ေဟာင္ေကာင္ ခရီးစဥ္ - အပိုင္း ၁

မနက္၃နာရီခဲြေလာက္မွာပဲ ကြ်န္မႏုိးေနပါတယ္… ညကလဲ ၁၂ေက်ာ္ေလာက္မွအိပ္ေတာ့ စုစုေပါင္း အိပ္ခ်ိန္ ၃နာရီေလာက္ပဲရွိပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ခရီးသြားမယ္ဆို စိတ္လွဳပ္ရွားတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား… ဒါေတာင္ ႏုိးႏုိးခ်င္း ကြန္ျပဴတာဖြင့္ျပီး ဘေလာ့မွာ သြားျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ပိုစ့္ေကာက္တင္လိုက္ပါေသးတယ္…

သူငယ္ခ်င္းကို မနက္ ၅နာရီအေရာက္လာခဲ့ဖို႔မွာထားပင္မဲ့ ၾကီးေတာ္က ေနာက္က်ပါတယ္… မနက္ ၄နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ကြ်န္မ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ ငါလဲႏုိးေနျပီ ေျပာပါတယ္… ၅နာရီခဲြေလာက္မွာေရာက္ခ်လာျပီး ေလဆိပ္ကို မနက္ ၆နာရီေလာက္ေရာက္ပါတယ္…

Airport Check in

ကိုယ္က Luggage အပိုမ၀ယ္ထားေတာ့ ခ်က္အင္၀င္ရုံပါပဲ… ခ်က္အင္ကလဲ Online check in ၀င္ျပီးသားမို႔ Boarding Pass သြားယူယံုပါပဲ… ခါတိုင္း ဆို hand carry အိတ္ကို မျပလဲ ရပင္မဲ့ ခုဆို ေလဆိပ္ကလဲလည္သြားပါျပီ… ျပခိုင္းျပီး တံဆိပ္အပတ္ေလးေတြတတ္ပါတယ္… တံဆိပ္မတတ္ထားတာဆို အေလးခ်ိန္မစစ္ရေသးတာ အသိသာၾကီးေပါ့… ကြ်န္မအိတ္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ေလးမွန္းမသိေပမဲ့ ေသခ်ာတာေတာ့ ၁၀ကီလိုေတာ့ နည္းနည္းေက်ာ္ေလာက္ပါတယ္… ဒါေတာင္ သြားခါနီးမွ အက်ီၤ ၂ထည္ ထပ္ထုတ္လိုက္ပါေသးတယ္… အေႏြးထည္ဆိုလဲ ၁ထည္ပဲ… ဖိနပ္ဆိုလဲ စီးထားတာ တစ္ရံနဲ႔ ေနာက္ထပ္ Sandal ေလး တစ္ရံပဲ ထည့္ပါတယ္…. ေဒါက္ေတာင္မယူပါဘူး… တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ၁၂ ကီလိုေလာက္ရွိပါတယ္… ဒါေပမဲ့ အဲေလာက္ပိုတာေတာ့ သူေပးပါတယ္… ဘာမွမေျပာပါ… ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း၀င္ေတာ့သူ႔အိပ္အေလးခ်ိန္ကို သူမၾကည့္မိလို႔ မသိလိုက္ပါဘူး… ခ်က္အင္ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ ေနာက္က်ေနမွာစိုးတာနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ အင္မီဂေရးရွင္းကို ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္…

အင္မီဂေရးရွင္း…

ခု အသစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္စနစ္ကို သိပ္သေဘာက်ပါတယ္… မ်က္ႏွာတည္တည္ၾကီးနဲ႔ အရာရွိၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔စရာမလိုေတာ့သလို ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ကမာၻ့ေစ်းအၾကီးဆံုး ပတ္စပို႔စာမ်က္ႏွာေလးေတြမွာလဲ တုံးထုစရာမလိုေတာ့လိုပါပဲ… ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပါပဲ… ပတ္စပို႔ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာေလးကို ေမွာက္ျပီး စက္ထဲထည့္လိုက္… (၁၀ေဒၚလာရြက္ေတြ ဘာေတြေတာ့ ပတ္စပို႔ထဲ ညက္မေနေစနဲ႔ေနာ္)… စက္က Verify လုပ္ျပီးရင္ ပထမတံခါးတစ္ခ်က္ပြင့္သြားမယ္… အထဲ၀င္လိုက္… ျပီးရင္ ညာဘက္လက္မကို (ဖုန္ေတြဘာေတြ ကပ္မေနေစနဲ႔ေနာ္) ေသေသခ်ာခ်ာေလး ဖိျပီး စက္ေပၚတင္လိုက္ (အရမ္းေတာ့ မဖိနဲ႔ေပါ့ေနာ္)… ခဏေနရင္ေနာက္တံခါးတစ္ခ်က္ပြင့္သြားမယ္… စိတ္ကို ခ်မ္းသာလိုက္တာ… ဘာေခ်ာကလက္ ဘာအခြန္စာရြက္ ဘာ D-form မွ မလိုဘူး…


Searching for Gate to Board

အားလံုးေက်ာ္သြားျပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဂိတ္ကိုရွာရျပန္ပါျပီ… ဂိတ္နံပါတ္ D47 … ဂိတ္ကလဲ ဟိုးအေ၀းၾကီးမွာ… သူငယ္ခ်င္းက ပိုက္ဆံမေလာက္မွာေၾကာက္လို႔ ေလဆိပ္မွာ စကာၤပူေဒၚလာ ၂၀၀ ထပ္ထုတ္တယ္… ကြ်န္မကေတာ့ အိပ္ေဆာင္ ၁၅၀ ေလာက္ပဲ သယ္သြားတယ္… ေလာက္မယ္လို႔ယံုတယ္…
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ထမင္းေကြ်းမေကြ်းေတာ့ မေသခ်ာဘူး.. မနက္တည္းက ဘာမွမစားလာေတာ့ စားေတာ့စားခ်င္တယ္… အဲဒါေၾကာင့္လဲ သူငယ္ခ်င္းကို ၅နာရီအေရာက္လာဖို႔ ေလာခဲ့တာ… ေလဆိပ္မွာ မုန္႔စားဖို႔… Starbuck ေတြ႔ေတာ့ စားခ်င္တယ္… သူငယ္ခ်င္းက ေလယဥ္ေပၚမွာ ေကြ်းရင္လဲ ေကြ်းမွာပါဆိုလို႔ ေနာက္က်မွာစိုးတာနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္… ေနာက္မွ သူက စားခ်င္လဲ စားေလး မိနစ္၂၀ ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတာပဲတဲ့… ဒါေပမဲ့ ရွာရမဲ့ ဂိတ္က ဘယ္ေလာက္ထိေ၀းေသးလဲ မသိေသးတာေၾကာင့္ ကြ်န္မ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး… ျပီးေတာ့ သူေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက စက္ေလွကားေပၚေတာင္ေရာက္ေနျပီ…

ကြ်န္မနဲ႔ သူမရဲ႕ အက်င့္

ဒီခရီးအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕မွာ ကြ်န္မနဲ႔ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အက်င့္ေလးေတြကို သိထားဖို႔လိုမယ္ထင္တယ္… သူမနဲ႔ ကြ်န္မသိတာ ၂၀၀၂ ရန္ကုန္မွာ YUFL တက္ကတည္းကပါ… အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေပါ့… ေျပာင္ေဖာ္ေျပာင္ဖက္ ေလာင္ေဖာ္ေလာင္ဖက္ေတြပါ… ဒါေပမဲ့ ခရီးေတာ့ မႏွစ္ကအထိ တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး… ဒီ ေဟာင္ေကာင္ခရီးမတိုင္ခင္ အိမ္ကမိသားစုနဲ႔ သူမနဲ႔ Tioman resort နဲ႔ Genting ေတာ့ သြားဖူးပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မအစ္မက အားလံုးစီစဥ္သူဆိုေတာ့ သူစီစဥ္တဲ့အတိုင္းပဲ လိုက္ၾကတာပါ…

ခု ေဟာင္ေကာင္ခရီးစဥ္ကေတာ့ သူမနဲ႔ ကြ်န္မတိုင္တိုင္ပင္ပင္ ၂ဦးသေဘာတူစီစဥ္ၾကတာပါ… ကြ်န္မကေတာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံသြားမယ္ဆိုတာကို စတဲ့သူေပါ့ေနာ္…

သူမအေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာရရင္ ပထမဆံုးေျပာရမွာက သူမက ေခ်ာတယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ဗီြဒီယိုထဲမွာလဲ ေတြ႔မွာပါ (ေျမွာက္ထားရတယ္… အဟိ)… ျပီးေတာ့ စိတ္ရွည္ သည္းခံတတ္တယ္… သူမက ကိစၥတစ္ခုကို နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ အရမ္းစဥ္းစားတယ္… ေသခ်ာမွလုပ္ခ်င္တယ္... တစ္ခါတစ္ေလသူမ စဥ္းစားေတာ့မွ ကြ်န္မသတိထားမိတာေတြရွိတယ္… ဥပမာ မကာအိုသြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဟာင္ေကာင္ ဗီဇာကို ၂ခါ၀င္လို႔ရေအာင္ ေလ်ွာက္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး… ျပီးေတာ့ သူမက ေၾကာက္တတ္တယ္… မိန္းကေလး ၂ေယာက္တည္းသြားမွာဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကိုေတာ့ ျမိဳ႕လည္ေခါင္က လူစည္ကားတဲ့ေနရာမ်ိဳးနဲ႔ သန္႔တဲ့ဟိုတယ္ပဲေနခ်င္တယ္… ဒါေၾကာင့္ ဒီဟိုတယ္ကို ရီဗ်ဴးေတြဖတ္ျပီး ေနရာေၾကာင့္ ေရြးျဖစ္သြားတယ္… ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သိပ္အေတြးလြန္ျပီး ဘာကိုမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္မဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သူမေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္ျပီး အလုပ္မျဖစ္တာေတြရွိတယ္… တစ္ခုခုကိုလုပ္ျပီးလို႔မွားမွာကို သူမေၾကာက္တယ္… မေတာ္လို႔မွားသြားရင္လဲ ပါးစပ္ကေန တစ္ျဗစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေနာင္တရလို႔မဆံုးေတာ့ဘူး… “ငါတို႔အမွန္ဆို ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ေကာင္းမွာ…” အဲလိုမ်ိဳးေတြ ထပ္ကာတစ္လဲလဲေျပာတတ္သလို… တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အဆင္ေျပမွဳမ်ိဳးကိုေတာင္ ဆဲြထည့္စဥ္းစားတတ္ေသးတယ္.. “ဒီေနရာမွာ ငါတို႔မွာ အသိရွိေနရင္ လြယ္ကူမွာ” (အသိရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ Scenario က ျဖစ္မွမျဖစ္နုိင္တာလဲ သူေလကုန္ခံထည့္ေျပာတယ္)…

ကြ်န္မက ဒိြဟပြားေနတာ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ဆဲြေနတာကို မၾကိဳက္ဘူး… စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္… အဲလိုလုပ္လို႔ တစ္ခါတစ္ရံ ကံဆိုးရင္ အကြက္မေစ့တာေတြျဖစ္တတ္တယ္… ထစ္ကနဲရွိ စိတ္တိုတတ္တယ္ ဒါေပမဲ့ ခဏေနေတာ့လဲ ေမ့ျပီး ျပန္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စိတ္တိုေနတဲ့အခ်ိန္ၾကာသြားရင္ မေပ်ာ္ရပဲ ေနာင္တရမွာစိုးလို႔… ဆံုးျဖတ္ျပီးလို႔ လြန္သြားရင္လဲ ေနာင္တမရေတာ့ဘူး… လူ႔ဘ၀တိုတိုေလးမွာ ဆံုးျဖတ္တာမွားလို႔ ေနာင္တရေနရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမဲ့အခ်ိန္တစ္၀က္ေလ်ာ့တယ္… ဒါေပမဲ့ သူမနဲ႔သြားရင္ေတာ့ ကြ်န္မခ်ည္းပဲ ေနရာတကာဆံုးျဖတ္ေနရင္မေကာင္းေတာ့ တိုင္တိုင္ပင္ပင္လုပ္တယ္… သို႔ေသာ္ သူမက အျမဲဒိြဟပြားေနတတ္တယ္… ကြ်န္မက ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ျပီးမွ မွားသြားျပန္ရင္လဲ သူမရဲ႕ ေနာင္တရ ညဥ္းတြားေနသံက ကြ်န္မကို အျပစ္တင္တာမဟုတ္ပင္ပဲ့ ကြ်န္မက အျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္… ဒီေတာ့ ကြ်န္မကလဲ မဆံုးျဖတ္ေပးခ်င္ဘူး… (စိတ္ထဲေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အေတာ္အသည္းယားတယ္)… စိတ္တိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မက ရွဴးရွဴးရွဲရွဲေဒါသထြက္တတ္တယ္… သူမကေတာ့ အဲဒါကို သည္းခံႏုိင္တယ္… ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ မတူတဲ့ Type ေလးေပါ့…

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္လံုးရဲ႕တူတဲ့အခ်က္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့အခ်က္ေလးကေတာ့…
၂ေယာက္လံုး အစားေႏွးတယ္…
တစ္ေနရာေရာက္လို႔ ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္လုပ္ရမွာေတြ သြားရမွာေတြ ေမ့ျပီး အဲဒိေနရာမွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကို အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကတယ္…
ေရွာ့ပင္းလားေဟ့ဆိုရင္ ၂ေယာက္လံုးေခါင္းေထာင္ေနတာပဲ…
ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီေဟ့ဆိုလဲ ၁ေနရာတည္းမွာပဲ ၁၀ပံုေလာက္ မၾကိဳက္မခ်င္း မျပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ ရုိက္ၾကတယ္…
မနက္ႏုိးတာနဲ႔ ၂ေယာက္သား အျပင္ထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္တာ ၁နာရီခဲြေလာက္ အျမဲအခ်ိန္ၾကာတယ္…
ညဘက္အိပ္ရင္ အခန္းထဲမွာ ၂ေယာက္လံုး တီဗီြဖြင့္အိပ္တယ္… (ကြ်န္မကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ရတာၾကိဳက္လို႔ ၾကည့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ.. သူမကေတာ့ ေၾကာက္လို႔)…
ေဟာင္ေကာင္ မင္းသားေတြၾကိဳက္တယ္… (ဟိဟိ)

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ သူနဲ႔ကြ်န္မ ဒီခရီးစဥ္မွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စိတ္တိုတာေတြရွိခဲ့ပင္မဲ့ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးနားလည္ေပးတယ္… သည္းခံေပးတယ္… တစ္ေယာက္လုပ္ခ်င္တာကို ေနာက္တစ္ေယာက္ကလိုက္ေလ်ာေပးတယ္… ဘယ္ေတာ့မွ ျပႆနာမတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ႏွဳတ္ဖ်ား သကာလူးျပီး ဟန္ေဆာင္ေနရလို႔ပဲျဖစ္မယ္… မိသားစု၀င္ခ်င္းေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတာပဲ… လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းသိခ်င္ ခရီးတူတူသြားၾကည့္ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ခုခရီးစဥ္ေလးက သူမနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ၾကာရွည္ေနတဲ့ ခင္မင္မွဳမွာ ကြ်န္မ မသိခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ အက်င့္ေတြကို ပိုသိလာျပီး သံေယာဇဥ္ပိုခိုင္မာလာတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္…
ကဲ ခရီးသြားပိုစ့္ေရးတာ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ၀တၱဳတိုျဖစ္ေတာ့မယ္.. လိုရင္းဆက္မယ္…

ေလယာဥ္ေပၚမွာ…

အသြားေလယာဥ္က အေတာ္ေခ်ာင္တယ္… ေနာက္ပိုင္းေတြဆို လြတ္ေနလို႔ သူမ်ားေတြ သြားအိပ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ရွိတယ္… ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ထမင္းမေကြ်းဘူး … ဒီအခါ မနက္ကတည္းက မစားလာတဲ့ ဗိုက္ေတြထဲ Iron Cross တီး၀ိုင္းက ေနရာယူေနျပီ… ေလယာဥ္စီးရင္ ဗိုက္ျပည့္မွ မမူးတတ္တဲ့ ကြ်န္မလဲ အားေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲရွိေတာ့တယ္… ဒါနဲ႔ ၂ေယာက္သား Manu ကိုဖြင့္ျပီး မတန္မယန္ ေလေပၚက ထမင္းနဲ႔ အမဲသားဟင္း နည္းနည္းေလးကို SGD 10 နဲ႔ Evian ေရဗူး အေသးေလးကို SGD 5 နဲ႔ ၀ယ္စားေသာက္ခဲ့ရေလသတည္း…

ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္…

ေလယာဥ္ ၄နာရီစီးအျပီးမွာ ေဟာင္ေကာင္ေလဆိပ္ကိုေရာက္တယ္… ေန႔လည္ ၁၁နာရီ ေလာက္ရွိျပီ… ဒီေတာ့ သိပ္မေအးဘူး… စကာၤပူထက္ေတာ့ ေအးတာေပါ့ေနာ္… ေလယာဥ္ခ သက္သာလို႔၀ယ္လိုက္ပင္မဲ့ အဲဒါ ဘက္ဂ်က္ေလယာဥ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး… ခုေတာ့ ဘက္ဂ်က္ေလယာဥ္ျဖစ္ေနေတာ့ ျမန္မာျပည္လိုပဲ ဘတ္စ္ကားၾကီးနဲ႔ သြားရတယ္… ျမန္မာျပည္ေတာင္ ခုဆိုေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္သြားျပီ Tunnel နဲ႔… (၀မ္းသာစရာ)… ေဟာင္ေကာင္ အင္မီဂေရးရွင္းကေတာ့ ေရာက္ခဲ့ဖူးသမွ်ႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာပတ္စပိုစ့္ကို သေဘာထားအၾကီးဆံုး ေနရာပဲ… ဘာမွ အခက္အခဲမရွိဘူး… တစ္ျခားႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ တန္းတူပဲ… ေဘးက ဥေရာပကလာတဲ့ ေကာင္ေတာင္ ဘာေတြရစ္ခံေနရလဲမသိဘူး… ကိုယ္ကေတာ့ PASS…. ဟဲဟဲ… ေအာဖစ္ဆာၾကီး အာ၀ါး………

ေလဆိပ္ကၾကီးတယ္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြရွိပင္မဲ့ စကာၤပူေလာက္ မ်ားမ်ားမထားေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဘယ္သြားရမွန္းမသိျဖစ္တတ္တယ္… အင္မီဂေရးရွင္း ကာစတန္ျဖတ္ျပီး ဘယ္အေပါက္ကထြက္ရင္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နဲ႔ နီးမွန္းမသိဘူး… နည္းနည္းေမးျမန္းျပီး ေနာက္မွ မွ်ားေတြ႔လို႔ထြက္လိုက္တာနဲ႔ပဲ အဲဒိမွာ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ကဒ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာေတြ႔တယ္… စကာၤပူမွာ ezlink card… ေဟာင္ေကာင္မွာ Octopus card လို႔ေခၚတယ္… ေအာ္တိုပတ္စ္ ကဒ္က ရထားဘတ္စ္ကား အားလံုးနီးပါးစီးလို႔ရသလို 7-11 တို႔လို ဆိုင္မ်ိဳးေတြနဲ႔ Vending machine ေတြမွာလဲ အဲဒိကဒ္နဲ႔၀ယ္လို႔ရတယ္… စစ၀ယ္ခ်င္ ေဟာင္ေကာင္ေဒၚလာ ၁၅၀ ေပးရတယ္… ၅၀က စရန္… ၁၀၀က အထဲကတန္ဖိုး…

အြန္လိုင္းမွာရွာပံုအရ ေလဆိပ္ကေန ရထားစီးရင္ Express mtr စီးရတဲ့အတြက္ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့ ဒီေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ထြက္လာလိုက္တယ္… ပိုက္ဆံသက္သာတာ မသက္သာတာထက္ ငါတို႔ ဒါေလးလုပ္တတ္ပါလားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က စိတ္လွဳပ္ရွားေစတာ… ဘတ္စ္ကားစီးရင္းရွဳခင္းေတြလဲ ၾကည့္လို႔ရမယ္ေလ…

ဟိုတယ္သို႔

ေလဆိပ္ကေန ကြ်န္မတို႔ဟိုတယ္ကို A21 ဘတ္စ္စီးရမယ္တဲ့… ဟိုတယ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးေမးထားတာ… မိနစ္ ၅၀ေလာက္ၾကာမယ္တဲ့… ၂ထပ္ကားမို႔ အေပၚကတက္စီးခ်င္ပင္မဲ့ ပါလာတဲ့ Luggage ေတြ တင္မသယ္ႏုိင္တာနဲ႔ အေပၚမတက္ေတာ့ဘူး… အဲဒိေတာ့မွ သူမ်ားေတြ Back pack နဲ႔သြားတာကို သေဘာေပါက္တယ္… လြယ္လြယ္ကူကူသယ္လို႔ရတယ္… (ေနာက္မွ Back pack ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု၀ယ္အံုးမယ္.. Luggage ၾကီးကို အျမန္မလိုက္တာ ကြ်န္မလက္ခလယ္ လက္သည္းရွည္ၾကီး ဟိုးအတြင္းဆံုးက က်ိဳးသြားလို႔ ေသြးေတာင္ထြက္တယ္… နာလိုက္တာ လြန္ေရာ)… ေလဆိပ္ကထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားမို႔ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ အိတ္ေတြတင္ဖို႔ စင္ေလးေတြ ေအာက္ထပ္မွာလုပ္ေပးထားတယ္… အိတ္စိတ္မခ်လို႔ကိုယ္လဲ ေအာက္မွာပဲထိုင္လိုက္တယ္…

ေလဆိပ္က Lantau Island ဘက္မွာရွိတာ ကြ်န္မတို႔သြားမွာက Kowloon ဘက္… Lantau Island ဘက္ကေတာ့ ပင္လယ္ျပာျပာရယ္ေတာင္တန္းေတြရယ္နဲ႔ Kowloon ဘက္ဆိုင္ရင္ ျမိဳ႕ျပနည္းတဲ့ ရွဳခင္းေတြေတြ႔ရတယ္… ပင္လယ္နဲ႔ ေတာင္ကပါးၾကားေတြမွာ တိုက္ခန္းေတြေဆာက္ထားတာကလဲ ေဟာင္ေကာင္ေရာက္ေနတဲ့ အျမင္တစ္မ်ိဳးပဲ.. တံတားၾကီးျဖတ္ေတာ့လဲ လွတယ္… (ဒါေတာင္ ၂ေယာက္သား အိပ္ေရးပ်က္ ပင္ပန္းျပီး ကားေပၚမွာ ငိုက္ေနေသးတယ္)

ေနာက္မွ သူနဲ႔ကိုယ္ ဗ်ာမ်ားရတာက… အမွန္ေတာ့ ဘယ္ဂိတ္ဆင္းရမွန္းမသိဘူး… ေျမပံုမွာေတာ့ ဟိုတယ္ရွိတဲ့ လမ္းထိပ္နားပဲ သိတာ… အျပင္မွာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကေန ဟိုတယ္ကို ျမင္ရခ်င္မွ ျမင္ရမွာေပါ့… ေလဆိပ္က ကိုယ္နဲ႔ တူတူတက္လာတဲ့ အာေမာေတြ(အျဖဴေကာင္ေတြကို စလံုးစတိုင္နဲ႔ေခၚသည္) ေတာင္ဆင္းကုန္ၾကျပီ… ဒီေတာ့မွ ၂ေယာက္သား ေျမပံုၾကီး ဘတ္စ္ကားေပၚျဖန္႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ေရာက္ေနတာ Nathan Road ေပၚမွာ ဆင္းရမဲ့မွတ္တိုင္ကလဲ အဲဒိလမ္းေပၚမွာပဲ ဒါေပမဲ့ လမ္းက အရွည္ၾကီး ဘယ္ဆင္းရမွန္းမသိဘူး… ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေမးခ်င္ပင္မဲ့ ကားေမာင္းတဲ့သူပဲသြားေမးရတာေပါ့… အဂၤလိပ္လိုေတာ့ အဲလူက သိပ္မတတ္ဘူး… ကိုယ္လဲ ေျမပံုၾကီးထိုးျပ တတ္သမွ် တရုတ္စကားနဲ႔ေျပာေတာ့ မေရာက္ေသးဘူးတဲ့… ေတာ္ေသးတယ္ Mandarin ေတာ့ နားလည္ၾကပါတယ္… Cantonese လိုပဲနားလည္တယ္ဆို သြားျပီ….

ေနာက္ ၃ဂိတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူကေရာက္ျပီတဲ့… ဒီေတာ့ ၂ေယာက္သားဆင္းလိုက္ေရာ… ဆင္းသာဆင္းလိုက္တယ္ ၂ေယာက္သား ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ့ နတ္သမီးေလး ၂ပါးလိုပဲ…. ဟတ္ဟတ္… ဘယ္ဘက္သြားရမွန္းမသိဘူး… ေျမပံုၾကည့္တာလဲ မသိဘူး… ေနာက္ေတာ့ ထင္ရာဘက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္… ျပီးမွ ေျမပံုထပ္ၾကည့္တယ္… မသိေတာ့လဲ ေမးတယ္ေပါ့ရွင္… ဒီလိုနဲ႔ ေဟာတယ္ရွိတဲ့ Kimberley Road ကိုေရာက္သြားျပီး ဟိုတယ္ကို ၁၂နာရီခဲြေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္…

ေဟာ္တယ္ခ်က္အင္ နဲ႔ ေန႔လည္စာ

လူေတြက ေဟာ္တယ္ထဲမွာ အမ်ားၾကီးပဲ… ေဟာ္တယ္ကို ခ်က္အင္၀င္ေတာ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အပိုကုန္စရာေတြရွိလာတယ္… အဲဒါေတြက ၁၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း၀န္ေဆာင္ခနဲ႔ HKD1000 deposit ေပးရမယ္တဲ့… ျပန္တဲ့ေန႔မွ ျပန္ထုတ္ေပးမယ္တဲ့… ကြ်န္မတို႔က ေရွာ့ပင္းထြက္ဖို႔ယူလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြ ပဲ့ပါကုန္တာေပါ့… မိန္းမမ်ားထံုးစံအတုိင္း မေလာက္မွာစိုးတာေပါ့… ပထမေတာ့ ေပးလိုက္ျပီး ခ်က္အင္၀င္လိုက္တယ္… ေအာင့္သက္သက္ေပါ့…
အခန္းက ၂နာရီမွ ရမယ္ဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာကို ဟိုတယ္ေရွ႕က ဆိုင္ေလးမွာ သြားစားၾကတယ္.. အမဲသားအာလူး ငရုပ္သီးပြအိုးပူဟင္း… ေမႊးျပီးစားေကာင္းတယ္ အမဲသားကလဲ ႏူးအိေနတာပဲ… ဟင္းခ်ည္းပဲက HKD 72… အားလံုးေပါင္းေတာ့ ေန႔လည္စာထမင္းစားတာ HKD96 က်တယ္… ၂ေယာက္စားတာ ဟင္း၁မ်ိဳးထဲနဲ႔ ဆိုင္ကလဲ သာမာန္ဆိုင္ေလးကို စကာၤပူေဒၚလာ ၁၆ ေလာက္က်တယ္… ဒါဆိုရင္ ေဟာင္ေကာင္ကစားေသာက္ဆိုင္ေတြ စကာၤပူထက္ နည္းနည္း ေစ်းၾကီးတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတာေပါ့ေနာ္…


အခန္းရျပီးေတာ့မွ ၂ေယာက္သား နည္းနည္းပါးပါး ျပင္ဆင္ျပီး ေန႔လည္ ၂နာရီေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ ပထမဆံုး The Peak ကိုသြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…

The Peak သို႔

ကြ်န္မတို႔ ဟိုတယ္က Tsim Sha Tsui MTR နဲ႔နီးတယ္… အဲဒိကေန The Central ကိုစီးရမယ္… ရထားလိုင္းေတြကမ်ားေတာ့ ေယာင္၀ါး၀ါးပဲ… ပါးစပ္ပါရြာေရာက္… ေမးလိုက္ေတာ့ ရသြားတယ္… သြားရမွာက Hong Kong station ထင္တာပဲ ဒါေပမဲ့ ရထားေျပာင္းရမယ္ထင္လို႔ ပထမ The Central ကိုပဲေမးလိုက္တာ…

The Central ေရာက္ေတာ့ ရထားဘယ္လိုေျပာင္းရမွန္းမသိဘူး… ဒါနဲ႔ Hong Kong station ဆိုျပီးထိုးထားတဲ့ မွ်ားအတိုင္းေလွ်ာက္လိုက္တာ Hong Kong Station ကို ရထားေျပာင္းစရာမလိုပဲ ေရာက္သြားေရာ… ဒါေပမဲ့ The Peak ဘယ္လိုသြားရလဲ ေမးေတာ့… Central station Exit J ကထြက္ရမယ္ျဖစ္ျပန္ေရာ… ဒီေတာ့ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ျမန္းရတာ ေခ်ေတြကိုေညာင္းေရာ…

The Peak Tram

ဘူဒါကေန အဲဒိကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ရတယ္… အဲဒိေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးပဲ… ဒီဘက္က Package လိုက္ေရာင္းတဲ့ရုံကေတာ့ ေခ်ာင္တယ္… ဖေယာင္းရုပ္ထု ျပတိုက္ရယ္၊ The Peak ေပၚရယ္၊ ေတာင္တက္တဲ့ Tram အသြားအျပန္ရယ္ကို HKD220 နဲ႔ရပါတယ္… တစ္ခုခ်င္းစီ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ HKD240 ေလာက္ရွိပါတယ္တဲ့… အဲဒိ ၃ခုေပါင္းလက္မွတ္ကို ၀ယ္ျပီး ရထားစီးဖို႔လူအုပ္ေနာက္ကိုေရာက္သြားပါတယ္… တန္းစီေနတာလား တိုးတက္ရမွာလား ေသခ်ာမသိရပါဘူး… စီေနတဲ့ တန္းလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမရွိသလိုပါပဲ… ဒီေတာ့ ေရွ႕က တရုတ္အုပ္စုတိုးတဲ့ေနာက္ကို ကိုယ္ကအသာေလးလိုက္သြားပါတယ္… လူအုပ္ကို ၃ပံု ၂ပံုေလာက္ေက်ာ္လာျပီးမွ ကြ်န္မနည္းနည္းသတိထားမိတာက သူတို႔တန္းစီေနၾကတာလဲျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္… တျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ… သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းကို ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔နဲ႔ ဒီမွာပဲရပ္ျပီးတန္းစီဖို႔ေျပာျဖစ္သြားပါတယ္… တရုတ္အုပ္ကေတာ့ ဆက္ျပီး ေက်ာ္တက္သြားပါတယ္…

ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယေျမာက္အစီးမွာ ကြ်န္မတို႔ပါသြားပါတယ္… ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္ သူတို႔ အလုအယက္ပါပဲ… တိုးတာ တိုက္တာ အားမနာရွာမက်ိဳးလုပ္ရတာကို သူတို႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ယူဆပံုမရပါဘူး…
ၾကိဳးရထားက ၄၅ဒီဂရီမတ္တဲ့အထိ ဆဲြျပီး ေတာင္ေပၚတက္တာပါ… စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္… တစ္ခါတစ္ေလ ေအာက္က ေဟာင္ေကာင္ျမိဳ႕ကို ေစာင္းျမင္ရပါတယ္…

ဖေယာင္းရုပ္ထု ျပတိုက္ (madame-tussauds)

ပထမျပခန္းထဲမွာေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ထိုင္၀မ္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဟာလိ၀ုဒ္သရုပ္ေဆာင္ အနည္းငယ္ရွိပါတယ္… ဂ်က္ကီခ်မ္းရုပ္ထုနဲ႔ ရုိက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အ၀င္၀မွာသူတို႔ ကင္မရာနဲ႔ရုိက္ေပးျပီး ၾကိဳက္ရင္ေရြးရပါတယ္… ဒီေတာ့ မယူခဲ့ပါဘူး… လူေတြက အထဲမွာမ်ားေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္နည္းနည္းျဖစ္ရပါတယ္… ျပီးေတာ့ အခန္းတြင္းမွာ နည္းနည္းေမွာင္ျပီး ကိုယ္ကလည္း flash ထည့္မရုိက္ခ်င္ေတာ့ အခက္နည္းနည္းေတြ႔ပါတယ္… ဒီၾကားထဲမွာ လူမွဳေရးနားမလည္တဲ့ ျပည္ၾကီးသူ ျပည္ၾကီးသားမ်ားက တန္းစီရေကာင္းမွန္းမသိ… သူမ်ားရုိက္ေနရင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ပဲ ေနာက္ကပတ္သြားဖို႔ နားလည္မွဳမရွိ… ကိုယ္ရုိက္ဖို႔ တစ္ဖက္မွာအိုက္တင္လုပ္ေနလဲ ဟိုဘက္ တစ္ဖက္ကေန အတင္း၀င္တိုးရပ္ျပီးရုိက္လို႔ ကိုယ္က အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရတာမ်ိဳးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြလဲ မကုန္သင့္ပဲကုန္ခဲ့ပါတယ္…

ကိုယ္ရုိက္ေနတာကို ကေလးက ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ လူၾကီးကေျပာမလားလို႔ၾကည့္လဲ အဲဒိလူၾကီးကပါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုေတာင္ပိတ္စကားရပ္ေျပာေနလိုက္ေသးပါတယ္… အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မစဥ္းစားမိတာကေတာ့ လူမ်ိဳးဂုဏ္ေစာင့္ဖို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီမွာတာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ… သူတို႔ ျပည္ၾကီးေတြက ငါဒါလုပ္လိုက္လို႔ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုပင္မဲ့… ခုလို ႏုိင္ငံေပါင္းစံု လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရွိတဲ့ ေနရာမွာ တျခားလူမ်ိဳးေတြအားလံုး ၀ိုင္းျပီး ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ခ်င္ပါတယ္… ေဟာင္ေကာင္ႏုိင္ငံသားေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကို မၾကိဳက္လို႔ ဆႏၵျပေနတာ ေလဆိပ္ကအလာ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန လွမ္းေတြ႔လိုက္ပါေသးတယ္… (ဒါနဲ႔ ဒီသီတင္းေလးကို စိတ္၀င္စားရင္ဖတ္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္… ကြ်န္မအပို လုပ္ၾကံေရးတာမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသပါ… http://www.asiaone.com/News/AsiaOne%2BNews/Asia/Story/A1Story20120126-324108.html) ဒါေတာင္ ကိုယ္လဲ သူတို႔အလစ္ထိကို ေစာင့္ျပီး ရေအာင္ရုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္….

ဒုတိယေဟာခန္းမွာေတာ့ ဂ်က္လီတို႔ ဒိုင္ယာနာတို႔အျပင္ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားနဲ႔ ေရွးေခတ္နာမည္ၾကီးပုဂၢဳိလ္ေတြပံုရွိပါတယ္… အဲဒိအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာကလဲေမာေန ကင္မရာကလဲအားကုန္ခ်င္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေလ်ာ့ရုိက္လာပါတယ္…
တတိယအခန္းမွာေတာ့ အားကစားသမားမ်ား ေဒဗစ္ဘက္ဟမ္းတို႔ တိုက္ဂါး၀ုတို႔ ေလဒီဂါးဂါး မက္ေဒါနားနဲ႔ တျခားအဆိုေတာ္ေတြရွိပါတယ္… အဲဗစ္ပစ္စလီ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ မ်ားပါတယ္… ျပီးေတာ့ သူတို႔ေဟာင္ေကာင္နာမည္ၾကီးမင္းသမီး အဆိုေတာ္ေတြလဲရွိပါတယ္…

မ်ားလြန္းလို႔ အကုန္မရုိက္ေတာ့ပဲ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့သူေလာက္နဲ႔ အိုက္တင္လုပ္လုိ႔ေကာင္းမဲ့လူပဲရုိက္ပါတယ္… အခ်ိန္ကလဲ ပထမေဟာမွာတင္ အေတာ္ကုန္သြားေတာ့ ေနာက္ပိုင္း အျမန္ပါပဲ… ကိုယ္က The peak ေပၚလဲ မတက္ရေသးဘူးေလ…
ဖေယာင္းျပတိုက္ကို အရင္၀င္တာကေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက The Peak က ညဘက္ပိုလွတယ္လို႔ေျပာလို႔ပါ… မီးေတြထြန္းေတာ့ ၾကည့္လို႔ိပိုေကာင္းတယ္တဲ့…

(ဗီြဒီယိုထဲမွာ မပါတဲ့ပံုေတြပဲ အသားေပးတင္ပါေတာ့မယ္... အိုဘားမားပံုေတာ့ ၾကိဳက္လို႔ ဒီမွာလဲ ထပ္တင္လိုက္တယ္)

ေဟာင္ေကာင္ဆို ဘရုဆလီ မပါမျဖစ္

red carpet မွာ သူငယ္ခ်င္း Nicole နဲ႔ အတူ

ေဘေယာင္ဂ်င္းၾကီးေတာ့... ရွားရွားပါးပါး အဲဒိမွာ ၁ေယာက္တည္းေသာ ကိုရီးယားမင္းသား

ကြ်န္မေကြ်းေမြးခဲ့လို႔ေပါ့... :P

သိပ္ေတာ့သေဘာမက်ေသးဘူး.. ထပ္ျပင္ေစခ်င္တယ္...

အား... ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး.. ဟီးဟီး (ေနာက္တာေနာ္)

ငါနဲ႔သာေတြ႔လိုက္ရင္ ခုလို ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး... သူ႔အတြက္ ေယာက်ာၤးရွာေပးလိုက္မွာ...

နင္လားဟဲ့ ဂ်က္လီ

ခုလို တခဲနက္ အားေပးတဲ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးကို ေလးစားပါတယ္

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔

သူနဲ႔သာဆိုရင္

Go get a couple of copy to pay tax at Embassy and to go back my country

The Peak

ည ၇နာရီေလာက္က်ေတာ့မွ The Peak အေပၚကို တက္ခဲ့ပါတယ္… ရာသီဥတုက အရမ္းအရမ္းကို ေအးပါတယ္… ျမန္မာပီပီ ညွက္ဖိနပ္စီးလာတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္အတြက္ ေျခေထာက္ေလးေတြက ထားရက္စရာေတာင္ မရွိပါဘူး… လက္ေတြေအးလြန္းလို႔…. ကြ်န္မယူလာတဲ့ လက္အိပ္တစ္စံုကို သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ မွ်၀တ္ထားရပါတယ္… အပူပိုင္းက လာတဲ့ ၂ေယာက္မို႔ ပိုမခံႏုိင္ဘူးထင္ပါ့…. အေပၚကေန ရသေလာက္ ကြ်န္မ Panorama shoot ရုိက္လာပါေသးတယ္… ၾကည့္လိုက္ေနာ္…

ျပီးေတာ့ The peak signboard နဲ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္မလို႔ ေသခ်ာ Stand လဲေထာင္ထားတယ္… self timer ေပးျပီး သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ရုိက္မယ္အလုပ္မွာ Timer ျပည့္ခါနီး ၂စကၠန္႔ေလာက္မွာမွ အဲဒိျပည္ၾကီးကေလးတစ္ေယာက္(သိပ္လဲမငယ္ပါဘူး) က ေျပး၀င္လာျပီးေနာက္မွာလာရွဳပ္ပါတယ္… ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိျဖစ္ရပါတယ္… လူၾကီးေတြလဲ အဲနားမွာရွိပါတယ္… ဘာမွမေျပာပါဘူး.. မလုပ္သင့္မွန္းေတာင္ သိပံုမရပါဘူး… အဲဒိပံုကို မွတ္မွတ္ရရမို႔ ျဖတ္ေတာင္ မျဖတ္ခဲ့ပါဘူး…

The Peak ကအျပန္မွာ ဗိုက္ဆာေနလို႔ အဲဒိက စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ညစာ၀င္စားခဲ့ပါတယ္… လူကပင္ပန္းေနေတာ့ အီတာေတြမစားခ်င္တာနဲ႔ ၂ေယာက္သား အမဲသားေခါက္ဆဲြျပဳတ္ပဲ ေသာက္ျဖစ္ပါတယ္… ကံဆိုးစြာပဲ စားမေကာင္းပါဘူး…

အရင္က ေဟာင္ေကာင္ကို အာရွမွာ ၀န္ေဆာင္မွဳအေကာင္းဆံုးႏုိင္ငံလို႔ နာမည္ၾကီးခဲ့တာကို ကြ်န္မတို႔ အေတြ႔အၾကံဳအရ သိပ္လက္မခံခ်င္ျဖစ္မိပါတယ္… စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ မွာရင္ ေအာ္ဒါယူခ်င္သလို မယူခ်င္သလို… မုန္႔လာခ်ျပီး ဇြန္းမေပးပဲ ေနာက္မွ လာျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေတြၾကံဳခဲ့ရပါတယ္… ဒါက ကြ်န္မတို႔ အေတြ႔အၾကံဳအရေျပာျခင္းသားျဖစ္ပါတယ္… ကိုယ္ပဲ ကံဆိုးခဲ့လားေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး…
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္မတို႔ ၂ေယာက္ ဟိုတယ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္… ဟိုတယ္မွာေရသန္႔ေစ်းက အျပင္ကထက္ ၅ဆေလာက္ေစ်းၾကီးလို႔ အျပန္မွာ ေရဗူး၀င္၀ယ္ျပီး အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၂ေယာက္သား သန္႔စင္ျပီး အိပ္လိုက္ၾကတာ ခေလာကနဲ…