From Gold Coast to Lovely Sydney – Day 4

ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြကို သြားပါ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဇာတိခ်က္ေျခြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔

Day 4 in Australia - Tuesday, 12 February 2013

ရှေ့နေ့က အစောကြီးအိပ်ယာ၀င်ခဲ့တဲ့အတွက် ဒီနေ့တော့ မနက်ကို လန်းလန်းဆန်းဆန်း စောစောစီးစီးနိုးနေခဲ့ပါတယ်။ လေယာဉျက နေ့လည် ၁၁နာရီ ၅၀မိနစ် မှဆိုပေမဲ့ လိုရမယ်ရကားကို မနက် ၉နာရီခွဲလာကြိုခိုင်းထားပါတယ်… ညီအစ်မနှစ်ယောက် စောစောစီးစီး ပြီးစီးနေတဲ့အတွက် အခန်းကိုတောင် မနက် ၈နာရီခွဲလောက်ကတည်းက ပြန်အပ်လိုက်ပြီး ဟော်တယ်ရှေ့က ကမ်းခြေဘက်မှာ သွားထိုင်ရင်း ဓာတ်ပုံလေးဘာလေးရိုက်ဖြစ်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ၉နာရီခွဲမှာ ကားရောက်မလာပါဘူး… Brisbane သွားတဲ့နေ့က သြစတေးလျန်းတွေ အချိန်မှန်တတ်တယ်ဆိုတော့ စိတ်ချထားတာ… အဲဒိနေ့တော့ တက်တက်စင်တော့တာပါပဲ (အဲဒါကြောင့် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို တိုးရစ်က ကောက်ချက်ချတဲ့အခါမှာ သူကြုံခဲ့ရတဲ့ သူတွေအများစုကို မူတည်ပြီးပဲ ယူဆတတ်ကြတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ကိုယ့်နိုင်ငံကို အများလေးစားစေချင်ရင် ကိုယ်ကစပြီး ကောင်းအောင်နေရမယ် individual (တစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီ) က နေတတ်နိုင်သလောက်ကောင်းရမယ်)။ ကြုံလို့ ထပ်ပြောတာပါ။ ခု ကားသမားနောက်ကျလို့ သြစတေးလျက လူတွေ ၀န်ဆောင်မှုမကောင်းဘူးလို့ ခြုံငုံပြောလို့မရပါဘူး။ (ဒါပေမဲ့ အာရှနိုင်ငံတွေလို အရမ်း Serious မဖြစ်သလိုပဲခံစားရတယ်)။ ၉:၄၅ လောက်မှာ ကားရောက်မလာတော့ အေးဂျင့်ကို ဖုန်းခေါ်ပါတယ်။ အတော်လေးခေါ်ရပါတယ်။ လာပါမယ် ခဏစောင့်ပါပဲပြောပါတယ်။ ရောက်မလာပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ၁၀နာရီခွဲသွားပါတယ်။ ကျွန်မတို့ စိတ်ပူလာပါပြီ။ လေယာဉျမမှီရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဖုန်းတွေဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် ကားကရောက်မလာတော့ရော ဘာထူးမှာလဲ။ ၁၁နာရီ နည်းနည်းကျော်လာတော့ ဟော်တယ်က ကောင်တာမှာ တခြားကားငှားလို့ရမလား သူတို့ဆီမှာများကားရှိရင်လိုက်မလား သွားမေးတော့လဲ သူတို့ကားကလဲ ကြိုမှာထားမှရတာ။

ကြ်န္မတို႔ Resort ေရွ႕က လူသြားလမ္းေလး... မနက္ဆို အားကစားလုပ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေခြးေၾကာင္းထြက္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ...

ကြ်န္မတို႔တည္းတဲ့ Royal Pacific Resort ကို ေနာက္ခံထားျပီး ရုိက္ထားတာ..

“နင္တို႔ေတြမ်ား အခန္းကထြက္လာတာေနာက္က်လို႔လား” ဆိုျပီး ေကာင္တာက မိန္းမက စိုးရိမ္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေမးပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မနက္ဆို တံျမက္စီးလွည္းေနက် ဘိုၾကီးက ကြ်န္မတို႔ အေစာၾကီးကတည္းက ေစာင့္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသ၀င္ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္ လူလဲ စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ ၁၁နာရီ ၁၅၊ ၂၀ ေလာက္က်မွ မီနီဘတ္စ္လို ကားေသးေသးေလးမွာ အိတ္ထည့္တဲ့ေနာက္တဲြေလးနဲ႔ အသက္ၾကီးၾကီး အျဖဴလူၾကီး ကမူးရွဴးထိုးေရာက္ခ်လာပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ညက ေရခ်ိန္အေတာ္ကိုက္ထားတဲ့ပံုပါပဲ။ ကြ်န္မအစ္မလဲ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ သူ႔ကို ေကာေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ေနာက္ပဲက်ေနျပီ ေျပာလဲ သူက ကိုယ့္ကို စိတ္ျမတ္ျပီး တစ္ခုခုလုပ္ေနမွ ဒုကၡ ဆိုျပီး ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဟိုလူၾကီးၾကည့္ရတာလဲ ေျပာခံရတာ အရည္ထူေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး။

Resort ေဘးက ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေလး...

လမ္းမွာလဲ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ၀င္ေခၚလိုက္ေသးတယ္။ ေလဆိပ္ကို အခ်ိန္မွီေတာ့ေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုယ္လဲစိတ္ပူေတာ့ အျမန္ဆံုးနီးနဲ႔ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ ကိုယ့္စိတ္ထဲထင္သလို အင္မီဂေရးရွင္းတို႔ ဘာတို႔ ျဖတ္ေနစရာမွ မလိုပဲ။ Domestic flight ဆိုတာေမ့သြားတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ခုမွ ျပည္တြင္းေလယာဥ္ကို စီးဖူးတာေလ။ စီးသမွ်ေလယာဥ္က အင္မီးဂေရးရွင္းနဲ႔ custom ကိုျဖတ္ခဲ့ရတာကိုး။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ Check in ၀င္ျပီး မမွီမွာစိုးလို႔ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေလယာဥ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေဟာထဲတန္းေရာက္သြားလို႔ အံ့ေတြၾသေရာ။ လူေတြအမ်ားၾကီး ေနရာျပည့္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ မုန္႔ဆိုင္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ စားပဲြေတြလဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူေတြထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးေတာ့ တစ္ခုခုစားမွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ၾသစီမွာက စကာၤပူမွာ Macdonald မ်ားသလိုပဲ… သူက Hungry Jack ဆိုတဲ့ ဆိုင္နဲ႔ Singapore က Old Chang Kee တို႔ Pie Kia တို႔လိုမ်ိဳး Pie Face ဆိုတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ ေနရာတိုင္းမွာေတြ႔တယ္။ Gold Coast ေလဆိပ္မွာေတာ့ Hungry Jack ဆိုင္ေတြရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ အ၀င္၀မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အႏၵိယ အမ်ိဳးသမီးခ်က္တဲ့ ယိုးဒယားဆိုင္ရွိတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ညီအစ္မလဲ အာရွသူပီသစြာ Western food ကို ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိေရာက္မွ ခ်ဥ္ငံစပ္ကိုပဲ ေတာင့္တေနမိတာ၊ အဲဒိအက်င့္ကို ေျဖာက္ရမယ္။ ဒါ resolution တစ္ခုအေနနဲ႔ကို လုပ္ရမယ္။ တစ္ႏုိင္ငံေရာက္ရင္ သူတို႔ႏုိင္ငံအစားအစာကို စားသင့္တယ္)။ ယိုးဒယားဆိုင္ကေန Pad Thai ၀ယ္စားျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ယိုးဒယား ကတ္ေကးကိုက္ေပါ့ေနာ္။ တစ္ပဲြ ၁၃.၅၀ ေဒၚလာ။ Pad Thai take away ေလးကို စကာၤပူ ၁၇.၅၀ ေဒၚလာေလာက္က်တယ္။ အစားအေသာက္က ေစ်းၾကီးတယ္ဆိုတာ အဲဒါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မဆိုးဘူး ေတာ္ေတာ္ေလးစားေကာင္းတယ္။ ယိုးဒယားအရသာစစ္ပါတယ္။ ေလယာဥ္မမွီမွာစိုးလို႔ စကၠဴဗူးေလးနဲ႔ ထုတ္လာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ကလဲ ထင္ထားသလို ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မထြက္ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ ျပည္တြင္းေလယာဥ္ေတြက အဲလိုျဖစ္ေနက်ထင္တယ္။ ဘယ္သူမွကေတာ့ စိတ္ပူစိုးရိမ္ေနတာမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ကားလာၾကိဳတဲ့လူၾကီးက ေအးေဆးေနသလားေတာ့မသိ။ မုန္႔စားလို႔ ကုန္ျပီး ေနာက္ထပ္ မိနစ္၃၀ေလာက္ေတာင္ ထပ္ေစာင့္လုိက္ရေသးတယ္။

စားေကာင္းတဲ့ Pad Thai...

ဒီလိုနဲ႔ မေဗဒါတို႔ ေလယာဥ္ေခၚေတာ့ ေလယာဥ္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီး တက္ရတယ္။ ဘက္ဂ်က္အဲလိုင္းမို႔လားေတာ့ မသိ။ Gold Coast နဲ႔ စစ္ဒနီကို ေလယာဥ္ၾကာခ်ိန္က ၁နာရီခဲြပဲ။ စစ္ဒနီေရာက္ေတာ့ ေအးေဆး အိမ္သာေတြဘာေတြ၀င္ျပီးမွ ထြက္လာတာ။ ေလယာဥ္ေပၚက လူေတြကိုမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ ထြက္ေပါက္က ဘယ္နားမွန္းလဲမသိဘူး။ စကာၤပူေလဆိပ္လိုလဲ ဆိုင္းဘုတ္က ေသေသခ်ာခ်ာမရွိဘူး။ ထြက္ေပါက္ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေတြ႔လို႔ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ထြက္ေပါက္လဲမေတြ႔။ ေနာက္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုလဲမေတြ႔။ ထြက္ေပါက္နဲ႔တူတာလဲမေတြ႔။ မုန္႔ဆိုင္ေတြနဲ႔ duty free ဆိုင္ေတြပဲ ေတြ႔တယ္။ မွ်ားနဲ႔ လမ္းညႊန္မွာ စကာၤပူမွာအေနမ်ားေတာ့ စကာၤပူအစိုးရရဲ႕ အလိုလိုက္ခံထားရေတာ့ ခြံ႔ေကြ်းမွစားတတ္တဲ့ကေလးေတြလိုပဲ နည္းနည္းလဲြတာနဲ႔ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မအစ္မကို လာပါဟာ သူတည့္တည့္သြားေျပာထားတာ ေနာက္ဆိုင္းဘုတ္မေတြ႔မခ်င္းသာ တည့္တည့္ကို အဆံုးထိသြားၾကည့္တာေပါ့။ အဲဒါဆို အင္မီးဂေရးရွင္းေတြ႔ရင္ အသိသာၾကီးပါဆိုျပီး စိတ္ထဲေတြးေနတာ။ အဆံုးေရာက္ေတာ့ ညီအစ္မ၂ေယာက္ Sliding door ကို ထြက္လိုက္တာနဲ႔ အျပင္ကိုေရာက္ေရာ။ အထုတ္ေတြလဲ မေရြးရေသးဘူး။ Belt ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္အထုတ္ေလး ၂ထုတ္ပဲ သနားစရာလည္ေနတယ္။ ကိုယ္ေတြက Domastic flight မစီးဖူးေတာ့ gold Coast ၀င္တုန္းကလို အထုတ္ေတြ အေမႊခံရအံုးမယ္ပဲ စိတ္ထဲမွတ္ေနတာ။ အထုတ္ေတြလဲေရြးျပီးေရာ အသင္သြားလိုရာသြားႏုိင္ျပီပဲ။ စစ္ဒနီေရာက္တာ အျဖဴေတြထက္ ကုလားေတြပိုမ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္။ ကားငွားတဲ့ေကာင္တာမွာလဲ ကုလားပဲ။ ဘိုလိုကို သူက ဘိုထက္ေတာင္မႊတ္ျပေနတယ္။ ပိတ္ရုိက္ခ်င္စရာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဆီက ကားလက္မွတ္မ၀ယ္ေသးပဲ ကုလား… ငါတို႔ကို လွိမ့္ေနလားဆိုျပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ ဟိုစာရြက္ဖတ္ ဒီစာရြက္ဖတ္… အင္တာနက္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးလို႔ရမလား ရထားစီးရင္ေကာင္းမလား ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လဲ သူ႔ဆီက ၀ယ္တာပဲ အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္ေလာက္တာနဲ႔ ကုလားဆီျပန္သြား… ၀ယ္ရတယ္။ အျဖဴထက္ဘိုလိုကို မႊတ္ေနတဲ့ ကုလားကလဲ လုပ္ခ်င္သလိုလို မလုပ္ခ်င္လိုလိုပံုပင္မဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ေျပာျပပါတယ္။ သူေျပာတာအလြန္မွ မႊတ္ေနေတာ့ ေျဖးေျဖးေျပာဖို႔ေျပာေတာ့ ကိုယ္ကပဲ အဂၤလိပ္လိုမတတ္သလိုလို ကုလားက စိတ္မရွည္။

“အျဖဴေကာင္ၾကီးေတြနဲ႔ ေျပာလာတာ နားလည္ပါတယ္ ကုလားရယ္။ နင္ ကိုးက မာန္တက္ျပီး ပညာျပေနတာ။ ဇာတိက အမီနာနဲ႔ ခ်ာပါတီကိုေမ့ေနျပီးေတာ့။” ကုလားက ကုလားဟင္းမစားတာေတာ့ၾကာျပီထင္တယ္ စကာၤပူက ကုလားေတြလို မနံဘူး။ ေမႊးၾကိဳင္ေနတာပဲ။ (အမ်ားစုလက္ခံထားတာကို ျမန္မာလို႔ ုေျပာတာပါ ဖတ္မိတဲ့ ကုလားမ်ားစိတ္မဆိုးၾကပါနဲ႔ေနာ္… အၾကံေပးတယ္ပဲ သေဘာထားပါ)… ကဲ ကုလားဋီကာဖြင့္တာ ဒီတင္ရပ္မယ္။ သူေလးက ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေျဖးေျဖးနဲ႔ ေသခ်ာေျပာရွာပါတယ္။ အျပင္ထိလဲ လိုက္ျပတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားတယ္။ Air Port Transfer အသြားအျပန္ကို ၾသစီေဒၚလာ ၃၀ က်တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေတာင္းအိတ္စ္ကားေပၚမွာတျခားလူေတြေရာက္တာကိုေစာင့္ရေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အတဲြ ၂တဲြထပ္ေရာက္လာေတာ့မွ ထြက္တယ္။ ရာသီဥတုက Gold Coast (Queensland) လိုမပူဘူး၊ စစ္ဒနီ(New South Wales)က ေနလို႔ေကာင္းတယ္။ ကားေလးထြက္ျပီး ျမိဳ႕လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ တျခားအတဲြေတြကို ဟိုတစ္ေနရာ ဒီတစ္ေနရာစီခ်တယ္ ကိုယ့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ ေရာက္မလဲေပါ့။ ကိုယ္ Book ထားတဲ့ Travelodge Hotel ကလဲ Review ေတြအရ ျမိဳ႕ထဲနဲ႔နီးတယ္ ဘူတာရုံနဲ႔လဲ နီးတယ္လို႔ေျပာထားပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္မေရာက္ေသးတာလဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြကလဲ သည္းၾကီးမဲၾကီးရြာလာတယ္။ လမ္းမွာလဲ ေဟာ္တယ္တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကို ၀င္ရပ္ျပီး ကားသမား ဘယ္ထြက္သြားလဲမသိဘူး။ ကိုယ္လဲ ရုတ္ရုတ္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္တဲ့ စတန္းၾကီးနဲ႔ ရုိက္ျပစ္ဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ထားတာ။ ေၾကာက္တတ္ရင္ ခရီးမသြားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး ေပါ့ေနလို႔လဲမရဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေဟာ္တယ္ကေန ကုလားမၾကီးတစ္ေယာက္ကို တင္လာတယ္။ ေအာက္ဆိုဒ္ရွာတာထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ကိုလဲ ေစာင့္ရတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဟာ္တယ္က ေ၀းေသးလားလို႔ေမးေတာ့လဲ သူ႔ပံုက မေသမခ်ာ။ ဘယ္ႏွယ့္ ငါတို႔ ဘြတ္ထားတဲ့ ေဟာ္တယ္ပဲ လူသိနည္းတဲ့ ျမိဳ႕ျပင္က ေဟာ္တယ္ကိုပဲ မွားဘြတ္မိသလား စိတ္ထဲေတြးမိလာေရာ။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ေဟာ္တယ္ကိုေရာက္တယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။ ျမိဳ႕ထဲနဲ႔ နီးတယ္ဆိုျပီး ခုပံုၾကည့္ရတာ ေ၀းမဲ့ပံုပဲဆိုျပီး မွားဘြတ္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိေနေတာ့တယ္။ ၾသစီက ၀န္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့ပံုစံက ခပ္ေအးေအးပဲေျပာရမယ္။ မလုပ္ေပးခ်င္သလို လုပ္ေပးခ်င္သလို ပ်င္းတဲြတဲြပံုစံမ်ိဳးလဲမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ပန္တို႔ စကာၤပူတို႔ကလို ဧည့္သည္သည္သာ အေရးၾကီးဆံုးဆိုျပီးေတာ့လဲ ရုိရုိၾကိဳးၾကိဳး (ၾကိဳးၾကိဳး လား က်ိဳးက်ိဳးလား သိရင္ျပင္ေပးပါ) ဆက္ဆံတဲ့ပံုစံမ်ိဳးလဲဟုတ္ဘူး။ မသိရင္ သူငယ္ခ်င္း အိမ္အလည္လာလို႔ “ေအး… လာေလ.. ထိုင္…” ဒါမ်ိဳး Treatment လို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ဒါေပမဲ့ Gold Coast က Resort ကေတာ့ မိသားစုပိုင္ဆိုေတာ့ ပိုျပီး ေဖာ္ေရြတယ္။ ဆစ္ဒနီက ေဟာ္တယ္က ေကာင္တာက ၀န္ထမ္းေတြ ၀န္ေဆာင္မွဳေပးတာကိုေတာ့ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ကိုယ့္ကို လုပ္ေပးတာက ျပည္ၾကီးက တရုတ္မ။ ၾသစီက ေဟာ္တယ္ေကာင္တာမွာအလုပ္လုပ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုကလဲ ေရေရလည္လည္မေျပာတတ္။ ကိုယ္ေတြကို တရုတ္ေတြထင္ျပီး တရုတ္မနဲ႔ လႊတ္လိုက္တယ္ထင္ပါ့ (သူတို႔ ဘိုေတြက အာရွရုပ္ဆို အားလံုးကို တရုတ္မ်ားသတ္မွတ္ထားလားမသိဘူး… ေနာက္မွ အဲကိစၥေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၾကံဳတာေျပာျပအံုးမယ္)… သူနဲ႔က်ေတာ့လဲ အဂၤလိပ္လိုကို အေတာ္ေလးစိတ္ရွည္စြာ ဆဲြဆန္႔ျပီး နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခန္းထဲလဲေရာက္ေရာ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္လဲ ထံုးစံအတုိင္း အခန္းကို စိတ္ၾကိဳက္ဖြျပီးသကာလ ခဏေလး လွဲရုံပဲဆိုျပီး မုိးေအးေအးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။

ခဏေနထမယ္ဆိုျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ညေန ၄နာရီခဲြ ေလာက္မွာ ျပန္ႏုိးလာတယ္။ ဒီေတာ့မွ အခ်ိန္ေတြအလကားျဖစ္ေတာ့မွာပဲဆိုျပီး တစ္ေနရာရာသြားမွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ခရီးတစ္ခုသြားရင္ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာသြားမယ္ဆိုျပီး ၾကိဳစီစဥ္လာရင္ ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။ မဟုတ္ရင္ အခ်ိန္ေတြ အလဟသျဖစ္တတ္တယ္။ ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာက ျပႆနာ။ ဘယ္သြားမလဲဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အခ်ိန္၊ သြားမဲ့ေနရာ အေျခအေန နဲ႔ အကြာအေ၀း၊ ဘယ္လိုသြားရမယ္၊ စတာေတြကိုထည့္စဥ္းစားရတယ္။ ဒီေဟာ္တယ္ Review ေတြမွာေတာ့ The Rock တို႔၊ Opera House တို႔က လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ရတယ္လို႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒိေနရာေတြကိုပဲသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စလံုးေရာက္ရင္ မာရီနာေဘးမွာ မာလိုင္းယြန္းတို႔ MBS တို႔နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကသလို ဆစ္ဒနီေရာက္မွေတာ့ Opera House တို႔ Harbor Bridge တို႔နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္မွျဖစ္မွာေပါ့ေနာ့္။

ရထားဘူတာရုံရွာရင္း ဒီေနရာသို႔ လမ္းမွားေရာက္ေလသတည္း...

ဒီလိုနဲ႔ ညီအစ္မ ၂ေယာက္ ေဟာ္တယ္ေလာ္ဘီကယူလာတဲ့ ေျမပံုနဲ႔ ေျခဆန္႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ ေျမပံုကို ေသခ်ာစိတ္ရွည္လက္ရွည္ ၾကည့္တတ္တဲ့ ဂ်ပန္သြားတုန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေဟာင္ေကာင္သြားတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရမိတယ္။ ကြ်န္မအစ္မက ေျမပံုေကာင္းေကာင္းမၾကည့္တတ္ဘူး (ေျမပံုထဲကနဲ႔ အျပင္က ေတာင္ေျမာက္ကို စျပီး မခဲြတတ္တာ က်န္တာေတာ့ သူၾကည့္တတ္ပါတယ္) ဒါေပမဲ့ သူက အျပင္က ျမင္ေနတဲ့ လမ္းေတြကို တစ္ခါေရာက္ဖူးတာနဲ႔ မွတ္မိတယ္၊ (ကြ်န္မက ေျမပံုၾကည့္တာ မွားေနတယ္ ေျပာလဲ သူက အၾကီးဆိုေတာ့ သိပ္လက္ခံခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း အေပၚက ၂ေယာက္က ဒီေနရာမွာက်ေတာ့ ကြ်န္မ အႏြံအတာကို ပိုခံႏုိင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အစ္မနဲ႔သြားရတာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြလဲ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္… ကိုယ္နဲ႔ အားမနားတမ္း သူဘာေျပာရင္ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ အတြင္းက်က် သိလြန္းလို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ရန္ျဖစ္ရပင္မဲ့ ကိုယ္နဲ႔ အေတြး အက်င့္ အၾကိဳက္ တူတယ္ေလ… ဟဲဟဲ…)၊ ကြ်န္မကက်ေတာ့ ေျမပံု ၾကည့္ရတာကို စိတ္မရွည္တာ၊ ေနရာတစ္ခုကို သြားလိုက္ မဟုတ္ရင္ ျပန္လွည့္မယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာက Tourist attraction မဟုတ္ေတာင္ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ တစ္ခုပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ အသစ္အဆန္းပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအက်င့္က တစ္ခါတစ္ေလမွာ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းျပီး အဓိကေနရာေတြလြတ္တတ္တယ္။

ပန္းသီးတစ္လံုး ေရတစ္ဗူး ေနာက္ကဆိုင္တြင္ ၀ယ္စားခဲ့ေလသတည္း... (ဒီပံုက ျပန္မဲ့ေန႔က်မွ အမွတ္တရျပန္ရုိက္ထားတာ...)

ကြ်န္မတို႔ ေဟာ္တယ္က Museum ရထားဘူတာရုံနဲ႔ နီးတယ္။ အဲဒိ ဘူတာကို ရွာတာ လမ္းေတြမွားျပီး ဘယ္ရပ္ကြက္ေတြထဲေရာက္မွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ကြ်န္မပဲ ပ်င္းတဲ့စိတ္ေတြေျဖာက္ျပီး ေျမပံုကို အေသအခ်ာၾကည့္ရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေကြ႔ရမဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေက်ာ္လာခဲ့တာျဖစ္ေနတယ္။ ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ေကြ႔ျပီး ေတြ႔တဲ့လူေတြကို မနည္းလိုက္ဖမ္းျပီး ေမးရတယ္။ မနက္ကတည္းက ယိုးဒယား ကတ္ေၾကးကိုက္ (Pad Thai) ပဲစားထားေတာ့ ဗိုက္နည္းနည္းျပန္စာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ Hyde Park City Convenience store ဆိုတဲ့ Cheer တို႔လိုဆိုင္မ်ိဳးေလးမွာ ပန္းသီးတစ္လံုး ေရတစ္ဗူး၀ယ္စားရတယ္။ ေရတစ္ဗူး ၃ေဒၚလာ၊ ပန္းသီးက ၁.၅၀ ေဒၚလာ။

Hyde Park ဆိုတာ ေနာက္ကျမင္ေနရတဲ့ ပန္းျခံေပါ့... Museum ဘူတာရုံက အဲဒိေဘးမွာရွိတာ... မေဗဒါတို႔ တည္းတဲ့ေဟာ္တယ္ရဲ႕ေနာက္တည့္တည့္ပဲ...

အဲဒိဆိုင္ေလးေရွ႕က ပန္းျခံနားမွာပဲ Museum ဘူတာရုံရွိတာ။ ဘူတာရုံကို ဆင္းရတဲ့ ေလွကားၾကီးကလဲ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြနဲ႔ အကြယ္ေတြမ်ားျပီး အေဟာင္းပံုစံမ်ိဳး၊ (ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ စိတ္ထဲျဖစ္တာကို ပံုေဖာ္တာပါ) အကြယ္ကေန တစ္စံုတစ္ေရာက္ထြက္လာမွာကို ေၾကာက္တဲ့ စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ညီအစ္မ ၂ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အျမန္ဆင္းၾကတယ္။ ဘူတာရုံေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြလို စက္ကေန လက္မွတ္သြား၀ယ္ၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္ကအစ စကာၤပူလို လူလြယ္လြယ္ကူကူလုပ္တတ္ေအာင္ တစ္ဆင့္ျခင္းလဲ မေျပာဘူး။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာေရာ၊ ေနာက္မွာလူေတြေစာင့္ေနတာေရာေၾကာင့္ ဆက္ျပီး Explore မလုပ္ေတာ့ပဲ ေဘးက လူေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာကပဲ Circular Quay မွတ္တိုင္ကို သြားမလို႔ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို အသြားအျပန္ ၅ေဒၚလာ ေပးရတယ္။ ၂မွတ္တိုင္ပဲကို ၅ေဒၚလာဆိုေတာ့ စကာၤပူကလာတဲ့သူအတြက္ေတာ့ ေစ်းၾကီးတယ္။ (ကိုယ္သာ ခရီးမသြားခင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျပီး research ေကာင္းေကာင္းရွာခဲ့ရင္ေတာ့ အားလံုးၾကိဳသိျပီး ေယာင္လည္လည္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး) ဆစ္ဒနီရဲ႕ ရထားလိုင္းေတြကို ေလ့လာခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီ ၀က္ဆိုဒ္မွာ http://www.cityrail.info/ ေလ့လာလို႔ရပါတယ္။

လက္မွတ္၀ယ္ျပီး ဘူတာထဲကို ဆက္၀င္လိုက္ေတာ့လဲ ဆက္ဆင္းရျပန္ေရာ၊ အေကြ႔ေတြအေကာက္ေတြနဲ႔ ရထားသံလမ္းေတာင္ ဘယ္ေနမွန္းမသိဘူး။ ျပီးလဲျပီးေရာ အေပါက္တစ္ခု အဆံုးကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ညီအစ္မ ၂ေယာက္လံုး “ေဟာေတာ့ ေရာက္သြားျပီ” ဆိုျပီးျဖစ္ရတယ္။ သတိမေပးဘာမေပး Platform ကုိ တန္းေရာက္ေတာ့တာပဲ ဟဲ… ဟဲ။ အဲဒိ ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္မတို႔လို အလည္လာတဲ့သူေတြပဲသိမယ္။ အဲမွာေနေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘယ္ဆန္းမလဲေနာ္။ ဘူတာရုံက မီးေတြရွိေပမဲ့ စိတ္ထဲ ေမွာင္ကုတ္ကုတ္လိုျဖစ္ေနတယ္။ အေနာက္တိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုမ်ိဳးဘူတာရုံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရထားၾကီးကေတာ့ သားနားတယ္ေနာ္၊ ၂ထပ္ရထား သန္႔လဲသန္႔ျပန္႔ေနတာပဲ။ ထိုင္ခံုေနာက္မွီေတြက ဟိုဘက္ဒီဘက္ေျပာင္းျပီး မ်က္ႏွားခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခ်င္လား ေက်ာေပးျပီး ထိုင္ခ်င္လား ၾကိဳက္တာလုပ္လို႔ရတယ္။ ညီအစ္မ ၂ေယာက္ စာဥလို ျဖစ္ျပီး သေဘာေတြက်ေနတာ။ ဟတ္ ဟတ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာပဲထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြက ေတာကလာတယ္လို႔ပဲေျပာေျပာ အေပၚထပ္ပဲၾကိဳက္တယ္။ စကာၤပူမွာေတာင္ ၂ထပ္ကားဆို အေပၚထပ္ပဲ တက္စီးတာ။ (ဘယ္ေတာ့မွ မရုိးဘူး)။

ရုပ္ရွင္ထဲက ဘူတာရုံပံုစံမ်ိဳးေပါ့....

ေနာက္မွီေတြက ၾကိဳက္သလို ေရႊ႕လို႔ရလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ စာဥ....

စီးရတာ သိပ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး ေရာက္သြားေရာ။ Circular Quay ဘူတာကေတာ့ ေျမေအာက္မဟုတ္ဘူး ေျမေပၚမွာ။ ရထားထဲက ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ရာသီဥတုက ေအးျပီး ေလက တစ္ျဖဴးျဖဴးတိုက္ေတာ့ လူဆိုတာ လန္းဆန္းသြားတာပဲ။ ဒီမွာေတာ့ မွားစရာမရွိဘူး။ ဘူတာကေနၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သေဘာၤဆိပ္ေတြရယ္၊ Opera House ရယ္ ျမင္ေနရတယ္။ ဘူတာရုံက ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ သေဘာၤဆိပ္ေတြကိုေရာက္တယ္။ နာမည္ၾကီး Bondi Beach ၊ Manly Beach နဲ႔ Taronga Zoo တို႔လို Tourist Attraction ေနရာေတြကိုသြားလို႔ရတယ္။ ဒီေနရာကေတာ့ tourist attraction ဆိုေတာ့ စကာၤပူက မာရီနာေဘးလိုပဲ လူေတြမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ေလညင္းခံတဲ့ local ေတြလဲ ရွိမယ္။ အလည္လာတဲ့လူေတြ ဓာတ္ပံုရုိက္ေနၾကတာလဲရွိတယ္။ ညီအစ္မ ၂ေယာက္လဲ ေနမ၀င္ခင္ ဓာတ္ပံုေလးဘာေလး ရုိက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လူေတြၾကည့္ျပီး Moment ကို enjoy ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းလုိက္တယ္။ အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုးၾကီး၊အဖြားၾကီး အုပ္စုတစ္စု Fish & Chip ကို အဲဒိက ထုိင္ခံုရွည္ေတြေပၚမွာစားေနတာေတြ႔တုန္းက ဗိုက္က မဆာေသးေတာ့ မစားခ်င္ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးျဖဳန္းျပီးေတာ့မွ စားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာလို႔ ရတာဘူတာရုံေအာက္မွာ take away ေရာင္းတဲ့ Fish & Chip ဆိုင္ေလးကို ျပန္သြား၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ထြက္လာလိုက္တယ္။ လမ္းမွာ သေဘာၤဆိပ္ထဲက Fish & Chip ဆိုင္ေလးက ဖြင့္ေသးတာေတာင္မွ ရထားဘူတာရုံေအာက္က ဆိုင္က ပိုေကာင္းမဲ့ပံုပဲဆိုျပီး ေက်ာ္လာလိုက္တာ။ ဘူတာလဲေရာက္ေရာ ဆိုင္က ပိတ္စျပဳေနျပီ။ ၾသစီမွာက ဆိုင္ပိတ္ျပီဆို ပိတ္တာပဲ။ ပိတ္စပဲရွိေသးလို႔ ၀ယ္ခ်င္တဲ့သူကို လုပ္ေပးလိုက္ပါဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ကိုယ္ေနာက္က်မွေတာ့ ခံပဲ။ ဒါနဲ႔ ဒါဆိုလဲ သေဘာၤဆိပ္ကဆိုင္မွာ ျပန္သြား၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ျပန္ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ သေဘာၤဆိပ္က ဆိုင္ကလဲ ပိတ္သြားျပီ။ ၂ေယာက္ငတ္ေရာပဲ။ အခ်ိန္က ခုမွ ၆နာရီခဲြေလာက္ရွိအံုးမယ္။ စကာၤပူကေနလာတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ၆နာရီခဲြဆိုတာ ညစာစားဖို႔ေစာလြန္းပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညီအစ္မ ၂ေယာက္လဲ ဆစ္ဒနီပထမဆံုးညလဲ ညစာငတ္အံုးေတာ့မေပါ့လို႔ စိတ္ထဲ ျပင္ဆင္ျပီး Opera House ဘက္ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ သေဘာဆိပ္နားဆိုေတာ့ Seagull (ဇင္ေယာ္) ေတြအမ်ားၾကီးပဲ။

Circular Quay ေရာက္ပါျပီ.... ေရးးးးး... ေပ်ာ္တယ္...

အဲဒိနားမွာေတာ့ လူေတြက Friendly ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဓာတ္ပံုရုိက္ေနတာကိုလဲ ေနာက္သြားၾကတယ္။ Timer ထားျပီးရုိက္ရင္လဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္တာေတြဘာေတြမလုပ္ဘူး အလိုက္သိတယ္။ ျပီးေတာ့ ပံုကိုေတာင္ၾကည့္ျပီး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ဆိုျပီး ေနာက္သြားၾကေသးတယ္။ ရာသီဥတုက ေအးေတာ့ စိတ္က ရႊင္လန္းျပီး လူက မပင္ပန္းဘူး။ Gold Coast မွာတုန္းက ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ပင္မဲ့ ဆစ္ဒနီမွာေတာ့ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနတယ္။

ေရွ႕ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ပဲ ေရာက္တဲ့ေနရာတင္ ဇြတ္ရုိက္ေတာ့တာ...

Opera House ကိုသြားတဲ့ နားမွာ Bar ေတြရွိတယ္။ ဘားေတြမတိုင္ခင္မွာေတာ့ Restaurant & Bar လိုမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ အဲဒိမွာ The East ဆိုတဲ့ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္လဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ Opera House ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္၊ ျပီးေတာ့ ေလညင္းခံ၊ ေဖ့ဘြတ္ေပၚဓာတ္ပံုတင္၊ စတဲ့ လုပ္စရာရွိတဲ့ အေရးၾကီးကိစၥမ်ားကိုလုပ္အျပီးမွာေတာ့ ညစာစားဖို႔ကို တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ခုေလာက္ဆို ပိတ္ေလာက္ျပီ။ ေလွ်ာက္လာတုန္းကေတြ႔ခဲ့တဲ့ တရုတ္ဆိုင္ကလဲ ေစ်းၾကီးမဲ့ပံုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိဆိုင္မွ မစားပဲ ေတြေ၀ေနရင္လဲ ဆိုင္ပါပိတ္သြားျပီး ညစာငတ္ဖို႔ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ “မရွိကုန္မွေအး” “ခရီးထြက္လာျပီဆိုမွေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အလိုလိုက္တာအေကာင္းဆံုးပဲ” ဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ လွဳံ႕ေဆာ္မွဳေတြေၾကာင့္ ၂ေယာက္သား ၀င္စားျဖစ္ပါတယ္။ ဆစ္ဒနီက ေပးတဲ့ Portion ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ထမင္းေၾကာ္ ၁ပဲြကို ညီအစ္မ ၂ေယာက္စားျပီး ကိုက္လံေၾကာ္တစ္ပဲြနဲ႔ အသားဟင္းတစ္ပဲြမွာျဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၾသစီ ၄၄ ေဒၚလာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ျပီး တံတားၾကီးကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္ တျခားလူေတြကိုလဲ ေအးေအးေဆးေဆးေလ့လာလုိ႔ရလို႔ ပိုက္ဆံကုန္ပင္မဲ့ တန္တယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တျခားသြားစားလဲ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ပဲ က်မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေကာင္းေကာင္းစားခဲ့တဲ့ Dinner @ The East Chinese Restaurant near Opera House

ေနလုိ႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဲဒိ Opera House မွာပဲ ေနလိုက္တာ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေဟာ္တယ္ကို ျပန္လာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဘယ္သြားမလဲ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကို အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ၾကိဳတင္စီစဥ္ရပါျပီ။ ဆစ္ဒနီက ငယ္သူငယ္ခ်င္းကဖုန္းဆက္ျပီး မနက္ျဖန္ညေန သူတို႔အလုပ္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ဆစ္ဒနီတာ၀ါေအာက္က ေရွာ့ပင္းေမာမွာ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ Gold Coast Tower မွာ အျပင္ထိထြက္မေလွ်ာက္ခဲ့ရလို႔ မေက်နပ္တာနဲ႔ ဆစ္ဒနီတာ၀ါေပၚမွာ Skywalk ေလွ်ာက္ဖို႔ကို အလြတ္မခံပဲ အြန္လိုင္းေပၚကေနကိုး မနက္ျဖန္အတြက္ လက္မွတ္ၾကိဳ၀ယ္ျပစ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို AUD $48.88 က်ပါတယ္။ ညေန ၆နာရီ အခ်ိန္ကိုပါ။

ဆစ္ဒနီေရာက္တဲ့ ရက္ေတြမွာေတာ့ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းလာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရ၊ ရာသီဥတုကလဲ ေအးဆိုေတာ့ ဒီခရီးစဥ္မွာ ကြ်န္မအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးရက္ေတြပါပဲ။


Scroll down for More Photos 

A Road to Remember for memory in Gold Coast

First ever photo with Sydney Opera House

လူေတြအမ်ားၾကီးက အံုၾကည့္ေနလို႔ ကိုယ္လဲ သိခ်င္တယ္ အခ်ိန္ေပးျပီးလဲ မဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္လာတယ္... ဘယ္အခ်ိန္ဖတ္ဖတ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ခုထက္ထိေတာ့ မဖတ္ရေသးဘူး... (I take technology for granted :P)

ဒီတံတားၾကီးကို ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔ကိုး မ၀တာ...

နာလဲပါခ်င္တာေပါ့... တံတားနဲ႔ ငါ... ငါနဲ႔ တံတား...

ညေရာက္ေတာ့လဲ မရုိးႏုိင္ေသးတာ... နည္းနည္းေတာ့ လြန္ေနမလား...

Opera House ေရွ႕ပဲေပး...

Opera House ေဘး ပဲေပး....