Nagatan To Aoto:Ichika no Ryourijou (Aka) Kitchen Knife and Green Chilli Pepper (Review)

ဟိုတစ်လောက ကိုရီးယားကားရော၊ တရုတ်ကားရော ကိုယ်သိပ်စိတ်ဝင်စားတာမတွေ့လို့ ဂျပန်ကားနဲ့ တမျိုးလေးအရသာ အာရုံပြောင်းကြည့်ဖြစ်ခဲ့တယ်။

တစ်နိုင်ငံနဲ့တစ်နိုင်ငံက တင်ဆက်ပုံ၊ ရိုက်ချက်၊ စာတန်းထိုးတဲ့စတိုင်နဲ့ cultural တွေပါမတူတော့ အဲ့လို အပြောင်းအလဲလုပ်ကြည့်ရင် refreshing ပြန်ဖြစ်တယ်။

ဒီကာလေးကို ကြည့်ပြီးပြီးချင်းရေးမလို့ပဲ၊ ရေးနေရင်း ပိုစ့်က ​ပျက်သွားလို့ မရေးဖြစ်တော့တာ။

Name: Nagatan To Aoto:Ichika no Ryourijou

Name in English: Kitchen Knife and Green Chilli Pepper

Airing year: 2023

Number of episode: 10

ဇာတ်လမ်းအကျဉ်း

ဒီဇာတ်လေးက ဂျပန်စစ်ပြီးခေတ် ၁၉၅၁ ခုနှစ်ကို အခြေခံထားတဲ့ ကားလေးတစ်ကားပေါ့။ စစ်ပြီးကာလ ကျိုတိုက စီးပွားပျက်လုနီးပါးဖြစ်နေတဲ့ မိသားစုပိုင် ဂျပန်ရိုးရာစားသောက်ဆိုင်လေး ဆက်လက်တည်တံ့ဖို့အတွက် Ichika ဟာ Amane ဆိုတဲ့ သူ့ထက် ၁၆နှစ်ငယ်တဲ့ Osaka က ကျောင်းသားလေးနဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် လူကြီးချင်းပေးစားလို့ လက်ထပ်လိုက်ရတယ်။

စာရေးသူအမြင်

Age gap ကြီးက တော်တော်ကွာလို့ အစကဟုတ်ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ကြည့်ဖြစ်ပေမဲ့ ဒီကားတင်ဆက်ပုံလေးက အေးအေးချမ်းချမ်းလေးနဲ့ ကိုယ်ပါ Amane ကို အားကိုးချင်သွားတယ်။ သူက စစ်ပြီးခေတ်အခြေအနေမှာ အမျိုးသမီးတွေကို နှိမ်ချဆက်ဆံတာမျိုးတွေကိုလဲ ဖော်ပြထားတယ်။ အဲ့လို နှိမ်ချခံရတဲ့ကြားက အမြင်ကျယ်တဲ့ အိုဆာကာသား လူငယ် (next generation) ယောကျ်ားရထားတော့ မိန်းမကို သူက လုံးဝ support ပေးတာလေးက ရင်ထဲနွေးထွေးစေတယ်။

အဲ့ကားကြည့်တုန်းက comment တွေလဲ ဖတ်မိတော့ အခုချိန်ထိ ကျိုတိုက conservative နည်းနည်းဖြစ်ပြီး ယဉ်ကျေးမှုကို တအားထိန်းသိမ်းထားတဲ့မြို့ဖြစ်ပြီး Osaka ကလူတွေက ပိုပြီး mordern အတွေးအခေါ်မျိုးရှိကြတယ်လို့ တွေ့ရတယ်။ (ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူးနော်။ သူများရေးထားတာတွေ့လို့။ ဗဟုသုတပေါ့။ ဟုတ်မဟုတ် တနေ့တော့ ဂျပန်သွားလည်ပြီး ခံစားကြည့်ချင်သေးတယ်။)

မင်းသား မင်းသမီးရဲ့ Chemistry က ဇာတ်ကားတစ်ကားမှာ အရမ်းအရေးကြီးတယ်။ ဒီကားမှာဆို Skinship ဆိုတာ မပါသလောက်ရှားတယ်။ မင်းသမီးက တစိချိန်လုံး ဟင်းချက်၊ မင်းသားက သူချက်သမျှ ထိုင်စားနေတာ။ စစချင်း လက်ထပ်ကာစမှာ မင်းသမီးက မင်းသားကို ကလေးလိုပဲ ဆက်ဆံတာ၊ သူ့မောင်လေးလိုပေါ့။ လက်မထပ်ခင် ၂ ယောက်သား စကားပြောကြကတည်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မချစ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့ကြလို့ လက်ထပ်ခဲ့ပေမဲ့ ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ကြတာတော့မဟုတ်ဘူး။ မင်္ဂလာဦးညမှာ သတို့သားက သူ့တာဝန်သူလုပ်ဖို့ offer ရှာပါတယ်။ မင်းသမီးက ကလေးနဲ့ ဘယ်လိုမှ feel မလာလို့ လက်မခံပဲ အခန်းခွဲအိပ်ကြတာ။

ဇာတ်လမ်းအရ မင်းသားက အသက်ငယ်ပေမဲ့ စီးပွားရေးအမြင်ကျယ်တယ်၊ အစားအသောက် မြည်းစမ်းတာမှာတော်တယ်။ လူမှုဆက်ဆံရေးလဲ ရင့်ရင့်ကျက်ကျက်ရှိတယ်။ (သူ့သူငယ်ချင်းရွယ်တူတွေနဲ့ တွေ့တဲ့အချိန်ဆိုလဲ လူငယ် vibe လေးပဲ။) ပြီးတော့ အဲ့ခေတ်က အဲ့လိုမျိုး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ လူကြီးချင်း ပေးစားလို့အိမ်ထောင်ကျတာမျိုးက မဆန်းသလိုတော့ ပြတယ်။

အပိတ်စာတန်းထိုးလေးတွေဆိုလဲ သူတို့ဟင်းချက်နေတာလေးကို ပြပေမဲ့ တစ်ပိုင်းနဲ့တစ်ပိုင်း သူတို့ relationship လေး တိုးတက်လာတာကို အစမှာ မင်းသမီးတစ်ယောက်ပဲ ချက်တယ်။ နောက်ပိုင်းကျ မင်းသားစားဖို့ချက်နေတာလေး။ နောက်အပိုင်းတွေကျ မင်းသားကပါ မင်းသမီးကို ကူလုပ်ပေးတာမျိုး။ နောက်အပိုင်းတွေမှာ မင်းသားတစ်ယောက်ပဲ မင်းသမီးဖျားတုန်း နောက်ဖေးဝင်ပြီး ချက်နေတာမျိုးလေးကို တီးလုံးအေးအေးလေးနဲ့ပြတော့ ဇာတ်လမ်းက ဘာ skinship မှ သိပ်မရှိတာတောင် ကြည့်တဲ့သူရင်ထဲ သူတို့ ၂ ယောက်ရဲ့ relationship တိုးတက်လာတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးက နှောင်တွယ်လာတယ်။

တစ်ချိန်လုံး ဘယ်တော့ နမ်းကြမလဲ စောင့်နေမိတဲ့အထိပဲ။ ၁၀ ပိုင်းမှာ နမ်းတာ ၁ ခန်းလားပဲပါတယ်။ အဆုံးခန်းမှာ အနည်းဆုံးတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြေးဖက်စေချင်တာ။ လုံးဝပဲတော့... တကယ့် ရှေးရိုးဂျပန်တွေလိုပဲ ယောကျ်ားက ရှေ့ကလျှောက် မိန်းမက ဘေးနောက်လေးက တူတူလျှောက်ပြီးပြီးသွားတယ်။ လက်တောင်မကိုင်ဘူး။ ဂျပန်ကားတွေက skinship ပါတဲ့ကားမျိုးတွေဆို စလာကတည်းက မင်းသား or မင်းသမီးက လူတကာနဲ့ လိုက်အိပ်နေတာမျိုးနဲ့ စရင်စ။ အခုလို လုံးဝ ရိုတာမျိုးဆိုလဲ skinship သိပ်မပါလို့ ပရိတ်သတ်က မထိတထိဖြစ်ရတယ်။

ပြီးတော့ ဒီကားလေးကို သဘောကျတဲ့အချက်က ဒီထဲက ဟင်းချက်နည်းတွေက အတိအကျ မပြောပေမဲ့ ဟင်းချက်နေကျလူဆိုရင်တော့ တကယ်လိုက်ချက်လို့ရတဲ့ recipe လေးတွေလိုပဲ။ ကိုယ်ဆို မင်းသမီးချက်ပြီဆိုရင် အဲ့ဒါကြည့်ရတာပါ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတာ။

၂၀၂၄ ထဲက ကိုယ့်အချိန်ပေးလိုက်ရတဲ့ ကားလေးတစ်ကား မှတ်တမ်းလာတင်တာ။

#JdramaReview

#2024JdramaIwatched

#2024drama

Officer Black Belt (Kmovie) Review

Name: Officer Black Belt

ဘယ်မှာကြည့်ရမလဲ: Netflix 

Starring: Kim Woo Bin နဲ့ Kim Seong Gyoon

My rating: 4/5

ဇာတ်လမ်းအကျဉ်း 

 အဖေ့ ကြက်ကြော်ဆိုင်မှာ Delivery man အနေနဲ့ပဲ ကူလုပ်နေတဲ့ Lee Jung Do ဟာ ကြည့်ရင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂိမ်းဆော့လိုက် အိမ်စီးပွားရေးကူလိုက် သာမာန်လူငယ်တစ်ယောက်လို့ ထင်ရပေမဲ့ သူဟာ တိုက်အခိုက် ကိုယ်ခံပညာမှာ ဝါသနာအရ လေ့ကျင့်ရင်း တိုက်ကွန်ဒို၊ ဂျူဒိုနဲ့ Kendo တို့မှာ ခါးပတ်နက်ရရှိထားသူတစ်ဦးဖြစ်ပါတယ်။ တစ်နေ့မှာ မထင်မှတ်ပဲ Martial arts officer တစ်ယောက်ကို လမ်းကြားထဲမှာ Electronic ခြေကျင်းဝတ် မှုခင်းတရားခံတစ်ယောက်က ရိုက်နှက်နေတာကို ဝင်ကယ်တင်ပေးရင်း အဲ့ဒိ officer ပြန်မကောင်းခင်ကြား အစားထိုးအလုပ်လုပ်ပေးဖို့ offer တစ်ခုရလာပါတယ်။ ဘာလုပ်ရလုပ်ရ စိတ်လှုပ်ရှားရရင် လုပ်မယ်ဆိုပြီး ပေါ့ပေါ့ပဲ စခဲ့တဲ့ ထောင်ထွက်တရားခံများစောင့်ကြပ်ကြည့်ရှုရေး အဖွဲ့ရဲ့ Officer တစ်ယောက်ဘဝကို သူတဖြည်းဖြည်း ဝါသနာပါလာပြီး လေးစားရတဲ့ အရာရှိရဲ့အောက်မှာ ဒီလို မွန်မြတ်အရေးပါပြီး မှုခင်းပေါင်းများစွာကို စောင့်ကြပ်တားဆီးရတာကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ချင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီရာထူးမှာ သူဘယ်လို အန္တရာယ်များတဲ့ တရားခံတွေနဲ့ ကြုံရမလဲဆိုတာ.... 

 စာရေးသူအမြင်

ကားအစပိုင်းမှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးနဲ့ စထားပေမဲ့ နောက်ပိုင်း မှာ သွေးထွက်သံယိုချခန်းတွေ အတော်များပါတယ်။ ကိုရီးယားကားထုံးစံအတိုင်း Action ချည်းပဲ မဟုတ်ပဲ Heart warming drama လေးတွေလဲ ထည့်ထားတာတွေ့ရတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး မင်းသားကို ကူညီတာ ဘာညာမျိုးပေါ့။ ပြီးတော့ မင်းသားနဲ့ သူ့အရာရှိဇာတ်ကောင်ကြားက သံယောဇဉ် လေးစားမှုနဲ့ Chemistry ကလဲ ထိမိပါတယ်။ ပြီးတော့ မင်းသားက သူ့ရဲ့ Passion အလုပ်ကို ရှာတွေ့သွားတာလေးကလဲ ကိုယ့်လို ကိုယ်ဘာ passion ရှိမှန်း ရှာမတွေ့သေးတဲ့လူအတွက် အားရအားကျစရာလေးတစ်ခုမို့ ကိုယ်က သဘောကျရပါတယ်။ 

Kim Woo Bin ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သရုပ်ဆောင်ချက်တွေကို ပရိတ်သတ်ရင်ထဲရောက်အောင်ပို့နိုင်ပါတယ်။ အစပိုင်းမှာ လူဆိုးဖမ်းတုန်းက Teaser သုံးဖူးကြည့်ချင်တဲ့ အခန်းဆို ရီစရာလဲကောင်းပါတယ်။ ကိုယ်က တစ်ကိုယ်ရည်အရ အရမ်းချပြီး သွေးထွက်သံယိုတွေ မကြည့်ချင်ပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ အချခန်း Choreography က သဘာဝကျကျနဲ့ သေချာအဆင့်တန်းမှီ လုပ်ထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ Choreography က Realistic ဖြစ်လို့လဲ ကိုယ့်အတွက် ကြည့်ရတာ အအီမသာဖြစ်တာပါ။ Action ကောင်းကောင်းကြိုက်တဲ့သူတွေအတွက်တော့ ကားကောင်းတစ်ခုလို့လဲ ဆိုလို့ရပါတယ်။ (ကိုယ်က အချကားဆို ဂျက်ကီချန်းလိုမျိုး တကယ်လဲ ချတယ်၊ နာလဲနာပေမဲ့ ဟာသလေးတွေ ရောပေးထားမှ ကြည့်ရဲတာ။ 😎) တစ်ကားလုံးကို စဖွင့်ကတည်းကနေ အဆုံးထိ ကြည့်နေတဲ့ကိုယ်ရော #MrRight ကိုရော ဆွဲဆောင်သွားနိုင်တဲ့အတွက် Overall ကောင်းတဲ့ movie တစ်ခုလို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ နောက်ထပ် Officer Black belt 2 တွေ 3 တွေတောင် တစ်မှုကို တစ်ကားထပ်ထွက်လို့ရတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးပါ။ ဒီတစ်ကားမှာ အသေးအမှုလေးတွေအပြင် အဓိက ကလေးသူငယ်တွေ မတရားကျင့်ပြီး ကလေးသူငယ်ကာမ video တွေ လုပ်တဲ့ ထောင်ထွက်လူဆိုးနဲ့ဖိုက်တာကိုပဲ ပြထားပါတယ်။

Plot hole လေးကိုပြောရရင်တော့ ဒီ martial art officer တွေက Probation criminal တွေရဲ့ Electronic ခြေကျင်းနေကနေတဆင့် သူတို့လှုပ်ရှားမှုတွေကို စောင့်ကြည့်ရတဲ့တာဝန်ပါ။ တစ်ခါတစ်လေ မလိုက်နာသူတွေကို ဖမ်းဆီးရတာမျိုးရှိပါတယ်။ ရဲဆိုတာကလဲ သက်သက်ရှိပါတယ်။ ဥပမာမြို့နယ်ရဲစခန်းလို လူဆိုးဖမ်းတဲ့ ရဲ တွေလဲရှိပါတယ်။ရုပ်ရှင်ထဲမှာ Martial art officer တွေ ခံနေရပြီဆို ဘယ်သူမှက ရဲမခေါ်ကြသလို၊ Back up ဆိုတာကလဲ မင်းသားဆီကိုသာ အလူးအလဲ ခံရပြီးမှ ရောက်လာတတ်ပါတယ်။ မင်းသားမဟုတ်တဲ့သူဆီကျတော့ ရောက်မလာသလို အခြေအနေမဟန်ရင် Back up ခေါ်လို့ရတဲ့ management မျိုး ဘာလို့ မရှိတာလဲဆိုတာပါ။ ဒါက ကိုယ်တွေ ကြည့်နေတုန်းလဲ Mr.Right က ထောက်ပြခဲ့သလို IMDB က critics တွေမှာလဲ ဒီအချက်လေးကို Plot hole အနေနဲ့ ထောက်ပြထားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ရှင်ကို Drama ပိုများ​အောင် လုပ်ထားတာပါလေဆိုပြီး ကြည့်လိုက်လို့ရတဲ့အတွက် အဆင်ပြေပါတယ်။ #OfficerBlackBelt #Kmovie #Review

ကန်ဘာရာက မြန်မာစားသောက်ဆိုင် Myanmar Corner Review

ဒီတစ်ခေါက်ခရီးစဉ်မှာ ကိုယ်စားခဲ့ပြီး ကျေနပ်တဲ့မြန်မာဆိုင်လေး ၂ ခု အကြောင်းပြောပြမယ်။ ဆိုင်လေး ၂ ဆိုင်လုံး ကြိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆိုင် ၂ ဆိုင်က vibe လဲ မတူဘူး။ targe customer လဲ မတူဘူး။ Service style လဲ မတူဘူး။ သူ့ဟာနဲ့သူပဲ။ ကိုယ့်အတွက်ကတော့ ပြည်ပမှာ အထူးသဖြင့် မြန်မာနည်းတဲ့ သြစီလိုနေရာမှာ မြန်မာဆိုင်တွေဖွင့်ထားတဲ့သူဆိုရင် အစားအသောက်ကောင်းလို့ကတော့ အားပေးပြီးသားပဲ။ အစားအသောက်ရောင်းသူတွေ အနေနဲ့လဲ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ပြိုင်ဘက်လိုသဘောမထားကြပဲ တစ်ဦးဆီကတစ်ဦးလေ့လာစည်းပူးပြီး ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ပြီး မြန်မာအစားအစာကို ပြည်ပမှာ ထိုးဖောက်နိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ။

တစ်ခုက ကန်ဘာရာက Myanmar Corner ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင် နဲ့
နောက်တစ်ခုက မဲလဘုန်းက ချင်းတောင်တန်း ဆိုတဲ့ ထမင်းဆိုင်လေးပါ။ (မဲလဘုန်းက ဆိုင်လေးကို နောက်ပိုစ့်သပ်သပ်ရေးပေးပါမယ်။)

ဆိုင် logo လေးကို မြန်မာလို မြန်မာလို့ပဲ ရေးထားပါတယ်။

Food: 4.5/5

Service: 5/5

Vibe: 5/5

Price: Worth the price you pay for

Overall: Excellent

Must try: Burmese hot milk tea (မြန်မာဘက်ရည်)

Will visit again

၁) Myanmar Corner Review (Canberra, Australia)

Canberra ဆိုတာ သြစတေးလျရဲ့ မြို့တော်ဆိုပေမဲ့ အလည်အပတ်သွားတာထက် ရုံးပိုင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စရှိမှ ရောက်ဖြစ်ကြတာများတယ်။ ကိုယ်တွေ အတွက်ဆိုရင်တော့ ဟိုတစ်နှစ်က အမေလာလည်တုန်းက ဆစ်ဒနီသွားလည်ရင်းနဲ့ လမ်းမှာ ရောက်ဖူးသွားအောင် တစ်ညဝင်အိပ်လိုက်သေးတယ်။ အဲ့ဒိကတည်းက Myanmar Corner ကို စားဖိုးသွားသေးတယ်။ ဆိုင်ပိတ်ထားလို့ မစားဖြစ်တာ။ အဲ့ဒိမတိုင်ခင်ကလဲ ကန်ဘာရာကို ရုံးကိစ္စတစ်ခုနဲ့သွားတုန်းကလဲ Myanmar corner ဆီသွားသေးတယ်။ အဲ့ဒိတုန်းကတော့ ရက်ရှည်ကို ပိတ်ထားတာ ဘာလို့လဲတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ (အဲ့တုန်းက ကန်ဘာရာမှာ ၂ ညတောင်နေတာ၊ အဲ့တုန်းက Burmese Harp ဆိုတဲ့ မြို့ထဲက သဘောကောင်းတဲ့ ထမင်းဆိုင်လေးတော့သွားစားဖြစ်ခဲ့သေးတယ်။ အခု အဲ့ဆိုင်က မရှိတော့ဘူး။)

ကိုယ်တွေကလဲ ကန်ဘာရာကိုသွားရင် ၁ ညအိပ်လောက်ပဲရောက်ပြီး၊ ညနေပိုင်း လောက်မှရောက် မနက်ကျ ခရီးဆက်ရအုံးမယ်ဆိုပြီး မနက်စာစားချိန်လောက်ပဲ ရတော့ ဆိုင်ဖွင့်ချိန်နဲ့မတိုက်ဆိုင်ဘူးဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။

ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကိုယ်သွားမဲ့ Snowy Mountain က ကန်ဘာရာကနေ ၂ နာရီခွဲပဲ မောင်းရမှာဆိုတော့ တမင်အချိန်ပေးပြီးတော့ကို သူတို့ဆိုင်ဖွင့်ချိန် နေ့လည် ၁၁ ခွဲအထိ စောင့်ပြီးနေလိုက်တယ်။

လိပ်စာကတော့ ဓာတ်ပုံထဲမှာကြည့်ကြည့်၊ Google map မှာပဲ Myanmar Corner နဲ့ရှာရှာ တွေ့ပါတယ်။ စာမရိုက်တော့ဘူး။မြို့ထဲကနေ ၂၅ မိနစ် (နာရီဝက်နီးပါး) မောင်းရတယ်။

ဆိုင်ဖွင့်ချိန်နဲ့လိပ်စာ

ရောက်ရင် သူက shopping mall ရဲ့ အပြင်တန်းမှာရှိတာ။ ဆိုင်လိုဂိုလေးက "မြန်မာ" ဆိုတာလေးကို ဝိုင်းဝိုင်းလေးရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်သေးသေးလေးပဲရှိတယ်။ Design က classic ဖြစ်ပြီး လှပေမဲ့ လာရတဲ့ ကာစတန်မာအတွက်တော့ သိပ် မမြင်ရဘူး။ ဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ မြန်မာလို့ရေးထားတဲ့ Font က မြင်မြင်ချင်း ချက်ချင်းမသိဘူး။ မြင်ပြီးသွားရင်တော့ အော်... ဟုတ်သား 'မြန်မာ' ဆိုတဲ့ စာလုံးလေးကို မြန်မာလို ရေးထားတာပါလားပေါ့။ (May Be ကိုယ့်ရဲ့ expectation အရ အင်္ဂလိပ်လို့ရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို ရှာနေမိလို့လဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။ နောက်မှ vlog မှာကြည့် ဆိုင်းဘုတ်ရှေ့ရောက်နေတာတောင် ကိုယ်မတွေ့သေးဘူး။ 🤣)

ဆိုင်းဘုတ်လေးကို English လို လိုက်ရှာနေမိတာ

၂) ဆိုင်အပြင်အဆင်နဲ့ Service

ကိုယ်တွေရောက်ချိန်မှာ ဆိုင်ထဲမှာ တစ်ဝိုင်းလားပဲရှိတယ်။ အဲ့ဒါကလဲ စားလို့ပြီးသွားပြီ။ ကိုယ်တွေပဲ ကျန်တာပေါ့နော်။ Service ပိုင်းမှာ လူ service နဲ့ အပြင်အဆင် service ၂ ခုကိုပြောချင်တယ်။ လူ service လဲ ဖော်ရွေတယ်။ ဖာလူဒါမှာတာ နောက်မှ serve မလား အခုစားမလားမေးတာ။ စားနေတုန်း အဆင်ပြေရဲ့လားလို့ တစ်ကြိမ်လောက်လာမေးတာ။ (တစ်ကြိမ်လောက်လာမေးတာအတော်ပဲ။ အကြိမ်ကြိမ်လာမေးလဲ Annoy ဖြစ်တယ်လေ။ 😇) တစ်ချို့ စလုံးက မြန်မာဆိုင်တွေလို လာစားတဲ့သူတွေက ငါတို့လောက်မှ မချမ်းသာဘူးဆိုတဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုး မဟုတ်ဘူးကွာ။ (So kudos to that Bro! If he is employee, raise his pay. 😝)

ဆိုင်အပြင်အဆင်၊ ပန်းချီကား၊ logo design၊ သုံးတဲ့ ဇွန်းခွက် detail တွေ အကုန် သဘောကျတယ်။ ဆိုင်လေးက သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် သားသားနားနားရှိတယ်။ နိုင်ငံခြားသား သူငယ်ချင်းကို မြန်မာစားသောက်ဆိုင်ဆိုပြီး ကောင်းကောင်း ခေါ်သွားလို့ရတယ်ကွာ။ ဆိုင်ရဲ့ Theme color ကို Blue Tone နဲ့ ရွှေရောင်ကို သုံးထားတယ်။ It gave me cozy and grand vibe at the same time. ဆိုင်ရဲ့ ဒီဇိုင်းကိုသေချာလေး စဉ်းစားပြီးပြင်ထားတဲ့ အားစိုက်ထုတ်မှုကို သဘောကျမိတယ်။

၃) Food Review

Service ပိုင်းပြောပြီးတော့ အဓိကအကျဆုံးက အရသာပေါ့။ စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တခြားဟာတွေ အကုန်ကောင်းပေမဲ့ အရသာမကောင်းရင်လဲ သူငယ်ချင်းတွေကို recommend မပေးချင်ဘူး။ ပြီးတော့ ကိုယ်က Authentic ဖြစ်တာကိုပိုကြိုက်တယ်။ ထိုင်းဆိုင်သွားရင် ထိုင်းစာစစ်စစ်၊ ကုလားဆိုင်သွားရင် ကုလားစာစစ်စစ်ပဲ စားချင်တယ်။ လိုကယ်ပါးစပ်နဲ့ကိုက်အောင် Fusion တွေလုပ်ထားမယ်ဆိုလဲ Fusion restaurant ဆိုပြီး အစကတည်းကရေးထားလိုက်။ ဒီမှာကျ မြန်မာနည်းတော့ စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်မယ်ဆို အနည်းနဲ့အများ လိုကယ်စားနိုင်လောက်မဲ့ ဟာမျိုးလေးတွေပါမှလဲ စားသောက်ဆိုင်က ရပ်တည်နိုင်မှာကို နားလည်ပါတယ်။ အဲ့လိုဆိုလဲ local အကြိုက် session တစ်ခု Menu မှာ လုပ်ထားတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ spice level မေးတာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မျိုးဆို ပိုသဘောကျတယ်။ အရသာက မြန်မာအစားအစာကိုပဲ မြန်မာပါးစပ်နဲ့သိပ်မကိုက်ရင် စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ ကိုယ်ပြန်မသွားမဲ့ဆိုင်အနေနဲ့ ဆိုင်နာမည်တောင် မှတ်မထားဘူးပေါ့နော်။ နောက် တခုကကျတော့ မြန်မာ အစားအစာ အရသာ အစစ်မဟုတ်ပဲ ဒါက Authentic အရသာလိုလို မသိတဲ့သူေတွကို informed မလုပ်ပဲ ေရာချတာမျိုး မြကိုက်ဘူး။ (I mean it is ok to sell fusion dishes or adjust the taste according to local but it must be informed to customers because they will not get that taste if they visit Myanmar. Their expectation must be set correctly.)

အခု Myanmar corner ကိုလဲ အဲ့လိုမဖြစ်ဖို့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ သွားတာပေါ့နော်။

အရင်ဆုံး နန်းကြီးသုတ်လာချပေးတော့ အစားအသောက်အပြင်အဆင် plating ရယ်၊ အနံ့ရယ်ကတော့ pass ပြီ၊ စားကြည့်တော့လဲ ကိုယ့်အ​ကြိုက်စပ်စပ်လေး။ ဟင်းချိုလေးလဲ ကောင်းတယ်။ အသားစားကြီးတဲ့ ကိုယ့်အတွက် အသားလဲ လုံလုံလောက်လောက်ပါတယ်။ ဒီတော့ pass ပါ၏။

နောက် ဆိတ်သားဟင်းနဲ့ ထမင်း၊ ဆိတ်သားက နူးအိပြီး မညှီဘူး။ ကိုယ့်အတွက် ဆိတ်သားဟင်းဆို ညှီနံ့ကျန်ရင် မကြိုက်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ညှီနံ့ပျောက်အောင် မဆလာတွေ ဇွတ်ထည့်လဲ မကြိုက်ဘူး။ (အရမ်းနော်... ဘယ်လို ဟာလဲ မသိဘူးနော် 😌။) ဆိတ်သားဟင်းနဲ့ ထမင်းလဲ ကောင်းပါ၏။

ကြေးအိုးကိုတော့ မြန်မာပြည် ကြေးအိုးဘုရင်တို့ YKKO တို့ကလွဲရင် နိုင်ငံခြားမှာစားရတာတော်တော်များများက သိပ်တန်းမမှီတာများတယ်။ ဒီတော့ အရမ်းမျှော်လင့်မထားခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရောက်လာတော့ ကြေးအိုးအရည်နံ့က ကြက်သွန်ကြော်နံ့မွှေးမွှေးလေးနဲ့ အရသာမြည်းကြည့်တော့လဲ သြစီတွင်း စားဖူးသမျှထဲတော့ သူအကောင်းဆုံးပဲ။ အသားလုံးက အရသာနည်းနည်းလိုတယ်လို့ ကိုယ်ထင်ပေမဲ့ Texture ကတော့ အနေတော်ပဲ။ ပြောရရင် မြန်မာပြည်ကကြေးအိုးကိုမမှီသေးပေမဲ့ သြစီမှာ စားဖူးသမျှကြေးအိုးထဲတော့ အကောင်းဆုံးပေါ့။ (ကိုယ်မစားဖူးသေးတဲ့ ဆိုင်တွေလဲ ကျန်သေးတော့ ဒါက ကိုယ်စားဖူးသမျှ သြစီက မြန်မာကြေးအိုးတွေနဲ့ပဲ ယှဉ်ပြောတာပါ။ ကောင်းတဲ့ဆိုင်ရှိရင် ဘယ်မြို့ ဘယ်နယ်မှာလဲ လက်တို့ပေးခဲ့နော်။ 😁)

ဖာလူဒါကတော့ အရမ်းမချိုပဲ စိမ့်စိမ့်လေးနဲ့ကောင်းပေမဲ့ ပူတင်းမပါတော့ ဖာလူဒါက မပြည့်စုံဖူးလို့ ဆိုမယ်။

အကောင်းဆုံးနဲ့ သဘောအကျဆုံးကတော့ မြန်မာလဘက်ရည်ပါ။ လာချပေးတဲ့ ခွက်လေးကလဲ ဆိုင်လိုဂိုလေးနဲ့ အသေအချာလေး customised ပြင်ဆင်ထားလို့ သဘောကျမိတယ်။ သောက်လိုက်တော့လဲ အရသာက တကယ့်မြန်မာပြည်က ကျစိမ့်အရသာ နို့စီနဲ့ဖျော်ထားတာ။ နိုင်ငံခြားက မြန်မာဆိုင်တွေ သောက်ဖူးသမျှမှာ ဒီဆိုင်က လဘက်ရည်က မြန်မာပြည်နဲ့ငယ်ဘဝအမှတ်တရတွေကို ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်ပေးနိုင်တယ်။ ကိုယ့် Mr.Right က မြန်မာလဘက်ရည်ကြိုက်သူမို့ သူ approve တယ်ဆိုရင် ဒါဟာ တကယ် မြန်မာပြည်ကလဘက်ရည်နဲ့ တူလို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျစိမ့်လေးဆိုတော့ မြန်မာပြည်ကသောက်နေကျလောက် တအားအချိုကြီးမဟုတ်တာကို ကိုယ်က သဘောကျတယ်။ (အချိုမကြိုက်တဲ့သူတွေအတွက်တော့ အရသာက အချိုကဲချင်ကဲတယ်ထင်မယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည်က လဘက်ရည်ဆိုင်တွေက တော်တော်အချိုကဲတယ်လို့ ကိုယ်ကတော့ထင်တယ်။ ဒီဟာလေးက ကိုယ့်အတွက်အတော်ပဲ။)

Overall ကတော့ ကျေနပ်မိလို့ ကန်ဘာရာရောက်ဖြစ်ရင် ကိုယ့်မြန်မာလူမျိုးအစားအစာ လုပ်ငန်းကောင်းလေးတစ်ခု ရေရှည်တည်တံ့ရပ်တည်နိုင်အောင်ရော၊ တကယ်လဲ ပေးရတဲ့စျေးနဲ့ ပြန်ရတဲ့ Service ရယ်၊ အရသာ ကောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင်လးမို့ သွားရောက်အားပေးကြဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်ပါတယ်။

ဆိုင်ဖွင့်ချိန်တွေကို ပုံထဲမှာပဲ ကြည့်လိုက်ပါ။

အက်ဒလေးမြို့ရဲ့ Minty အလှ

အက်ဒလေးမြို့ရဲ့ Minty အလှ

 ➖➖➖➖➖➖➖➖➖

 📨 2023 ၃ လပိုင်းလောက်မှာ ကျောင်းက ဆရာဆီကနေ စိတ်ဝင်စားတဲ့ ကျောင်းသားတွေ ဝင်ပြိုင်လို့ရတယ်ဆိုပြီး အီးမေလ်းရတယ်။ ပြိုင်ပွဲဝင်ထဲက Winner 12 ယောက်ကို Adelaide ရဲ့ Leading Creative Advertising Company ကြီး ၆ ခုကို သွားရောက်လေ့လာခွင့်ရမှာဖြစ်ပြီး နေ့လည်စာနဲ့လဲ တည်ခင်းဧည့်ခံမဲ့အပြင် ရွေးချယ်ခံရတဲ့သူတွေကို Next Round အနေနဲ့ Cancer Council အတွက် Billboard design တစ်ခု လုပ်ပေးရမယ်။ ကိုယ့် Design ကို presentation လုပ်ပြီးရင် ရွေးချယ်ခံရသူများရဲ့ Design ကို Adelaide မြို့လည်ခေါင် လူအစည်ကားဆုံး Shopping district က အကြီးဆုံး Billboard မှာ Display ခံရမယ်။ ဒါဟာ ကိုယ့်လို (အဲ့အချိန်က local experience မရှိခင်) လူအတွက် နောက်ပိုင်း အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလန်းတွေ အလုပ်လျှောက်လွှာတွေမှာ Local Achievement အနေနဲ့ ထည့်လို့ရတယ်။ ကိုယ်လဲ အဲ့အချိန်က အားနေတော့ ဘယ်လိုပြိုင်ရမလဲ မသိပေမဲ့ အဲ့ပြိုင်ပွဲကို "ရလဲ အမြတ်၊ မရလဲ အရင်း" ဆိုပြီး Register လိုက်တယ်။

 🌿 ဝင်ခွင့်ပြိုင်ပွဲအနေနဲ့ entry က Adelaide မြို့လေးသာ Flavour တစ်ခုဆိုရင် ဘယ်လို Flavour ​မျိုးဖြစ်မလဲတဲ့။ Entry ကို ပန်းချီဖြစ်စေ၊ Design နဲ့ဖြစ်စေ၊ စာရေးပြီးဖြစ်စေ၊ ကဗျာနဲ့ဖြစ်စေ တင်လို့ရတယ်။ ကိုယ်က ပန်းချီလဲ မဆွဲတတ်ဘူး။ စာရေးဖို့ကလဲ Adelaide ပြောင်းလာပြီးကတည်းက အိမ်ရှင်မလုပ်နေတာ၊ အခုကျောင်းစတက်မှ ဆရာတွေ တခြားကျောင်းသားတွေနဲ့ တစ်ပတ် ၁ ရက်လောက် English လိုပြောဖြစ်တာ။ အဓိကကတော့ စာရေးဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုမရှိတာပေါ့။ 

 🌿 ဒါပေမဲ့ Idea ကတော့ ရှိတယ်။ အက်ဒလေးမြို့လေးက ပူရှိန်းအရသာလေးလိုလတ်ဆတ်တယ်။ ပူစီနံရွက်လေးလို လိုအပ်ချက်တွေကို ဖြည့်ပေးနိုင်တယ်။ သြစတေးလျရဲ့ တခြားမြို့တွေနဲ့ယှဉ်ရင် သေးတယ်ထင်ရပေမဲ့။ လိုအပ်တာမှန်သမျှ အကုန်ရှိတယ်။ ကိုယ့်အတွက် ပို သာတာက တခြားမြို့တွေလို လူမရှုပ်တာ။

🛬 အခုဒီနှစ်ထဲ Adelaide ကို ပြောင်းရွေ့နေထိုင်သူတော်တော်များလာလို့ သိသိသာသာ လူ၊ ကား ပိုရှုပ်လာပေမဲ့ တခြားမြို့ကြီးတွေလောက်ထိ မဆိုးသေးဘူး။ နေရာတိုင်း စိမ်းစိမ်းစိုစိုနဲ့ အဆောက်အဦး အမြင့်ကြီးတွေဆိုတာ မြို့ထဲလောက်ရှိတာဆိုတော့ နေရာတိုင်း လေကောင်းလေသန့်ရတယ်။ 

 🌿 ယဉ်ကျေးမှု လူမျိုးပေါင်းစုံရှိတယ်။ တရုတ်တန်းအကြီးကြီးရှိတယ်။ အန္ဒိယတို့ အရှေ့အလည်ပိုင်းတို့ အစားအစာတွေလဲ ပေါတယ်။ ကိုရီးယား၊ ဂျပန်၊ အရှေ့တောင်အာရှ အစားအစာတွေလဲရတယ်။ Culture စုံတယ်။ ပူစီနံရွက်လေးကို ရေနွေးကြမ်းလုပ်သောက်သောက် အစားအစာထဲ ထည့်ဖြူးဖြူး၊ အချဉ်ပဲ လုပ်လုပ် အားလုံးသင့်တော်သလို၊ ပူရှိန်းသကြားလုံးလေးလို လန်းဆန်းတဲ့ breath ကိုလဲ ပေးတယ်။ 

 😇 ကိုယ်ရေးချင်တာတွေအကုန်လုံးကို ချရေးပြီး AI ကု ကဗျာစပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ၂ ခေါက် ၃ ခေါက်တော့ လိူချင်တာရအောင် ပြန်ပြင်ခိုင်းရတာပေါ့။ ပြီးတော့မှ ကဗျာလေးကို အလှ design ဆင် ပိုစတာပုံလေးလုပ်ပြီး entry ဝင်လိုက်တယ်။ ရချင်လဲ ရ၊ မရလဲနေပေါ့။ မျှော်လင့်ချက်တော့ သိပ်မထားခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အရွေးခံရတဲ့ ၁၂ ယောက်မှာ ကိုယ်ပါခဲ့တယ်။ 

 💡 ဒီလိုနဲ့ နောက် တစ် round အတွက် briefing သွားရတော့ ကျန်တဲ့သူတွေအကုန်က Design သမား လူငယ် ကျောင်းသား/သူတွေ၊ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း ၃၀ ကျော် စာရေးပြီး ဝင်ပြိုင်တဲ့သူ။ 😁 တော်သေးတာပေါ့ ပုပြီး (အာရှသူ ဆိုတော့) သူတို့နဲ့ယှဉ်ရင် နုနေတော့ ကိုယ့်ကို သူတို့နဲ့ ရွယ်တူပဲ ထင်ကြမှာ။ ( Asian don't raisin ဆိုပြီးတောင် စကားရှိတယ်။)

အဲ့နေ့မှာပဲ Creative Agency ၆ ခု လိုက်ပို့ပြီး Industry တွေနဲ့ ကုမ္ဗဏီတွေအကြောင်းလိုက်နားထောင်။ ကုမ္ဗဏီတွေက ကျွေးတဲ့မုန့်စား၊ ပေးတဲ့ လက်ဆောင်ယူ။ တချို့ကုမ္ဗဏီတွေက သူဌေးကိုယ်တိုင် presentation လုပ်ပေးတော့ သူများတွေက linkedin မှာ အဲ့သူဌေးကိုဝိုင်း အက်တာတွေ့တော့ ကိုယ်လဲ မဝင်တာကြာတဲ့ linkedin ဖုန်ခါဝင်ပြီး လိုက်အက်... 🤣 နောက်သူဌေးတွေတော့ ပျင်းလို့ မအက်တော့ဘူး။ ကိုယ်က အထက်ဖားအောက်ဖိလုပ်တတ်တဲ့သူမျိုးလဲမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ် အချိန်တန်အိမ်ပြန်တဲ့သူမျိုး။ သူဌေး သတိမထားမိလေ ကြိုက်လေ လူစား။ (မကောင်းဘူးနော်... တက်လမ်းကိုမရှိတာ။ 😌)

နောက်တစ် round အတွက် briefing ကို Cancer council head office မှာ လုပ်တယ်။ သူ ကမှ Billboard မှာ ပြမဲ့ design. သူက ၂ ယောက်တစ်တွဲ သူတို့ တွဲပေးသူနဲ့ အတူတူ Design လုပ်ရမှာ။ ကိုယ်ကျတာက Design major နဲ့ တက္ကသိုလ်တက်နေတဲ့ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက်။ ကိုယ်က Design softwear တွေနဲ့ ပုံဆွဲတာမှာ သူ့လောက်တော့ အားမသာဘူးလေ။ ဒီတော့ ကိုယ့် အိုင်ဒီယာပဲ contribute ရတာပေါ့။ လုပ်ရမဲ့ခေါင်းစဉ်က Skin cancer awareness အတွက် လူတွေကို Sun smart လုပ်ဖို့ တိုက်တွန်းရမှာ။ သြစီမှာ 90s လောက်က TV မှာ Sun smart campaign တစ်ခုအောင်မြင်ခဲ့တာရှိတယ်။ အဲ့ဒါက Sid လို့ အမည်ရတဲ့ Seagull ငှက် mascot လေးက သီချင်းဆိုတာ Slip, slap, slop, seek and slide ဆိုပြီးတော့။ ကိုယ်ကတော့ မသိဘူးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အဲ့အကြောင်းကိုပြောတော့ သြစီအားလုံးက သိတယ်။ သူတို့ရဲ့ childhood သီချင်းလိုတောင်ဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ်တွေ မြန်မာပြည်မှာ ထက်ထက်မိုးဦးရဲ့ ပန်... ပန်... ပန် ပန်... ပန် ရွှေစင်ကြော်ငြာလိုပေါ့။ သူတို့ကို အကဲခတ်တာနဲ့ အားလုံးက အဲ့ mascot နဲ့သီချင်းအပြင် သူတို့ရဲ့ ငယ်ဘဝကိုပါ feeling attached တွဲပါတယ်ဆိုတာ ကိုယ်ခံစားလို့ရတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုယ့် Team partner ကို အဲ့ mascot ကိုပဲ ပြန်သုံးပြီး nostalgic theme အနေနဲ့ လုပ်မယ်ဆိုရင် လူတွေက ကိုယ်ငယ်ငယ်က ရင်းနှီးတဲ့အရာကိုဆို ပိုသတိထားမိကြတယ်လေ။ Billboard ဆိုတော့ စာလုံးကြီးလေ လူပိုမြင်လေပဲ။ တခြားစာတွေမထည့်ပဲ အဲ့ slogon ကိုပဲ အကြီးကြီးထည့်မယ်ပေါ့။ Designer partner ကတော့ Designer တို့ထုံးစံအတိုင်း font ရွေးတာနဲ့ Seagull ကို လိုချင်တဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထား အင်တာနက်က မယူပဲ သူကိုယ်တိုင် အစအဆုံးထိုင်ဆွဲ၊ လိုအပ်တဲ့ organizations logo တွေထည့်ပြီး Presentation နေ့ကျတော့ သူက အဖြူမ ဖြစ်ပြီး လူရှေ့ စကားမပြောရဲဘူး။ ကိုယ်က Presentation လုပ်ရတာ ကြိုက်တယ်။ (ရတာသာပျင်းတာ၊ လက်တန်းပြောဆိုလို့ကတော့ ပြောတာပဲ။) ကိုယ်ပဲ Present လုပ်။ နောက်တော့ Rundel Mall က Billboard ကြီးမှာ ကိုယ့် ဒီဇိုင်းကြီး ပေါ်လာတာကို စောင့်ကြည့်... ဘာရယ်မဟူတ်ဘူး ပျော်တာပေါ့။

🔎 အဲ့ဒိအချိန်တုန်းက အိမ်ရှင်မဆိုပြီး တချို့အသိုင်းအဝိုင်းလူတွေက အထင်သေးသလိုလို၊ တစ်ခုခုဆို ကိုယ့်ယောကျ်ားကိုပဲ အလေးထား ပြောချင်တာမျိုး၊ ကလေးမွေးနေ့ဖိတ်တာတောင် ကိုယ့်ယောကျ်ားကိုပဲ လှမ်းဖိတ်တာမျိုး (ကိုယ်သွားမယ်ဆိုမှ လာမှာ မသိဘူးလား၊ မသွားပါဘူး။) အခုလို ကိုယ့်အရည်အချင်းနဲ့ကိုယ် Accomplishment လေးရတော့ self confident လေး မြင့်တာပေါ့နော်။ အခုလို Confidence ရှိသွားတော့လဲ တခြားလူတွေက တမင်လုပ်တာဟုတ်ချင်မှလဲ ဟုတ်မယ်၊ ကိုယ်တိုင်က Self-esteem ကျနေလို့အဲလိုခံစားရတာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့တွေးမိတယ်။ တမင်လုပ်သည်ဖြစ်စေ၊ မလုပ်သည်ဖြစ်စေ ကိုယ့်စိတ်တွင်းမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည့်မှုရှိနေရင် အပြင်ကလူတွေ ဘာလုပ်လုပ်က အဓိကမကျတော့ဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမှလဲ ကိုယ်တန်ဖိုးကို အသိမှတ်ပြုခိုင်းနေစရာမလိုဘူး။ ကိုယ့်တန်ဖိုးကိုယ်သိနေရင် ကိုယ့်ကိုအလေးထားတဲ့မိတ်ဆွေတွေ ကိုယ်နဲ့ type တူတဲ့ မိတ်ဆွေတွေဆိုတာ အလိုလို တွေ့ရှိလာမှာပဲဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ငြိမ်းချမ်းရေးပြန်ရသွားတယ်။ 

 🎊 သေချာအောင်လို့ Organiser ကိုတောင် မေးလိုက်သေးတယ်။ ပြိုင်ပွဲဝင် entry က ၁၂ ယောက်ထက်တော့ ပိုပါတယ်နော်ဆိုတော့၊ Definitely more than 12. You are here because you deserved it. တဲ့။ 

 😇 တစ်ခါတစ်လေ တစ်ချို့အရာတွေက လုပ်ကြည့်လိုက်ဖို့ပဲလိုတယ်။ ကိုယ်ထင်တာထက် ကိုယ်ပိုလုပ်နိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အတွက် မခက်ခဲပဲ အလွယ်တကူလုပ်လို့ရနေတိုင်း ဒီအရာက လူတိုင်းလုပ်တတ်မှာပါလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အထက်မသေးသင့်ဘူး။ တချို့အရာတွေက ကိုယ့်မှာ ပါရမီပါလာတာတွေလဲ ဖြစ်တတ်တယ်။ 

 🙏 တကယ်လို့များ မိမိကိုယ်ကိုယ် ငါလုပ်နိုင်ပါ့မလား သံသယဝင်ပြီး ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားလိုနေတဲ့သူတွေရှိရင် မဗေဒါပြောချင်တာက လုပ်ကြည့်လိုက်ပါ။ လုပ်နိုင်တာကများပါတယ်။ မအောင်မြင်ခဲ့ရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ လုပ်နိုင် မနိုင် ကိုယ့်အတွက် သိသွားနိုင်သလို၊ နောက်တစ်ခါကျ ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတဲ့ အတွေ့အကြုံကပေးတဲ့ သင်ခန်းစာတွေရနိုင်လို့ အရှုံးမရှိပါဘူး။ #achievement #believeinyourself #AdelaideLifestyle #Adcrawl2023

Adelaide မြို့ရဲ့ အမှိုက်ပစ် စနစ်

ဒီနေ့တော့ တောင်သြစတေးလျပြည်နယ် အက်ဒလေးမြို့လေးရဲ့ အမှိုက်သိမ်းစနစ်လေးအကြောင်း ပြောပြရင်း အက်ဒလေးရဲ့ ဆောင်းတွင်အလှ လမ်းလေးတွေကို ရိုက်ပြီးတင်ပေးထားတယ်။

ဒီနေ့မနက် လမ်းလျှောက်ထွက်တဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် အမှိုက်ပုံးတွေ ထုတ်ထားတာမြင်လို့ ဒီအကြောင်းလေးပြောပြဖို့ ခေါင်းထဲရောက်လာခဲ့တာ။ တနိုင်ငံနဲ့တစ်နိုင်ငံ အမှိုက်သိမ်းစနစ်တွေမတူကြဘူး။ အမှိုက်ဆိုတာ ပြောတော့သာတန်ဖိုးမရှိတာ အဲ့ဒိအမှိုက်သိမ်းစနစ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ရင် နိုင်ငံ image လဲ မကောင်းသလို ကျန်းမာရေး ကပ်ဘေး ၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် စတာတွေကို အတော်ထိခိုက်ပြီး လူမှုဂေဟစနစ်ကြီးအတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်တဲ့အထိ ဒုက္ခပေးနိုင်တယ်။ ကိုယ်နေထိုင်တဲ့ ကမ္ဘာကြီးကို ကောင်းအောင် ကာကွယ်ရမှာကိုယ့်တာဝန်ဆိုတာကို အစိုးရက ပညာပေးတွေရော လိုအပ်တဲ့ အချက်အလက်တွေ အလွယ်တကူရှာနိုင်အောင်ရော လုပ်ပေးပြီး သူတို့နိုင်ငံသားတွေကို ရိုက်သွင်းထားတယ်ပြောရမယ်။ သြစီနိုင်ငံသားတွေက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို အရမ်းအလေးထားကြသလို အဲ့လို သဘာဝဆန်နေတာကို သူတို့က သူတို့နိုင်ငံအတွက် ဂုဏ်ယူနေကြသေးတာ။ ပလပ်စတစ်အသုံးပြုမှုလျော့ချဖို့ ဆိုင်တွေက ကြွပ်ကြွပ်အိတ် အလကားမပေးဘူး။ ပေးတဲ့ဆိုင်လဲ သူတို့ကိုယ်တိုင်က မကြိုက်ချင်ကြသေးတာ။ အခုဆို အစိုးရက Disposible plastic ဗူးတွေကို ဥပဒေနဲ့တားမြစ်တဲ့အထိ လုပ်လာတော့ ပိုဆိုးတယ်။ (ကြွပ််ကြွပ် အိတ်အလကားပေးတာ ကု လား ဆိုင်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ တ ရုတ် ဆိုင်တွေက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထက် တစ်အိတ် ၁၅ပြားနဲ့ရောင်းရတာကို ကြိုက်နေတာနေမှာ 😝)

စလုံးမှာနေတုန်းက HDB တိုက်ခန်းတွေရဲ့ အမှိုက်ပစ်စနစ်ကျတော့ ဆောက်ကတည်းက မီးဖိုချောင်မှာ ဖြစ်စေ တိုက်ရဲ့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ တစ်နေရာမှာဖြစ်စေ အမှိုက်ပစ်တဲ့ ပိုက်လိုင်းတွေကနေ အောက်ကို တန်းပစ်ချလိုက်ယုံပဲ အမှိုက်သိမ်းရက်ရောက်ရင် သိမ်းတဲ့လူက အောက်က အပေါက်ကိုဖွင့်ပြီး ကားနဲ့ အမှိုက်ပုံးလိုက်ကော်ထိုးသိမ်းသွားပြီး empty bin ကို ပြန်အစားထိုးခဲ့တာပေါ့နော်။ လက်နဲ့ထိစရာမလိုပေမဲ့ နံတော့ နံတာပေါ့။ အက်ဒလေးမှာကျတော့ အိမ်တိုင်းမှာ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အနီ တချို့ရပ်ကွက်တွေကျတော့ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အပြာ ဆိုတဲ့ အမှိုက်ပုံးကြီး ၃ ပုံး အိမ်တိုင်း ခြံတိုင်းမှာရှိတယ်။ လမ်းအလိုက် ရပ်ကွက်အလိုက် တစ်ပတ်မှာ သတ်မှတ်ထားတဲ့ တစ်ရက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့အမှိုက်ပုံးအရောင်ကို ပလက်ဖောင်းနားမှာ ထုတ်ထားရတယ်။ အခုပုံတွေထဲကလို ထုတ်ထားရတာ။ အမှိုက်ကားကြီးက ယာဥ်မောင်းတစ်ယောက်ပဲ ပါတယ်။ နောက်က ခေါင်းလောင်းလိုက်တီးတဲ့သူလဲ မပါဘူး။ အစိမ်းပုံး သိမ်းတဲ့ ကားက အစိမ်းပုံးကို ကားမှာ အော်တိုပါတဲ့ စက်ရုပ် ခွကြီးနဲ့ မပြီး သူ့ အမှိုက်ကားကြီးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တာပဲ။ အဝါပုံးသိမ်းတဲ့ကားကလဲ သူ့အချိန်နဲ့လာပြီး အဲ့လိုပဲ ခွကြီးနဲ့မပြီး အမှိုက်ကားထဲ လောင်းထည့်လိုက်ပြီး ပုံးကို ပြန်ချခဲ့တယ်။ အဝါရောင်ပုံးက Recycling Bin အစိမ်းရောင်ပုံက Organic Bin အနီရောင်ပုံး/အပြာရောင်ပုံး က Landfill general Waste Bin ဘယ်ပုံးမှာ ဘာထည့်ရမလဲက အကြမ်းဖျင်းတော့ နည်းနည်းမှန်းလို့ရကြမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ မသေချာရင်လဲ တင်ပေးထားတဲ့ ပုံတွေထဲက နောက်ဆုံးပုံ ဇယားလေးကို ကြည့်နော်။ တကယ်တော့ အမှိုက်တွေကို စပစ်ကတည်းက အိမ်တွင်းအမှိုက်ပုံးအသေးတွေထဲကို စနစ်တကျ ခွဲပစ်ရင် ကိုယ့်အတွက် ဘယ်လောက်မှ မပင်ပန်းပေမဲ့ အမှိုက်သိမ်းစနစ်ကြီးရဲ့ process တစ်ခုလုံးကို အရမ်းအထောက်အကူပြုလို့ အမှိုက်မှန်မှန်ပစ်ပြီး ကြံဖန် ဂုဏ်ယူလို့ရနေသေးတာ။

အပတ်တိုင်း အနီပုံး General Waste က ထုတ်ရတယ်။ အစိမ်းနဲ့ အဝါကျတော့ တလှည့်စီထုတ်ရတယ်။ နွေရာသီမှာဆိုရင် အစိမ်းပုံးက ကိုယ့်အိမ်က ဟင်းအရမ်းချက်စားတော့ မီးဖိုချောင်အမှိုက်ကများ ရာသီဥတုပူတော့ အမှိုက်တွေက ပိုနံတယ်။ တစ်ခါက အဲ့ဒါကို သူများတွေ ဘယ်လိုလုပ်လဲ ရှာကြည့်တော့ Garden ထဲက သစ်ရွက်ခြောက်တို့ ဘာတို့ရှိတယ်ဆိုရင် မီးဖိုချောင်အမှိုက်အိတ်ပစ်ပြီးရင် အဲ့လို Garden အမှိုက်နဲ့ အုပ်ရင်အုပ်။ မဟုတ်ရင် သူတို့က စားစရာအမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ မထည့်သေးပဲ ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ခဲထားပြီး ပစ်ရမဲ့ရက်ကျမှ အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်တယ်ဆိုပဲ။ ကိုယ်က အဲ့လောက်ထိတော့ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် မစောင့်ထိန်းနိုင်ဘူး။ အိမ်က ရေခဲသေတ္တာက ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ့်မုန့်နဲ့ပြည့်နေတာ။ အမှိုက်တော့ ထည့်မသိမ်းနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် အစိမ်းပုံပစ်ရမဲ့ အပတ်ဆို မမေ့အောင် နေရတယ်။ မေ့သွားရင် နောက်တစ်ပတ်ကျော်မှပစ်လို့ရတော့မှာ။

တခြား ဓာတ်ခဲတို့ ဂတ်စ်ဗူးတို့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်း တီဗွီတို့ ပန်ကာတို့ကျတော့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အနီးဆုံး Drop off point တွေမှာ သွားပစ်ရတယ်။ သူကလဲ ဖွင့်တာ အချိန်နဲ့ဆိုတော့ တစ်ခါတစ်လေ အဲ့ဒါတွေပစ်ဖို့ အားစိုက်ထုတ်ရတယ်။ 😁 တချို့ officework တို့လို စာရေးကရိယာဆိုင်အကြီးကြီးတွေ၊ လူနေမှုပစ္စည်းအစုံပလုံရောင်းတဲ့ Bunning wearhouse တို့လိုဆိုင်မျိုးတွေ အရှေ့မှာလဲ အီလက်ထရောနစ်ပစ္စည်းပစ်လို့ရတဲ့နေရာရှိတယ်။ ဒီမှာက ဂတ်စ်မီးဖို အသေးလေးအတွက်သုံးတဲ့ ဂတ်စ်ဗူးလေးတွေကို တစ်ခါသုံးပဲရတယ်။ မြန်မာပြည်တုန်းက သံချေးကိုက်နေလဲ ဂတ်စ်ဆိုင်မှာ ထပ်ကာထပ်ကာသွားသွားဖြည့်ပြီး သုံးနေကျဆိုတော့ ဒီမှာ အသစ်ကြီးတွေ ပစ်ရတာ အလကားနေ နှမြောတဲ့စိတ်က ဖြစ်သေးတာ။ ဒီကလူတွေကျတော့ အဲ့လို ပြန်သုံးတယ်များကြားရင် ဘယ်လို အန္တရာယ်ရှိကြောင်း အံ့သြချက်မနဲ့ ကိုယ့်ကို တောထဲကလာတဲ့သူ၊ ကိုယ့်အသက်မှ မနှမြော ဂတ်စ်ဘူး နှမြော တယ်ပြောလိမ့်မယ်။ တစ်ခါတစ်လေကျတော့ မြန်မာပြည်မှာ ကြီးပြင်းပြီး အဲ့လို အန္တရာယ်ရှိတာတွေကိုလဲ ရှားပါးစျေးကြီးမှုနဲ့ နေသားတကျရှိလာတော့ ခေါင်းထဲမှာ အန္တရာယ်ရှိတာ မရှိတာ မစဉ်းစားတော့ဘူး ဖြစ်ကာမှ ဖြစ်ရောဖြတ်သန်းရတာတွေများတယ်။ အိမ်မှာက ခဏခဏ hot pot နဲ့ Mookata လုပ်စားလေ့ရှိတော့ အခုထိတောင် အဲ့ ဘူးတွေ လွှတ်ပစ်ရတိုင်း လွှတ်ပစ်သင့်တယ်ဆိုတာသိတာတောင် နှမြောစိတ်ကြီးက တားမရနော် ဘာမှန်းမသိဘူး။ ဆိုဖာတို့ ပရိဘောဂတို့လို အကြီးကြီးတွေ ပစ်ချင်ရင်ကျတော့ ကိုယ့်ရပ်ကွက် ကောင်စီ website ကဖြစ်ဖြစ်၊ ဖုန်းဆက်ပြီးဖြစ်ဖြစ် pickup လုပ်ဖို့ request ရတယ်။ သူတို့ pickup မဲ့ ရက်မှာ ပလက်ဖောင်းပေါ်ထုတ်ထားယုံပဲ။ တချို့ လူတွေက အိမ်ပြောင်း ဘာပြောင်း မယူချင်လို့ ပစ်ခဲ့ပေမဲ့ ပစ္စည်းတွေက သုံးလို့ရသေးတာတွေဆိုရင် Facebook group တွေ Market place တွေမှာ ကောင်စီက ဘယ်နေ့ pickupမို့ လိုချင်သူရှိရင် ဘယ်နေ့ ဘယ်လမ်းပေါ်မှာ ထားထားတယ် လာယူသွားလို့ရတယ် တင်ကြတယ်။ ဒီမှာက Second hand သုံးတာတို့၊ အဟောင်းပြန်ရောင်း ပြန်ဝယ်တာတို့က ပုံမှန်ပဲ၊ ဆင်းရဲလို့ သူများသုံးပြီးသားယူသုံးတယ်လို့ မမြင်ပဲ အသုံးအဆောင်တစ်ခုကို အသုံးဝင်မဲ့လူတစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်တာ၊ သုံးလို့ရသေးတာကို အလဟသအဖြစ်မခံပဲ သုံးတာကို သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းတယ်ဆိုပြီး ဂုဏ်ယူတဲ့သူတွေတောင်ရှိတယ်။ အမှိုက်ပစ်တာနဲ့ ပတ်သတ်သမျှ အချက်အလက်တွေ သိချင်ရင်ဖြစ်စေ၊ အတိအကျ ဘာ item ဘယ်ပစ်ရမလဲ သိချင်ရင်ဖြစ်စေ၊ အမှိုက်အမျိုးအစားပေါ်မူတည်ပြီး မှန်အောင်ပစ်နိုင်တာ ဘယ်လောက် လောကကြီးကို အကျိုးဖြစ်စေလဲဆိုတဲ့ ပညာပေးတွေဖြစ်စေ သိချင်ရင် www.whichbin.sa.gov.au မှာ သွားဖတ်လို့ရပါတယ်။

နောက်ပြီး မြို့နယ် council တွေရှေ့မှာလဲ pay it forward ဆိုပြီး အမျိုးသမီးလစဉ်သုံး ပတ်ကင်းပိတ်ထားတာမျိုးတွေ၊ ကလေးအသုံးအဆောင် ကောင်းသေး သန့်သေးတာမျိုးတွေ၊ မီးဖိုချောင်သုံး အိုးခွက်ပန်းကန် အကောင်းတွေကို လာထားထာလို့ရတယ်။ လိုချင်တဲ့သူတွေလဲ လာယူလို့ရတယ်။ လာမယူရင်လဲ လူမှုကူညီရေးအသင်းတွေကနေ လိုအပ်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်လှူပေးတယ်။ သိပ်သဘောကျတာပဲ။ မြန်မာပြည်မှာတုန်းက ကိုယ်ကြုံ ခဲ့တဲ့ ငယ်ငယ်က အမှိုက်သိမ်းစနစ်ကတော့ လမ်းထဲကို အမှိုက်ကားကြီး ခေါင်းလောင်းတီးပြီးဝင်လာတာကို လိုက်ပြီး ပေးရတာ၊ အမှိုက်ရေတွေတောက်တောက်ကျ ပုရွက်ဆိတ်တွေရှိရင် ကိုက်ခံရသေးတာ။ နောက်ပိုင်း စလုံးက အလည်ပြန်လာရင်ကျတော့ တော်တော်လေးမဆိုးတော့ဘူး။ အမယ် ကြွပ်ကြွပ်အိတ်လေးတွေနဲ့ ထုတ်ပြီး လမ်းဘေးဓာတ်တိုင်နားတို့ ပလပ်ဖောင်းပေါ်တို့ ချထားကြတာ။ YCDC တွေက သူတို့လှည်းထဲ လာသိမ်း။ အဲ့ဒါကျ အောက်ထပ်အိမ်တွေအတွက် မကောင်းဘူး။ နံတာပေါ့။ ပြီးတော့ ကိုယ့်နိုင်ငံ မလှဘူးပေါ့။

နောက်ပိုင်းကျ မုန့်ဖိုးပေးရင် YCDC ကအိမ်ပေါ်ထိတက်ယူတာတွေ့တယ်။ ဒါမဲ့ နောက်ပိုင်းတွေပြန်တော့ ညဘက်ဆို လမ်းထိတ်ကြီးမှာ အမှိုက်တွေ လာပစ်ကြတာ အမှိုက်ပုံကြီးကို ဖြစ်လို့။ တခါတစ်လေ စဉ်းစားမရတာ အမှိုက်တွေ ကိုယ်လက်ကလွတ်ဗြွတ်လို့ မတွေးပဲ နည်းနည်း ရေရှည်တွေးကြည့်လို့ အဲ့အမှိုက်ပုံကြီး လမ်းထဲရှိနေလဲ ကိုယ့် ပတ်ဝန်းကျင်လေထုရော၊ ပိုးမွှားရော ထိခိုက်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒါမျိုးက သေချာစဉ်းစားရင် တိုင်းပြည်ကို စီမံနေတဲ့ အုပ်စုညံ့လို့ပဲလေ။ နေရာယူချင်ပြီး တာဝန်မယူချင်တဲ့သူတွေ နေရာယူထားလို့ပေါ့။ ဆက်မပြောတော့ဘူး rant တွေ ဖြစ်ကုန်မယ်။

နောက်တစ်ခါ အခဲ မကြေတဲ့ အကြောင်းလေးပြောပြမယ်။ တစ်ခါ မြန်မာပြည်အလည်​ပြန်တော့ ရာသီလာတဲ့ pads ကို ဘယ်လိုပစ်ကြလဲလို့ သူငယ်ချင်းမလေးကိုမေးတော့ နောက်ဖေးလမ်းကြားကနေ ပစ်လိုက်တာပဲတဲ့... ဟဲ့... ပလုတ်တုတ်ကြီး... အဲ့ ပစ်လိုက်တဲ့ဟာက ကိုယ်မမြင်ရတော့တာပဲရှိတယ် ကမ္ဘာပေါ်ကပျောက်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ အဝေးကြီးရောက်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်နောက်ဖေးအိမ်အောက်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီး... အောက်ထပ်အိမ်ကလူကို အားမနာဘူးဆိုရင်တောင် ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကိုယ်ထောက်အုံးလို့ မပြောခဲ့ပါဘူး။ နောက်တစ်ယောက်ကကျတော့ အရမ်းအဆင့်မြင့်တာ ပြောလိုက်ရင် ဘယ်ဆယ်လီ ဘယ်ခရိုနီ သိတယ် ဆိုတာချည်းပဲ။ ပြီးကျတော့ အမှိုက်ကို ကားပေါ်ကနေ ပစ်ချတယ်။ ​သူက နိုင်ငံခြားပြန်ပဲဆိုတော့ စိတ်ထဲတော့ guilt ရှိပုံရတယ်။ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း မပစ်လဲ တနိုင်ငံလုံးပစ်နေကြတာ။ သူ့ဆယ်လီသူငယ်ချင်းကပြောတယ်တဲ့ (ဘယ်ဆယ်လီလဲ မပြောတော့ဘူး... ပြောပြချင်တာတော့အရမ်း) ဒါမြန်မာပြည်မို့ မြန်မာပြည်အထာပဲ လုပ်ရမှာပဲ။ ရောမရောက်ရက် ရောမလို့ ကျင့်ရမယ်တဲ့။ အော်... အဲ့လို အိတ်စ်ပတ်ထရိတ်တွေက နိုင်ငံကြီးကိုချစ်လို့ ပြန်အကျိုးပြုမလို့ ပြန်တာဆိုပြီး ဂုဏ်ယူနေသေးတာ။ 🤣 မြန်မာပြည် အမှိုက်ပစ်စနစ်ကို နှိမ်ချတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့်ကို ရှုပ်ချချင်တာလဲ မဟုတ်ပေမဲ့... ကိုယ့်နိုင်ငံကို စီမံဖို့ နေရာဝင်ယူထားတဲ့ ငနဲတွေကဉာဏ်ရည်မှီလို့ ​​ော က် လုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်တာကို ပိုပြီး ခံပြင်းလေပဲ။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ ဘာအဆင်မပြေပြေ ချီးက အစ အီးကအစ ဘာအဆင်မပြေပြေ မအလလို့သာ ကုန်းဆဲ.... အမှိုက်သေချာမပစ်နိုင်ရင်တောင် boycott လေးတော့ လုပ်ကြပေါ့။ 😁