ကာလိုက္ေတာ့ လူေတြက… “ဘယ္သူလာမွာလဲ … ဘယ္သူလာမွာလဲ” နဲ႔ လာေမးၾကတာ သိပ္စိတ္မရွည္ဘူး.. အဲ့မွာလဲ ပိုစတာအၾကီးၾကီး သူ႔ Fan ေတြ ယူလာတာ မေတြ႔ၾကဘူးလားမသိ… မေျပာခ်င္တာက သူတို႔က တကယ္ၾကိဳက္လို႔လာတာမဟုတ္ပဲ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ၾကံဳလို႔ ၀င္ၾကည့္မဲ့ဟာေတြေလ… လာရတဲ့လူေတြ ေနရာ ၀င္ယူမဲ့ဟာေတြ…. မၾကိဳက္ရင္လဲ ၾကည့္မေနနဲ႔ေပါ့… တကတည္း… ၄ ခါေလာက္ေမးခံရတယ္…

Flight landed လို႔ျပတဲ့အထိ Belt က မလည္ေသးေတာ့ဘာမ်ားလဲလို႔… ကြ်န္မတို႔က ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ မွန္နားမွာ မေစာင့္ပဲ ကာထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာ ေစာင့္တာေလ… ဒါမွ မွန္မျခားပဲ သူ႔ကိုျမင္ရမွာေပါ့… ဒါေပမဲ့ လူေတြ အိတ္ေစာင့္ေနျပီဆိုေတာ့ မသကာၤတာနဲ႔ ကြ်န္မလဲ သူငယ္ခ်င္း စလံုးမကို နင္ဒီမွာ ခဏေနရာယူထား ငါသြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး မွန္နားသြားေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူထြက္လာေနျပီ… သူ႔ဆီလာတဲ့ သူ႔ပရိတ္သတ္ေတြက ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ နည္းေတာ့ သိပ္မေအာ္ၾကဘူး… လူနည္းလို႔ ဘယ္သူမွ မေအာ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ စမေအာ္တာထင္တယ္… ကြ်န္မလဲ အမိအရ Video ရုိက္တာေပါ့… ျပီးေတာ့သူက တျခားမင္းသားေတြလိုမဟုတ္ဘူး… Belt မွာ အိတ္ေစာင့္ရင္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနတယ္… အတြင္းထဲမွာ သူ႔ Fan ေတြက သူ႔ကို sign ထိုးခိုင္းတာ ထိုင္ထိုးေပးေနတယ္… ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလဲ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကို မတ္ေစ့ အျမန္ပို႔ျပီး ကြ်န္မနားေခၚလိုက္တယ္… “ေရာက္ေနျပီ” လို႔… ဘယ္သူမွ မေအာ္ေတာ့ အဲဒိနားက လူေတြက သိမွာမဟုတ္ဘူးေလ… သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့လဲ ေအးေဆးပဲ ၾကည့္လို႔ရတယ္… သူထြက္လာေတာ့ မွန္ခန္းထဲကေန ပရိတ္သတ္ေတြကို ျပံဳးျပ တာ့တာ ျပတယ္… ထြက္လာျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အရင္ေနရာ ျပန္ေျပးရတာေပါ့… ဒါေတာင္ အေပါက္၀က Fan ေတြကို ႏွဳတ္ဆက္ေနတယ္ထင္တယ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္မလာဘူး…

ျပီးေတာ့ ေဘးဘီ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ဟိုဘက္ ဒီဘက္ Fan ေတြအားလံုးကို လိုက္ႏွဳတ္ဆက္တယ္… စာအုပ္ေပးရင္ လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္… အစက ေဘးမွာ အလြတ္ၾကီးက အဲ့ဒိေတာ့မွ ေျပာင္းကိုင္ထားတဲ့ ကၾကီးေကာင္တစ္ေကာင္က လာတိုးေသး… သူကလဲ ကိုယ္ေတြထက္ေတာင္ဆိုးေသး… သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက စာအုပ္ယူျပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းေနတာ… သူလုပ္ေတာ့လဲ ေကာင္းတာေပါ့… Song Seng Heon အိုပါးက ကြ်န္မ ေရွ႕မွာ ၾကာၾကာရပ္ေနတာေပါ့… ကြ်န္မလဲ ေပးစရာ စာအုပ္မရွိေတာ့ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတာ… ဒါနဲ႔ ကင္မရာကိုင္ထားတဲ့ ညာလက္ကို အျမန္အားေအာင္လုပ္…. ဘယ္လက္နဲ႔ ကင္မရာကိုင္ျပီး… သူလာေတာ့ လက္ပဲ ထုတ္ေပးလိုက္တာ ကြ်န္မလက္ကို (အိုမိုင္ရွိသမွ် ဘုရားသခင္….) လက္ဆဲြႏွဳတ္ဆက္သြားတာ… ဓာတ္လိုက္သြားတဲ့အတိုင္းပဲ…
ဦးေႏွာက္က Blank ျဖစ္သြားတယ္… ဒူးေတြလဲ တုန္… သူ႔လက္က ေယာက်ာၤးပီပီသသ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ (အလုပ္ၾကမ္းလုပ္တဲ့ လက္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ၾကမ္းမလဲ) ဒါေပမဲ့ ခပ္ ေႏြးေႏြးေလး... ေျခြးေတြဘာေတြလဲ မရွိဘူး… ေခ်ာက္ေခ်ာက္ေလး… အခ်ိန္ယႏၵယား (စာလံုးေပါင္းသည္းခံပါ) ၾကီး ခဏေလာက္ ရပ္ထားေပးလို႔ရမလား… ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ရစ္လို႔ရမလဲဟင္?

He is right in front of me. (photo credit to my friend Leng Leng)

ကြ်န္မကိုလက္ႏွဳတ္ဆက္ျပီးေတာ့ ေဘးက ေကာင္မေလးက ဇြတ္တိုးျပီး သူ႔ကို စာအုပ္ထိုးေပးေတာ့ သူက ယူျပီး လက္မွတ္ထိုးတယ္… ဒီေတာ့ ကြ်န္မနားမွာ သူေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေျပာရမယ္… သူထြက္သြားမယ္လုပ္ျပီးမွ ေဘးက လူဆီက သူ႔ ပိုစ့္စကဒ္ပံုေလးေတြယူျပီး ေစာေစာက စာအုပ္ထိုးေပးတဲ့ေကာင္မေလးကို ျပန္လွည့္လာေပးတယ္… ကိုယ္ကေတာ့ မရလိုက္ဘူး… သူလဲ Random ေပးသြားတာဆိုေတာ့… သူေက်ာ္သြားျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ေဘးကေန လိုက္ေျပးတာေပါ့… လူက တျခားလူငယ္မင္းသားေတြေလာက္ မမ်ားဘူးဆိုေတာ့ ေနရာေတြက က်န္တယ္ေလ… ေရွ႕ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွ ေပးစရာမရွိေတာ့ လက္ပဲ ထပ္ထုတ္ေပးေတာ့ သူလဲ ထပ္ႏွဳတ္ဆက္သြားျပန္ေရာ… သူကလဲ မွတ္မိပံုမရပါဘူး… လက္မထုတ္ေပးလို႔ ႏွဖူးလွန္ျပျပီး ဒီမွာ ေအာ္တိုထိုးေပးပါေျပာလို႔မွ မရတာ… ဒီလိုနဲ႔ သူ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ကားနဲ႔ထြက္သြားတယ္… အသက္ၾကီးတဲ့ မင္းသားေတြက ပရိတ္သတ္ကို မေၾကာက္သလို လံုျခံဳေရးနဲ႔ သူ႔ ေအးဂ်င့္ေတြကိုလဲ သိပ္မေၾကာက္ဘူး… သူ႔ဟာသူ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး အားလံုးကို လုပ္ေပးသြားတယ္… Hyun Bin ကေတာ့ VIP ေပါက္က ျပန္တယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔ Fan meeting တုန္းကလဲ သူက သိပ္ျပီး ပရိတ္သတ္ကို ေၾကာက္ေနတာတို႔ မာန္တက္ေနတဲ့ပံုတို႔မရွိဘူး… သိပ္ခ်စ္ျပေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့… ပံုမွန္ပဲ… Song Seng Heon ကေတာ့ Hyun Bin ထက္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး Fan Service ေကာင္းတယ္… ခုမွ Youtube က တျခားဗီြဒီယိုေတြၾကည့္ေတာ့ သူက ဘယ္ႏုိင္ငံသြားသြားေလဆိပ္မွာ အဲလို ဆိုင္းထိုးေပးေနက်… ကိုယ္မသိခဲ့တာ ေနာက္က်… ကိစၥမရွိဘူး ဒီေန႔ည City Square Mall 7:30PM မွာ ထပ္သြားမယ္… ကံေကာင္းရင္ေတာ့ အိုပါးနဲ႔ ထပ္နီးစပ္ရမွာေပါ့…

သူဘယ္အခ်ိန္ျပန္မလဲ ခန္႔မွန္းေနတယ္… သာမာန္ေတာ့ သူတို႔ မင္းသားေတြက အစီအစဥ္ျပီးတာနဲ႔ ည ၁နာရီေလယာဥ္နဲ႔ျပန္တတ္တယ္… သူလဲ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မလားမသိဘူး… ဒါေပမဲ့ သူက ခုေတာင္ေစာလာတာဆိုေတာ့ ၁ရက္ေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေနအံုးမလားမသိဘူး… ဒီေန႔ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ည ၁၀နာရီခဲြ ေလယာဥ္တစ္စီးရွိတယ္.. ေနာက္ ည ၁နာရီ တစ္စီးရွိတယ္… ၁၀နာရီခဲြကေတာ့ မျပန္ေလာက္ဘူးထင္တယ္… သူ႔ Movie Screening ကမွ ၉နာရီခဲြစမွာဆိုေတာ့… ၁နာရီပဲ ေလဆိပ္သြားေစာင့္ရေကာင္းမလား… ခြိ…. (ေရာဂါတက္ေနတာ)…
ဒါပဲေနာ္… မေန႔က ရုိက္လာတဲ့ Video ကို အက္ဒစ္လုပ္၊ Upload လုပ္ေနတာနဲ႔ မနက္ ၂နာရီကမွ အိပ္ျဖစ္တယ္… အိပ္ေရးမ၀လို႔ ေခါင္းမူးျပီး စိတ္မၾကည္ဘူး… ေရးခ်င္လြန္းလို႔သာေရးရတာ… မေဗဒါ ပထမဆံုး လက္ဆဲြႏွဳတ္ဆက္ဖူးတဲ့ ကိုရီးယားမင္းသား OPPA Song Seng Heon ကို မေဗဒါ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး အျမဲလဲ အားေပးေတာ့မယ္….

Free & Easy Korea Day 1 (Part 1): Airport Express train, KTX and Busan (Taejongdae Park)

ကျွန်မတို့တစ်တွေ ၈ရက်နေ့ည ၁ဝနာရီ၄ဝမိနစ် လေယာဉ်အတွက် ချက်အင်ကို ၉နာရီလောက်ဝင်ခဲ့ပါတယ်… အထုတ်တွေထည့်စဉ်က ၂၀၁၀ သွားတုန်းကလို ဝယ်တာတွေများပြီး အပြန်ဟိုမှာပါ Luggage အသစ်တစ်လုံးထပ်ဝယ်ခဲ့ရတာကို သတိရသွားပါတယ်… ခု အထုတ်ထည့်တော့လဲ ထိုးသိပ်ထည့်ရင်တော့ Luggage တစ်ခုထဲ ဆံ့ပေမဲ့ ဖိနပ်ကလဲ အကြိမ်ကြိမ်စဉ်းစားတာတောင် ၄ ရန်ယူဖို့ ဇကာတင်ကျန်နေတော့ တော်ပါပြီလေ အိတ် ၂လုံးယူပြီး ချောင်ချောင်ချိချိသယ်လိုက်မယ်ပေါ့… ကီလိုက ၂၃ ရတော့ ကီလိုမကျော်တာတော့ သေချာတယ်လေ… ဒါနဲ့ Luggage တစ်လုံး… ခရီးသွားအိတ် (ဘီးမပါ) တစ်လုံးစီ ခွဲထည့်လိုက်တယ်… 

Korean Air
ချက်အင်လဲဝင်ရော ပြဿနာက စတော့တာပဲ… ကျွန်မတို့မလဲလေ ဒီချိုင်းနားတွေနဲ့ကို အကျိုးမပေးဘူးထင်ပါတယ်… ကိုယ်တွေနဲ့ပဲ culture မတူလို့ပဲလား… ပြောပုံဆိုပုံတွေက ကန့်လန့်… ချက်အင်ကောင်တာက အမျိုးသမီးက အသားခပ်ညိုညိုချိုင်းနား အမျိုးသမီး… ကျွန်မတို့ လေယာဉ်လက်မှတ်မှာ အစ်မက သက်သက်ဝယ်၊ ကျွန်မတို့ ၂ယောက်က သက်သက်ဝယ်ထားတော့ တူတူချက်အင်လို့ မရဘူးတဲ့… ဒါကထားပါတော့ သြစီသွားတုန်းက Scoot နဲ့လဲ ကြုံခဲ့တယ်ဆိုတော့ ဘာမှ မပြောလိုဘူး… သူက စကားပြောတာတော့ လေသံရော မျက်နှာပေးရောက ရင့်တယ်… နောက် ကျွန်မအလှည့်ရောက်တော့ ပထမ Luggage က ၈ကီလိုပဲရှိတယ်… ဒုတိယ ခရီးသွားအိတ်က ၆ကီလိုလောက်ပဲရှိတယ်… ဒါပေမဲ့ မရဘူး ၁လုံးပဲရမယ်တဲ့… ပြောတာကလဲ ဒါသူတို့ရဲ့ Policy မို့ပါလို့ မရှင်းပြဘူးနော်… အွန်လိုင်းမှာ ဘွတ်တုန်းကလဲ အွန်လိုင်းက ဝက်ဆိုဒ်မှာ ဘာမှ မရေးထားဘူး… သေချာ ရှိသမျှ လင်ခ့်တွေ ကလစ်လိုက်နှိပ်ပြီး တစ်ခုချင်းစီ Detail ဖတ်ရင်တော့ ရေးထားကောင်းရေးထားလိမ့်မယ်… (ကိုယ်ကလဲ အမြဲ fly နေတာ တစ်ခါမှ ဒါမျိုး Policy မကြားဖူးတော့ သူ့မျက်နှာပေးနဲ့ဆိုတော့ ကိုယ့်ကို လာဖောနေတယ်ပဲထင်တာပေါ့)… ဒီတော့ ကိုယ်ကလဲ ဘာလို့ မရတာလဲလို့ မေးတော့… သူက မရဘူးပဲ တွင်တွင်ပြောနေတယ်… နောက်မှ ကိုရီးယားမိန်းမကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး ဒါသူတို့ Airline Policy တဲ့ ခရီးသည် တစ်ဦး အိတ်တစ်လုံးတဲ့… (အစကတည်းက သိခဲ့ရင် အိတ်အကြီးကြီးထဲ ၂၃ ကီလို အပြည့်ထည့်လာမှာပေါ့…) ဒါနဲ့ ကျွန်မတို့ကလဲ အဲဒိ Policy က ဘယ်မှာရေးထားလို့လဲ… Policy ဆိုရင် ပြပါပေါ့… သူထွက်သွားပြီး ဘယ်က စာရွက်လဲမသိဘူးယူလာပြီး One Luggage Policyဆိုတာကို ပြတယ်… သူကလဲ ဟို ချိုင်းနားမ လောက် Attitude က မရိုင်းပေမဲ့… စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ Served နေတဲ့ပုံစံတော့ မဟုတ်ဘူး… ကျွန်မတို့က booking confirmation မှာ ဘာမှမရေးထားဘူးဆိုတော့ သူက အဲ့ဒါတော့ Booking လုပ်တဲ့ Website ရဲ့ problem တဲ့… ဒီတော့လဲ ကျွန်မတို့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ.. ကောင်းပြီရတယ်… ဒါဆို တစ်ဦး တစ်အိတ် ပေါ့… အိတ်တွေက ချောင်နေတာပဲ တစ်အိတ်ထဲ ပေါင်းထည့်ပြီး နောက်တစ်အိတ်ကို အလွတ်သယ်သွားတာပေါ့…

စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ပေမဲ့ သူတို့ Policy ဆိုတော့လဲ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ… မကြိုက်ရင် နောက်မစီးရုံပေါ့…
ဒါနဲ့ ဘီးပါတဲ့ Luggage က ဆွဲသွားရ အဆင်ပြေတော့ ဘီးမပါတဲ့ ခရီးသွားအိတ်ထဲကိုပဲ အားလုံးပေါင်းထည့်လိုက်တယ်… ဆွဲသွားမဲ့ Luggage အလွတ်ထဲကိုပဲ ကျွန်မ လွယ်ထားတဲ့ ကင်မရာထည့်တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ထည့်လိုက်တယ်… ဒီတော့ ကျွန်မ စလင်းဘတ်နဲ့ ဆွဲသွားမဲ့ Handcarry Luggage ရယ်ပဲကိုင်ရတော့မှာပေါ့…

ခရီးစသွားကတည်းက ဒီ Ahjumma ၃ယောက်က အဲ့လို ပြဿနာနဲ့စတာ… တစ်ယောက်သောသူကတောင် လိုက်ပို့ရင်း ငါတော့မြင်ယောင်သေးတယ်ဆိုပြီး ပြောနေတယ်… ၃ယောက် စပြီး Whatsapp ထဲမှာ Group ချက်နဲ့ ပြောကြကတည်းက တစ်ခါတစ်လေ တစ်ယောက်တစ်မျိုးနဲ့ အငြင်းပွားလိုက်ကြ ပြန်တည့်သွားလိုက်ကြနဲ့ဆိုတော့ စပ်စပ်ထိမခံသုံးယောက် သုံးမျိုး ဘယ်လိုတူတူခရီးသွားမလဲဆိုတာကတော့ ကျွန်မကိုယ်တိုင်တောင် အဖြေရှာမရပါ… ဒါပေမဲ့ ခရီးသွားဖော်တွေထဲမှာတော့ ဒီ ၂ယောက်ပဲ ကျွန်မအတွက် အကောင်းဆုံးပဲ… ကျွန်မတို့က အငြင်းပွားပေမဲ့ ကျိုးကြောင်းသင့်ပြောတယ်… ငွေရေးကြေးရေးဆိုရင်လဲ စာရင်းအင်းနဲ့ သေသေချာချာကင်းကင်းရှင်းရှင်း ဖြေရှင်းကြတယ်… သူများတွေအမြင်မှာတော့ ကပ်နေတယ်မြင်ချင်မြင်မယ်… ဒါပေမဲ့ ရေရှည်အတွက်ကျတော့ ကျွန်မတို့ကိုင်တွယ်ပုံက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိတယ်…

လေယာဉ်ပေါ်ရောက်တော့ လေယာဉ် Traffic Jam ဖြစ်နေလို့ဆိုလား ထွက်တာ ၄၅ မိနစ် Delay ဖြစ်တယ်… Korean Air သာပြောတယ် ကျွန်မတို့ နောက်ပိုင်းခုံတွေမှာတော့ ဘင်္ဂလာဒေရှ့်တွေ အုပ်စုလိုက်ပဲ… Transit ထင်ပါတယ်… စောင်ရယ်၊ ခေါင်းအုံးရယ်၊ နားကျပ်ရယ်၊ တစ်ခါသုံး ဖိနပ်ရယ် ရတယ်… လေယာဉ်က ၆နာရီလောက် စီးရမှာဆိုတော့ ဘွတ်ဖိနပ်ကြီး ချွတ်ထားချင်တာ အတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်… Selfie monopod လေး ဒီခရီးအတွက်ဝယ်ထားတာနဲ့ လေယာဉ်ပေါ်ရိုက်ဖြစ်လိုက်သေးတယ်… သုံးယောက်သား တခွိခွိနဲ့ ဘာတွေ အူမြူးနေကြလဲတော့ မသိပေါ့… လေယာဉ်ထွက်တော့လဲ မြေပဲတို့ လက်သုတ်ဖို့ တာဝါတို့ ပေးပါတယ်… ကျွန်မလဲ ရုပ်ရှင် “Divergent” ကြည့်ဖြစ်တယ်… နောက် ထမင်းလာကျွေးတော့ Bibimbap မှ ပါပါ့မလားလို့… ပါလို့တော်သေး.. Korean Air ပေါ်က Bibimbap ကို Youtube ပေါ်က “Mark Wiens” (မြန်မာပြည်ရန်ကုန်မှာ လမ်းဘေးစာ Review တွေလုပ်တဲ့သူ) ရဲ့ review ကြည့်ပြီး စားချင်နေခဲ့တာ… မဆိုးပါဘူး… စားလို့လဲကောင်းတဲ့အပြင် ဗိုက်လဲပြည့်တယ်… လေယာဉ်ပေါ်က ကျွေးတာ ဗိုက်ပြည့်ပြည့်စားခဲ့တာ ဒီတစ်ခေါက်ပဲရှိတယ်… စားပြီးသောက်ပြီး မအိပ်ချင်လဲ ကြိုးစားအိပ်ရတာပဲ… မနက်ဖြန် တစ်နေကုန် Run ရတော့မှာလေ… အင်နာဂျီ စုထားမှဖြစ်မှာပေါ့…
ရောက်ခါနီးကျတော့ သွားတိုက်ဆေး သွားပွတ်တံ တစ်ခါသုံးလေးတွေ လာဝေပါတယ်… ဟိုရောက်တော့ မနက် ၆နာရီ ၄၅ မိနစ်… ကျွန်မရဲ့ Itinerary နဲ့ ကိုက်ဖို့ဟာလဲ စလာကတည်းက နောက်ကျတာ… ဒီလိုနဲ့ အပြင်ထွက်လာပြီး အိမ်သာမှာ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်လုပ်ပြီးမှ KTX လို့ ပြထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်နောက်လိုက်တာပေါ့… (ကျွန်မရဲ့ Busan 2Days Itinerary ကို ဒီနေရာမှာ လိုချင်ဒေါင်းသွားလို့ရတယ်…  မဗေဒါရဲ့ ဖေ့ဘွတ်Page လေးကိုလဲ Like လုပ်ပြီး အားပေးသွားနိုင်ပါတယ်...)

လေယာဉ်ပေါ်က Bibimbap

ကိုရီးယားရောက် ပထမဆုံး စားဖြစ်သော အရာ..

Incheon Airport<-> Busan KTX
KTX ကောင်တာနားရောက်တော့ KTX ကောင်တာက မဖွင့်သေးဘူး… မြို့ထဲကို သွားတဲ့ သာမာန်ရထားနဲ့… Seoul Station ကိုသွားတဲ့ Express train ပဲရှိတယ်… အဲဒိ ကောင်တာကမိန်းမက KTX က လေဆိပ်ကနေ မသွားဘူး… Seoul Station ကို Express Train စီးပြီးသွားရမယ်… အဲဒိကမှ KTX စီးဖို့ပြောတယ်… ဒါနဲ့ကျွန်မကလဲ ကိုယ်ရှာလာတဲ့ Research မှားတာတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး…. အဲဒိသတင်းကို သေသေချာချာကိုတွေ့ခဲ့တာမို့ ဟုတ်ဘူး Incheon Airport ကနေ ပြီးခဲ့တဲ့လကစပြီး Busan ကို KTX တိုက်ရိုက်ရောက်တယ်ဆို ဆိုတော့မှ… သူက ကွန်ပြူတာနဲ့ကြည့်ပြီး KTX ရထားက ၉နာရီ ရမိနစ်မှ ထွက်မှာတဲ့ ကျွန်မတို့ဝယ်လာတဲ့ KR Pass ကို KTX ကောင်တာဖွင့်မှ မေးကြည့်ပါတဲ့… KTX ကောင်တာက သူ့ကောင်တာနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပဲ ဒါပေမဲ့ မဖွင့်သေးဘူး… သူကတော့ပြောတယ်… အချိန်မကုန်ချင်ရင်တော့ Seoul Station ကို Express train စီးပြီး အဲ့ကမှ ပြောင်းတာ ပိုကောင်းတယ်တဲ့… ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့အတွက်က Express Train ဖိုး ထပ်ကုန်နေအုံးမှာလေ… ဒါနဲ့ နာရီကြည့်တော့ ရနာရီ ၄၅လောက်ရှိပြီဆိုတော့ နောက်ထပ် ၁နာရီလောက်ကို မနက်စာစားရင်းစောင့်လိုက်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်…


စောနေသေးတော့ လေဆိပ်ကဆိုင်တွေကလဲ သိပ်မဖွင့်သေးဘူး… A Twosome Place ဆိုတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ပဲဖွင့်တယ်… အဲဒိမှာပဲ ကော်ဖီမှာသောက်ရင်း သုံးယောက်သား အချိန်ဖြုန်းလိုက်တယ်…
၈နာရီ ၄၅မိနစ်လောက်ကျတော့ KTX ကောင်တာဆိုတာကို ကျွန်မထပ်သွားကြည့်တယ်… ဖွင့်နေတာနဲ့ ဝင်မေးတော့ KR Pass က သူတို့ဆီမှာလဲရမှာမဟုတ်ဘူးတဲ့… Information Center မှာ လဲရမှာတဲ့… ဒါနဲ့ အင်ဖိုမေးရှင်း စင်တာကိုလိုက်ရှာတော့ ကျွန်မတို့ ကော်ဖီဆိုင်ကနေ လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ကောင်တာ… အဲဒိကောင်တာက မဖွင့်သေးပြန်ဘူး… ဒါနဲ့ ၉နာရီ ၂မိနစ်လောက်ကျတော့ သွားတော့ ဖွင့်နေပြီ… ကျွန်မတို့ရှေ့မှာ အဖြူစုံတွဲတစ်တွဲပဲရှိတယ်… ကျွန်မတို့အလှည့်ရောက်တော့ ဘေးကနေဘာလာမေးတဲ့ ကကြီးကောင်ကို အဲ့ကောင်တာက မိန်းမက စကားပြန်ပြောနေတယ်… ပြီးတော့မှ ကျွန်မတို့ကိုလုပ်ပေးတယ်… ကျွန်မက KTX စီးမယ်ဆိုတော့မှ သူက ရထားက ၉နာရီ ရမိနစ်က ထွက်သွားပြီတဲ့… မမှီတော့ဘူးတဲ့… ကျွန်မသိထားတာက ရထားတွေက မိနစ် ၂ဝခြားတစ်စီးထွက်တာဆိုတော့… ဒါဆို နောက်ရထားက ဘယ်တော့လဲဆိုတော့… သူက နေ့လည် ၁နာရီမှ နောက်တစ်စီးထပ်ထွက်မယ်တဲ့… ကျွန်မတို့ နေ့လည် ၁နာရီထိတော့ အချိန်ကုန်ခံ ထိုင်မစောင့်နိုင်တော့ဘူးလေ… ဒီတော့လဲ Seoul Station ကို Express Train စီးပြီး အဲဒိကမှ KTX ပြောင်းစီးရတော့မှာပေါ့… သူက အဝါရောင် တစ်ကဒ်လေးတစ်ခုထုတ်ပေးတယ်… အဲဒါကို KTX Counter မှာပြပြီး လက်မှတ်လဲယူချေလို့မှာလိုက်တယ်… ကျွန်မလဲ လက်မှတ်တွေခဏခဏလဲနေရတော့ အူကြောင်ကြောင်ပဲ… ဒါပေမဲ့ အဲဒိအတိုင်းပဲမှတ်ထားလိုက်တယ်… ကြည့်ရတာ ခုမှ စဖွင့်တာဆိုတော့ သူတို့ထွက်တဲ့ ရထားချိန်ကို လျော့ထားတယ်ထင်ပါတယ်… ဒါပေမဲ့ ရထားက ၉နာရီ ရမိနစ်ထွက်ရင် ကောင်တာကို ၈နာရီခွဲလောက်တော့ ဖွင့်သင့်တာပေါ့… ဒါမှမဟုတ်လဲ ရထားကို ၉နာရီခွဲ တစ်ချိန်လောက်တော့ ထားပေးသင့်တာပေါ့.. ခုဟာက ရမိနစ်နဲ့ စူပါမန်း တောင် မှီမှာမဟုတ်ဘူး…

KR Pass saver အဝါကဒ်လေး... အဲဒိကဒ်ကို ပြပြီး KTX လက်မှတ်နဲ့ လဲရတယ်... 

Airport Express Train...

Express Train to Seoul Station

ဒီလိုနဲ့ အဲ့ဒိကောင်တာကနေ Express train Ticket နဲ့ T-Money Card ပေါင်းဝယ်ဖြစ်တယ်… T-Money Card က အထဲမှာ တန်ဖိုးမပါဘူး… ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖြည့်ရမယ်တဲ့… ကျွန်မလက်မှတ်ဝယ်ပြီးတော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ Express Train ဂိတ်ကိုသွားကြတယ်… အဲဒိမှာတင်ပဲ ကျွန်မရဲ့ ဒီခရီးအတွက်ဝယ်ထားတဲ့ Monopod လေး ပါမလာတော့တာပဲ… (ကော်ဖီဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်ထင်ပါတယ်… ဒီခရီးမှာ ပစ္စည်းက ခဏခဏပျောက်)… Express Train အတွင်းပိုင်းက တော်တော်လေးသားနားတယ်… အတွင်းပိုင်းက ဂျပန် Bullet Train လိုပဲ… Bullet Train လောက်တော့ မမြန်ဘူးပေါ့နော်… ရထားလတ်မှတ်စစ်ကောင်မလေးတွေကလဲ ပိန်သွယ်သွယ် ချောချောလေးတွေ… လှိုဏ်ခေါင်းကထွက်ပြီး တောင်တန်းတွေ လယ်ကွင်းတွေ စတွေ့ရတော့ “အော်… ငါတို့ တကယ်ပဲ ကိုရီးယားရောက်လာပြန်ပြီ” ဆိုပြီးတွေးမိတယ်… ရထားထဲက တီဗွီမှာလဲ မြန်မာအကြောင်း ကြော်ငြာနေတာတွေ့တယ်… သိပ်မကြာခင်ပဲ သုံးယောက်လုံးအိပ်ပျော်သွားတော့တာပါပဲ…


KTX Experience from Seoul Station to Busan

အိပ်လိုက်နိုးလိုက်နဲ့ Seoul Station ရောက်တော့ တံခါးတွေဖွင့်တော့မှ ရထားလက်မှတ်စစ် ကကြီးမလေးကိုမေးတော့ ဟုတ်တယ် ဒီဘူတာပဲဆိုတော့ ဆင်းပြီး KTX ကောင်တာကို ရှာပုံတော်ဖွင့်… ကောင်တာရောက်တော့မှ လေဆိပ် အင်ဖိုမေးရှင်းကောင်တာကပေးလိုက်တဲ့ Ticket အဝါလေးထုတ်ပေးတော့ ဒီနေ့စီးမှာလား… ဟုတ်တယ် ခုရထားနဲ့လို့ပြောတော့ လက်မှတ် ၃ဆောင်ထပ်ထုတ်ပေးတယ်… အဝါကဒ်လေးကိုလဲ ပြန်ပေးပြီး အပြန်ကျရင်လဲ အဲဒိ အဝါကဒ်လေးနဲ့ လက်မှတ်ထပ်လဲစီးပါတဲ့… နောက်ရထားထွက်ဖို့ ၁၅ မိနစ်လောက်ပဲလိုတော့တယ်ဆိုတော့ လွတ်မှာကြောက်လို့ အမြန်သွားရတယ်… သူက ရထားတွဲနံပါတ် (Car no. ပြထားတယ်)၊ ခုံနံပါတ် လက်မှတ်မှာ ပါပြီးသား… တွဲက ထိပ်ဆုံးတွဲမို့ အတော်လေးလျှောက်လိုက်ရတယ်…

Queing for KTX ticket at Seoul Station

ရထားခုံလေးတွေက အတော်ကျဉ်းတယ်… ကျွန်မတို့ Luggage တွေထားလိုက်ရင် ခြေထောက်ချစရာနေရာမရှိတော့ဘူး… Luggage တွေ အပေါ်တင်ဖို့ကျပြန်တော့လဲ Shelf လေးတွေက အဲလောက်လဲ မကြီးဘူး… သူများဆွဲသွားမှာလဲကြောက်သေးတယ်… ဒီတော့လဲ ခြေထောက်ကျဉ်းလဲကျဉ်း.. အိတ်တွေကို ခုံထဲပဲထည့်… ခြေထောက်တင်ပြီးနေလိုက်တယ်… ဒါပေမဲ့ ရထားက လူမပြည့်ပါဘူး… နေရာလွတ်တွေ ရှိတယ်… တွဲအလယ်နားလောက်မှာကျတော့ မျက်နှာချင်းဆို ထိုင်ခုံနေရာမှာ အရှေ့ဘက် Legroom နည်းနည်းကျယ်တာရှိတယ်… ရထားထွက်တော့ အဲဒိမှာ လူမရှိတာနဲ့ အထုတ်တွေ ကိုယ့်နေရာမှာထားပြီး လူတွေချည်း အဲ့မှာသွားထိုင်ကြတယ်… KTX ရထားရဲ့ ကောင်းချက်တစ်ခုက Free Wifi ရတယ်… ကွန်နက်ရှင်လဲကောင်းတယ်… Seoul ကနေ Busan ကို ရထားစီးဖို့ ကြာချိန်က ၂နာရီ ၅၅မိနစ်… အဲဒိအတောအတွင်း Wifi ရှိတော့ မပျင်းရဘူးပေါ့… ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ချက်ချင်း ဖေ့ဘွတ်ပေါ်တင်ဖြစ်တယ်… ကိုဖေစစ်နိုင်နဲ့လဲ အဆက်သွယ်ရတယ်… သူကလဲ ကျွန်မတို့ အဆင်မပြေမှာစိုးလို့လားသိဘူး မေးရှာပါတယ်… ဖြစ်ရဲ့လား အဆင်ပြေရဲ့လားနဲ့… ကျွန်မတို့ကလဲ အဲဒိ ဘာသာစကားဆက်သွယ်မှုခက်ခဲတဲ့ကြားက သွားနေလာနေရတာကိုပဲ ချောချောခြူခြူမဟုတ်ပေမဲ့ သူ့ဟာနဲ့သူဖြစ်သွားတာကို ခံစားရတာကို ပိုပျော်နေတာ…

Busan ကို ကိုယ့် Itinerary ထဲမှာရောက်ဖို့ လျာထားတာက မနက် ၁ဝနာရီ… တကယ်တန်းရောက်သွားတော့ နေ့လည် ၁၂နာရီ ၁ဝမိနစ်… ကျွန်မတို့ ဟော်တယ်က ရထားဘူတာက ထွက်လိုက်တာနဲ့ တန်းမြင်ရတယ်… Research ရှာတုန်းက ထွက်ပေါက် ၆ က ထွက်ရမယ်ဆိုပြီး တကယ်တန်းကျတော့ ထွက်ပေါက် ၁ နဲ့ အနီးဆုံးပဲ…

Toyoko Inn Busan Station No.1

အင်တာနက်ပေါ်မှာ သူများတွေပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲ နေရာက ဘူတာနဲ့နီးပြီး တိုးရစ်ဘတ်စ်ကားဂိတ်လဲရှိသလို မြို့တွင်းစီး ဘတ်စ်ကားဂိတ်နဲ့လဲ နီးပါတယ်… ပေးတဲ့စျေးနဲ့ ရတဲ့အခန်းနဲ့လဲ သူ့ဟာနဲ့သူတန်တဲ့အတွက် မစိုးဘူးလို့ပြောလို့ရတဲ့ ဧည့်ရိပ်သာလေးပါပဲ… ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ သဘောမကျတာကတော့ ချက်အင်က ညနေ ၄နာရီမှဝင်လို့ရပြီး ချက်အောက်ကျပြန်တော့လဲ သူများဟော်တယ်တွေထက်စောပြီး မနက် ၁ဝနာရီ ချက်အောက်ရမယ်ပြောပါတယ်… စောစောချက်အောက်ခိုင်းရင်လဲ ချက်အင်အချိန်ကို စောပေးထားပါရော့လား… အဲဒိတည်းခိုခန်းက အခန်းထဲမှာနေခဲ့ရတာဆိုလို့ တကယ်ကိုပဲ ကျောခင်းတဲ့အချိန်တစ်ခုပဲရှိတယ်…

ချက်အင်ဝင်ဖို့အချိန်မဟုတ်သေးဘူးဆိုတော့ အခန်းထဲဝင်လို့မရသေးဘူးပေါ့… Lobby က အိမ်သာမှာပဲ မျက်နှာသစ် အကျီင်္လဲပြီး အထုတ်တွေကို Reception မှာအပ်ပြီး ကျွန်မတို့ရဲ့ ခရီးစဉ်ကို စခဲ့ကြပါတယ်…

First day Lunch with NaengMyun (Cold Noodle)

ပထမဆုံး နေ့လည်စာဝင်စားဖြစ်တဲ့ Busan Station က ခေါက်ဆွဲဆိုင်လေး...

ဟော်တယ်က ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ နေ့လည် ၂နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီမို့ နေ့လည်စာတစ်ခုခုစားဖို့ လိုက်ရှာခဲ့ကြပါတယ်… ဒါနဲ့ ဘူတာရှေ့ကဆိုင်မှာပဲ ခေါက်ဆွဲဆိုင်တွေ့တာနဲ့ အဲ့ဒိပဲဝင်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်… ဆိုင်က တစ်ယောက်မှ အင်္ဂလိပ်လိုလဲမပြောတတ်ကြပါဘူး… တစ် နှစ် သုံး လေး တောင် အင်္ဂလိပ်လို မရပါဘူး… မုန့်မှာဖို့လဲ အင်္ဂလိပ် မန်နူးမရှိပါဘူး… ဒါနဲ့ ဆိုင်ရှေ့မှာ သူတို့ Display ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲပန်းကန်းကြီးတွေဆီခေါ်သွားပြီး ခေါက်ဆွဲက ၈၀၀၀ နောက် Set နဲ့ ဝက်နံရိုးဟင်းလိုလိုနဲ့က ၁သောင်းခွဲလို့ပြောပါတယ်… ကျွန်မလဲ ဝက်နံရိုးဟင်းစားချင်ပေမဲ့ ၃ ဆက်မှာလဲ ကုန်မှာမဟုတ်တာ သေချာသိနေတော့ ၁ဆက်တင် ဟင်းက တော်တော်လေးများပါတယ်… ဟင်းတစ်ပွဲနဲ့ ထမင်း ၃ခွက်ရမလားပြောတော့ နားလည်ပုံမရပါဘူး… ၃ ဆက်မှာတယ်ထင်သွားလို့ မနည်းလိုက်ပြန်တားလိုက်ရတယ်… နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ရှုပ်လာတာနဲ့ ကဲပါ Local တွေစားနေတာပဲ မှာရလွယ်တာ မှာမယ်ဆိုပြီး အဲဒိ NaengMyun ဆိုတဲ့ အမဲသားခေါက်ဆွဲကို မှာလိုက်ပါတယ်…

NaengMyun ဆိုတာ Cold Noodle မှန်း ပန်းကန်ရောက်လာတော့မှပဲ သိပါတယ်… အေးစက်တောက်နေတာပါပဲ… ရှေ့က Display မှာ ဆိုင်ရှင် Recommend တာက ဘေးက ရေခဲတွေပါအိုင်နေတဲ့ ခေါက်ဆွဲကိုပါ… ကျွန်မတို့က ခေါက်ဆွဲ အေးအေးကြီး မစားချင်လို့ ဘေးက တစ်ခုမှာတာ ဒီဟာကြီးကလဲ အေးအေးကြီးပါပဲ… ကပ်ကြေးတစ်ခုလဲ လာပေးပါတယ်… ခေါက်ဆွဲကလဲ တကယ်ကို ဘုရားစူး သွားနဲ့ဖြတ်ဖို့ ပါးစပ်ထဲ လျှောက်ပြေးနေတယ်ပဲပြောရမလား… လုံးထွေးနေတာပါပဲ… တကယ်ကိုပဲ ကပ်ကြေးဆိုတာကို လိုအပ်လို့ သူတို့လာပေးတာပါ… တစ်လုပ်စားမယ်ဆိုတိုင်း ကပ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်ဖြတ်ပြီးမှ စားရပါတယ်….

သူတို့က အစပ်ခံနိုင်ပါ့မလားဆိုတဲ့ပုံမျိုးပြောပါတယ်… ကျွန်မတို့ အစပ် Level က မိုးမျှော်နေတာ သူတို့မသိရှာဘူး… ကျွန်မတို့လို အသားစားသတ္တဝါလူသားတွေအတွက် ပါတဲ့ အမဲသားလေးက တစ်ရှူးစလို ပါးလွှာပြီး တစ်ကယ်ကို ၃ဖတ်ပဲပါပါတယ်… ကြက်ဥ တစ်ခြမ်းလဲပါပါတယ်… ခေါက်ဆွဲတွေနဲ့ Sauce ကတော့ တစ်ပုံတစ်ပင်ပါပဲ… ကိုယ်က ရှမ်းခေါက်ဆွဲတောင် အသားကုန်တာနဲ့ ဆက်မစားတတ်တော့တဲ့သူဆိုတော့ ဒီခေါက်ဆွဲအေးအေးကြီးတွေကို ပိုဆိုးတော့တာပေါ့… (ဒီမှာတစ်ခုပြောချင်တာက သူများနိုင်ငံက အစားအစာ မကောင်းဘူးလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ရပါ… ကျွန်မပါးစပ်နဲ့ မကိုက်လို့၊ ကျွန်မ ခရီးသွားကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ်သေးလို့သာ ကျွန်မအမြင်တစ်ခုတည်းနဲ့ရေးခြင်းဖြစ်ပါတယ်)…

အရသာက ဘယ်လိုအရသာလဲ ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့… ငရုတ်သီးအစိမ်းမှုန့်ကို သူတို့ ကိုရီးယား ငရုတ်ရည် ခပ်ချိုချိုအရသာနဲ့ ရောစပ်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ… ကျွန်မတို့က နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည်တွေသူတို့ အစားအစာကို စားနေတာဆိုတော့ ဆိုင်ထဲက ahjumma တွေကလဲ တကြည့်ကြည့်နဲ့ အကဲခပ်နေကြတာပေါ့… Local တွေအရှေ့မှာ သူတို့မုန့်ကို ကိုယ်မကြိုက်ပေမဲ့ မကြိုက်တဲ့ မျက်နှာပြရင် ရိုင်းရာကျမယ်လေ… ပြဿနာက ကိုယ့်ပြဿနာလေ… သူတို့ မုန့်ပြဿနာမှမဟုတ်တာ… ကိုယ်မစားနိုင်တာလေ… ကျွန်မတို့ ၃ယောက်လုံးမကြိုက်ပေမဲ့ မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်ပဲ အားပါးတရစားခဲ့ပါတယ်… ကျွန်မကတော့ ပါလာတဲ့ အသားဖတ်လေးတွေလဲကုန်ရော ခေါက်ဆွဲအလွတ်ကို ၃ဇွန်းလောက်စားအပြီးမှာတော့ ဘယ်လိုမှ မစားနိုင်တော့ပါဘူး… ဒါနဲ့ပဲ ရပ်လိုက်ပါတယ်…

NaengMyun (Korean Cold Noodle)

First Destination: TaeJongDae Park

စားသောက်ပြီးတော့ T-Money Card ကိုဖြည့်ဖို့ စက်လိုက်ရှာပါတယ်… ထွက်လာတဲ့ KTX ဘူတာကို ပြန်တက်ရှာတော့ စက်မတွေ့ပါဘူး… ဟိုမေးဒီမေးနဲ့ C.U ဆိုတဲ့ စတိုးဆိုင်မှာဖြည့်လို့ရတယ်ပြောပါတယ်… CU ကို အတော်လေးရှာအပြီးမှာတော့ CU Convenience Store က ကျွန်မတို့ ဟိုတယ်နဲ့ ဘေးကပ်ရပ်မှာပဲဖြစ်နေပါတယ်… ဆိုင်ထဲမှာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ကောင်လေး ၂ယောက် ဆိုင်ထိုင်နေပါတယ်… လူငယ်ကလေးတွေဆိုတော့ အင်္ဂလိပ်လို မဆိုသလောက်လေး ပြောတတ်တာရယ်... သိပ်လဲပြောစရာမလိုတာရယ်ကြောင့် အေးအေးဆေးဆေးပဲပြီးပါတယ်... ကိုယ်က Tourists မို့ သူတို့ကတောင် ပိုစကားပြောချင် လုပ်ပေးချင်တဲ့ပုံပေါက်ပါတယ်..

ဘတ်စ်ကားဂိတ်ဘယ်နားမှာရှိလဲလို့ မေးတော့လဲ အားတက်သရော လက်ညှိုးထိုးပြကြပါတယ်... သူတို့ လက်ညှိုးက ဆိုင်ပြင်ထိုးပြတာပဲရှိတယ် အဖြေတော့လဲ ကျွန်မတို့ သေသေချာချာမရပါ... ဒါပေမဲ့ နားလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးတော့ပဲ ကျေးဇူးပဲ ပြောပြီး ထွက်လာလိုက်ပါတယ်... လမ်းရောက်မှ ရှာမတွေ့ထပ်မေးတာပေါ့... ဒီလိုနဲ့ ထင်တဲ့အတိုင်းလမ်းမဘက်အတိုင်းလျှောက်လာရင်း ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကို ရောက်ပါတယ်... အဲဒိကနေ ဘတ်စ်ကား 88-A or 88-B or 101 စီးရင်ရောက်တယ်လို့ ရှာထားတုန်းကရေးထားတာကိုး... ဘတ်စ်ကားဂိတ်က ဆိုင်းဘုတ်ကတော့ အားလုံး ကိုရီးယားလိုတွေပဲရေးထားတော့ ဘာမှ မထူးပါဘူး... ဘတ်စ်ကား ၁၀၁ လာတော့ ကားသမားကို Taejongdae လို့ပြောတော့ ဟိုဘက်ကားလမ်းဆိုတဲ့ပုံမျိုးလက်ညှိုးထိုးပြပါတယ်... ကျွန်မတို့လဲ ကားပေါ်က ပြန်ဆင်းလာတော့ အဲဒိဂိတ်မှာစောင့်နေတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်က အင်္ဂလိပ်လိုစပြောပြီးမေးပါတယ်... ဘာကူညီပေးရမလဲ... ဘယ်သွားမလို့လဲဆိုတော့ Taejongdae ကိုသွားချင်တာဆိုတော့ ဟိုဘက်ကားလမ်းက စီးရမှာဖြစ်ကြောင်း၊ ကားလမ်းကလဲ အလယ်က ကာထားတော့ ဘယ်ကကူးရမလဲမေးတော့ Underground လို့သူကပြောတယ်... ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့လျှောက်သွားတော့ အပေါ်မှာပဲ မျဉ်ကျားတွေ့တာနဲ့ အပေါ်ကပဲ ကူးဖြစ်သွားတယ်... သူကတော့ အတော်လေး ကူညီချင်တဲ့ပုံပေါက်သလို အင်္ဂလိပ်စကားလဲ အတော်လေးပြောချင်ပုံရပါတယ်... ဘတ်စ်ကားဂိတ်က ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ကျွန်မတို့နဲ့ သူပြောတာကို အားလုံးဝိုင်းကြည့်နေကြလေရဲ့... ဘာပဲပြောပြော အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်တွေ့တာ ကိုရီးယားကားထဲက CEO တွေ့တာထက်တောင် အဆင်ပြေသွားပါသေးတယ်...

The road filled with eatery between Bus stop and Taejongdae Park Gate

ဒီတော့ စာဖတ်သူအားလုံးသိထားရမှာက Taejongdae ပန်းခြံကိုသွားတဲ့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်က ရထားဘူတာဘက်ခြမ်းမဟုတ်ဘူး... သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက် ကားဂိတ်ဖြစ်တယ်ဆိုတာပါပဲ... ကား ၁၀၁ လာတော့ Taejongdae? လို့ထပ်မေးတော့ ကားသမား ခေါင်းညှိမ့်ပြတာနဲ့ တက်စီးခဲ့ကြတယ်... ကျွန်မတို့လဲကားသမားနောက်ခုံလေးတွေမှာပဲ တစ်ယောက်တစ်ခုံထိုင်ဖြစ်ကြတာပေါ့... မေးရပြုရလွယ်အောင်လေ... ရှာထားတဲ့အထဲမှာ မိနစ် ၄ဝလောက်ကားစီးရတယ်ဆိုတော့ စိတ်အေးအေးနဲ့ စီးနေလိုက်တယ်... နာရီဝက်လောက်ကြာတော့မှ ကားသမားကို တစ်ခါ Taejongdae? ဆိုထပ်မေးတော့... လက်ပြပြီး ကိုရီးယားလိုပြန်ပြောတယ်... ကျွန်မတို့နားလည်လိုက်တာတော့ ရောက်ရင် သူပြောမယ်လို့ပြောတယ်ထင်တာပဲ... ဒါနဲ့ အေးဆေးထပ်ထိုင်နေလိုက်တယ်... ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ Taejongdae ရောက်တော့ ကားသမားကြီးက ကျွန်မတို့ကို လှမ်းအော်တယ်... အဲဒိမှာပဲ ဂိတ်ဆုံးပဲထင်ပါတယ်... လူတွေအားလုံးလဲ ဆင်းကြတယ်ဆိုတော့...

ဘတ်စ်ကားကဆင်းလာပြီး ပန်းခြံဘက်လျှောက်တဲ့လမ်းပေါ်က မုန့်ဆိုင်...

ဒါနဲ့ ကျွန်မတို့ဆင်းလိုက်တာနဲ့ပဲ ပန်းခြံဂိတ်ကြီးကို တောင်ကုံးပေါ်မှာတွေ့ပါတယ်... အဲဒိဂိတ်ကိုတက်ဖို့ သွားတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ ကိုရီးယားစားသောက်ဆိုင်တွေအများကြီးပါပဲ... လမ်းဘေးဆိုင်လေးတွေလဲရှိတယ်... လမ်းဘေးမှာ တုတ်နဲ့ထိုးပြီးရောင်းတဲ့ မုန့်တွေလဲရှိတယ်... ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာကတည်းက တုတ်ထိုးထားတာတွေ ဘာအရသာရှိလဲ စမ်းကြည့်ချင်တာရော... ခရီးထွက်မှတော့ ဟိုစားဒီစား စားသင့်တော့ အစ်မက ပုံထဲမှာပြထားတဲ့ အလယ်က ဖောင်းဖောင်းဒုတ်ထိုးထားတာကိုဝယ်တယ်... မဗေဒါကတော့ ရှမ်းပြောင်းလိုပဲ ပြောင်းဖူးအမဲဆိုတော့ သူငယ်ချင်းနဲ့ တစ်ယောက်တစ်ဝက်စားမယ်ဆိုပြီး ဝယ်ဖြစ်တယ်... အစ်မဝယ်တဲ့ တုတ်ထိုးထားတဲ့ အလုံးကြီးက တကယ်ကျတော့ အထဲက Hotdog... အပြင်က မုန့်နှစ်ပုံစံမျိုးက ကျတော့ ကိတ်မုန့်လိုလိုကြီး စားရတာ တမျိုးကြီးပဲ... (ဟင်း... ဒီနေ့အတွက်စားရတာ ဘာမှ အဆင်မပြေ)... ကျွန်မတို့ရဲ့ ပြောင်းဖူးပြုတ်ကတော့ စားလို့ရပါတယ်... မြန်မာပြည်က ရှမ်းပြောင်းတွေလို စေးစေးလေးတော့ မဟုတ်ဘူး... မာမာကြီး တစ်စေ့ချင်းစီပဲ... (မြန်မာပြည်က နွားစားပြောင်းတွေလို မာတယ်)...

Beautiful Taejongdae Park

ပန်းခြံဝင်ခါစ Danubi Train ticket booth ကို မရောက်ခင်လမ်း

ဒီလိုနဲ့ Taejongdae Park ထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတယ်... ပန်းခြံဝင်ခ ပေးစရာမလိုဘူး ဒါပေမဲ့ ပန်းခြံကြီးက ကြီးလွန်းတော့ ပန်းခြံတွင်းလမ်းလျှောက်သွားမယ်ဆို တစ်နေကုန်လိမ့်မယ်လို့ ကြားထားတော့ အဲဒိ ပန်းခြံအတွင်းပြေးတဲ့ ကားတွဲလေးရှိတယ်... အဲဒါကို Danubi Train လို့ ခေါ်တယ်...
Danubi Train က March - Oct: 9:30 - 20:00 နဲ႔ Nov - Feb: 9:30-19:00 ထိဖြင့္တယ္.
လက္မွတ္က လူၾကီး ၂,၀၀၀ won/ အေယာက္ ၃၀ အထက္အုပ္စုဆိုရင္ တစ္ေယာက္ ၁,၂၀၀ won
ရပ္တဲ့ မွတ္တိုင္ေတြက...
Platform -> Taewon Jagal Madang -> Gumyeongsa Temple -> Observatory -> Yeongdo Lighthouse -> Taejongsa Temple -> Platform ဆုိျပီး ပတ္ေနတာ...
လက္မွတ္က တစ္ေနကုန္ ၾကိဳက္သေလာက္စီးလို႔ရတယ္... 

Danubi Train at Taejongdae Park

Taejongdae ပန်းခြံအကြောင်း အကျဉ်းခြုံးပြောပြရရင် ဒီပန်းခြံဟာ Busan ရဲ့ အထင်ကရ နေရာတစ်ခုဖြစ်တယ်... အထူးသဖြင့် ကျောက်ဆောင်တွေနဲ့ ကမ်းခြေ၊ ချောက်ကမ်းပါးတွေနဲ့ ပင်လယ်တွေဆုံတဲ့နေရာအဖြစ် နာမည်ကြီးတယ်... အမြင့်ဆုံးအမှတ်က မီတာ ၂၅ဝထိရှိပြီး ထင်းရှူးပင်တွေ နဲ့ တခြားအပင်အမျိုးအစားပေါင်း ၂၀၀ ကျော်ရှိတယ်... ဒီပန်းခြံရဲ့ နာမည်ကို Silla မင်းဆက်(BC57-AD 935) ရဲ့ ၂၉ယောက်မြောက်မင်း နာမည် King TaeJong Mu-Yeol (604-661) ကို အမှီပြုပေးထားတာဖြစ်တယ်... ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲဒိဘုရင်ဟာ ခရီးသွားရတာကို ၀ါသနာထုံသူဖြစ်ပြီး ဒီ Taejongdae Park နေရာဟာ သူမြှားပစ် ရအကြိုက်ဆုံးနေရာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့လို့ပါပဲ... 

Danubi Train Rate

Taejongdae Park - Ovservatory Deck

View from Observatory Deck... Very Very Windy place...

ကျွန်မတို့တွေ Danubi Train တက်စီးပြီး ရှေ့က ၂မှတ်တိုင်ကို ကျော်လာလို့ မဆင်းဖြစ်ပါဘူး... Observatory ရောက်မှ လူတွေတော်တော်များများဆင်းတာတွေ့လို့ လိုက်ဆင်းတော့မှ ရှေ့ ၂မှတ်တိုင် လွတ်သွားတာကို သိတယ်... ဒါပေမဲ့ ပြန်မလှည့်ချင်တော့ဘူး အချိန်ပိုရင်တော့ ပြန်သွားမယ်ပေါ့... ဒါပေမဲ့ မနက်ကတည်းက ကိုယ်က Behind schedule ဖြစ်နေတော့ ရောက်တဲ့နေရာကနေပဲ ဆက်လိုက်တယ်... observatory deck က လေအတော်ကို ပြင်းပါတယ်... လူတောင် ယိုင်တိုင်တိုင်လျှောက်နေရတယ်... အဲဒိနေ့က မိုးလဲ ကွက်ကြားရွာတယ်... အဲဒိကိုရောက်တဲ့အချိန်က မိုးအုံ့ပြီး လေကလဲ တိုက်နေပါတယ်... ကင်မရာနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ရင်းတောင် ကင်မရာ လွင့်ပြီး လွတ်ကျသွားမှာ အသည်းတစ်အေးအေးရယ်ပါ... ဦးထုတ်စောင်းထားတော့ ဦးထုတ်လွင့်မှာစိုးလို့ထိမ်းရ ကင်မရာလွင့်မှာထိန်းရနဲ့ အလုပ်အတော်ကို များပါတယ်... ဒါတောင် ဓာတ်ပုံတော့ ရအောင်ရိုက်ခဲ့သေးတာပါပဲ... ရှူခင်းကတော့ တကယ်ကို တမေ့တမောကြည့်ချင်စရာပါ... ကျောက်သားနံရံတောင်ကြီးတွေကို လှိုင်းကြမ်းကြမ်းတွေပုတ်ခတ်နေတာ တစ်နေ့လုံးထိုင်ကြည့်ရင်တောင် ရိုးမယ်မထင်ပါဘူး... စိတ်ထဲမှာ ကြောက်သလိုလို၊ လမ်းဆန်းသလို၊ ခွန်အားပဲပြည့်သလိုလိုနဲ့ မျိုးစုံခံစားရပါတယ်... ကောင်းကင်ကြည်လင်ပြတ်သားတဲ့နေ့တွေဆိုရင် ဂျပန် Tsushima ကျွန်းကို လှမ်းမြင်ရတယ်လို့ဆိုပါတယ်... ကျွန်မတို့လဲ ဒီနေ့အတွက် Plan ထားတဲ့နေရာထဲမှာ ခုမှ ပထမနေရာရောက်တုန်း ညနေက ၃နာရီကျော်နေပြီဆိုတော့ အီးလေးစွဲနေလို့တော့ မဖြစ်ဘူးပေါ့... ဓာတ်ပုံရိုက်ဘာညာပြီးတော့ Danubi Train ကို ထပ်သွားစီကြပြန်ပါတယ်...

Observatory Deck က ျမင္ကြင္း

Observatory Deck အေရွ႕က အေမနဲ႔ သားမ်ားရုပ္ထု

အဲဒိ Observatory Deck ရဲ့ ရှေ့မှာ အမေနဲ့ သားများ ကျောက်ရုပ်ထုရှိပါတယ်... အဲဒိ Taejongdae ချောက်ကမ်းပါးကနေ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ခုန်ချသေကြောင်းကြံမဲ့သူတွေကိုု လောကမှာ ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမဆို ချစ်တဲ့ မိဘရှိတယ်ဆိုတာကို သတိပေးတဲ့အနေနဲ့ ထုလုပ်ထားတယ်လို့ ဆိုပါတယ်... ရည်ရွယ်ချက်ကောင်းပါတယ်... (ကပ်တွေးတတ်တဲ့အတွေးကြောင့်... မိဘစွန့်ပစ်ခံရတဲ့ လူတစ်ယောက်အတွက်တော့ ဒီအရုပ်ကြီးမြင်ပြီး ပိုဝမ်းနည်းပြီး ခုန်ချချင်သွား ဘယ်နှယ့်လုပ်မတုန်း... မဗေဒါကိုက လူ့ဂွစာပါ... သူများအကောင်းလုပ်ထားတာကို)... စတာပါ... 

မဗေဒါ မဖောပါဘူး... ဒီမှာ တကယ်ရေးထားတာ...

Taejongdae Park - Yeongdo Lighthouse

ေအာက္က ေက်ာက္ေဆာင္ကို ဆက္ဆင္းမလို႔...

ဒီနေရာကတော့ ကျွန်မအကြိုက်ဆုံးနေရာထဲမှာ တစ်ခုအပါအဝင်ပါပဲ... ပြောရရင် ဒီခရီးတစ်ခုလုံးမှာ အကြိုက်ဆုံးနေရာလို့ ပြောလို့ရပါတယ်... အချိန်တွေသာရမယ်ဆိုရင် အကြာကြီးထိုင်နေချင်ပါတယ်...

ဒီမီးပြတိုက်ကို ၁၉၀၆ ခုနှစ်မှာ ဘူဆန်းတစ်ဝိုက်လာတဲ့ သဘောင်္တွေကို လမ်းပြဖို့ ဆောက်လုပ်ခဲ့တာပါ...  ၂၀၀၄ ခုနှစ်မှာ ခုမြင်နေရတဲ့ အသစ်နဲ့ အစားထိုးဆောက်လုပ်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ခရီးသွားတွေ အလာများတဲ့ နေရာတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်... ဒီ မီးပြတိုက်အပြင် အနုပညာပြခန်းတွေနဲ့ သဘာဝသမိုင်းပြတိုက်တွေလဲရှိပါတယ်... (ကျွန်မတို့ ဝင်မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး)... ၃၅ မီတာမြင့်တဲ့ ဒီမီးပြတိုက်က မီးအလင်းဟာ ၄၀ ကီလိုမီတာ အကွာအဝေးထိ မြင်နိုင်ပါတယ်... 

ျမင္ႏုိင္ပါတယ္ မီးျပတိုက္ေပါ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀...

မီးပြတိုက်ရဲ့ ဘေးဘက် အောက်နားမှာရှိတဲ့ ကျောက်ဆောင်ကြီးကတော့ ဆင်းရတာ ရင်ခုန်စရာ ခြေယားစရာလဲကောင်း ပျော်စရာလဲကောင်းလို့ ကျွန်မအကြိုက်ဆုံးနေရာပါပဲ... (ဆင်းခဲ့သမျှကို ပြန်အတက်ကျတော့ သိပ်မကြိုက်ချင်တော့ဘူးပေါ... :P ) ... အဲဒိ ကျောက်ဆောင်ကြီးနာမည်က Sinseon Rock လို့ ခေါ်ပါတယ်... နတ်သားတွေ နတ်သမီးတွေ လာရောက်အပန်းဖြေလေ့ရှိတဲ့ ကျောက်ဆောင်ကြီးလို့ သတ်မှတ်ခေါ်တွင်တာဖြစ်ပါတယ်... ပိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာက ဒီကျောက်ဆောင်ကြီးကနေ ဟိုးအရင်က ဒိုင်နိုဆော ခြေယာတစ်ခုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ပါတယ်... အဲဒိ ဒိုင်နိုင်ဆောခြေယာနဲ့ တခြား ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကိုတော့ သဘာဝသမိုင်းပြတိုက်ထဲမှ ပြသထားတယ်လို့ သိရပါတယ်... 

Danubi Train မီးပြတိုက် မှတ်တိုင်... (ရှေ့က လှေကားအတိုင်းဆင်းသွားရမှာ)

ဆင္းလိုက္ၾကစို႔ သူငယ္ခ်င္း...

ဒါ Lighthouse ကိုဆင္းတဲ့ လမ္း...

Lighthouse မေရာက္ခင္ ဒီေနရာေလး အရင္ေရာက္တယ္...

ကိုရီးယား သေဘာၤသားေတြ ရုပ္ထု...

လွဳိင္းက ေမာင္.... ေက်ာက္ေဆာင္က ကြ်န္မ ဘ၀ခ်င္းက နီးေလေသာ္ညား... (ခ်ိဳျပံဳးသီခ်င္းကို စာသားနည္းနည္းေျပာင္းထားသည္)

Lighthouse ကေန ဆက္ဆင္းတဲ့ လမ္းကေန ျပန္ရုိက္ထားတာ...

လမ္းမွာ ျမင္ရတဲ့ ဟိုဘက္က ရွဳခင္း...

ဆင္းမွာလား တက္မွာလား ေျပာ...

Sinseon Rock ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေပၚေရာက္ျပီ...

ပင္လယ္ၾကီး ကိုယ္ျဖတ္သန္း... အၾကင္နာခြန္အားေတြ...

ေတာင္စြယ္မ်ား ၀ိုင္းကာ ကာရံထား... အေတြးနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့မယ္...

ဟိုဘက္သြားရင္ ဟိုေရာက္မယ္... ဒီဘက္သြားရင္ ဒီေရာက္မယ္...

Taejongsa Tample

Taejongsa ဘုရားေက်ာင္း က ရုပ္ထုေတာ္... ဘုရားဖူးသြားၾကပါအံုး...

နောက်ဆုံးဂိတ်အနေနဲ့ Taejongsa ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘုရားကျောင်းကို ရောက်ရှိခဲ့ပါတယ်... ကျွန်မတို့ ရောက်တဲ့အချိန်က ဘုရားကျောင်းမှာ Hydrangeas ပန်းပွဲတော် ရှိနေပါတယ်... ဇူလိုင်လ ၅ရက်ကနေ ၁၃ရက်အထိ ရှိပါတယ်တဲ့... ကျွန်မတို့ကတော့ ကြိုမသိခဲ့ပါဘူး... ဒီလိုပဲ ကြုံသွားတာပါ... ဘုရားကျောင်းရောက်တော့ စကာင်္ပူက ထွက်လာတုန်းက ဘုရား မ ကန်တော့ဖြစ်ခဲ့လို့ စိတ်ထဲ သိပ်မကောင်းဖြစ်နေတာနဲ့ ခု ဘုရားဖူးရတော့ စိတ်ထဲ အတော်လေးကြည်လင်သွားပါတယ်... ဘုရားကျောင်းလေးက တောအုပ်လေးထဲမှာ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းရှိလှပါတယ်... ဘုရားကန်တော့နေစဉ်အတွင်း ဘယ်အလှူခံ ဘယ်ဂေါပက၊ ဘယ်ဘုန်းကြီးကမှ အလှူခံလိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ကြည့်မနေပါဘူး... အလှူငွေထည့်ချင်တာတောင် အလှူခံဗုံးမတွေ့လို့ မထည့်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး... အရမ်းကို  ငြိမ်းချမ်းတဲ့ ဘုရားရိတ် တရားရိတ် ကျောင်းလေးပါ... ပန်းပွဲတော်သာမရှိရင် ပိုပြီး တိတ်ဆိတ်လူနည်းတဲ့ နေရာလေးတစ်ခုဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်... အပြင်မှာ ပန်းတွေနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်နေသူတွေသာ များတာ... ဘုရားလာ ကန်တော့တဲ့သူကတော့ ၁ယောက်စ ၂ယောက်စ Ahjumma တွေလောက်ပါပဲ... လူငယ်ဘုရားဝင် ကန်တော့တာ ကျွန်မတို့ပဲရှိပါတယ်... (လိမ္မာတယ်ဟုတ်?:P) 

ဒီကျောင်းဆောင်ထဲမှာ ဘုရားရဲ့ ဓာတ်တော်တွေရှိတယ်တဲ့... ဒီထဲက ဘုန်းကြီးတွေ ရွတ်နေတဲ့ ဘုရားစာတွေက မြန်မာ ဘုရားစာတွေနဲ့ ဆင်တယ်...

ဘုရား ကန်တော့နေသည်... မနှောင့်ယှက်ရ...

ဘုရားကျောင်းနှင် အမှတ်တရ...

ဒီဘုရားကျောင်းက အရှေ့မှာပြောခဲ့တဲ့ ဒီကိုလာပြီး မြှားပစ်ရတာ ကြိုက်တယ်ဆိုတဲ့ King TaeJong ရဲ့ နာမည်ကို အစွဲပြုပေးထားတာပါပဲ... ရှေ့မှာပြောဖို့ကျန်ခဲ့တာက ဒီ TaeJong ဘုရင်ဟာ ကိုရီးယားစာကို တီထွင်ခဲ့တဲ့ King Sejong ရဲ့ အဖေပါတဲ့... (ဒါဆို King Taejong ခေတ်က ဘာစာ ဘာစကားသုံးလဲ သိဘူးနော်)... ဘာပဲပြောပြော သူရှိလို့ သူ့သား Sejong ဖြစ်လာတာ... Sejong ဖြစ်လာလို့ ကိုရီးယားစကားဆိုတာ ဖြစ်လာတာ... သူမွေးတဲ့သားက Seoul မြို့လည်ခေါင်မှာ ရုပ်ထုကြီးလုပ်ပြီး မိန့်မိန့်ကြီး ခုထက်ထိထိုင်ပြီး ဓာတ်ပုံအရိုက်ခံ (အဲလေ) ဂုဏ်ပြုခံနေရတာ သူသိရင် သူ့သားအတွက်များ ဂုဏ်ယူမလား သိဘူးနော်... :D ...

ပန္းေတြပြင့္ေနျပီ....

ဘုရားကျောင်းအကြောင်းပြန်ဆက်ရရင်ဖြင့် ဒီ Taejongsa ဘုရားကျောင်းက ဘုရားရဲ့ ဓာတ်တော်အစစ်တွေလဲ ရှိတယ်လို့ဆိုပါတယ်... အပေါ်ကပုံမှာ ဘုန်းဘုန်းခေါင်းလောင်းတီးနေတဲ့ ကျောင်းဆောင်ထဲမှာပါ.. ဝင်ကြည့်မလို့ပဲ ဘုန်းကြီးတွေ ဘုရားရှိခိုးနေကြလို့ အပြင်ကနေပဲ ခဏ ဗွီဒီယိုရိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်... အထဲမှာတော့ ဘုရားဆင်းတုတော်တွေ အများကြီးပဲ... ကိုရီးယားပုံစံ ဘုရားရုပ်ထုတွေရော၊ အရှေ့တောင်အာရှဘုရားရုပ်ထုတွေရော... မြန်မာဘုရားရုပ်ထု ပုံစံမျိုးတွေလဲရှိတယ်... 

Hydrangeas ပန္ေလးေတြ... (ျမန္မာလို ဘယ္လိုေခၚလဲ မသိ)

Taejongsa Tample ၀င္ေပါက္

အျပန္က်မွ ဂိတ္ေပါက္မွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ျဖစ္တယ္...

၀င္ေပါက္ / ထြက္ေပါက္

ဒီလိုနဲ့ပဲ Taejongtae ပန်းခြံထဲကနေ Danubi Train စီးပြီး ပြန်ထွက်လာဖြစ်ပါတယ်... ကျွန်မတို့ရဲ့ Itinerary အတိုင်းဆို ညနေ ၄နာရီခွဲ အပြီးပြန်ရမှာ... ခုတော့ မနက်က လေယာဉ်နောက်ကျတာရော KTX ကထင်သလိုမဖြစ်တာရောကြောင့် စီစဉ်လာတာထက်နောက်ကျနေလို့ ညနေ ၅နာရီ ၄၅ မိနစ်လောက်ရှိနေပြီထင်ပါတယ်... ကျွန်မတို့နောက်တစ်နေရာကို ၅နာရီခွဲ ယာထားတာပါ... နောက်တစ်နေရာကတော့ Running Man episode 126 မှာ သွားခဲ့တဲ့ ကိုရီးယား Santorini လို့ တင်စားခေါ်ဝေါ်ကြတဲ့ Gamcheon Culture Village ဖြစ်ပါတယ်...

ရှာလာတဲ့အင်ဖိုအရတော့ Busan Station ကနေ Toseong Station ကို ရထားစီးပါဆိုတော့ ဘူဆန်းဘူတာတစ်ခါထပ်သွားအုံး... ပြီးရင် ပြန်လာအုံးနဲ့ အချိန်မမှီမှာ သေချာသလောက်ဖြစ်နေပါတယ်... ကျွန်မရှာလာတဲ့ မြေပုံထဲမှာဆိုရင် ဘူဆန်းဘူတာအထိ ပြန်သွားနေစရာမလိုပါဘူး... လမ်းသင့်ပါတယ်... ဒီတော့ အချိန်ကို ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လိုက်ပြီး တိုက်စီ စီးဖို့ပဲ အားလုံး သဘောတူလိုက်ပါတယ်... ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မတို့ရဲ့ Itinerary ကို ဆက်လက် ထိမ်းသိမ်းထားနိုင်ခဲ့ပါတယ်...

Gemcheon Cultural Village နဲ့ Dinner at Famous Jagalchi Fish Market ကိုတော့ နောက်ပိုစ့်တစ်ပုဒ်နဲ့ Day 1 (Part 2) ခွဲလိုက်ပါမယ်... အဆုံးထိ လက်ညောင်းခံ မျက်စိညောင်းခံ ဓာတ်ပုံတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ကြီးကို Scroll လုပ်ပြီး ဖတ်ပေးတဲ့ စာဖတ်သူများအားလုံးကို ဒီက.... အာဘွားးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ပါ.....